“A Call to Action Against Slavery” Γιατί πρόκειται να παρακολουθήσουμε τη μεγαλύτερη στην ιστορία απεργία εργατών κρατουμένων

https://athens.indymedia.org/post/1564168/

από @gh 20/10/2016 11:13 μμ.

Στις 9 Σεπτέμβρη μια σειρά από συντονισμένες στάσεις εργασίας και απεργίες πείνας έλαβαν χώρα σε όλη την χώρα (των ΗΠΑ). Στις απεργίες αυτές που οργανώθηκαν από τη συμμαχία ομάδων που μάχονται για τα δικαιώματα και την εργασία των κρατουμένων αλλά και την φυλετική δικαιοσύνη, συμμετέχουν κρατούμενοι από τουλάχιστον 20 πολιτείες — κάθιστώντας τες έτσι την μεγαλύτερη προσπάθεια στην ιστορία των ΗΠΑ να κινητοποιηθούν οι έγκλειστοι.

 

(A Call to Action Against Slavery : Κάλεσμα για δράση ενάντια στη σκλαβιά)

Γράφει ο Jeremy Galloway. Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο The Influence, ενημερωτική σελίδα που καλύπτει όλο το φάσμα γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις με τα ναρκωτικά.

Στις 9 Σεπτέμβρη μια σειρά από συντονισμένες στάσεις εργασίας και απεργίες πείνας θα λάβουν χώρα σε όλη την χώρα (των ΗΠΑ). Στις απεργίες αυτές που οργανώθηκαν από τη συμμαχία ομάδων που μάχονται για τα δικαιώματα και την εργασία των κρατουμένων αλλά και την φυλετική δικαιοσύνη, θα συμμετάσχουν κρατούμενοι από τουλάχιστον 20 πολιτείες — κάθιστώντας τες έτσι την μεγαλύτερη προσπάθεια στην ιστορία των ΗΠΑ να κινητοποιηθούν οι έγκλειστοι.

Οι δράσεις θα αποτελέσουν ένα δυναμικό και προβλεπόμενο από καιρό χτύπημα, έναντια στο status quo το οποίο έχει επικρατήσει στο έθνος με τον μεγαλύτερο έγκλειστο πληθυσμό επί γης. Προκειμένου να πλήξουν τον μαζικό εγκλεισμό και γενικότερα το σύμπλεγμα φυλακή-βιομηχανία, οι απεργίες θα εστιάσουν κυρίως στην ευρεία εκμετάλλευση των έγκλειστων εργατών, αυτό που η Επιτροπή Οργάνωσης των Κρατούμενων Εργατών (IWOC) περιγράφει ως “ ένα κάλεσμα για δράση ενάντια στην σκλαβιά στην Αμερική. ”

Η επιλεγμένη ημερομηνία θα σημάνει 45 χρόνια από την εξέγερση στην φυλακή Attica, την πιο ματωμένη και διαβόητη σύρραξη σε αμερικάνικη φυλακή. Η εξέγερση του 1971- στην οποία πήραν μέρος 1300 κρατούμενοι και η οποία διήρκησε 5 μέρες – και η βάρβαρη απάντηση του κράτους σ΄αυτήν, αφαίρεσε τη ζωή σε δεκάδες κρατούμενους και φρουρούς. Τα γεγονότα αυτά άφησαν μια βαθεία ουλή, άλλα ενέπνευσαν μία νέα γενιά στους κόλπους του σημερινού μαζικότερου έγκλειστου πληθυσμού.

Στις 10 Αυγούστου, καμπάνιες ενημέρωσης, ομιλίες και πορείες αλληλεγγύης έλαβαν χώρα στις πολιτείες Georgia, Alabama, Mississippi, Texas, Virginia, Wisconsin, Oklahoma, Missouri, Illinois, Minnesota, California και αλλού.

