Kείμενο (22 Απριλίου 2012) του Θ.Σ. σχετικά με τις διώξεις για τα γεγονότα της 5ης Μάη 2010.

Στις 29/04/2011 άντρες της κρατικής ασφάλειας προχώρησαν στην απρόσμενη προσαγωγή μου στην Γ.Α.Δ.Α., η οποία συνοδεύτηκε από μια πολύωρη απομόνωση με χειροπέδες, χωρίς να ξέρω το λόγο για τον οποίο βρίσκομαι εκεί. Ύστερα από αρκετές ώρες, μου γνωστοποίησαν ότι η προσαγωγή μου σχετίζεται με “κάποια επεισόδια” και ακολούθησε μεταφορά μου στο σπίτι μου για έρευνα, με παρουσία εισαγγελέα. Έπειτα, με γύρισαν στην Ασφάλεια και άρχισε η “ξενάγησή” μου στους ορόφους της, με τελικό προορισμό έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο αναγνώρισης, απ” όπου διάφοροι “μάρτυρες” πέρασαν, ώστε δήθεν να με αναγνωρίσουν. Αφού τελείωσε η παραπάνω διαδικασία, επέστρεψα στον 6ο όροφο, όπου εξακολούθησα να παραμένω απομονωμένος. Ύστερα από δέκα ώρες “προσαγωγής” μου στο κτήριο της Γ.Α.Δ.Α., και αφού έμαθα πως είχαν προσαχθεί και άλλοι δύο σύντροφοι, μου ανακοίνωσαν ότι μπορώ να αποχωρήσω, δίνοντάς μου μια κλήση για κατάθεση (όλως τυχαίως) στις 05/05/2011, που αφορούσε τα γεγονότα στην απεργιακή πορεία της 5ης Μαΐου 2010 και συγκεκριμένα τις επιθέσεις στην τράπεζα Marfin και στο βιβλιοπωλείο Ιανός!
Μετά την κατάθεσή μου, η υπόθεση φάνηκε να παγώνει λόγω έλλειψης οποιουδήποτε ενοχοποιητικού στοιχείου εις βάρος μου. Θεώρησα ότι οποιαδήποτε συνέχειά της, θα ήταν αδιανόητη και τελείως άδικη. Το τελευταίο διάστημα μας έγινε γνωστό, σε εμένα και στους άλλους δυο συντρόφους, ότι αναμένεται κλήση μας από ανακριτή ύστερα από παραγγελία εισαγγελέα, που με περίσσιο θράσος προτείνει τη δίωξή μας για την συγκεκριμένη υπόθεση. “Κυρίες” και “κύριοι” δικαστικοί και αστυνομικοί υπάλληλοι, κρατώντας την υπομονή μου και χωρίς να θέλω να λερώσω το στόμα μου με άλλες εκφράσεις, σας στέλνω ένα μήνυμα: ΞΕΡΩ ΠΩΣ Η ΔΙΩΞΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΑΣ ΦΤΥΝΩ ΚΑΤΑΜΟΥΤΡΑ! Εγώ και ο πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκω, δεν πρόκειται να ανεχτούμε τρομοσενάρια (που θα τα ζήλευαν ακόμα και ταινίες του χόλυγουντ) και γελοιότητες απ” όπου και αν προέρχονται!
Αγωνίζομαι έμπρακτα για την ανατροπή του συστήματος μέσα από ανοιχτά συλλογικά εγχειρήματα στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Είμαι ενάντια στη χρήση της τυφλής βίας που εκδηλώνεται με αδιαφορία για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Τη θεωρώ εχθρική προς το κίνημα και την κοινωνία και διαχρονικά και αποδεδειγμένα έργο του κράτους και του παρακράτους. Πιστεύω στην Ταξική Πάλη ενάντια στα αφεντικά, σε μια άλλη κοινωνία, ελεύθερη, αταξική, χωρίς εξουσία, εκμετάλλευση, καταπίεση.
Όσον αφορά στην υπόθεση, απολύτως κανένα στοιχείο της δικογραφίας δεν δικαιολογεί τη δική μου εμπλοκή, αλλά και των άλλων δύο συντρόφων, στις συγκεκριμένες επιθέσεις. Θεωρώ ότι οποιαδήποτε δίωξη εναντίον μας (είτε αφορά τη Marfin είτε οτιδήποτε άλλο επινοήσουν) κινείται στα γνωστά πλαίσια μιας ακόμη συκοφάντησης όσων κινούνται στον αντιεξουσιαστικό και αναρχικό χώρο. Όσων αγωνίζονται και αντιστέκονται.
Η ανακίνηση της υπόθεσης αυτής στη σημερινή συγκυρία, που πιθανά θα συνοδευτεί από το σύνηθες μηντιακό και κανιβαλικό παραλήρημα, στοχεύει και πάλι στην συκοφάντηση του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού χώρου, στην πολιτική απομόνωσή του από τους επερχόμενους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, και τελικά στο πάγωμα των κοινωνικών αντιστάσεων απέναντι στα βάρβαρα μέτρα (νέα ή και παλιά), πάγωμα όμοιο με αυτό που είχε προκαλέσει στους χιλιάδες διαδηλωτές της 5ης Μάη το άκουσμα του θανάτου των τριών υπαλλήλων της τράπεζας Marfin.
Οι δικαστικές και αστυνομικές αρχές ελπίζουν να δείξουν έργο, στοχοποιώντας και καταδιώκοντας τους “συνήθεις υπόπτους”. Επιπλέον, δεν είναι τυχαίο που τώρα, ενώ οι μεγάλες μαχητικές διαδηλώσεις (παρά τις αντιφάσεις στη σύνθεση, τα αιτήματα και το πολιτικό πλαίσιό τους) έρχονται σε ρήξη με το ψέμα της κοινωνικής συναίνεσης και της εθνικής ενότητας, επιχειρείται μια ανακίνηση της υπόθεσης της Marfin και του Ιανού για να μεθοδευτεί ο περιορισμός ή ακόμα και η ουσιαστική απαγόρευση των ριζοσπαστικών κινητοποιήσεων στα κέντρα των μεγάλων πόλεων. Τελικός στόχος τους, η τρομοκράτηση όσων αγωνίζονται και διαδηλώνουν ενάντια στην υποτίμηση της εργασίας και την απαξίωση της ζωής. Απαξίωση που επιβάλλουν, σήμερα, το κράτος και το κεφάλαιο στα πλαίσια της καπιταλιστικής κρίσης.
ΔΕΝ ΛΥΓΙΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ!
ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ, ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *