Ενημερωτικό κείμενο του συντρόφου Γρηγόρη Τσιρώνη

 

https://athens.indymedia.org/post/1582372/

από αλληλέγγυοι-ες

10/01/2018 12:59 μμ.

 

Ένας μήνας συμπληρώθηκε ήδη από τη μέρα της κατά φαντασίαν αποφυλάκισης μου από το Κ.Κ Κορυδαλλού υπό τον περιοριστικό όρο της κατ’οίκον κράτησης με 24ωρη φύλαξη. Ακόμη ένα χρονικό διάστημα που αιωρείται κάπου στο χωροχρόνο,όπως αυτό του ενός έτους προφυλάκισης απ’τις 29 Μαΐου 2015, ημερομηνία σύλληψης μου, ως και στις 3 Ιουνίου 2016, ημερομηνία της δίκης για την υπόθεση των ληστών με τα μαύρα και της ομόφωνης αθώωσης μου απ’αυτήν. Όπως επίσης και των τεσσάρων ημερών που μεσολάβησαν απ’την μέρα αθώωσης μου 3 Ιουνίου ως τις 7 Ιουνίου, που ξεκίνησε να μετρά η νέα 18μηνη προφυλάκιση για την υπόθεση γνωστή ως “ληστές του Διστόμου”. Ουσιαστικά 1 χρόνος, 1 μήνας και 4 ημέρες που για τα νομικά δεδομένα ,δεν ήμουν ούτε φυλακισμένος, αλλά ούτε υπήρξα ποτέ ελεύθερος. Ένα χρονικό διάστημα που δεν μπορεί να αφαιρεθεί από οποιαδήποτε ποινή που μπορεί να μου επιβληθεί μελλοντικά, που δεν προσμετρήθηκε στο σύνολο του ανώτατου ορίου προφυλάκισης, με αποτέλεσμα να παραμείνω 2,5 χρόνια προφυλακισμένος χωρίς κάποια καταδίκη και φυσικά χρόνος που εγώ δεν υπήρξα ελεύθερος, ούτε απολάμβανα κανενός είδους ελευθερία. Κι αυτό κάποιοι το ονομάζουν δικαιοσύνη.

Απ’τις 21 Δεκεμβρίου μέσω του δικηγόρου μου, αφού μου αφαιρούν το δικαίωμα να την καταθέσω ο ίδιος (κάτι που με επιβάρυνε οικονομικά με το ποσό των 500€), κατέθεσα αίτηση αντικατάστασης των όρων που μου έχουν επιβληθεί. Μέσω ενός υπομνήματος που την συνοδεύει ζητώ τα αυτονόητα. Πιο συγκεκριμένα, ζητώ να μου δοθεί η δυνατότητα εργασίας απ’τη στιγμή που τα έξοδα μου αυτή τη στιγμή επιβαρύνουν την οικογένεια μου, να μου δοθεί η δυνατότητα να συνεχίσω τις σπουδές μου στα Ι.Ε.Κ γραφιστικής που σπούδαζα όσο ήμουν κρατούμενος και φυσικά η δυνατότητα να έχω ποιοτικό χρόνο ενασχόλησης με την ανήλικη κόρη μου, η οποία διαμένει στο εξωτερικό και δεν έχω την ευχέρεια να βλέπω συχνά. Η αίτηση αυτή βρίσκεται στα χέρια του αρμόδιου εισαγγελέα, που έχει αναλάβει την υπόθεση και ο οποίος καλείται να κάνει πρόταση προς το συμβούλιο, για την άρση και αντικατάσταση των περιοριστικών όρων ή μη. (Να σημειώσω ότι η πρόταση του πριν τη λήξη του 18μήνου, για την αντικατάσταση της προφυλάκισης, ήταν η εμφάνιση μου 6 φορές τον μήνα στο τοπικό τμήμα της περιοχής που διαμένω και η απαγόρευση εξόδου απ’το νομό Αττικής και από την χώρα.) Με την σειρά του, το ίδιο συμβούλιο που μου επέβαλε τον κατ’οίκον περιορισμό μην έχοντας αυτή τη φορά κανενός είδους χρονικό περιορισμό, όπως αυτό της λήξης του 18μήνου καλείται να δεχτεί την αίτηση και την πρόταση του εισαγγελέα ή να την απορρίψει με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτο σημαίνει ότι μπορεί να χρειαστεί να υποβάλλω συνεχώς αιτήσεις ή να περιμένω επ’αόριστον μία απάντηση που στο τέλος μπορεί να είναι και απορριπτική. Με λίγα λόγια όμηρος των διαθέσεων τους.

