Έφυγε από τη ζωή ο σύντροφος Παύλος Ναθαναήλ

Γ. Κυριακού 11/9/2016

Έφυγε ο σύντροφος Παύλος Ναθαναήλ. Από νεαρή ηλικία επέλεξε το χώρο της ριζοσπαστικής αμφισβήτησης με μια ιδιαίτερα βαθειά κι ανθρωποκεντρική προσέγγιση. Μεγαλωμένος στη Νέα Ιωνία αμφισβήτησε έντονα την κοινωνική, πολιτική, οικονομική συνθήκη και περιπλανήθηκε εν λόγω και έργω στα μονοπάτια της κριτικής σκέψης και δράσης μέχρι και χθες. Ήταν παντού σε όλους τους κονωνικούς αγώνες.
Ήταν από τους πρώτους αρνητές στράτευσης (ολικός) με συνέπεια τη φυλάκισή του ακριβώς μετά την πρώτη αποφυλάκιση του Νίκου Μαζιώτη για τον ίδιο λόγο στις φυλακές Αυλώνας. Γνωριστήκαμε σε μια κίνηση Αντιρρησιών Συνείδησης του οικολογικού χώρου που αργότερα μετατράπηκε σε Σύνδεσμο Αρνητών Στράτευσης. Για τον ίδιο λόγο (στην αναρχική ομάδα Δραπετσώνας-Κερατσινίου και στον αναρχοκομμουνιστικό πυρήνα Άνω Λιοσίων είχαμε μέλη μας που ήταν αρνητές στράτευσης & επιστράτευσης) αργότερα συνεργάστηκε μαζί μας μέχρι και για μια μικρή περίοδο στο Στέκι Κριτικής και Παρέμβασης που είχαμε ανοίξει στην Αγια Σοφιά του Πειραιά και πραγματοποιούσαμε τοπικές και κεντρικές παρεμβάσεις στο πρώτο πόλεμο της Νέας Τάξης, στο Ιράκ.
Ήταν αγνός και απλός παρ’ όλη του την πνευματική κατάρτιση, ειλικρινής, ευθύς με οξεία κριτική έκφραση. Ήταν φτωχός, αξιοπρεπής έχοντας αποποιηθεί απόλυτα κάθε μορφή κληρονομικού δικαιώματος. Ήταν σπουδαίος αργυροτεχνίτης και κοσμηματοποιός, αλλά τα τελευταία χρόνια δεν μπορούσε να εργαστεί και φιλοξενείτο στο σπίτι συντρόφισσας που είχε την ατυχία να τον βρει νεκρό τα ξημερώματα. Πάντοτε με την αγωνία για την κατάσταση γύρω μας με ένα ιδιότυπο χιούμορ που λύτρωνε. Ανιδιοτελής όσο δεν πάει άλλο, αλληλέγγυος ακόμα και να σου δώσει ό,τι είχε. Η τελευταία φορά που βρεθήκαμε και είπαμε τον πόνο μας ήταν στα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη στο μνημόσυνο του Καραπλή.
Θα λείπεις Παύλο, καλή ανάπαυση, παρηγοριά στους λίγους και πολύ κοντινούς.

 

