Πολιτική Δήλωση του Αναρχικού Αντώνη Σταμπούλου

 

https://athens.indymedia.org/post/1596107/

 

από Εφετείο Δίκης Επαναστατικού Αγώνα

04/03/2019 1:34 μμ.

 

Η αλήθεια είναι ότι η αντίσταση στην κρατική τρομοκρατία και την καπιταλιστική εκμετάλλευση δεν μπορεί να διαχωρίσει τα μέσα ανατροπής σε ένοπλα και άοπλα. Αυτός ο διαχωρισμός γίνεται από το κράτος για να διασφαλίζει το μονοπώλιο της βίας. Στην παγκόσμια επαναστατική ιστορία πάντα τα κινήματα αντιμετώπισαν ένοπλα την κρατική επιβολή. Ειδικά στην χώρα αυτή ο ένοπλος αγώνας παραμένει απόλυτα νομιμοποιημένος στα μάτια μεγάλου μέρους της κοινωνικής βάσης που ως τρομοκρατία αναγνωρίζει τις ουρές στον ΟΑΕΔ και το άγχος της επιβίωσης και όχι τις στοχευμένες ενέργειες ενάντια σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους. Η επανάσταση είναι πλέον μια αναγκαιότητα, στην εποχή που η τεχνολογία έχει ξεπεράσει την δυνατότητα της να διευκολύνει την επιβίωση του ανθρώπου φτάνοντας σε επίπεδα τέτοια που να μπορεί να απειλήσει την επιβίωση όλου του πλανήτη. Ταξικό σύστημα, εκτός από καταδυνάστευση της κοινωνίας, σημαίνει και αμετάκλητες βλάβες στο φυσικό περιβάλλον. Αν υπάρχει κάποια δύναμη που να μπορεί να εκτροχιάσει από την πορεία του τον κρατισμό και τον καπιταλισμό, είναι η παγκόσμια κοινωνική επανάσταση. Το σύστημα αυτό που κύρια αξία του και κίνητρο έχει το κέρδος, είναι τόσο αυτοκαταστροφικό που οφείλουμε αφενός να διαχωριστούμε όσο γίνεται αξιακά και σε επίπεδο καθημερινότητας από το ίδιο και αφετέρου να το καταστρέψουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα. Η τιμή να ανήκεις στην παγκόσμια οικογένεια των γνωστών και άγνωστων που πολεμούν το κρατικό και ταξικό σύστημα κρατώντας αλώβητες τις αξίες τους, είναι απερίγραπτη. Και από μόνο του αυτό, αποτελεί λόγο ύπαρξης. Κάτω το κράτος Ζήτω η Αναρχία

—————————–

Θέλω κατ’ αρχήν να διευκρινίσω πως όσα θα πω αποτελούν πολιτική δήλωση και όχι απολογία, καθώς είμαι αναρχικός και δεν απολογούμαι στην κρατική εξουσία. Επίσης δεν επιθυμώ να ζητήσω κανένα ελαφρυντικό κι ας δικαιούμαι από το νόμο, καθώς το επίδικο εδώ είναι άλλο.

Τον Οκτώβρη του 2014 και τα επόμενα χρόνια έζησα από κοντά τον τρόπο που το κράτος διευθετεί τους λογαριασμούς του με τον εσωτερικό εχθρό. Την αστυνομική αυθαιρεσία και βία, τη φαυλότητα του σωφρονισμού και την υποκρισία της δικαιοσύνης. Μπορώ να βεβαιώσω κάθε εξεγερμένη καρδιά ότι η σωματική, ψυχολογική και γραφειοκρατική βία του κατασταλτικού μηχανισμού είναι ανίκανη να πειθαρχήσει ακόμη και έναν μόνο άνθρωπο. Δεν στάθηκε ικανή όλη αυτή η περιπέτεια, από την απαγωγή και το βασανισμό κουκουλοφόρων στη γαδα, την στέρηση νομικών δικαιωμάτων και την παραβίαση δικαιωμάτων του ανθρώπου, τον κανιβαλισμό των media, τις παράνομες μεταγωγές, τις άθλιες συνθήκες φυλάκισης, τις χωρίς στοιχεία δίκες και με ενδείξεις καταδίκες, να με κάνει να αναθεωρήσω στο ελάχιστο τις απόψεις που είχα. Αντιθέτως, έχω πιστεί, με ατράνταχτα στοιχεία, ότι το κράτος είναι ένας νόμιμος εγκλήματικός μηχανισμός με αρχές όμοιες μιας εγκληματικής οργάνωσης. Σκοπό έχει τη διαιώνιση του, καθώς παρότι έχει τον γνωστό ιστορικό ρόλο ώς εργαλείο της άρχουσας τάξης, έχει και από μόνο του αυθυπαρξία. Είναι ενας ζωντανός οργανισμός που δεινιτικά χωράει στους μηχανισμούς του όλο το πολιτικό φάσμα αντιληψεων εκτός των αναρχικών. Έχει στόχο το οικονομικό όφελος των μελών του που κανένα δεν παράγει τίποτα περισσότερο από υπηρεσίες. Διασφαλίζει τα προνόμια των πλουσίων και τα μέλη του έχουν κοινούς κώδικες επικοινωνίας την ιεραρχία, που σημαίνει φόβο και υποταγή και την αμοιβαία διαπλοκή σε παράνομες ή στα όρια της νομιμότητας ενέργειες. Συνήθως αυτό είναι που διατηρεί τις ισορροπίες ανάμεσα στα αντίθετα συμφέροντα των διαφόρων συσωματόσεων στο εσωτερικό του και επιβάλλει την ομερτά. Έχει παρόμοιο modus operandi καταδυνάστευσης, σε όλο τον πλανήτη ανεξαρτήτως χρωματικής απόχρωσης της σημαίας του.

