Συνέντευξη του πυρήνα φυλακισμένων μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς στον Alfredo Cospito

http://individualistanarchists.noblogs.org/post/2014/11/29/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B7%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B1-%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%BC/
Συνέντευξη του πυρήνα φυλακισμένων μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς στον Alfredo Cospito

Posted on November 29, 2014

Από τις ελληνικές φυλακές στην πτέρυγα AS2 στη Φεράρα: λίγα λόγια “ελευθερίας”
Συνέντευξη της ΣΠΦ σε μένα τον ίδιο.
Προτού απαντήσω στις ερωτήσεις σας, θέλω να τονίσω πως αυτό που θα πω είναι η δική μου αλήθεια. Μία από τις διάφορες απόψεις, ευαισθησίες και ατομικές αποχρώσεις μέσα σε εκείνο το χωνευτήρι της σκέψης και της δράσης γνωστό ως Fai-Fri.
Άτυπη ομοσπονδία που, απορρίπτοντας κάθε πειρασμό ηγεμονίας, αποτελεί ένα εργαλείο, μια μέθοδο μιας εκ των συνιστωσών του αναρχισμού της πράξης.
Αναρχισμός της πράξης που μόνο όταν είναι άτυπος, δίχως να υποχρεώνεται σε οργανωτικές δομές (συγκεκριμένες, τυπικές, συνδιαμόρφωσης) όταν δεν βρίσκεται στην επαχθή αναζήτηση της συναίνεσης (ως εκ τούτου απορρίπτει την πολιτική) μπορεί να αναγνωριστεί σε ένα ευρύτερο χαοτικό σύμπαν που ονομάζεται “μαύρη διεθνής”.
Για να γίνει πιο κατανοητό η Fai-Fri είναι μια μεθοδολογία δράσης που μόνο ένα μέρος από τα αδέρφια της μαύρης διεθνούς εφαρμόζει· δεν είναι οργάνωση πόσω μάλλον μια απλή συλλογική υπογραφή, αλλά ένα εργαλείο που επιδιώκει την αποτελεσματικότητα, που έχει ως στόχο την ενδυνάμωση των πυρήνων και των συντρόφων/ισσών της πράξης ξεχωριστά, μέσω μιας συμφωνίας αμοιβαίας υποστήριξης επί τριών σημείων: επαναστατική αλληλεγγύη, επαναστατικές εκστρατείες, επικοινωνία μεταξύ ομάδων/ατόμων:
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Κάθε ομάδα δράσης της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας θα αγωνιστεί να εκφράσει την επαναστατική αλληλεγγύη της σε συντρόφους που πιθανόν να συλληφθούν ή να βγουν στην παρανομία. Η αλληλεγγύη θα εκφραστεί κυρίως με ένοπλες ενέργειες, επιθέσεις σε δομές και άτομα υπεύθυνους για την κράτηση του συντρόφου. Δεν υφίσταται το ενδεχόμενο έλλειψης αλληλεγγύης διότι έτσι αθετούνται οι αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται το αναρχικό αίσθημα και ζην. Ως υποστήριξη ενάντια στην καταστολή, δεν εννοούμε βέβαια εκείνη της τεχνικής/νομικής βοήθειας: η αστική κοινωνία προσφέρει αρκετούς δικηγόρους, κοινωνικούς λειτουργούς ή παπάδες, έτσι ώστε οι επαναστάτες να μπορούν να ασχοληθούν με άλλα ζητήματα.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ
Κάθε ομάδα ή άτομο μόλις ξεκινήσει μια εκστρατεία αγώνα, μέσω δράσεων και των ακόλουθων προκηρύξεων, θα ακολουθείται από άλλες ομάδες/άτομα της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας σύμφωνα με τους χρόνους και τους τρόπους τους. Κάθε άτομο/ομάδα μπορεί να αρχίσει μια εκστρατεία αγώνα ενάντια σε συγκεκριμένους στόχους, “προωθώντας” απλά το πλάνο μέσω μιας ή περισσότερων ενεργειών, συνοδευόμενων από την υπογραφή της κάθε ομάδας δράσης στην οποία θα προστεθεί και η αναφορά στην Ομοσπονδία. Εάν μια εκστρατεία δεν είναι αποδεκτή και αν κριθεί αναγκαίο, η κριτική θα συγκεκριμενοποιηθεί μέσω ενεργειών/προκηρύξεων που θα συμβάλλουν στο να διορθώσουν τον στόχο ή να τη θέσουν υπό συζήτηση.
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΜΑΔΩΝ/ ΑΤΟΜΩΝ
Οι ομάδες δράσης της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας δεν είναι υποχρεωμένες να γνωρίζονται μεταξύ τους, δεν υφίσταται τέτοια αναγκαιότητα διότι αλλιώς θα ρισκάραμε να εκτεθούμε στην καταστολή, σε ατομικούς ηγεμονισμούς και στη γραφειοκρατικοποίηση. Η επικοινωνία μεταξύ ομάδων/ατόμων πραγματοποιείται κυρίως μέσω των ίδιων των δράσεων και μέσω των επικοινωνιακών μέσων του κινήματος, χωρίς την ανάγκη της αμοιβαίας γνωριμίας (απόσπασμα από την ανάληψη ευθύνης για την απόπειρα κατά του Prodi, προέδρου τότε της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, 21 Δεκεμβρίου 2003, απόσπασμα από το Il dito e la luna. Σελ. 15-16).
Αυτή η συμφωνία αμοιβαίας υποστήριξης παρακάμπτει εκ των πραγμάτων τη συνέλευση, τους αρχηγούς της, τους ειδικούς του λόγου, της πολιτικής και τους αυταρχικούς μηχανισμούς που ενεργοποιούνται ακόμα και σε αναρχικά πλαίσια, όταν η συνέλευση μετατρέπεται σε όργανο λήψης αποφάσεων.
Εκείνο το οποίο η μαύρη διεθνής θα πρεπε να κάνει τα επόμενα χρόνια είναι να ξαναδέσει εκείνο το “μαύρο νήμα” που είχε σπάσει εδώ και καιρό. Ένα νήμα που συνδέει τον αναρχισμό του χθες που ασκούσε την “προπαγάνδα της πράξης”, δημιούργημα του Διεθνούς Συνεδρίου στο Λονδίνο το 1881, με την αναρχία της πράξης του σήμερα, άτυπη, αντι-οργανωτική, μηδενιστική, αντί-πολιτισμική, αντικοινωνική. Ο Nicola κι εγώ, τα μόνα μέλη του “πυρήνα Όλγα”, δεν γνωρίζουμε προσωπικά τους υπόλοιπους αδερφούς και αδερφές της Fai· να τους γνωρίζαμε, θα σήμαινε πως τους βλέπουμε κλεισμένους μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός κελιού.
Πειστήκαμε για τη χρησιμότητα της Fai-Fri χάρη στα λόγια (προκηρύξεις) και στις ενέργειες των αδερφών που προηγήθηκαν. Τα λόγια τους που επιβεβαιώνονταν πάντα από πράξεις, μας χάρισαν την απαραίτητη σταθερότητα χωρίς την οποία ένα οποιοδήποτε πλάνο καταλήγει, στην εποχή της φαινομενικότητας, να είναι μόνο άχρηστες, στείρες λέξεις στον άνεμο.
Χρειαζόμασταν μια πυξίδα για να προσανατολιστούμε, ένα εργαλείο για να αναγνωρίσουμε και να ξεμπροστιάσουμε εκείνους που μέσα από την αναρχία έφτιαξαν ένα γυμναστήριο για βερμπαλιστές, ένα φίλτρο για να διαχωρίσουμε τις κενές λέξεις από εκείνες που κουβαλάνε την πραγματικότητα. Βρήκαμε σε αυτή τη “νέα αναρχία”, στις προκηρύξεις της και στις επαναστατικές εκστρατείες που ακολούθησαν, μια προοπτική πραγματικής επίθεσης η οποία διευρύνει τις καταστροφικές δυνατότητές μας, διασφαλίζει την αυτονομία μας ως εξεγερμένες και αναρχικές ατομικότητες και μας δίνει τη δυνατότητα να συνεργαστούμε, να χτυπήσουμε μαζί, δίχως να γνωριζόμαστε άμεσα.
Κανένας τύπος συντονισμού δεν μπορεί να συμπεριληφθεί στο όραμά μας. Ο “συντονισμός” θα προϋπέθετε απαραίτητα τη γνωριμία, να οργανώνονται αδερφοί και αδερφές διαφορετικών πυρήνων. Ένας τέτοιος συντονισμός θα σκότωνε την αυτονομία κάθε ομάδας και ατόμου. Η πιο “αποτελεσματική”, προετοιμασμένη, θαρραλέα, χαρισματική ομάδα αναπόφευκτα θα επικρατούσε, αναπαράγοντας τους ίδιους δηλητηριώδεις μηχανισμούς της συνέλευσης, μακροπρόθεσμα θα παρουσιάζονταν πάλι ηγέτες, ιδεολόγοι, χαρισματικοί αρχηγοί, θα κατευθυνόμασταν προς την οργάνωση: τον ίδιο τον θάνατο της ελευθερίας.
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως ακόμα και σε μια ομάδα ιδεολογικής συγγένειας, σε έναν πυρήνα Fai θα μπορούσε να κρυφτεί ένας χαρισματικός ηγέτης, ένας “αρχηγός”. Στην περίπτωσή μας όμως, η ζημιά θα περιοριζόταν αφού μεταξύ πυρήνων δεν υπάρχει άμεση γνωριμία. Η γάγγραινα δεν θα μπορούσε να επεκταθεί. Το να είμαστε αντι-οργανωτικοί μας διαφυλάσσει από αυτόν τον κίνδυνο.
Για αυτό το λόγο χρειάζεται να βασιστούμε στις “επαναστατικές εκστρατείες” που αποκλείουν την πιθανότητα να γνωρίζονται μεταξύ τους ομάδες και άτομα, σβήνοντας έτσι κάθε ίχνος οργάνωσης. Δεν πρέπει ποτέ να συγχέονται οι εκστρατείες με τον συντονισμό, αυτό είναι το άτυπο, αυτή είναι η ουσία -κατά τη γνώμη μου- του λειτουργικού μας σχεδίου. Ας είναι σαφές πως όταν μιλάω για ομάδα συγγένειας ή πυρήνα δράσης, αναφέρομαι είτε σε ένα μόνο άτομο είτε σε μια πολυάριθμη ομάδα συγγένειας. Δεν χρειάζεται να θέσουμε ζητήματα αριθμών.
Είναι ξεκάθαρο πως κάθε ενέργεια ξεχωριστά σχεδιάζεται μεταξύ των διαφόρων μελών της ομάδας, σε αυτή την περίπτωση λοιπόν δεν γίνεται να μιλάμε για συντονισμό, το κάθε πλάνο δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επεκτείνεται στις άλλες ομάδες Fai-Fri.
Εκτός της ίδιας της ομάδας, η επικοινωνία πρέπει να “περιορίζεται” μόνο μέσω των “επαναστατικών εκστρατειών” και των ακόλουθων ενεργειών. Οι γνώσεις μας σχετικά με τη Fai-Fri πρέπει πάντα να παραμένουν σημαντικά περιορισμένες στους δικούς μας ιδεολογικά συγγενείς.
Σχετικά με τη Fai-Fri πρέπει να γνωρίζουμε μόνο τα ίχνη, τις γρατζουνιές, τις πληγές που επιφέρουν στην εξουσία. Θα ήταν θανατηφόρο να δημιουργήσουμε κάτι μονολιθικό ή δομημένο, καθένας από εμάς πρέπει να αποφύγει παρανοήσεις ή φαντασιώσεις περί ηγεμονίας.
Η οργάνωση θα περιόριζε σημαντικά τις προοπτικές μας, αντιστρέφοντας την πορεία από το ποιοτικό στο ποσοτικό. Με τη δράση του ενός, η θέληση του άλλου ενισχύεται παρέχοντας έμπνευση. Οι εκστρατείες διαχέονται διακεκομμένα.
Χίλια κεφάλια λυσσομανούν ενάντια στην εξουσία, είναι αδύνατο να τα κόψουν όλα. Είναι ακριβώς αυτές οι ενέργειες συνοδευόμενες από λόγια (προκηρύξεις) που μας επιτρέπουν με σιγουριά να αποκλείσουμε τους θεωρητικούς, τους γνήσιους εραστές του λόγου, δίνοντάς μας την πιθανότητα να συνδεθούμε μόνο με όποιον ζει στον αληθινό κόσμο λερώνοντας τα χέρια του, ρισκάροντας την ίδια του τη ζωή.
