Σπάζοντας τον φόβο

https://athens.indymedia.org/post/1543217/

από συνέλευση πλ. Βικτωρίας 20/04/2015 12:29 πμ.,
 
Κείμενα, υλικό και παρεμβάσεις που ξεδιπλώθηκαν στις γειτονιές της πλ. Βικτωρίας, της πλ. Βάθης και του Αγ. Παντελεήμονα για την πορεία για (και με) τους μετανάστες που κάλεσε η συνέλευση μεταναστών και αλληλέγγυων της ΑΣΟΕΕ
________________________________________

Δύο εβδομάδες πριν, εκατοντάδες μετανάστες και μετανάστριες διαδήλωσαν στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας ενάντια στο γενικευμένο φόβο, το ανελέητο κυνηγητό και την αστυνομική καταστολή, το καθεστώς εξαίρεσης και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ήταν μια συγκλονιστική πορεία που ξεκινώντας από την πλ. Βικτωρίας και διασχίζοντας την Αχαρνών, την πλ. Βάθης, την Ομόνοια μεγάλωνε διαρκώς, καθώς οι μετανάστες/τριες που τη συναντούσαν έσπευαν να ενταχθούν σ’ αυτή.
Ήταν μια κίνηση φορτισμένη πολιτικά και κοινωνικά και ιδιαίτερα σημαντική που διοργάνωσε η συνέλευση μεταναστών και αλληλέγγυων της ΑΣΟΕΕ. Για την προετοιμασία της απαιτήθηκε ένας μήνας εντατικής δουλειάς, όχι μόνο με πολύγλωσσες αφίσες και κείμενα στα ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, αραβικά, ουρντού, φαρσί και μπάνγκλα (ενδεικτικά [1], [2], [3]) ή μικροφωνικές αντιπληροφόρησης και τοπικές πορείες (στην πλ. Αμερικής, την πλ. Βικτωρίας, την Ομόνοια και το Σύνταγμα), αλλά και ένα γενικευμένο σάρωμα στα στέκια, τις πλατείες και τους χώρους που συχνάζουν μετανάστες/τριες σε μια έκταση που απλώθηκε από την Ομόνοια και τους δρόμους γύρω από την Αθηνάς και την Πειραιώς έως τα Πατήσια και την Κυψέλη.
Για μας –για τη συνέλευση της πλ. Βικτωρίας δηλαδή– οι πρωτοβουλίες, οι κινήσεις, ο λόγος και η πράξη της συνέλευσης αλληλέγγυων και μεταναστών της ΑΣΟΕΕ διαχρονικά μπαίνουν στο κέντρο της δράσης μας, έχουν αξία και αποκτούν προτεραιότητα απέναντι σε οτιδήποτε κάνουμε. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια κολλήσαμε τις αφίσες της ΑΣΟΕΕ σε όλη την έκταση των γειτονιών μας, βγάλαμε δικό μας κάλεσμα για τη συγκεκριμένη πορεία, θυροκολλήσαμε το κείμενό της σε εκατοντάδες πολυκατοικίες στην πλ. Βικτωρίας, παρεμβήκαμε στη λαϊκή αγορά της Φυλής, μοιράσαμε προκηρύξεις στα γυμνάσια και τα λύκεια της πλ. Βάθης και του Αγ. Παντελεήμονα, στήσαμε μικροφωνική στην πλ. Βικτωρίας και στηρίξαμε την αντίστοιχη στο Σύνταγμα και επισκεφτήκαμε –μαζί με τους μετανάστες της συνέλευσης της ΑΣΟΕΕ– χώρους και στέκια μεταναστών σε μια εμπειρία που για μας ήταν πρωτόγνωρη (που δεν θα αποδειχθεί όμως και ανεπανάληπτη: η επαφή και οι παρεμβάσεις από τη μεριά μας στα στέκια και τους χώρους των μεταναστών/τριών στις γειτονιές μας θα είναι πλέον σε μόνιμη βάση).
Το κείμενο που ακολουθεί είναι αυτό που μοιράστηκε στη γειτονιά. Στη δεύτερη σελίδα του επιλέξαμε να αναπαράγουμε το κείμενο της συνέλευσης της ΑΣΟΕΕ:
σπάμε τον φόβο
αύριο όλα θα είναι διαφορετικά
ένα κείμενο για όλους αυτούς και όλες αυτές που έζησαν τόσο καιρό στο σκοτάδι
Ήταν –και είναι– πόλεμος. Πόλεμος ταξικός, πόλεμος για τη ζωή, πόλεμος για την ελευθερία. Πόλεμος ενάντια στα ΜΜΕ, πόλεμος ενάντια στη σκληρή αστυνομική καταστολή, αδυσώπητος πόλεμος ενάντια στον ρατσισμό, τον φασισμό, τις ναζιστικές συμμορίες. Πόλεμος που δίχασε αμετάκλητα αυτή την κοινωνία, που τη διαίρεσε σε διακριτές γραμμές ανάμεσα στα φασιστικά σκοτάδια και σε αυτούς και αυτές που έβαλαν το σώμα τους και την καρδιά τους απέναντί τους. Πόλεμος που πληρώθηκε με αίμα, ντόπιων και μεταναστών –και ο Παύλος Φύσσας ήταν απλά το τελευταίο του θύμα. Πόλεμος για εκείνους που δεν μπορούσαν να μιλήσουν, που ήταν διαρκώς κυνηγημένοι, πάντα αόρατοι, που έβαψαν με το αίμα τους τα εξαγωγικά θαύματα της κάθε Μανωλάδας και τις ευρωπαϊκές ονειρώξεις του κεφαλαίου.
Πόλεμος που συνεχίζεται, που ποτέ δεν θα τελειώσει. Όχι όσο υπάρχουν ακόμη στρατόπεδα συγκέντρωσης, αστυνομική καταστολή, άγρια εκμετάλλευση, διαρκές κυνηγητό, θεσμικός ρατσισμός, όλα αναπόσπαστα και αναπόφευκτα εγγεγραμμένα στο dna κάθε εξουσίας. Γιατί ελάχιστα άλλαξαν: τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι ειδικές αστυνομικές δυνάμεις, η έκτακτη νομοθεσία, οι άνθρωποι χωρίς χαρτιά εξακολουθούν να είναι εδώ, το ίδιο παρόντα όσο και τα μνημόνια, η φτώχεια, η απουσία κάθε μέλλοντος. Γιατί τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει –τώρα και πάντοτε– χωρίς τους δικούς μας αγώνες, την αντίστασή μας, την ανάγκη μας να κατασκευάσουμε μια κοινωνία και ένα μέλλον που θα μας εμπεριέχει εξολοκλήρου, που θα θεμελιώνεται στις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, στην αυτοπραγμάτωση, την ισότητα, την ελευθερία.
Όμως σε αυτόν τον πόλεμο που συνεχίζεται, υπάρχει και κάτι που αλλάζει. Γιατί είναι εκείνη η στιγμή που όσοι και όσες έζησαν τόσα χρόνια αόρατοι, σπάνε τις γραμμές του φόβου και της σιωπής και κατεβαίνουν στον δρόμο. Πλέον δεν είμαστε μόνοι μας. Και τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.