Η δύναμη του κράτους δεν είναι μόνο το χρήμα και τα όπλα αλλά κυρίως η λογική της κυριαρχίας. Η ταξική αντίληψη ότι στον κόσμο πρέπει να υπάρχουν οι απο πάνω και οι από κάτω. Ανεξάρτητα αν η αφορμή δίνεται από το χρώμα του δέρματος, το φύλλο, την οικονομική δύναμη, τη θρησκεία, την επιστήμη ή το είδος και τη θέση του στην δήθεν εξελικτική πυραμίδα. Το κράτος αντικατοπτρίζει και αναπαράγει αυτή ακριβώς τη φιλοσοφία. Άνθρωποι εμφορούμενοι από αυτή είστε και εσείς οι δικαστές. Ανήκετε σε μια κάστα ανώτερων κρατικών αξιωματούχων που αναπαράγεται σχεδόν από οικογένεια σε οικογένεια. Χρειάζεται πολύ φαντασία για να αντιληφθείτε τον τρόπο σκέψης αυτών που ούτε ιεραρχικά λειτουργούν ούτε επιθυμούν να είναι ή να έχουν αφέντες ή δουλους. Αυτών που οι αξίες τους είναι έτη φωτός μακριά από τις συστημικές. Ακριβώς γι αυτό δυσκολεύεστε να αντιληφθείτε τις τοποθετήσεις των συντρόφων αναρχικών που παρεβρέθηκαν στη δίκη είτε ως κατηγορουμενοι είτε ως μάρτυρες πολιτικης υπεράσπισης και τις βρίσκετε αν μη τι άλλο εκτός θέματος. Γι αυτό και τα λόγια αυτά θα σας φαίνονται εκτός θέματος. Ακριβώς αυτό όμως είναι το ζητούμενο. Είμαι πράγματι εκτός θέματος για εσάς, όπως ακριβώς είστε και εσείς εκτός θέματος για εμένα, διότι το θέμα δεν το καθορίζει η μία πλευρά κι ας έχει το νόμο με το μέρος της. Δεν αρκεί η υπεροπλία για να καθορίστεί το εννοιολογικό πεδίο, αλλά πρέπει να υπάρχει και η αποδοχή της άλλης πλευράς επί του ίδιου πλαισίου. Αυτό δεν υπάρχει στην περίπτωσή μας καθώς εγώ αντιμετωπίζω τη διαδικασία ως πολιτική και όχι ως ποινική και θέτω όπου μπορώ τους δικούς μου όρους.