Εκείνα τα λόγια είναι τα μόνα που μετράνε πραγματικά, τα μόνα που μας επιτρέπουν να αναπτυχθούμε, να εξελιχθούμε. Οι επαναστατικές εκστρατείες είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο για να χτυπήσουμε, για να πληγώσουμε εκεί που πονάει περισσότερο.
Δίνοντάς μας την ευκαιρία να εξαπλωθούμε στον κόσμο, σαν ιός κομιστής της εξέγερσης και της αναρχίας.
ΣΠΦ: Πες μας κάποια πράγματα για την τωρινή σου κατάσταση, ώστε να γνωριστούμε.
Alfredo: Δεν υπάρχουν πολλά να πω, συλληφθήκαμε για τους πυροβολισμούς στα γόνατα (kneecapping) του Adinolfi, διευθύνοντα συμβούλου της εταιρείας Ansaldo Nucleare. Λόγω απειρίας κάναμε λάθη που μας κόστισαν τη σύλληψη: δεν καλύψαμε την πινακίδα της μοτοσικλέτας που χρησιμοποιήσαμε για τη δράση, την παρκάραμε πολύ κοντά στο σημείο της ενέδρας και κυρίως δεν αντιληφθήκαμε μια κάμερα σε ένα μπαρ, μέγιστο λάθος που σήμερα πληρώνουμε. Αναλάβαμε την ευθύνη για τη δράση μας ως πυρήνας “Olga Fai-Fri “. Εγώ καταδικάστηκα σε 10 χρόνια και 8 μήνες, ο Nicola σε 9 χρόνια και 4 μήνες. Τους επόμενους μήνες θα έχουμε μια επιπλέον δίκη για σύσταση οργάνωσης για ανατρεπτικές δράσεις. Αυτή είναι στο περίπου η τωρινή μας δικονομική κατάσταση.
ΣΠΦ: Οι φυλακισμένοι αναρχικοί και η φυλακή. Πως είναι οι συνθήκες στις ειδικές πτέρυγες που βρίσκεστε, πώς σας συμπεριφέρονται οι δεσμοφύλακες και ποιες είναι οι σχέσεις σας με τους άλλους φυλακισμένους;
Alfredo: Στην Ιταλία μέσω των φυλακών υψίστης ασφαλείας, που περιλαμβάνουν πολλούς περιορισμούς, το δημοκρατικό κράτος θέλει να μας απομονώσει, εξορίζοντάς μας σε τμήματα εντελώς ξεχωριστά από το γενικό περιβάλλον της φυλακής. Είναι αδύνατη οποιαδήποτε επαφή με τους υπόλοιπους κρατούμενους, δεν έχουμε τη δυνατότητα να βγούμε έξω, μόνο 2 ώρες σε ένα μικρό τσιμεντένιο προαύλιο. Η λογοκρισία για μένα και τον Nicola ανέκαθεν ανανεωνόταν, έτσι λοιπόν με καθυστέρηση και δυσκολία λαμβάνουμε αλληλογραφία και εφημερίδες, τα πράγματα που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για εμάς κατάσχονται στην είσοδο και την έξοδο. Αυτή τη στιγμή είμαστε κλεισμένοι σε μια πτέρυγα AS2, υψηλής επιτήρησης ειδική για αναρχικούς κρατούμενους. Η “σχέση” μας με τους δεσμοφύλακες είναι εκείνη της αμοιβαίας αδιαφορίας και της φυσικής εχθρότητας.
Τι άλλο να πει κανείς, κατά τη γνώμη μου οι “πολιτισμένες” διαμαρτυρίες έξω και μέσα στη φυλακή είναι άχρηστες, οι συνθήκες “διαβίωσης” μέσα είναι απλά ζήτημα σχέσεων εξουσίας. Από τη φυλακή πρέπει να βγαίνουμε, είναι στο χέρι όσων βρίσκονται μέσα να το συνειδητοποιήσουν…
ΣΠΦ: Η αναρχία για εμάς δεν είναι κόμμα, δεν έχει κεντρικές επιτροπές, αλλά ένα ρεύμα πράξεων, ιδεών, θέσεων, αξιών. Ποιες είναι οι τάσεις του αναρχικού κινήματος στην Ιταλία τώρα, ποια τα χαρακτηριστικά τους, οι αντιφάσεις τους, οι δραστηριότητές τους;
Alfredo: Αυτή είναι μια σημαντική ερώτηση που χρήζει ολοκληρωμένης απάντησης.
Παρακολουθώ το αναρχικό κίνημα από τα τέλη της δεκαετίας του 80.
Τα τελευταία 20 χρόνια πολλά πράγματα άλλαξαν, πολλές σχέσεις μεταξύ συντρόφων/ισσών χάλασαν, πολλοί μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν ακόμα και αρνητικοί , αποδίδοντας κάποιες φορές χείριστους καρπούς και ενισχύοντας συμπεριφορές ηγετικές και πολιτικές, αλλά και νέες προοπτικές· μια νέα γενιά που μακριά από συνελεύσεις, μακριά από τους μηχανισμούς της πολιτικής ύψωσε τη φωνή της.
Για να απαντήσω στην ερώτησή σας σχετικά με την κατάσταση του ιταλικού αναρχικού κινήματος σήμερα, χρειάζεται να κάνω ένα βήμα πίσω. Συχνά επικρατεί η άποψη πως ο εξεγερσιακός αναρχισμός είναι ένα σύνολο φτιαγμένο από έννοιες και θεωρίες, σταθερές στο χρόνο, στην “ιδεολογική” τους ακαμψία.
Μια ιδεολογία ακόμα και με δικό της υπέρτατο ηγέτη (πράγμα παράλογο) και δικά της δόγματα.
Τίποτα δε μένει αναλλοίωτο στον χρόνο. Οι γυναίκες και οι άντρες μέσω των ενεργειών τους διαμορφώνουν τις ιδέες. Δεν είναι εκείνοι οι τρεις ή τέσσερις γνωστοί σύντροφοι/ισσες με τα βιβλία τους και τα άρθρα τους που χαράζουν τον δρόμο -πόσω μάλλον οι μακρές και μάταιες συνελεύσεις, μα είναι εκείνοι οι άγνωστοι σύντροφοι/ισσες που με την πρακτική των ενεργειών τους, μας ωθούν προς τα εμπρός οδηγώντας μας στη ζωή.
Ήταν μέσα ακριβώς από αυτή την πρακτική που στο τέλος του ΄90 οι ομάδες που προηγήθηκαν -Συνεργασία Πυρός και Τεχνουργημάτων (Περιστασιακά Θεαματική), Ταξιαρχία 20 Ιούλη, Πυρήνες Ενάντια στο Κεφάλαιο, το Κράτος και τα Κελιά τους (CCCCC), Διεθνής Αλληλεγγύη- αμφισβήτησαν δύο παγιωμένα δόγματα του λεγόμενου “εξεγερσιακού αναρχισμού”, την ανωνυμία των δράσεων και την υπεροχή της συνέλευσης που είχε μετατραπεί σε όργανο λήψης αποφάσεων. Δύο σταθερά σημεία που οδηγούσαν με τρόπο αμείλικτο σε μία θανατηφόρα αδράνεια. Δίνοντας συνέχεια και φωνή στην ίδια την πρακτική μέσω προκηρύξεων, αποτινάσσοντας τα δεσμά των συνελεύσεων και μη θέτοντας πια περιορισμούς σχετικά με τη δυνατότητα κατανόησης από το “πλήθος” και το υπόλοιπο του “κινήματος”, η αναρχία άρχισε ξανά να τρομάζει.
Με συνεχείς βόμβες και προκηρύξεις αυτές οι ομάδες κατέρριψαν το δόγμα της ανωνυμίας των ενεργειών, σπάζοντας τη σιωπή που μας είχε τυλίξει μετά το κύμα καταστολής για την υπόθεση Marini και εμποδίζοντας σημαντικά εκείνους τους μηχανισμούς που μας έσερναν προς έναν cittadinismo* ο οποίος απειλούσε να εξαλείψει κάθε βίαιη προσδοκία.
Μετά την εμφάνιση αυτών των ομάδων ο όρος “εξεγερσιακός” έλαβε μια αρνητική χροιά για πολλούς αναρχικούς, κυρίως όταν οι δημοσιογράφοι άρχισαν να το χρησιμοποιούν ως συνώνυμο της “τρομοκρατίας”.
Σε αυτό το σημείο πολλοί οπισθοχώρησαν, υποστηρίζοντας πως κάποιες “θεαματικές” απόπειρες και οι σχετικές προκηρύξεις απομάκρυναν τον κόσμο. Για να κατανοήσουμε τις ρήξεις στο εσωτερικό του αναρχισμού της πράξης σήμερα στην Ιταλία, χρειάζεται να γυρίσουμε στις απαρχές του αγώνα στη Val Susa ενάντια στα τρένα υψηλής ταχύτητας: το 1998 μετά τους τραγικούς θανάτους των Baleno και Sole πολλοί επικαλέστηκαν τη δημοκρατική νομιμότητα, μια “σωστή” δικαιοσύνη, μια δίκαιη δίκη· όχι μόνο οι εκλεκτοί αντιπρόσωποι του δημοκρατικού “ριζοσπαστισμού” αλλά και μέρος του αναρχικού κινήματος.
Ένα μεγάλο μέρος των αναρχικών αφιερώθηκε σε μια σταυροφορία αθωοποίησης στα όρια της διαβολής. Η Sole και ο Baleno παρουσιάστηκαν σαν δύο αθώα θύματα, δύο αφελείς άμοιροι που παρασύρθηκαν από μια ιστορία που τους ξεπερνούσε.
Μετά την αποστολή μιας δεκάδας παγιδευμένων δεμάτων σε ορισμένους από τους υπεύθυνους για το θάνατο των συντρόφων (δράσεις για τις οποίες δεν ανέλαβε κανείς την ευθύνη) το αναρχικό κίνημα σχεδόν στο σύνολό του, φοβούμενο μελλοντικά κύματα καταστολής, αποστασιοποιήθηκε από αυτές τις πρακτικές, θεωρώντας τες στην καλύτερη των περιπτώσεων μη “αντάξιες” αναρχικών, στη χειρότερη των περιπτώσεων ως κανονική αστυνομική προβοκάτσια.
Ελάχιστες οι εξαιρέσεις, που ασφαλώς και προσελκύουν την προσοχή των δικαστικών αρχών τα χρόνια που θα έρθουν.
Από τότε η συντριπτική πλειοψηφία των λεγόμενων “εξεγερσιακών” παρασύρθηκε από μια τόσο ανεξέλεγκτη όσο και αυτοκτονική τάση συναίνεσης, διεξάγοντας έναν αδυσώπητο αγώνα δρόμου προς την κοινωνία των πολιτών. Καταδιώκοντας τη χίμαιρα του κοινωνικού/λαϊκού αγώνα όπου κι αν εμφανιζόταν, αναπηδώντας σαν τρελαμένες σβούρες από την CIE ( ΣτΜ: CIE, centri di identificazione ed espulsione, κέντρα κράτησης μεταναστών) μέχρι τη Val Susa (Στ.Μ: αγώνας NoTav ενάντια στα τρένα υψηλής ταχύτητας στην κοιλάδα Val Susa), τις καταλήψεις, τον αγώνα των κρατουμένων, μετριάζοντας όλο και περισσότερο τα δικά τους σχέδια έτσι ώστε να φανούν έμπιστοι, αξιόπιστοι, ρεαλιστές, πλησιάζοντας όλο και πιο επικίνδυνα στον cittadinismo.
Ένα μικρό μέρος από αυτούς, χρόνια αργότερα, συνειδητοποίησε την άσχημη πολιτική τροπή που οι κοινωνικοί αγώνες σταδιακά έπαιρναν· κλείστηκαν στον κλασσικό γυάλινο πύργο τους, δογματίζοντας σαν ποντίφικες ενάντια στους πάντες και στα πάντα, βυθισμένοι μέχρι το λαιμό σε έναν απελπισμένο πρακτικό μηδενισμό. (ΣτΜ: nullismo=μηδενισμός, εδώ ο όρος χρησιμοποιείται ως η ανικανότητα δράσης, πραγμάτωσης ενός στόχου, ειδικά στον κοινωνικό τομέα).
Αντίθετα άλλοι πειραματίστηκαν δίχως όρια με κάθε ζωτική τους δυνατότητα, αδιαφορώντας για τους μέγιστους θεωρητικούς και για τα υπέρτατα συστήματα. Οι πιο “διαυγείς” επίδοξοι κοινωνιστές, τουλάχιστον αρχικά, προσπάθησαν να αναπαράξουν στη Val Susa την εμπειρία του ’80 ενάντια στην εγκατάσταση των πυραύλων στο Comiso. Εμπειρία που ακόμα και σήμερα εκθειάζεται ως ρεαλιστικό παράδειγμα μεθοδολογίας εξεγερσιακής παρέμβασης στην περιοχή.