Από τις πρώτες μέρες της παρουσίας στο σπίτι μου συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, γείτονες και σύντροφοι εξέφρασαν ο καθένας με τον τρόπο του την έμπρακτη αλληλεγγύη τους. Μια πορεία 200 αλληλέγγυων διέσχισε τους δρόμους της Αγίας Μαρίνας, στην Ηλιούπολη, όπου κολλήθηκαν αφίσες, μοιράστηκαν κείμενα αντιπληροφόρησης και φωνάχτηκαν συνθήματα συμπαράστασης. Μια πορεία με έντονο παλμό που έφτασε στη γειτονιά μου και για 1,5 ώρα περίπου παρέμεινε κάτω από το σπίτι μου, δίνοντας μου κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω να παλεύω για την ελευθερία μου . Συναισθήματα πολύ δυνατά, την ώρα που χανόμουν στις αγκαλιές φίλων και συντρόφων που είχαμε χρόνια να ειδωθούμε. Χαμόγελα, γέλια, χαρά, συγκίνηση στα πρόσωπα και στις καρδιές όλων μας. Αιχμάλωτοι σύντροφοι, με τους οποίους είχα την χαρά και την τιμή να γνωριστούμε κάτω απ’τις αντίξοες συνθήκες εγκλεισμού, στην πλειοψηφία τους με δημόσιες τοποθετήσεις, με στήριξαν απ’την πρώτη στιγμή δίνοντας και το δικό τους στίγμα. Ανέδειξαν ότι η επιβολή του κατ’οίκον περιορισμού δεν είναι μια υπόθεση που αφορά εμένα προσωπικά, αλλά κάτι που μας αφορά όλους. Είναι μια συνθήκη που αν δεν συμβάλλουμε όλοι στο να αρθεί, θα είναι μια άσχημη παρακαταθήκη που αύριο θα εφαρμόζεται κατά κόρον σε οποιονδήποτε το κράτος θεωρεί “επικίνδυνο”. Αν όλοι μαζί δεν στήσουμε ανάχωμα σε αυτό το ανήκουστο μέτρο καταστολής, στο μέλλον την θέση τη δική μου θα πάρει κάποιος άλλος σύντροφος και αγωνιστής. Είναι λοιπόν στο χέρι του κινήματος αλληλεγγύης αν θα ανταποκριθεί στις προκλήσεις της καταστολής ή αν θα της δώσει την δυνατότητα εν τέλει να εφαρμόζει ανεμπόδιστη κατασταλτικές καινοτομίες οι οποίες θα παγιωθούν ως μόνιμη συνθήκη για όσους έχουν την ατυχία να καταλήξουν στις σωφρονιστικές αποικίες του ελληνικού κράτους. Ένα δίλλημα υπαρκτό που μένει να απαντηθεί από την αναπόφευκτη σύγκρουση που προκύπτει. Από την μία το πάθος ,η αγωνιστικότητα,η αυταπάρνηση και το πείσμα όσων συμμετέχουν σε πορείες,παρεμβάσεις,μικροφωνικές,καταλήψεις,σαμποτάζ και από την άλλη τα παγωμένα βλέμματα όσων καταδικάζουν ανθρώπους σε αργό θάνατο στις φυλακές,όσων καθορίζουν τις ζωές ανθρώπων πίσω από πολυτελή γραφεία χαράζοντας σωφρονιστικές πολιτικές,όσων στήνουν το πλέγμα της γραφειοκρατίας για να αποπροσωποποιήσουν την κρατική τρομοκρατία. Όπως μέχρι σήμερα ότι έχει κατακτηθεί έχει πραγματοποιηθεί μέσα από σκληρούς αγώνες ,έτσι και τώρα τίποτα δεν πρόκειται να μας χαριστεί αμαχητή.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

ΑΜΕΣΗ ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΚΑΤ’ΟΙΚΟΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