Κείμενο του Νίκου Ρωμανού που διαβάστηκε στην εκδήλωση του Βοξ (9-1-2015)

https://mpalothia.wordpress.com/2015/01/24/%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CF%84/

Κείμενο του Νίκου Ρωμανού που διαβάστηκε στην εκδήλωση του Βοξ (9-1-2015)
Καλησπέρα συντρόφισσες και σύντροφοι,
Χαίρομαι που βρίσκομαι σήμερα μαζί σας σε μια εκδήλωση που πραγματοποιείται σε μια δύσκολη εποχή ιδιαίτερα για τους πολιτικούς κρατούμενους που βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής. Έχει ειπωθεί πολλές φορές αλλά αξίζει να το ξαναπούμε ότι τέτοιες εκδηλώσεις αποτελούν από τις ελάχιστες όμορφες στιγμές για όσους βρίσκονται στην συνθήκη της αιχμαλωσίας γιατί αισθάνονται έστω και για κάποιες ώρες ότι συνδέονται με τους συντρόφους εκτός των τειχών σε μια ζωντανή κουβέντα που σπάει την απομόνωση που μας επιβάλει το κράτος. Για αυτό και θέλω να ευχαριστήσω θερμά όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που συνέβαλαν στο να πραγματοποιηθεί αυτή η εκδήλωση. Και να στείλω την αλληλεγγύη μου στους συλληφθέντες από το στέκι Δίστομο.
Για μένα μετά από τα νέα δεδομένα που έχουν προκύψει το κεντρικό ζήτημα της εκδήλωσης δεν είναι να γίνει μια κουβέντα αποκλειστικά γύρω από την απεργία πείνας, ας γίνει και αυτό όμως ήδη την στιγμή που μιλάμε υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι που βιώνουν την απομόνωση και την ψυχολογική βία των ειδικών συνθηκών κράτησης οπότε το να αναλωθούμε στον αγώνα που δόθηκε θα ήταν για μένα και μια προσβολή για αυτούς τους συντρόφους, γιατί έχουμε χρέος να τους στηρίξουμε με όλα τα μέσα, γιατί αφού βρεθήκαμε σήμερα εδώ αυτό πρέπει να γίνει το στοίχημα για όσους τοποθετούν τον εαυτό τους στο πολύμορφο μέτωπο αγώνα που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε. Από την σημερινή μας επικοινωνία μας έχει σημασία να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε ένα πεδίο ανταλλαγής βιωμάτων, εμπειριών και σκεπτικών που δεν θα δώσει τροφή για άλλη μια εσωτερική αντιπαράθεση αλλά θα λειτουργήσει προωθητικά για τον ίδιο τον αγώνα, τον αγώνα που θα ψάξει και θα βρει τρόπους ώστε να βάλει αναχώματα στην κατασταλτική επέλαση και φωτιά στα μετόπισθεν του εχθρού.
Θα ήταν σίγουρα πιο ευχάριστο για όλους μας η σημερινή εκδήλωση να γινόταν σε μια σχετικά ουδέτερη συγκυρία, σε έναν ας τον πούμε νεκρό κινηματικά χρόνο όπου θα υπήρχε η άνεση η κριτική αποτίμηση που επιχειρούμε σήμερα εδώ να γίνει χωρίς δεύτερες σκέψεις. Όμως δυστυχώς δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια, μια πολυτέλεια που αντίθετα έχει ο κρατικός μηχανισμός όπου αναδιπλώνεται ταχύτατα και μεταλλάσσει ταυτόχρονα την πολιτική ρητορική του όπως έκανε στην παρούσα φάση.
Η κυβέρνηση ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχουν ορισμένοι σύντροφοι ήξερε ότι μετά την απεργία πείνας εκτέθηκε πολιτικά στο ακροδεξιό κοινό που φλερτάρει μαζί της, και θέλησε να δείξει πυγμή και αποφασιστικότητα χτυπώντας τους φυλακισμένους αντιπάλους της δηλαδή τους πολιτικούς κρατούμενους. Για αυτό και η προεκλογική της εκστρατεία βασίζεται σε μια ακροδεξιά πολιτική ατζέντα ταυτόσημη με αυτήν της Χρυσής Αυγής που λέει, καταστολή των πολιτικών κρατουμένων, αντιμεταναστευτική εκστρατεία και επίθεση σε κάθε ριζοσπαστική έκφραση αντίστασης.
Σε αυτό το σημείο θα ανοίξω μια μεγάλη παρένθεση για να κάνω μια τοποθέτηση στα αρχικά ζητήματα που έχουν τεθεί από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που κάλεσαν την σημερινή εκδήλωση. Λέω παρένθεση γιατί όπως είπα πριν πιστεύω ότι για όλους εδώ μέσα το ζήτημα είναι πως θα απαντήσουμε εμείς από την δική μας πλευρά, το πώς δηλαδή θα χτυπήσουμε την καταστολή διευρύνοντας ταυτόχρονα τα περιεχόμενα του αγώνα.