πορεία αλληλεγγύης στους/τις μετανάστες/τριες Σάββατο 4 Απρίλη, 5.30μμ, πλ. Βικτωρίας
συνέλευση πλ. Βικτωρίας
και το κείμενο που μοιράστηκε στα σχολεία
1562083
από συνέλευση πλ. Βικτωρίας 20/04/2015 12:49 πμ.,
σπάμε τον φόβο
αύριο όλα θα είναι διαφορετικά
ένα κείμενο για όλους αυτούς και όλες αυτές που έζησαν τόσο καιρό στο σκοτάδι
Κανονικά θέλαμε να γράψουμε ένα κείμενο για τα σχολεία, για τους μαθητές και τις μαθήτριες. Ένα κείμενο καταρχήν για τον σχολικό θεσμό, για τον υπόρρητο ρατσισμό και εθνικισμό που κρύβει στα προγράμματα και τη διδασκαλία του. Για το σχολείο ως μηχανή υποταγής και ανταγωνισμού, ως επιθετικό σχηματισμό απέναντι σε κάθε τι το απείθαρχο ή διαφορετικό. Ένα κείμενο επιπλέον για όλα εκείνα τα δεκάδες χιλιάδες παιδιά που γεννήθηκαν εδώ και έρχονται κάθε μέρα σ’ αυτό το σχολείο με προσωρινά χαρτιά και προσωρινές ζωές, χωρίς να δικαιούνται μέλλον και όνειρα. Και ένα κείμενο ακόμη για όλα εκείνα τα παιδιά, τα ακόμη πιο προσωρινά σε αυτή τη χώρα και αυτή τη ζωή, που δεν έρχονται καθόλου στο σχολείο –πολλά, πάρα πολλά στις γειτονιές μας.
Και όχι μόνο. Θέλαμε να γράψουμε για τη γενικευμένη φτώχεια –που δεν κάνει διακρίσεις σε ντόπιους και μετανάστες. Για τα παιδιά που λιποθυμάνε από την πείνα σ’ αυτά τα σχολεία, στις γειτονιές της Βικτώριας, της Βάθης και του Αγ. Παντελεήμονα. Για τα παιδιά που μεγαλώνουν με γονείς χωρίς δουλειά, που αναγκάζονται να διαβάσουν με κεριά όταν κόβεται το ρεύμα, που τα πιο όμορφα χρόνια τους θαμπώνουν από την τάξη αυτού του κόσμου. Και θέλαμε, τέλος, να γράψουμε ότι όταν το 1% μόλις του πληθυσμού κατέχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου (πόλεις, γη, λιμάνια, βιομηχανίες, τα πάντα), η αδικία βρίσκεται παντού και καταπιεσμένοι είναι όλοι –ανεξάρτητα από την καταγωγή και το χρώμα του δέρματος.
Θέλαμε, με δύο λόγια, να γράψουμε ένα κείμενο που να καλεί σε αυτή την κεντρική πορεία για (και με) τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Για όλους τους λόγους του κόσμου, επειδή τα πάντα συνδέονται (και ειδικά η αδικία με κάθε άλλη).
Όμως προτιμήσαμε να παραθέσουμε το κείμενο που έγραψαν οι ίδιοι οι μετανάστες. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο…
πορεία αλληλεγγύης στους/τις μετανάστες/τριες Σάββατο 4 Απρίλη, 5.30μμ, πλ. Βικτωρίας
συνέλευση πλ. Βικτωρίας

[το κείμενο της συνέλευσης μεταναστών και αλληλέγγυων της ΑΣΟΕΕ:]
Τη χωρά αυτή θα τη γνωρίσεις καλά μόνο αν καταφέρεις να περάσεις το φράχτη στον Έβρο, μόνο αν δεν πνιγείς κάπου στο Αιγαίο. Από τα κέντρα κράτησης στην Αμυγδαλέζα, την Κόρινθο, το Παρανέστι μέχρι την Πατησίων, την πλατεία Αμερικής, την Αχαρνών, η καθημερινότητα για όσους και όσες έχουν το λάθος χρώμα ή τα λάθος χαρτιά είναι ασφυκτική. Ή μάλλον αφόρητη.
