Τοποθετήσεις Π.Ρούπα & Ν.Μαζιώτη στην 5η δίκη του Ε.Α.,30/11/18, για το κατηγορητήριο & την κατηγορία της ”ηθικής αυτουργίας”
https://athens.indymedia.org/post/1595538/
ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ 30ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018 ΤΗΣ 5ης ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ‘‘ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ ΜΕ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ ΣΤΙΣ 21/2/2016’’.
ΟΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟ ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΑΥΤΟΥΡΓΙΑΣ ΣΤΙΣ 30/11/2018
Πρόεδρος: Ο κ. Μαζιώτης να τοποθετηθεί για την ένσταση για αοριστία του κατηγορητηρίου.
Πόλα Ρούπα: Πριν τοποθετηθεί, θα ήθελα να καταθέσω και γραπτώς και προφορικά μια δήλωση εν είδει καταγγελίας. Αφορά το ίδιο ζήτημα, το ζήτημα των κατηγοριών για την ηθική αυτουργία. Θα είμαι σύντομη, αλλά είναι ζωτικής σημασίας για μένα να πω κάποια πράγματα. Πέραν από τη σαφή αοριστία της κατηγορίας της ηθικής αυτουργίας, η οποία είναι ανυπόστατη, πάνω στην οποία θα επιχειρηματολογήσει ο Μαζιώτης μετά, ήθελα να πω ότι η κατηγορία αυτή πλήττει και εμένα προσωπικά και πολιτικά. Πλήττει την τιμή και την αξιοπρέπεια μου και θα εξηγήσω γιατί. Ως γνωστόν, ηθική αυτουργία σημαίνει ότι κάποιος ενεργεί μέσω ενός άλλου προσώπου, το οποίο παρουσιάζεται χωρίς βούληση, χωρίς κρίση, χωρίς δική του υπόσταση και οι πράξεις του – με βάση την ηθική αυτουργία – γίνονται κατ’ εντολή τρίτου. Κατ’ εντολή δηλαδή, δυνάμεων οι οποίες είναι αλλότριες, καθώς ο ίδιος δεν έχει τη βούληση να αποφασίσει και να πράξει πάνω σε οποιοδήποτε ζήτημα. Αυτό δεν μου αρμόζει καθόλου. Ως κατηγορία με πλήττει εμένα προσωπικά. Και αυτό φαίνεται απ’ τη δική μου ιστορία, την πολιτική ιστορία και την προσωπική ιστορία όπως είναι αυτή καταγραμμένη. Έχω συλληφθεί απ’ το 2010. Έχω αναλάβει την πολιτική ευθύνη απ’ την πρώτη στιγμή για τη συμμετοχή μου στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας. Έχω υπερασπιστεί την πολιτική της οργάνωσής μου, έχω υπερασπιστεί όλες τις ενέργειες. Πέρασα στην παρανομία για να συνεχίσω τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα. Συνελήφθη ο σύντροφος μου και συνέχισα. Αυτή η πράξη δεν αφορά αλλότριες αποφάσεις, αποφάσεις έξω από μένα και δεν θεωρώ ότι αρμόζει στη δική μου ιστορία και στο πρόσωπό μου να υπάρχει μια τέτοια κατηγορία. Πλήττει και εμένα άμεσα. Και γι’ αυτό κάνω και αυτή την καταγγελία με τον 141 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας.
Θα το καταθέσω και στα πρακτικά αυτό το κείμενο και θέλω να προσθέσω και τα εξής. Έχουμε δηλώσει κατ’ επανάληψη ότι είμαστε Αναρχικοί, οι αποφάσεις μας λαμβάνονται από κοινού. Χρησιμοποιούμε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, έναν τρόπο συζήτησης και αποφάσεων που είναι αυτά που προτείνουμε για μια άλλη κοινωνική οργάνωση. Δεν δεχόμαστε ιεραρχίες.
Αλλά πέρα απ’ αυτό, η συγκεκριμένη κατηγορία πλήττει τον πυρήνα των σχέσεων μας. Και των πολιτικών μας σχέσεων και των προσωπικών μου σχέσεων και με το σύντροφο Νίκο Μαζιώτη. Μπαίνει στον πυρήνα της ίδιας της προσωπικής μας σχέσης. Από πού κι ως πού ο Μαζιώτης θα προσπαθούσε να με πείσει να κάνω κάτι το οποίο θα έθετε και σε κίνδυνο τη ζωή μου; Η προσωπική μας σχέση δεν είναι τέτοια. Είναι βαθιά συντροφική και ισότιμη και επειδή είναι τέτοιου είδους και όπως προβάλλεται αυτή η κατηγορία και επειδή είμαι γυναίκα, έχει και το ψήγμα του σεξισμού. Το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μου αντιστοιχεί διόλου. Ως προς αυτό έχω δείγματα γραφής του φεμινισμού τον οποίο τον ασπαζόμουνα πάντα και δεν θα έβαζα ούτε στις διαπροσωπικές μου σχέσεις τέτοιου είδους στοιχεία και χαρακτηριστικά. Αλλά και πέρα από αυτό σας λέω ότι ο πυρήνας των σχέσεών μας με τον Νίκο Μαζιώτη πλήττεται πάρα πολύ από αυτή την κατηγορία. Δεν υφίσταται τέτοιο ζήτημα. Πολύ δε περισσότερο, από ανθρώπους οι οποίοι είναι και έξω από το πεδίο της πολιτικής και στενής προσωπικής μου σχέσης. Και σας είπα και σας ξαναλέω ότι τέτοια δείγματα γραφής στην ιστορία μου δεν υπάρχουν. Άσε που έρχονται σε σύγκρουση δύο κατηγορίες, αντικειμενικά. Θα εξηγήσω τι εννοώ!
Αυτή η κατηγορία είναι εμφανές ότι έχει μπει γιατί έπρεπε να υπάρχει μια σοβαρή κατηγορία στον Νίκο Μαζιώτη και σε όσους θεωρεί το κατηγορητήριο ότι σχετίζονται με αυτή την υπόθεση. Διότι πολύ απλά τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε να μπει ως κατηγορία. Δεν έγινε καν απόδραση, δεν έγινε τίποτα από τη μεριά τους. Η ηθική αυτουργία έχει αυτό τον αντικειμενικό σκοπό, απλώς να σύρει στα δικαστήρια ανθρώπους που δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να συρθούν και να δικαστούν. Πέραν από αυτή την ασάφεια της κατηγορίας που είπα πριν, υπάρχει ένα άλλο αντικειμενικό πρόβλημα. Αφενός μεν εμένα με διώκουν για 3η φορά για “διεύθυνση” του Επαναστατικού Αγώνα και από την άλλη υπάρχει ‘‘ηθική αυτουργία’’ Πού; Στη “διευθύντρια”; Δηλαδή, αντικειμενικά αυτά τα δύο σχήματα δεν μπορούν να συνυπάρχουν. Και αυτό αναδεικνύει τη γελοιότητα του συγκεκριμένου βουλεύματος. Δηλαδή, αφενός μεν παρουσιάζει μια “διευθύντρια” την οποία τη “φτιάχνει” με διάφορα ‘‘στοιχεία’’, κάνει εκείνο και κάνει το άλλο.. Έχω καταδικαστική απόφαση. Ο ίδιος ο εισαγγελέας που μερίμνησε για τη δημιουργία αυτού του βουλεύματος, είναι αυτός ο οποίος σε προηγούμενο δικαστήριο επιχειρηματολογούσε για να σταθεί η κατηγορία της “διεύθυνσης” σε εμένα, χρησιμοποιώντας προσωπικά χαρακτηριστικά, αυτά που σας είπα, τα οποία δεν άπτονται ενός ανθρώπου, ο οποίος είναι “υποχείριο”, “αχυράνθρωπος”, που κινείται βάση έξωθεν εντολών. Δηλαδή, για την ιδεολογική μου αυτάρκεια μιλούσε, για την πολιτική μου αυτάρκεια, για το θάρρος μου, διάφορα πράγματα για τα οποία του είπα ‘‘καλά όλα αυτά τα κομπλιμέντα αλλά δεν είναι χαρακτηριστικά τα οποία στοιχειοθετούν την κατηγορία και αποδεικνύουν ότι υπάρχει διεύθυνση”.