Ξεκινώντας να πω δυο λόγια για την στάση που τήρησε το κράτος στην απεργία πείνας, συνοπτικά είναι αυτή που περιγράφω και στο κείμενο που δημοσίευσα σήμερα δηλαδή πέρασε τέσσερις φάσεις από την αδιαφορία στην υπεροψία ακολούθησε ο τσαμπουκάς και τέλος επικράτησε ένας πανικός. Θεωρώ ότι με την συγκεκριμένη απεργία πείνας δημιουργήθηκε ένα κενό για τις φυλακές τύπου Γ’ μόνο που αυτό συνέβη σε προσωπικό επίπεδο και ίσως και για τους υπόλοιπους συντρόφους που συμμετείχαν στην απεργία πείνας. Αυτό έχει την σημασία του απλώς να αναφερθεί τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Φαντάζομαι έχετε όλοι μπροστά σας το κείμενο το οποίο εξηγεί σε ένα βαθμό τις απόψεις μου γύρω από αυτό το ζήτημα, καθώς και γύρω από τα κεντρικά ζητήματα της σημερινής εκδήλωσης.
Θα ήθελα όμως να κάνω μια αναφορά σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι της απεργίας που αφορά το ζήτημα της δημοσιότητας. Ήταν ίσως από τις ελάχιστες φορές που μια απεργία πείνας είχε αναδειχθεί σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα για το καθεστώς παίρνοντας τεράστια δημοσιότητα. Είναι λογικό όταν ένα τέτοιο θέμα είναι στην επικαιρότητα όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς της συστημικής σκηνής και όχι μόνο να πάρουν μια θέση με στόχο να εξυπηρετήσουν τα δικά τους πολιτικά συμφέροντα και τις δικές τους πολιτικές σκοπιμότητες. Είτε μιλάμε για πολιτικά κόμματα, καθεστωτικούς και «αντικαθεστωτικούς» δημοσιογράφους, διανοούμενους, ανθρώπους του πνεύματος, καλλιτέχνες, καθηγητές, ηθοποιοί, συνδικαλιστικοί και κοινωνικοί φορείς όλοι εξέφρασαν μια άποψη. Όταν αυτό συμβαίνει στο φως της δημοσιότητας είναι λογικό να αλλοιώνετε και το περιεχόμενο του αγώνα, το θέαμα έχει αυτή την δυνατότητα να πλαστογραφεί τα νοήματα και να τα παρουσιάζει με τον δικό του τρόπο, όμως για αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχουμε και εμείς είτε με κείμενα, είτε με τις δικές μας δομές αντιπληροφόρησης, είτε με παρεμβάσεις σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς να δίνουμε και εμείς το στίγμα μας, προσπαθώντας να δημιουργήσουμε μικρά κενά στην ακατάπαυστη ροή πληροφοριών της τηλεοπτικής δημοκρατίας. Θα φέρω ένα αντίστοιχο παράδειγμα για να ξεδιαλύνω όσο μπορώ το τοπίο, όταν κάποια επαναστατική οργάνωση πραγματοποιεί μια ένοπλη ενέργεια ή όταν για παράδειγμα υπάρχουν γενικευμένες συγκρούσεις με τις δυνάμεις της τάξης στους δρόμους της πόλης δεν συμβαίνει το ίδιο πράγμα? Με τον ίδιο τρόπο δεν αλλοιώνετε το περιεχόμενο του αγώνα, βγαίνει κανείς να κάνει κριτική για ποιο λόγο κατεβήκαμε στον δρόμο? Όχι, ε έτσι ακριβώς και στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό συνέβη με τα χαρακτηριστικά που όλοι γνωρίζουμε.
Ας προχωρήσουμε τώρα στο ζήτημα των δικών μου προσωπικών χειρισμών κατά την διάρκεια της απεργίας πείνας, καταρχάς να πω ότι έχω διαβάσει δύο ειδών κριτικές, υπήρχαν κριτικές αξιόλογες που έθεταν ουσιαστικούς προβληματισμούς τους οποίους αξίζει να τους λάβει ο καθένας υπ’ όψιν του και καλώς και γίνανε και κριτικές από ανθρώπους που τους θεωρώ στην κυριολεξία φίδια της μικροπολιτικής οι οποίοι με όχημα την οικογένεια μου και τον δικηγόρο μου κάνουν κανονική πολεμική σε μένα, με ειρωνείες και προσβολές. Σε όλα αυτά τα σκουπίδια στην κυριολεξία που κατά την άποψη μου το κάνουν αυτό για να δημιουργήσουν ένα ντόρο γύρω από το όνομα τους και να θυμίσουν ότι υπάρχουν δεν έχω να απαντήσω γιατί θα είναι σαν να απαντάω σε μια κριτική της Ελένης Λουκά, τέτοιο είναι το επίπεδο τους, θα αρκεστώ να πω ότι η ζωή ρόδα είναι και γυρίζει για όλους μας.