Στο Comiso το πλαίσιο δράσης, αν και επικρίθηκε για το πολιτικό-προσχηματικό του περιεχόμενο, στην πραγματικότητα είχε εξεγερσιακή προοπτική. Ο ενδιάμεσος αγώνας, η εκδίωξη των αμερικανών και των πυραύλων τους, έπρεπε να λειτουργήσει ως έναυσμα για μια γενικευμένη εξέγερση στην καρδιά της Σικελίας, όπως στην κλασσική περίπτωση της Banda del Matese.**
Λαϊκές πλασματικές συμμαχίες αποτελούμενες από μεμονωμένους συντρόφους/ισσες, λαϊκίστικες παρεμβάσεις για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να τον ωθήσουν στην εξέγερση, παράλογες ομιλίες στον πληθυσμό σχετικά με πιθανούς βιασμούς από αμερικάνους στρατιώτες προσπάθησαν να υποκινήσουν τον φαλλοκρατισμό του Ιταλού πατριώτη, μετατρέποντας την παρέμβαση σε ένα φαινόμενο καθαρά πολιτικό, άκρως αξιοκατάκριτο κατά τη δική μου άποψη, αλλά πάντα, ομολογουμένως, στα πλαίσια μιας εξεγερσιακής οπτικής.
Στη Val Susa τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά, από την αρχή ο στόχος της εξέγερσης γρήγορα αντικαταστάθηκε από τον απλό αγώνα για τα τρένα Tav. Ο ενδιάμεσος αγώνας υπερίσχυσε, περνώντας από το ποιοτικό στο ποσοτικό, με την καταμέτρηση των διαδηλωτών στα οδοφράγματα, με τη μάχη στο πλευρό των κατοίκων των Άλπεων, αστυφυλάκων, δημάρχων, πολιτικών κομμάτων, χάνοντας από τα μάτια τον τελικό στόχο: την καταστροφή του υπάρχοντος.
Η εξεγερσιακή προοπτική μετατράπηκε σε μια πιο μετριοπαθή, πολιτική βελτίωση του υπάρχοντος. Για πολλοστή φορά ο “ρεαλισμός” είχε ακυρώσει τη ζωτική δυναμική του αναρχισμού.
Προσωπικά δεν κατακρίνω a priori, “ιδεολογικά” τους λεγόμενους ενδιάμεσους αγώνες, εκείνο που κατακρίνω είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι παρεμβάσεις, το να συμπεριφέρεσαι ως “αρμόδιος” προσδίδοντας περιορισμούς στην ίδια τη δράση· αναπόφευκτα ρισκάρεις να μετατραπείς σε εμπροσθοφυλακή.
Δεν κάνεις πλέον αυτό που θεωρείς σωστό αλλά αυτό που θα μπορούσε να ωθήσει τον κόσμο με το μέρος σου, κάνεις πολιτική. Από τη στιγμή που αυτοπεριορίζεσαι από το φόβο να μη γίνεις αντιληπτός είσαι ήδη εκ των πραγμάτων πολιτικό υποκείμενο, γίνεσαι μέρος του προβλήματος, μία από τις πολλές μορφές καρκίνου που μολύνουν την ύπαρξή μας. Δεν πρέπει ποτέ να μετριάζουμε τα ίδια μας τα λόγια και τις ενέργειές μας προκειμένου να γίνουμε εύπεπτοι στον λαό, στο πλήθος· αλλιώς διακινδυνεύουμε να αλλοιωθούμε από τον “ενδιάμεσο” στόχο που θέλουμε να επιτύχουμε.
Διαβάζοντας σήμερα τις παλιές προκηρύξεις των ομάδων που μετά το 2000 θα δώσουν ζωή στη Fai, συνειδητοποίησα πως με τις δράσεις τους παρενέβησαν αρκετές φορές στους ενδιάμεσους αγώνες, προσπαθώντας να πετύχουν επιμέρους στόχους: κατάργηση του FIES (ΣτΜ: FIES, Ficheros de Internos de Especial Seguimiento, καθεστώς στην Ισπανία για την κράτηση φυλακισμένων σε συνθήκες άκρας απομόνωσης), CΙΕ κλπ. Μη στοχεύοντας σε μια γενικευμένη συναίνεση, σε μια ποσοτική ανέλιξη. Αποβλέποντας πάντα σε μια ποιοτική ανάπτυξη της δράσης, μεγαλύτερη καταστροφικότητα, μεγαλύτερη αναπαραγωγιμότητα.
Η ποιότητα ζωής ενός αναρχικού είναι ευθέως ανάλογη της πραγματικής βλάβης που επιφέρει στο θανατηφόρο σύστημα που τον καταπιέζει. Όσο λιγότερο αποδέχεται συμβιβασμούς, τόσο πιο δυνατά και διαυγή γίνονται τα αισθήματά του, τα πάθη του, πιο λαμπερό το μίσος του, πάντα αιχμηρό σαν ξυράφι.
Δυστυχώς η συντριπτική πλειονότητα των αναρχικών ενεργεί σύμφωνα με τον ποινικό κώδικα, πολλές δράσεις δεν εφαρμόζονται στην πράξη μόνο και μόνο λόγω του φόβου των συνεπειών.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η χειρότερη κατάληξη για έναν αναρχικό δεν είναι ο θάνατος ή η φυλακή, αλλά το να ενδώσει στον φόβο, στην παραίτηση.
Οι δράσεις και τα κείμενα της μαύρης διεθνούς καθιστούν σαφή σε όλους, την ολική απόρριψη αυτής της παραίτησης, την ισχυρή ζωτικότητα, την ενέργεια ενός κινήματος το οποίο μετατρέπει την ποιότητα της ζωής, το αίσθημα της κοινότητας και της αλληλεγγύης, τον συνεχή αγώνα σε κέντρο της ίδιας της ύπαρξής του.
Ο θάνατος, η φυλακή έκαναν ήδη την εμφάνισή τους σε αυτό το μονοπάτι όμως δεν μας νίκησαν. Δύναμή μας είναι η πλήρης συνείδηση αυτού που είμαστε, πλήρης συνείδηση πως, αφού νικηθεί ο φόβος, μια ζωή γεμάτη την οποία αξίζει κανείς να ζει ξεδιπλώνεται μπροστά μας, για όσο κι αν διαρκέσει, άλλωστε είναι η ένταση που μετράει.
Επιστρέφοντας στην αρχική σας ερώτηση σχετικά με τις τάσεις, τα χαρακτηριστικά και τις αντιφάσεις του αναρχικού κινήματος στην Ιταλία σήμερα, πρέπει να πω ότι εξακολουθεί να είναι πολύ ισχυρή η διαφωνία σχετικά με το αν πρέπει ή όχι να χρησιμοποιούνται αρκτικόλεξα και προκηρύξεις.
Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση δεν θα προσέγγιζα το θέμα “ιδεολογικά”, δεν έχω τίποτα ενάντια στις ενέργειες που δεν συνοδεύονται από προκηρύξεις, απλά κατά την άποψή μου τείνουν να χάνονται, δεν ευνοούν το άνοιγμα συζητήσεων , έχουν μια δυναμική αναπαραγωγιμότητας ελάχιστη.
Για αυτό το λόγο οικειοποιήθηκα τη μεθοδολογία της Fai-Fri.
Αντιθέτως εδώ σε εμάς, οι “εξεγερσιακοί” προσεγγίζουν το θέμα “ιδεολογικά”.
Όποιος αναλαμβάνει την ευθύνη με αρκτικόλεξο είναι εχθρός άξιος συκοφάντησης. Όποιος τους γνωρίζει, ξέρει πολύ καλά την αιτία αυτής της μισαλλοδοξίας, η επικοινωνία μέσω προκηρύξεων θέτει ξεκάθαρα σε κίνδυνο την “εξουσία” τους, τη θεωρητική τους ηγεμονία. Οι ενέργειες που συνοδεύονται από προκηρύξεις αποκαλύπτουν τον πρακτικό μηδενισμό τους.
Πίσω η αποτυχία ενός κλασσικού εξεγερσιακού σχεδίου που δεν καταφέρνει να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα, μπροστά εμβριθείς αναλύσεις ή κάπως έτσι. Ως αντίδραση σε μια πραγματικότητα που τους συνθλίβει, ο πανικός, η οργή και το μίσος αντικαθιστούν κάθε τι που κινείται έξω από τα άκαμπτα, ολέθρια σχέδιά τους.
Η κύρια συνιστώσα του αναρχισμού της πράξης εδώ στην Ιταλία, αποτελείται από εκείνους τους εξεγερμένους που αγκάλιασαν με αναμφίβολο ενθουσιασμό και αυτοθυσία την κοινωνική τάση.
Ενίοτε “λερώνουν” τα χέρια τους με δράσεις όμως πάντα με το βλέμμα στραμμένο στην κοινωνία των πολιτών, πάντα υπολογίζοντας πολιτικά και με προσοχή τις κινήσεις τους. Ξεκινώντας από ένα “κλασσικό” εξεγερσιακό σχέδιο έφτασαν σήμερα στον επαναστατικό “cittadinismo”, θαύματα του πολιτικού ρεαλισμού.
Ακόμα μερικά χρόνια και θα δυσκολευόμαστε να τους ξεχωρίζουμε από τους αγωνιστές της Ιταλικής Αναρχικής Ομοσπονδίας, από τους οποίους ολοένα και πιο συχνά συνοδεύονται σε διαδηλώσεις, πορείες και συγκεντρώσεις. Υμνώντας συχνά αδύνατες ελεύθερες Δημοκρατίες, κάνουν δυο βήματα εμπρός, δυο βήματα πίσω, παραμένοντας στην ουσία στάσιμοι όμως πάντα με καλή, συμπαθητική παρέα.
Ο παρείσακτος, η λεγόμενη “τρελαμένη μεταβλητή” του αναρχισμού της πράξης στην Ιταλία είναι η άτυπη Fai και πριν ακόμα, όλες εκείνες οι ομάδες που τη δημιούργησαν: Μητροπολιτικοί Πυρήνες (Cellule metropolitane), Ανώνυμη Χαοτική Ανταρσία (Rivolta anonima terribile), Επαναστατικός Πυρήνας Fantazzini (Nucleo rivoluzionario Fantazzini), Πυρήνες ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τα κελιά τους (Cellule contro il capitale – il carcere e i suoi carcerieri – le sue celle), Διεθνής Αλληλεγγύη (Solidarietà internazionale), Αδερφές στα όπλα (Sorelle in armi), Πυρήνας Mauricio Morales (nucleo Mauricio Morales), Ταξιαρχία 20 Ιούλη (Brigata 20 luglio), Ένοπλοι Πυρήνες για τη Διεθνή Αλληλεγγύη (Cellule armate per la solidarietà internazionale), Ζωική Ανταρσία (Rivolta animale), Επαναστατικός Πυρήνας Λάμπρος Φούντας (Cellula rivoluzionaria Lambros Fountas), Πυρήνας Damiano Bolano (Cellula Damiano Bolano), Αντιπολιτισμικές Ανατρεπτικές Ατομικότητες (Individualità sovversive anticivilizzazione), Συνωμοσία Μαύρης Φωτιάς (Cospirazione Fuoco nero) και ο Nicola κι εγώ του πυρήνα Όλγα (nucleo Olga).
Περισσότερες από εκατό δράσεις διασκορπισμένες σε διάστημα 20 χρόνων. Εκείνα τα χρόνια ως θεατής παρακολούθησα τον πανικό των αναρχικών κάθε “ρεύματος”. Των τρομοκρατημένων από την καταστολή και από την ομοιότητα του αρκτικόλεξου της ομοσπονδίας τους. Των μπερδεμένων (όπως ήμουν κι εγώ) που δεν καταλάβαιναν τι συνέβαινε, για ποιο λόγο τέτοιος αναβρασμός. Σαν αντίδραση οι πιο αισχρές κατηγορίες άρχισαν να πέφτουν βροχή: μυστικές υπηρεσίες, απολυταρχισμός. Οι πιο πονηροί αγνόησαν το φαινόμενο ελπίζοντας σε μια γρήγορη εξαφάνισή του, αλλά όταν ο ιός Fai-Fri, χάρη σε σας ΣΠΦ, άρχισε να εξαπλώνεται παγκοσμίως, ποτάμια λέξεων άρχισαν και συνεχίζουν να συρρέουν από “ανώνυμους” λογοκριτές της ορθοδοξίας: “Archipelago”, ” Lettera alla galassia anarchica” (ΣτΜ: κείμενα κριτικής ιταλών αναρχικών υποστηρικτών της ανωνυμίας των δράσεων προς τη Fai-Fri), ποτάμια λέξεων που δεν ακολουθούνται ποτέ από πράξεις, τουλάχιστον όχι εδώ στην Ιταλία.
ΣΠΦ: Στα γραπτά σου όταν μιλάς για την εξουσία, αναφέρεσαι αποκλειστικά στην εξουσία του κράτους ή και στη διάχυτη εξουσία μέσα στην κοινωνία και τις δομές της;
Alfredo: Όταν μιλάω για εξουσία αναφέρομαι σε όλες τις πτυχές της, τις πιο φανερές αλλά και τις πιο ύπουλες, τις πιο κρυφές. Η εξουσία διεισδύει παντού, στις σχέσεις μεταξύ συντρόφων/ισσών, στους έρωτές μας, στις σχέσεις μας συναισθηματικές και φιλικές. Για αυτό το λόγο θεωρώ ότι είναι ζωτικής σημασίας να αναζητήσουμε ένα νέο τρόπο για να κάνουμε σχέδια, να ζούμε τα πάθη μας, να αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας, να βελτιώσουμε την ποιότητα των ενεργειών μας, της ζωής μας, του εξεγερσιακού μας είναι πρωτίστως.
Συνεχίζω να πιστεύω πως η κοινωνία μπορεί να υφίσταται μόνο υπό τη σκιά κυρίαρχων και κυριαρχούμενων. Ή μάλλον καλύτερα μεταξύ κυρίαρχων και όσων αφήνονται στην κυριαρχία άλλων.
Σίγουρα οι ευθύνες βαραίνουν αμφότερες τις πλευρές· και τα δύο αυτά κοινωνικά υποκείμενα συμβάλλουν στον περιορισμό της ελευθερίας μου, της ευτυχίας μου. Ο δημοκρατικός πολίτης σαν καλός σκλάβος φοβάται και σέβεται την εξουσία, εκλιπαρεί για την προσοχή της, σφίγγει τις αλυσίδες που δένουν τους καρπούς του. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι δεν έχουν όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης, υπάρχει διαβάθμιση.
Μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας που κατέχουν θέσεις εξουσίας, ενός πλούσιου, ενός διευθυντή, ενός βιομήχανου, ενός πολιτικού, ενός επιστήμονα, ενός τεχνοκράτη και ενός “απλού” πολίτη, υπαλλήλου, εργάτη που υποστηρίζει μόνο και μόνο με τον ήσυχο τρόπο ζωής του,με την ίδια του τη συναίνεση, με την ψήφο του, το status quo, εγώ χτυπάω χωρίς δισταγμό τους πρώτους.
Αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από την περιφρόνηση που αισθάνομαι για την “εθελοδουλεία”, για όσους παραιτούνται· αν ο “καλός” πολίτης έμπαινε ανάμεσα σε μένα και την ελευθερία μου δεν θα δίσταζα να πράξω αναλόγως.
Από τη μικρή μου εμπειρία μπορώ να πω ότι ο κόσμος, ο λαός, οι περιθωριοποιημένοι, οι καταπιεσμένοι, είναι πολύ καλύτερα από ότι μας δείχνουν τα “ιδεολογικά” μας γυαλιά.
Δεν αγωνίζομαι για όσους παραιτούνται αλλά για τη δική μου ελευθερία, για τη δική μου ευτυχία.
Μοναδικό πιθανό σημείο αναφοράς η δική μου “κοινότητα”. Η δική μου αντίληψη περί “κοινότητας” και η ευρεία, αυταρχική, αφηρημένη έννοια της “κοινωνίας” βρίσκονται στον αντίποδα.
Το να συμμετέχω σε μια “κοινότητα” μηδενιστική, αναρχική, αντι-πολιτισμική, εντελώς διαφορετική, σε συνεχή μάχη ενάντια στο υπάρχον, με αναγκάζει να κηρύσσω κάθε μέρα πόλεμο στην “κοινωνία”.
Δεν θέλω να κερδίσω την εύνοια κανενός αλλά να ενισχύσω μέσω της βίαιης δράσης τους δεσμούς της πραγματικής αλληλεγγύης με τους αδερφούς και τις αδερφές μου.
Η μαύρη διεθνής είναι η δική μου “κοινότητα” διασκορπισμένη σε όλο τον κόσμο, συνταξιδιώτες που μοιράζονται την ανάγκη μου για επίθεση χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς να γνωρίζει ο ένας τον άλλον, μέσα στις διαφορές μας είμαστε ένα, μια γροθιά, ένας γάντζος στο στομάχι της “κοινωνίας” : ” Ένα σχέδιο που συνδυάζει το μυαλό με το συναίσθημα, τον πάγο της στρατηγικής με τη φωτιά της πράξης, το εδώ με το τώρα, την ένταση με τη διάρκεια, με άμεσο στόχο την καταστροφή της κοινωνικής μηχανής και την απελευθέρωση της ζωής μας.” (ΣΠΦ-Να γίνουμε επικίνδυνοι)
Στον αγώνα νέες ιδέες άνθισαν, όπως οι σπόροι στον άνεμο που μεταφέρονται μακριά μέσα από τη φωτιά της δράσης, εμπνεύσεις και στρατηγικές που παλιά θα ήταν αδιανόητες γεννήθηκαν. Σε έναν νεωτερισμό όπου οι όροι κοινωνία και εξουσία φανερώνουν την πλήρη συνωνυμία τους, αισθάνομαι την ανάγκη για νέες έννοιες, νέες λέξεις για τη μετάδοση της δικής μου συνεχούς τάσης προς τη “νέα αναρχία”.
Να χρησιμοποιήσω νέες λέξεις γιατί οι παλιές με στενεύουν. Νέες έννοιες για σχέδια εντελώς διαφορετικά.
Οι ίδιες λέξεις σε διαφορετικά γεωγραφικά πλάτη μπορούν να αντιπροσωπεύουν έννοιες πολύ διαφορετικές. Η λεγόμενη “άτυπη οργάνωση” όπως θεωρητικοποιήθηκε τουλάχιστον, μεταξύ του τέλους της δεκαετίας του 70 και αρχών του 80 στην Ιταλία είναι αρκετά απομακρυσμένη από την άτυπη μορφή της Fai-Fri.
Σύμφωνα με τους εξεγερσιακούς ιταλούς, η άτυπη οργάνωση έπρεπε να βασίζεται κυρίως στο εργαλείο της συνέλευσης και στη δημιουργία επιτροπών βάσης και αυτοδιαχειριζόμενων ομοσπονδιών. Όπου οι αναρχικοί σαν μια αληθινή μειονότητα που δρα, αφού θα είχαν συμβάλλει στη δημιουργία τους, μέσω δικτύων, επαφών, ομάδων συγγένειας, θα έπρεπε να κατευθύνουν το “πραγματικό κίνημα” προς εξεγερσιακά ανοίγματα.
Το πεδίο μάχης αυτής της εξεγερσιακής στρατηγικής: ο “ενδιάμεσος αγώνας”.
Τα “σαφή” παραδείγματα είναι πάντα τα ίδια: το προαναφερθέν Comiso και η παράνομη απεργία των εργαζομένων στις σιδηροδρομικές μεταφορές στο Τορίνο το 1978.
Με σχετική αμηχανία, θυμάμαι, μάρτυρας ενώπιον των δικαστών στη δίκη Marini, να υπεραναλύω στο πλάι ενός συντρόφου, τη διαφορά μεταξύ εξεγερσιακής μεθοδολογίας και της αντίληψης σχετικά με το αντάρτικο σώμα της Επαναστατικής Δράσης (αναρχο-κομμουνιστική ένοπλη οργάνωση της δεκαετίας του ΄70) όλα αυτά για να τονίσω τις διαφορές με τον “lottarmatismo” (ΣτΜ: : τακτική ένοπλης επίθεσης των οργανώσεων του ΄70, που άρχισε να ρέπει προς τον μιλιταρισμό), μικρολογίες ενός “ευγενούς” εξεγερσιακού αναρχισμού τον οποίο δεν αισθάνομαι καθόλου οικείο.
Σήμερα συγκεκριμένες στρατηγικές κάνουν την επανεμφάνισή τους μεταξύ των αναρχικών εδώ στην Ιταλία στα δικαστήρια noTav, με την προσθήκη ενός επικίνδυνου επιστεγάσματος συμπάθειας από μέρους του δημοκρατικού δικαστικού σώματος και των αριστερών διανοούμενων.
Η κοινωνία των πολιτών καλωσορίστηκε με ανοιχτές αγκάλες, για να αντισταθμιστεί ο φόβος που ακολουθεί την καταστολή. Τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αντικοινωνική, αντι-οργανωτική, νιχιλιστική, καθαρά αναρχική αντίληψη της Fai -Fri.
Γι’ αυτό το λόγο όταν μιλάω για τη Fai δεν αναφέρομαι στην άτυπη οργάνωση, αλλά σε ένα διαφορετικό τρόπο δράσης.
Κάποιες λέξεις έχουν ξεπεραστεί, λέξεις όπως “οργάνωση” προτιμώ να μην τις χρησιμοποιώ διότι δεν μας αντιπροσωπεύουν, διαφέρουν από εμάς. Όπως διαφέρουν από εμάς εξουσία και κοινωνία, με όλο το επιστέγασμα βδελυγμάτων και τερατουργημάτων.
ΣΠΦ: Ένα μεγάλο κομμάτι του αναρχικού κινήματος τόσο μέσω της πρακτικής όσο και μέσω της θεωρίας, επιτίθενται στο κράτος και τους θεσμούς, αλλά δεν κάνουν το ίδιο για τον πολιτισμό και την τεχνολογία. Αντιθέτως είναι πολλοί εκείνοι που φαντάζονται αυτοοργανωμένα εργοστάσια και μια “αναρχική κυβέρνηση” μέσα στη ζωή μας. Ποια είναι η δική σου άποψη για την τεχνολογία και τον πολιτισμό;
Alfredo: Ακόμα και σήμερα κυριαρχεί το όραμα του επιστημονικοφανή, θετικιστικού αναρχισμού του δεκάτου ενάτου αιώνα.
Υπάρχουν ακόμα εκείνοι, εν έτη 2014, που θέτουν το παράλογο “πρόβλημα” του τι θα κάνουμε την επόμενη μέρα μετά την επανάσταση.
Πως θα διαχειριστούμε την παραγωγή, πως θα αντιμετωπίσουμε τις αναπόφευκτες ελλείψεις, πως θα αυτοδιαχειριστούμε τα εργοστάσια, πως θα ρυθμίσουμε τις μελλοντικές κοινωνικές σχέσεις. Αν εγώ τοποθετήσω στο κέντρο της δράσης μου την αντίθεση στον πολιτισμό και την τεχνολογία, η έννοια της επανάστασης, όπως γινόταν αντιληπτή πριν έναν αιώνα, ακυρώνεται εκ των πραγμάτων. Το να αμφισβητείς τον πολιτισμό στο σύνολό του, προϋποθέτει μια ολική, αποκαλυπτική, ουτοπική, ανέφικτη καταστροφή.
Η επανάσταση, με τη δική της “απλή”, πραγματοποιήσιμη ανατροπή των κοινωνικών σχέσεων είναι ελάχιστης σημασίας, ένα άχρηστο καταπραϋντικό, αφού δημιουργεί νέο πολιτισμό. Κηρύσσοντας πόλεμο ενάντια στον πολιτισμό ικανοποιούμε την ανάγκη να ζούμε όχι εκτός αυτού (είναι αδύνατον, ο πολιτισμός δεν μας εγκαταλείπει ποτέ, τον κουβαλάμε πάντα μέσα μας) αλλά εναντίον του.
Δημιουργώντας κοινότητες σε διαρκή πόλεμο με την κοινωνία, κατασκευάζουμε στιγμές ευτυχίας, ζούμε λάμψεις έντονης χαράς στις ζωές μας. Η επανάσταση είναι ένα εργαλείο ανεπαρκές, με τον πολιτικό, αναμφίβολο “ρεαλισμό” της, ακόμα και στην ελευθεριακή παραλλαγή της, με τις αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητές της, με τη διοίκηση-κυβέρνηση του κόσμου, με την αναπόφευκτη δημιουργία του status-quo: κόβει φτερά, καταστρέφει ελπίδες, δημιουργεί νέες αλυσίδες.
Η εξέγερση, με την ασταμάτητη δύναμη της για ρήξη, με την έλλειψή της σε οράματα, με την ολική άρνηση της πολιτικής: κάνει τις ελπίδες πραγματικότητα, σπάει αλυσίδες. Η εξεγερμένη γυναίκα και ο εξεγερμένος άντρας καταστρέφουν αλυσίδες χωρίς να θέλουν να φτιάξουν άλλες, αρκεί αυτό για να γεμίσει με περιπέτεια και ευτυχία κάθε ύπαρξη.
ΣΠΦ: Τι πιστεύεις για το διεθνές ρεύμα ALF και ELF; Υπάρχουν προοπτικές σύνδεσης με τη Fai;
Alfredo: Για συντρόφους όπως εγώ που βγήκαν μέσα από τους αγώνες του ΄90 στην Ιταλία, η συμβολή των ομάδων δράσης Alf και μετά Elf με το διεθνές ρεύμα τους, όσον αφορά το επαναστατικό, αναρχικό φαντασιακό και τον τρόπο οργάνωσης σε ομάδες συγγένειας, ήταν πολύ σημαντική. Η σχετική με το περιβάλλον και τα ζώα προοπτική τους, άλλαξε την αντίληψη πολλών αναρχικών.
Στην Ιταλία η ροπή τους προς την ομάδα συγγένειας έγινε δεκτή από τους εξεγερσιακούς με ενθουσιασμό, ως σαφές παράδειγμα άτυπης οργάνωσης. Οι πρώτες δράσης Alf στην Ιταλία ήταν στενά συνδεδεμένες με μια αναρχική θεώρηση. Με την πάροδο του χρόνου η αναρχική προοπτική ξεθώριασε.
Η μόνη μου ένσταση σήμερα, αφορά την αντίθεσή τους στο να βλάπτουν ανθρώπους. Αν και γνωρίζω ότι υπήρξαν μεγάλες διαμάχες, αυτή τους τη στάση ειλικρινά δεν μπορώ να την καταλάβω. Κατανοώ και συμφωνώ περισσότερο με τη βία που ασκούν οι μεξικανοί ITS (ΣτΜ: ITS, Individualidades Τendiendo a lo Salvaje, Ατομικότητες που τείνουν προς την Αγριότητα) την αντιπολιτισμική, άγρια, αντι-ιδεολογική τους αντίληψη.
Όσον αφορά τις “συνδέσεις” μεταξύ Fai-Fri και Elf, Alf είναι πέρα από κάθε αμφιβολία γεγονός, το οποίο δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει· αρκεί να διαβάσει τις προκηρύξεις της ρώσικης Elf-Fai-Fri και της μεξικάνικης Alf-Fai. Αν και επαναλαμβάνομαι, δεν μπορώ να μην τονίσω πως η Fai-Fri είναι μια μεθοδολογία, μια μέθοδος· υπογράφοντας με αυτόν τον τρόπο, καλείς άλλες ομάδες Fai-Fri διασκορπισμένες σε όλο τον κόσμο να προσχωρήσουν σε μια πραγματική εκστρατεία μάχης, αυξάνεις τη δύναμή σου, διαχέεις από τη μία στην άλλη μεριά του κόσμου τις ενέργειες. Καθιστάς πιο αποτελεσματική και καταστροφική την ίδια τη δράση.
Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Οι αδερφές και οι αδερφοί Alf και Elf που υπέγραψαν ως Fai-Fri εντάχθηκαν σε αυτή τη μεθοδολογία, δίχως να παραιτηθούν με κανένα τρόπο από την ιστορία τους. Δεν παίζουμε Risk, η Fai -Fri δεν είναι μια οργάνωση που αφομοιώνει αρκτικόλεξα διασκορπισμένα ανά τον κόσμο. Συμμετέχεις στη Fai-Fri μόνο τη στιγμή την οποία δρας και χτυπάς αναλαμβάνοντας την ευθύνη ως Fai, μετά ο καθένας επιστρέφει στα δικά του σχέδια, στη δική του ατομική προοπτική, στο εσωτερικό μια μαύρης διεθνούς που περιλαμβάνει μια πληθώρα πρακτικών, όλες επιθετικές και βίαιες.
Άλλωστε είμαι πεπεισμένος (ίσως και να κάνω λάθος) πως οι αδερφοί και οι αδερφές των Alf και Elf που υπέγραψαν ως Fai, το έκαναν για να τονίσουν την αναρχική τους υπόσταση, τη συνάφεια τους με τα αναρχικά προτάγματα, με εκείνο που εγώ αποκαλώ “νέα αναρχία”, για να αποστασιοποιηθούν από εκείνον τον οικολογισμό που στηρίζει τα πάντα στην ενσυναίσθηση, στον ευσεβισμό.
ΣΠΦ: Αυτή τη στιγμή η Fai είναι ένα διεθνές δίκτυο αναρχικών της πράξης, με δεκάδες πυρήνες σε πολλές χώρες σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η αρχή αυτής της περιπέτειας έγινε το 2003 στην Ιταλία με μια ανοιχτή επιστολή προς το αντιεξουσιαστικό κίνημα. Αν θέλεις πες μας συνοπτικά πως βλέπεις την εξέλιξη της Fai και ποια είναι τα σημεία αναφοράς της.
Alfredo: Όταν διάβασα στο μακρινό 2003 την “Ανοιχτή επιστολή στο αναρχικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα” με την υπογραφή των Συνεργασία Πυρός και Τεχνουργημάτων (Περιστασιακά Θεαματική), Ταξιαρχία 20 Ιούλη, Πυρήνες ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τα κελιά τους (CCCCC), Διεθνής Αλληλεγγύη, εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ.
Πολλοί είδαν σε αυτό το κείμενο μόνο μια επιπόλαια πρόκληση στον παλιό δογματικό αναρχισμό της Ιταλικής Αναρχικής Ομοσπονδίας. Ακόμα σήμερα σύντροφοι άξιοι όπως ο Gustavo Rodriguez υποστηρίζουν αυτή την άποψη στα κείμενά τους, παραπληροφορημένοι από ιταλούς αναρχικούς που τίποτα δε γνωρίζουν και που πολλά έκαναν από την πρώτη στιγμή για να εμποδίσουν αυτή τη νέα τάση της αναρχίας.
Ανοίγω μια σύντομη παρένθεση, τα κείμενα του Rodriguez σχετικά με τη μαύρη διεθνή είναι κατά τη γνώμη μου αξιόλογα, μερικές από τις ιδέες τις οποίες αναλύει, πραγματικά ανοίγουν νέες προοπτικές.
Λέγοντας αυτό, εγώ εξαρχής έλαβα σοβαρά υπόψη μου την επιλογή του αρκτικόλεξου Fai, δεν έβλεπα σε αυτό μόνο μια επίθεση στην παλιά “επίσημη” ομοσπονδία, αλλά ένα νέο σχεδιασμό. Αν και τότε ήμουν πολύ μακριά από εκείνη την προοπτική, μπήκα σε εκείνη την αργή διαδικασία που με έφερε το 2012 να δράσω ως πυρήνας Όλγα της Fai -Fri.
Ξαναδιαβάζοντας σήμερα την “Ανοιχτή επιστολή στο αναρχικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα” συνειδητοποιώ πόση πρόοδος σημειώθηκε, πόσο εξελίχθηκε αυτή η αντίληψη για την αναρχία και πόσο συνεχίζει να εξελίσσεται:
ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ διότι αγαπάμε την έννοια της διάχυτης και οριζόντιας διακλάδωσης: ομοσπονδία ομάδων και ατόμων, γυναικών και ανδρών, ελεύθερων και ίσων, ενωμένων από τις πρακτικές επίθεσης στην κυριαρχία, συνειδητοποιημένων για την αξία της αμοιβαίας υποστήριξης και της επαναστατικής αλληλεγγύης ως όργανα απελευθέρωσης. Αντιλαμβανόμαστε την ομοσπονδία ως σχέσεις σταθερές στο χρόνο, αλλά ταυτόχρονα ρευστές, σε διαρκή εξέλιξη χάρη στη μεταφορά ιδεών και πρακτικών από νέες ομάδες και νέα άτομα που θα αποφασίσουν να πάρουν μέρος σε αυτήν. Σκεφτόμαστε μια οργάνωση όχι δημοκρατική: χωρίς συνεδριάσεις, εκπροσώπους, αντιπροσώπους ή επιτροπές, χωρίς όλα αυτά τα όργανα που ευνοούν τη γέννηση αρχηγών, την ανάδυση χαρισματικών ατόμων ή την επιβολή των ειδικών του λόγου. Η επικοινωνία θα βασιστεί στην οριζόντια και ανώνυμη συζήτηση, προϊόν της ίδιας της πρακτικής (ανάληψη ευθύνης των ενεργειών) και της διάδοσης θεωριών μέσω των διαφόρων οργάνων πληροφόρησης του κινήματος. Με λίγα λόγια την κατάργηση των συνελεύσεων και την αντικατάστασή τους από την ανώνυμη-οριζόντια συζήτηση ανάμεσα σε ομάδες και άτομα που θα επικοινωνούν δια μέσω της ίδιας τους της πρακτικής. Η ομοσπονδία είναι η δύναμή μας, η δύναμη ομάδων και ατόμων που θα υποστηρίζονται στην πράξη μέσω μιας συμφωνίας για καλά ορισμένη αμοιβαία υποστήριξη.
ΑΝΑΡΧΙΚΗ διότι επιθυμούμε την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου για να ζήσουμε σε έναν κόσμο στον οποίο θα “κυριαρχεί” η ελευθερία και η αυτοδιαχείριση, όπου θα είναι εφικτός κάθε είδους κοινωνικός πειραματισμός που δεν θα επιφέρει την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο και της φύσης από τον άνθρωπο.
Εχθροί κάθε μαρξιστικού καρκίνου, αυτής της γοητευτικής σειρήνας που παρακινεί στην απελευθέρωση των καταπιεσμένων αλλά που στην πραγματικότητα πρόκειται για μια γοητευτική μηχανή που συνθλίβει κάθε δυνατότητα για μια απελευθερωμένη κοινωνία με σκοπό να αντικαταστήσει μια κυριαρχία με μια άλλη.
ΑΤΥΠΗ διότι μη έχοντας έχοντας κανενός είδους πρωτοποριακή αντίληψη και αισθανόμενοι ότι δεν ανήκουμε σε καμία δρώσα διαφωτισμένη μειονότητα, θέλοντας απλά να ζήσουμε τώρα, αμέσως τον δικό μας αναρχισμό, θεωρήσαμε την άτυπη οργάνωση ως τη μοναδική οργανωτική φόρμα που θα μπορέσει να μας προστατεύσει από εξουσιαστικούς και οργανωτικούς μηχανισμούς εξασφαλίζοντας την ανεξαρτησία μας ως άτομα/ομάδες και αφήνοντάς μας κάποια περιθώρια αντίστασης και συνέχειας ενάντια στην εξουσία. Η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία, αν και εφαρμόζει την τακτική του ένοπλου αγώνα, αρνείται την αντίληψη που βασίζεται σε μονολιθικές οργανώσεις, δομημένες με τον “κλασσικό” τύπο: βάσεις, κανονικοί-μη κανονικοί, παρανομία, φάλαγγες, διευθύνοντα στελέχη, τεράστιες οικονομικές ανάγκες. Δομές που, κατ’εμάς, είναι πολύ εύκολο να προσβληθούν από την εξουσία. Είναι αρκετός ένας κλασσικός χαφιές ή ένας προδότης για να πέσει σαν χάρτινο κάστρο ολόκληρη η οργάνωση ή έστω μεγάλο μέρος της. Αντίθετα, σε μια άτυπη οργάνωση, δομημένη από 1000 άτομα ή ομάδες που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους (που όμως αναγνωρίζει ο ένας τον άλλο μέσω των ενεργειών που πραγματοποίησαν και τη συμφωνία αμοιβαίας υποστήριξης που τους ενώνει), ατυχείς περιπτώσεις χαφιεδισμού ή προδοσίας περιορίζονται σε μια μόνο ομάδα χωρίς να επεκτείνονται και στις άλλες. Επιπλέον, όποιος ανήκει στην Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία, είναι ένας αγωνιστής της, με όλες τις συνέπειες που αυτό επιφέρει, μόνο την ειδική στιγμή της δράσης και της προετοιμασίας της. Δεν επενδύει ολόκληρη τη ζωή του και τα σχέδια των συντρόφων του. Αυτό επιτρέπει να μπει στην άκρη κάθε ειδίκευση πάνω στο ένοπλο. Η εξουσία θα βρει μεγάλες δυσκολίες στο να μας καταστρέψει, αφού θα είμαστε καλά ριζωμένοι. (Από την ανάληψη ευθύνης για την απόπειρα κατά του Prodi, πρόεδρος τότε της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, 21 Δεκεμβρίου 2003, απόσπασμα από το Il dito e la luna. Σελ. 14-15).
Η ζωτική δύναμη της Fai-Fri είναι η διαρκής ανανέωσή της, η διεγερτική εξέλιξή της. Σήμερα η ανάγκη να ξεπεραστούν παλιές έννοιες όπως “οργάνωση”, “απελευθερωμένη κοινωνία”, “επανάσταση” είναι πιο επιτακτική από ποτέ.