Διατείνεστε ότι δεν ζητάτε δηλώσεις νομιμοφροσύνης ούτε ότι σας αφορά το φρόνημα μου. Άραγε θα είχα καταδικαστεί εάν δεν είχα τις ιδέες αυτές και ειδικά εάν δεν επέμενα οι αρχές μου να ορίζουν τη στάση μου απέναντι σας; Η απάντηση είναι όχι. Διότι εάν, καταρχήν αποδεχόμουν το δίπολο ενοχής και αθωότητας και ύστερα πάσχιζα να αποδείξω την δεύτερη είναι βέβαιο ότι θα μιλάγαμε περίπου την ίδια γλώσσα. Έτσι αποδεχόμενος του δικούς σας κώδικες επικοινωνίας θα γεφυρωνόταν το πολιτικό και πολιτιστικό χάσμα. Δηλώσεις νομιμοφροσύνης μπορεί να μην ζητάτε με τον ίδιο τρόπο που προβλεπόταν εξήντα χρόνια πριν (αν και κάποιοι συνάδελφοι σας το κάνουν), όμως η πολιτική στάση είναι ένδειξη ενοχής ‘’αν και όχι από μόνη της’’ όπως παραδέχθηκε μέλος της έδρας σας. Στην πρώτη δίκη άλλωστε, η εισαγγελέας ρώτησε επανειλημμένα τους μάρτυρες εάν εμμένω στις αναρχικές μου απόψεις αλλά και το αν αυτές περιλαμβάνουν την χρήση βίας, προσπαθώντας μάταια να αποσπάσει με έμμεσο τρόπο μια δήλωση νομιμοφροσύνης. Γενικά ως δικαστές, συνήθως είστε προσεχτικοί στις δημόσιες τοποθετήσεις σας ώστε να μην δοθεί εξόφθαλμα η εντύπωση ότι δικάζετε απόψεις, ωστόσο δεν μπορεί παρά να βγαίνει κάθε τόσο στην επιφάνεια και αυτή η πτυχή. Δηλαδή η πολιτική στάση του κατηγορούμενου η οποία παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην καταδίκη, κι ας μην το παραδέχεστε. Επίσης, ο ποινικός κώδικας διαχωρίζει με τον λεγόμενο αντιτρομοκρατικό νόμο 187Α έκνομες πράξεις σε ξεχωριστό νοηματικό πλαίσιο, θέτοντας στην πραγματικότητα κοινό παρονομαστή τις επαναστατικές πολιτικές απόψεις. Και μάλιστα οι νέες εκδόσεις του νόμου που θα ξαναέρθουν προς ψήφιση σύντομα θα ισχυροποιούν τον χαρακτήρα των πολιτικών διώξεων ποινικοποιόντας πιο ξεκάθαρα την αλληλεγγύη και την αναπαραγωγή του επαναστατικού λόγου.

Παρατηρούμε σε παγκόσμια κλίμακα ότι η φενάκη της δημοκρατίας ξεπερνιέται και η καπιταλιστική διαχείριση επανέρχεται με πιο αυταρχικά πλαίσια. Η ουσία των νομοθεσιών εξαίρεσης δηλαδή των νομοθεσιών καταπολέμησης του εσωτερικού εχθρού θα αποκαλύπτεται με όλο και λιγότερα δημοκρατικά φτιασίδια και κολλήματα αντισυνταγματικότητας όπως αυτά που έχει ο 187Α .

Βρίσκω τις αίθουσες των δικαστηρίων τόσο αντιαισθητικές όσο και τις διαδικασίες που φιλοξενούν και αυτό κυρίως γιατί οι τελευταίες έχουν βασικό καταλύτη το θέαμα. Παράγοντα που τον απεχθάνομαι καθώς αποτελεί το καλύτερο μέσο διαστρεύλωσης της πραγματικότητας. Επίσης, το θεμελιώδες για την διαδικασία δίπολο αθωότητας και ενοχής δεν το αποδέχομαι. Έχοντας πάρει θέση στον στίβο του κοινωνικού αγώνα δηλαδή ενάντια σε κατεστημένες δομές και θέσεις, δεν μπορώ να ταξινομίσω τις πράξεις μου σε νόμιμες ή παράνομες, παρά μόνο σε δίκαιες και άδικες με βάση τις αναρχικές αρχές μου.

