Πολύκαρπος Γεωργιάδης- Ελληνοτουρκικός αστικός ανταγωνισμός και υγειονομική/οικονομική κρίση

https://athens.indymedia.org/post/1608850/

 

από Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

30/11/2020 12:58 μμ.

 

Κείμενο του πολιτικού κρατούμενου, Πολύκαρπου Γεωργιάδη, από τις φυλακές της Λάρισας.

Ελληνοτουρκικός αστικός ανταγωνισμός και υγειονομική/οικονομική κρίση: Η διπλή πολεμική προπαρασκευή του ελληνικού κράτους εναντίον του εχθρού-λαού.

Ι O ανταγωνισμός των αστικών τάξεων της Ελλάδας και της Τουρκίας και η κρατική διαχείριση της κρίσης που ξέσπασε με την εμφάνιση της πανδημίας συναποτελούν εδώ και αρκετούς μήνες τους δύο βασικούς μοχλούς πίεσης του ελληνικού κράτους εναντίον της πολυεθνικής εργατικής ταξης και των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων. Μετά από τη δεκαετή βίαιη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση, που στην Ελλάδα πήρε την ειδική μνημονιακή έκφραση που βιώσαμε σε αριστερές και δεξιές εκδοχές, ανοίγει ένας νέος κύκλος επίθεσης σε όσες εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις έχουν απομείνει. Στο όνομα της εθνικής ενότητας απέναντι σε έναν ορατό κι έναν αόρατο εχθρό (τους μοχθηρούς Τούρκους και τον νέο κορονοϊό) ο λαός καλείται να στοιχηθεί πίσω από τον ταξικό του εχθρό, ενώ η κυβέρνηση ως πλασιέ του ελληνικού κεφαλαίου απαιτεί ταξική ανακωχή και κοινωνική ειρήνη. Απαιτεί να μείνουμε βουβοί απέναντι στη μονομερή επίθεση που διεξάγει εναντίον μας, τόσο με οικονομικά μέτρα (όπως ο νέος πτωχευτικός κώδικας) όσο και με την ένταση του αυταρχισμού και της κατασταλτικής μανίας. Η αστυνομική βία έφτασε στο απόγειο στις 17 Νοεμβρίου με περισσότερες από 400 προσαγωγές, ενώ το κράτος δεν δίστασε να τσαλαπατήσει το ιερό φετίχ του συντάγματος για να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις σε ολόκληρη τη χώρα. Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να δούμε με διαλεκτικό και ενιαίο τρόπο την κρατική διαχείριση των δυο κρίσεων ως “υπερόπλα” του ελληνικού κεφαλαίου και του κράτους του εναντίον του εχθρού-λαού.

