Τα τελευταία λόγια του αναρχικού κρατούμενου Igor Olinevich στη δίκη του
https://athens.indymedia.org/post/1616867/
από @
06/02/2022 9:10 μμ.
https://avtonom.org/news/poslednee-slovo-anarhista-igorya-olinevicha-na-sude
Στις 13 Δεκεμβρίου 2021, ο Λευκορώσος αναρχικός Igor Olinevich τοποθετήθηκε στην δίκη του για την υπόθεση “αναρχο-ανταρτών”. Θυμίζουμε ότι ο Ιγκόρ συνελήφθη το βράδυ μεταξύ 28-29 Οκτωβρίου 2020 στην Λευκορωσία κοντά στα σύνορα με την Ουκρανία από Λευκορώσους συνοριοφύλακες. Αυτός, όπως επίσης και οι Dmitry Dubovsky, Dmitry Rezanovich και Sergey Romanov, κατηγορήθηκαν κάτω από αυστηρό καθεστώς για εμπρηστικές επιθέσεις σε υπηρεσιακά οχήματα, στο κτίριο της τροχαίας και στην Κρατικής Επιτροπής Εμπειρογνωμοσύνης στην περιοχή Gomel. Στις 22 Δεκεμβρίου , το λεγόμενο “δικαστηρίο του Minsk”καταδίκασε τον Ιγκόρ σε 20 χρόνια κάθειρξης. Ακολουθούν τα τελευταία του λόγια:
“Τα ΜΜΕ μας έχουν αποκαλέσει “ομάδα Olinevich” – ή ακόμα και“συμμορία” – χωρίς κάτι τέτοιο να ισχύει. Μας αποκαλούν “Μαύρη Σημαία”, προς τιμή της ομώνυμης ομοσπονδίας αναρχικών που πολέμησε σε τούτη τη Γη για ελευθερία στην εποχή των Τσάρων. Κάθε μέλος της ομάδας μας είναι αυτόνομο και ικανό να πολεμήσει χωριστά, κάτι που αποδείχθηκε από τις ριψοκίνδυνες υποθέσεις μας, από τις ποινές φυλάκισης, την παράνομη ζωή… Ο κάθε ένας από εμάς έχει την δική του άποψη και τον δικό του χαρακτήρα. Παίρνουμε αποφάσεις με ίσους όρους, χωρίς αρχηγούς και πολύ περισσότερο χωρίς ηγέτες. Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε συμμορία, γιατί δεν υπάρχουν συμμορίες με τέτοια χαρακτηριστικά. Αποτελεί τιμή για μένα να στέκομαι ενώπιον του δικαστηρίου έχοντας στο πλάι μου τόσο αξιόλογους συντρόφους.
Η Λευκορωσια είναι το θραύσμα της ολοκληρωτικης αυτοκρατορίας, που από ιδιοτροπία της ιστορίας συνέχισε να υπάρχει για 30 ακομη χρονια. Η ιστορία διδάσκει ότι τυχόν θραύσματα αυτοκρατοριών σε μια προσπάθεια να γίνουν όπως οι προηγούμενες, μπορεί αναπόφευκτα να υποβαθμιστούν. Η Δημοκρατία της Λευκορωσίας δεν αποτέλεσε εξαίρεση και τώρα γινόμαστε μάρτυρες της πλήρους στρατηγικής, οικονομικής και ιδεολογικής χρεοκοπίας του καθεστώτος.
Οι Αρχές έχουν αποκαλύψει την πρωτόγονη ληστρική τους ουσία και διολισθαίνουν όλο και περισσότερο στην απόλυτη βαρβαρότητα. Θεωρώ τα γεγονότα του Αύγουστου 2020 ως την αρχή μιας κοινωνικής επανάστασης που θα αλλάξει τελικά όχι μόνο την άρχουσα ελίτ, αλλά ολόκληρο το κοινωνικοπολιτικό σύστημα.
