Τοποθέτηση του Ν. Μαζιώτη μέλους του ΕΑ σε εκδηλώσεις στην Μυτιλήνη και στο Ρέθυμνο στις 12 και 13/2/ 2016

https://athens.indymedia.org/post/1557355/

από Νίκος Μαζιώτης 31/03/2016 7:13 μμ.

Οι επαναστάσεις ως η κορύφωση των κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων, διαχρονικά χαρακτηρίζονταν από την ένοπλη βία των καταπεσμένων κοινωνικών τάξεων ενάντια στις άρχουσες τάξεις. Είναι νομοτέλεια ότι δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς επαναστατική βία.

Τοποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη μέλους του Επαναστατικού Αγώνα σε εκδηλώσεις που διοργάνωσαν συντρόφισσες σύντροφοι αναρχικοί από την Αναρχική Βιβλιοθήκη Τεφλόν στην Μυτιλήνη και την κατάληψη Παπαμιχελάκη στο Ρέθυμνο στις 12 και 13 Φεβρουαρίου 2016 αντίστοιχα .

Τα παρακάτω δεν είναι ολόκληρη η τοποθέτηση του συντρόφου στις ερωτήσεις που του υποβλήθηκαν αλλά κάποιες εξ αυτών.

 

1. Ως Επαναστατικός Αγώνας αλλά και εσύ ο ίδιος στο λόγο σου αρκετές φορές αναφέρεις την επανάσταση. Πώς πιστεύεις ότι μπορούμε να οδηγηθούμε σε αυτή; Μπορεί να υπάρξει επανάσταση χωρίς επαναστατική βία;

 

Καταρχήν να οριοθετήσουμε τι είναι επανάσταση.

Επανάσταση είναι η ανατροπή της εξουσίας από τον λαό, η ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους και παρά το ότι αυτό μπορεί να προωθηθεί με μια πολύμορφη δράση, είναι απαραίτητη η προσφυγή του λαού στα όπλα, είναι απαραίτητος ο ένοπλος αγώνας.

Η επανάσταση προϋποθέτει την αφαίρεση και την κατάληψη των οχυρών του εχθρού, εκεί όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, το κοινοβούλιο, τα υπουργεία, η κεντρική τράπεζα, οι έδρες των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και φυσικά είναι απαραίτητη προϋπόθεση ο αφοπλισμός της αστυνομίας και των σωμάτων ασφαλείας του καθεστώτος καθώς και των ένοπλων δυνάμεων.

 

Για να οδηγηθούμε στην επανάσταση χρειάζονται δύο παράγοντες, αφ’ ενός οι ευνοϊκές ή αλλιώς οι αντικειμενικές συνθήκες και αφ’ ετέρου, η υποκειμενική βούληση των ανθρώπων και κυρίως των αγωνιστικών υποκειμένων να πραγματοποιήσουν την ανατροπή και την επανάσταση.

Έχουμε πει ως Επαναστατικός Αγώνας ότι ήδη από το 2009 άρχισαν να διαμορφώνονται στην Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης ευνοϊκές συνθήκες για μια επαναστατική απόπειρα.

Γιατί η κρίση και οι πολιτικές αντιμετώπισης της που υιοθετήθηκαν από τις ελληνικές κυβερνήσεις προκάλεσαν την γενικότερη απαξίωση και απονομιμοποίηση του συστήματος από την πλειοψηφία της κοινωνίας και προκάλεσαν τις κοινωνικές εκρήξεις της περιόδου 2010 – 12 όπου έγιναν οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις των τελευταίων 40 ετών. Και σήμερα εξακολουθεί και ισχύει το ίδιο αφού η κυβέρνηση Σύριζα που επιχείρησε να διαχειριστεί την ήττα των αγώνων του 2010 – 2012 μετατράπηκε από ένα κόμμα που υποσχόταν σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές σε ένα καθαρά νεοφιλελεύθερο κόμμα που ψήφισε το τρίτο μνημόνιο και συνεχίζει την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων που στήριξαν τα προηγούμενα μνημονιακά προγράμματα από το 2010.

