Δήλωση της Α. Τσάκαλου
https://athens.indymedia.org/post/1560898/
Δεν επέλεξα τη σιωπή, παρ’ όλο που με εκφράζει σε πολλές περιπτώσεις, γιατί η σιωπή ερμηνεύεται όπως βολεύει τον καθένα. Προτίμησα να κάνω αυτή την προσωπική δήλωση. Και την ονομάζω προσωπική γιατί δεν ανήκω πουθενά παρά μόνο στον εαυτό μου.
Έρχεται κάποια στιγμή που κοιτάζοντας τα χρόνια της ζωής σου διαπιστώνεις πως σου απομένουν πολύ λιγότερα απ’ αυτά που έχεις ήδη ζήσει, αν βέβαια όλα πάνε καλά. Και είναι αυτό μια αίσθηση παράξενη, αλλά δυνατή που με κάνει να ζητάω από τον εαυτό μου να είναι ειλικρινής. Oχι με τον απλό τρόπο που συνηθίζουμε να λέμε αλλά με τον ουσιαστικό βαθύτερο τρόπο. Δεν μου αρέσει να λέω: πού πάει αυτός ο κόσμος. Το συνηθίζουμε εμείς οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι, αλλά μια τέτοια πρόταση κρύβει κι ένα είδος αθωότητας που δεν την αποδέχομαι. Μου αρέσει να ρωτάω τον εαυτό μου: με ποιον τρόπο βαδίζεις εσύ μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο. Και είναι αλήθεια πως το μόνο που επιθυμώ, είναι να βαδίζω ανάμεσα στους ανθρώπους με τρόπο παρηγορητικό. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να παρηγορείς τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους δικούς σου ανθρώπους, να μπορείς στις δύσκολες στιγμές τους να τους λες: εγώ είμαι δίπλα σου, εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου. Τίποτ’ άλλο. Αυτή είναι η μοναδική μου επιθυμία και χαίρομαι όταν μπορώ να το κάνω.
Όταν λοιπόν η Αγγελική χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου, αυτό ακριβώς έκανα .Και ήταν για μένα μεγάλη χαρά που μπόρεσα να της προσφέρω έστω για λίγο ένα καταφύγιο. Έτσι που είναι ο κόσμος, ο μόνος τόπος που θέλω να κατοικώ είναι ο τόπος της αμφισβήτησης
Αν υποθέσουμε πως οι άνθρωποι μέσα στους αιώνες, είχαν ως στόχο να ζήσουν, αν όχι μια ζωή ευτυχίας, τουλάχιστον μια ζωή χαρούμενη, η ιστορία τους μέχρι σήμερα δείχνει πως απέτυχαν. Τα βιβλία της ιστορίας είτε τα επίσημα τα ελεγμένα, είτε τα κρυφά που δύσκολα τα βρίσκει κανείς, δείχνουν πως οι άνθρωποι απέτυχαν. Μπορεί οι συνθήκες επιβίωσης ή έστω διαβίωσης να καλυτέρεψαν, αν κι αυτό σχετικό είναι, καθώς για κάποια σημεία της γης καθόλου δεν ισχύει. Αλλά ό πόνος, η φρίκη των πολέμων, της πείνας και της καταπίεσης συνεχίζονται με πορεία ανοδική. Υπάρχει βέβαια μια διαφορά αλλά μια διαφορά εφιαλτική. Στα πεδία των μαχών δεν υπάρχει τώρα πια μόνο ο θάνατος σώμα με σώμα, όπου έστω και από κάποια απόσταση που την ορίζει το πυροβόλο όπλο βλέπεις το σώμα που πέφτει, ακούς την κραυγή του πόνου κι όσο κι αν έχεις αποκτηνωθεί, αυτή η εικόνα, αυτός ο ήχος αφήνει ένα περίεργο αποτύπωμα μέσα σου που ίσως κάποια στιγμή να σε κάνει να μη θέλεις τον πόλεμο. Σήμερα στα πεδία των μαχών η διαφορά είναι ότι βρισκόμαστε στην εποχή των έξυπνων βομβών και μπορεί κανείς διατηρώντας την «αθωότητά του» να πατήσει ένα κουμπί που σημαίνει θάνατο μαζικό.
