O λόγος που αργεί η κυβέρνηση να πράξει το αυτονόητο στο αίτημα των κρατούμενων για αποσυμφόρηση των φυλακών.
ΛΑΒΑΜΕ ΜΕ E-MAIL
από βαγγέλης πάλλης
14/04/2020 11:36 πμ.
Αργεί γιατί θέλει να το λανσάρει στην κοινωνία σαν ευεργέτημα. ενώ άλλες χώρες έχουν ήδη νομοθετήσει για αποσυμφόρηση των φυλάκων εν μέσω της παγκόσμιας πανδημίας η φασίζου δεξιά κυβέρνηση του Μητσοτάκη απλά αδιαφορεί για τους χιλιάδες κρατούμενους. Αίτημα που δεν είναι δυνατόν να μην γίνει δεκτό-λόγω κορωνοιου- να κάνουμε μια ανάλυση γιατί αργούν στο ΔΙΚΑΙΟ αίτημα για αποσυμφόρηση των φυλακών κατά την ταπεινή μου άποψη αν οι μικροποσότητες και γενικότερα όσοι δικαιούνται να αποφυλακιστούν ένωναν τις φωνές τους με το ΔΙΚΑΙΟ αίτημα για αποσυμφόρηση ίσως να είχαν την μοναδική ευκαιρία όχι μόνο να νοιώσουν για λίγο εξεγερμένοι αλλά να είναι έμπρακτα ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ/ΕΣ σε όλους όσους αγωνίζονται για δικαιώματα διαφύλαξης κεκτημένων με προσωπικό κόστος πολλές φορές. Άδω οφείλω να προσθέσω μερικές ιδιαίτερα σημαντικές προτάσεις για το πως αξιολογούνται συμπεριφορές κρατούμενων όντος των τειχών από την ανάληψη ευθηνής της δολοφονίας του ανθρωποφύλακα βασανιστή Καλλιμάνη. Η αποσιώπηση εξασφαλίζει τη συγκάλυψη και η συγκάλυψη την ατιμωρησία: για να μείνει ατιμώρητο το καθημερινό έγκλημα που συντελείται στις φυλακές χρειάζεται να παραμείνει κρυφό. Και την αποσιώπηση αυτή μόνο ένα ευρύ δίκτυο δημόσιων σχέσεων εντός και εκτός φυλακής μπορεί να εγγυηθεί. μόνο με τη συνδυασμένη δράση μια ευρείας γκάμας χαρακτήρων, η οποία περιλαμβάνει από ανώτερο αστυνομικό και δικαστικό προσωπικό, πολιτικούς και δημοσιογράφους έως επιχειρηματίες της νύχτας, μαφιόζικα κυκλώματα και μπράβους, μπορεί να μένει στεγανός ο “εκτός των τειχών λαός” από τον ανείπωτο ανθρώπινο πόνο που πλημμυρίζει τα κάτεργα. Αναγκαία προϋπόθεση, αν μη τι άλλο, ώστε η σωφρονιστική κρεατομηχανή να συνεχίζει απρόσκοπτα το έγκλημα της σε βάρος του έγκλειστου πολυεθνικού προλεταριάτου – γιατί προλετάριοι, βασανισμένοι προλετάριοι είναι στην πλειοψηφία τους, οι άνθρωποι που στοιβάζονται στις φυλακές. Απλοί άνθρωποι του λαού, φτωχοί, μεροκαματάρηδες, άνεργοι, άρρωστοι, απόκληροι, μετανάστες, ένα εργατικό δυναμικό πεταμένο από την παραγωγική διαδικασία, ένα εργατικό δυναμικό που κηρύσσεται παράνομο και εξοντώνεται στα κελιά της δημοκρατίας . Σε αυτό το επίπεδο, των δημόσιων σχέσεων, ο Καλλιμάνης θα αναδειχθεί σε αυθεντία. Είχε άλλωστε θητεύσει και στην κατάλληλη “σχολή”. Οι δημόσιες σχέσεις ήταν πάντα το δυνατό χαρτί του Αραβαντινού και της κλίκας του μέσα στις φυλακές. Πάνω σε αυτές εξασφάλιζαν τα νώτα τους. Πάνω σε αυτές έστηναν τις μπίζνες τους, που είχαν μετατρέψει τις φυλακές σε κερδοφόρες επιχειρήσεις και εξέχοντα μέλη της σωφρονιστικής μαφίας σε εκατομμυριούχους. Πάνω σε αυτές εδραίωναν την κυριαρχία τους. Και τελικά χάρη σε αυτές, έφερναν σε πέρας το έργο που τους ανάθεταν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι. Οι πολιτικοί διαχειριστές του αστικού κράτους. Το υπουργείο Δικαιοσύνης και η κυβέρνηση. Δουλεύοντας σκληρά και κυρίως αξιοποιώντας τις διασύνδέσεις και τον αέρα που του προσέφερε η ενεργός του συμμετοχή στο κύκλωμα Αραβαντινού, ο Καλλιμάνης ανεβαίνει γοργά στην σωφρονιστική ιεραρχία. Συνδέεται πλέον πολύ στενά με το μεγάλο αφεντικό. Η κουμπαριά τους επισφραγίζει τη σχέση τους. Ο Καλλιμάνης γίνεται πλέον το δεξί του χέρι. Γίνεται ο υπαρχηγός. Από τη θέση του δεν χρειάζεται πια να βάφει ο ίδιος