Ελλάδα: “Τα άσχημα περιπολικά, όμορφα καίγονται…”, κείμενο της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

Στάλθηκε στο Inter Arma:
i. Ο Τόπος
Χθες…
Εξάρχεια, μία απ’ τις πιο γνωστές περιοχές της Αθήνας, με μνήμη και ιστορία που συνδέεται με την εμφάνιση και την εξέλιξη του αναρχικού ρεύματος. Απ’ τη δεκαετία του ’80, η πλατεία Εξαρχείων ήταν σημείο συνάντησης κάθε αναρχικού και ανατρεπτικού στοιχείου, που πήγαινε κόντρα στην αισθητική και την ηθική των μικροαστών και των νοικοκυραίων της εποχής. Οι δρόμοι των Εξαρχείων και τα στενά γύρω από το Πολυτεχνείο ήταν, για δεκαετίες, το θέατρο της ιστορίας των μητροπολιτικών συγκρούσεων με τις δυνάμεις καταστολής. Τα χημικά και τα δακρυγόνα, ανακατεμμένα με τους καπνούς καμμένων αυτοκινήτων και κάδων, ήταν η γνώριμη μυρωδιά του αέρα. Πολυτεχνείο, πλατεία Εξαρχείων, λόφος του Στρέφη, πεζόδρομος Μεσολογγίου έχουν να διηγηθούν χιλιάδες ιστορίες επιθέσεων και ανολοκλήρωτων εξεγέρσεων. Μέχρι χθες…
Σήμερα…
Εξάρχεια: το εναλλακτικό Κολωνάκι. Η μιζέρια και το lifestyle φορούν τα “ανατρεπτικά” τους και περιφέρονται στα εκατοντάδες εναλλακτικά μαγαζιά, που έχουν περικυκλώσει ασφυκτικά τα Εξάρχεια. Εδώ, πλέον, οι μηχανές της εναλλακτικής, εμπορευματοποιημένης διασκέδασης δουλεύουν στο φουλ. Στους ίδιους δρόμους που κάποτε οι τοίχοι έγραφαν «Ποια θα βγάλεις βόλτα σήμερα στο μπαρ, τη μοναξιά ή τη μιζέρια σου;», τα τραπεζάκια και οι μόνιμοι θαμώνες τους έχουν την τιμητική τους. Χιλιάδες πελάτες, φοιτητές, εργαζόμενοι, ημιαπασχολούμενοι, αριστεροί, αναρχικοί πίνουν τη μπύρα τους, με τον αέρα της επανάστασης (που δε θα φυσήξει ούτε σήμερα).
ii. Το “έγκλημα”
Σάββατο βράδυ, η ψυχομηχανή της διασκέδασης των Εξαρχείων δουλεύει, στο αποκορύφωμά της, όμως, κάτι θα χαλάσει την τελετουργία της. Μετά από ένα τυχαίο τροχαίο στους δρόμους των Εξαρχείων, κάνει την εμφάνισή του ένα περιπολικό. Μια ομάδα ατόμων επιτίθεται στους μπάτσους και πυρπολεί το περιπολικό. Η συνέχεια είναι αναμενόμενη. Διμοιρίες των ΜΑΤ κατακλύζουν την περιοχή, πετούν δακρυγόνα, κυνηγούν, χτυπούν και συλλαμβάνουν κόσμο. Παράλληλα, γίνεται και επίθεση των ΜΑΤ στον κατειλημμένο χώρο του ΒΟΞ που, εκείνη την ώρα, λειτουργεί ως καφενείο…
iii. Επίσημο ανακοινωθέν για την “ορθή” διεξαγωγή επιθέσεων, υπό την εποπτεία της Κεντρικής Καθοδήγησης Εξαρχείων
Τις επόμενες μέρες, το σκηνικό με το καμμένο περιπολικό και την έφοδο των μπάτσων κυριαρχεί στις κουβέντες του μικρόκοσμου των Εξαρχείων, στα καφενεία και τα αναρχομάγαζα, συνοδευόμενο από ανέξοδους λεκτικούς λεονταρισμούς.
Η επισημοποίηση της ανομολόγητης καφενειακής κοινωνικής ειρήνης των Εξαρχείων έρχεται με τη μορφή Ανακοίνωσης για τα γεγονότα της 7ης Φεβρουαρίου, που υπογράφεται από τους “Συντρόφους/ισσες από το Κ*ΒΟΞ”.
Οι συντάκτες της ανακοίνωσης φαίνεται πως νοσταλγούν το φάντασμα του συγκεντρωτικού σοβιετισμού, καθώς η προσωπική τους άποψη (μεταμφιεσμένος φόβος), με έναν μαγικό τρόπο, αποτυπώνεται ως η συλλογική έκφραση του κινήματος (το οποίο υπάρχει μόνο στα κεφάλια τους).