Στο κέντρο της πόλης αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Χωρίς χαρτιά σου είναι αδύνατο να δουλέψεις. Αλλά κι όταν βρίσκεις δουλειά, είναι μαύρα, χωρίς ασφάλιση με το αφεντικό να σε κάνει ό,τι θέλει, κι εσύ να είσαι αναγκασμένος/η να το υπομένεις γιατί αλλιώς θα καλέσει τους μπάτσους. Χωρίς χαρτιά δεν μπορείς να κινηθείς ελεύθερα, να επισκεφτείς τους γονείς και τις/τους φίλες/ους σου. Χωρίς χαρτιά, όταν αρρωσταίνεις, δεν είσαι σίγουρος/η αν το νοσοκομείο θα σε δεχτεί. Χωρίς χαρτιά, ο ιδιοκτήτης, αν του καθυστερήσεις λίγο το νοίκι, είναι έτοιμος να σε πετάξει στο δρόμο κι εσύ ή θα πληρώσεις ή θα φύγεις γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Χωρίς χαρτιά, δεν μπορείς καν να κυκλοφορήσεις στο δρόμο, συχνά κλείνεσαι σπίτι σου όταν πέφτει ο ήλιος. Και όταν μαζεύεις το θάρρος και τελικά βγαίνεις έξω, περπατάς διστακτικά και γεμάτος/η φόβο. Κάθε έξοδος από το σπίτι είναι σαν περιπέτεια, βγαίνεις και δεν ξέρεις αν θα ξαναγυρίσεις, γιατί ένα μέρος όπου σίγουρα μπορεί να πας…
…είναι τα στρατόπεδα κράτησης ή κάποιο αστυνομικό τμήμα. «Είναι ένας απ’ τους τρόπους που έχει βρει το ελληνικό κράτος και η αστυνομία για να βασανίζει τους μετανάστες. Πολλοί μετανάστες στη σκέψη και μόνο ότι είναι εκεί μέσα χωρίς να ξέρουν πότε θα βγουν φτάνουν στο σημείο να τρελαίνονται. Εκεί μέσα δεν μας παρέχουν τίποτα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κοιμάσαι. Η ζέστη το καλοκαίρι είναι αφόρητη. Το φαγητό είναι κακό και πολύ λίγο. Δεν μας δίνουν φάρμακα, ούτε ρούχα, αλλά ακόμα και όταν κάποιος είναι άρρωστος αυτός που θα κρίνει αν θα μπορέσει να δει γιατρό είναι οι ίδιοι οι μπάτσοι, οι οποίοι πάντα το καθυστερούν ή και αδιαφορούν τελείως. Οι μετανάστες δε μπορούν να επικοινωνήσουν με τις οικογένειες τους αφού τους απαγορεύεται να έχουν τηλέφωνα ενώ τα επισκεπτήρια διαρκούν ελάχιστο χρόνο και αυτό επαφίεται κάθε φορά στους εκάστοτε μπάτσους. Οι μεταγωγές είναι συχνό φαινόμενο, και πάγια μορφή τιμωρίας δυσκολεύοντας έτσι ακόμα περισσότερο την επικοινωνία με τους δικούς μας ανθρώπους. Οι αστυνομικοί μπαίνουν όποτε θέλουν στα κελιά και χτυπούν τον κόσμο. Μας συμπεριφέρονται σαν αντικείμενα, σα να μην είμαστε άνθρωποι. Και όταν μετά από ένα 18μηνο ή και παραπάνω μας αφήνουν, αν δε μας έχουν απελάσει στο μεταξύ, βγαίνουμε έξω με ένα χαρτί που λέει ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τη χώρα. Και όλα αυτά, μόνο και μόνο επειδή είμαστε μετανάστες».