Όμως η κοινωνική οργή και δυσαρέσκεια, η απαξίωση και η απονομιμοποίηση του συστήματος δεν εξελίχτηκε σε επανάσταση γιατί δεν υπάρχουν προς το παρόν εκείνες οι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις, δηλαδή το επαναστατικό κίνημα, που έχουν θέσεις και προτάσεις, που θα πείσουν τους καταπιεσμένους, τους εργαζόμενους, τον λαό, την νεολαία, για την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους και για την επαναστατική αναδιοργάνωση της κοινωνίας και θα είναι αποφασισμένες να κάνουν πόλεμο με την εξουσία. Αυτές οι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις – που θα όφειλαν να είναι οι αναρχικοί – χαρακτηρίζονται ιστορικά ως επαναστατικές πρωτοπορίες, μία έκφραση που στη σημερινή εποχή της σύγχυσης κάνει πολλούς να ξινίζουν στα άκουσμα της.

Όμως ιστορικά δεν υπήρξε επανάσταση χωρίς την ύπαρξη της πρωτοπορίας που να μην την προώθησε.

Και οι αναρχικοί ιστορικά έχουν υπάρξει ως πρωτοπορία, όπως στην Παρισινή Κομμούνα του 1871 μαζί με τους μπλανκιστές, στη Ρώσικη Επανάσταση, ιδιαίτερα στην ΝΑ Ουκρανία με το αντάρτικο του Μάχνο, την Μαχνοβτσίνα, στην Ισπανική Επανάσταση του 1936 – 39 με τις οργανώσεις CNT – FAI.

Η Ισπανική Επανάσταση δεν θα γινόταν αν δεν υπήρχε το αναρχικό κίνημα, οι οργανώσεις CNT – FAI, όπως δεν θα γινόταν η Οκτωβριανή του 1917 χωρίς τους μπολσεβίκους, η Γερμανική Επανάσταση χωρίς τους Σπαρτακιστές, η Κινέζικη χωρίς το κομμουνιστικό κόμμα, η Αλγερική χωρίς το FLN (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) ή η Κουβανική χωρίς την ανταρτοομάδα του Φιντέλ Κάστρο. Όπως δεν θα υπήρχε στην Ελλάδα το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και ο ΔΣΕ στην δεκαετία του ’40 χωρίς το ΚΚΕ.

Πιστεύω ότι ενώ υπάρχουν σήμερα οι αντικειμενικές συνθήκες για την επανάσταση στην Ελλάδα, λείπουν οι υποκειμενικές συνθήκες, δηλαδή η ύπαρξη ενός επαναστατικού κινήματος.

 

Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης σας, είναι αυτονόητο πως όχι, δεν μπορεί να υπάρξει επανάσταση χωρίς επαναστατική βία. Γιατί η σημερινή κοινωνική και ταξική οργάνωση του κόσμου που ζούμε, δηλαδή ο καπιταλισμός και το κράτος, στηρίζονται στον εξαναγκασμό, την οργανωμένη βία, καταπίεση και τρομοκρατία, στον πόλεμο και την εκμετάλλευση της εργασίας.

Άλλωστε το κράτος από τότε εμφανίστηκε στην ανθρώπινη κοινωνική εξέλιξη – γιατί δεν υπήρχε πάντα – ως αποτέλεσμα της ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας εξειδικευμένος μηχανισμός εξαναγκασμού και βίας που χρησιμοποιείται από την εκάστοτε άρχουσα τάξη για να εκμεταλλευτεί και να καταπιέσει τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις.

Στη σημερινή εποχή, το κεφάλαιο ως άρχουσα τάξη, η υπερεθνική οικονομική ελίτ του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, χρησιμοποιεί τον κρατικό μηχανισμό σε κάθε χώρα ή υπερεθνικούς οργανισμούς που δίνουν εντολές στα εθνικά κράτη όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ για να στηρίξει την εξουσία της, την εκμετάλλευση της εργασίας και την λεηλασία των φυσικών πόρων.

Αυτοί που κατέχουν την εξουσία, ποτέ δεν παραιτήθηκαν οικιοθελώς από τα προνόμια και την εξουσία τους.

Οι επαναστάσεις ως η κορύφωση των κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων, διαχρονικά χαρακτηρίζονταν από την ένοπλη βία των καταπεσμένων κοινωνικών τάξεων ενάντια στις άρχουσες τάξεις. Είναι νομοτέλεια ότι δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς επαναστατική βία και όπως είπα στην αρχή της τοποθέτησης μου δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς προσφυγή στα όπλα.

 

1.  Έχεις αναφερθεί σε κείμενο σου στην βαθιά κρίση ταξικής συνείδησης σε μεγάλα τμήματα των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων.