Με την… απόλυτη “σοφία” κεντρικής επιτροπής, στην ανακοίνωσή τους καταδικάζουν την επίθεση το περιπολικό, γράφοντας: «Αν νομίζει κανείς ότι αξίζει τον κόπο για ένα καμμένο περιπολικό της τροχαίας να χτυπηθεί και να συλληφθεί στην ευρύτερη περιοχή κόσμος, είναι απλά ανεγκέφαλος».
Αυτός ο μπακαλίστικος θεωρητικός ακροβατισμός (κατηγορώ αυτόν που επιτίθεται για την καταστολή) απ’ τη μία θυμίζει καταγγελία του ΚΚΕ και, απ’ την άλλη, προσποιείται ότι αγνοεί την τακτική του hit n’ run που, για δεκαετίες, εκφράζεται από μεγάλο μέρος του αναρχικού “χώρου”. Δηλαδή, πριν λίγα χρόνια, όταν στις φοιτητικές κινητοποιήσεις ή στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια οι αναρχικοί, ως μειοψηφία των πορειών, επιτίθονταν στα ΜΑΤ και μετά ανακατεύονταν με το πλήθος των διαδηλωτών, προκαλώντας συνήθως τη διάλυση της πορείας εξαιτίας της καταστολής, ήταν μια μειοψηφία “ανεγκέφαλων”. Και ας μην κρυφτεί κανείς πίσω απ’ το βολικό ψέμα της κοινωνικής διάχυσης της σύγκρουσης στις περιπτώσεις των πορειών γιατί, εφόσον οι “Σύντροφοι/ισσες από το Κ*ΒΟΞ” μιλάνε με αριθμούς – ένα καμμένο περιπολικό, πολύς κόσμος χτυπημένος-, οι αριθμοί έχουν τη δική τους αλήθεια -εκατό τα χώναμε στις πορείες στους μπάτσους-, χίλιοι έτρεχαν να κρυφτούν-. Για να μην πάμε και στις μακρινές εποχές που, τότε, πράγματι, όλοι κι όλοι οι αναρχικοί ήταν οι “50 κουκουλοφόροι στην ουρά της πορείας”. Αυτή ήταν η παράδοση των αναρχικών στην Ελλάδα, είτε αυτό αρέσει σε κάποιους, είτε όχι. Φυσικά, δεν υπάρχει κάποια “ιερότητα” στην παλαιότητα μιας παράδοσης. Για να το πούμε αντίστροφα, όσο μεγαλύτερη είναι η παλαιότητα μιας παράδοσης, τόσο πιο κριτικά πρέπει να τη βλέπουμε, επιθυμώντας την εξέλιξη. Όμως, η εξέλιξη και το ξεπέρασμα δεν έρχονται με τους ανέξοδους χαρακτηρισμούς (ανεγκέφαλοι αυτοί που έκαψαν το περιπολικό), αλλά με την τοποθέτηση στη μέγγενη της κριτικής της συνολικής πρακτικής του hit n’ run και όλων των αδυναμιών του. Μόνο έτσι ξεκινάει μια αυθεντική συζήτηση, αλλιώς υπάρχει ο τρόπος των ανακοινωθέντων… αλλά και των συνεπειών τους…
Στη συνέχεια της ανακοίνωσης, προκύπτει ότι οι συντάκτες της δεν μπορούν να τιθασεύσουν τον ηγεμονισμό που κρύβουν στο κεφάλι τους. Αναλύοντας, σχετικά εύστοχα, ως ένα βαθμό, τις επιχειρησιακές αστοχίες του συγκεκριμένου σκηνικού με το περιπολικό, αναφερόμενοι σε χωρικά σημεία όπως τα Εξάρχεια, «που είναι προσβάσιμα για επίθεση όχι από τις οργανωτικές σου ικανότητες, όχι από την αυτοθυσία σου, όχι γιατί δημιούργησες εσύ τους συσχετισμούς αλλά λόγω του …Πανούση», καταλήγουν στην πεμπτουσία της ανακοίνωσής τους: «Αλλιώς αν επιλέγει αυτόν τον τρόπο και δρόμο και αφού με τις ενέργειές του μας βάζει όλους στο κάδρο καθώς εισπράττουμε και εμείς τις συνέπειες των πράξεών του θα έχει να κάνει και μαζί μας». Εδώ, λοιπόν, τελειώνει για εμάς οποιαδήποτε πιθανότητα για διάλογο.
Όταν, δύο χρόνια πριν, ο κατειλημμένος χώρος του ΒΟΞ ζήτησε τη βοήθειά μας, για να σταματήσουν οι απειλές και οι εκφοβισμοί εναντίον του από “προστάτες της νύχτας”, αμέσως λύσαμε το πρόβλημα, θεωρώντας αυτονόητο να στηρίξουμε έναν αυτοοργανωμένο χώρο. Δεν είχαμε φανταστεί τότε ότι, σταματώντας τους “προστάτες της νύχτας”, θα εκκολάπτονταν στον ίδιο χώρο “προστάτες της αναρχίας”.