Δεν είναι μόνο αυτά όμως. Είναι και όλα εκείνα που συνέβαιναν και συνεχίζουν να συμβαίνουν καθημερινά ακόμα κι αν δεν έχεις καταλήξει σε κάποιο κέντρο κράτησης, ακόμα κι αν έχεις χαρτιά. Είναι το 2ωρο ή και ολόκληρη η νύχτα που θα αναγκαστείς να περάσεις στο αλλοδαπών όταν ο μπάτσος που είδε τα χαρτιά σου θέλει να σιγουρευτεί ότι όντως είσαι εσύ. Είναι οι γνωστοί φασίστες αστυνομικοί που παραμένουν στην αστυνομία χωρίς να τους ελέγχει κανείς. Είναι οι νόμοι που επιτρέπουν στους μπάτσους να σε συλλάβουν έχεις δεν έχεις χαρτιά βαφτίζοντάς σε «κίνδυνο για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια». Είναι η κατάσταση στα τραίνα και στα λεωφορεία, όταν οι περισσότεροι δεν κάθονται στη θέση δίπλα σου, όταν ανταλλάζουν ματιές μεταξύ τους, όταν σε κοιτάνε και ξέρεις ότι θα προτιμούσαν να κατέβεις. Είναι η συμπεριφορά των μπάτσων στους ελέγχους που δεν τους φτάνει να δουν τα χαρτιά, θέλουν να σε εξευτελίσουν, να σου δείξουν ότι δεν είσαι τίποτα, όταν σε ρωτάνε ξανά και ξανά από πού είσαι, γιατί δεν γυρίζεις πίσω, τι κάνεις εσύ εδώ, όταν αφού δουν τα χαρτιά, τα πετάνε κάτω και σου λένε μάζεφτα. Είναι όλα αυτά που σε κάνουν να σκέφτεσαι «γιατί δε γυρνάω πίσω; Ακόμα κι εγώ αναρωτιέμαι συχνά. Γιατί να μένω σε μια χώρα που με βλέπουν σα ξένο, σαν απειλή, σαν κάποιον που ευθύνεται για ό,τι κακό συμβαίνει στη ζωή τους. Γιατί μέρα παρά μέρα ξαναμαθαίνεις ότι δεν ανήκεις εδώ».
Εδώ όμως είναι και εκείνοι και εκείνες που δε φοβούνται, που ξεπερνούν μαζί, στηρίζοντας ο ένας την άλλη τους φόβους τους και αγωνίζονται ενάντια στην καθημερινή καταπίεση. Είναι όσοι συμμετείχαν σε εξεγέρσεις και απεργίες πείνας στα στρατόπεδα κράτησης. Είναι οι μετανάστες που εξεγέρθηκαν στο στρατόπεδο κράτησης της Αμυγδαλέζας τον Αύγουστο του 2013 ενάντια στις άθλιες συνθήκες, την απουσία ιατρικής περίθαλψης και την παράταση του χρόνου κράτησης. Είναι οι ίδιοι μετανάστες που με την υποστήριξη αλληλέγγυων ντόπιων κατάφεραν να αθωωθούν στη δίκη τους ένα χρόνο μετά την εξέγερση. Είναι οι μετανάστες που εργάζονταν στα χωράφια της Σκάλας Λακωνίας και της Μανωλάδας, στο εργοστάσιο ανακύκλωσης στον Ασπρόπυργο και στα ψαράδικα της Νέας Μηχανιώνας και ενώθηκαν όλοι μαζί για να απεργήσουν ενάντια στα άθλια μεροκάματα και τις συνεχείς ρατσιστικές επιθέσεις της αστυνομίας. Είναι οι μετανάστες στην Ερμού και την ΑΣΟΕΕ που δίπλα-δίπλα με αλληλέγγυους ντόπιους αντιστάθηκαν ξανά και ξανά στις επιθέσεις αστυνομίας και φασιστών για να υπερασπιστούν το να μπορείς να βγάζεις τα προς ζην πουλώντας πράγματα στο δρόμο.
Αυτούς τους αγώνες αλλά και άλλους μικρούς, καθημερινούς που δίνει ο καθένας κι η καθεμία μόνος του/μόνη της μαζί και με τις απλές χειρονομίες αλληλεγγύης από ντόπιους, τους θυμόμαστε γιατί μας δίνουν δύναμη για το μέλλον. Δύναμη για να δούμε ότι έχει έρθει η στιγμή να κοιτάξουμε πέρα από το φόβο και να αγωνιστούμε για μία ζωή με αξιοπρέπεια. Να φωνάξουμε χαρτιά για όλους/ες από το πρώτο δευτερόλεπτο και χωρίς προϋποθέσεις, να διεκδικήσουμε να κλείσει και το τελευταίο στρατόπεδο κράτησης ή φιλοξενίας μεταναστών, να κατακτήσουμε μία καθημερινότητα χωρίς ρατσισμό και συνεχείς εξευτελισμούς από την αστυνομία.