ΙΙ Το ελληνικό κράτος εμφανίζει τον εαυτό του διαχρονικά ως διαρκώς αμυνόμενο στην “τουρκική προκλητικότητα” και τον λεγόμενο “νεο-οθωμανισμό”. Κατά τη διάρκεια της Τριμερούς Συνόδου Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου την 21η Οκτωβρίου, ο Έλληνας πρωθυπουργός κατηγόρησε την Τουρκία πως “στρατικοποιεί τη διπλωματία”. Ξέχασε, βέβαια, πως δίπλα του στεκόταν ο Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι, επικεφαλής της στρατιωτικής δικτατορίας της Αιγύπτου που ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Η κυβέρνηση δεν δίστασε να υποδεχθεί τον δικτάτορα Σίσι μετά βαΐων και κλάδων στην Αθήνα εν μέσω καραντίνας, ενώ ταυτόχρονα ο ελληνικός και αιγυπτιακός στρατός διενεργούσαν στρατιωτικές ασκήσεις με πραγματικά πυρά στα σύνορα με την Τουρκία. Πραγματικά, χρειάζεται μεγάλο θράσος για να μιλάει κάποιος για “στρατικοποίηση της διπλωματίας” προαναγγέλοντας ταυτόχρονα αγορές δισεκατομμυρίων ευρώ και δολαρίων από τη γαλλική και αμερικανική πολεμική βιομηχανία, την ώρα που το δημόσιο σύστημα υγείας έχει καταρρεύσει από την αδιαφορία και την έλλειψη πόρων… Στην πραγματικότητα, στον ελληνοτουρκικό αστικό ανταγωνισμό δεν υπάρχει καμιά αμυνόμενη πλευρά. Και οι δύο αστικές τάξεις είναι επιθετικές και επιδιώκουν, με διαφορετικό τρόπο η καθεμία, τα μέγιστα δυνατά οφέλη και τη γεωστρατηγική τους αναβάθμιση ανάλογα με τη θέση τους στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό. Ταυτόχρονα, τα δύο αντίπαλα κράτη είναι συμμαχικά στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, αν και βέβαια η Τουρκία έχει μεγαλύτερα περιθώρια άσκησης αυτόνομης εξωτερικής πολιτικής, φλερτάροντας ταυτόχρονα με αντιπάλους των ΗΠΑ (και ιδιαίτερα με τη Ρωσία). Επίσης, η Τουρκία, παρά την οικονομική της κρίση, ασκεί μια δυναμική αναθεωρητική πολιτική, ενώ έχει άμεση στρατιωτική παρουσία και εμπλοκή σε πολλές χώρες (Συρία, Ιράκ, Λιβύη, Κύπρος, Αζερμπαϊτζάν), εκμεταλλευόμενη το κενό που αφήνει η αποδυνάμωση της αμερικανικής ηγεμονίας στην ευρύτερη περιοχή. Η επιθετικότητα της Τουρκίας, όμως, με κανέναν τρόπο δεν καθιστά αμυνόμενη την Ελλάδα. Η “αμυνόμενη” Ελλάδα χτίζει στρατηγικές συμμαχίες με τα πλέον αντιδραστικά και αιματοβαμμένα καθεστώτα, κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Ο πολεμοκάπηλος άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου συμπληρωνεται από συμμαχίες με υποψήφιους δικτάτορες, όπως ο Στρατάρχης Χάφταρ στη Λιβύη, και με τις αντιδραστικές μοναρχίες της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, που αιματοκυλούν τον λαό της Υεμένης με τις ευλογίες των ΗΠΑ και της ΕΕ. Σ’ αυτό το αιματοκύλισμα, μάλιστα, έβαλε το λιθαράκι του και το “αμυνόμενο” ελληνικό κράτος, με την αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να πουλάει πυρομαχικά στον βασιλικό οίκο των Σαούδ και με τη νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ να κανονίζει μπίζνες με τα ΗΑΕ, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Κ. Μητσοτάκη στη χώρα. Είναι το “αμυνόμενο” ελληνικό κράτος που φιλοξενεί στα εδάφη του ισραηλινές ειδικές δυνάμεις και από κοινού με τον ελληνικό στρατό διενεργούν ασκήσεις προσομοίωσης πυραυλικών επιθέσεων, στοχοποιώντας την Τουρκία, την Παλαιστίνη, τη Συρία και το Λίβανο. Είναι το “αμυνόμενο” ελληνικό κράτος που έχει μετατραπεί σε απέραντη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ και διαρκές πολεμικό ορμητήριο (από τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία μέχρι τις πυραυλικές επιθέσεις στη Συρία). Είναι το “αμυνόμενο” ελληνικό κράτος που έρχεται δεύτερο, μετά τις ΗΠΑ, σε πολεμικές δαπάνες ως προς το ΑΕΠ ανάμεσα στα μέλη του ΝΑΤΟ. Είναι το “αμυνόμενο” ελληνικό κράτος που έχει σαν δηλωμένο στόχο να μετατραπεί σε “Δεύτερο Ισραήλ”, δηλαδή σε ένα υπερεξοπλισμένο κράτος-αστακό. Άλλωστε, ο έρωτας του ελληνικού κράτους με το σιωνιστικό καθεστώς-απαρτχάιντ τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί να κρυφτεί, συμβάλλοντας με τον τρόπο του στην απομόνωση του δίκαιου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του παλαιστινιακού λαού. Μιας απομόνωσης που γίνεται ακόμα πιο επαίσχυντη με τις προδοτικές “Συμφωνίες του Αβραάμ” που υπογράφουν με το Ισραήλ, τα ΗΑΕ, το Μπαχρέιν και το Σουδάν, με τις ευλογίες της Σαουδικής Αραβίας και των ΗΠΑ. Το “αμυνόμενο” ελληνικό κράτος, λοιπόν, δεν είναι ούτε “ουδέτερο”, ούτε “ειρηνόφιλο”, ούτε “πόλος σταθερότητας σε ένα τόξο αστάθειας”, όπως διαφημίζεται. Είναι πλήρως ευθυγραμμισμένο με τους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και της ΕΕ κι έχει πάρει θέση μάχης στο άρμα του ευρωατλαντικού μπλοκ, διεκδικώντας το μερίδιο που του αναλογεί από την ιμπεριαλιστική λεηλασία. Το ελληνικό κράτος είναι ο “γεωπολιτικός μεντεσές” και το “ανάχωμα στη ρωσοκινέζικη διείσδυση στην Ευρώπη”, όπως κατά καιρούς λέει ο πρέσβης των ΗΠΑ, Τζέφρι Πάιατ. Ας μη γελιόμαστε, όμως. Η πολεμική προπαρασκευή του ελληνικού κράτους είναι διπλή. Αν ο ένας εχθρός βρίσκεται έξω από τα σύνορα, ο άλλος βρίσκεται μέσα. Είναι ο εχθρός-λαός, που η αντίστασή του πρέπει να τσακιστεί στο όνομα της εθνικής ενότητας και της κοινωνικής ειρήνης. Μιας “ειρήνης” με το πιστόλι στον κρόταφο…