Στο συγκεκριμένο βούλευμα έχουμε το περίεργο, να το πω έτσι, να παρουσιάζεις μια “διευθύντρια” και από την άλλη να παρουσιάζεις ηθική αυτουργία στη “διευθύντρια”. Το επόμενο πράγμα που θέλω να πω και δείχνει την προχειρότητα αυτού του βουλεύματος, είναι το εξής: Αναφέρεται ότι η ηθική αυτουργία ξεκινάει απ’ τον Οκτώβριο του 2015, όμως όταν έγινε η απόπειρα απόδρασης και έβγαλα εγώ το κείμενο με το οποίο ανέλαβα το επιχειρησιακό και πολιτικό σκέλος της υπόθεσης, είπα σαφώς και πριν μου ασκηθούν αυτές οι διώξεις, ότι αυτή η ιστορία έχει ένα παρελθόν στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και η έτερη πράξη, η απαλλοτρίωση της τράπεζας Πειραιώς στο νοσοκομείο Σωτηρία, η οποία έγινε το καλοκαίρι του 2015. Προφανώς δεν το λαμβάνει καθόλου υπ’ όψιν ο συντάκτης του βουλεύματος και ούτε καν το συμβούλιο το οποίο αποφασίζει για την ορθότητά του.
Πέραν όμως απ’ αυτά, σας λέω – και το κλείνω μ’ αυτό – ότι πέρα από όλα τα στοιχεία τα οποία είναι ολοφάνερα ότι είναι αντιφατικά – και επιπόλαια γραμμένα κιόλας –, αυτή η κατηγορία της ‘‘ηθικής αυτουργίας’’ με πλήττει βάναυσα, πλήττει σφόδρα την τιμή και την υπόληψή μου. Δεν μου αντιστοιχεί καθόλου να έχω ανθρώπους, οποιονδήποτε και σε οποιαδήποτε σχέση, σε οποιοδήποτε επίπεδο, πολιτικό, προσωπικό κλπ. για τους οποίους εγώ να γίνομαι “αχυράνθρωπος”, το υποκινούμενο ή το εργαλείο, αξία χρήσης ή οτιδήποτε άλλο.
Νίκος Μαζιώτης: Το αίτημα που κάνω είναι αίτημα ακυρότητας του κλητήριου θεσπίσματος και αυτό γιατί δεν είναι απλώς η αόριστη η κατηγορία της ηθικής αυτουργίας, γιατί είναι ανύπαρκτη. Υπάρχει απλώς η διατύπωση της κατηγορίας, αυτό που λέει ο συντάκτης του βουλεύματος, να το διαβάσω επακριβώς “ ότι ενεργώντας από κοινού μετά από συν απόφαση μεταξύ τους και με κοινό δόλο, πρόθεση πράττοντας, θέλοντας δηλαδή την παραγωγή περιστατικών που κατά νόμο απαρτίζουν την έννοια της ηθικής αυτουργίας, την εκτέλεση από άλλους άδικων πράξεων του 187Α του Ποινικού Κώδικα, με πειθώ, φορτικότητα συμβουλές, παραινέσεις, υποδείξεις, και προτροπές προκάλεσαν σε άλλους την απόφαση να διαπράξει τις άδικες πράξεις …..” αυτές τις πέντε που αναφέρει, δηλαδή κατάληψη αεροσκάφους, αρπαγή, διατάραξη ασφάλειας αεροσκάφους, απόπειρας ανθρωποκτονίας, άσκηση απειλής και πράξεις βίας κατά προσώπου εντός αεροσκάφους. Αυτή, όμως, η κατηγορία δεν βασίζεται σε πραγματικά στοιχεία, δηλαδή απλώς διατυπώνει μια κατηγορία. Δεν έχει ούτε ενδείξεις, ούτε στοιχεία, ούτε αποχρώσες ενδείξεις όπως τα λέτε και εσείς. Το να διατυπώνει κάποιος μια κατηγορία δεν είναι μια πραγματική κατηγορία όταν δεν συνάδεται από στοιχεία. Είναι σαν να λέω εγώ, να κατηγορήσω εγώ το δικαστήριο ότι κάνει trafficking, ότι εισάγει πόρνες από τη Μολδαβία και από την Ουκρανία στην Ελλάδα. Αν αυτό δεν συνοδεύεται από πραγματικά περιστατικά, αυτό το πράγμα δεν είναι πραγματική κατηγορία.
Δεν είναι λοιπόν, απλώς αόριστο το κατηγορητήριο αυτό, είναι ανύπαρκτο. Και κανονικά δεν θα έπρεπε να δικαζόμαστε.
Αυτό το πράγμα, ότι δικαζόμαστε με μια απλή διατύπωση χαρακτηρίζει αυτή τη δίκη άδικη και όχι δίκαιη. Να αντιπαραβάλω τα εξής: Εμείς από πλευράς μας, εγώ και η Ρούπα, έχουμε κάνει μήνυση κατά δικαστών για ηθική αυτουργία σε αρπαγή του παιδιού μας, με το άρθρο 324 του Π.Κ., κατά της κας Ξένης Δημητρίου εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, κατά της κας Νικολού, πρώην εισαγγελέας Ανηλίκων για την υπόθεση όπου όταν συνελήφθη η Πόλα, άρπαξαν το παιδί μας και το έβαλαν στο ψυχιατρικό τμήμα του Παίδων. Έχουμε κάνει μήνυση κατά αυτών των δύο εισαγγελέων και όχι μόνο αλλά για αρπαγή κατά αστυνομικών της ΔΑΕΕΒ που άρπαξαν το παιδί. Εμάς τουλάχιστον η μήνυσή μας και το κατηγορητήριο βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά. Σε απαρίθμηση περιστατικών, τι έκανε ο ένας, τι υπέγραψε ο άλλος. Για παράδειγμα η κα Νικολού υπέγραψε παρανόμως την ενεργοποίηση του άρθρου 1532 του Αστικού Κώδικα, το ίδιο έκανε και η κα Δημητρίου που κόπτεται για τα παιδιά και εμφανίζεται ότι κάνει φιλανθρωπικό έργο, παρανόμως ενεργοποίησαν κατά εμάς το 1532, ότι είμαστε κακοί γονείς και ασκούμε κακή επιμέλεια· μας την αφαίρεσαν ενώ ο νόμος λέει ότι για να ενεργοποιηθεί το 1532 χρειάζεται έρευνα από τα πριν, η οποία στην προκειμένη περίπτωση δεν έγινε. Εμείς, λοιπόν, λέμε εδώ υπογράψατε να εγκλειστεί το παιδί μας στο ψυχιατρείο, άρα είστε ηθικοί αυτουργοί των φυσικών αυτουργών, του κ. Βάϊου Μυλωνά, του αστυνομικού της ΔΑΕΕΒ που άρπαξε απ’ την αγκαλιά της Πόλας το παιδί μας, το δώσατε στο ψυχιατρικό τμήμα του Παίδων. Και έχουμε κάνει και μήνυση για βασανιστήρια που αφορά τους γιατρούς οι οποίοι υποβάλλανε για τρεις φορές σε υποχρεωτική θεραπευτική αγωγή το παιδί μας, ότι τάχα είχε πρόβλημα. Εμείς τουλάχιστον όταν προσάψαμε κατηγορίες κατά των κρατικών