Στη συνέχεια, οι συντάκτες της ανακοίνωσης, αντιλαμβανόμενοι ότι αποκαλύπτεται ο ρόλος της εσωτερικής καταστολής που αναλαμβάνουν με αυτά που γράφουν, προσπαθούν να καμουφλαριστούν, στολίζοντας το κείμενό τους με “εξεγερτική” χρυσόσκονη. Δηλώνουν, «Εμείς λέμε ναι σε επιθετικές κινήσεις αλλά με συγκεριμένα προαπαιτούμενα». Φαίνεται πως οι συντάκτες του κειμένου έχουν μπερδευτεί και νομίζουν πως οι επιθετικές ενέργειες είναι σαν τα σχόλια στο indymedia, που χρειάζονται την προέγκριση της συντακτικής ομάδας (που λογοκρίνει ό,τι δεν ταιριάζει στα γούστα της). Όσο για τα προαπαιτούμενα, οι “Σύντροφοι/ισσες από το Κ*ΒΟΞ” φρόντισαν να είναι συγκεκριμένοι. Τα προαπαιτούμενά τους λειτουργούν σαν τις οδηγίες χρήσης “ηθικά σωστών επιθέσεων” ή, πιο απλά, σαν μαγειρική συνταγή. Έχουμε και λέμε: πρώτον, «να είναι στοχευμένες», δεύτερον, «να γίνονται σε κατάλληλο timing», τρίτον, «να υπολογίζουν το κόστος», τέταρτον, «να βρίσκονται σε σύνθεση με το μαζικό κίνημα», πέμπτον, «να έχουν διεισδυτικότητα στο κοινωνικό σώμα» και, έκτον, «να έχουν πάνω απ’όλα ηθική υπεροχή». Αυτός είναι ο κατάλογος με τις έξι εντολές του “καλού αναρχικού”. Όμως, πίσω από τη γελοιότητα που σερβίρεται με δασκαλίστικο ύφος, κρύβεται η φασίζουσα νοοτροπία του μέτρου και του κοινά αποδεκτού. Γιατί, αλήθεια, ποιος ορίζει το μέτρο, το σωστό timing, την ηθική υπεροχή;… η αναρχική Βίβλος… οι αναρχικοί πατέρες… οι θαμώνες της πλατείας Εξαρχείων… το κίνημα (που δεν υπάρχει)… ή οι “Σύντροφοι/ισσες από το Κ*ΒΟΞ”;…
Δειλές λέξεις και υποκριτικά νοήματα, που αυτοί που τα χρησιμοποιούν κρύβονται πίσω από το δήθεν “δίκαιο” των μαζών (που ουδέποτε ρωτήθηκαν) και ασκούν κριτική στο όνομα των πολλών. Καταρχήν, όποιοι νιώθουν φαγούρα για μαζικότητα, μπορούν να μπουν στα ψηφοδέλτια του ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α. και, δεύτερον, δεν υπήρξαν ποτέ αναρχικές συλλογικές διαδικασίες που έθεσαν αυτά τα ζητήματα και κατέληξαν σε συλλογικές αποφάσεις, για να προσποιούνται οι “Σύντροφοι/ισσες από το Κ*ΒΟΞ” ότι αποτελούν τους θεματοφύλακες της αναρχικής ηθικής του κινήματος. Εκτός κι αν έχουν επιλέξει το ίδιο το ΒΟΞ να γίνει θεματοφύλακας της αναρχίας. Για να τελειώνουμε, προφανώς, οι επιθετικές ενέργειες δεν κατέχουν το ιερό αλάθητο για να μην τις συζητάμε. Το αντίθετο μάλιστα∙ οι τρόποι επίθεσης, η στόχευση και η αναβάθμιση των μέσων δράσης είναι σημαντικό να βρίσκονται στην καρδιά της συζήτησης και της σκέψης μας. Μόνο έτσι γινόμαστε πιο επικίνδυνοι. Συζήτηση δε σημαίνει συμφωνία. Η συζήτηση μπορεί να εμπεριέχει διαφωνίες, κριτική, εντάσεις, αντιφάσεις, όμως, σίγουρα, προϋποθέτει την κοινή διάθεση του μοιράσματος των σκέψεων του καθενός, δίχως λεκτικούς λεονταρισμούς. Είμαστε οι τελευταίοι που θα προσποιηθούμε τους ενωτικούς ή τους αναρχικούς της σύνθεσης. Προφανώς, μία συζήτηση μπορεί να καταλήξει σε ρήξη και η ρήξη να αποκτήσει ακόμα και βίαια χαρακτηριστικά στο “εσωτερικό του χώρου”. Δεν έχουμε πρόβλημα με αυτό και αρκετές φορές έχουμε πράξει με αυτόν τον τρόπο. Έχουμε πρόβλημα, όμως, όταν οι “Σύντροφοι/ισσες από το Κ*ΒΟΞ” υποκρίνονται ότι μιλάνε εξ’ ονόματος ενός φαντασιακού