ΙΙΙ Η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία στην πραγματικότητα ποτέ δεν συνήλθε από το ξέσπασμα της κρίσης του 2008. Η πανδημία αποτελεί το συγκυριακό σημείο έκρηξης της νέας αναπόφευκτης κρίσης. Ήδη η οικονομία έπασχε από σοβαρά υποκείμενα νοσήματα (υπερδιόγκωση παγκόσμιου χρέους, εμπορικός πόλεμος, ενεργειακός ανταγωνισμός, αστάθεια του τραπεζικού συστήματος, ανεπαρκής και αναιμική ανάκαμψη κλπ) και σήμερα η πανδημία τη στέλνει διασωληνομένη στην εντατική. Σήμερα, μπορούμε να μιλήσουμε για ταυτόχρονη υγειονομική/οικονομική κρίση, που για μεγάλα τμήματα της ανθρωπότητας μετατρέπεται σε επισιτιστική. Από την πρώτη στιγμή τα κράτη φοβήθηκαν την ανάπτυξη ταραχών (όπως έγινε στις ΗΠΑ και τη Λατινική Αμερική με αφορμή την αστυνομική βαρβαρότητα) και οχύρωσαν το κατασταλτικό τους οπλοστάσιο, παίρνοντας σκληρά μέτρα προληπτικής αντιεξέγερσης. Με πρόσχημα την καταπολέμηση της πανδημίας πάρθηκαν μέτρα που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με τα αναγκαία και απαραίτητα υγειονομικά μέτρα. Η Ελλάδα, φυσικά, δεν αποτελεί εξαίρεση απ΄ αυτήν τη γενική κατεύθυνση. Από την πρώτη στιγμή η Σιδερένια Φτέρνα του κράτους βγήκε στην επίθεση δημιουργώντας έναν ασφυκτικό αυταρχικό κλοιό γύρω από την κοινωνία, ρίχνοντάς της, όλες τις ευθύνες της κρίσης μέσω του ιδεολογήματος της “ατομικής ευθύνης” (της επικαιροποίησης, δηλαδή του “Μαζί τα φάγαμε”).

Με το ξέσπασμα της κρίσης η κυβέρνηση έδειξε τις προθέσεις της στέλνοντας τα ΜΑΤ να κυνηγούν τη νεολαία στις πλατείες και να δέρνουν τους εργαζόμενους στη δημόσια υγεία, όταν τόλμησαν να αμφισβητήσουν τον κυβερνητικό μονόλογο και να διεκδικήσουν την ενίσχυση του ΕΣΥ και τη λήψη πραγματικών υγειονομικών μέτρων για την προστασία της κοινωνίας. Η αυταρχική επέλαση εναντίον του εχθρού-λαού, σε συνδυασμό με την επικοινωνιακή καταιγίδα των ΜΜΕ και των κυβερνητικών δελτίων ειδήσεων, δημιουργούν ένα σύννεφο σκόνης για να αποπροσανατολίσει και να καλύψει τη βάρβαρη διαχείριση της υγειονομικής/οικονομικής κρίσης εις βάρος των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Είναι λάθος να ακούγεται πως οι “κυβερνώντες είναι ανίκανοι”. Το αντίθετο συμβαίνει. Είναι ικανότατοι στο να υπηρετούν τη ντόπια αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές προστάτες. Είναι ικανότατοι στο να μεταβάλλουν διαρκώς το συσχετισμό ισχύος κεφαλαίου-εργασίας υπέρ των αφεντικών. Είναι ικανότατοι στο να οχυρώνουν με κάθε τρόπο τον κατασταλτικό μηχανισμό στο πλαίσιο της προληπτικής αντιεξέγερσης. Είναι ικανότατοι στο να σκορπούν ιδεολογική ομίχλη πείθοντας την κοινωνική βάση πως το συμφέρον της ταυτίζεται με το συμφέρον των αφεντικών της. Το 2010 το ελληνικό κράτος μπήκε σε μια διαδικασία δημοσιονομικής προσαρμογής με ένα χρέος που ανερχόταν στο 120% επί του ΑΕΠ. Μετά από μια βάναυση δεκαετία αμέτρητων θυσιών και αυστηρής λιτότητας φτάσαμε στο σημείο σήμερα το χρέος να ανέρχεται στο 200%! Το δημόσιο χρέος δεν είναι μια απλή στατιστική. Είναι ο πολιορκητικός κριός που επιτίθεται βίαια στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, διατηρώντας το έδαφος εύφορο για ένα νέο κύκλο καπιταλιστικής επίθεσης. Μέσα από τη διαχείριση του δημόσιου χρέους μεταφέρονται τεράστιες ποσότητες κοινωνικού πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω και από την περιφέρεια στο κέντρο. Συμβάλλει στην ακόμα μεγαλύτερη εμβάθυνση της οικονομικής, διπλωματικής και στρατιωτικής εξάρτησης, οξύνοντας την υποβασταζόμενη επιθετικότητα και τον τυχοδιωκτισμό του ελληνικού κράτους, μετατρέποντάς το σε μαντρόσκυλο των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή. Εάν η ελληνική οικονομία ήταν χρεωκοπημένη με το χρέος να ανέρχεται στο 120%, τότε η αναρρίχηση του στο 200% προαναγγέλλει μια ακόμα πιο λυσσασμένη επίθεση του κεφαλαίου. Μέσα στα δέκα μνημονιακά χρόνια με πρόσχημα τη διαχείριση του χρέους και τα πρωτογενή πλεονάσματα οι βασικές κοινωνικές ανάγκες, όπως η δημόσια υγεία, δέχθηκαν σφοδρές επιθέσεις. Όλοι θυμόμαστε τον Άδωνι Γεωργιάδη ως υπουργός υγείας να περηφανεύεται πως τις απολύσεις στο ΕΣΥ θα τις κάνει ο ίδιος για να μην του κλέψει τη δόξα η τρόικα.

Ταυτόχρονα το βασικό αγαθό της υγείας έγινε λεία της καπιταλιστικής κερδοφορίας των κλινικαρχών και των φαρμακοβιομηχάνων. Αυτό, βέβαια, δεν εμπόδισε το “αμυνόμενο” ελληνικό κράτος να σκορπάει δισεκατομμύρια ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό στις πολεμικές βιομηχανίες των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Γαλλίας. Ουκ ολίγες φορές οι ελληνικές κυβερνήσεις δέχθηκαν τα συγχαρητήρια από τις ΗΠΑ επειδή ήταν από τις λίγες κυβερνήσεις χωρών-μελών του ΝΑΤΟ που παρά την κρίση ακολουθούσαν πιστά την αμερικάνικη ντιρεκτίβα για στρατιωτικές δαπάνες άνω του 2% επί του ΑΕΠ. Είναι, λοιπόν, ολοφάνερο ποιές είναι οι προτεραιότητες όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, αριστερών και δεξιών, σοσιαλδημοκρατικών και νεοφιλελεύθερων: Πολλοί μπάτσοι και καραβανάδες και λίγοι γιατροί και νοσηλευτές, πολλά Ραφάλ και F35 και λίγες ΜΕΘ. Βεβαίως σύμφωνα με την κωμικοτραγική δήλωση του Γεραπετρίτη: “Αν είχαμε περισσότερες ΜΕΘ θα είχαμε και περισσότερους νεκρούς” …

Στη “μεταμνημονιακή” Ελλάδα του 2020 ένα διαλυμένο σύστημα υγείας κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια ορμητική πανδημία. Και παρά την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, από τον Φεβρουάριο μέχρι σήμερα ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει για την ενίσχυση του ΕΣΥ, καθώς κυβερνητική προτεραιότητα δεν είναι η προστασία της δημόσιας υγείας, αλλά η δημιουργία ενός ασφυκτικού αστυνομικού κράτους με σκοπό την κοινωνική πειθάρχηση. Από την πρώτη στιγμή, ιδιαίτερη βαρύτητα δόθηκε στη λήψη κατασταλτικών μέτρων που δεν είχαν καμία σχέση με τη δημόσια υγεία. Σε πρώτη φάση στοχοποιήθηκε η νεολαία και τα ΜΑΤ έκαναν βίαιες επελάσεις στις πλατείες. Το κατασταλτικό πογκρόμ της 17ης Νοεμβρίου (και η προαναγγελία αντίστοιχης καταστολής στην 6η Δεκέμβρη) κάνει φανερό πως περνάμε σε μια νέα φάση επίθεσης με τη φτωχοποίηση των διαδηλώσεων ως φορέων μετάδοσης του ιού, ακόμα και όταν τηρούνται όλα τα αναγκαία υγειονομικά μέτρα. Τι ισχύει, όμως, στην πραγματικότητα; Είναι οι νέοι στις πλατείες και οι διαδηλωτές στους δρόμους που ευθύνονται για το δεύτερο και πιο επιθετικό κύμα της πανδημίας; Παρά την καταιγιστική ιδεολογική επίθεση τα γεγονότα παραμένουν πεισματάρικα. Ο κυβερνητικός λοιμοξιολόγος, Σωτήρης Τσιόδρας, παραδέχθηκε στις αρχές Νοέμβρη σε συνέντευξή τύπου πως το 86% των μολύνσεων από τον ιό προέρχεται από κλειστούς χώρους! Άλλωστε, οι μαζικές πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις δεν δημιούργησαν ούτε διασπορά του ιού, ούτε τον ηθικό πανικό των κυβερνώντων. Γιατί, λοιπόν, βλέπουμε τώρα αυτήν τη δυσανάλογη ιδεολογική και υλική επίθεση εναντίον των διαδηλώσεων; Η απάντηση είναι προφανής: τόσο με το νομοσχέδιο για την απαγόρευση των μη αρεστών στην εξουσία διαδηλώσεων όσο και με πρόσχημα την πανδημία, το ελληνικό κράτος οχυρώνεται κατασταλτικά για να τσακίσει κάθε προλεταριακή-λαϊκή αντίσταση στη νέα επέλαση του κεφαλαίου. Ας θυμηθούμε την παλιά “δημοκρατία της πυγμής” του σοσιαλφασίστα Μ. Χρυσοχοΐδη. μιας πυγμής που δεν διστάζει να μετατρέψει σε κουρελόχαρτο ακόμα και το σύνταγμα, τον θεμέλιο λίθο της αστικής νομιμότητας, για να επιβάλλει σιωπητήριο με την απαγόρευση των διαδηλώσεων σε όλη την επικράτεια της χώρας. Δεν ήταν, λοιπόν, οι νέοι στις πλατείες και οι διαδηλωτές στους δρόμους που εξάπλωσαν τον κορονοϊό. Ήταν η ίδια η κυβέρνηση που το έκανε, με την εξυπηρέτηση των επιχειρηματικών συμφερόντων και το άναρχο και ανεξέλεγκτο άνοιγμα της καπιταλιστικής οικονομίας. Ιδιαίτερο ρόλο έπαιξε η “βαριά βιομηχανία” της ελληνικής οικονομίας, ο τουρισμός (εσωτερικός και εξωτερικός) που έθεσε τα θεμέλια για το δεύτερο κύμα της πανδημίας. Είναι χαρακτηριστικό πως στις πύλες εισόδου της χώρας έγιναν ελάχιστα δειγματοληπτικά τεστ με σκοπό την ανεμπόδιστη και ανεξέλεγκτη είσοδο τουριστών, για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων (tour operators, αεροπορικών εταιρειών, πλοιοκτητών, ιδιοκτητών ξενοδοχείων και εστιατορίων κι άλλων κλάδων του κεφαλαίου).