Σε τι πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;

 

Πιστεύω ότι η έλλειψη ταξικής συνείδησης οφείλεται στην διαβρωτική επιρροή του καπιταλισμού, ιδιαίτερα τα τελευταία 40 χρόνια στις χώρες της Δύσης, λόγω της σταθεροποίησης του συστήματος στην περίοδο μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο όπου χάρη στο σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο ανάπτυξης και την κρατική παρέμβαση στην οικονομία, τους συμβιβασμούς της αριστεράς και του συνδικαλιστικού κινήματος με το κεφάλαιο, αποσπάστηκε ένα μέρος της υπεραξίας από την τάξη των εργαζομένων και τους λαούς της Ευρώπης.

Εκτιμώ ότι το πέρασμα από την κοινωνία της σπάνης που ίσχυε μέχρι τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο στην κοινωνία της αφθονίας και του καταναλωτισμού στις μητροπόλεις του καπιταλισμού, στην δυτική Ευρώπη και στην Β. Αμερική, οι σχετικά υψηλοί μισθοί, η καθιέρωση της κοινωνικής ασφάλισης, το κράτος πρόνοιας, η νομιμοποίηση του συνδικαλισμού ως κοινωνικού εταίρου, η ανάπτυξη του κοινοβουλευτισμού και της αντιπροσώπευσης, διέφθειραν ως ένα μεγάλο βαθμό την εργατική τάξη και τους λαούς.

 

Αφού οι λαοί και η εργατική τάξη, οι μισθωτοί γενικότερα, μπορούσαν να εκπληρώσουν τις βασικές ανάγκες τους μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού – κάτι που δεν ίσχυε πριν τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο –, δεν υπήρχε λόγος για ανατροπή του καπιταλισμού και για επανάσταση αλλά για μεταρρύθμιση, για έναν καπιταλισμό με πιο «ανθρώπινο» πρόσωπο.

Εδώ οφείλεται ως ένα μεγάλο βαθμό η έλλειψη ταξικής συνείδησης, ότι οι λαοί και η τάξη των εργαζομένων δεν κατανοούν ποια είναι τα συμφέροντα τους και στα πλαίσια μιας ψευδούς «εθνικής ενότητας» ή ενός ψευδούς «κοινωνικού συμβολαίου», δείχνουν να ταυτίζουν τα συμφέροντα τους με αυτά των κυρίαρχων τάξεων, πράγμα που υποστηρίζεται από την προπαγάνδα του κράτους και των ΜΜΕ που είναι ιδιοκτησία των κυρίαρχων τάξεων και των αφεντικών.

Βέβαια η κρίση ή η έλλειψη ταξικής συνείδησης δεν είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας αποκλειστικά αλλά φαινόμενο διαχρονικό. Οι επαναστάσεις γίνονται όταν οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις ή μεγάλα τμήματα αυτών των τάξεων συνειδητοποιούν τον ρόλο τους και τα συμφέροντα τους και βάζουν σε κίνηση την διαδικασία ανατροπής του καθεστώτος.

 

3.  Μπορεί να υπάρξει επαναστατική συνείδηση χωρίς ταξική συνείδηση;

 

Αυτό χωράει μεγάλη συζήτηση γιατί πιστεύω ότι επικρατεί μια σύγχυση σε αυτό το θέμα.

Πιστεύω πως όχι, και αυτό έχει αποδειχθεί στην ιστορία. Γιατί τις επαναστάσεις τις κάνουν οι λαοί, οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις, δεν τις κάνουν τα άτομα.

Ανέκαθεν υπήρχε επαναστατικό ταξικό υποκείμενο. Μπορεί να αλλάζει μέσα στην ιστορική κοινωνική εξέλιξη αλλά πάντα υπάρχει επαναστατικό ταξικό υποκείμενο. Όποιος το αρνείται αυτό, απλά αγνοεί την ιστορία.

 

Πιστεύω ότι η σημερινή κρίση ταξικής συνείδησης είναι ως ένα μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της ήττας των επαναστατικών κινημάτων και του δυτικοευρωπαϊκού αντάρτικου πόλης των δεκαετιών του ’70 και του ’80.

Τότε θεωρώ ότι έκλεισε ένας κύκλος αγώνων που συμπίπτει ουσιαστικά με την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού.