Άλλες έννοιες όπως “φεντεραλισμός”, “άτυπο”, “αμοιβαία υποστήριξη”, “οριζόντια-ανώνυμη συζήτηση ανάμεσα σε ομάδες/άτομα μέσω της πρακτικής”, “κατάργηση των συνελεύσεων” διατηρούν την πλήρη ισχύ τους, συνεχίζοντας να αποτελούν τα θεμέλια πάνω στα οποία βασίζεται ο σχεδιασμός μας.
Οι αναρχικοί της δράσης της Fai από εκείνο το 2003 αφοσιώθηκαν σε νέες προοπτικές, ανέπτυξαν νέους δεσμούς. Αγνοώντας τη μηδενιστική φρενίτιδα των γνήσιων θεωρητικών της εξέγερσης και ενάντια σε κάθε πολιτικό “ρεαλισμό”, κατόρθωσαν έννοιες όπως νιχιλισμός, αντικοινωνικός αγώνας να επανεμφανιστούν πιο ζωηρές από ποτέ.
Ο εγκέφαλος της Fai-Fri είναι αυτή η συνεχής χαοτική συζήτηση γυναικών και ανδρών μέσω των ενεργειών. Νέες λέξεις και προοπτικές θα έρθουν για να περιγράψουν νέα μονοπάτια που σήμερα ούτε καν φανταζόμαστε, λέξεις που με τη σειρά τους θα ξεπεραστούν από ιδέες ακόμα πιο αποτελεσματικές και εκρηκτικές, αφού θα έχουν δοκιμαστεί στην πράξη.
Ένας συνεχής πειραματισμός εξέγερσης, τίποτα το καθορισμένο, τίποτα το αμετάβλητο στον χρόνο, μοναδικό σταθερό σημείο η ακόρεστη επιθυμία για ελευθερία και ο συνεχής αγώνας για την αναρχία.
O Nicola κι εγώ με την ενέργεια κατά του Adinolfi (αν και καθυστερημένα) προσχωρήσαμε σε αυτόν τον σχεδιασμό, δίνοντας την αντιπολιτισμική και αντιτεχνολογική συνεισφορά μας στη Fai-Fri. Πολύ ενδιαφέρουσες και οι συνεισφορές στην ίδια γραμμή, της αγγλικής Fai, της μεξικάνικης και της χιλιανής. Ωστόσο, λάβετε υπόψη πως οι ειδήσεις που λαμβάνουμε στη φυλακή είναι ελάχιστες και λογοκριμένες, οπότε η γνώση του τι συμβαίνει έξω είναι πολύ περιορισμένη.
Ήταν η δική σας συμβολή, ΣΠΦ, σχετικά με τη διεθνοποίηση της Fai που μετέδωσε αυτή την επιτάχυνση η οποία δημιούργησε παράλληλα την ιδέα της “μαύρης διεθνούς”. Το σημείο αναφοράς της μεθοδολογίας Fai-Fri δεν μπορεί να είναι άλλο παρά αυτή η “διεθνής”, με το σύνολο των δράσεων που αναλήφθηκαν ή όχι, των συγκρούσεων, των οδοφραγμάτων και των βίαιων επιθέσεων.
Η “νέα” μηδενιστική προοπτική με όλη την αντι-οργανωτική δυναμική της είναι το μεγαλύτερο κέρδος αυτού του διαλόγου μέσω των ενεργειών. Έπειτα, έναν πολύ σημαντικό, ζωτικό ρόλο έχουν εκείνοι που μέσω των ενεργειών, όχι με κουβεντούλες, επικρίνουν τη μεθοδολογία μας, επισημαίνοντας τον κίνδυνο που συνεχώς διατρέχουμε, στο τέλος να απομείνει μόνο ένα αρκτικόλεξο.
Για να αποφύγουμε αυτόν τον κίνδυνο πρέπει να αναπτύξουμε κυρίως τις “επαναστατικές εκστρατείες”, που πολύ συχνά αγνοούνται από τις υπόλοιπες ομάδες Fai-Fri, αντίθετα κάποιες φορές (ελπίζω όλο και συχνότερα) μας εκπλήσσουν, πρώτη απ’ όλες το σχέδιο “Φοίνικας”, που ξεκίνησε στην Ελλάδα και εξαπλώθηκε ευρέως.
ΣΠΦ: Ο αναρχο-μηδενισμός είναι ίσως η πιο συκοφαντημένη τάση της αναρχίας, τόσο από την “επίσημη” αναρχία, όσο και από την κρατική προπαγάνδα. Ποια είναι η γνώμη σου πάνω στον αναρχομηδενισμό και στις κριτικές που λαμβάνει;
Alfredo: ως μηδενισμό αντιλαμβάνομαι τη θέληση του να ζεις αμέσως στο τώρα την αναρχία, αφήνοντας στην άκρη την αναμονή για μια μελλοντική επανάσταση.
Το να ζεις την αναρχία σημαίνει να πολεμάς, να εξοπλίζεσαι, να συγκρούεσαι με το υπάρχον χωρίς να περιμένεις. Μόνο σε αυτή τη διαμάχη μπορείς να γευτείς την πλήρη ευτυχία μαζί με την αναπόσπαστη συνοδεία της από σχέσεις, συνέργειες, αγάπες, φιλίες, μίση.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για μένα να ζεις με ικανοποίηση και πληρότητα το τώρα, τη ζωή. Σε αυτόν τον μηδενισμό πραγματοποιείται η δική μου αναρχία, αληθινή, σαφής, σήμερα, αμέσως. Ο μηδενιστής καταστρέφει, δεν οικοδομεί τίποτα, γιατί τίποτα δεν θέλει να οικοδομήσει.
Μια επανάσταση θα δημιουργούσε αναπόφευκτα άλλες αλυσίδες, νέα εξουσία, νέα τεχνολογία, νέο πολιτισμό. Ο αντι-πολιτισμικός δεν μπορεί παρά να είναι μηδενιστής, διότι μόνο μέσα από την καταστροφή της κοινωνίας μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτή η νέα αναρχία.
Να καταστρέψουμε όχι επειδή η θέληση για καταστροφή σημαίνει και θέληση για δημιουργία, αλλά επειδή τίποτα δεν θέλουμε να οικοδομήσουμε. Να καταστρέψουμε γιατί δεν υπάρχει μέλλον στον πολιτισμό. Δεν με εκπλήσσει καθόλου που ο μηδενισμός είναι η πιο δυσφημισμένη αναρχική “τάση” από τους ίδιους τους αναρχικούς.
Με την αδίστακτη πραγματικότητά του, ακυρώνει το αίσιο τέλος του παραμυθιού της καληνύχτας (της μελλοντικής επανάστασης) σπρώχνοντάς μας στη δράση, στο εδώ και το τώρα, τρομάζοντας όσους ολιγόψυχους είναι πάντα έτοιμοι να αναβάλλουν τη σύγκρουση.
Ο δικός μου μηδενισμός συμβαδίζει με τη ζωή, με την πράξη, απορρίπτει τον υπερανθρωπισμό, δεν έχει καμία σχέση με τον βερμπαλιστικό ατομικισμό του περασμένου αιώνα ή του σήμερα. Έχει πολλά κοινά με την ατομικιστική και αντι-οργανωτική αναρχία ανθρώπων της δράσης όπως οι Novatore, Di Giovanni, Galleani.
ΣΠΦ: Ως αναρχικός μηδενιστής δέχεσαι την ιδέα ότι “η κοινωνία της μάζας θα κάνει την επανάστασή της όταν οι συνθήκες ωριμάσουν ” ;
Alfredo: ως αναρχικός μηδενιστής είμαι σαφώς ενάντια σε κάθε ντετερμινιστική οπτική του αναρχισμού, ενάντια σε κάθε “επιστημονικοφανή” αναρχισμό.
Δεν πιστεύω πως η ιστορία μας οδηγεί προς την αναρχία, αντίθετα πιστεύω πως είναι η “μοίρα”μας να πηγαίνουμε πάντα ενάντια στο ρεύμα. Η κοινωνία θα βασίζεται πάντα σε κάποιου είδους ή κάποιας μορφής σκλαβιάς.
Μόνο η σκέψη πως μια μέρα θα καταφέρουμε να φτάσουμε στην “τέλεια κοινωνία” με τρομοκρατεί, η αναρχία θα μετατρεπόταν σε καθεστώς. Η ουτοπία θα γινόταν δυστοπία. Προτιμώ να στοχεύω στην αναρχία και μέσω αυτού του συνεχούς στόχου να φτάνω στην ευτυχία.
Οι συνθήκες ωριμάζουν όταν η βούληση νικά το φόβο, οι συνθήκες είναι πάντα ώριμες για μια πράξη εξέγερσης. Ακόμα καλύτερα αν στη συνέχεια η εξέγερση δημιουργήσει κοινότητες μέσω της συνέργειας με άλλες ατομικότητες, σε αυτή την περίπτωση η δύναμή μας θα πολλαπλασιαστεί, και αναλογικά και η ευχαρίστησή μας θα μεγαλώσει. Μόνο οι γυναίκες και οι άντρες της πράξης μπορούν να κατανοήσουν τις πραγματικές δυνατότητες της βούλησης: πράγματα φαινομενικά αδύνατα πραγματοποιούνται, απελπισμένες ενέργειες γίνονται παράδειγμα ενισχύοντας άλλες βουλήσεις.
Ένας αναρχικός δίχως θάρρος είναι ένας αναρχικός χωρίς βούληση, γνωρίζει τι είναι σωστό αλλά δεν έχει τη δύναμη να το επικυρώσει με γεγονότα, μένει να κοιτάζει, στην καλύτερη περίπτωση μιλά, γράφει. Είναι η πιο λυπηρή από όλες τις υπάρξεις.
ΣΠΦ: Ποια είναι η γνώμη σου πάνω στις αναρχικές μη άτυπες δομές (για παράδειγμα οι επίσημες ομοσπονδίες) οι οποίες ακρωτηριάζουν την πρακτική τους και τη θεωρία τους στο όνομα της μαζικότητας και της αποδοχής της κοινωνίας;
Alfredo: οι μη άτυπες δομές έχουν ένα κεφάλι -τους ηγέτες- , χέρια -τους μαχητές- , πόδια -τις αντίστοιχες επιτροπές. Το άτυπο της Fai-Fri έχει στο άτομο το κεφάλι της, στις ομάδες συγγένειας τα χέρια της και στη βίαιη δράση τα πόδια της.
Μη νομίζετε όμως πως η ομάδα συγγένειας είναι αποκλειστικότητα των άτυπων δομών, πολλά τα παραδείγματα επίσημων αναρχικών οργανώσεων που βασίζουν τη δράση τους σε ομάδες συγγένειας: η ισπανική Fai πριν το 1936, η Fijl με τις ομάδες δράσης της μετά τη νίκη του Franco, κλπ.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όμως υπήρχε ένας συντονισμός, μια γραμμή που έπρεπε να τηρείται, μια πολιτική κατεύθυνση, η ατομική ελευθερία ήταν περιορισμένη. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του άτυπου της Fai-Fri είναι η πλήρης έλλειψη οργάνωσης, κατεύθυνσης, συντονισμού. Η απόλυτη αυτονομία κάθε ομάδας συγγένειας ή ατόμου. Την οργάνωση αντικαθιστά ο διάλογος μέσω των ενεργειών, μηχανή δεν είναι πια η κοινωνία αλλά η κάθε κοινότητα που αγωνίζεται.
Η λεγόμενη άτυπη “οργάνωση” όπως θεωρητικοποιήθηκε στην Ιταλία περιλαμβάνει, θέλοντας και μη, μια κατεύθυνση, των ειδικών του άτυπου που ηγούνται των συνελεύσεων, κατευθύνοντας με έμμεσο τρόπο τις ομάδες συγγένειας. Ο πιο διαβασμένος, ο καλύτερος στον λόγο, ο πιο χαρισματικός έχει τη δυνατότητα να επιβληθεί στους υπόλοιπους.
Η “ιεραρχία” που δημιουργείται μέσω αυτού του “άτυπου” είναι η πιο ύπουλη, αυτή που ξεριζώνεται πιο δύσκολα αφού είναι αόρατη. Η “κλασσική” άτυπη εξεγερσιακή στρατηγική προϋποθέτει την ύπαρξη σχέσεων με συγκεκριμένες οργανώσεις, ομοσπονδίες, λαϊκές επιτροπές αφού στην προοπτική της εμπεριέχεται η επανάσταση, η ποσοτική ανάπτυξη. Προοπτική που λείπει από την αντικοινωνική, αντιπολιτισμική τάση της Fai-Fri, σε εμάς δεν υπάρχει πολιτική, συμβιβασμός, διευκόλυνση· με αυτό τον τρόπο δεν διατρέχουμε τον κίνδυνο να μετατραπούμε σε άρχουσα τάξη.
Δεν θα άντεχα να είμαι μέρος μια οργάνωσης διότι η προσωπική μου ελευθερία θα περιοριζόταν. Έπειτα υπάρχει και το θέμα της καταστολής, είναι πολύ πιο εύκολο να διαλύσουν μια οργάνωση παρά 10-100-1000 άτομα και ομάδες συγγένειας που μεταξύ τους δεν γνωρίζονται, αλλά αυτό είναι δευτερεύον.
ΣΠΦ: Σήμερα στην Ελλάδα αρκετές καταλήψεις αντί να χτίζουν σημεία αναφοράς για νέους συντρόφους με την πρόθεση της άμεσης δράσης, εμφανίζονται ως εναλλακτικά πολιτιστικά κέντρα. Ποια είναι η κατάσταση στην Ιταλία και ποια η γνώμη σου για τις καταλήψεις.
Alfredo: ποτέ δεν έτρεφα ιδιαίτερη συμπάθεια για τα αποκαλούμενα στην Ιταλία κοινωνικά κέντρα. Τη δεκαετία του 90 οι κατειλημμένοι χώροι ονομάζονταν “ούτε κέντρα ούτε κοινωνικά”, ενεργούσαμε με τρόπο ξέγνοιαστο, υπαρξιακό, ατομικιστικό, δεν είχαμε κοινωνικές, επικοινωνιακές προοπτικές με τη γύρω γειτονιά, στοχεύαμε κυρίως στην ποιότητα της ζωής μας, των σχέσεών μας, επικρίναμε έντονα τη “μαχητικότητα”.
Ίσως για αυτόν ακριβώς το λόγο κάποιοι από εμάς, αδιαφορώντας για την επικοινωνία, εξέφραζαν έντονη βιαιότητα ενάντια στο σύστημα. Πιστεύω πως μια κατάληψη, αν δημιουργεί συγκρούσεις, συνέργειες και δράσεις, μπορεί να μετατραπεί σε ένα θαυμάσιο μέρος για να ζει κανείς τη σύγκρουση με τον υπόλοιπο κόσμο. Πρέπει όμως να πω την αλήθεια, τα τελευταία χρόνια συμμετείχα ελάχιστα σε καταλήψεις και τις συνέργειές μου τις αναζήτησα αλλού.
ΣΠΦ: Κάθε αναρχικός της πράξης βρίσκεται μπροστά από το δίλημμα δημόσια ή παράνομη δράση. Ποια είναι η γνώμη σου;
Alfredo: Είμαι πεπεισμένος ότι οι μόνες δράσεις που πραγματικά αξίζουν είναι οι παράνομες. Μόνο μέσω της παρανομίας μπορεί κανείς να ζήσει την αναρχία. Αυτό δεν αναιρεί τη σημασία εντύπων, βιβλίων, φυλλαδίων, διαδηλώσεων, καταλήψεων αλλά η προτεραιότητα, η αναντικατάστατη, απαραίτητη δραστηριότητα ενός αναρχικού δεν μπορεί να είναι άλλη από την άμεση σύγκρουση με το σύστημα, τη βίαιη δράση.
Το σύστημα το γνωρίζει καλά, στη δημοκρατία σε αφήνουν να λες ότι θες, τα πραγματικά προβλήματα φτάνουν όταν εφαρμόζεις στην πράξη όσα λες. Δεν συμφωνώ με τους συντρόφους/ισσες που θεωρούν πως κάθε πράξη είναι το ίδιο αξιοπρεπής, η βίαιη δράση είναι παραπάνω από κάθε άλλη.
Δεν με απασχολούν οι κίνδυνοι των ειδικεύσεων, ειδικά όταν η μόνη ειδίκευση που έχει απομείνει είναι εκείνη της πένας.
ΣΠΦ: Σε αρκετές χώρες της Ευρώπης υπάρχει μια τάση γνωστή ως πολιτική ανωνυμία. Οι ιδεολόγοι υποστηρικτές της πολιτικής ανωνυμίας υποστηρίζουν ότι “οι αναλήψεις και τα ακρώνυμα όπως η FAI δημιουργούν την ιδιοκτησία της πράξης”. Εμείς ως ΣΠΦ πιστεύουμε ότι οι πράξεις μας καθορίζουν εμάς τους ίδιους και οι αναλήψεις ευθύνης δεν είναι ένας τίτλος ιδιοκτησίας αλλά μια πράξη πολέμου. Τι πιστεύεις γι’ αυτό;
Alfredo: Η απουσία ακρωνύμων, αναλήψεων δεν αρκεί για να μας προστατεύσει από τον κίνδυνο του αυταρχισμού και της εμπροσθοφυλακής.
Οι σύντροφοι/ισσες του “Lettera alla galassia anarchica“ μας κατηγορούν πως έχουμε ηγεμονική βούληση, πως είμαστε οργάνωση, μία από τις πολλές αναρχικές ομοσπονδίες.
Όπως και οι δικαστές που μας καταδίκασαν, βλέπουν πίσω από εμάς μια οργάνωση, ένα ένοπλο ψευδοκόμμα. Πεπεισμένοι πως στόχος μας είναι η αναγνώριση από το κράτος, μας παρουσιάζουν σαν καρικατούρα του ένοπλου αγώνα.
Σε αυτή την “πνευματώδη” και “γρανίτινη” πεποίθηση τους, προστίθενται κι άλλες πιο δυναμικές και αισιόδοξες: η πεποίθηση ότι ως διά μαγείας χωρίς να αναλάβει κανείς την ευθύνη, μπορεί μια ενέργεια να αναπαραχθεί, να γίνει κληρονομιά “όλων” · πως χωρίς όνομα και ακρωνύμιο, η πολιτική προοπτική αυτόματα ακυρώνεται· πως όποιος επικοινωνεί μέσω των εργαλείων του “κινήματος” -συνελεύσεις, συνέδρια, εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες- δεν υπόκειται σε αυταρχικούς ηγετικούς μηχανισμούς και σε παρόμοιες ειδικεύσεις και -το κερασάκι στην τούρτα- πως χωρίς αναλήψεις δυσκολεύονται να μας καταστείλουν στα δικαστήρια.
Ας πούμε πως αυτά τα σταθερά σημεία είναι η ραχοκοκκαλιά του “κλασσικού” κοινωνικού εξεγερσιακού αναρχισμού, όπως διαδόθηκε στην Ιταλία, τη Γαλλία, το Βέλγιο… με τις καλές και τις κακές στιγμές του, με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του.
Ας παραλείψουμε όλες τις ανόητες κατηγορίες που η ιταλική συνιστώσα αυτού του “ρεύματος” του άτυπου αναρχισμού απηύθυνε στη Fai-Fri: κατηγορία πως η πρακτική των δεμάτων βόμβας θεωρείται ευτελής · κατηγορίες πως θέλουμε την ηγεμονία του κινήματος και να αμαυρώσουμε τις ανώνυμες ενέργειες, η κατηγορία πως είμαστε μια οργάνωση, ένα κόμμα και τέλος η κατηγορία πως είμαστε εμπροσθοφυλακή.
Οι ίδιες μαλακίες που η “επίσημη” fai μας πασάρει εδώ και 12 χρόνια σε αυτόν τον τόπο. Προσβολές που σίγουρα δεν διευκολύνουν έναν ισορροπημένο διάλογο και που δεν με εκπλήσσουν και τόσο, δεδομένων των προηγούμενων που έχουμε.
Οι ίδιοι σύντροφοι/ισσες υποστήριζαν πριν κάποια χρόνια πως όποιος εφάρμοζε στην πράξη την κράτηση ατόμου δεν ήταν άξιος να λέγεται αναρχικός, ενώ στη συνέχεια αγανακτούσαν όταν αναρχικοί σε μια έξαρση πανικού αποστασιοποιούνταν ξεκάθαρα από τον δικό μας (εμένα και του Nicola) πυροβολισμό στη Γένοβα. Μου είναι δύσκολο να συνδεθώ με αυτούς τους συντρόφους/ισσες, όχι τόσο για τις προσβολές, όσο επειδή οι δηλώσεις τέτοιων προθέσεων εδώ στην Ιταλία, το τονίζω στην Ιταλία, συνοδεύονται από περισσότερο από 15 χρόνια με πάρα πολύ θεωρία και πολύ λίγη πράξη -για να μην πω από ένα απόλυτο τίποτα- και θα ήταν υποκριτικό από μέρους τους να προσποιηθούν πως δεν είναι έτσι.
Στο Βέλγιο, όπου αυτή η πλευρά του άτυπου κάνει πραγματικά βήματα, τα γεγονότα είναι σαφή όπως και οι κατασταλτικές απαντήσεις του κράτους, δυστυχώς. Όπως λένε οι υποστηρικτές της ανωνυμίας, καμία θεωρία δεν μπορεί να μας δώσει τη σιγουριά της ατιμωρησίας, κυρίως όταν η πράξη από συμβολική μετατρέπεται σε καταστροφική.
Σίγουρα η απόρριψη ενός ακρωνυμίου, η ανωνυμία μιας δράσης δεν μας καθιστά αδιαπέραστους στην καταστολή και συχνά δεν φτάνει ούτε η λεγόμενη “αθωότητα”.
Άλλωστε, για να πω την αλήθεια, όσοι ενεργούν με τον ποινικό κώδικα στο χέρι, πάντα μου προκαλούσαν κάποια αποστροφή. Η προσέγγισή μου σχετικά με την ανάληψη ή όχι μιας δράσης είναι ρεαλιστική, δεν είναι ζήτημα αρχής, ιδεολογικό αλλά ζήτημα αποτελεσματικότητας και πρακτικότητας. Εγώ ο ίδιος σε ορισμένες περιπτώσεις θα μπορούσα να μην αναλάβω την ευθύνη, η Fai-Fri είναι κατά τη γνώμη μου ένα πολύ αποτελεσματικό εργαλείο, μόνο ένα εργαλείο, ένα από τα εργαλεία που η κοινότητά μου, η μαύρη διεθνής, υιοθετεί στον πόλεμο με την κοινωνία, με τον πολιτισμό.
Τούτου λεχθέντος, υιοθέτησα τη μέθοδο της Fai-Fri γιατί είναι αντίθετη σε κάθε οργάνωση, για να μην υπαχθώ σε κανενός είδους ηγεσία, για να παρακάμψω, με την επικοινωνία μέσω των προκηρύξεων, όλους εκείνους τους εν δυνάμει απολυταρχικούς μηχανισμούς όπως οι συνελεύσεις, οι ομοσπονδίες, οι πυρήνες βάσης, οι επιτροπές, τα κινήματα, για να διαφυλάξω την ανωνυμία μου και κυρίως για να ενισχύσω τις καταστροφικές μου δυνατότητες μέσω των επαναστατικών εκστρατειών, χωρίς να περιορίσω την ατομική μου ελευθερία.
Μη γνωρίζοντας άμεσα τους υπόλοιπους αδερφούς και αδερφές της Fai-Fri, το προτέρημα, το κύρος, βρίσκουν σημαντικά εμπόδια στο να επιβληθούν, περιορίζοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό τους κινδύνους για την ελευθερία μας. Μόνο οι πράξεις μιλούν, μόνο η δράση δημιούργημα της θέλησης, μετράει.
Στον “κλασσικό” εξεγερσιακό αναρχισμό, παρά την ανωνυμία όλοι γνωρίζονται με όλους, οι ιδέες, τα ερεθίσματα αναπτύσσονται μέσα στις συνελεύσεις, δίνοντας επιβλαβή χώρο στους μόνιμους ειδικούς της θεωρίας, της ιδεολογίας. Παρακάμπτοντας τις συνελεύσεις και με την επικοινωνία μόνο μέσω των ενεργειών, η Fai-Fri μας δίνει τη δυνατότητα να μη χάνουμε πολύτιμο χρόνο σε πολύωρες συζητήσεις για υπέρτατα συστήματα με άτομα που ουδέποτε λέρωσαν τα χέρια τους με τη δράση και ποτέ δεν θα τα λερώσουν. Δίνοντας μας τη δυνατότητα σε τελική ανάλυση να διώξουμε από τη ζωή μας όσους δεν εφαρμόζουν αυτά που λένε.
Σήμερα νιώθω την ανάγκη να δω την ενέργεια που βάζω στη δράση να ανθίζει, να αναπαράγεται, να δημιουργεί νέα μονοπάτια, αναπηδώντας από το ένα στο άλλο μέρος του κόσμου. Με τις αναλήψεις οι ενέργειες συζητιούνται, διαχέονται, αυξάνουν την τοξικότητά τους.