Ο οργανωτική συμμαχία περιλαμβάνει τους :

The Ordinary People Society (TOPS),
Free Alabama Movement (FAM),
Free Virginia Movement,
Free Ohio Movement,
Free Mississippi Movement,
New Underground Railroad Movement (CA),
Formerly Incarcerated, Convicted People, and Families Movement (FICPFM),
και την IWOC με την οποία έχω ασχοληθεί εδώ και αρκετά χρόνια.

Το Κίνημα των Πρώην Κρατούμενων, Καταδικασμένων και των Οικογενειών τους (FICPFM), έχει προγραμματίσει μια εθνική συνάντηση στις 9 και 10 Σεπτεμβρίου για να συμπέσει με τις κύριες απεργίες, οι οποίες έχουν την υποστήριξη του Εθνικού Νομικού Συλλόγου (National Lawyers Guild).

Αυτές οι διατοπικές και συντονισμένες δράσεις δεν προέκυψαν εν μία νυχτί, αλλά είναι το αποτέλεσμα ενός πολύχρονου αγώνα με ανθρώπους μέσα κι έξω από τους τοίχους της φυλακής. Είναι σημαντικό ότι είναι οι ίδιοι οι κρατούμενοι οι οποίοι έχουν αυτή τη στιγμή τα ηνία της οργάνωσης των απεργιών, παρά τον εκφοβισμό από το κράτος. Αν θεωρήσουμε την ιστορία ως ένδειξη, τότε το κράτος θα κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να μην υπάρχει κάλυψη από τα μίντια. Γι΄αυτό, οι συμμετέχοντες μέσα κι έξω από τη φυλακή διοργανώνουν την ενημέρωση μέσω YouTube, Facebook και Twitter. Αν και η ” επανάσταση ” δεν θα είναι τηλεοπτική (σύμφωνα με το τραγούδι του Gil Scott-Heron – The Revolution Will Not Be Televised ), αλλά αυτές οι απεργίες θα μεταδίδονται σε κανονικό χρόνο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παρά τις προσπάθειες των αξιωματούχων της φυλακής να τις κρατήσουν κρυφές.

Μαθαίνωντας από την Ιστορία και την Τεχνολογία

 

Ο συντονισμός των κρατουμένων σε τόσο ευρεία κλίμακα δεν έχει προηγούμενο για έναν λόγο. Πολύ πρόσφατα κιόλας, το 2009, κατά τη διάρκεια της διαμονής μου στο Κατάστημα Σωφρονισμού της Georgia, σε απλές συζητήσεις για τη διαμόρφωση συνδικάτων, αυτό ήταν αδιανόητο εξαιτίας του φόβου για αντίποινα και απομόνωση. Τώρα, οι κρατούμενοι εργάτες στην Georgia αλλά και σε ολόκληρη την χώρα, δεν μιλούν απλώς για την πάλη ενάντια σε ένα άδικο σύστημα — το κάνουν πραγματικότητα. Πολλοί από εμάς που σχετιζόμαστε με την οργάνωση αυτού του κύματος απεργιών δεν είχαμε καν γεννηθεί όταν έγινε η εξέγερση στην Attica. Έχουμε όμως τις πηγές μιας μεγάλης ιστορίας απ’ όπου μαθαίνουμε, αλλά και τους τρόπους σύγχρονης επικοινωνίας — κυρίως κινητά τηλέφωνα και δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης — όπου στηριζόμαστε όσο αναζητούμε τη δημιουργία της αντίστασης.

Η εξέγερση στην Attica συνέβη όταν, όπως σήμερα, φυλετικές εντάσεις και συγκρούσεις που ξεσπούν ανάμεσα στην αστυνομία και σε ανθρώπους έγχρωμους και φτωχούς, είναι έντονες. Το 1971, το Κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα (Civil Rights Movement) και οι δολοφονίες των Martin Luther King, Jr. και Malcolm X ήταν ακόμη νωπές στο κοινό νου και η κυβέρνηση στοχοποιούσε και εξουδετέρωνε συστηματικά τους αρχηγούς από πολλές πολιτικές συλλογικότητες, όπως εκείνη των Μαύρων Πανθήρων. Τρεις μήνες πριν την εξέγερση στην Attica, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Richard Nixon, διακήρυξε τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών. Από τότε, ο αριθμός του πληθυσμού στις εθνικές και ομοσπονδοιακές φυλακές έχει φτάσει τα 200.000 άτομα.

