Στο στάδιο της ανάρρωσης ο σύντροφος Νίκος Ρωμανός, ύστερα από 31 μέρες απεργίας πείνας

1537054
από contra info Δεκ. 14, 2014, 12:08 μμ.,
Πολιτικοί κρατούμενοι

________________________________________
Το μεσημέρι της 10ης Δεκέμβρη 2014 ο αναρχικός κρατούμενος Νίκος Ρωμανός σταμάτησε την απεργία πείνας, η οποία κράτησε 31 μέρες, στέλνοντας τους πιο θερμούς του χαιρετισμούς και την απεριόριστη αγάπη του σε όλους τους συντρόφους που στάθηκαν δίπλα του με όλα τα μέσα, κι ευχαριστώντας επίσης τους γιατρούς του νοσοκομείου Γεννηματάς, στην Αθήνα, επειδή αρνήθηκαν το αυτονόητο, δηλαδή να υποκύψουν στις εισαγγελικές πιέσεις για αναγκαστική σίτιση.
Λίγο νωρίτερα την ίδια μέρα, στο ελληνικό κοινοβούλιο υπερψηφίστηκε (σχεδόν) ομόφωνα τροπολογία του υπουργείου Δικαιοσύνης περί διασφάλισης του δικαιώματος των κρατουμένων, καταδίκων και υποδίκων, στην εκπαίδευση και θεσμοθέτησης της δυνατότητας παρακολούθησης μαθημάτων και εργαστηρίων εξ αποστάσεως και της συμμετοχής τους στις αντίστοιχες εξετάσεις, μέσω των δυνατοτήτων που παρέχει σήμερα η τεχνολογία, στις περιπτώσεις όπου δεν έχουν λάβει εκπαιδευτική άδεια. Το μόνο που άλλαξε την τελευταία στιγμή στην εν λόγω τροπολογία είναι μια προσθήκη του υπουργού Δικαιοσύνης που προβλέπει πως στους ίδιους φοιτητές ή σπουδαστές σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα κρατουμένους, καταδίκους και υποδίκους, μπορεί να χορηγείται άδεια με ηλεκτρονική επιτήρηση, εφόσον έχουν με επιτυχία παρακολουθήσει το ένα τρίτο (1/3) των μαθημάτων και εργαστηρίων επί ένα ακαδημαϊκό εξάμηνο εντός των τειχών. «Στην τελευταία περίπτωση η αίτηση δεν απορρίπτεται από το Συμβούλιο του άρθρου 70 παρ. 1 παρά μόνο με ειδική αιτιολογία», καταλήγει η διαβόητη νομοτεχνική βελτίωση του υπουργού Χαράλαμπου Αθανασίου.
Ο Νίκος Ρωμανός παρέμεινε ζωντανός, πολύτιμος ανάμεσά μας, και ενέπνευσε όλο το προηγούμενο διάστημα πολύμορφες δράσεις αλληλεγγύης, τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών, στον αγώνα του ως αναρχικού κρατουμένου. Το ελληνικό κράτος τον κρατάει δέσμιο, καταδικασμένο σε 15 χρόνια και 10 μήνες για την υπόθεση της ένοπλης ληστείας στον Βελβεντό Κοζάνης, και τρις υπόδικο: πρώτον για την υπόθεση των σπιτιών του Βόλου και της Καλλιθέας (υποτιθέμενων κρησφύγετων της επαναστατικής οργάνωσης Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, της οποίας δεν είναι καν μέλος), δεύτερον για εμπρηστικές επιθέσεις και ευρήματα μπάτσων σε σπίτια που ο ίδιος και σύντροφοί του διατηρούσαν όσο δρούσαν στην παρανομία, και τρίτον για τρεις επιθέσεις της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς με εκρηκτικούς μηχανισμούς (στο πλαίσιο της λεγόμενης υπόθεσης Χαλανδρίου). Ο ίδιος ο Νίκος έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή του στη διπλή απαλλοτρίωση στον Βελβεντό, όπως και για τέσσερις εμπρηστικές ενέργειες από τις ομάδες Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Φωτιές στον Ορίζοντα, Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο-Μονάδα: «Φωτιά στα Κάτεργα», και Μαχόμενη Μειοψηφία (/Κομάντο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος).
