Επιστολή της Εύης Στατήρη στην Εφ.Συν.

1542977
από @ 14/04/2015 11:55 μμ.,

________________________________________
Αποφάσισα να γράψω αυτό το δημόσιο γράμμα έπειτα από τον προβληματισμό που μου δημιούργησαν δηλώσεις βουλευτών της Ν.Δ. για την υπόθεσή μου και θέλοντας να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Βρίσκομαι κατηγορούμενη για συμμετοχή σε «τρομοκρατική οργάνωση», χωρίς να έχω την παραμικρή σχέση τόσο με την υπόθεση της απόπειρας απόδρασης όσο και με την ίδια τη ΣΠΦ.
Ακόμα και στο ίδιο το κατηγορητήριο δεν μου αποδίδεται καμία «τρομοκρατική πράξη» οποιουδήποτε είδους, πέρα από την αόριστη κατηγορία της συμμετοχής. Το μόνο «επιβαρυντικό στοιχείο» είναι ότι συνεχίζω να στέκομαι δίπλα στον σύντροφό μου στη ζωή και μέλος της ΣΠΦ Τσάκαλο Γεράσιμο. Τον στηρίζω προσωπικά και συναισθηματικά, ανεξάρτητα από την ποινική του κατάσταση. Αυτή η συναισθηματική στήριξη σε έναν άνθρωπο που είμαστε χρόνια μαζί είναι το «ενοχοποιητικό στοιχείο» και ας μην έχω κάνει ποτέ κάτι που σύμφωνα με τον νόμο να θεωρείται αδίκημα.
Οι δικαστές των ΜΜΕ προσπαθούν να παρέμβουν στη Δικαιοσύνη εκδίδοντας τις δικές τους καταδικαστικές αποφάσεις και δημιουργώντας ένα αρνητικό κλίμα για την υπόθεσή μου. Εγώ πιστεύω ότι θα σταματήσει άμεσα η ταλαιπωρία που περνάω και ισχυρή ένδειξη για αυτό είναι η πρόταση αποφυλάκισης του εισαγγελέα Δημήτρη Ασπρογέρακα.
Παρέμβαση στη δικαστική εξέλιξη της υπόθεσής μου γίνεται και με δηλώσεις που έκαναν δύο βουλευτές και πρώην υπουργοί της Ν.Δ. προσπαθώντας να δημιουργήσουν ένα κλίμα ενοχής μου. Το υπουργείο Δικαιοσύνης κατέθεσε μία διευκρινιστική τροπολογία που ξεκαθαρίζει, σε έναν αντικειμενικά απαρχαιωμένο ποινικό κώδικα, ότι η σχέση συγγένειας με κάποιο κατηγορούμενο δεν πρέπει από μόνη της να αρκεί για την προφυλάκιση του συγγενή.
Μια τροπολογία που δεν προσθέτει κάτι καινούργιο πέρα από το να συγκεκριμενοποιεί ελαφρυντικά που ήδη υπήρχαν στον ποινικό κώδικα και αφορούσαν σχέσεις συγγένειας. Μια διάταξη που θα αφορά διάφορες «κατηγορίες» ανθρώπων, ανεξάρτητα από υποθέσεις «τρομοκρατίας», που ταλαιπωρούνται εξαιτίας και μόνο της συγγενικής τους σχέσης με κάποιον κατηγορούμενο.
Τέλος, είναι μια διάταξη που αφορά το καθεστώς προφυλάκισης και δεν επηρεάζει με κανέναν τρόπο τη μετέπειτα απόφαση του δικαστηρίου, όπου εκεί θα μπορώ να έχω τον χρόνο να πω τις απόψεις μου και να υπερασπίσω την αλήθεια μου. Ανεξάρτητα από το τι είναι ο σύντροφός μου στα μάτια αυτού του συστήματος, είναι παράλογη η αντίληψη της «συλλογικής-συγγενικής» ευθύνης.
Ο κ. Αθανασίου, όμως, προφανώς για αντιπολιτευτικά συμφέροντα, έσπευσε να χαρακτηρίσει αυτή την τροπολογία «ντροπή» και ότι είναι προϊόν διαπραγμάτευσης με «τρομοκράτες». Με αυτό που είπε δημιουργείται ένα κενό και μια απορία. Εφόσον κρίνει έτσι μια αντικειμενική βελτιωτική τροπολογία, τότε γιατί τον Δεκέμβρη του 2014 και ενώ βρισκόταν ο αναρχικός Ν. Ρωμανός σε απεργία πείνας με ένα δίκαιο αίτημα, έκανε ακριβώς το ίδιο που κατηγορεί τώρα την κυβέρνηση; Γιατί η τροπολογία που πέρασε ο ίδιος προσωπικά τότε και που ικανοποίησε τον Ν. Ρωμανό και έλυσε ένα υπαρκτό ζήτημα δεν ήταν προϊόν διαπραγμάτευσης με «τρομοκράτες» ενώ τώρα σε μια αντίστοιχη περίπτωση ξαφνικά είναι;