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός από το βήμα της βουλής δήλωσε: “Αν κάναμε υποχρεωτικά τεστ σε όσους ήθελαν να επισκεφτούν την Ελλάδα, θα είχαμε το 10% του τουρισμού που τελικά είχαμε”. Ήδη από τις 20 Αυγούστου ο Κ. Μητσοτάκης παραδεχόταν σε συνέντευξή του στο CNN πως η αύξηση των κρουσμάτων συνδεόταν με το άνοιγμα της οικονομίας και του τουρισμού. Την παραδοχή αυτή επανέλαβε λίγους μήνες αργότερα ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης, λέγοντας μάλιστα πως η κυβέρνηση έπεσε έξω στις προβλέψεις της. Έκθεση του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης επιβεβαίωσε πως ο τουρισμός έθεσε τις βάσεις για το ξέσπασμα του δεύτερου κύματος της πανδημίας. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο επικεφαλής της έκθεσης Δ. Σαρηγιάννης: “Θα προτιμούσα (…) το άνοιγμα του τουρισμού να είχε γίνει πιο προσεκτικά για να αποφύγουμε την ανάπτυξη που βλέπουμε σήμερα. Ουσιαστικά, η κατάσταση ξεκίνησε με έναν παφλασμό του κύματος και από ένα σημείο και μετά έγινε τσουνάμι. Επί της ουσίας, το τσουνάμι ξεκίνησε την 1η Αυγούστου. Κάναμε την αναγκαστική επιλογή για το άνοιγμα του τουρισμού χωρίς να σκεφτούμε ότι αν το κάνουμε μ’ αυτόν τον τρόπο, τότε θα δυναμιτίσουμε την πορεία της υπόλοιπης οικονομίας. Έπρεπε να έχουμε εξετάσει το ζήτημα ευρύτερα και σε βάθος χρόνου”. Είναι συνειδητή απόφαση και επιλογή η θυσία των ανθρώπινων ζωών για τις ορέξεις των επιχειρηματικών συμφερόντων. Είναι συνειδητή επιλογή η μη ενίσχυση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς με οχήματα και προσωπικό, με αποτέλεσμα τον ασφυκτικό συνωστισμό χιλιάδων ανθρώπων. Είναι συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης να κάνει πλάτες στο παπαδαριό που έχει μετατρέψει τις εκκλησίες σε υγειονομικές βόμβες. Είναι συνειδητή επιλογή να αντιμετωπίζει σαν μελλοθάνατους χιλιάδες κρατούμενους που αποθηκεύονται στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών. Είναι συνειδητή επιλογή το στοίβαγμα των μαθητών σε σχολικές αίθουσες-κλουβιά. Είχαν και το θράσος να προσπαθούν να μας πείσουν πως στα σχολεία των 27 μαθητών ανά τάξη δεν κολλάει ο ιός, την ίδια ώρα που έρευνα στη Βρετανία αποδίδει στα σχολεία το 10% περίπου των συνολικών μολύνσεων. Δεν είναι να απορεί κανείς που η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να δημοσιεύσει τα πρακτικά της συμβουλευτικής επιστημονικής επιτροπής…