Επί θητείας των Reagan and Clinton — όπου εντάθηκε ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών και εισήχθη η μικρότερη υποχρεωτική ποινή — και μέχρι σήμερα, ο αριθμός έφτασε στο 1.5 εκατομμύριο. Συνολικά, πάνω από 2.2 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται σήμερα πίσω από τα κάγκελα σε φυλακές, κρατητήρια, κέντρα κράτησης μεταναστών ή αναμορφωτήρια. Το γεγονός αυτό καθιστά την Αμερική πρώτο σε φυλακές κράτος παγκοσμίως και διατρέχει μεγάλο κίνδυνο για μια οργανωμένη αντίσταση. Η ζωή και η ελευθερία εκατομμυρίων ανθρώπων διακυβεύονται.

Προηγούμενοι ξεσηκωμοί και ο μακρύς δρόμος προς τη μεταρρύθμιση

 

Οι λιγοστές βελτιώσεις που έχουμε δει να πραγματοποιούνται στο σωφρονιστικό σύστημα των ΗΠΑ ήταν οδυνηρά αργές στο να γίνουν, ενώ συχνά γινόντουσαν μόνο κατόπιν αντιστάσεων που προβάλλονταν από μέσα απ’ την φυλακή είτε έπειτα από πίεση της κοινής γνώμης, όπως η μεταρρυθμιση του Rockefeller περί του νόμου για τα ναρκωτικά, το 2009.

Ο ξεσηκωμός στην Attica οδήγησε σε σαρωτικές αλλαγές στο ποινικό σύστημα της Νέας Υόρκης, αλλά πολλά από τα αιτήματα των εξεγερμένων, παραμένουν προβλήματα μέχρι και σήμερα. Τα αιτήματα των σύχρονων απεργών στις φυλακές ηχούν το ”Μανιφέστο των Αιτημάτων” (Manifesto of Demands) της Attica και τις νωρίτερες απαιτήσεις των κρατουμένων στο Folsom της California : στοιχειώδης ιατρική περίθαλψη, καλούς μισθούς για την εργασία, τέλος στη κατάχρηση εξουσιών και τη βαρβαρότητα από πλευράς του προσωπικού της φυλακής, δίκαιες αποφάσεις των συμβούλια που είναι αρμόδια για την αποφυλάκιση υπό όρους, υγιεινές συνθήκες διαβίωσης και επαρκή και θρεπτικά γεύματα.

Ένα από τα πιο ξεκάθαρα, και λιγότερα γνωστά, παραδείγματα κρατούμενων εργατών που αγωνίζονται για την βελτίωση των συνθηκών. είναι αυτό από το Σωφρονιστικό Ίδρυμα Γυναικών στην Βόρεια Carolina (NCCIW) το 1975, τέσσερα χρόνια μετά τον ξεσηκωμό της Attica. Εκεί οι φυλακισμένες διοργάνωσαν καθιστική διαμαρτυρία στο πλυντήριο της φυλακής, της μόνης φυλακής με πλυντήριο σ’ όλόκληρη την χώρα.

Η ειρηνική αυτή διαμαρτυρία απαντήθηκε με βία από τους φύλακες που συγκέντρωσαν τις κρατούμενες στο γυμναστήριο και τους επιτέθηκαν. Οι κρατούμενες ανταπέδωσαν αναγκάζοντας έτσι το κράτος να στείλει 100 φρουρούς από άλλες φυλακές για ν΄αντιμετωπίσουν τον ξεσηκωμό. Η φυλακή επανήλθε στους κανονικούς της ρυθμούς τέσσερις μέρες μετά την έναρξη της απεργίας, ωστόσο το πλυντήριο της φυλακής έκλεισε λίγο αργότερα.