Εδώ και λίγο και καιρό περισσότερα από 10.000 προσφυγόπουλα, τα οποία ταξίδευαν ασυνόδευτα, χάθηκαν στην Ευρώπη τους τελευταίους 18 έως 24 μήνες. Διατυπώνονται φόβοι ότι πολλά εξ αυτών έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης, από δίκτυα οργανωμένου εγκλήματος…
62 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου κατέχουν τόσο πλούτο όσο ο μισός πληθυσμός του πλανήτη …
Τα προϊόντα της γης φτάνουν για να θρέψουν όλο τον πληθυσμό της και εκατομμύρια άνθρωποι, εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν από την πείνα.
Kάποιοι πολύ ελάχιστοι, αλλά κάποιοι σαν κι αυτούς τους 62 πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο μπορούν να πουν: όλα αυτά τα περί χαρούμενης ζωής δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά παγίδες για να πέφτουν μέσα οι πολλοί, γιατί όλη η υπόθεση του κόσμου είναι ένα παιχνίδι, παιχνίδι θανάτου. Δεν είναι το χρήμα που μετράει μόνο, αυτό το έχουμε άφθονο, αλλά είναι η δυνατότητα της εξουσίας που έχουμε να παίζουμε με όλον τον κόσμο. Έτσι ξαφνικά να οδηγούμε χιλιάδες ανθρώπους στο θάνατο, έτσι όταν πλήξουμε, να τρομάζουμε με πολέμους, πείνα και αρρώστιες, ολόκληρους πληθυσμούς γιατί και οι αρρώστιες κι αυτές στο χέρι μας είναι μέσα από τους επιστήμονες. Είμαστε κατά κάποιον τρόπο ένα είδος θεών και οι θεοί είναι πάντα τρομεροί. Και είναι αλήθεια αυτό, όμως το ίδιο αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν θεοί χωρίς πιστούς. Οι θεοί δεν μπορούν να ζήσουν μόνοι τους, θέλουν στους κήπους τους να περπατούν οι πιστοί τους ήσυχα, έτοιμοι για την εκτέλεση των εντολών τους, όλων των εντολών τους ακόμα και να σκοτωθούν μεταξύ τους, αλλά πάντα υπάρχουν κι εκείνοι που στο αίμα τους κατοικεί η πρώτη ανταρσία της Εύας και του Αδάμ.
Και είναι καιρός πια να πει κανείς. Αν μετά από τόσο αίμα ανθρώπων που ποτίζει καθημερινά το χώμα της γης, αν μετά από όλο αυτόν τον θρήνο που γεμίζει τον αέρα της γης, δεν υπάρξει αλλαγή πορείας του ανθρώπινου είδους, αν κάποια στιγμή μια αστραπή δεν διασχίσει το ανθρώπινο μυαλό και δεν τα δούμε όλα αλλιώς …τότε θα ήταν πράγματι μια γενναία απόφαση να πουν κάποια στιγμή οι άνθρωποι. Τόσους αιώνες, δεν καταφέραμε να γίνουμε χαρούμενοι, ας παραδεχτούμε πως σαν είδος δεν είμαστε ικανό για κάτι τέτοιο, ας παραδεχτούμε την αποτυχία μας κι ας φύγουμε ήρεμα, ας είμαστε οι τελευταίοι των ανθρώπων ας παραδεχτούμε πως η ζωή, η συνέχεια, η αιωνιότητα αξίζει μόνο στα δέντρα που είναι απαλλαγμένα από το ένστικτο του πολέμου, της φρίκης.
Τώρα τελευταία το μόνο που μου αρέσει να κάνω είναι να φυτεύω δέντρα. Και θα με ρωτήσει κάποιος: Μα αλήθεια, αυτή είναι η βαθύτερη επιθυμία σου; Όχι δεν τα έχω καταφέρει καλά, ακόμα με ορίζει η δυνατότητα να βλέπω στην ακτίνα του ματιού μου και να ξεχνιέμαι στις μικρές χαρές, αλλά όταν ανοίγει το μάτι του μυαλού μου σε μια παγκόσμια περιπλάνηση σ’ ένα παγκόσμιο κοίταγμα και βλέπω πόσο μικρό μερίδιο έχει η χαρά στη ζωή των ανθρώπων, πάλι λέω: αν το όνειρο δεν μπει στη ζωή των ανθρώπων, αν δεν υπάρξει αλλαγή πορείας του ανθρώπινου είδους, η συνέχεια, η ζωή , η αιωνιότητα αξίζει μόνο στα δέντρα.
Αθηνά Τσάκαλου