Κείμενο της αναρχικής Αγγελικής Σπυροπούλου στη μνήμη του Mauricio Morales

https://interarma.info/2015/05/18/keimeno-tis-aggelikis-spyropoulou-sti-mnhmh-tou-mauri/
 Στάλθηκε στο Inter Arma:

από A 18/05/2015 2:58 μμ.,

Δεν υπάρχει χειρότερος θάνατος από τον αναίτιο, από εκείνον που δε σκεπάζεται με τις φτερούγες μιας ιδέας και, μάλιστα, μιας ιδέας που γίνεται επικίνδυνη πράξη, όπως είναι αυτή που μοιραστήκαμε με το Mauricio.
________________________________________
Όταν η μνήμη γίνεται όπλο…
Η αληθινή ζωή ανήκει σ’ εκείνους που, μη θέλοντας να δεχτούν κανέναν περιορισμό και καμιά αλυσίδα, οπλίζουν τις επιθυμίες τους με δύναμη και θάρρος, ακολουθούν το ένστικτο και την παρόρμηση που ανθίζουν μέσα τους και αναζητούν την απόλυτη ελευθερία. Σ’εκείνους που ρίχντονται στην άβυσσο και, την ίδια στιγμή, εκτοξεύονται στ’ αστέρια. Τέτοια μονοπάτια είναι τόσο γοητευτικά, όσο και αβέβαια. Οι άνθρωποι αυτοί, σε αντίθεση με τη δειλή μάζα, προτιμούν μια ζωή με ένταση, αδιαφορώντας για τη διάρκεια που αυτή θα έχει. Έτσι, έχοντας ζήσει με πληρότητα, μπορούν να περιφρονήσουν το θάνατό τους όταν έρθει η στιγμή.
Έξι χρόνια πριν, το μαύρο πέπλο του θανάτου σκέπασε έναν τέτοιο άνθρωπο, τον αναρχικό Mauricio Morales. Σήμερα αποδεικνύεται πως ούτε ο χρόνος, ούτε η απόσταση είναι ικανά να μας κάνουν να ξεχάσουμε. Είναι πολύ σημαντικό να μην εγκλωβιζόμαστε στο δίπολο της λήθης και της επετειακής τελετής. Σύντροφοι σαν τον Mauricio Morales μας υπενθυμίζουν τη σημασία που έχει η συνέχεια του πολέμου που κηρύξαμε σε όλες τις εκφάνσεις του σύγχρονου πολιτισμένου κόσμου και της ηθικής του.
Δεν υπάρχει χειρότερος θάνατος από τον αναίτιο, από εκείνον που δε σκεπάζεται με τις φτερούγες μιας ιδέας και, μάλιστα, μιας ιδέας που γίνεται επικίνδυνη πράξη, όπως είναι αυτή που μοιραστήκαμε με το Mauricio. Όσο αναπνέουμε και παραμένουμε συνεπείς, αποδεικνύοντας πως τραγικές απώλειες σαν τη δική του δεν είναι αναίτιες, όσο η φωτιά που καίει την καρδιά και οδηγεί το μυαλό μας, η ίδια φωτιά που έκαιγε και μέσα σ’ εκείνον, τότε οι νεκροί μας θα ζουν μέσα από εμάς, μέσα από τη δράση μας. Θα είναι εκείνα τα φωτεινά αστέρια που θα συντροφεύουν τον καθένα από εμάς, τις νύχτες που οι αρνήσεις θα μετουσιώνονται σε συνειδητές επιλογές κι αυτές, με τη σειρά τους, σε πράξεις…
Κάνοντας την οργή…επίθεση
Για τώρα και για πάντα…

Αγγελική Σπυροπούλου

Γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *