ΡΟΖΑΒΑ: Ο ΛΑΪΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

από http://engymo.wordpress.com/ Νοέμ. 19, 2014, 10:58 μμ.,
Ανάλυση των γεγονότων στο Δυτικό Κουρδιστάν.
________________________________________
http://engymo.wordpress.com/

ΡΟΖΑΒΑ: Ο ΛΑΪΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

«Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται σα να λέμε δυο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα. Ο Κοσιντιέρ[1] αντί του Δαντόν, ο Λουί Μπλαν αντί του Ροβεσπιέρου, οι ορεινοί του 1848-1851 αντί των ορεινών του 1793-1795, ο ανεψιός αντί του θείου. Και η ίδια γελοιογραφία διαπιστώνεται και στις συνθήκες που γίνεται η δεύτερη έκδοση της 18ης Μπρυμαίρ!
Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται σαν ν’ ασχολούνται ν’ ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που δεν έχει προϋπάρξει, σ’ αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή σεβάσμια μεταμφίεση και μ’ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας. Έτσι ο Λούθηρος φόρεσε τη μάσκα του αποστόλου Παύλου, η επανάσταση του 1789-1814 ντύθηκε διαδοχικά τη στολή της ρωμαϊκής δημοκρατίας και της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και η επανάσταση του 1848 δε βρήκε να κάνει τίποτα καλύτερο από το να παρωδήσει πότε το 1789 και πότε την επαναστατική παράδοση του 1793-1795. Έτσι κι ο αρχάριος που έμαθε μια ξένη γλώσσα τη μεταφράζει πάντα στη μητρική του και μόνον όταν αρχίσει να χειρίζεται την ξένη γλώσσα χωρίς να θυμάται τη μητρική του και μάλιστα να ξεχνά τη μητρική του γλώσσα, θα μπορέσει να αφομοιώσει το πνεύμα της καινούργιας γλώσσας και να δημιουργήσει σ’ αυτήν».
Καρλ Μαρξ, «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη»[2]

Η Ισπανία ως σημείο αναφοράς και σύγκρισης
Το άρθρο του Ντέιβιντ Γκρέμπερ «Γιατί ο κόσμος αγνοεί τους επαναστάτες Κούρδους στη Συρία;»[3] δημοσιεύθηκε ευρέως στον αναρχικό και στον φιλελεύθερο τύπο. Στο άρθρο αυτό ο συγγραφέας διαμαρτύρεται χαρακτηρίζοντας «σκάνδαλο» το ότι η «κοινωνική επανάσταση» στο Δυτικό Κουρδιστάν (Ροζάβα) «αγνοείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από την διεθνή κοινότητα», συμπεριλαμβανομένης και μιας απροσδιορίστου είδους «Διεθνή Αριστερά». Ξεκινά το άρθρο του προβαίνοντας σκόπιμα σε μια προσωπική αναφορά λέγοντας ότι ο πατέρας του πολέμησε ως εθελοντής στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο το 1937 με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες. Και συνεχίζει λέγοντας:
«Ένα επίδοξο φασιστικό πραξικόπημα είχε διακοπεί προσωρινά από μια εξέγερση εργατών, καθοδηγούμενη από αναρχικούς και σοσιαλιστές, και σε μεγάλο τμήμα της Ισπανίας μια πραγματική κοινωνική επανάσταση ακολούθησε, έχοντας ως αποτέλεσμα ολόκληρες πόλεις να περάσουν κάτω από αμεσοδημοκρατική διαχείριση, βιομηχανίες υπό τον έλεγχο των εργαζομένων, και τη ριζοσπαστική ενδυνάμωση των γυναικών.
Οι Ισπανοί επαναστάτες ήλπιζαν να δημιουργήσουν ένα όραμα για μια ελεύθερη κοινωνία, που όλος ο κόσμος θα μπορούσε να ακολουθήσει. Αντ’ αυτού, παγκόσμιες δυνάμεις προτίμησαν μια πολιτική ‘μη παρέμβασης’ και διατήρησαν έναν αυστηρό αποκλεισμό στη δημοκρατία, ακόμα αφότου ο Χίτλερ και τον Μουσολίνι (που δήθεν είχαν υπογράψει συμφωνία) άρχισαν να στέλνουν στρατεύματα με στόχο να ενισχύσουν τη φασισική πλευρά. Το αποτέλεσμα ήταν ένας χρόνιος εμφύλιος πόλεμος, που έληξε με την καταστολή της επανάστασης και μερικές από τις πιο αιματηρές σφαγές ενός αιματηρού αιώνα.
Ποτέ στη ζωή μου δεν σκέφτηκα ότι το ίδιο πράγμα θα μπορούσε ξανά να συμβεί».[4]
Φαίνεται ότι ο εν λόγω καθηγητής της ανθρωπολογίας[5] θα πρέπει να μελετήσει πιο προσεκτικά την ιστορία. Το στρατιωτικό πραξικόπημα του Ιουλίου του 1936 εναντίον της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας πραγματοποιήθηκε ύστερα από αρκετά χρόνια ταξικής πάλης. Η κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου, που αποτελείτο από σοσιαλιστές και φιλελεύθερους, δεν ήξερε πώς να απαντήσει στο πραξικόπημα, αλλά απάντησαν σ’ αυτό οι εργάτες. Όταν οι φιλελεύθεροι υπουργοί αρνήθηκαν να εξοπλίσουν τους εργάτες, εκείνοι εφόρμησαν στα στρατόπεδα και εξοπλίστηκαν μονάχοι τους. Έτσι ξέσπασε μια κοινωνική επανάσταση, η οποία σε διάφορα μέρη της Ισπανίας διεξήχθη σχεδόν κατά τον τρόπο που την περιγράφει ο Γκρέμπερ. Ωστόσο, η επανάσταση αυτή άφησε άθικτη την πολιτική εξουσία της αστικής τάξης υπό τον καθεστώς της Ισπανικής Δημοκρατίας. Το κράτος δεν κατεστράφη. Οι αναρχικοί επικεφαλής της CNT-FAI στην αρχή αποφάσισαν να υποστηρίξουν την τοπική αστική κυβέρνηση της Καταλωνίας υπό τον Λούις Κομπάνυς[6] και στην συνέχεια, 5 μόλις μήνες μετά, συμμετείχαν στην κεντρική κυβέρνηση της Μαδρίτης μαζί με τους φιλελεύθερους και τους σταλινικούς. Αποφάσισαν να θέσουν τον πόλεμο «κατά του φασισμού» σε πρώτη μοίρα σε σχέση με την κοινωνική επανάσταση. Με την πράξη τους αυτή εγκατέλειψαν την προοπτική της εργατικής επανάστασης και παρέδωσαν την εξουσία στην αστική τάξη. Πρόκειται για το πιο επονείδιστο γεγονός στην ιστορία του αναρχισμού και με την άποψη αυτή συμφωνούν και πολλοί αναρχικοί ιστορικοί.[7]
O Γκρέμπερ, παρ’ όλο που επικαλείται την ιστορία, την παρουσιάζει αντεστραμμένη. Γι’ αυτόν η ήττα της επανάστασης οφείλεται στο γεγονός ότι ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι εξόπλιζαν τον Φράνκο. Όμως, η ήττα οφείλεται πρωτίστως στην εγκατάλειψη της κοινωνικής επανάστασης εν ονόματι των στρατιωτικών αναγκών του «αντιφασισμού». Η κοινωνική επανάσταση του Ιουλίου του 1936 ήταν αυτή που ώθησε την μεγάλη μάζα του πληθυσμού να αρχίσει να αγωνίζεται για τις δικές της υποθέσεις και για την δημιουργία μιας νέας κοινωνίας. Δεν ισχυριζόμαστε ότι αν η κοινωνική επανάσταση δεν έχει εγκαταλειφθεί θα νικούσε κιόλας οπωσδήποτε, δεδομένης της απομόνωσής της, αλλά ακόμη κι αν αυτή τελικώς έχανε, θα μας άφηνε σίγουρα μια πιο εμπνευσμένη παρακαταθήκη. Στην πραγματικότητα, η ιστορία της ισπανικής εργατικής τάξης διαφέρει τόσο από την ιστορία του εργατικού κινήματος στην υπόλοιπη Ευρώπη (για παράδειγμα, η Ισπανία δεν συμμετείχε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο) ώστε οι εργάτες της Ισπανίας βρέθηκαν να πολεμούν μόνοι τους. Η υπόλοιπη ευρωπαϊκή εργατική τάξη δεν είχε ακόμη συνέλθει από την ήττα του επαναστατικού κύματος που έθεσε τέλος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή η ήττα έχει ήδη επιτρέψει στον φασισμό να νικήσει στην Ιταλία και στην Γερμανία.
Ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις
Τα γεγονότα αυτά όριζαν και το πλαίσιο εντός του οποίου πραγματοποιήθηκε ο ισπανικό εμφύλιος πόλεμος. Ο Γκρέμπερ δεν είναι ακριβής όταν λέει ότι όλες οι μεγάλες δυνάμεις είχαν υπογράψει συμφωνία μη επέμβασης στην Ισπανία. Αυτή ήταν η πολιτική υποκρισίας που ακολούθησε η άρχουσα τάξη της Γαλλίας και της Βρετανίας ελπίζοντας έτσι να πείσει τις δυνάμεις του Άξονα να επιτεθούν στην ΕΣΣΔ (ώστε να μπορέσουν μετά οι ίδιοι να επωφεληθούν από τις συνέπειες αυτής της σύρραξης). Κατάφεραν να σύρουν τον Μουσολίνι στην προσπάθειά τους να διασπάσουν τις δυνάμεις του Άξονα, αλλά τελικώς απέτυχαν.
Κατά την πορεία προς τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η ΕΣΣΔ του Στάλιν έπρεπε κι αυτή να βρει έναν τρόπο για να αποκτήσει συμμάχους. Υιοθέτησε έτσι τον Νοέμβριο του 1935 το σύνθημα του «αντιφασισμού» και μπόρεσε μέσω αυτού να σχηματίσει κυβερνήσεις Λαϊκού Μετώπου στην Ισπανία και την Γαλλία. Η όλη ιδέα ήταν να πείσει τις δυτικές δημοκρατίας ότι μπορούν να εμπιστεύονται το σοβιετικό κράτος-«παρία». Η ΕΣΣΔ εξόπλιζε μυστικά εξαρχής την Ισπανική Δημοκρατία (η άλλη χώρα που την εξόπλιζε ήταν το Μεξικό). Κι εδώ ισχύει η παροιμία: «Όποιος πληρώνει τα βιολιά, διαλέγει και το τραγούδι». Παρ’ όλο που το Ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCE) είχε μονάχα 6.000 μέλη το 1936, αύξησε κατακόρυφα τις δυνάμεις του από ένα σχίσμα που πραγματοποιήθηκε στους κόλπους τους νεολαίας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, με επικεφαλής τον Σαντιάγο Καρίγιο. Οι δυνάμεις του αυξήθηκαν δε σημαντικά όταν αντιτάχθηκε στην ίδια την κοινωνική επανάσταση που είχε εγκαινιάσει την αντίσταση κατά του φρανκικού πραξικοπήματος. Η μικροαστική τάξη της Δημοκρατικής Ισπανίας στράφηκε προς το PCE για να την υπερασπίσει έναντι των αναρχικών. Σύντομα έκαναν την εμφάνισή τους στην Μαδρίτη σταλινικοί υπουργοί και το PCE ανέλαβε τον έλεγχο της SIM[8]. Σταλινικά ενεργούμενα όπως ο Παλμίρο Τολιάτι (ο λεγόμενος «σύντροφος Έρκολι») και ο Έρνο Γκέρο[9] εστάλησαν στην Ισπανία με σκοπό να εξαπολύσουν ένα πραγματικό «κυνήγι μαγισσών» εναντίον των επαναστατών.[10] Αυτό κυρίως πραγματοποιήθηκε μετά την βαριά ήττα του Μαΐου του 1937 στην Βαρκελώνη, όταν ξέσπασαν μάχες μεταξύ της CNT και του POUM, από την μία μεριά, και των σταλινικών, από την άλλη. Οι μάχες έλαβαν τέλος με την σύναψη εκεχειρίας, αλλά καθώς οι σταλινικοί διατήρησαν τον ρυθμιστικό τους ρόλο (ελέω «αντιφασιστικού αγώνα») πραγματοποίησαν ακόμη περισσότερες δολοφονίες κατά των αντιπάλων τους μέσα στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών. Κάθε φορά οι σταλινικοί δικαιολογούσαν το γεγονός ότι κατείχαν θέσεις-κλειδιά στον κρατικό μηχανισμό με τα πρόσχημα ότι έτσι καθιστούν πιο αποτελεσματικό τον «αγώνα κατά του φασισμού». Η πολιτική τους υπέσκαπτε το ηθικό και την πρωτοβουλία των μαζών κα έστρωσε τελικά τον δρόμο για την οριστική νίκη του Φράνκο. Ο Γκρέμπερ έχει δίκιο όταν λέει ότι η επανάσταση δεν κατεστάλη από τον Φράνκο αλλά από τους «αντιφασίστες», τους οποίους ωστόσο σήμερα τους προβάλλει ως υπόδειγμα.
Αυτό είναι που τόσοι πολλοί στον χώρο της Αριστεράς -από αναρχικούς τύπου-Γκρέμπερ, τροτσκιστές και σταλινικούς- δεν μπορούν να κατανοήσουν. Ο αντιφασισμός υπήρξε η ιδεολογία του ενός σκέλους της ιμπεριαλιστικής εξίσωσης κατά την δεκαετία του 1930, προκειμένου να κινητοποιήσει τον πληθυσμό για τον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Και τα κατάφερε. Ο πατέρας του Γκρέμπερ δεν ήταν ο μόνος που συμμετείχε στις Διεθνείς Ταξιαρχίες. Το ίδιο έκανε το 1938 και ο χαλυβουργός πατέρας μου. Ήταν τότε 16 ετών, γιός ενός βοηθού κρεοπώλη, και δεν είχε εμπεδωμένες πολιτικές απόψεις. Δεν τον δέχθηκαν τελικά λόγω ηλικίας, αλλά η αντίδρασή του ήταν ακριβώς αυτή στην οποία υπολόγιζε και το μπλοκ των Συμμάχων στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για να κινητοποιήσει την εργατική τάξη για μια ακόμη σφαγή, αφότου ο «πόλεμος που θα έδινε τέλος σε όλους τους πολέμους» τελείωσε το 1918. Κανένας δεν θα πολεμούσε τώρα για τον «βασιλιά και την πατρίδα», αλλά πολλοί ήταν αυτοί που σκέφθηκαν ότι αξίζει τον κόπο θα θέσουν σε κίνδυνο την ζωή τους για να πολεμήσουν κατά της μάστιγας του φασισμού.
Και για μια ακόμα φορά η ιστορία σχεδόν επαναλαμβάνεται: πρώτα έρχεται η τραγωδία και μετά ακολουθεί η φάρσα. Άνθρωποι σαν τον Γκρέμπερ, τους τροτσκιστές και τους σταλινικούς, ενδύονται τα ρούχα του παρελθόντος και καλούν προς υποστήριξη των κούρδων εθνικιστών έναντι των «φασιστών» ή «κρυπτοφασιστών» του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε (ΙΣΚΙΛ) ή του Ισλαμικού Κράτους στην Ροζάβα. Το ΙΣΚΙΛ είναι μια τερατώδης αντιδραστική δύναμη που διαπράττει πράξεις αντάξιες των Μογγόλων του Τσένκις Χαν, όμως το να μάχεται κανείς μαζί τους ή εναντίον τους δεν έχει την παραμικρή σχέση με την εργατική ταξική αυτονομία. Θα πρέπει να γνωρίζουμε τι συμβαίνει στην Συρία, την Τουρκία και το Ιράκ προτού προτρέψουμε κάποιον να πάει να πολεμήσει με το Δημοκρατικό Κόμμα της Ένωσης[11] (PYD). To PYD πρόσκειται στο ΡΚΚ, αλλά για διπλωματικούς λόγους το αρνείται, αφού το ΡΚΚ θεωρείται διεθνώς ως «τρομοκρατική οργάνωση». Μέσω της «δημοκρατικής» ή «μουτουαλιστικής»[12] του στροφή το ΡΚΚ επιδιώκει κυρίως να κερδίσει υποστήριξη στην Δύση, όπως ο «αντιφασισμός» και τα «λαϊκά μέτωπα» χρησίμευσαν στον σοβιετικό ιμπεριαλισμό κατά την δεκαετία του 1930.
Το ΙΣΚΙΛ είναι ένα δημιούργημα του ίδιου ιμπεριαλιστικού συνασπισμού που σήμερα το βομβαρδίζει.[13] Δίχως τον διαμελισμό του Ιράκ από τις Ηνωμένες Πολιτείες μετά το 2003 δεν θα μπορούσαν να δημιουργηθούν οι αναγκαίες συνθήκες για την δημιουργία και την δράση του ΙΚ. Δίχως τον αρχικό εξοπλισμό του από τα σουνιτικά καθεστώτα της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ το ΙΚ δεν θα ήταν τίποτα. Το δε κουρδικό καθεστώς του Βορείου Ιράκ είναι αυτό που έχει ευνοηθεί περισσότερο από την αμερικανική πολιτική. Το καθεστώς αυτό, επικεφαλής του οποίου είναι το Κουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα υπό τον Μπαρζανί, είναι στενός σύμμαχος τόσο των Ηνωμένων Πολιτειών όσο και της Τουρκίας. Εξάγει το πετρέλαιό του στην Τουρκία διαμέσου ενός νέου αγωγού που η κατασκευή του ολοκληρώθηκε πρόσφατα. Το ΙΚ, αφού απέκτησε τις δικές του πηγές χρηματοδότησης, ήρθε σε ρήξη με τους ιμπεριαλιστές που το δημιούργησαν και επιδιώκει τώρα την επίτευξη των δικών του στόχων. Εδώ υπάρχουν και πάλι ομοιότητες με την δεκαετία του 1930, αλλά όχι αυτές που οι αντιφασίστες αρέσκονται να αναλογίζονται. Το 1939 ο Στάλιν εγκατέλειψε την πολιτική του «αντιφασισμού» για να υπογράψει σύμφωνο με τον Χίτλερ[14], δηλαδή με τον φασισμό τον οποίον αντιμαχόταν μέχρι πρότινος. Τότε, όπως και τώρα, οι επιταγές του ιμπεριαλισμού είναι εκείνες που υπαγορεύουν την εκάστοτε πολιτική. Ό,τι κι αν λέει ο Γκρέμπερ και οι ομοϊδεάτες του ο σημερινός πόλεμος στην Συρία είναι ένας πόλεμος για τον ιμπεριαλιστικό έλεγχο της χώρας.
Ροζάβα: Ένα «κοινωνικό πείραμα»;
Αυτό που συμβαίνει στην Ροζάβα δεν είναι τόσο υπέροχο όσο διατείνεται ο Γκρέμπερ στηριζόμενος απλώς στην προπαγάνδα του PYD. Την μεγαλύτερη εντύπωση από τα λεγόμενά του την προκαλεί η «προσχώρηση» του σταλινικού Οτσαλάν στις ιδέες του «ελευθεριακού κοινοτισμού»[15] του εκλιπόντος Μάρραιη Μπούκτσιν, ο οποίος αποτελεί μια ιδεολογία που βρίσκεται κοντά στις απόψεις του Γκρέμπερ.
«το PKK έχει δηλώσει ότι δεν επιδιώκει πια να δημιουργήσει ένα κουρδικό κράτος. Αντ’ αυτού, εμπνευσμένο εν μέρει από το όραμα της κοινωνικής οικολογίας του αναρχικού Μάρεϊ Μπούκτσιν, έχει υιοθετήσει το όραμα του ‘ελευθεριακού κοινοτισμού’, καλώντας τους Κούρδους να δημιουργήσουν ελεύθερες αυτοδιοικούμενες κοινότητες με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, οι οποίες [κοινότητες] θα έρθουν κοντά η μία με την άλλη ξεπερνώντας τα εθνικά σύνορα, για τα οποία υπάρχει η πίστη ότι με την πάροδο του χρόνου θα χάσουν όλο και περισσότερο το νόημά τους. Έτσι λοιπόν, πρότεινε τον κουρδικό αγώνα ο οποίος θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο για ένα παγκόσμιο κίνημα προς την πραγματική δημοκρατία, τη συνεργατική οικονομία, και τη σταδιακή διάλυση του γραφειοκρατικού κράτους-έθνους».[16]
Και αυτό πράγματι αληθεύει! Το ΡΚΚ έχει αναθεωρήσει την στρατηγική του, έχει αποσύρει τους μαχητές του από τα σύνορα μεταξύ Τουρκίας και Ιράκ και έχει απαλύνει τον σταλινισμό του σε μια προσπάθεια να παρουσιαστεί ως «δημοκρατικό». Όμως, ακόμη και ο Γκρέμπερ αναγνωρίζει ότι ορισμένα «αυταρχικά στοιχεία παραμένουν»[17], παρ’ όλο που δεν τα κατονομάζει. Ας τον βοηθήσουμε λοιπόν. Σύμφωνα με το ίδιο το PYD, υπάρχει μια μορφή δυαδικής εξουσίας στις περιβόητες αυτοκυβερνώμενες κοινότητες, που λειτουργούν παράλληλα με μια μορφή κοινοβουλευτικού καθεστώτος, το οποίο ελέγχεται πλήρως από το PYD. Δεν θέλει ρώτημα για το ποιος από τους δύο έχει την πραγματική εξουσία. Το PYD έχει στην πραγματικότητα το μονοπώλιο των όπλων στα χέρια του.[18] Το PYD είναι το κράτος. Και σε κάθε κράτος (Ιράκ, Ιράν και Συρία) η τοπική κουρδική αστική τάξη υπό το ίδιο πνεύμα έχει δημιουργήσει την δικιά της δομή εξουσίας. Αυτές οι δομές μπορεί να μην έχουν αναγνωρισθεί επισήμως από τον διεθνή ιμπεριαλισμό, αλλά αποτελούν κράτη σε όλα εκτός από το όνομα. Από ορισμένες πλευρές επιδρούν περισσότερο στην ζωή των ανθρώπων απ’ ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο. Παραδείγματος χάριν, εάν κάποιος έχει συμπληρώσει τα δεκαοκτώ υποχρεούται να κάνει την στρατιωτική του θητεία.[19] Όσον αφορά δε τον υποτιθέμενο διεθνισμό του PYD, ο ηγέτης του, Σαλίχ Μουσλίμ, έχει απειλήσει με εκδίωξη όλους τους Άραβες από τα κουρδικά εδάφη στην Συρία, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι από αυτούς έχουν γεννηθεί εκεί.[20] Οι γυναίκες μπορεί να είναι μεν γενικώς πιο ελεύθερες στο Κουρδιστάν και στα γειτονικά εδάφη, αλλά όλα είναι σχετικά. Υπάρχουν πολλές κατηγορίες σχετικά με την ύπαρξη μιας σεξιστικής κουλτούρας, η οποία περιλαμβάνει και βιασμούς, μεταξύ των πεσμεργκά[21]και ο ίδιος ο Οτσαλάν φαίνεται ότι όχι μόνο την ανέχεται αλλά και την αποδέχεται προσωπικά. Τίποτα από αυτά δεν αναφέρει στο άρθρο του ο Γκρέμπερ στο σύντομο κείμενό του σχετικά με τα περί των θαυμάτων που συντελούνται στην Ροζάβα.
Η λέξη που απουσιάζει από το κείμενο του Γκρέμπερ είναι η λέξη «τάξη». Γι’ αυτόν η Ροζάβα είναι ένα «λαϊκό κίνημα» όπως ήταν και το κίνημα «Καταλάβατε την Γουώλ Στρητ» [Occupy Wall Street]. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος παρουσιάστηκε από την πλευρά των Συμμάχων ως «λαϊκός πόλεμος». Όμως, ο λαός είναι το έθνος. Το σύνθημα της ανερχόμενης αστικής τάξης ήταν ότι αυτή είναι ο εκπρόσωπος του «λαού» κατά της φεουδαρχίας. Όμως, ο «λαός» είναι μια έννοια υπερταξική. Περιλαμβάνει τόσο τους εκμεταλλευόμενους όσο και τους εκμεταλλευτές. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο εμείς θέτουμε επί τάπητος το ταξικό ζήτημα έναντι όλων των αντιλήψεων περί «λαού» ή «έθνους». Ο εθνικισμός είναι εχθρός της εργατικής τάξης. Η τάξη αυτή ούτε είναι κάτοχος των μέσων παραγωγής ούτε εκμεταλλεύεται κανέναν. Όπως έλεγε ο Μαρξ «οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα». Ο ταξικός πόλεμος δεν είναι «λαϊκός πόλεμος».
Καταλαβαίνουμε την ανάγκη πολλών αγωνιστών να αναζητούν εμπνευσμένα παραδείγματα κοινωνικής οργάνωσης. Γι’ αυτό εμείς αναφερόμαστε σταθερά στην Παρισινή Κομμούνα του 1871 και στην Ρωσία του 1905. Γι’ αυτό επίσης αναφερόμαστε στην Ισπανία του θέρους του 1936 και στην Ρωσία του χειμώνα 1917-18. Κανένα από αυτά τα επαναστατικά γεγονότα δεν υπήρξε τέλειο, αλλά αποτελεί ένα σαφές δείγμα του τι είναι ικανή να κάνει η εργατική τάξη. Όλες αυτές οι απόπειρες εργατικής εξουσίας καταπνίγηκαν από το κεφάλαιο. Έδειξαν όμως τον δρόμο για την πραγματική ταξική προλεταριακή αυτονομία σε αντίθεση με ό,τι σήμερα μας προβάλλεται σαν επαναστατικό στην Ροζάβα ή οπουδήποτε αλλού στο Κουρδιστάν. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την Αριστερά του Κεφαλαίου (σταλινικούς, μαοϊκούς, τροτσκιστές) να σπεύδει να υποστηρίξει ποτέ το ένα και πότε το άλλο «μικρότερο κακό» ή να το εξυμνεί προβάλλοντάς το ως πρότυπο ενός «πραγματικά υπαρκτού σοσιαλισμού» (Βενεζουέλα, Βολιβία, Κούβα, Βιετνάμ κτλ., κτλ.), αλλά το μόνο που στην πραγματικότητα μας καλεί να κάνουμε είναι να γίνουμε όργανα στα χέρια της προπαγάνδας της μιας ή της άλλης μερίδας του κεφαλαίου. Η πραγματική σοσιαλιστική κοινωνία δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο μιας μόνο χώρας, όπως είχε αποδείξει η ιστορία των δεκαετιών του 1920 και του 1930. Αν θέλουμε να δούμε ένα αυτόνομο ταξικό κίνημα που είναι ικανό να δημιουργήσει μια κοινωνία χωρίς τάξεις, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς κράτη και φονικούς πολέμους, τότε πρέπει να παλέψουμε γι’ αυτό εκεί που ζούμε και εργαζόμαστε. Μακροπρόθεσμα θα πρέπει να φτιάξουμε τις δικές μας ταξικές οργανώσεις, όπως εργατικές επιτροπές στους χώρους δουλειάς, συμβούλια ή κολεκτίβες και γενικώς οτιδήποτε είναι κάθε φορά αναγκαίο για την διεξαγωγή αυτού του αγώνα, αλλά ταυτόχρονα πρέπει και να αντιπαλέψουμε τον καπιταλισμό σε όλες του τις μορφές. Τούτο σημαίνει την δημιουργία ενός διεθνούς και διεθνιστικού πολιτικού κινήματος που στέκεται αντίθετο σε κάθε εθνικό πρόταγμα ως απαραίτητο συστατικό στοιχείο αυτού του αγώνα. Ένα τέτοιο κίνημα θα πρέπει να είναι σε θέση να εμπνεύσει και να ενοποιήσει την επαναστατική συνείδηση πλατύτερων εργατικών στρωμάτων. Η δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος είναι οπωσδήποτε μια υπόθεση πολύ πιο δύσκολη από την στιγμιαία και απατηλή αισιοδοξία που μπορεί να δημιουργήσει η προβολή του ενός ή του άλλο δήθεν εργατικού παραδείσου, αλλά είναι ο μόνος δρόμος για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας. Σ’ αυτό τον αγώνα είναι αφοσιωμένη και η Διεθνιστική Κομμουνιστική Τάση.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014
Jock
Πηγή: leftcom.org

http://engymo.wordpress.com/
________________________________________
[1] Ο Μαρκ Κωσιντιέρ (Marc Caussidière, 1808-1861) ήταν σημαντική προσωπικότητα του γαλλικού δημοκρατικού κινήματος στο πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα. Συμμετείχε στην Φεβρουαριανή Επανάσταση του 1848 και διορίστηκε Αρχηγός της Αστυνομίας του Παρισιού από την Προσωρινή Κυβέρνηση. (Σ.τ.Μ)

[2] Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, σ. 282, Καρλ Μαρξ – Φρίντριχ Ένγκελς, «Διαλεχτά Έργα», τόμος Ι, εκδόσεις «Γνώσεις», Αθήνα, χ.χ. (Σ.τ.Μ.)
[3] David Graeber, Γιατί ο κόσμος αγνοεί τους Κούρδους επαναστάτες στη Συρία; μτφ. Μ. Θεοδοσιάδης,http://eagainst.com/articles/why-is-the-world-ignoring-the-revolutionary-kurds-in-syria/ (Σ.τ.Μ.)
[4] ό.π. (Σ.τ.Μ.)
[5]http://www.leftcom.org/en/articles/2012-06-15/moralism-is-no-substitute-for-a-materialist-understanding
[6] Λουίς Κομπάνυς (Lluís Companys i Jover, 1882- 1940): Καταλανός εθνικιστής πολιτικός. Το 1931 ίδρυσε το καταλανικό Δημοκρατικό Αριστερό κόμμα (Esquerra Republicana de Catalunya) μαζί με τους Macià και Tarradellas. Διατέλεσε πρόεδρος της καταλανικής Χενεραλιτάτ από το 1936 και κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου (Σ.τ.Μ.)

[7] Βλ. ειδικά για το ζήτημα αυτό την μπροσούρα μας Spain, 1934-39: FromWorkingClassStruggletoImperialistWar (www.leftcom.org).
[8] SIM (Servicio de Información Militar-Υπηρεσία Στρατιωτικών Πληροφοριών): ονομασία των μυστικών υπηρεσιών της Ισπανικής Δημοκρατίας από τον Αύγουστο του 1937 έως το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου. (Σ.τ.Μ.)
[9] Έρνο Γκέρο (Ernö Gerö, 1898-1980): Ένας από τους ηγέτες του Ουγγρικού Κομμουνιστικού Κόμματος κατά την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Διετέλεσε γραμματέας του Κόμματος από τον Ιούλιο έως τον Οκτώβριο του 1956. (Σ.τ.Μ.)
[10] Για τον δολοφονικό ρόλο του σταλινισμού έναντι των επαναστατών στην Ισπανία βλ. Μ. Ολλιβιέ-Κ. Λαντάου, Η GPU στην Ισπανία, μτφ. Σοφία Ιωαννίδου, εκδόσεις «Ελεύθερος Τύπος». (Σ.τ.Μ.)
[11] Πρόκειται για τον συριακό κλάδο του ΡΚΚ. Η στρατιωτική του πτέρυγα είναι οι Λαϊκές Μονάδες Προστασίας (YPG). Για περισσότερα βλ. το άρθρο Revolutionary Defeatism Today: The Bloodbath in Syria (www.leftcom.org).
[12] Μουτουαλισμός (mutualism, αμοιβαιότητα): Ο όρος υποδηλώνει γενικά μια μορφή συμβίωσης από την οποία επωφελούνται τα μέρη που την συνάπτουν. Πιο συγκεκριμένα ο μουτουαλισμός είναι μια οικονομική θεωρία που διατυπώθηκε από τον αναρχικό Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν, η οποία υποστηρίζει ένα είδος κοινωνικής οργάνωσης όπου το σύστημα παραγωγής και ανταλλαγής στηρίζεται σε αυτόνομες κοινότητες που συναλλάσσονται ισότιμα μεταξύ τους δίχως την επιδίωξη του κέρδους. (Σ.τ.Μ.)
[13] Βλ. σχετική αρθρογραφία στο leftcom.org.
[14] Βλ. το άρθρο 75 Years Since the Soviet Invasion of Poland: The Nightmare of Imperialist History, leftcom.org (Σ.τ.Μ.)
[15] Θεωρία που διατύπωσε κατά την τελευταία περίοδο της ζωής του ο αναρχικός διανοητής Μάρραιη Μπούκτσιν, η οποία υποστηρίζει την δημιουργία μιας νέας κοινωνίας που θα βασίζεται σε αυτόνομους και ομόσπονδους αυτοδιευθυνόμενους δήμους. Βλ. Murray Bookchin, Το πρόταγμα του κομμουναλισμού, μτφ. Αλέξανδρος Γκεζερλής, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα, 2006. (Σ.τ.Μ.)
[16]http://eagainst.com/articles/why-is-the-world-ignoring-the-revolutionary-kurds-in-syria/ (Σ.τ.Μ.)
[17] ό.π. (Σ.τ.Μ.)
[18] Ακόμη και πιο φίλα προσκείμενες αναφορές προς το ΡΚΚ/PYD αποκαλύπτουν ότι «Η αντιπολίτευση θέλει να δημιουργήσει τον δικό της στρατό, αλλά αυτό δεν το επιτρέπει το PYD. (anarkismo.net).
[19] aranews.net
[20] «Ο ηγέτης του Κουρδικού Κόμματος της Ένωσης (PYD), Σαλίχ Μουσλίμ, έχει προειδοποιήσει ότι ο μελλοντικός πόλεμος των Κούρδων θα είναι με τους Άραβες που έχουν εγκατασταθεί στις κουρδικές περιοχές με την βοήθεια του συριακού καθεστώτος. ‘Κάποια μέρα αυτοί οι Άραβες που έχουν μεταφερθεί στις κουρδικές περιοχές θα εκδιωχθούν’, δήλωσε ο Μουσλίμ σε μια συνέντευξή του στην Serek TV. Ο ηγέτης του PYD δήλωσε ότι η κατάσταση στο Καμισλί και στην Χασάκα είναι ιδιαίτερα εκρηκτική και ‘εάν εξακολουθήσει να υφίσταται κατά τον ίδιο τρόπο, θα υπάρξει πόλεμος μεταξύ Κούρδων και Αράβων’. Το Καμισλί είναι η μεγαλύτερη κουρδική πόλη της Συρίας και η Χασάκα μπορεί να υπερηφανεύεται ότι κατέχει το μεγαλύτερο πετρελαϊκό πλούτο της χώρας. Οι ένοπλες δυνάμεις του Μουσλίμ υπό την ονομασία Λαϊκές Μονάδες Προστασίας (YPG) ελέγχουν τις κουρδικές περιοχές της Συρίας επί ενάμιση χρόνο». Βλ. Kurdish News Weekly Briefing, 3–29 Νοεμβρίου 2013. Η πηγή προέρχεται από έναν ιστότοπο φίλα προσκείμενο προς το ΡΚΚ (peaceinkurdistancampaign.com).
[21] Πεσμεργκά: ονομασία των Κούρδων μαχητών του ιρακινού Κουρδιστάν. (Σ.τ.Μ.)

Αρχεία:
rojana.gr.pdf

Tags: αντιφασισμός διεθνισμός εθνικισμός ιμπεριαλισμός ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί κουρδικό ζήτημα Οτσαλάν πόλεμος ΡΚΚ Ροζάβα