Τώρα για όλους τους υπόλοιπους που όπως και εγώ θεωρούν ότι η κριτική έχει νόημα ως μια διαλεκτική προσπάθεια να επεξεργαστούμε πιθανά λάθη, ελλείψεις και παραλήψεις με στόχο να δημιουργηθούν εκείνες οι παρακαταθήκες που θα λειτουργήσουν προωθητικά για τον ίδιο τον αγώνα θα δώσω κάποιες απαντήσεις.
Αρχίζοντας από μια αυτοκριτική, κατ’ αρχάς αναγνωρίζω ως παράλειψη το γεγονός ότι οι σύντροφοι εκτός των τειχών ενημερώθηκαν τελευταία στιγμή για την απεργία πείνας, είναι κάτι που αν είχε επικοινωνήθει νωρίτερα θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει μια στρατηγική δράσης με ακόμα καλύτερα αποτελέσματα.
Επίσης ένα πρόβλημα ήταν η έλλειψη καλής επικοινωνίας με τους συντρόφους εκτός των τειχών από όταν μπήκα στο νοσοκομείο όμως μπορώ να σας περιγράψω ότι οι συνθήκες κράτησης στο νοσοκομείο ήταν ασφυκτικές, τα επισκεπτήρια επιτρεπόντουσαν μόνο για τους γονείς και τον δικηγόρο με περιορισμένη χρονική διάρκεια και γενικά ήταν μια κατάσταση ιδιαίτερα δύσκολη αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του ότι και εγώ δεν ήμουνα στα καλύτερα μου λόγω της απεργίας.
Τώρα όσο αναφορά το ζήτημα με το πατέρα μου δεν θα μπω στη διαδικασία να ξεκατινιαστώ δημόσια με ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, βρίσκεται σήμερα εδώ μαζί σας οπότε ο καθένας μπορεί αν τον ρωτήσει ό,τι θέλει.
Τέλος για το θέμα του δικηγόρου, όπως καταλαβαίνει ο καθένας όταν δέχεσαι έναν επικοινωνιακό πόλεμο με συγκεκριμένους τρόπους και υπάρχει δυνατότητα να απαντηθεί επικοινωνιακά καλό είναι να γίνεται.Δεν έχει σημασία αν αυτά που λέει είναι αλήθεια ή ψέματα έτσι κι αλλιώς μιλάμε για στιγμιαίες εικονικές εντυπώσεις.Για μένα καλώς έγινε ότι έγινε και επίσης να πω ότι ο Φραγκίσκος δεν είναι απλώς ο συνήγορος μου αλλά ένας άνθρωπος που έχω μια πολύ καλή προσωπική σχέση και μου έχει σταθεί περισσότερο από πολλούς. Όσο αναφορά τους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται από ορισμένους τους συνιστώ να κοιτάξουν καλύτερα τους «επίσημους» δικηγόρους του κινήματος και μετά ας μιλήσουν. Δεν θα επεκταθώ εκτός αν χρειαστεί γιατί όπως είπα δεν θέλω να προκαλέσω μια ακόμα εσωτερική αντιπαράθεση.
Να πούμε και κάποια πράγματα σχετικά με τις μεταγωγές στις φυλακές τύπου Γ οι οποίες δεν πρέπει να ειδωθούν αποκομμένες από τις τωρινές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες. Ότι δηλαδή το ελληνικό κράτος βρίσκεται σε μια προεκλογική περίοδο η οποία θα καθορίσει και το μοντέλο διαχείρισης του ελληνικού καπιταλιμού. Το λεγόμενο δόγμα μηδενικής ανοχής εφαρμόζεται ως η βασική στρατηγική της κυβέρνησης.
Κατά την άποψή μου μια πιθανή κυβέρνηση Συριζα η οποία είναι δεδομένο ότι ο χρόνος ζωής της θα είναι περιορισμένος πρέπει να λειτουργήσει ως μια πρόκληση για το κόσμο του αγώνα. Με πράξεις οι οποίες θα είναι αυτό που λέμε «αναρχικές προβοκάτσιες» στην αριστερή ρητορική του Συριζα να τους εξαναγκάσουμε να αναδειχτεί το πραγματικό τους πρόσωπο που δεν είναι άλλο από το πρόσωπο του καπιταλισμού ούτε εξανθρωπίζεται ούτε διορθώνεται παρά μόνο καταστρέφεται με συνεχή αγώνα με όλα τα μέσα.
Αυτά είχα να πω σύντροφοι. Εύχομαι σε όλους καλή συνέχεια και δύναμη γιατί όπως φαίνεται θα τη χρειαστούμε.
Στάλθηκε στην mpalothia