Από την δεκαετία του ’70, η υιοθέτηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου από το κεφάλαιο ως απάντηση στην κρίση του στασιμοπληθωρισμού, άρχισε να αποσπά σιγά-σιγά – αυτό έγινε ορατό ιδιαίτερα την δεκαετία του’80 σε ΗΠΑ και Μ. Βρετανία με τις κυβερνήσεις Ρήγκαν-Θάτσερ –, ότι είχαν κερδίσει οι λαοί και η εργατική τάξη τα προηγούμενα χρόνια του μεταπολεμικού μπουμ της καπιταλιστικής ανάπτυξης μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο και αυτή η διαδικασία απογειώθηκε με την ολοκληρωτική επικράτηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου τη δεκαετία του ’90 μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και του ανατολικού μπλοκ και την δεκαετία του 2000 στα χρόνια προ κρίσης του 2008.

 

Σήμερα λοιπόν, μετά την εμφάνιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, μετά το 2008, όπου το κεφάλαιο παίρνει τέτοια μέτρα και εφαρμόζει τέτοιες πολιτικές κοινωνικής ληστείας και γενοκτονίας σε χώρες της Ευρώπης που μπροστά σε αυτά ωχριά η νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση των δεκαετιών του ’80 και ’90, δεν βλέπουμε προς το παρόν, η κοινωνική δυσαρέσκεια και οργή σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία να μετατρέπεται σε επαναστατική απόπειρα ακριβώς λόγω της διαφθοράς και της έλλειψης ταξικής συνείδησης που έχουν υποστεί το προηγούμενο διάστημα, οι λαοί και οι τάξεις των εργαζομένων, τις δεκαετίες της χρυσής εποχής του καπιταλισμού μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο αλλά και την περίοδο της νεοφιλελεύθερης επέλασης τα τελευταία 30 χρόνια τουλάχιστον.

 

Δεν είναι τυχαίο ότι στην Δύση, στις χώρες της δυτικής Ευρώπης, δεν έχουν γίνει επαναστάσεις από τον β’ παγκόσμιο πόλεμο και μετά, με τελευταία γεγονότα αυτά της Ισπανικής Επανάστασης του 1936 – 39 και στην Ελλάδα την δεκαετία του ’40.

Μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, έγιναν εξεγέρσεις και γεγονότα στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», στο Αν. Βερολίνο το 1953, το Πόζναν της Πολωνίας το 1956, η Ουγγρική Επανάσταση τον Οκτώβριο του 1956, η άνοιξη της Πράγας το 1968 και τα γεγονότα της Πολωνίας την δεκαετία του ’70  με πρωτοπόρους τους εργάτες των ναυπηγείων του Γκντάνσκ.

Μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, έχουμε επαναστάσεις στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, την Κίνα, την Αλγερία, την Κούβα, το Βιετνάμ, την Αγκόλα, την Μοζαμβίκη, το Ιράν, τη Νικαράγουα, δηλαδή σε υπανάπτυκτες χώρες όπου το επαναστατικό ταξικό υποκείμενο ήταν κυρίως οι χωρικοί και οι αγρότες.

Την ίδια περίοδο στην δυτική Ευρώπη έχουμε την έκρηξη του Μάη του 1968 και το δυτικοευρωπαϊκό αντάρτικο πόλης των δεκαετιών του ’70 και του ’80 που υπάρχουν παράλληλα με τα κινήματα και τα αντάρτικα των χωρών του Τρίτου Κόσμου.

 

Βέβαια τα επαναστατικά κινήματα στην δυτική Ευρώπη αυτό το διάστημα έχουν διαφορετική ταξική σύνθεση από το κλασικό εργατικό κίνημα πριν το β’ παγκόσμιο πόλεμο.

Οι αγρότες και οι χωρικοί που είναι πια μειοψηφία στις χώρες της δυτικής Ευρώπης δεν παίζουν πια τον ρόλο που έπαιξαν οι ρώσοι μουζίκοι το 1917 και οι ισπανοί αγρότες το 1936. Νέες κοινωνικές ομάδες βγήκαν στο προσκήνιο όπως οι φοιτητές ενώ το προλεταριάτο των πόλεων έχει αλλάξει μορφή αφού και ο ίδιος ο καπιταλισμός έχει αλλάξει και έχει εξελιχτεί.