Βέβαιο είναι πως τον Νίκο Ρωμανό τον θέλουμε δυνατό, τον θέλουμε λεύτερο και αμετανόητο. Δεν μπορεί να είναι άλλος ο σκοπός της αναρχικής αλληλεγγύης (και) προς το πρόσωπό του. Βέβαιο, πάλι, είναι πως το αίτημα του Νίκου απορρίφθηκε επανειλημμένα από τους δικαστικούς μηχανισμούς της ελληνικής δημοκρατίας, δοκιμάζοντας τις αντοχές του ως απεργού πείνας και εμπαίζοντας χυδαία την υγεία και τη ζωή του. Παρά τη στενότητα επιλογών στην όλη υπόθεση, εξαιτίας των αρνητικών αποφάσεων που συνοδεύονταν από τον εκβιασμό της τηλεκπαίδευσης ως μονόδρομου, είναι επιτακτικής σημασίας να μην παραβλέπουμε ότι η υπερψήφιση από τα κοινοβουλευτικά όρνεα ενός πρόσθετου συνδυαστικού κατασταλτικού μέτρου όπως αυτό της ηλεκτρονικής επιτήρησης αφορά πέραν του Νίκου κι άλλους κρατουμένους, καταδίκους και υποδίκους, σε περίπτωση που δεν τους χορηγούνται οι από τα αρμόδια όργανα εκπαιδευτικές άδειες. Δηλαδή, η τροπολογία που ψηφίστηκε δεν μπορεί να έχει μοναδικό αποδέκτη τον ίδιο (αντίθετα προς μία μάλλον βεβιασμένη διατύπωση στη δήλωσή του). Αβέβαιο είναι το πότε ο Νίκος θα μπορέσει να λάβει άδειες (έστω και) φορώντας βραχιολάκι, καθώς στη σχετική τροπολογία του υπουργείου Δικαιοσύνης αναφέρεται ρητά η αρμοδιότητα του εκάστοτε (πειθαρχικού) συμβουλίου της φυλακής, εφόσον επικαλεστεί ειδική αιτιολογία, να μπλοκάρει τις εκπαιδευτικές εξόδους κρατουμένων.
Δεν πρέπει ούτε λεπτό να αφήσουμε να ξεχαστεί γιατί ο σύντροφος βρίσκεται στα κελιά, ούτε και να επιτρέψουμε να περάσει μια αδιάκριτη εφαρμογή τηλεκπαίδευσης και ηλεκτρονικής επιτήρησης ως περαιτέρω περιστολή των όσων έχουν κατακτηθεί με αίμα και μάχες κρατουμένων. Όλες οι ζητωκραυγές περί νικηφόρας έκβασης αυτής της απεργίας πείνας, αν δεν έγιναν με διάθεση εθελοτυφλίας, μπορούν μονάχα να εκληφθούν ως πρόωρες κι αμήχανες εκτιμήσεις μπροστά στην ένταση του βιοπολιτικού ελέγχου και στην άγρια επέλαση της καταστολής, που δεν αφήνει περιθώριο για ατόφιες ανάσες λευτεριάς στους αιχμάλωτους εχθρούς του κράτους/Κεφαλαίου. Είναι στο χέρι μας να συνεχίσουμε τη μάχη με όλα τα μέσα ενάντια στις υψίστης ασφαλείας επιταγές αυτής της κοινωνίας. Να πούμε λόγω και έργω πως τίποτα δεν τελείωσε, κι εφόσον παίζουν τα ψηφοθηρικά και ανθρωπιστικά παιχνίδια τους στις πλάτες ενός συντρόφου, εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να προκαλέσουμε και ν’ αψηφήσουμε την κυριαρχία τους μέχρι τέλους. Να πάρουμε εκδίκηση για την αιχμαλωσία των συντρόφων μας, μέχρι τη συντριβή της κοινωνίας του εγκλεισμού, που «δεν τους αρκεί να φυλακίζει όποιον προασπίζεται την αναρχική ιδεολογία όσο τους αρκεί να ευτελίζουν τον ίδιο και τη δράση του, όσο τους αρκεί να αποκρύπτουν από το νεκροταφείο της πόλης τα κίνητρά του», όπως έχει πει κι ο αναρχικός Γ.Σ. από το Μεσολόγγι, υπόδικος των φυλακών Αγίου Στεφάνου στην Πάτρα, ο οποίος αγωνίζεται για την άμεση αποφυλάκισή του.