Η πρακτική της λεγόμενης ανωνυμίας της δράσης δεν με ικανοποιεί καθόλου, ανεξάρτητα από το αν είναι σεβαστή και ευχάριστη δεν ενισχύει τη δράση, δεν ευνοεί τον διάλογο, σε βάθος χρόνου κουράζει, μας περιορίζει, μας διασκορπίζει και μας απομονώνει. Μειώνει σημαντικά την αναπαραγωγιμότητα της πράξης που αν δεν συνοδεύεται από λόγια, σβήνει.
Η ανωνυμία της δράσης από μια κοινωνική σκοπιά, έχει την έννοια του καμουφλάζ. Επιθυμούν να πείσουν τον κόσμο, αναζητούν τη συγκατάθεση τους για να γίνει η επανάσταση, προσποιούνται ότι είναι ο “κόσμος” έτσι ώστε να μετατρέψουν τη δράση τους σε κληρονομιά “όλων”, αφού μια δράση χωρίς ανάληψη θα μπορούσε να έχει γίνει από τον “οποιονδήποτε”.
Σε αυτή την περίπτωση, η δράση που δεν έχει αναληφθεί έχει έντονο νόημα, νόημα εντελώς πολιτικό-κοινωνικό, νόημα που ρισκάρει να μας μετατρέψει σε μια από τις πολλές εμπροσθοφυλακές της πλατείας.
Προφανώς αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι το δικό μου νόημα, αφού απορρίπτω την κοινωνική προοπτική στο σύνολό της, όσον αφορά τον τρόπο δράσης μου. Η ανωνυμία της δράσης από μια αντικοινωνική σκοπιά βρίσκει το νόημά της στη διασκεδαστική ευχαρίστηση του να κάνεις να αιμορραγεί ό,τι σε καταστρέφει, σε εκείνη την απέραντη απόλαυση του να κάνεις αυτό που πρέπει να γίνει, απλά γιατί είναι σωστό.
Δεν είναι μικρό πράγμα, αυτή η εγωιστική προοπτική είναι πλήρως ενσωματωμένη στο αντικοινωνικό οπλοστάσιο των πρακτικών της μαύρης διεθνούς. Ήταν κάποτε και δική μου πρακτική, θα μπορούσε να ξαναγίνει στο μέλλον, σήμερα όμως η προοπτική μου για τον κόσμο είναι η Fai-Fri.
Το ζήτημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε δεν έγκειται στην ανάληψη ή μη της ευθύνης των δράσεων, στη χρησιμοποίηση ή μη αρκτικόλεξων αλλά στην πολιτικο-κοινωνική αντίληψη του αναρχισμού ή στη μηδενιστική-αντικοινωνική αντίληψη της αναρχίας. Μία κρίσιμη επιλογή μεταξύ αναρχισμού και αναρχίας, επανάστασης ή εξέγερσης, παλιάς ή νέας αναρχίας, μια επιλογή κρίσιμη και αναπόφευκτη.
Το αντι-πολιτισμικό ζήτημα δεν μπορεί να υφίσταται από μια κοινωνική σκοπιά, με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί να υφίσταται ένα αντι-τεχνολογικό ζήτημα. Κοινωνία, κουλτούρα, τεχνολογία, πολιτισμός δεν μπορούν να διαχωριστούν. Ιστορικά μόνο τα κόμματα με τον αυταρχικό, ιεραρχικό τους εξοπλισμό έκαναν επανάσταση. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αυταρχικό από μια επανάσταση, τίποτα πιο αναρχικό από μια εξέγερση.
Η επανάσταση κατασκευάζει, οργανώνει, φέρνει τον πολιτισμό, την ανάπτυξη. Η εξέγερση αποδομεί, δεν έχει μέλλον, ζει στο παρόν, αναστέλλει τις υπάρξεις μας σε ένα αιώνιο “εδώ και τώρα”, δεν ικανοποιεί ποτέ τις επιθυμίες μας, σπρώχνοντάς μας πάντα πιο μπροστά, στη συνεχή αναζήτηση του αδύνατου.
Μία συνεχής τάση που τρέφεται από την καταστροφή του υπάρχοντος. Όταν μιλάω για “νέα αναρχία” εννοώ εκείνη την αναρχία που μπορεί άνετα να υφίσταται χωρίς την έννοια της επανάστασης, του ρεαλισμού, της πολιτικής.
Το ανήσυχο πνεύμα του Bakunin, η ονειροπόλα τρέλα του Cafiero, η δίψα για δικαιοσύνη των Ravachol και Henry, το μίσος και η εκδίκηση του Di Giovanni, η ανυπομονησία του Filippi, τα ποιήματα και ο μόλυβδος του Novatore, η αιμοβόρα απελπισία του Bertoli είναι όλα μέρος της “νέας αναρχίας”. Η μαύρη διεθνής, οι αδερφοί και οι αδερφές της Fai/Fri είναι σήμερα η ενσάρκωση αυτής της “νέας αναρχίας”.
Έφτασε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε διαφορετικοί, πως μας χωρίζει μια άβυσσος από τον παλιό αναρχισμό. Σε εμάς δεν υπάρχει άλλος χώρος για τις μεγάλες ψευδαισθήσεις: επανάσταση, πρόοδος, πολιτισμός.
Το δικό μας μονοπάτι, διαφορετικό από τον κοινωνικό, ρεαλιστικό, ορθολογικό, θετικίστικο, προληπτικό, δημιουργό νέας τάξης και πολιτισμού, αναρχισμό. Ένα μονοπάτι διαφορετικό που βρίσκει στον αντι-πολιτισμό το κλείσιμο ενός κύκλου.
Ένας κύκλος που δεν μας οδηγεί πουθενά παρά μόνο στο να ζούμε στο έπακρο τη ζωή. Το να αποκαλούμαστε κομιστές μιας “νέας αναρχίας”, όσο αφελές κι αν φαίνεται, μας χρησιμεύει για να μπορούμε να διαφοροποιούμαστε από τον πολιτικό αναρχισμό όπως και από έναν συγκεκριμένο κοινωνικό εξεγερσιακό αναρχισμό που αποπνέει ιδεολογία.
ΣΠΦ: “Η αλληλεγγύη μεταξύ των αναρχικών της πράξης δεν είναι μόνο μία λέξη”. Πως έχουν αντιμετωπίσει την υπόθεσή σας οι ιταλοί αναρχικοί/ες και πώς έχουν εκφράσει την αλληλεγγύη τους;
Alfredo: Υπάρχουν δύο είδη αλληλεγγύης. Μία παθητική, η οποία πολύ συχνά χρησιμεύει μόνο για να ξεπλένει τη συνείδηση από την αδράνεια του καθενός και που δεν γεμίζει τις αποστάσεις μεταξύ λέξεων και πράξεων.
Και έπειτα μία ενεργή, έμπρακτη, αληθινή αλληλεγγύη που κάποιοι αποκαλούν επαναστατική, φτιαγμένη ανώνυμα, στη σιωπή, μέσω της οποίας μιλούν μόνο οι καταστροφικές πράξεις, ακόμα και μέσα από τις λέξεις που τις συνοδεύουν. Είναι περιττό να πω ποιο από τα δύο είδη αλληλεγγύης προτιμώ.
Σε τελική ανάλυση η καλύτερη αλληλεγγύη που θα μπορούσα να δεχτώ είναι να έβλεπα τους σχεδιασμούς αυτής της νέας αναρχίας, σε όλες τις εκφάνσεις της, να συνεχίζουν να κάνουν βήματα, αδιαφορώντας για τα κατασταλτικά χτυπήματα που δέχονται. Δεν αρνούμαι πως σε κάθε δράση που κάποιος μας χαιρετίζει ως αιχμάλωτους πολέμου, είτε στην Ιταλία είτε στον υπόλοιπο κόσμο, η καρδιά μου γεμίζει από χαρά.
Αυτή είναι η ζωή μου σήμερα. Ο πόλεμος συνεχίζεται, ποτέ δεν παραιτούμαστε, ποτέ δεν λυγίζουμε.
Ζήτω η Fai-Fri
Zήτω η ΣΠΦ
Ζήτω η μαύρη διεθνής
Alfredo Cospito
*ΣτΜ. Cittadinismo: Ιδεολογία που βασίζεται στην πεποίθηση πως οι πολίτες πρέπει να είναι ικανοί να αυτοκυβερνούνται. Απορρίπτει κατηγορηματικά την ιδέα της αντιπροσώπευσης, προτιμώντας μοντέλα άμεσης ή συμμετοχικής δημοκρατίας. Στην περίπτωση που δεν υπάρχουν εναλλακτικές, οι λεγόμενοι εκπρόσωποι των πολιτών δεσμεύονται στην εντολή που έλαβαν και η ισχύ λήψης αποφάσεων παραμένει στενά συνδεδεμένη με τον πολίτη. Απορρίπτει επίσημα τους ηγέτες και κάθε διαμεσολάβηση, διότι βασίζεται στην ηθική ανωτερότητα των πολιτών. Απορρίπτει την οργάνωση, διότι ο πολίτης πρέπει να είναι ελεύθερος να εκφράζει την άποψή του χωρίς να περιορίζεται ιδεολογικά και “κομματικά’’.
Σύμφωνα με αυτή την ιδεολογία, στην καινούρια κοινωνία οι οργανώσεις που μπορούν να επιβιώσουν δεν είναι ιδεολογικές με ένα παγκόσμιο όραμα, αλλά μόνο εκείνες οι, μετα-ιδεολογικές και με στόχο, οργανώσεις: πολίτες για το νερό, πολίτες ενάντια στα τρένα Tav, πολίτες ενάντια στους φόρους κ.ο.κ.
**ΣτΜ. Banda del Matese: οι Cafiero και Malatesta συλλαμβάνουν την ιδέα της συμμορίας του Ματέζε, η οποία στηρίζεται στην πρακτική της προπαγάνδας μέσα από τη δράση. Σύμφωνα με τον Ceccarelli, μια μικρή ένοπλη ομάδα έχει τη δυνατότητα «να μετακινείται στις επαρχίες, όσο μπορεί, διακηρύσσοντας τον κοινωνικό πόλεμο, παροτρύνοντας το λαό σε πράξεις κοινωνικής ληστείας, καταλαμβάνοντας μικρές κοινότητες και φεύγοντας, αφού πραγματοποιήσει όσες επαναστατικές πράξεις μπορεί, να πηγαίνει σ’ εκείνες τις περιοχές που η παρουσία μας θα εκδηλωθεί με τον πιο χρήσιμο τρόπο». Η “συμμορία”αποφασίζει να δράσει στο San Lupo (Benevento). Δυστυχώς ένας από τους συνεργάτες του Μαλατέστα έχει προδώσει τα σχέδια στην αστυνομία και το Σαν Λούπο βρίσκεται υπό παρακολούθηση. Αρκετοί αναρχικοί συλλαμβάνονται ενώ μέσα στο χωριό ανταλλάσσονται πυροβολισμοί ανάμεσα στους αναρχικούς και την αστυνομία, κι ένας μπάτσος πεθαίνει αργότερα από τα τραύματα του.
Οι Cafiero, Malatesta και Ceccarelli μαζί με 25 ακόμα συντρόφους τους αποφασίζουν ν’ ανέβουν στα βουνά και να προσπαθήσουν να προκαλέσουν εξέγερση στα απομακρυσμένα χωριά. Η επανάσταση στο Λετίνο χαιρετίζεται με ενθουσιασμό από τους χωρικούς, και οι αντάρτες βοηθιούνται. Στο επόμενο χωριό, το Γκάλλο, έγιναν περίπου τα ίδια, αλλά αυτή τη φορά οι χωρικοί δείχνουν λιγότερο ενθουσιασμό, μιας και έχει μαθευτεί πως τα κυβερνητικά στρατεύματα έχουν ξεκινήσει για να κυκλώσουν τους επαναστάτες. Για δύο μέρες ο Μαλατέστα και οι φίλοι του τριγυρνούν στα βουνά ψάχνοντας μάταια για τρόφιμα και καταφύγιο. Τελικά, πεινασμένοι και τουρτουρίζοντας από το κρύο, περικυκλώνονται από το στρατό και οδηγούνται στη φυλακή, όπου κρατούνται για δεκαέξι μήνες χωρίς δίκη. Κατηγορούνται για το θάνατο του αστυνομικού, αλλά στη δίκη που γίνεται τον Αύγουστο του 1878, απαλλάσσονται.
________________________________________
Αναδημοσίευση από το Inter Arma
Μεταφράστηκε για το Inter Arma από Nihil Admirari
Πηγή: Radio Azione (Aύγουστος, 2014)