Δεν είναι μόνο ο βιομηχανικός εργάτης της αλυσίδας παραγωγής και του φορντικού μοντέλου που είναι το επαναστατικό ταξικό υποκείμενο αυτών των αγώνων όπως π.χ. ο εργάτης της FIAT ή της αυτοκινητοβιομηχανίας που επάνδρωσε οργανώσεις όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες αλλά και το νέο μητροπολιτικό προλεταριάτο ή η μητροπολιτική νεολαία, μία τάξη όχι αυστηρά καθορισμένη με οικονομικά κριτήρια από τη θέση της στην παραγωγή ή την αγορά εργασίας.

Το μητροπολιτικό προλεταριάτο και η μητροπολιτική νεολαία αποτελούνται από ανθρώπους που είναι ανειδίκευτοι, υποαπασχολούμενοι, άνεργοι, κινούνται στα όρια της παρανομίας και των λούμπεν στοιχείων.

Η Ιταλία της δεκαετίας του ’70 που ήταν το εργαστήρι της επανάστασης και της αντεπανάστασης στην δυτική Ευρώπη με το ισχυρότερο αντάρτικο πόλης της περιόδου, είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα των αγώνων και των επαναστατικών ταξικών υποκειμένων εκείνης της εποχής.

Ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός από την εποχή εκείνη δεν περιορίζεται μόνο στην εκμετάλλευση της εργασίας αλλά διαχέεται και εκμεταλλεύεται και τον λεγόμενο ελεύθερο χρόνο εκτός εργασίας, αποικιοποιεί την κουλτούρα και τον ελεύθερο χρόνο, τα ήθη, δημιουργεί ένα life style όπου αναπαράγει τις κεφαλαιοκρατικές σχέσεις.

 

Για να απαντήσω στο ερώτημα σας αν μπορεί να υπάρξει επαναστατική συνείδηση χωρίς ταξική συνείδηση, με βάση την ιστορική εμπειρία, πιστεύω πως όχι.

Γιατί τις επαναστάσεις τις κάνουν οι λαοί και οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις υπό την καθοδήγηση των πρωτοποριών των επαναστατικών κινημάτων που καθορίζουν τον πολιτικό τους χαρακτήρα. Σίγουρα το επαναστατικό ταξικό υποκείμενο έχει αλλάξει στην διάρκεια της ιστορικής εξέλιξης και μπορεί να γίνει αρκετή συζήτηση γι’ αυτό και να υπάρξουν διαφωνίες όπως έχουν υπάρξει άλλωστε στο εσωτερικό των κινημάτων.

Για παράδειγμα, στην Παρισινή Κομμούνα, το επαναστατικό ταξικό υποκείμενο ήταν οι χειροτέχνες εργάτες και οι μικροαστοί, ελεύθεροι επαγγελματίες, τεχνίτες, όχι το βιομηχανικό προλεταριάτο, στην Μεξικάνικη Επανάσταση του Ζαπάτα ήταν οι χωρικοί αγρότες ή το αγροτικό προλεταριάτο, στην Ρώσικη και την Ισπανική Επανάσταση ήταν οι εργάτες και οι αγρότες.

Εδώ να επισημάνω ότι οι ρώσοι και οι ισπανοί εργάτες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις επαναστάσεις αυτές, ήταν πρώτης γενιάς μετανάστες που είχαν έρθει πριν κάποια χρόνια από τα χωριά τους για να δουλέψουν στα εργοστάσια και κουβαλούσαν μαζί τους τις κοινοτιστικές αντιλήψεις του τόπου καταγωγής τους, πράγμα που καθόρισε την κουλτούρα και τη δράση τους. Αντιθέτως, οι εργάτες στις ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες, οι οποίοι είχαν συνηθίσει την στρατιωτική πειθαρχία του εργοστασίου, όπως οι Άγγλοι, οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί εργάτες δεν έκαναν επαναστάσεις.

Στην Γερμανία ήταν μειοψηφία στην εργατική τάξη αυτοί που ακολούθησαν τους Σπαρτακιστές στην επανάσταση του 1918 – 19. Αποδείχτηκε αυτό που είπε ο Μπακούνιν από την δεκαετία του 1860, την εποχή της Α’ Διεθνούς, και διαφωνούσε με τον Μαρξ, ότι οι επαναστάσεις θα ξεσπάσουν στις υπανάπτυκτες βιομηχανικά χώρες και όχι στις ανεπτυγμένες.