Η στάση στο Σωφρονιστικό Ίδρυμα Γυναικών στην Βόρεια Carolina, ο ξεσηκωμός στην φυλακή Attica και η εξέγερση το 1993 στη φυλακή του Lucasville στο Ohio — η μόνη εξέγερση σε φυλακές ενηλίκων με αίσιο τέλος — έδωσαν σημαντικά μαθήματα στους κρατουμένους και στους συμμάχους τους έξω απ΄τη φυλακή.

Ο Siddique Abdullah Hassan, ο οποίος συμμετείχε στην εξέγερση στο Lucasville και παραμένει έγκλειστος έδωσε πρόσφατα συνέντευξη στα μέλη της IWOC, όπου εξέφρασε την ανάγκη για σταθερή υποστήριξη από τα έξω κατά τη διάρκεια της αντίστασης : ” Είναι ένα θλιβερό σχόλιο για εμάς, εννοώντας και για τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από τις γραμμές του εχθρού και για εκέινους εκτός φυλακής που είναι ακτιβιστές. Όταν κάποιοι άνθρωποι βγαίνουν μπροστά για ν΄αγωνιστούν για έναν δίκαιο σκοπό, δεν πρέπει να τους αφήσουμε να πεθαίνουν. ”

2010 : Ένα σημείο ανάφλεξης στην Georgia

 

Το κύμα των απεργιών πείνας κι εργασίας που οικοδομήθηκαν στη συμμαχία της 9ης Σεπτεμβρίου, ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2010, όταν κρατούμενοι σε έξι φυλακές της πολιτείας αρνήθηκαν να εμφανιστούν για να γευματίσουν και να εργαστούν.
Μιας και όλη η δουλειά που επιτρέπει στο σύστημα φυλακής της Georgia να λειτουργεί, προέρχεται από την απλήρωτη εργασία των κρατουμένων — το μαγείρεμα των γευμάτων, η συντήρηση των εγκαταστάσεων, τα σκουπίδια, η επισκευή των βλαβών από τις καταιγίδες και άλλες εργασίες για λογαριασμό της κυβέρνησης της κομητείας, εργασία η οποία διαφορετικά θα είχε γίνει από μέλη της κοινότητας (πολλοί έγκλειστοι δουλεύουν παράλληλα με εργάτες εκτός φυλακής), ακόμη και η ανοικοδόμηση νέων φυλακών και η τέλεση διοικητικών καθηκόντων για στελέχη της φυλακής — η απεργία αυτή είχε ένα άμεσο και διαρκές αντίκτυπο.

Τα αιτήματα των απεργών ήταν απλά και γνωστά. Τέτοια ήταν και η απάντηση του κράτους. Το Υπουργείο σωφρονισμού της Georgia αντέδρασε με το να κόψει το νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα στα κελιά όπου ζούσαν οι κρατούμενοι. Οι περισσότεροι από αυτούς υποχώρησαν από την πίεση, όμως μια χούφτα έπεσε με τα μούτρα και συνέχισε ν’ αντιστέκεται.
Το κράτος ανταπέδωσε ενάντια σε 37 κρατούμενους που ταυτοποιήθηκαν ως οι οργανωτές της απεργίας, με ακραία απομόνωση και τιμωρία.

Οι φύλακες στην φυλακή Smith State Prison της Georgia μαγνηστοσκοπήθηκαν να χτυπούν αλύπητα τους Kelvin Stevenson και Miguel Jackson με σφυριά. Απ΄αυτό που οι κρατούμενοι ονόμασαν ως μια διαρκή πρακτική, οι δύο άνδρες απομονώθηκαν από το την κοινή θέα και δεν τους απαγόρευτηκαν τα επισκεπτήρια από τις οικογένειες τους και από τη νομική βοήθεια μέχρι οι πληγές τους να επουλωθούν.