Η τάση που θέλει να δοθούν εξηγήσεις για διάφορες πτυχές της ζωής μου όπως για παράδειγμα γιατί πήγα (στην κατά τ’ άλλα υποχρεωτική θητεία) φαντάρος ενώ είμαι αναρχικός, ή για διάφορα ευρήματα όπως πχ βιβλία με ‘’ύποπτο’’ περιεχόμενο (πχ τσελεμεντές του αναρχικού κτλ), εξηγείται με την εξής λογική. Την λογική που όλα τα δικαστήρια ακολουθούν και η οποία είναι η αντιστροφή της βάσης που λέει ότι ο κατηγορούμενος είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Για εσάς και για όλη την κάστα των δικαστών στη χώρα αυτή, όλοι είναι ένοχοι και υποχρέωση τους είναι να αποδείξουν το αντίθετο. Εγώ εξ αρχής δεν θέλησα να αποδεχθώ αυτό το παιχνίδι που θα με έβαζε να αποδείξω ότι τα σενάριά σας δεν στέκουν, αλλά επεδίωξα να αγωνιστεί η έδρα να φτιάξει ένα σενάριο που να στέκει. Βέβαια η εμπειρία απέδειξε ότι εύκολα και χωρίς πολλές αιτιολογήσεις μπορεί να καταδικαστεί κανείς. Παρόλα αυτά η αδικαιολόγητη καταδίκη είναι δείγμα αναξιοπιστίας του δικαστικού συστήματος. Αν για την τεκμηρίωση της αλήθειας χρειάζονται στοιχεία, για τη δημιουργία σεναρίων χρειάζονται ενδείξεις, δηλαδή ερμηνείες. Εν προκειμένω, η ανυπαρξία καταδικαστικών στοιχείων είτε βασίζει την καταδίκη όπως και έγινε, στη δημιουργία καταδικαστικών σεναρίων είτε καταρρίπτει τις κατηγορίες. Οι καταδικαστικές ερμηνείες ενδείξεων μπορούν να σταθούν με τη δημιουργία των αντίστοιχων εντυπώσεων. Αυτό επιτυγχάνεται με πολλούς τρόπους όπως πχ με τις αναλύσεις των εργαστηρίων της ελ.ασ για ίχνη πυρίτιδας σε ένα τυχαίο καπέλο η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να υπάρχει (άσχετο αν δεν υπήρχε τελικά) και που παρότι καθόλου μεμπτή, σύμφωνα με την παραπάνω τάση θα έπρεπε να δικαιολογηθεί από μεριάς μου για να μην δημιουργείται κλίμα και εις βάρος μου εντυπώσεις. Ότι γίνεται σε αυτά τα ειδικά δικαστήρια αφήνει τα ανάλογα δεδικασμένα δηλαδή την αντίστοιχη παρακαταθήκη. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που ήρθα στο εφετείο, μιας και αναρωτήθηκε μέλος της έδρας. Ήρθα για να πολεμήσω με αξιοπρεπείς όρους την απόφαση που σε πρώτο βαθμό μου έδωσε δεκατρία χρόνια κάθειρξης χωρίς ένα στοιχείο. Άλλωστε αυτό ήταν σαφές από την αρχή κιόλας της δευτεροβάθμιας διαδικασίας, καθώς από τότε, είχα ήδη εκτίσει σχεδόν όλη την ποινή που μου επέβαλλε το πρωτόδικο.

Τα δικαστήρια επί της ουσίας διεκπεραιώνουν υποθέσεις στη γραμμή παραγωγής του συστήματος δικαιοσύνης. Το σύστημα δικαιοσύνης από τον τελευταίο δεσμοφύλακα και μπάτσο μέχρι των ανώτατο δικαστικό, αναπαράγει το έγκλημα και έτσι και τον λόγο ύπαρξης του. Τυπικά ωστόσο τα δικαστήρια όπως κι αυτό εδώ, αναζητάν την αλήθεια. Άραγε όμως ποια αλήθεια, όταν οι μεγαλύτεροι ψεύτες εδώ μέσα ήταν σάρκα εκ της σαρκός του διωκτικού μηχανισμού; Αστυνομικοί μάρτυρες κατηγορίας που όλοι βεβαίωσαν ότι σκούπιζα τα αποτυπώματα από τα κλειδιά κατά την παράδοσή τους με ένα πανάκι που δεν βρέθηκε ποτέ. Αστυνομικοί που ακόμη και μετά από ερώτηση μου αρνήθηκαν ότι μου φόρεσαν οι ίδιοι κουκούλα στη σύλληψη, τη μεταφορά και στην ανάκριση. Που αυτή την πρακτική που αποτελεί παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπως και οι παρακάτω πρακτικές: της σύλληψης χωρίς αναφορά της ταυτότητας των αστυνομικών, της χρήσης φυσικής και ψυχολογικής βίας στην ανάκριση, της βίαιης λήψης dna και αποτυπωμάτων, της πισθάγγονης χειροπέδησης από την ώρα της σύλληψης έως την επόμενη ημέρα ακόμη και μετά το πέρας της ανάκρισης μέσα στο 1×3 τετραγωνικά χώρο κράτησης, της άρνησης παροχής νομικής βοήθειας επί τρεις ημέρες, της απομόνωσης από κάθε επικοινωνία και της μη γνωστοποίησης των κατηγοριών δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν από κανέναν παρά μόνο από αυτόν που τις υφίσταται. Όμως παρά την ομερτά που υπάρχει για την κάλυψη των παρανομιών, έτυχε ως από μηχανής θεός να εμφανιστεί ένας πολίτης μάρτυρας κατηγορίας που βεβαίωσε τουλάχιστον δύο από τις παραπάνω πρακτικές. Ο συνεργάτης της αστυνομίας και ιδιοκτήτης του γκαράζ του οποίου τα κλειδιά παρέδιδα, βεβαίωσε ότι… είδε κάποιον που δεν τον είχε ξαναδεί δεμένο και με καλυμμένα τα μάτια στον τελευταίο όροφο της γαδα! Ο τύπος αυτός, εξαφανισμένος στο πρωτόδικο που ήρθε στο εφετείο μόνο μετά από επιβολή κυρώσεων εις βάρος του, είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον οποίο η αστυνομία χρωστάει την μιντιακή επιτυχία της σύλληψης μου. Εκείνο το πρωινό της 1ης Οκτώβρη στήθηκε η ενέδρα σύλληψης ύστερα από ειδοποίηση του ιδίου για την ώρα και το μέρος που θα του παρέδιδα ένα ζευγάρι κλειδιά. Η ενέδρα που κατά τα λεγόμενα των χαραμοφάηδων της αντιτρομοκρατικής ήταν καλοσχεδιασμένη ημέρες πριν αλλά που το πρωί που ήμουν εκεί δεν υπήρχε ψυχή. Για ποια αλήθεια να πρωτομιλήσουμε όταν δύο εκ των τεσσάρων αστυνομικών που υποτίθεται με συνέλαβαν, και οι οποίοι κατέθεσαν στη δίκη, δεν ήταν ποτέ στη σύλληψη αλλά ήρθαν και κατέθεσαν αντί των άλλων δυο συναδέλφων τους που για κάποιο λόγο δεν εμφανίζονται. Για ποια αλήθεια να μιλήσουμε άραγε όταν η σύλληψή μου έπαιξε κομβικό ρόλο στην ατζέντα ‘’νόμος και τάξη‘’ της τότε πνέουσας τα λοίσθια κυβέρνησης. Η εξιστόρηση των γεγονότων δεν είναι ποτέ αντικειμενική, αλλά ερχόμενη σε δεύτερο χρόνο, αν μη τι άλλο επηρεάζεται από διάφορες δυνάμεις. Εν προκειμένω η αφήγηση των γεγονότων από πλευράς των μηχανισμών όχι μόνο επηρεάστηκε από το τότε πολιτικό κλίμα αλλά υπηρέτησε τη στρατηγική της τρομολαγνείας.