Αρχή φόρμας

Kείμενο του Παύλου Ναθαναήλ (1991), στο περιοδικό “Αρνούμαι”, Χειμώνας 1992, περίοδος Β’, τεύχος 6, όπως διατυπώθηκε από τον ίδιον κατά τη διάρκεια που ήταν προφυλακισμένος στις στρατιωτικές φυλακές Αυλώνας, το οποίο και πληκτρολογήθηκε:
Αρνούμαι να υπηρετήσω τη στρατιωτική θητεία επειδή θεωρώ το στρατό ένα ένοπλο μηχανισμό βίας επιφορτισμένο να διατηρεί στο εσωτερικό της χώρας του, την ισχύουσα κοινωνική οργάνωση και να φροντίζει για την επέκταση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης στο εσωτερικό της. Η ιστορία του ελληνικού στρατού δεν ξεφεύγει από τον κανόνα: εμφύλιος, Κορέα, χούντα, Πολυτεχνείο το βεβαιώνουν.
Αν ο πόλεμος δεν είναι παρά μια πράξη βίας προορισμένη να εξαναγκάσει τον αντίπαλο να εκτελέσει τη θέλησή μας, μου είναι αδύνατο να συμμετέχω σε άλλου είδους πόλεμο που διεξάγεται αδιάκοπα ανάμεσα: σε εκείνους που διατηρούν ψεύτικους διαχωρισμούς ανάμεσα στους ανθρώπους και τους λαούς και σ’ αυτούς που θέλουν να τους εξαλείψουν, σ’ όσους θέλουν να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους πάνω στην κοινωνία κι όσους αγωνίζονται να την καταργήσουν μαζί με κάθε μορφή κυριαρχίας, σ’ αυτούς που εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τη βία και τον καταναγκασμό σαν κανόνα που ρυθμίζει τις ανθρώπινες σχέσεις και στους άλλους που επιθυμούν να οικοδομούν στο εξής σχέσεις μεταξύ ελεύθερων και ελεύθερα συνεργαζόμενων ατόμων.
Ο ρόλος του στρατού σαν ιεραρχικού μηχανισμού βρίσκεται σταθερά με το μέρος των πρώτων ενώ οι θέσεις μου και οι κοινωνικές μου πεποιθήσεις με τοποθετούν στο χώρο των δεύτερων. Ο σημερινός κόσμος που διαδέχεται την εποχή της κούρσας εξοπλισμών των ΗΠΑ-ΕΣΣΔ, δημιούργησε ένα υπερεθνικό σχηματισμό στην Ευρώπη που φαίνεται ότι θα αποτελέσει έναν ανταγωνιστικό πόλο κυριαρχίας απέναντι στην προσωρινή μονοκρατορία των ΗΠΑ. Έτσι ώστε σήμερα ξεπερνώντας το όραμα της ΕΟΚ, μιλάνε για «Κοινό Ευρωπαϊκό Σπίτι», υπογράφουν τη ΔΑΣΕ και προχωράνε ακόμα στη συγκρότηση ενός ευρωπαϊκού στρατιωτικού σχεδιασμού καταργώντας στην πράξη τα σύνορα με ρυθμό γρηγορότερο από αυτόν που καταργούνται στα κεφάλια ορισμένων αριστερών. Και είναι λιγότερο αστείο, οι ντόπιοι διαχειριστές της εξουσίας που στις κοινοβουλευτικές τους αγορεύσεις αποκαλούν ήδη «πατρίδα» τους την Ευρώπη –έτσι όπως αποκαλούσαν πριν λίγα χρόνια την Αμερική- αυτού που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα πως σε λίγο καιρό το σύνολο της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής δραστηριότητας της χώρας θα εξαρτάται από τις αποφάσεις των ευρωπαίων «συνεταίρων» τους, να μας κατηγορούν για τη στάση μας ενάντια στο ψέμα των συνόρων και των πατρίδων.
Αγωνίζομαι για να καταστεί κοινωνικά αποδεκτό, οριστικό, το δικαίωμά μου να αρνούμαι να σκοτώνω ΚΑΤΑ ΔΙΑΤΑΓΗΝ. Επιθυμών την κατάργηση κάθε δεσμού που διαμορφώνει συνειδήσεις πρόθυμες για το σκοπό αυτόν, να σκοτώνουν δηλ. κατά διαταγήν.
Η ύπαρξη τέτοιων θεσμών εξαρτάται και από τη διατήρηση κάθε άλλου που καλλιεργεί τον κοινωνικό ανταγωνισμό, την ιεραρχία και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο-η πάλη για την εξαφάνισή τους είναι όρος απαραίτητος για την εξαφάνιση του μιλιταρισμού και του πολέμου.
Δε ζητάω να αλλάξω τη στρατιωτική με κάποια άλλου είδους θητεία. Θεωρώ ότι κάθε υπηρεσία ενταγμένη στον κρατικό σχεδιασμό ακόμα κι αν είναι ξένη και συμπληρωματική της στρατιωτικής γίνεται –κι αυτό εκδηλώνεται πιο φανερά και ειδικά σε μια περίοδο πολέμου- ουσιαστικά στρατιωτική υπηρεσία. Η αποτροπή του πολέμου βασίζεται στην ανάπτυξη πνεύματος διεθνιστικής αλληλεγγύης και στο ξερίζωμα των ιεραρχικών δομών που μετατρέπουν τους πολίτες σε πειθήνια όργανα εκτέλεσης αποφάσεων που επιβάλλονται στην κοινωνία από τα πάνω.
Σήμερα που οι άνθρωποι μετατρέπονται ολοένα περισσότερο σε πράγματα και τα πράγματα αποκτούν ουσιαστικά ανθρώπινες ιδιότητες δεν είναι παράξενο που τόσο συχνά, κατά την κοινή έκφραση «μιλάει το χρήμα», «μιλάει η εξουσία» αλλά σιωπούν πλέον οι άνθρωποι.
Εμείς θέτουμε στην κοινωνία –και αυτό είναι δικαστήριο του οποίου την κρίση θα ζητήσουμε- τη στάση μας και τον αγώνα μας ενάντια στο κράτος, το μιλιταρισμό και τον πόλεμο, τους μόνους πραγματικούς εχθρούς της ανθρωπότητας. Καιρός πια να μιλήσουν ξανά οι άνθρωποι.