Τρείς σωφρονιστικοί υπάλληλοι κατάδικάστηκαν το 2014 για έναν προηγούμενο ξυλοδαρμό, αλλά δεν έχει αποδωθεί δικαισύνη ακόμη για τους Jackson, Stevenson και τις οικογένειες τους. Το Υπουργείο για τον Σωφρονισμό της Georgia απάντησε στους ξυλοδαρμούς αυτούς ζητώντας από την Google να κόψει το βίντεο από το YouTube.

Τέσσερις από τους αρχικούς απεργούς που βρίσκονται τώρα υπό στενή παρακολούθηση, μίλησαν για μια ακόμη απεργία που έγινε το 2015. Αυτή τη φορά το μοναδικό της αίτημα ήταν να επαναπροσδιοριστεί σε επίπεδο εθνικής πολιτικής το επίπεδο ασφάλειας των κρατουμένων.

Αυξανόμενο κύμα

 

Στα νοτιανατολικά, όπου οι κάτοικοι – φυλακίζονται περισσότερο από κάθε άλλη περιοχή των ΗΠΑ, αποτελεί ένα κεντρικό σημείο οργάνωσης των φυλακισμένων.

Εμπνευσμένοι από τις δράσεις των γειτόνων τους στην Georgia, οι φυλακισμένοι εργάτες και υποστηρικτές τους στην Alabama ξεκίνησαν να οργανώνουν από μόνοι τους στάσεις εργασίας και απεργίες πείνας με την υπογραφή Free Alabama Movement (FAM). Από την δημιουργία της, η FAM έχει οργανωσεί ένα κύμα από στάσεις εργασίων και μικρότερες εξεγέρσεις στα σωφρονιστικά καταστήματα των St. Clair, Holman και Staton το 2014, 2015 και νωρίτερα φέτος.

Οι διοργανωτές της FAM εξηγούν σ΄αυτό το βίντεο στο YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=vrc8BSNO0jo&feature=youtu.be) γιατί οργανώνουν τους κρατούμενους εργάτες :

“ Εκείνοι (Το Σωφρονιστικό Τμήμα της Alabama) δεν θα βάλουν αυτόν τον άνδρα να πάει στο σχολείο αν χρειάςεται να πάρει το απολυτήριο λυκείου. Δεν θα τον κάνουν ν’ αποκτήσει μία δεξιότητα ή μια τέχνη. Δεν θα τον κάνουν να κάνει πράγματα που θα τον βοηθήσουν όταν βγει ξανά στον δρόμο. Θα τον κάνουν να δουλέψει γι΄αυτούς και να δίνει δωρεάν εργασία. Κι εδώ είναι που έρχεται το Free Alabama Movement. ”
Η FAM ανέπτυξε ένα μανιφέστο ονόματει “ ΄Ασε τα σπαρτά να σαπίσουν στα χωράφια ”, το οποίο διατάσσει ένα πλαίσιο που εξαπλώθηκε σε όλη την χώρα. Αντί να βασίζονται στην από τα έξω υποστήριξη ή σε παθητικές δράσεις όπως οι απεργίες πείνας, οι κρατούμενοι εργάτες χρησιμοποιούν το πιο δυνατό εργαλείο που έχουν : την εργασία τους.
Οι φυλακισμένοι εργάτες πληρώνονται κάποια σεντς την ώρα – ή και τίποτα όπως στην Georgia και το Texas – συχνά για εξοντωτική εργασία ή οποία κρατάει τις φυλακές σε λειτουργία και προσφέρει κέρδος στο κράτος κι ολοένα και περισσότερο σε ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Αν αρνούνται ή είναι ανήμποροι να εργασθούν, οι έγκλειστοι ισχυρίζονται πως τιμωρούνται, εκτός των άλλων και με “ απομόνωση, καθεστώς περιορισμού, γδύσιμο και έλεγχος στο σώμα σαν να είμαστε ζώα. ”
Η FAM δουλεύει επίσης μέσα στο σύστημα ώστε να κάνει τη νομοθεσία να προσανατολίζεται προς τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των κρατουμένων της Alabama. Πρόσφατα παρουσίασαν (τα μέλη της FAM) ένα πρόγραμμα το οποίο θα διευρύνει την πρόσβαση σε εκπαίδευση, σε αποκατάσταση και σε προγράμματα επανένταξης – προγράμματα τα οποία υποτίθεται ότι υπάρχουν ήδη στα χαρτιά αλλά σπάνια εφαρμόζονται.
Ο πάστορας Kenneth Glasgow, ένας πρώην κρατούμενος του οποίου η οργάνωση, The Ordinary People’s Society (TOPS), έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην αρχικά αντίσταση στην Georgia και στην Alabama, εξηγεί : “ Δημιούργησαν τον Αγωγό από το Σχολείο για τη φυλακή, θέλουμε να το αλλάξουμε και να οργανώσουμε έναν Αγωγό για την επανένταξη. ” Δεδομένου των εμποδίων που δημιουργεί ένα ποινικό μητρώο στην έρευση εργασίας, εκπαίδευσης και σπιτιού, τα προγράμμαρα για την επανένταξη είναι ζωτικής σημασίας, όμως το κράτος τους δίνει σπάνια προτεραιότητα – αν τους δίνει καθόλου.