τα χέρια του με αίμα. Τώρα πια είναι αυτός που που κατευθύνει, που καθοδηγεί, που διοικεί. Άλλωστε ο κυρ Αντώνης ο κουμπάρος του έχει μπει εδώ και χρόνια, όπως δήλωνε ο ίδιος, σε διαδικασία συνταξιοδότησης. ” Έχω μεγαλώσει πια, δεν μπορώ να είμαι τόσο αποδοτικός όπως παλιά. Μόνο η αγάπη μου για τη δουλειά με κρατάει στη φυλακή” ήταν η μόνιμη επωδός του στους τσάτσους που τον περιβάλλουν και στις τηλεοπτικές εκπομπές που τον καλούν ως ειδικό περί του “σωφρονισμού”. Υπό αυτές τις συνθήκες η διαδοχή του Αραβαντινού φάνταζε προδιαγεγραμμένη. Η προαγωγή του Καλλιμάνη σε Αρχιφύλακα των φυλακών τύπου Γ Δομοκού επιβεβαίωσε αυτό που φημολογούνταν τον τελευταίο καιρό ανοιχτά: ο Καλλιμάνης παίρνει το τιμόνι των φυλακών. Ως πρώτος Αρχιφύλακας των Φυλακών τύπου Γ εγκαινιάζει τις νέες ειδικές συνθήκες κράτησης και το κατασταλτικό καθεστώς που τις συνοδεύει. Μετά από ευδόκιμη θητεία 17 ετών ο Καλλιμάνης μετατρέπεται στη βασική κατασταλτική αιχμή του αστικού κράτους μέσα στις φυλακές. Σε μια από τις πιο κρίσιμες για την άρχουσα τάξη περίοδο, σε μια περίοδο που παράγει νομοτελειακά συγκρούσεις, εξεγέρσεις και ένοπλο αγώνα, ο Καλλιμάνης καλείται να αντιμετωπίσει, υπερθωρακισμένος με τις νέες εξουσίες που του έδινε ο πρόσφατα ψηφισμένος νόμος για τις φυλακές τύπου Γ, τους πολιτικούς και αγωνιστές κοινωνικούς κρατούμενους. Όσους δηλαδή βρίσκονται στη φυλακή εξαιτίας της επαναστατικής πολιτικής τους δράσης και όσων η συμπεριφορά δεν συνάδει με αυτή του προβάτου, όπως θα ήθελε ο Καλλιμάνης, αλλά με αυτή του εξεγερμένου ανθρώπου. Αναμφίβολα ο Καλλιμάνης συγκέντρωνε πολλά από τα προσόντα που απαιτούνταν για μια τέτοια θέση. Ήταν έμπειρος, βίαιος , καλά δικτυωμένος με πανίσχυρες άκρες εντός και εκτός φυλακής. Και είχε πάντα, βέβαια, τον Αραβαντινό δίπλα του . Οι κολλεγιές μερίδας πολιτικών κρατουμένων με γνωστά μαφιόζικα κυκλώματα με τα οποία εκείνος συνεργαζόταν αγαστά για χρόνια, του πρόσθεταν επιπλέον πόντους στην κούρσα της διαδοχής. Στα μάτια των πολιτικών του προϊστάμενων, ο Καλλιμάνης θα φανεί ως ο ιδανικός για να σπάσει, επιτέλους, ο πάγος ανάμεσα στην υπηρεσία και τους πολιτικούς κρατούμενους. Για να επέλθει έτσι η πολυπόθητη τάξη ανέξοδα, χωρίς εντάσεις και διαπληκτισμούς. Όχι δεν υποτιμούσαν οι πολιτικοί προϊστάμενοι του Καλλιμάνη το ειδικό βάρος των πολιτικών κρατουμένων ούτε τη δυναμική που μπορούσε να αναπτύξει το κίνημα αλληλεγγύης. Είχαν άλλωστε πικρή ιστορική εμπειρία. Η ελεγχόμενη επικοινωνία και συναλλαγή, όμως, αποτελούσε την πρώτη επιλογή της πολιτικής τους . Ακόμα και υποχωρήσεις σε κάποια επιμέρους ζητήματα του νέου νόμου, ήταν έτοιμοι σιωπηρά να αποδεχθούν, καταπώς διοχέτευαν τα παπαγαλάκια τους εντός και εκτός φυλακής, προκειμένου να αποτραπούν οι εντάσεις. Στην περίπτωση βέβαια που η οδός της πειθούς και της διαπραγμάτευσης απέβαινε άκαρπη, η οδός της ράβδου περέμενε πάντα σε ισχύ. O Καλλιμάνης και η κλίκα του ήταν έτοιμοι για όλα. Δεν θα δίσταζαν να εφαρμόσουν τη νέα νομοθεσία με κάθε μέσο. Ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να αντιπαρατεθούν( ακόμα και βίαια) με τους πολιτικούς και τους αγωνιστές κοινωνικούς κρατούμενους. Ο Καλλιμάνης ήταν αποφασισμένος. Οι πολιτικοί και αγωνιστές κοινωνικοί κρατούμενοι, αν δεν πείθονταν με το καλό, θα πειθαρχούσαν με το ζόρικο. Με τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο ο Καλλιμάνης έφτιαξε το όνομα του τα πρώτα χρόνια της θητείας του. Με τις μαγκιές, τους τσαμπουκάδες, το ξύλο
βαγγέλης πάλλης.