οργάνων, παραθέσαμε πραγματικά περιστατικά. Παραταύτα, αυτή η μήνυση, μπήκε στο αρχείο, εμείς έχουμε κάνει προσφυγή και θα πάμε και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Αυτά είναι εγκλήματα του δικού σας μηχανισμού, που στην πραγματικότητα καταπάτησε το δικό του θεσμικό πλαίσιο προκειμένου να πλήξει εμάς. Αυτό έγινε στην πραγματικότητα. Εδώ λοιπόν υπάρχει μια τεράστια διαφορά γι’ αυτό έκανα την αντιπαραβολή των δύο υποθέσεων. Από τη μία, εμείς όταν κάναμε τη μήνυση, είπαμε πραγματικά περιστατικά στο που έχει ευθύνη ο ένας κι ο άλλος συγκεκριμένα, έκανες αυτό, έκανες εκείνο, το άλλο κλπ. Σε αυτή την υπόθεση δεν υπάρχει τίποτα. Πώς αποδεικνύεται αυτό που λέει εδώ πέρα, οι παραινέσεις, οι συμβουλές, η πειθώ, η φορτικότητα, οι υποδείξεις και οι προτροπές; Πουθενά! Είναι απλώς η διατύπωση μιας κατηγορίας. Κανονικά θα έπρεπε να την απορρίψετε αυτό και να στείλετε την κατηγορία πίσω. Έχει άδικο χαρακτήρα αυτή η δίκη, και θα φέρω ένα παράδειγμα και θα πω για την κατηγορία που έχει η Ρούπα για την απόπειρα ανθρωποκτονίας, η οποία είναι επίσης γελοία, για να αναφερθώ στην ηθική αυτουργία για την απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά του κ. Κουπαρίτσα που είναι ο πιλότος του αεροσκάφους. Προσέξτε εδώ διατύπωση κατηγορίας για την απόπειρα ανθρωποκτονίας. Όταν ο κος Κουπαρίτσας διατύπωσε, λέει, διαφωνία για να πάει το ελικόπτερο στον Κορυδαλλό, “πιάνοντας το όπλο με σκοπό να την αφοπλίσει – αυτό είναι η κίνηση του κ. Κουπαρίτσα – τότε εκείνη (η Ρούπα) βρισκόμενη σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, πυροβόλησε δύο φορές εναντίον του κυβερνήτη με σκοπό να τον σκοτώσει αλλά ακόμα και αν υποτεθεί ότι δεν είχε άμεσο δόλο, τουλάχιστον, αποδεχόταν το ενδεχόμενο της πρόκλησης θανάτου στον κυβερνήτη του ελικοπτέρου αφού το όπλο της αμέσως πριν την αντίδραση του Κουπαρίτσα ήταν στραμμένο προς αυτόν και κατά την πάλη ήταν πιθανό το όπλο να λάβει την ίδια κατεύθυνση.”
Δηλαδή στηρίζεται εδώ η απόπειρα ανθρωποκτονίας με βάση ότι το όπλο ήταν στραμμένο προς τον κυβερνήτη; Καταρχάς είναι παράλογο σε τέτοιες περιπτώσεις να σκοτώσεις τον κυβερνήτη, γιατί το ελικόπτερο θα πέσει και θα σκοτωθούν και οι δυο ούτως ή άλλως. Άρα αντικειμενικά αυτή η ενέργεια (η αεροπειρατεία), δεν μπορεί να περιλαμβάνει την πρόθεση να σκοτώσεις τον πιλότο γιατί θα συντριβεί το ελικόπτερο και θα σκοτωθεί και ο δράστης και η ενέργεια, η απόδραση δηλαδή, δεν θα πραγματοποιηθεί. Είναι γελοίο. Εγώ έχω κατηγορηθεί για απόπειρα ανθρωποκτονίας όμως εκεί υπάρχει πυροβολισμός προς τον συγκεκριμένο στόχο, εδώ οι πυροβολισμοί είναι στο τζάμι. Πώς αποδεικνύεται ότι εγώ είμαι ηθικός αυτουργός σε αυτή την περίπτωση; Δηλαδή, προέτρεψα με συμβουλές, με φορτικότητα κι όλα αυτά τα γελοία, τη Ρούπα να πυροβολήσει τον κο Κουπαρίτσα Παναγιώτη; Καταρχάς δεν τον ξέρουμε τον άνθρωπο και θα πω γιατί το λέω αυτό. Θα επικαλεστώ έναν πρώην συνάδελφό σας, μακαρίτης είναι, τον κο Μανωλεδάκη που έχει πει κάποια πράγματα για το τι είναι ηθική αυτουργία. Γιατί εδώ πρέπει να γίνεται συγκεκριμένο το πράγμα. Πέραν του ότι δεν ισχύει στον πυρήνα των ηθικών αξιών μας, δεν νοείται η ηθική αυτουργία σε μας όπως το ανέπτυξε η συντρόφισσα Ρούπα, αυτό αφορά ιεραρχικές οργανώσεις, αρχηγούς, “διευθυντές” κλπ. Το παράδοξο και το αντιφατικό εδώ πέρα είναι ότι υπάρχει ηθική αυτουργία στην “διευθύντρια”. Αυτό είναι παράλογο. Λέει λοιπόν, ο κος Μανωλεδάκης στο έργο του “ Ποινικό Δίκαιο” στη σελίδα 624, ότι, “ως ηθική αυτουργία θεωρείται η πράξη που κατευθύνει τη δύναμη του φυσικού αυτουργού στην πραγμάτωση της προσβολής συγκεκριμένης μονάδας έννομου αγαθού. ‘‘Η συγκεκριμένη μονάδα έννομου αγαθού στην προκειμένη περίπτωση, είναι η συγκεκριμένη εταιρεία ελικοπτέρων που νοικιάζει ελικόπτερα, ο συγκεκριμένος πιλότος Παναγιώτης Κουπαρίτσας, ο τόπος να γίνει το “έγκλημα” αυτό πάνω από τις Ερυθρές Αττικής τη συγκεκριμένη μέρα. Πού υπάρχουν εδώ πέρα αυτά τα πράγματα στο βούλευμα; Πουθενά! Λέει παρακάτω ο Μανωλεδάκης: “ Δεν μπορεί να θεωρηθεί ηθική αυτουργία η γενική κατεύθυνση της ξένης βούλησης προς μία πράξη που τελικά γίνεται στα πλαίσια αυτής της γενικής κατεύθυνσης. Παράδειγμα, ύστερα από έναν πύρινο πολιτικό λόγο που εκφωνήθηκε από τον αρχηγό του κόμματος α) προς οπαδούς του, που γενικά και αόριστα γινόταν προτροπή να χρησιμοποιούν βία κατά των αντιπάλων τους, ένας οπαδός ακροατής προκαλεί σωματικές βλάβες σε άτομο αντίπαλης παράταξης. Ο αρχηγός δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ηθικός αυτουργός της σωματικής βλάβης των τελευταίου τούτου γιατί η πράξη του δεν συνδέεται φυσικά με ην προσβολή της μονάδας του έννομου αγαθού του σώματος του συγκεκριμένου αντιπάλου, τη δεδομένη χρονική στιγμή που προσβάλλεται. Οι πράξεις προτροπής γενικά σε βιαιότητες κατά των αντιπάλων