Η αλήθεια είναι ότι οι νομοθεσίες εξαίρεσης υπάρχουν για να καταδικάζουν πολιτικές αντίστασης στο καθεστώς. Για τις καταδίκες των αγώνων μέρους της κοινωνικής βάσης, καταργήθηκαν τα μεικτά ορκωτά δικαστήρια και φτιάχτηκαν αυτά εδώ, μέσα σε χώρο φυλακής. Οι ειδικοί νόμοι σας μιλάνε για τρομοκρατία. Η αλήθεια είναι ότι καταδικάζω την τρομοκρατία. Μάλιστα όντας μέλος για μερικούς μήνες, της τρομοκρατικής οργάνωσης που λέγεται Ε.Δ (Ένοπλες Δυνάμεις), βεβαιώνω τις βίαιες μεθόδους που αναπαράγει με στόχο να τρομοκρατήσει πληθυσμούς. Το μόνο ενθαρρυντικό είναι πως η δειλία των στελεχών τους είναι απεριόριστη, το πατριωτικό σθένος τους ελάχιστο και πως στις γραμμές τους υπάρχουν φαντάροι που δεν θα σκοτώσουν για κανένα αφεντικό. Η αλήθεια είναι ότι οι καταδίκες στις αίθουσες των ειδικών δικαστηρίων γίνονται με πολιτικά κίνητρα, εκατέρωθεν. Καθώς και οι δύο πλευρές καταδικάζουν, απλά η μία έχει την εξουσία στα χέρια της.

Η αλήθεια που πρέπει να ειπωθεί και σε αυτό το δικαστήριο είναι η επαναστατική αλήθεια. Ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια, με όχημα το χρέος, η δικτατορία των αγορών επελαύνει στη χώρα, μια επέλαση που την έχουν βιώσει πολλοί λαοί ανά την υφήλιο. Την τελευταία δεκαετία το ελληνικό κράτος και το ντόπιο κεφάλαιο σε συμπόρευση με διεθνή αρπακτικά που έχουν συγκροτηθεί κυρίως από χώρες της δύσης, συσσωρεύουν τον πλούτο που υπάρχει υπό τη μορφή αποταμίευσης ή ιδιοκτησίας στην κοινωνική βάση. Το πιο σημαντικό είναι ότι προσαρμόζουν την νομοθεσία στα νέα δεδομένα ώστε να απομυζήσουν αποτελεσματικότερα τον παραγόμενο πλούτο. Ταυτόχρονα φροντίζουν να στερηθεί η δυνατότητα από την κοινωνική βάση να έχει και την ελάχιστη εξουσία πάνω στην παραγωγή αλλά και στην κατανάλωση, μέσω της ψηφιοποίησης του χρήματος και του ελέγχου του από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, εφαρμόστηκε το κλασικό σχέδιο, παρουσιάζοντας ένα αδηφάγο τεμπέλη λαό, ένοχο, ο οποίος πρέπει να πληρώσει ακριβά την επιθυμία του για ζωή, να θυσιαστεί και να υποθηκεύσει το μέλλον της νέας γενιάς. Το κόστος των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, χιλιάδες αυτοκτονίες, αυξημένες ψυχικές διαταραχές και ένα βιοτικό επίπεδο που αγγίζει αυτό που το ίδιο το σύστημα ορίζει ως ακραία φτώχεια. Νέοι άνθρωποι με κατακρεουργημένα όνειρα που βομβαρδίζονται συστηματικά από τα media με ρατσισμό, σεξισμό, καταναλωτισμό και ατομισμό, προκειμένου να σωθεί κάποια ομάδα, κάποια πατρίδα, κάποια μίζερη καθημερινότητα. Για να σωθεί ένα σύστημα που όποτε πάει να βουλιάξει πετάει στη φωτιά του πολέμου τον ανθρωπισμό της αστικής δημοκρατίας, μαζί με τους ανθρώπους της. Για να συνεχίζει να ανοίγει η ψαλίδα της ανισότητας.

Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός απ όπου προέρχονται τα λεγόμενα δημοκρατικά ιδεώδη είναι χτισμένος πάνω στο αίμα των ντόπιων προλετάριων και στη βία της αποικιοκρατίας. Οι ευαίσθητοι φιλάνθρωποι το πρωί και ρατσιστές στρατοκράτες το βράδυ Ευρωπαίοι, διαφυλάττουν την ευμάρεια τους καταδικάζοντας ολόκληρες χώρες στην πείνα και τη φτώχεια. Ολόκληρες ήπειροι όπως η Λατινική Αμερική, η Αφρική και πολλές χώρες της Ασίας, χρησιμοποιούνται ως χωματερές τοξικών αποβλήτων ή πηγή πρώτων υλών για να τροφοδοτήσουν τον καταναλωτισμό της δύσης. Το ταξικό σύστημα έχει επικρατήσει παγκοσμίως κοστολογώντας τα πάντα. Η ζωή του προλετάριου έχει λιγότερη αξία από αυτή του αφεντικού.

Ωστόσο παρά την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, το ζιζάνιο της αντίστασης συνεχίζει και φυτρώνει σε πείσμα των καιρών, σηματοδοτώντας εναλλακτικούς τρόπους οργάνωσης της κοινωνικής ζωής. Ενδεικτικό είναι ότι τα πρώτα χρόνια της εφαρμογής των πολιτικών λιτότητας πολλοί άνθρωποι αποκλείστηκαν από το δικαίωμα στην περίθαλψη. Ως απάντηση στην μοιρολατρία το δρόμο έδειξαν οι αυτοοργανομένες δομές υγείας, φτιαγμένες από όσες και όσους έχουν αντικαταστήσει το κίνητρο του κέρδους με την αξία της αλληλεγγύης. Κάθε κρίσιμο γεγονός που σπάει την κανονικότητα προωθεί νέες λύσεις και όταν υπάρχει ένα κίνημα που θα τις συνδιαμορφώνει, αναπόφευκτα μεταδίδει κάποια χαρακτηριστικά του. Στην απαρχή των πολιτικών λιτότητας, πολλές γειτονιές μπολιάστηκαν με δομές, στέκια και συνελεύσεις κατοίκων, καταλήψεις και συλλογικές κουζίνες. Με δομές που σκοπό έχουν την κάλυψη ανθρώπινων αναγκών είτε αυτές αφορούν την ένδυση, την στέγαση, την μόρφωση. Μια παράλληλη οικονομία σχηματίζεται, με διαφορετικούς όρους από αυτούς που το σύστημα επιτάσσει. Οι δομές αυτές παρά την εμβρυακή μορφή τους έχουν μεταξύ άλλων σαν αποτέλεσμα διατηρηθεί ένα βασικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης, αυτό του κοινωνικού όντος, που υποσκάπτεται από την εκ του συστήματος εκπορευόμενη εξατομίκευση. Ένας άνεργος σαν μονάδα, είναι πολύ εύκολο να αποκλειστεί και η κοινωνική του ζωή αποδιοργανώνεται. Η συλλογικοποίηση αντίθετα εξασφαλίζει την συνέχιση της κοινωνικής ζωής και αυτό είναι ένα απτό αποτέλεσμα της αλληλεγγύης στην κοινωνική βάση.

Η αντίσταση στην επέλαση του κεφαλαίου και του κράτους γνώρισε ένδοξες μέρες στα πρώτα χρόνια του μνημονίου με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να μάχονται στον δρόμο τις δυνάμεις καταστολής. Η μακριά ιστορία αντίστασης συνδέει τους αγώνες και βάζει όλα τα μέσα πάλης στο προσκήνιο. Οι πέτρες και οι μολότοφ ήταν τα μέσα που ο κόσμος στο δρόμο χρησιμοποίησε όσες φορές επιχείρησε κατά κύματα να εισβάλλει στην βουλή. Εκείνες τις ημέρες που η αστυνομική βία οδήγησε σε έναν νεκρό από τα χημικά και σε εκατοντάδες τραυματίες, πολλούς με μόνιμες βλάβες, ο κόσμος ήταν έτοιμος να αποδεχθεί σε πλατιά βάση και ένοπλα μέσα αντίστασης. Άλλωστε και σύμφωνα με το άρθρο 120 του Συντάγματος που εσείς υποτίθεται υπηρετείτε, δεν χρειάζεται να είναι κανείς επαναστάτης για να αντισταθεί με ‘’κάθε μέσο’’ όπως λέει και το παραπάνω άρθρο, στην παραβίαση του. Το επιχείρημα αυτό ακουγόταν κάτα κόρον από τις μικροαστικές πολιτικές δυνάμεις που είχαν κατέβει στο δρόμο, ώστε να νομιμοποιήσουν και να χωρέσουν στην ατζέντα τους, την πρωτοφανή λαϊκή αντιβία. Η αλήθεια είναι ότι η αντίσταση στην κρατική τρομοκρατία και την καπιταλιστική εκμετάλλευση δεν μπορεί να διαχωρίσει τα μέσα ανατροπής σε ένοπλα και άοπλα. Αυτός ο διαχωρισμός γίνεται από το κράτος για να διασφαλίζει το μονοπώλιο της βίας. Στην παγκόσμια επαναστατική ιστορία πάντα τα κινήματα αντιμετώπισαν ένοπλα την κρατική επιβολή. Ειδικά στην χώρα αυτή ο ένοπλος αγώνας παραμένει απόλυτα νομιμοποιημένος στα μάτια μεγάλου μέρους της κοινωνικής βάσης που ως τρομοκρατία αναγνωρίζει τις ουρές στον ΟΑΕΔ και το άγχος της επιβίωσης και όχι τις στοχευμένες ενέργειες ενάντια σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους.

Η επανάσταση είναι πλέον μια αναγκαιότητα, στην εποχή που η τεχνολογία έχει ξεπεράσει την δυνατότητα της να διευκολύνει την επιβίωση του ανθρώπου φτάνοντας σε επίπεδα τέτοια που να μπορεί να απειλήσει την επιβίωση όλου του πλανήτη. Ταξικό σύστημα, εκτός από καταδυνάστευση της κοινωνίας, σημαίνει και αμετάκλητες βλάβες στο φυσικό περιβάλλον. Η παρέμβαση στο γενετικό υλικό χλωρίδας και πανίδας με μοναδικό σκοπό τη μείωση του κόστους παραγωγής, αποτελεί πλέον συνήθη πρακτική με το επιχείρημα να είναι η δήθεν καταπολέμηση του υποσιτισμού. Παρ’ όλα αυτά η πείνα συνεχίζει να σκοτώνει παρ ότι η αγορά έχει πλημμυρίσει από μεταλλαγμένη σόγια και καλαμπόκι, γιατί το πρόβλημα δεν είναι η ποσότητα της τροφής αλλά η φτώχεια, που είναι αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης και της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής από λίγους. Η πρόσβαση στην τροφή δεν λύθηκε από τα μεταλλαγμένα τρόφιμα όπως δεν λύθηκε με την επικράτηση των μονοκαλλιεργειών και τη μαζική χρήση φυτοφαρμάκων, ζιζανιοκτόνων, εντομοκτόνων και χημικών λιπασμάτων. Και τότε το επιχείρημα ήταν το ίδιο. Ωστόσο στο μόνο που συνέβαλλε η καπιταλιστική ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής είναι στην εξάρτηση των παραγωγών από τις εταιρίες, στην καταστροφή του υδροφόρου ορίζοντα και κυρίως στην εξαφάνιση της βιοποικιλότητας. Η παραγωγή αερίων του θερμοκηπίου μεταλλάσσει ραγδαία το κλίμα της γης και πυροδοτεί περαιτέρω αντιδράσεις που φέρνουν άγνωστα αποτελέσματα. Η αποψίλωση των δασών, πέρα από την συμβολή της στην κλιματική αλλαγή, αποτελεί τεράστια σπατάλη πόρων του πλανήτη μεταμορφώνοντας τον σταδιακά σε έρημο αφού οι πνεύμονες πρασίνου της γης θυσιάζονται για να γίνουν βοσκοτόπια προορισμένα στη παραγωγή ζωοτροφής για την εθισμένη στο κρέας δυτική κοινωνία. Παράλληλα εκατομμύρια άνθρωποι συνεχίζουν να υποσιτίζονται. Το ίδιο έργο παίζεται και σε μικρή κλίμακα στη χώρα αυτή. Μεγάλες εταιρίες εκμεταλλεύονται φυσικούς πόρους καταστρέφοντας την ζωή των ντόπιων πληθυσμών και μετατρέποντας σε κρανίου τόπο τεράστιες περιοχές. Πληθυσμοί αντιστέκονται στα σχέδια της ανάπτυξης με κάθε μέσο από τον Αμαζόνιο μέχρι στις Σκουριές και πολλές φορές οι αγώνες ανεβάζουν τόσο το κόστος των επενδύσεων, ώστε μπαίνουν εμπόδιο στην καταστροφική ανάπτυξη.