Μλάμε, τουλάχιστον, για την απομάκρυνση της μετασοβιετικής γραφειοκρατίας από την εξουσία, η οποία θα ανοίξει ευκαιρίες για πολλές κοινωνικές εναλλακτικές.
Δεν θα μπορούσα να χάσω αυτά τα σημεία καμπής της ιστορίας – τα περίμενα 20 χρόνια από τη ζωή μου – και αποφάσισα να συμμετάσχω στην εξέγερση. Σε μια επανάσταση, όλοι οι ρόλοι είναι σημαντικοί, αλλά κάθε άτομο πρέπει να συνεισφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις, τις ιδιότητες και τις δεξιότητες του. Διάλεξα τον δρόμο του αντιστασιακού επαναστάτη.
Τι ήθελα; Το κύριο πρόβλημα κάθε επανάστασης είναι ότι οι αναρχικοί θεωρούν ως υποκλοπή την πρωτοβουλία από νέους ηγέτες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα συνθήματα να ξεφτιλίζονται και το θέμα περιορίζεται μόνο σε μια αλλαγή ελίτ και μια μικρή δωρεά στον λαό.
Υπό τις συνθήκες του Λευκορωσικού αυταρχισμού, η Επανάσταση έγινε δυνατή χάρη στην αποκέντρωση. Ήθελα να συμβάλω στην περαιτέρω εξέλιξη των γεγονότων με αποκεντρωμένο τρόπο, ώστε το καθεστώς να πέσει στην επίθεση λαϊκών συσπάσεων και όχι σε παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις και παραχωρήσεις. Έτσι, ο σκοπός της συμμετοχής μου στον υπόγειο αγώνα δεν ήταν καθόλου να εκφοβίσω τον κόσμο, να μην προσπαθήσω να επηρεάσω τις αρχές, να μην αποσταθεροποιήσω μια αποσταθεροποιημένη κοινωνία χωρίς εμένα. Αντιθέτως, προσπάθησα να εμπνεύσω τον κόσμο, ώστε με τολμηρές πράξεις οι άνθρωποι να πιστέψουν στις δικές τους δυνάμεις. Ήθελα τη χειραφέτηση της επαναστατικής προσωπικότητας, τη ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης, ώστε το άτομο να ξεπεράσει τα συνήθη πρότυπα υποταγής και αυταρχικά δόγματα. Ήθελα ένα άτομο να μην κοιτάει στο στόμα των ηγετών, αλλά να προσπαθήσει να πάρει την πρωτοβουλία στα χέρια του και να γίνει πιο τολμηρός, πιο φιλόδοξος στις πολιτικές του επιθυμίες και να αυτοοργανωθεί μαζί με άλλους ανθρώπους. Επιπλέον, ήταν σημαντικό να αποσπαστεί η προσοχή των δυνάμεων ασφαλείας και των τιμωρών στους αντάρτες της Αντίστασης και έτσι να δοθούν περισσότερες ευκαιρίες στην επαναστατική κοινωνία να ενισχύσει τους αναδυόμενους θεσμούς αυτοδιοίκησης. Ήθελα οι πρωτοβουλίες πολιτών να ενωθούν σε μια δικτυακή αρχή σε μια εθνική Συνομοσπονδία και να προωθήσουν το δικό τους πρόγραμμα πολιτικού μετασχηματισμού, με στόχο την άμεση συμμετοχική δημοκρατία και την πολιτική αυτοδιοίκηση, χωρίς ηγέτες και ενδιάμεσα κόμματα.
Η εξέγερση ζει με την ελπίδα. Η ελπίδα μου, ως αναρχικός, είναι ότι σε αυτόν τον κοινωνικό πόλεμο η θέληση για ελευθερία θα αποδειχθεί ωστόσο ισχυρότερη από τα δεσμά των σκλάβων.
Ζήτω η επανάσταση!
Ζήτω η αποκέντρωση και η δημοτική Συνομοσπονδία!
Ζήτω η άμεση δημοκρατία!
Και επιτέλους, ζήτω η Αναρχία!”