κινηματικού “εμείς”, για να παίξουν με τις λέξεις και να δώσουν στην ανακοίνωσή τους το πρεστίζ του “κινηματικού δίκιου”. Θα ήταν πολύ πιο τίμιο αν έγραφαν, «εμείς οι Σύντροφοι/ισσες από το Κ*ΒΟΞ θα τσακίσουμε οποιονδήποτε δε συμμορφωθεί με τους κανόνες της ορθής χρήσης μπάχαλων, έτσι όπως εμείς τους έχουμε ορίσει», αφήνοντας στην άκρη τη ρητορική της “ηθικής”, της “σύνθεσης με το μαζικό κίνημα”, του “σωστού timing” κλπ. Ο καθένας πρέπει να έχει το σθένος να αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη αυτών που λέει και θέλει να κάνει και όχι να προβάλλει τη συλλογικότητά του ως τον κεντρικό εκπρόσωπο της αναρχίας. Εμείς, όταν επιλέξαμε να κάνουμε τις δικές μας βίαιες εσωτερικές ρήξεις, δεν υιοθετήσαμε την καβάντζα του κινηματικού “εμείς”, για να το παίζουμε αντικειμενικά “δίκαιοι”. Αυτές είναι μικροαστικές αντιλήψεις που δεν έχουν το θάρρος να υποστηρίξουν την υποκειμενικότητά τους και χρειάζονται το καταφύγιο της αποδοχής της “κοινής γνώμης” των μαζών. Από πότε, όμως, οι αναρχικοί σέβονται την κοινή γνώμη; Και, κυρίως, από πότε οι αναρχικοί γίνονται οι εγγυητές της ησυχίας, απειλώντας τους πυρπολητές και τους δολιοφθορείς της έννομης τάξης;
iv. “Αναρχικές” απομιμήσεις καταστολής – “αναρχική” εσωτερική αστυνομία
Παλιά… Αρχές’90… άγρια νεολαία, μαθητικές καταλήψεις, αντιφασισμός, αναρχικοί “στην ουρά” της πορείας, γνωστοί – άγνωστοι, 50 κουκουλοφόροι… καταλαμβάνουν το προσκήνιο της μητροπολιτικής βίας, άτσαλα, απείθαρχα, αυθεντικά… Στον αντίποδα της ιστορίας, όπως σήμερα, έτσι και τότε, υπήρχαν αυτοί που ξέραν το “σωστό” και τη συνταγή της “ορθής πολιτικά, στοχευμένης επίθεσης”. Τότε ήταν κάποια άτομα απ’ την πρώτη κατάληψη Κεραμεικού. Ήταν αυτοί που διέθεταν το αντικειμενικά σωστό ρολόι της επίθεσης (το οποίο ποτέ δε λειτουργούσε) και ήθελαν να το επιβάλλουν στους υπόλοιπους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που αποπειράθηκαν να καταστείλουν εσωτερικά συγκρούσεις σε αναρχικές πορείες. Η ιστορία τους κορόϊδεψε, χαρίζοντάς τους το προσωνύμιο “Κερα-ΜΑΤ” και η ζωή, στους περισσότερους απ’ αυτούς, τη θέση υπαλλήλου σε όμιλο lifestyle περιοδικών της εποχής ή μια θέση δίπλα σε γνωστούς δημοσιογράφους της τηλεόρασης. Τέτοια ήταν και η περίπτωση ενός από αυτούς που, έχοντας παραιτηθεί απ’ την ενασχόλησή του με την αναρχία, έγινε τσιράκι του γνωστού δημοσιογράφου του MEGA και νυν πρόεδρο του κόμματος του Ποταμιού, Σταύρο Θεοδωράκη. Ο συγκεκριμένος, μάλιστα, είχε δεχτεί επίθεση, μαζί με το αφεντικό του, στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου, όταν έγινε αντιληπτός να τραβάει πλάνα με κάμερα, καταγράφοντας πρόσωπα για την εκπομπή “Άγιοι των Εξαρχείων”, που προβλήθηκε στους Πρωταγωνιστές, το 2008. Μετά την επίθεση που δέχτηκε, μάλιστα, κάποιοι άλλοι αυτόκλητοι “αναρχικοί” υπερασπιστές ενώθηκαν μαζί του, θεωρώντας χρέος τους να λειτουργήσουν ως ομάδα κρούσης, επιχειρώντας επιδρομή στη Μεσολογγίου, για να τιμωρήσουν αυτούς που έκαναν το αυτονόητο: να επιτεθούν σε ένα γνωστό ρουφιάνο δημοσιογράφο και το τσιράκι του. Φυσικά, το μόνο που κατάφεραν, ήταν να γελοιοποιηθούν, αφού εκδιώχθηκαν κακήν κακώς.