Κι όσο για τους θιασώτες της νομιμοφροσύνης, ας αρκέσει να θυμούνται ότι τα όπλα δεν τ’ αφήνουμε ούτε με βραχιολάκια• σφαίρες θα τους φυτέψουμε να πάν’ στα θυμαράκια.

English
1541864
από contra info Δεκ. 14, 2014, 4:09 μμ.,
Nikos Romanos, anarchist prisoner in Greece, was on hunger strike from the 10th of November until the 10th of December 2014. The judicial mechanisms refused his furlough request to attend university classes. In response to this, multiform actions of solidarity took place inside and outside the prisons of Greek democracy and internationally.
Most of all, it was the urgency of the situation that sparked street clashes and inspired instances of rebellion across the territory controlled by the Greek State. At the same time, comrades were eager to exchange ideas and desires over the previous month, and a great many diverse actions were able to see the light of day on the occasion of this prisoner hunger strike: daily assemblies, banner actions, direct actions, such as numerous arsons and attacks with homemade explosives (mainly against bank ATMs), hit-and-run attacks against police, street riots and large-scale clashes with the forces of order, building blockades, acts of sabotage (with the use of glue, paint, etc.), physical assaults against persons of Power, spontaneous protests against public appearance of politicians, symbolic occupation of radio and tv stations, a wave of state/corporate building occupations, counter-info gatherings, and large demonstrations. The creativity and conflictuality of various different anarchist individualities and groups may not be strong and decisive enough to keep the fight equally intense at the everyday level, but there’s always a chance that new projects will emerge from the latest encounter of comrades in occupied buildings, street actions, and so forth. However, only if people in solidarity with Nikos Romanos, and anarchists in particular, are willing to reflect on the specifics of what occurred during the last couple of days of his strike, they may find themselves prepared to practice a much-needed prisoner solidarity in the face of the new maximum security facility in Domokos, as well as the overall worsening of prison conditions.
Seeing that his initial request was repeatedly and vengefully denied, our comrade was blackmailed to accept electronic tagging as an option for getting educational furloughs eventually, “a last resort” that became more pressing as his health was quickly deteriorating. In fact, he chose to stop his hunger strike only after the Greek parliament voted almost unanimously (with the exception of two MPs of the main ruling party according to the official record, while MPs of the Nazi party were apparently quasi-present at the vote) in favor of an amendment proposed by the justice minister. This amendment refers to prisoners – convicts (sentenced in court) and indictees (awaiting trial) – that have the right to study at a higher education institution available in the same region as the state facility where they are incarcerated, but have not been granted educational leave from prison to regularly attend their classes. It specifies that any such prisoner must successfully attend 1/3 of classes and laboratory activities in one semester of an academic year by completing distant learning courses, and only then be permitted to make use of educational release days by wearing an electronic monitoring bracelet to physically attend classes. The justice minister included the provision of electronic tagging at the last minute, making sure to add that the competent disciplinary boards (prison councils) may still deny the request of an inmate for educational leave should they present a “special justification” for issuing a negative decision (even after the inmate has completed the required distance learning courses inside prison walls, and even if s/he accepts to be monitored by bracelet outside the walls, we presume). This legislative amendment applies in all cases of sentenced and awaiting-trial prisoners who are deprived of student furloughs (so, not just in the case of Nikos Romanos). On this occasion, almost all political parties had an electioneering benefit from promoting further repressive measures against prisoners while not missing their chance to show off a democratic and humanitarian profile.
Nikos has quit his strike, after 31 days, but he’s still asphyxiating for a few breaths of freedom. Given the outcome, knowing that his claim has not yet been vindicated, we demand what should be granted to him right away: educational leave from prison. Contrary to a widespread feeling of “victory”, we feel that nothing has been won apart from the valuable life of our comrade and the realization that we should respond to every blackmailing of statist lackeys, not sometime in the distant future but now, by intensifying all forms of fight against the prison-society. We firmly stand by the side of prisoners in struggle, and against the enforcement of the use of teleconferencing and electronic tagging as yet another method of isolating captives of the State/Capital. Now, more than ever before, prisoner solidarity must go on the offensive by any means necessary.