IV Όπως αναφέρθηκε στην αρχή, η κρατική διαχείριση τόσο του αστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού όσο και της υγειονομικής/οικονομικής κρίσης αποσκοπεί στο πλήρες τσάκισμα της οποιασδήποτε προλεταριακής/λαϊκής απειθαρχίας. Αυτή η διπλή πολεμική προπαρασκευή του ελληνικού κράτους πρέπει να απαντηθεί με την ανάπτυξη ενός ταξικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος που θα βάλει φρένο στην επιθετικότητα του ελληνικού κράτους μέσα και έξω από τα σύνορα. Όπως η στρατηγική του κράτους είναι ενιαία, το ίδιο ενιαία πρέπει να είναι η απάντησή μας, χωρίς τεχνικούς και μεταφυσικούς διαχωρισμούς της ταξικής από της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Να σαμποτάρουμε τις βασικές στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης και του κράτους της. Να αντισταθούμε στη δημιουργία ενός αστυνομικού κράτους που συνθλίβει τον “εσωτερικό εχθρό” μέσα στα σύνορα κι ενός μιλιταριστικού κράτους που θέλει να μας μετατρέψει σε φθηνό κρέας για τα κανόνια του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Γιατί ο βασικός εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα. Μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην ΕΕ, μέσα στο ΝΑΤΟ…

ΥΓ. Μέσα απ’ αυτό το δημόσιο βήμα θα ήθελα να εκφράσω την αλληλεγγύη μου στους 11 συντρόφους του Λαϊκού Μετώπου τη Τουρκίας που βρίσκονται έγκλειστοι στις ελληνικές φυλακές, πληρώνοντας την πεισματική τους αντίσταση στο δεσποτικό καθεστώς του Ερντογάν. Με τη σύλληψη και φυλάκισή τους αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά πως το ελληνικό και το τουρκικό κράτος παραμερίζουν τις διαφορές τους και συνεργάζονται αρμονικά όταν το διακύβευμα είναι το τσάκισμα της αντίστασης του λαϊκού κινήματος. Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι του Λαϊκού Μετώπου της Τουρκίας αποτελούν παραδείγματα επαναστατικού ήθους, ανιδιοτέλειας και προσήλωσης. Παρά τα κατασταλτικά χτυπήματα παραμένουν αλύγιστες και αλύγιστοι και στα πρόσωπά τους καθρεφτίζεται ο διεθνισμός και η ειλικρινής φιλία και αλληλεγγύη των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας, απέναντι στους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς των δύο αστικών τάξεων.

Πολύκαρπος Γεωργιάδης

Φυλακές Λάρισας 23/11/2020