Οι μιμητές τους εμφανίστηκαν στη Θεσσαλονίκη (καθώς στην Αθήνα ήταν πιο άγρια τα πράγματα για “τσάμπα μάγκες”). Η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης, ακολουθώντας την ορθόδοξη γραφειοκρατία αντίστοιχων επίσημων αναρχικών ομοσπονδιών (όπως της Ιταλίας), θέλησε να επιβάλλει τους κανόνες της “αναρχικής ηθικής”.
Το αποκορύφωμα της εσωτερικής καταστολής πραγματοποιήθηκε το 2005, μετά τη λήξη απεργίας πείνας ενός πρόσφυγα, και η αφορμή ήταν η απαλλοτρίωση ενός βιντεοπροτζέκτορα από την κατειλημμένη σχολή θεάτρου. Η ΑΚ Θεσσαλονίκης εξαπέλυσε πογκρόμ επιθέσεων εναντίον συγκεκριμένων συντρόφων και ατόμων, για να επιστραφεί ο προτζέκτορας αλλά και να δείξει ποιος κάνει το κουμάντο στην πόλη.
Για την ιστορία, η κατασταλτική επιχείρηση της ΑΚ τερματίστηκε άδοξα μετά των εμπρησμό των γραφείων της.
Σήμερα
Οι “Σύντροφοι/ισσες από το Κ*ΒΟΞ”, μέσα απ’ την ανακοίνωσή τους, ξεκαθαρίζουν πως, στο μέλλον, όποιος δεν ακολουθήσει τους ηθικούς κανόνες που εξέδωσαν και πράξει επιθετικά, εντός Εξαρχείων (προς το παρόν), σύμφωνα με τη δική τους αυτόνομη αντίληψη και στρατηγική, «θα έχει να κάνει και ΜΑΖΙ τους». Κάποιος θα μπορούσε να μιλήσει για επανάληψη της ιστορίας ως φάρσα και να μη δώσει σημασία σε λεκτικούς λεονταρισμούς. Άλλωστε, το internet είναι πεδίο δόξης λαμπρόν για λεκτικές σκιαμαχίες. Το ζήτημα είναι πως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τα ανέξοδα σχόλια του indymedia, των ανώνυμων επαναστατών του πληκτρολογίου. Εδώ κάποιοι υπογράφουν ως κομμάτι ενός αυτοοργανωμένου, δημόσιου κατειλημμένου χώρου. Αυτό προϋποθέτει ότι η συλλογική συνέλευση του Κ*ΒΟΞ οφείλει να πάρει δημόσια θέση για τη συγκεκριμένη ανακοίνωση και, κυρίως, για την αναφορά που γίνεται σχετικά με το ότι όποιος δε συμμορφωθεί με το καταστατικό των συντακτών της, «θα έχει να κάνει μαζί τους». Το αναρχικό ήθος (και όχι η ηθική που γράφουν οι συντάκτες της ανακοίνωσης, που μάλλον διακατέχονται από μικροαστικό συντηρητισμό) επιβάλλει τη δημόσια ανάληψη πολιτικής ευθύνης, για το ποιος είναι ο καθένας, τι λέει, τι θέση παίρνει… Ή με την εσωτερική καταστολή, ή εναντίον της.
v. Η αναρχική εμπροσθοφυλακή του ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α.
Η συγκεκριμένη ανακοίνωση δεν εξαντλείται απλά σε ζητήματα εσωτερικής καταστολής, αλλά επεκτείνεται και σε ένα νέου είδους πολιτικό προσανατολισμό, που οφείλει να επαναπροσδιορίσει το “κίνημα”, μετά την εκλογή του ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α. στην κυβέρνηση.
Σαν οδηγό ορθής συμπεριφοράς στο νέο πολιτικό σκηνικό της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α., προβάλλει η αναφορά στο παράδειγμα της αντιφασιστικής πορείας των Ιμίων, που δεν έπεσε ούτε μία πέτρα. Γράφεται, συγκεκριμένα, «Στην περίπτωση της πορείας των Ιμίων, μια απόπειρα εμπρησμού κλούβας θα προκαλούσε γενικευμένη επίθεση των ΜΑΤ στα μπλοκ, τραυματισμούς και συλλήψεις. Άρα πολύ καλώς οι διαδηλωτές έδειξαν αυτοσυγκράτηση». Σαν να διαβάζουμε ανακοίνωση των κεντρικών γραφείων του ΚΚΕ. Δηλαδή, με αυτή τη συλλογιστική, όλες τις προηγούμενες φορές που οι αναρχικοί δεν έδειξαν “αυτοσυγκράτηση” και επιτέθηκαν στους μπάτσους, με αποτέλεσμα, συχνά, να διαλυθούν ειρηνικές πορείες, έπραξαν ως “ανεγκέφαλοι”.