 

Δεν είναι τυχαίο ότι όπως έχω πει, μετά την ήττα των επαναστατικών κινημάτων των δεκαετιών του ’70 και ’80 και του δυτικοευρωπαϊκού αντάρτικου πόλης, η οποία συμπίπτει χρονικά με την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού στην δυτική Ευρώπη, έχουμε την απαξίωση της έννοιας της επανάστασης και της επίθεσης στην «καρδιά του κράτους» με την άνοδο των εναλλακτικών κινημάτων που δεν αποσκοπούν στην επίθεση για την καταστροφή του κεφαλαίου και του κράτους.

Αυτή η εξέλιξη, η απαξίωση της έννοιας της επανάστασης συμπίπτει με την απαξίωση του ρόλου της πάλης των τάξεων που δεν αναγνωρίζουν και πολλοί αναρχικοί σήμερα και την βαθιά κρίση της ταξικής συνείδησης που παρατηρείται στις χώρες της Δύσης.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η εμφάνιση ακόμα και δυναμικών τάσεων στο εσωτερικό των νέων κινημάτων από την δεκαετία του ’80 και μετά, όπως η εξεγερσιακή τάση του αναρχισμού και ο αναρχοατομικισμός που υιοθετούν ιλλεγκαλιστικές μορφές δράσης έχουν απαξιώσει τον ρόλο της πάλης των τάξεων στην κοινωνική εξέλιξη και την έχουν αντικαταστήσει με την πάλη ή την εξέγερση του ατόμου ενάντια στην εξουσία, όχι τόσο ενάντια στο κράτος αλλά γενικότερα ενάντια στην εξουσία.

Όμως μια τέτοια εξέλιξη δεν προωθεί καμία επαναστατική διαδικασία ή προοπτική.

Ο εξεγερσιακός αναρχισμός, το λέει και το όνομα του, δεν προωθεί την επανάσταση αλλά την εξέγερση.

Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι είναι διαφορετικά πράγματα η εξέγερση και η επανάσταση.

Τα άτομα από μόνα τους δεν μπορεί να είναι επαναστατικός φορέας ή ένα είδος ενός νέου επαναστατικού υποκειμένου.

Το άτομο δεν μπορεί να ειδωθεί διαχωρισμένα από την κοινωνική εξέλιξη σε μια κοινωνία που παραμένει ταξική και αυτό καθορίζει τα βιώματα, την κουλτούρα του και την ίδια του την ζωή.

 

Το ότι υπάρχει βαθιά κρίση ταξικής συνείδησης δεν αναιρεί τον καθοριστικό ρόλο της πάλης των τάξεων στην σημερινή κοινωνία. Όπως έχει πει πριν μερικά χρόνια ένας Αμερικανός χρηματιστής, ο Γουώρεν Μπάφετ, ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, είχε δηλώσει, «ναι, υπάρχει ταξικός πόλεμος. Μόνο που η δική μου τάξη, η τάξη των πλουσίων τον κερδίζει».

Είναι η καλύτερη απόδειξη του καθοριστικού ρόλου της πάλης των τάξεων στην κοινωνία.

Οι επαναστάσεις δεν είναι και δεν ήταν ποτέ στοιχεία αυτοαναφορικότητας αλλά είναι κοινωνικές επαναστάσεις που αφορούν τον πόλεμο τάξης εναντίον τάξης ή των κατώτερων κοινωνικών τάξεων, κυρίως των μισθωτών εργαζομένων ή του μητροπολιτικού προλεταριάτου εναντίον του κεφαλαίου σήμερα.

Τα άτομα δεν κάνουν επαναστάσεις, δεν μπορούν να κάνουν επαναστάσεις. Είναι άλλο πράγμα η ατομικιστική εξέγερση και άλλο πράγμα η κοινωνική επανάσταση. Πιστεύω ότι οι εξεγερσιακοί αναρχικοί και οι ατομικιστές έχουν πέσει το ίδιο θύματα με τους λαούς ή την τάξη των εργαζομένων στη Δύση της επίδρασης της καπιταλιστικής ηθικής τις τελευταίες δεκαετίες που κατέστρεψε τον κοινωνικό ιστό και την αντίληψη της αλληλεγγύης, διέφθειρε τις ταξικές συνειδήσεις και επέβαλε τον ατομικισμό.

 

Η Αναρχία όπως έχει δείξει η ιστορία ήταν ένα αυθεντικό λαϊκό και προλεταριακό κίνημα που κινητοποίησε λαϊκές μάζες εκατομμυρίων ανθρώπων για την επίτευξη της κοινωνίας της Ισότητας, της Ελευθερίας, της Αλληλεγγύης.