δεν κατευθύνει ειδικά και συγκεκριμένα τη φυσική δύναμη του αυτουργού κατά της μονάδας του έννομου αγαθού που τελικά προσέβαλε τούτος. Κατευθύνω σημαίνει στρέφω προς συγκεκριμένο, εξατομικευμένο στόχο. Άλλο κατευθύνω και άλλο προδιαθέτω”. Αυτό με την έννοια ότι ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ισχύει αυτή η ηθική αυτουργία, πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένη διατύπωση, ότι εγώ ο ηθικός αυτουργός είπα, τη συγκεκριμένη μέρα, θα πάρεις το ελικόπτερο της συγκεκριμένης εταιρείας, που έχει τον συγκεκριμένο πιλότο – αυτό εννοεί ως συγκεκριμένο έννομο αγαθό – και τη συγκεκριμένη ώρα θα κάνεις την απόπειρα κατάληψης του αεροσκάφους πάνω απ’ τις Ερυθρές Αττικής για να το στρέψεις προς τις φυλακές Κορυδαλλού. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Στην πραγματικότητα το βούλευμα αυτό είναι για τα σκουπίδια. Τουλάχιστον εμείς, επαναλαμβάνω, όταν κάναμε την μήνυση για ηθική αυτουργία, ήταν βάσιμη. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα. Θα σας την δώσω και γραπτώς απλώς θα σας διαβάσω το πρώτο μέρος που λέει: ‘‘Κλήθηκα να δικαστώ σε αυτό το δικαστήριο ως κατηγορούμενος για ηθική αυτουργία, εκτελεστής από κοινού σε πληθώρα αδικημάτων χαρακτηριζομένων ως τρομοκρατικών πράξεων που φαίνεται να τελέστησαν προκειμένου να απελευθερωθούν, το Φεβρουάριο του 2016 από την Πόλα Ρούπα, κρατούμενοι από το Κέντρο Κράτησης Κορυδαλλού. Η κατηγορία που μου αποδίδεται αναφέρεται σε πράξη που δεν προσδιορίζεται σαφώς, εξαντλείται στην παράθεση της τυποποίησης της ηθικής αυτουργίας και της πληθώρας μορφών που μπορεί να λάβει. Παραμένει αδύνατο όσο εναργής και μελετηρός κι αν είναι κανείς, να κατανοήσει με ποιους από τους πιθανούς εκτός έννομης τάξης τρόπους τέλεσης, εγώ φέρομαι να τέλεσα και μάλιστα από κοινού το αδίκημα που μου αποδίδεται. Κοινώς, δεν προκύπτει να προσδιορίζεται κάποια πράξη μου με την ποινική αλλά και με την πραγματική έννοια από τη διατύπωση του σε βάρος μου κατηγορητηρίου με αποτέλεσμα αφενός εγώ να στερούμαι την προστατευτική λειτουργία και αφετέρου η δίκη να απεκδύεται την όποια επίφαση, έστω δίκαιου χαρακτήρα. Περαιτέρω από την διατύπωση του σε βάρους μου κατηγορητηρίου δεν είναι σαφές αν και πως φέρομαι να τέλεσα επιμέρους αδικήματα ή αυτό του 187Α, με ποιον τρόπο συνέργησα με άλλους αλλά και ποιες ποινικές διατάξεις συνοδεύουν τα όσα μου αποδίδονται. Με τον τρόπο αυτό αδυνατώ, όχι μόνο να προβώ σε υπεράσπιση αλλά ακόμα και να προβλέψω το πλαίσιο ποινής που απειλείται για όσα μου αποδίδονται. Η ασάφεια στο σε βάρος μου κατηγορητήριο είναι τέτοιου μεγέθους που μπορεί αυτό να χαρακτηριστεί καταχρηστική άσκηση επί χάρτου και ηχείο ξεκάθαρης εκδικητικότητας της πολιτείας αντί της όποιας αναζήτησης και απόδοσης ευθυνών”. Δεν υπάρχει τίποτα όχι που να αποδεικνύει αλλά ούτε που να ενδεικνύει ακόμα, την ηθική αυτουργία. Ούτε τηλεφωνική συνομιλία, υποκλαπείσα τηλεφωνική συνομιλία όπως γίνεται σε άλλες περιπτώσεις, που να λέει ότι προτρέπω εγώ, σύμφωνα με το κατηγορητήριο τη συντρόφισσα Ρούπα να κάνει αυτά που κατηγορείται. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο, ούτε χαρτάκι, σημείωμα, άλλος τρόπος επικοινωνίας που να λέει αυτά τα πράγματα. Θα έπρεπε κανονικά να μην έρθουμε σε αυτό το δικαστήριο με αυτή την κατηγορία. Ζητώ ουσιαστικά την ακύρωση αυτής της δίκης.
Για το κατηγορητήριο
Πόλα Ρούπα: Καταρχάς να πω ότι αρνούμαι και εγώ τις κατηγορίες. Παρόλο που έχω πει ότι έχω αναλάβει την υπόθεση από την πρώτη στιγμή, έχω πει ότι εγώ το έκανα προσωπικά και κυρίως το έκανα γιατί δεν πέτυχε η ενέργεια και επειδή μέχρι τώρα τα πάντα τα αναλαμβάνω πολιτικά. Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήθελα καν να “κρυφτώ” ούτε καν να κρυφτώ πίσω από την οργάνωσή μου. Οπότε ανέλαβα και το επιχειρησιακό σκέλος για να μιλήσω για το τι έγινε μέσα στο ελικόπτερο και για να δώσω και το πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο έγινε αυτή η ενέργεια. Γιατί αυτή η ενέργεια δεν έχει προσωπικά κίνητρα. Αν είχε προσωπικά κίνητρα, θα περιοριζόμουν να απελευθερώσω μόνο το Μαζιώτη. Οπότε αυτή η ενέργεια φτιάχτηκε κατόπιν ενός σκεπτικύ,να το πω έτσι, πολιτικού, το οποίο αφορά την περίοδο που διανύουμε, τις πολιτικές συνθήκες μέσα στις οποίες βρίσκονταν οι αγωνιστές εκείνη την περίοδο, την κοινωνική συνθήκη ευρύτερα και κυρίως την εποχή των ‘‘μνημονίων’’. Συνεπώς, η εξέταση της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα, κάθε ενέργειας ξεχωριστά και της συγκεκριμένης, δεν μπορεί να γίνει κατανοητή αν δεν τεθεί μέσα στο ιστορικό πλαίσιο που πραγματώνεται. Αυτό συμβαίνει για όλη την ιστορία του Επαναστατικού Αγώνα και συμβαίνει και για αυτήν την συγκεκριμένη ενέργεια στην οποία τουλάχιστον ως προς αυτό το στάδιο της εκδήλωσής της, ήμουνα μόνη μου.