Μία εναλλακτική στη σιωπή των mainstream συνδικάτων

 

Σε καιρούς μεγάλων εντάσεων, At a time of high tension, αυτή η συμμαχία βρίσκεται ενώπιον σε μια σημαντική διασταύρωση φυλετικής, δομικής και οικονομικής καταστολής.
Τα κυρίαρχα συνδικάτα έχουν υπάρξει σε μεγάλο βαθμό σιωπηλά σχετικά με το θέμα της εργασίας των κρατουμένων. Στην πραγματικότητα, μεγάλα συνδικάτα όπως η American Federation of State, County, and Municipal Employees (AFSCME), η Service Employees International Union (SEIU), American Federation of Government Employees (AFGE), και οι Teamsters εκπροσωπούν σωφρονιστικούς υπαλλήλους και αστυνομικούς σε όλη τη χώρα, βάςοντας τους σε ευθεία σύγκρουση μέ τους κρατούμενους εργάτες και τα πιο περιθωριοποιημένα άτομα της κοινωνίας μας.

Αυτά τα συνδικάτα παλεύουν συχνά για να κρατήσουν ανοιχτές τις φυλακές, ακόμη και αν τα μέλη τους έχουν την εγγύηση ότι θα εργασθούν αλλού. Αυτό τους θέτει στην ουσία στο ίδιο σακί με τις ιδιωτικές επιχειρήσεις-φυλακές όπως οι Corrections Corporation of America και GEO Group, των οποίων τα συμβόλαια περιέχουν όρους όπως ένα συγκεκριμένο ποσοστό κρεβατιών που πρέπει να είναι γεμάτα.
Η IWOC μετράει σήμερα περίπου 1000 έγκλειστα μέλη, ένα νούμερο που συνεχίζει να αυξάνεται όσο η 9η Σεπτεμβρίου πλησιάζει. Αυτό την κάνει να έχει το μεγαλύτερο πεδίο οργάνωσης μέσα στους Βιομηχανικούς Εργάτες του Κόσμου, ένα εργατικό συνδικάτο το οποίο ελέγχεται άμεσα απ΄τους εργάτες και λειτουργεί έξω από το μοντέλο των συμβατικών συνδικάτων.
Οι περισσότεροι, αν και όχι όλοι οι κρατούμενοι, έχουν διαπράξει εγκλήματα, ή τουλάχιστον, αυτό που θεωρείται ως “ έγκλημα ” από το ισχύον σύστημα. Όμως, συχνά, διαπράτουν εγκλήματα από ανάγκη, κάποιες φορές εξαιτίας προβλημάτων με ναρκωτικά όπου απουσιάζουν οι υπηρεσίες θεραπείας ή μείωσης της βλάβης και ακόμη συχνότερα για να υποστηρίξουν τις οικογένειες τους ή απλώς να επιβιώσουν σ΄ένα σύστημα που κάνει διακρίσεις με βάση τη φυλή, το φύλο, τις σεξουαλικές προτιμήσεις και το οικονομικό status και που κλέβει ευκαιρίες σε οποιονδήποτε έχει ποινικό μητρώο.