Για την εξασφάλιση της ομαλής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και για την ομαλή εκμετάλλευση της φύσης, ιερούς σκοπούς για την κερδοφορία, υπάρχουν οι νόμοι του κράτους. Αυτούς τους νόμους υπερασπίζεστε και εσείς ως δικαστές και όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο είστε συνυπεύθυνοι στο έγκλημα. Όσο προωθείται η κερδοφορία, με γεωμετρική πρόοδο οι πληγές στο κοινωνικό σώμα και στο περιβάλλον βαθαίνουν μετατρέποντας τη Γη σε αφιλόξενο μέρος. Είτε από κάποιο ατύχημα, όπως αυτό που ακόμη είναι σε εξέλιξη στη Φουκοσίμα, όπου οκτώ χρόνια μετά μολύνει ακόμη τον Ωκεανό με ραδιενέργεια, είτε από κάποιο πόλεμο, η πυρηνική καταστροφή παραμονεύει.

Αν υπάρχει κάποια δύναμη που να μπορεί να εκτροχιάσει από την πορεία του τον κρατισμό και τον καπιταλισμό, είναι η παγκόσμια κοινωνική επανάσταση. Το σύστημα αυτό που κύρια αξία του και κίνητρο έχει το κέρδος, είναι τόσο αυτοκαταστροφικό που οφείλουμε αφενός να διαχωριστούμε όσο γίνεται αξιακά και σε επίπεδο καθημερινότητας από το ίδιο και αφετέρου να το καταστρέψουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα.

Κλείνοντας την τοποθέτησή μου, θεωρώ ότι μεγαλύτερη σημασία από την ίδια την αποδόμηση του κατηγορητηρίου, έχει η ανάδειξη της διαφορετικής οπτικής πάνω στην ίδια την διαδικασία και κυρίως την κρατική δομή στην οποία στηρίζεται και την οποία αναπαράγει. Το κόστος των επιλογών να πορευθώ με αυτό τον τρόπο το ήξερα ότι θα το πληρώσω από την αρχή της πρώτης δίκης, όπως πολύ καλά ήξερα από την εφηβεία μου, που άρχισα να μετέχω στον κοινωνικό αγώνα, ότι θα έχει κόστος η αντίσταση στο σύστημα που αντίστοιχα εσείς υπερασπίζεστε. Για όσους έχουν πάρει την επιλογή να είναι επαναστάτες το κόστος σε προσωπικό επίπεδο ξέρουν ότι μπορεί να γίνει δυσβάσταχτο, αλλά αξίζει χίλιες φορές περισσότερο από μια απονευρωμένη ύπαρξη πειθαρχημένη στους κανόνες του ταξικού παιχνιδιού.

Οι αγωνιστές ζουν περήφανοι για αυτό που είναι είτε μέσα είτε έξω από την φυλακή και αυτό δεν μπορεί να το κλέψει η καταστολή όσο σκληρή κι αν είναι, παρά μόνο η απογοήτευση και η παραίτηση. Όμως όσο κι αν απογοητευτεί κανείς από την πραγματικότητα που ορθώνει εμπόδια στις προσδοκίες και το επαναστατικό όραμα, δεν μπορεί παρά να αναπτερώσει τις ελπίδες με το δίκαιο της υπόθεσης και την αναγκαιότητα για μια διαφορετική ζωή. Τα χαμόγελα των γειτόνων σου, οι αγκαλιές των συντρόφων, τα συνθήματα στους δρόμους που παραμένουν παρά τα χρόνια που ήσουν στη φυλακή, τα καθαρά βλέμματα, η αλληλεγγύη και οι ανθρώπινες σχέσεις μακριά από το θέαμα και την εξουσία επουλώνουν κάθε πληγή.

Η τιμή να ανήκεις στην παγκόσμια οικογένεια των γνωστών και άγνωστων που πολεμούν το κρατικό και ταξικό σύστημα κρατώντας αλώβητες τις αξίες τους, είναι απερίγραπτη. Και από μόνο του αυτό, αποτελεί λόγο ύπαρξης.

                              Κάτω το κράτος Ζήτω η Αναρχία