Έγινε και η τοποθέτηση για την ένσταση για το πολιτικό έγκλημα η οποία έχει απορριφθεί φυσικά λέγοντας ότι δεν πρόκειται για πολιτικές πράξεις, δεν πρόκειται για πολιτική δίκη, ούτε για πολιτικά ‘‘αδικήματα’’ κλπ. κλπ. Νομίζω ότι ίσως θα ήταν πιο κατανοητό – βέβαια, δεν θα άλλαζε σε κάτι την απόφασή σας – αν γινόταν μία πιο σαφής αναφορά σε σχέση με την ίδια την πολιτική διάσταση του Επαναστατικού Αγώνα. Στα πλαίσια του Επαναστατικού Αγώνα έγινε αυτή η ενέργεια και ο Επαναστατικός Αγώνας έχει μια μακρά ιστορία. Και μάλιστα ξεκινάει σε μια περίοδο στην οποία διαμορφωνόταν ένα πολιτικό πλαίσιο γύρω από τα ζητήματα της “τρομοκρατίας” με βάση τη διεθνή ισλαμική “τρομοκρατία”. Μέσα σε αυτό τον πόλεμο κατά της “τρομοκρατίας” που εξαπολύσανε οι υπεραντλαντικές δυνάμεις και συστρατεύτηκε και το ελληνικό κράτος, διαμορφώνοντας και το νομικό πλαίσιο το αντίστοιχο και την ανάλογη πολιτική κατάσταση ώστε να μπορεί να διώκει με μεγαλύτερη άνεση και αποτελεσματικότητα τους πολιτικούς του αντιπάλους, ξεκίνησε μέσα σ’αυτό το δυσμενές κλίμα και η δράση του ο Επαναστατικός Αγώνας, κόντρα στην ευρύτερη πολιτική συγκυρία και κόντρα στο ευρύτερο πολιτικό κλίμα. Έχουμε δικαστεί για όλα αυτά. Έχουν γίνει αρκετές ενέργειες μέσα σε αυτό το διάστημα, όμως η στροφή στην στρατηγική του Επαναστατικού Αγώνα ξεκίνησε πριν την έναρξη της κρίσης. Μάλλον με την έναρξη της κρίσης πριν την περίοδο της επιβολής των μνημονίων. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί όταν έγινε αυτή η στροφή, ήταν κατανοητό στους αγωνιστές του Επαναστατικού Αγώνα ότι η χώρα θα τεθεί υπό καθεστώς επιτήρησης, που σημαίνει υπό καθεστώς αλλότριων δυνάμεων, υπερεθνικών δυνάμεων, όπως και έγινε. Με βάση την προοπτική αντιμετώπισης των οικονομικών και δημοσιονομικών προβλημάτων της χώρας που βρέθηκε υπό την απειλή κατάρρευσης, θα περνούσαν ένα σωρό μέτρα, τα οποία ήταν μέτρα βάναυσης κοινωνικής και πολιτικής βίας, πάνω στην ελληνική κοινωνία. Απέναντι σ’ αυτό θα έπρεπε να διαμορφώσει ένα σχέδιο στο οποίο να μπορεί ο Επαναστατικός Αγώνας με όλες του τις δυνάμεις να αντιταχθεί και να μπορέσει αν είναι δυνατόν, να δημιουργήσει αυτές τις συνθήκες έτσι ώστε να αποτραπεί η επιβολή των μέτρων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έδρασε και αυτό είναι που δείχνει και τη βαθιά πολιτική φύση αυτής της οργάνωσης. Δεν δρούσε για να δρα. Δεν ήταν αυτοσκοπός τα όπλα και οι βόμβες. Ήταν βάση ενός σχεδίου το οποίο άπτεται μιας ολόκληρης πολιτικής κατάστασης και κοινωνικής κατάστασης. Γίνανε ενέργειες βάσει αυτού. Όμως, η εξέλιξη των γεγονότων, η ψήφιση των ‘‘μνημονίων’’, τα οποία πολλοί συνταγματολόγοι έχουνε πει ότι είναι αντισυνταγματικά που σημαίνει κατάλυση του συντάγματος, που σημαίνει κατάργηση της αντιπροσωπευτικής “δημοκρατίας”…
Πρόεδρος: Να τα συνδέσετε με την άρνηση της κατηγορίας.
Π.Ρούπα: Ναι να τα συνδέσω. Η άρνηση της κατηγορίας που λέω σημαίνει ότι η δράση του Επαναστατικού Αγώνα δεν είναι τρομοκρατία. Η άρνηση της κατηγορίας είναι ότι αυτή η πράξη (απόπειρα απόδρασης ) μέσα σε ένα ευρύτερα πολιτικό πλαίσιο, είναι νόμιμη. Θα σας πω και το γιατί: Μέσα στο πλαίσιο των δανειακών συμβάσεων που επιβλήθηκαν παρά το σύνταγμα, καταλύοντας πάρα πολλά άρθρα του, όπως είναι το άρθρο 1 για τη λαϊκή κυριαρχία, όπως είναι το άρθρο 2 για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, όπως είναι το άρθρο 17 για την προστασία της περιουσίας, παραβιάστηκαν με τα μέτρα που επιβλήθηκαν. Και αυτά έχουνε κριθεί αντισυνταγματικά από πολλούς συνταγματολόγους.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε αρχικά συνταγματικό το πρώτο μνημόνιο με τη λογική ότι δεν πρόκειται για διεθνή σύμβαση, αλλά για διμερή συμφωνία. Επιβλήθηκαν όλα αυτά τα μέτρα καθώς δεν υπήρχε η πολιτική και κοινωνική αυτή δύναμη να τα αντικρούσει και να τα πολεμήσει και συντάχθηκε όλο το πολιτειακό καθεστώς, όλη η πολιτική εξουσία και η δικαστική εξουσία υπέρ αυτών, που στην πραγματικότητα είναι παράνομα με βάση το δικό σας θεσμικό και νομικό πλαίσιο. Με βάση αυτά δεν είναι και λίγοι οι συνταγματολόγοι οι οποίοι επικαλέστηκαν και το άρθρο 120 που λέει ότι εφόσον έχουμε κατάλυση του συντάγματος, δικαιούται και είναι υποχρεωμένος ο πολίτης να αντιδράσει απέναντι σε όλα αυτά. Η κοινωνική και η πολιτική αντίσταση αυτήν την περίοδο όταν αντιμετωπίζεις μια πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνία είναι υποχρεωτική. Είναι υποχρεωμένος ο καθένας άλλος να αντιδράσει και με βάση το δικό σας νομικό πλαίσιο. Θα μου πείτε εσείς ως Αναρχικοί, πώς επικαλείστε το Σύνταγμα; Ναι το θέμα είναι ότι υπάρχουν άρθρα που θα μπορούσα να τα υπερασπίζομαι. Μόνο που δεν τα υπερασπίζονται αυτοί που τα έχουν φτιάξει. Δεν τα υπερασπίζονται αυτοί που υποτίθεται, θα έπρεπε να προασπίζονται αυτά τα συγκεκριμένα άρθρα, τουλάχιστον.
Δεν αναγνωρίζω την αντιπροσωπευτική “δημοκρατία” ως Δημοκρατία. Προασπιζόμαστε την άμεση Δημοκρατία ως την πραγματική Δημοκρατία στην οποία θα έπρεπε να είναι οργανωμένη η κοινωνία ισότιμα, οριζόντια και με δομές λήψης αποφάσεων οριζόντιες, να συμμετέχει άμεσα ο πολίτης λήψη των αποφάσεων. Δεν αναγνωρίζουμε την αντιπροσωπευτική “δημοκρατία”. Όμως νόμους και άρθρα που επιβάλλουν την ισότητα και την αξιοπρέπεια τα συμμεριζόμαστε. Και το άρθρο 120 που προασπίζει το δικαίωμα στην αντίσταση και την πολιτική ανυπακοή, την οποία εσείς δεν δεχόσαστε ούτε καν ότι υπάρχει.
Όταν εγώ βρέθηκα στην ‘‘παρανομία’’, είχε συλληφθεί και ο σύντροφός μου, έχουν γίνει πολλές κατασταλτικές επιθέσεις ενάντια σε αγωνιστές, έχουν βρεθεί πολλοί αγωνιστές στη φυλακή, έχει χτυπηθεί ο ένοπλος χώρος, μια ένοπλη τάση που είχε εκδηλώσει ο Α/Α χώρος. Παράλληλα η κοινωνία έχει αντιμετωπίσει σφοδρή καταστολή κατά την εκδήλωση της δικής της αντίστασης απέναντι στα μνημόνια και έχει συνάμα, καλλιεργηθεί ένα αίσθημα ήττας ευρύτερα στην κοινωνία. Η απάντηση σε όλα αυτά, στην καταστολή, την ηττοπάθεια και την ανάγκη να υπάρξει αντίσταση απέναντι στα ‘‘μνημόνια’’, ήταν η επιτακτική ανάγκη να χτυπηθεί και ο φόβος και η ηττοπάθεια και η καταστολή. Η ενέργεια αυτή (απόπειρα απόδρασης) ήταν μια απόπειρα να χτυπηθεί η πολιτική της καταστολής η οποία αποτελούσε κομβικής σημασίας πολιτική για να επιβληθούν τα ‘‘μνημόνια’’. Γιατί δεν ήτανε μόνο οι συλλήψεις αυτές που αναφέρουμε. Η ηττοπάθεια καλλιεργείται από μια σειρά γεγονότων. Διαδηλώσεις που γίνονταν ενάντια στα ‘‘μνημόνια’’, ενάντια στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα αργότερα, χτυπιόντουσαν από τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους με πολύ βίαιο τρόπο. Άνθρωποι κατέληγαν στα νοσοκομεία. Όλα αυτά λειτουργούν αθροιστικά, έχουν μια κοινή συνισταμένη: Δεν υπάρχει αντίσταση. Και από πάνω, υπάρχει μια πολιτική εξουσία η οποία έχει ευθυγραμμιστεί πλήρως με αυτήν την συνθήκη ακόμα κι όταν δηλώνει ότι διαφωνεί. Διότι η συμμετοχή σε ένα κοινοβούλιο που έχει αποδεχτεί όλα αυτά τα μέτρα και δεν προβαίνει ο άλλος που συμμετέχει στο κοινοβούλιο, έστω και από τη θέση που βρίσκεται, σε πράξεις οι οποίες να τα ακυρώνουν και να τα προσβάλουν πρακτικά, σημαίνει την αποδοχή τους. Και μετά, οι όποιες διαμαρτυρίες εκδηλώνονταν από την αντιπολίτευση είχαν στόχο,μέσω αυτού, να αναρριχηθούνε στην εξουσία.
Οπότε, αυτή η πράξη δεν ήτανε τρομοκρατική. Ήτανε νόμιμη. Νομιμότατη. Και αποσκοπούσε να συμβάλλει στο να σπάσει αυτό το κλίμα ηττοπάθειας στην κοινωνία, να απελευθερωθούν αγωνιστικές δυνάμεις. Γιατί αυτό θα είχε ως συνέπεια και να συνεχιστεί μια δράση, τουλάχιστον όσον αφορά τον Επαναστατικό Αγώνα Γιατί πέρα από τι μπορεί να γίνει μετά, η ενέργεια αυτή είχε μια αυτοτελή αξία. Γιατί μπορεί να ισχυριστεί κανείς, και το λέω και εγώ, ότι μόνο και μόνο ότι μπορεί να βρεθούν άνθρωποι εκτός φυλακής, είναι ένα θεμιτό γεγονός. Αλλά υπάρχει και κάτι παραπέρα που αφορά τον Επαναστατικό Αγώνα, προφανώς και τον σύντροφο Μαζιώτη: Συνεισφορά στη συνέχιση μιας δράσης. Γιατί αυτό ήθελε ο Επαναστατικός Αγώνας. Γι’ αυτό δεν παραδόθηκα, γι’ αυτό επιχείρησα να συνεχίσω τη δράση του. Συνεχίσαμε τη δράση, ενώ μας είχαν επικηρύξει με 1 εκατ. ευρώ, έγινε η επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδος που ήταν το μόνο μεγάλο χτύπημα ενάντια στην τρόικα, σε δύο εκ των τριών θεσμών, αφού η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει ως παράρτημα την ΤτΕ και στο ίδιο κτίριο ήταν και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η μόνη δυναμική που έχει άμεσα τη δυνατότητα να προσβάλλει το καθεστώς των ‘‘μνημονίων’’ που επιβλήθηκε στην χώρα ήταν αυτή, από την μεριά ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων. Δεδομένου ότι αυτή έγινε και σε μια περίοδο στην οποία είχαν εκλείψει οι κοινωνικές αντιδράσεις και η ανυπακοή στο καθεστώς των ‘‘μνημονίων’’.
Η απόπειρα απόδρασης πολιτικών κρατουμένων ήταν μια θεμιτή ενέργεια και είναι μια πράξη βαθιάς αλληλεγγύης και ανιδιοτέλειας γιατί δεν αφορά προσωπικό συμφέρον και εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο χτυπήματος της καταστολής, χτυπήματος περισσότερο του ενός κατασταλτικών χτυπημάτων, απάντησης και ακύρωσής τους στην πράξη και δημιουργίας των όρων αυτών ώστε να μπορέσει εν τέλει, να αναπνεύσει το αγωνιστικό υποκείμενο ανά την Ελλάδα. Να μπορέσει να συμβάλλει και να συνεχίσει έναν αγώνα ενάντια σε μια πολιτική όπως είναι αυτή η οποία εφαρμόζεται, μια πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας. Και που συνεχίζεται παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα, ότι λήξαν τα ‘‘μνημόνια’’ και προχωράμε. Η ιστορία με τα ‘‘μνημόνια’’ ξεκίνησε το 2010 και δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ. Είμαστε υπό καθεστώς επιτήρησης και μέτρων εξοντωτικών για την πλειοψηφία της κοινωνίας μέχρι τουλάχιστον το 2070. Αυτό αναφέρεται στις διατάξεις που αφορούν στην επιμήκυνση του χρέους, δεν τα λέω εγώ. Το χρέος του 2010 υπολογίζεται ότι θα αποπληρωθεί το 2070. Όμως και αυτό είναι ψευδές γιατί νέα κρίση θα ξεκινήσει, νέα προβλήματα θα υπάρξουν, νέες αναταράξεις οικονομικές, νέες κινδυνολογίες ότι καταρρέει το σύστημα, νέα μέτρα κλπ. κλπ. Έχουμε μπει σε μια σκοτεινή περίοδο, δεν φαίνεται φως στο τούνελ και η περίοδος αυτή θα συνεχιστεί για πάρα πολύ καιρό. Συνεπώς δηλώνω και μέσα σε αυτό το δικαστήριο ότι οι δράσεις ανατροπής ενός παράνομου καθεστώτος που συνεχίζει και είναι παράνομο, είναι θεμιτές και μάλιστα νόμιμες.