Πολλοί σήμερα είναι πιθανόν να το αγνοούν αυτό, αγνοούν την ιστορική εμπειρία, τις ιδέες αυτού που επικαλούνται.

Ίσως αρκετοί να πιστεύουν ότι η Αναρχία είναι απλώς η εκπλήρωση του εγωισμού τους, πράγμα που είναι ψευδές ή ότι η Αναρχία είναι κάτι χωρίς κανόνες ή όρους, πράγμα που επίσης είναι ψευδές.

Όσο δεν έχουμε κοινωνική απεύθυνση, όσο δεν επιζητούμε να πείσουμε τον λαό, τους εργαζόμενους για το δίκαιο της καταστροφής του κεφαλαίου και του κράτους και την επίτευξη μιας ακρατικής αταξικής κοινωνίας, όσο δεν επιζητούμε να έχουμε λαϊκά ερείσματα δεν θα προσεγγίσουμε ποτέ τον στόχο της καταστροφής της εξουσίας, την κατάλυση του κεφαλαίου και τους κράτους και δεν θα εκμεταλλευτούμε ποτέ την σημερινή ευκαιρία της κρίσης του συστήματος.

 

1. Η αναπαραγωγή του κεφαλαίου γίνεται πολύ δύσκολα αντιληπτή από σχεδόν το σύνολο της κοινωνίας.

Πιστεύεις ότι αυτή η διαδικασία επιτείνει την έλλειψη ταξικής συνείδησης;

 

 

Δεν ξέρω αν η αναπαραγωγή του κεφαλαίου δεν γίνεται αντιληπτή από το σύνολο της κοινωνίας όπως αναφέρετε ή από ένα μεγάλο μέρος αυτής. Μπορεί και να ισχύει αλλά έχω την εντύπωση ότι αρκετές φορές απλοί άνθρωποι καταλαβαίνουν περισσότερα από τις κοινωνικές εξελίξεις απ’ ότι τα αγωνιστικά υποκείμενα ή κάποιους αναρχικούς.

Πιστεύω όμως ότι δεν χρειάζεται κανείς να είναι οικονομολόγος ή να έχει εξειδικευμένες γνώσεις για την οικονομία για να καταλάβει πως λειτουργεί το κεφάλαιο.

Θεωρώ μεγάλο λάθος ότι οι αναρχικοί σήμερα, σε ένα μεγάλο βαθμό δεν κατανοούν πως λειτουργεί το κεφάλαιο που είναι εχθρός μας.

Το να μην ξέρει κάποιος πως λειτουργεί ο εχθρός του είναι σοβαρό μειονέκτημα για να τον πολεμήσει.

Είναι λάθος να αφήνεται αποκλειστικά στους μαρξιστές η δυνατότητα κατανόησης και ερμηνείας του κεφαλαίου.

Ο α/α χώρος ενώ επικαλείται συνθηματολογικά τον αγώνα εναντίον του κεφαλαίου και του κράτος, εκτιμώ ότι δεν γνωρίζει σε μεγάλο βαθμό την λειτουργία του κεφαλαίου και πως αναπαράγεται.

Αυτό είναι ένδειξη των μεγάλων πολιτικών ελλείψεων του και όπως έχω αναφέρει έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορεί να παρέμβει καταλυτικά στα χρόνια της κρίσης όταν ξεκίνησε η κρίση αφού δεν μπορούσε να κατανοήσει τι είναι η κρίση, ποιος ο ρόλος της, πως λειτούργησε ο καπιταλισμός, δεν μπόρεσε να αναλύσει και να ερμηνεύσει την εποχή του και βρέθηκε απροετοίμαστος για τις εξελίξεις που συνέβησαν από το 2010 ως σήμερα μετά την υπαγωγή της Ελλάδας στην εξουσία του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, της ΕΕ. Εκτιμώ ότι ούτε τον σημερινό ρόλο του κράτους την εποχή της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού μπορεί να κατανοήσει παρά περισσότερο επιδερμικά.

Δεν συνηθίζω να κοιτάω τι δεν μπορεί να καταλάβει η κοινωνία αλλά τι μπορώ να καταλάβω εγώ ως αναρχικός και αγωνιστής. Σαφέστατα η έλλειψη γνώση της λειτουργίας του κεφαλαίου μπορεί να επιτείνει την κρίση ταξικής συνείδησης όμως αυτό είναι για τους αναρχικούς ένα σύμπτωμα των γενικότερων πολιτικών ελλείψεων τους και μιας σύγχυσης πολιτικοϊδεολογικής.