Για εμάς, η αντιφασιστική ειρηνική πορεία ενάντια στη φασιστομάζωξη των Ιμίων ήταν ο θρίαμβος της αριστερής δημοκρατίας. Η νίκη του πολιτικού πλουραλισμού, που απέδειξε ότι στην προοδευτική δημοκρατία μπορούν να συνυπάρχουν στον ίδιο δρόμο, χωρίς οδομαχίες, αναρχικοί, αντιναζί, μπάτσοι και φασίστες. Η επισήμανση της ανακοίνωσης ότι «οι διαδηλωτές έδειξαν αυτοσυγκράτηση», εκτός του ότι θυμίζει αριστερή ρητορική, επιβεβαιώνει τη στρατηγική αναδίπλωση της διαμεσολάβησης που θέλουν να αναλάβουν οι “εκπρόσωποι του κινήματος”.
Είναι η αντιστροφή του αναρχικού προτάγματος που έλεγε «από τη διαμαρτυρία, στη ρήξη», καθώς τώρα περάσαμε στο «από τη ρήξη, στη διαμαρτυρία». Είναι η εποχή που η διαμεσολάβηση βασιλεύει. Τώρα δε χρειάζεται καταστολή στις πορείες… γιατί υπάρχει “αυτοσυγκράτηση”. Ούτε ΜΑΤ στην πλατεία Εξαρχείων… γιατί όποιος “ανεγκέφαλος” κάψει περιπολικό, θα έχει να κάνει ΜΑΖΙ τους… Με ποιους; Μα εδώ αναδεικνύεται ο κοινωνικός ρόλος που θέλουν, πρόθυμα και απεγνωσμένα, να αναλάβουν οι “Σύντροφοι/ισσες από το Κ*ΒΟΞ”, μέσω της ανακοίνωσής τους. Εφόσον η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α. απευθύνει κάλεσμα διαλόγου προς τον αντιεξουσιαστικό χώρο (θα μιλήσουμε με όλους, με τους υπόπτους, με τους ενόχους, με τους κουκουλοφόρους…), τότε κάποιοι χρειάζονται να αυτοανακηρυχθούν σε επίσημους συζητητές – εκπροσώπους του κινήματος. Είναι χαρακτηριστικό πως η Εφημερίδα των Συντακτών (που έχει σχέση τόσο με την αριστερή κυβέρνηση, όσο και με ένα κομμάτι αντιεξουσιαστών), φιλοξενεί αποσπάσματα του κειμένου των “Συντρόφων/ισσών από το Κ*ΒΟΞ”, με τίτλο “Βήματα διαλόγου για τα Εξάρχεια βλέπει ο Πανούσης”. Φυσικά, οι επίδοξοι εκπρόσωποι – συζητητές του κινήματος, δημόσια θα αρνηθούν το ρόλο τους. Κάθε άτυπη εξουσία αρνείται την ύπαρξή της, για να γίνει πιο πειστική και άτρωτη. Όμως, οι φιλοδοξίες κάποιων δεν κρύβονται. Γι’ αυτό χρησιμοποιούν διπλή ρητορική, για να ικανοποιήσουν το ακροατήριο που απευθύνονται. Απ’ τη μία, παρουσιάζονται ως οι βετεράνοι αναρχικοί που γνωρίζουν το παρασκήνιο του “βαθέος κράτους” και τις “προβοκάτσιες” του και, απ’ την άλλη, κλείνουν το αριστερό μάτι στο ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α., καθώς δίνουν εγγυήσεις ανακωχής με τη νέα κυβέρνηση: «ούτε θα κάνουμε πορείες ενάντια στο ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α.» (Ανακοίνωση Κ*ΒΟΞ), «Δε θα υιοθετήσουμε μια λογική ύπαρξης “αριστερής χούντας”» (“Σύντροφοι/ισσες από το Κ*ΒΟΞ”).
Όμως, μακριά απ’ τη διγλωσσία, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Οι “Σύντροφοι/ισσες από το Κ*ΒΟΞ” απ’ τη μία απενοχοποιούν το ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α. στο αναρχικό ακροατήριό τους, διαχωρίζοντας τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης απ’ τις αυθαιρεσίες των κατασταλτικών μηχανισμών (γι’ αυτό λανσάρουν ως νέα μόδα τη λέξη “προβοκάτσια”) και, απ’ την άλλη, διαμορφώνουν το προφίλ του “επίσημου εκπροσώπου του αναρχικού κινήματος”, για το αριστερό – κυβερνητικό τους ακροατήριο, εμφανίζοντας τον εαυτό τους ως την κινηματική εσωτερική αντιπολίτευση του ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α. που καυτηριάζει τις ψευδαισθήσεις του. Παράλληλα, στην ανακοίνωση υπάρχει μια έντονη υποχώρηση του αντικρατικού στοιχείου, έναντι του ευκολοχώνευτου και κοινώς αποδεκτού θολού αντιφασισμού.
Ακολουθώντας το παιχνίδι με τις λέξεις της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α. (τρόικα – θεσμοί), οι “Σύντροφοι/ισσες από το Κ*ΒΟΞ” αντικαθιστούν τον αναρχικό αντικρατικό αγώνα με τον αντιφασισμό. Δηλαδή, ενώ τόσα χρόνια οι αναρχικοί πάντοτε επισημαίνουν την παγίδα του αντιφασισμού, τώρα αυτός γίνεται το επίσημο πρόταγμα των εκπροσώπων του αναρχικού κινήματος. Γιατί, μέσα στο θολό αντιφασισμό χωράνε όλοι… αναρχικοί, αριστεροί, λαϊκές συνελεύσεις ομιχλώδους προέλευσης, κινήσεις πολιτών, ακόμα και η αριστερή κυβέρνηση. Φυσικά, οι εκπρόσωποι του κινήματος θα υποδυθούν το ρόλο των ειδικών του “μαχητικού αντιφασισμού”, για να έχουν μια διαπραγματευτική ισχύ εντός κινήματος και ένα έρεισμα σε νέους συντρόφους. Με απλά λόγια, οι καταγγέλοντες τον εμπρησμό του περιπολικού, ενίοτε (στο σωστό timing!!!), ίσως να υιοθετήσουν κάποιες επιθετικές συμβολικές ενέργειες («λέμε ναι σε επιθετικές κινήσεις» – ανακοίνωση Κ*ΒΟΞ) εναντίον φασιστών, πάντα, όμως, στα πλαίσια πλημμεληματικού χαρακτήρα. Γιατί, πίσω απ’ το θολό ορισμό επιθετικών ενεργειών που «βρίσκονται σε σύνθεση με το μαζικό κίνημα», μάλλον κάποιοι εννοούν ενέργειες που κρατάνε τον πήχη της βίας μόνιμα προσγειωμένο σε συμβολισμούς, που δεν ξεπερνούν, κατά πολύ, τα όρια του ποινικού κώδικα. Αξίζει να θυμηθούμε την αντίδραση της πλειοψηφίας των επαγγελματιών του αντιφασισμού, στην περίπτωση της εκτέλεση των δύο νεοναζί στο Ν. Ηράκλειο. Πάλι για προβοκάτσια μιλούσαν ορισμένοι. Και, για να γυρίσουμε στην αρχή, εφόσον η (ειρηνική) πορεία ενάντια στη φασιστομάζωξη των Ιμίων είναι η εικόνα του μέλλοντος των πορειών – προτύπων για τα γούστα των “Συντρόφων/ισσών από το Κ*ΒΟΞ”, τότε, καλό είναι, πέρα απ’ την κριτική που ασκούμε, να πάρουμε θέση. Η εικόνα αναρχικών να διαδηλώνουν ειρηνικά, δίπλα σε αφύλακτες κλούβες ΜΑΤ, με μοναδική επιθετική πράξη τις ζωγραφιές και τα συνθήματα στα οχήματα της αστυνομίας, δημιουργεί περισσότερο κατάθλιψη παρά υπερηφάνεια, για την “αυτοσυγκράτηση” των διαδηλωτών. Απ’ την άλλη, η πυρπόληση των λεωφορείων των ΜΑΤ, σε συνθήκες μιας χαρισμένης νίκης, εφόσον η αριστερή κυβέρνηση δέσμευσε τις αστυνομικές δυνάμεις σε ρόλο παρατηρητή, θα είχε ένα ωραίο αισθητικό αποτέλεσμα, θα προκαλούσε μια συγκινησιακή ανάταση, θα ήταν μια χρήσιμη πρακτική εξάσκηση για νέους συντρόφους, αλλά σίγουρα δε θα ήταν μια μάχη που κερδήθηκε με τα δικά μας χέρια. Δε θα είχαμε κανένα πρόβλημα με όποιον επέλεγε να δυναμιτίσει αυτόν τον επιτάφιο – πορεία πυρπολώντας τις κλούβες αλλά, οι περισσότεροι από εμάς, δε θα ήμασταν εκεί εκείνο το βράδυ. Γιατί δε μας αρέσει να παίζουμε σε στημμένα παιχνίδια. Το έχουμε ξαναγράψει στο βιβλίο «Το Νέο Αναρχικό Αντάρτικο Πόλης». Τις μάχες που δίνουμε με τον εχθρό, θέλουμε να τις διαλέγουμε εμείς, κι όχι ο αντίπαλος. Φανταστείτε, λοιπόν, την ίδια στιγμή που η δημοκρατία έστηνε το παιχνίδι της, με έναν πλουραλισμό που χωρούσε τους πάντες – αναρχικούς, αντιφασίστες, αριστερούς, μπάτσους, νεοναζί – ομάδες συντρόφων να επιτίθονταν στα γραφεία των φασιστών, να τα ανατίναζαν ή να τα έκαιγαν. Αυτός θα ήταν ο πιο έμπρακτος τρόπος να δείξουμε ότι δε χωράμε πουθενά στα σχέδιά τους…
vi. Εξάρχεια ή Εξάθλια