Νίκος Μαζιώτης: Δεν θεωρούμε ότι κάνουμε κάτι παράνομο, εγώ έχω αναλάβει την ευθύνη για την απόπειρα απόδρασης, εγώ είμαι που έκοψα τα δύο κάγκελα στις φυλακές Κορυδαλλού. Αφορά εμένα η απόπειρα απόδρασης, ένα είναι αυτό. Δεν θεωρούμε ότι εμείς είμαστε παράνομοι, εσάς θεωρούμε παράνομους και τον κρατικό μηχανισμό που υπηρετείτε. Είμαι μέλος του Επαναστατικού Αγώνα από το 2003, έχω αναλάβει όλες τις ενέργειες της οργάνωσης πολιτικά και κάποιες και σε προσωπικό επίπεδο, όπως τη συγκεκριμένη που είναι η 18η ενέργεια, η απόπειρα απόδρασης και έχω αναλάβει και ενέργειες που αφορούν τη χρηματοδότηση της οργάνωσης όπως απαλλοτριώσεις τραπεζών και σε προσωπικό επίπεδο. Είμαστε η πρώτη οργάνωση αντάρτικου στην Ελλάδα που έχουμε αναλάβει πολιτικά να υπερασπιστούμε τις επιλογές μας. Η απόπειρα απόδρασης ήταν μια μοναδική ενέργεια η οποία έγινε από ένα άτομο με μεγάλα ρίσκα, είναι μοναδική ως ενέργεια, άλλες ενέργειες που έχουν γίνει, έχουνε γίνει από δύο και παραπάνω άτομα, είναι η τελευταία ενέργεια της οργάνωσης. Αν αυτή η ενέργεια πετύχαινε θα συνεχιζόταν η καμπάνια δράσης των βομβιστικών επιθέσεων της οργάνωσης όπως αυτή είχε εγκαινιαστεί από το 2009. Δηλαδή επιθέσεις όπως κάναμε στο Χρηματιστήριο Αθηνών την οποία την έχουμε αναλάβει, το Σεπτέμβριο του 2009,την ανατίναξη της EUROBANK το Μάιο του 2009 στην Αργυρούπολη και τις επιθέσεις εναντίον της CITΙBANK τον Φεβρουάριο – Μάρτιο του 2009. Η τελευταία ενέργεια αυτής της καμπάνιας ήταν αυτό που ειπώθηκε προηγουμένως, η επίθεση στην οδό Αμερικής 3, στην ΤτΕ, στην Διεύθυνση Εποπτείας της ΤτΕ και στο γραφείο στο 6ο όροφο του μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ Γουές Μακ Γκρόου, Αμερικάνου αξιωματούχου που ήτανε μόνιμος αντιπρόσωπος του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Εάν λοιπόν πετύχαινε η ενέργεια αυτή η απόδρασή, θα συνεχιζόταν η καμπάνια του Επαναστατικού Αγώνα με επιθέσεις σε δομές του συστήματος τις οποίες εμείς θεωρούμε ότι είναι υπεύθυνες για την κρίση όπως αυτή εκδηλώθηκε απ’ το 2008 και μετά, και ενάντια στις οποίες θα έπρεπε να γίνει ένα σαμποτάζ των πολιτικών αντιμετώπισης της κρίσης και του πρώτου μνημονιακού προγράμματος που ήταν γνωστό ότι θα εφαρμοστεί από το 2009. Δηλαδή από τότε που είχε λάβει μόλις την εξουσία η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και ήταν γνωστό ότι θα βάλει την Ελλάδα σε καθεστώς ΔΝΤ. Αυτό το είχαμε πει στην τελευταίες επιθέσεις της οργάνωσης, στις προκηρύξεις πριν τις συλλήψεις του 2010. Στις τελευταίες προκηρύξεις είχαμε πει ότι ο Παπανδρέου θα βάλει την Ελλάδα σε πρόγραμμα ΔΝΤ και ουσιαστικά θα εντείναμε την καμπάνια αυτή με επιθέσεις. Πρόεδρος: Σε σχέση με την κατηγορία συνδέστε το. Μαζιώτης: Όσον αφορά τις κατηγορίες εμείς δεν θεωρούμε ότι αυτό για το οποίο κατηγορούμαστε είναι “τρομοκρατικές” ενέργειες.
Πρόεδρος: Σε αυτό το στάδιο αρνείστε την κατηγορία ή την αποδέχεστε;
Μαζιώτης: Δεν αυτοπροσδιορίσαμε ποτέ τους εαυτούς μας ως τρομοκράτες, δεν δεχτήκαμε ποτέ ότι ο Επαναστατικός Αγώνας είναι τρομοκρατική οργάνωση. Την ηθική αυτουργία την έχουμε ήδη αρνηθεί γιατί δεν υπάρχει σε αναρχική οργάνωση θέμα ιεραρχικής δομής, “διεύθυνσης” ή αρχηγίας, οπότε την αρνούμαι αυτή την κατηγορία. Θέλω όμως να προσθέσω το εξής: εμείς δε διαπράξαμε μια πράξη μόνο και μόνο για να το “κάνουμε”. Από το 2009 και μετά, η δράση μας είχε σκοπό να σαμποτάρει τις πολιτικές αντιμετώπισης της κρίσης θεωρώντας ότι το σύστημα είναι ήδη ευάλωτο και προσπαθούσαμε να το αποσταθεροποιήσουμε και να το υπονομεύσουμε. Αυτό το λέω για να καταλάβετε το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται η απόπειρα απόδρασης και αν πετύχαινε, τι σκοπούς είχαμε μετά. Το γεγονός ότι η δράση μας ήταν πρόσφορη στο να υπονομεύσει το καθεστώς το οποίο είναι ήδη ευάλωτο όπως και την ελληνική οικονομία, αυτό το ομολόγησε – και το είπαμε από την πρώτη συνεδρίαση, αν θυμάστε καλά – ο εισαγγελέας Δράκος στην γ΄ δίκη εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα στην οποία δικάστηκε η συντρόφισσα Ρούπα για την Τράπεζα της Ελλάδος, που είπε ότι θα μπορούσε αυτή η ενέργεια να προκαλέσει την κατάρρευση του κτιρίου και αυτό θα προκαλούσε στις δεδομένες συνθήκες υπονόμευση και κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Δεδομένου ότι ο σημερινός καπιταλισμός στηρίζεται στις τράπεζες αυτό θα είχε καίρια σημασία για το καθεστώς. Δεν θεωρούμε ότι είναι τρομοκρατία αυτά τα πράγματα, θεωρούμε ότι είμαστε νομιμότατοι πολιτικά, ηθικά και κοινωνικά – θα έπρεπε να μας συγχαίρετε γι’ αυτό και όχι να μας καταδικάζετε – δεν είναι αντικοινωνικές αυτές οι πράξεις, δεν είναι αντιλαϊκές αυτές οι πράξεις, αντίθετα παράνομο είναι το καθεστώς που εσείς υπηρετείτε. Είναι αντιλαϊκό και αντικοινωνικό και μάλιστα, όπως έχει ειπωθεί και είμαστε οι μόνοι που το έχουμε κάνει στα δικαστήρια, στην πραγματικότητα το καθεστώς της αντιπροσωπευτικής “δημοκρατίας” έχει καταργηθεί από το 2010. Το μνημόνιο έχει επικρατήσει σε αντίθεση με το Σύνταγμα, το δικό σας, που εσείς υπηρετείτε, όχι γιατί το υπερασπιζόμαστε εμείς, χρησιμοποιούμε τα δικά σας όπλα στην πραγματικότητα, τους δικούς σας νόμους τους οποίους εσείς τους έχετε παραβιάσει ως θεσμικό πλαίσιο, ως αντιπροσωπευτική “δημοκρατία”. Στην πραγματικότητα ο ένοπλος αγώνας είναι όχι απλά μονόδρομος αλλά είναι και μια σημαντικές συνιστώσες αγώνα που θα έπρεπε να διεξαχθεί ειδικά αυτή την περίοδο, είναι πιο επίκαιρος από ποτέ για να ανατραπεί ένα σύστημα το οποίο είναι υπεύθυνο για την κρίση και δημιουργεί όλη την κατάσταση κοινωνικής αδικίας, φτώχειας,Βπείνας, εξαθλίωσης, ανεργίας, κατασχέσεων, αστέγων κι όλα αυτά. Για όλα αυτά, δεν είναι η οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας υπεύθυνη, στην πραγματικότητα ο κρατικός μηχανισμός ο δικός σας, που υπηρετεί τα συμφέροντά των τραπεζών και αυτό αποδεικνύει και η απόρριψη της ένστασης για την αποβολή της πολιτικής αγωγής των τραπεζών. Στην πραγματικότητα αυτούς υπηρετείτε, όχι τον λαό, ούτε την κοινωνία, ούτε τους πολίτες. Εμείς, λοιπόν, αυτό που θέλαμε να κάνουμε είναι να διεξάγουμε μια δράση υπονομευτική και πρόσφορη να βοηθήσει να καταρρεύσει αυτό το καθεστώς. Είμαστε οι πρώτοι από το 2005 κιόλας, πριν την κρίση, που είπαμε ότι η ελληνική οικονομία θα καταρρεύσει αν εκδηλωθεί μια κρίση, αναλύσαμε ότι αυτό το σύστημα στηρίζεται σε μια επίπλαστη ευημερία με τα δανεικά, είμαστε οι πρώτοι που είδαμε οι πρώτοι που είδαμε ότι η κρίση ανοίγει ευκαιρίες για την υπονόμευση του καθεστώτος από το 2009, ήμασταν οι πρώτοι που είπαμε ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου θα βάλει την Ελλάδα σε πρόγραμμα ΔΝΤ, ήμασταν οι πρώτοι που διαγνώσαμε ότι θα γίνουν ταραχές το 2010 -12 και θέλαμε να εντείνουμε την προσπάθεια μας, τον ένοπλο αγώνα, να χτυπηθούν δομές του καθεστώτος. Γι’ αυτό και βάζαμε μεγάλες ποσότητες εκρηκτικών, στο χρηματιστήριο, στην ΤτΕ, την CITIBANK, την EUROBANK. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσατε να καταλάβετε, – δεν τα λέω όλα αυτά για να τα λέω – αλλά για να καταλάβετε ότι η απόπειρα απόδρασης δεν είναι απλώς μια απόπειρα απόδρασης για να είμαστε ελεύθεροι, φυγόδικοι και φυγόποινοι. Θέλαμε να κάνουμε συγκεκριμένα πράγματα. Το ξέρω ότι αυτά που λέω είναι επιβαρυντικά για εμάς αλλά ποσώς μας ενδιαφέρει και το έχετε καταλάβει. Αυτά δεν τα λέω απλώς για να τρώω το χρόνο, τα λέω για να καταλάβετε τι πραγματική πολιτική σημασία είχε η απόπειρα απόδρασης, η οποία ήταν μια μοναδική ενέργεια.
