Ολος ο κόσμος ένα «κλειστό κέντρο κράτησης»;
http://www.topikopoiisi.eu/902rhothetarhoalpha/9580507?fbclid=IwAR1e-iOr-2Q2omveD4hruQ0OUsjJgZMf6WR_Efcl7ad4SW-7lbn2qOZgxTA
15/2/2020
Οι επιτάξεις χώρων σε νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου προκειμένου να δημιουργηθούν οι «κλειστές δομές» που έχει επιλέξει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υπό την πίεση τόσο της ακροδεξιάς πτέρυγάς της όσο και των τοπικών κοινωνιών που έχουν φτάσει στα όριά τους μας δίνουν μια μικρή μόνο «προκαταβολή» απ’ όσα θα ζήσουμε στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Μοιάζουν περισσότερο με «σκηνές προσεχώς»!
Τόσο οι συνεχιζόμενοι τοπικοί πόλεμοι –όπως αυτός της Συρίας– όσο και η επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση χωρών της Αφρικής, αλλά, κυρίως, η εν εξελίξει κλιματική αλλαγή θα αποτελέσουν τις βασικές αιτίες έντασης της μετανάστευσης και της προσφυγιάς με προορισμό την Ευρώπη.
Η διαχείριση αυτής της κρίσιμης κατάστασης που θα αντιμετωπίσουμε τις επόμενες δεκαετίες θα αποτελέσει ίσως τη μεγαλύτερη πρόκληση μέχρι σήμερα για τα δημοκρατικά καθεστώτα. Τα αναγκαστικά μέτρα περιορισμού της μετακίνησης, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και τα πάσης φύσεως διοικητικά μέτρα θα αποτελέσουν το βασικό μέσο διακυβέρνησης για μεγάλο μέρος του κόσμου. Το βλέπουμε ήδη να συμβαίνει σ’ έναν βαθμό στην Κίνα με αφορμή το ξέσπασμα της υγειονομικής κρίσης εξαιτίας του κορονοϊού.
Οι διαμάχες για έναν ζωτικό χώρο επιβίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων αναμένεται να οξύνουν όλες τις υπαρκτές σήμερα αντιθέσεις: κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές, σε βαθμό που μέχρι σήμερα παραμένει εκτός φαντασίας.
Η κατάσταση αυτή θα αποτελέσει ένα θερμοκήπιο αυταρχισμού, ρατσισμού και ακροδεξιών-φασιστικών αντιλήψεων που, ενδεχομένως, θα γεννήσουν πολλά άνθη του κακού στην εξουσία, με ηγέτες –τύπου Ορμπαν, Κατσίνκσι και Ερντογάν– που περιφρονούν την ανθρώπινη ζωή και θεωρούν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Μέχρι σήμερα ο καπιταλισμός επιτρέπει την ελεύθερη και ανεξέλεγκτη κίνηση των κεφαλαίων, αλλά θέτει όλο και περισσότερους περιορισμούς στην κίνηση των ανθρώπων, κάτι που επαναφέρει με ιδιαίτερη οξύτητα το θέμα τού κατά πόσο είναι συμβατός με τη δημοκρατία. Η βιοπολιτική του κεφαλαίου χρησιμοποιεί τα πλωτά φράγματα, τους φράχτες, τα τείχη, τα στρατόπεδα, τα κλειστά κέντρα, τον στρατό, το ναυτικό, την αστυνομία και τον εγκλεισμό ως μέσα αντιμετώπισης ενός προβλήματος που το ίδιο και οι εκπρόσωποί του έχουν δημιουργήσει και επιτείνουν.
Την ίδια ώρα που το σύστημα μολύνει καθημερινά το φυσικό περιβάλλον με καυσαέρια, απορρίμματα και χημικά, δηλητηριάζει το κοινωνικό περιβάλλον με αντιδραστικές ιδέες, ρατσιστικές συμπεριφορές και ανείπωτη βία. Οσοι σήμερα αντιδρούν γιατί τα διάφορα μέτρα αγγίζουν το νησί, την περιοχή ή τη χώρα τους, θα πρέπει να σκεφτούν ότι πατρίδα μας είναι και ο πλανήτης και συγκάτοικοί μας όλοι οι κολασμένοι που για διάφορους λόγους εγκαταλείπουν το δικό τους νησί, τη δική τους περιοχή, τη δική τους πατρίδα.
Όσοι πλειοδοτούν στο «να πάρουμε πίσω την πατρίδα μας» θα πρέπει να ξέρουν ότι αυτό που έρχεται ξεπερνά χώρες, πατρίδες και γειτονιές και μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με διεθνή συνεργασία και σε πλανητικό επίπεδο. Και κυρίως μόνο εάν οι δικές τους ιδέες ηττηθούν, προτού καταστρέψουν για ακόμα μία φορά την ανθρωπότητα και θέσουν σε κίνδυνο αυτή τη φορά την επιβίωση του ίδιου του είδους μας.
Οι πολίτες θα πρέπει να αφυπνιστούν στην πραγματικότητα του σήμερα, γιατί η πραγματικότητα του αύριο θα είναι ενδεχομένως εφιαλτική και θα περιέχει πολύ περισσότερο πόνο, απογοήτευση και τυφλή οργή. Μπορούμε;