Οι κρατούμενοι εργάτες είναι και πάλι εργάτες, ανεξαρτήτως ποινικού μητρώου. Από το να τελείωσει ή να μειωθεί το ίδιο το σύστημα της φυλάκισης, είναι μόνο με τη δημιουργία δεσμών ανάμεσα στους εργάτες πίσω από τα κάγκελα κι εκείνους εκτος που θα ξεκινήσουμε να αλλάξουμε ένα σύστημα που τρέφεται με την ανθρώπινη δυστυχία.

Ένα καναρίνι στα μεταλλωρυχεία

 

Στις 9 Σεπτεμβρίου ενδέχεται να γίνει το πιο δυναμικό κάλεσμα, μια γενιά μετά, για αναμόρφωση ή γι΄αποσυναρμολόγηση ένος συστήματος που ο Sean Swain, οργανωτής της IWOC και έγκλειστος στο Ohio, αποκαλεί ”τρίτοκοσμική αποικία” μέσα στις ΗΠΑ και το ”καναρίνι μέσα στο μεταλλωρυχείο.” Οι συνθήκες που επικρατούν σήμερα στη φυλακή προμηνύουν τι μπορεί να ζήσουν στο μέλλον οι εργάτες που είναι εκτός φυλακής, γιατί η καταστολή μέσα στη φυλακή αποτελεί εν μέρει μια ενισχυμένη μορφή εκείνης της καταστολής που υφίστανται οι φτωχοί άνθρωποι οπουδήποτε. Γι΄αυτόν τον λόγο αλλά και για άλλους, η απεργία αυτή επιδρά για όλους τους εργαζόμενους ανθρώπους και όχι μόνον εκείνους που ζουν στη φυλακή.
Οι περισσότεροι κρατούμενοι θα αφεθούν ελύθεροι κάποια μέρα. Θέλουμε ανθρώπους της διπλανής πόρτας που είναι πικραμένοι, εξευτελισμένοι, χωρίς δεξιότητες κι εκπαίδευση, απελπισμένοι προκειμένου να φέρουν φαί στι τραπέζι τους και με μεγάλο κίνδυνο να ξαναδιαπράξουν κάποιο έγκλημα;
Η μήπως θέλουμε ανθρώπους που όταν γυρίσουν στα σπίτια τους, είναι ικανοί να εργασθούν, που έχουν δεσμούς με τις κοινότητες τους, που διατηρούν τις σχέσεις με τους αγαπημένους τους και που ενδιαφέρονται να βοηθήσουν τις κοινότητες όπου ζουν να γίνουν καλύτερες και περισσότερο οικονιμικά και κοινωνικά δίκαιες;
Αν καταφέρουμε να κάνουμε τις ΗΠΑ να στρέψουν την προσοχή τους στις 9 του Σεπτέμβρη, ίσως τότε η χώρα ν΄αποφασίσει ποιο από τα δύο μονοπάτια να διαλέξει.

 

Δείτε το αρχικό κείμενο εδώ το οποίο έχει πολλές παραπομπές για περαιτέρω πληροφόρηση :

http://www.rawstory.com/2016/08/why-were-about-the-see-the-largest-prison-strike-in-history/