Πόλα Ρούπα: Θέλω να πω κάτι διευκρινιστικό, επειδή μπορεί να δημιουργήθηκε μια παρανόηση. Ρωτήσατε κάποια στιγμή τον σύντροφο Μαζιώτη, πού συνδέονται αυτά με το κατηγορητήριο και αν αποδέχεται την κατηγορία. Να πω κάτι. Το τι στρατηγική διαμόρφωσε ο Επαναστατικός Αγώνας, από το 2009 σε σχέση με την κρίση, σε σχέση με το πώς αντιμετωπίζαμε αυτή την οικονομική και πολιτική συνθήκη και πώς θα δράσει η οργάνωση μέσα σε αυτό το πλαίσιο και εφόσον δεν υπήρχε η αντίστοιχη κοινωνική και πολιτική αντίδραση για να αποτραπούν τα ‘‘μνημόνια’’. Θα μιλάγαμε με άλλους ρόλους αν για παράδειγμα.το 2010 είχε καταφέρει το ελληνικός λαός να μπει μέσα στο κοινοβούλιο και να ανατρέψει το πολιτειακό καθεστώς. Αν είχεμπει η πολιτική και κοινωνική οργάνωση της χώρας υπό μια άλλη συνθήκη και σε σχέση με τις συμβάσεις δανεισμού. Αν ακυρώνονταν, θα μιλούσαμε με άλλους όρους τώρα. Ήταν υποχρεωμένος πολιτικά ως οργάνωση ο Επαναστατικός Αγώνας – γιατί ήταν πολιτικά τα διακυβεύματα εδώ πέρα – ,να αντιδράσει απέναντι σε κάτι το οποίο δεν είχε εκπληρωθεί. Δεν είχε επέλθει αυτό που θα έπρεπε να επέλθει. Δηλαδή, να ακυρωθούν όλα αυτά τα ‘‘μνημόνια’’ και να ανατραπεί ένα παράνομο καθεστώς το οποίο τα επέβαλλε. Όμως σε σχέση με το κατηγορητήριο που λέμε τώρα, μια στρατηγική διαμορφώνεται και δεν τροποποιείται κατ’ ανάγκη με το να απουσιάζουν ένα-δυο πρόσωπα από εκεί. Δηλαδή, η αναγκαιότητα, κι’ αυτό είναι που δείχνει την ισοτιμία και την ισότητα στον Επαναστατικό Αγώνα, η στρατηγική και η πολιτική κατεύθυνση που έχει βάλει μια οργάνωση μέσα στις υπάρχουσες συνθήκες και εφόσον δεν έχουν αλλάξει αυτές οι συνθήκες και παραμένουν ως τέτοιες και με τα ίδια διακυβεύματα, οφείλεται να συνεχίζεται. Άσχετα αν κανείς απουσιάζει. Αυτό που λέω, και αυτό είπε και ο Μαζιώτης προηγουμένως, αυτό που είπα εγώ δεν ήταν τι θα έκανε εν δυνάμει. Δεν θέλω να μπω σε αυτή την κουβέντα. Αυτό εξαρτάται από το πως εξελίσσονται οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες. Είπα συγκεκριμένα την πολιτική στόχευση αυτής της απόπειρας απόδρασης που ήθελε να χτυπήσει την καρδιά της κατασταλτικής πολιτικής του κράτους η οποία παίζει κομβικό ρόλο στη διαμόρφωση της γενικευμένης κοινωνικής ηττοπάθειας. Όμως σε σχέση με το ποιος οργάνωσε, ποιος σκέφτηκε, ποιος εκτέλεσε, αυτά γίνανε εκτός των φυλακών και αυτό αποδεικνύει τη σαθρότητα του ζητήματος της “διεύθυνσης” έτσι όπως έχει μπει. Η συμμετοχή και η δράση ατόμων μέσα σε μια οργάνωση δεν είναι ατομική. Δεν δρα ένα άτομο μόνο, το οποίο εκλείποντας, καταρρέει το σύμπαν. Συνεχίζει η οργάνωση και συνεχίζει μια πολιτική δράση, η οποία διαμορφώθηκε από κοινού σε ένα παρελθοντικό χρόνο. Εν κατακλείδι, η ενέργεια οργανώθηκε απ’ έξω από τη φυλακή, εκτελέστηκε απ’ έξω από τη φυλακή και ουδεμία σχέση έχει οποιοσδήποτε από μέσα.
Ν.Μαζιώτης: Εμείς έχουμε επικηρυχθεί δυο φορές. Μία όταν έγινε η ενέργεια με αντιαρματική ρουκέτα εναντίον της αμερικάνικης πρεσβείας το 2007. Και το αμερικάνικο κράτος μας επικήρυξε με 1.000.000 δολάρια και το ελληνικό κράτος σας με 800.000 ευρώ. Το 2014 μας επικήρυξαν με 1 εκατομμύριο ευρώ τον καθένα. Εμείς θεωρούμαστε επικίνδυνοι για το καθεστώς. Όλες αυτές οι κατηγορίες που βάζετε εδώ πέρα, η ηθική αυτουργία, το να κατηγορούμαστε ξανά και ξανά, δύο και τρείς φορές για συγκρότηση – διεύθυνση, αυτό είναι μια αλχημεία νομική έτσι ώστε να μείνουμε πολλά χρόνια ακόμα στην φυλακή. Και επίσης υπάρχει και το ενδεχόμενο ότι εφόσον υπάρξει καταδικαστική απόφαση για μένα αφού το αδίκημα της ηθικής αυτουργίας υποτίθεται ότι το έχω κάνει μέσα από την φυλακή, να μην συγχωνεύεται η ποινή γι’ αυτό με τις ποινές και τις καταδίκες που έχω μέχρι τώρα. Αυτές λοιπόν οι αλχημείες ενώ στην πραγματικότητα εγώ δύο κάγκελα έκοψα και αυτό είναι μια πράξη σε βαθμό πλημμελήματος, δεν είναι κακούργημα, η αλχημεία της ηθικής αυτουργίας μπαίνει εδώ για να παραμείνω παραπάνω χρόνια στη φυλακή. Ούτως ή άλλως έχω μια ισόβια και 175 χρόνια σωρευτικά. Αυτό έχει την σκοπιμότητα να κάτσουμε παραπάνω χρόνια στην φυλακή γιατί είμαστε οι πιο επικίνδυνοι για το καθεστώς σας. Γι’ αυτό μας συμπεριφέρεστε με αυτόν τον τρόπο, μας βάζετε ξανά και ξανά τις ίδιες κατηγορίες, να καταδικαζόμαστε για τις ίδιες κατηγορίες και να μας βάζετε την ηθική αυτουργία η οποία δεν μας αρμόζει.