Συνήθως, οι επιθέσεις στα Εξάρχεια εξαντλούν τη μαχητικότητά τους στην τυχαιότητα ή την περιστασιακότητα γεγονότων έξω από εμάς (πχ. Πέσιμο στις διμοιρίες των ΜΑΤ, Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ). Τα σκηνικά αυτά έχουν δύο αναγνώσεις. Η μία είναι ο ενθουσιασμός και το βάπτισμα του πυρός από νεολαίους που έρχονται σε πρώτη επαφή με την πρακτική των βραδινών επιθέσεων σε μπάτσους. Από αυτήν την οπτική, οι επιθέσεις αυτές είναι ένα μεγάλο “σχολείο” για τους μελλοντικούς αναρχικούς της πράξης (αποκαλύπτοντας, παράλληλα, το έλλειμμα των άτυπων οργανωμένων υποδομών, να δημιουργήσουν τέτοιες δυνατότητες “πρακτικής εξάσκησης” στους νέους συντρόφους, καθώς η όλη φάση εγκαταλείπεται στην τυχαιότητα του παρκαρίσματος της κλούβας). Η δεύτερη ανάγνωση είναι ένας στείρος και προβλέψιμος εξαρχειοκεντρισμός, που οριοθετεί την αναρχική επίθεση εντός της “ευκολίας” των Εξαρχείων, και ορισμένοι βετεράνοι συμμετέχοντες συγχέουν την καθημερινή ρουτίνα των καφενείων με τις περιστασιακές οδομαχίες με δόσεις αδρεναλίνης, για να ξεγελάσουν τη στασιμότητα της συνείδησης και των επιθέσεών τους που, αντί να διαχυθούν στη μητρόπολη, ανακυκλώνονται στα Εξάρχεια.
Όπως και να’ χει, ακόμα και η δεύτερη ανάγνωση, μοιάζει με διαμάντι μπροστά στη λάσπη της πολιτικής ανάλυσης των “Συντρόφων/ισσών από το Κ*ΒΟΞ”.
Δεν ξέρουμε σε ποια πολιτική έκφραση εντάσσουν τον εαυτό τους οι πυρπολητές του περιπολικού στα Εξάρχεια. Το μόνο σίγουρο είναι πως, σε κάθε περίπτωση, τα άσχημα περιπολικά, όμορφα καίγονται. Παράλληλα, το στοίχημα, για εμάς, είναι να αξιοποιήσουμε πιο αιχμηρά τις δυνατότητές μας, απ’ το να κυνηγάμε τις ουρές μας.
Μπορούμε να δημιουργήσουμε μια αυτόνομη πρακτική εξάπλωση επιθέσεων, ξεφεύγοντας απ’ τα προβλεπόμενα. Το 2009, όταν η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς ανατίναξε δύο αστυνομικά τμήματα (Πεντέλη, Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης), είχαμε γράψει στην προκήρυξη: «Η άρνηση ενός κομματιού της επιθετικής – συγκρουσιακής τάσης του χώρου να εμβαθύνει σε ορισμένα θεωρητικά και πρακτικά εργαλεία, το εξαντλεί σε γραφικότητα και επαναληψιμότητα γύρω απ’ τα Εξάρχεια και τα πανεπιστήμια».
Ιδιαίτερα απέναντι στην εποχή που έρχεται, που οι εργολάβοι του κινήματος καιροφυλακτούν για την προώθηση μιας άτυπης ανακωχής με το κράτος, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι. Οι ζητιάνοι του ρεφορμισμού, όσο κι αν προσπαθούν να περιθωριοποιήσουν το νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης και να το αφοπλίσουν πολιτικά, η εξεγερτική βία και η δημιουργία άτυπων αναρχικών πυρήνων επίθεσης παραμένει η πιο αιχμηρή αναρχική πρόταση δράσης.
Αν, λοιπόν, για κάποιους, η ενηλικίωσή τους σημαίνει να γίνουν μαγαζάτορες ή δημόσιες περσόνες των Εξαρχείων, για εμάς, η “ενηλικίωση” ενός χώρου που θέλει να λέγεται αναρχικός, σημαίνει άτυπη αναρχική οργάνωση, παράνομες υποδομές και αναρχικό αντάρτικο πόλης.
Η μόνη οδός διαφυγής προς τα μπροστά, προς την εξέλιξη, προς το ζην επικινδύνως, προς την αναρχία, είναι να βάλουμε φωτιά στις θέσεις άμυνας και στις γέφυρες του παρελθόντος που μας κρατάνε πίσω.
Γιατί η ζωή ανήκει πάντα σε ένα είδος ανθρώπων… στους ανθρώπους της δράσης.
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς / FAI-IRF, Πυρήνας Φυλακισμένων Μελών
———
Το Inter Arma και ο πυρήνας φυλακισμένων μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς δεν επιθυμούν να αναδημοσιεύονται τα κείμενά τους στο athens indymedia.