 

1. Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ότι ο α/α χώρος έχει εσωτερικεύσει την συνωμοσιολογία, την στηλίτευση των άμεσων δράσεων και πολύ συχνά ακούμε για την θεωρία της πρόκλησης καταστολής από αυτού του είδους τις δράσεις.

Παράλληλα παρατηρούμε πολύ συχνά καταγγελίες από μερίδα του χώρου που αφορούν επιθέσεις ένοπλης επαναστατικής βίας (εκτέλεση χρυσαυγιτών στο Ν. Ηράκλειο).

Πού πιστεύεις ότι μπορούν να οδηγήσουν αυτές οι διαδικασίες που στόχο έχουν να λειάνουν τις πιο οξείες γωνίες της Αναρχίας και να παρουσιάσουν μια πασιφιστική εικόνα;

 

Δεν ξέρω αν όλα αυτά τα φαινόμενα στόχο έχουν να παρουσιάσουν μια πασιφιστική εικόνα της Αναρχίας.

Αν τώρα υπάρχουν κάποιοι στο χώρο που έχουν μπερδέψει την Αναρχία με τον Γκάντι και τον Μ.Λ.Κινγκ και τις θεωρίες της μη βίας και της παθητικής αντίστασης, μάλλον τα έχουν μπερδέψει τα πράγματα και βρίσκονται σε λάθος χώρο.

 

Αυτές οι καταγγελίες, οι συνωμοσιολογίες και η θεωρία της πρόκλησης της καταστολής ανεξάρτητα από το γεγονός που με αφορμή αυτό εκφράζονται, δείχνουν σήψη, αποσύνθεση και σε τελευταία ανάλυση κατάντια για άτομα που ανήκουν στον α/α χώρο.

Η κοινή συνισταμένη τουλάχιστον κάποιων εξ’ αυτών που προβαίνουν σε τέτοιου είδους καταγγελίες είναι ότι αυτό που τους ενδιαφέρει περισσότερο είναι η διατήρηση του πολιτικού μιικρομάγαζου τους, το οποίο γι’ αυτούς είναι αυτοσκοπός, για το οποίο νιώθουν απειλή και ανασφάλεια από τις ενέργειες τις οποίες καταγγέλλουν και όχι φυσικά να προωθήσουν μια προοπτική ανατροπής, μια επαναστατική προοπτική.

Και στο παρελθόν έχουν συμβεί ανάλογα γεγονότα καταγγελίας τέτοιων ενεργειών όπως π.χ. με την  ένοπλη επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα κατά αστυνομικών των ΜΑΤ τον Ιανουάριο του 2009 στα Εξάρχεια μετά την Δεκεμβριανή Εξέγερση.

 

Κάποιοι εξ’ αυτών, ουσιαστικά σε μια πιο μικρή κλίμακα, σε επίπεδο μικροπολιτικής αναπαράγουν τα στερεότυπα της επίσημης πολιτικής και των επαγγελματιών πολιτικών, όπως οι «δημόσιες σχέσεις», ο παραγοντισμός, η προβολή απέναντι στην εξουσία του «σοβαρού» αναρχικού σε αντίθεση με τον «προβοκάτορες» και τους «μπάχαλους», η τάση ηγεμόνευσης εντός του α/α χώρου ενώ δεν λείπουνε και οι απόπειρες να υπάρχουν άτυπες γέφυρες διαλόγου με την εξουσία, όπως π.χ. με την κυβέρνηση Σύριζα αφού μέχρι πρότινος ο Σύριζα «δρούσε ενδοκινηματικά» όπως λέγανε κάποιοι ενώ επίσης είχαν δηλώσει ότι δεν θα κάνουν διαδήλωση ενάντια στο Σύριζα.

Τα φαινόμενα αυτά, το μόνο που δεν προωθούν είναι ο αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος, το μόνο που δεν προωθούν είναι η δημιουργία ενός επαναστατικού κινήματος, το μόνο που δεν προωθούν είναι ο πολιτικός διάλογος με πολιτικά επιχειρήματα – διάλογος δεν είναι τα εμετικά ανώνυμα σχόλια στο Indymedia που ξεπερνούν ακόμη και τον αστικό κίτρινο τύπο σε δυσωδία – , το μόνο που δεν προωθούν γενικότερα είναι η επαναστατική προοπτική.