Τοποθέτηση του συντρόφου Χάρη Μαντζουρίδη στην εκδήλωση στις 20/01 στο ΑΚΝ
https://athens.indymedia.org/post/1617908/
από Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές
02/04/2022 12:53 μμ.
Δημοσιεύουμε την τοποθέτηση του συντρόφου Χάρη Μαντζουρίδη, στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε για την υπόθεσή του από την “Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές”, στις 20 Ιανουαρίου στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής.
Παρότι τα γεγονότα είναι πλέον γνωστά σε ένα μεγάλο βαθμό, θα ξεκινήσω αποτυπώνοντας τα εκ νέου καθότι είναι η πρώτη μου παρέμβαση από την στιγμή της σύλληψής μου μέχρι σήμερα.
Στις 13 Οκτωβρίου άνδρες του τμήματος της ΥΔΕΖΙ, Υποδιεύθυνση Δίωξης Εγκλημάτων κατά Ζωής & Ιδιοκτησίας, με προσέγγισαν κάτω από το σπίτι μου στα Ιλίσια με σκοπό να με προσάγουν στη ΓΑΔΑ κατόπιν πληροφοριών που προέκυψαν από ανώνυμο τηλεφώνημα που υποτίθεται πραγματοποιήθηκε στις 4 του ίδιου μήνα, στο οποίο με κατονομάζουν ως δράστη ένοπλης ληστείας σε χρηματαποστολή στην περιοχή του Ζωγράφου το Φλεβάρη του 2018, επίσης ότι εμπλέκομαι με τρομοκρατία και ότι τρία χρόνια μετά παραμένω επικίνδυνος και οπλισμένος.
Έτσι, με δυσανάλογη βία συλλαμβάνομαι, μπροστά στη σύντροφο και τον ανήλικο γιο μου, και μεταφέρομαι με χειροπέδες στη ΓΑΔΑ λόγω απείθειας ούτως ώστε να κρατηθώ με τη διαδικασία του αυτοφώρου και να μου αποσπάσουν δείγμα γενετικού υλικού, DNA, χωρίς να μου επιτρέψουν καμία επικοινωνία με δικηγόρο και με τους οικείους μου.Ακολουθεί έρευνα στο σπίτι μου, που δεν βρέθηκε τίποτα αξιοποιήσιμο. Τα αποτελέσματα του DNA ήρθαν στο φως σε λιγότερο από 24 ώρες και πέραν της κατηγορίας της απείθειας προστέθηκαν οι κατηγορίες της οπλοκατοχής, αλλά και της ληστείας κατά συναυτουργία. Είναι γνωστό πως η κρατική ασφάλεια και η αντιτρομοκρατική έχει και τα μέσα και την κάλυψη του κρατικού μηχανισμού ούτως ώστε να αποκτά και να αποθηκεύει το DNA των αγωνιστ(ρι)ών παράνομα, παρά την θέλησή τους δημιουργώντας μια βάση δεδομένων προς εκμετάλλευση. Αλλά για να χρησιμοποιηθεί δικονομικά θα πρέπει η απόσπασή του να γίνεται με τις καθόλα “νόμιμες” διαδικασίες τους, κάτι στο οποίο θα αναφερθώ και παρακάτω.
Στη δικογραφία φρόντισαν να συμπεριλάβουν ένα ακόμα μείγμα DNΑ που βρέθηκε δύο τετράγωνα μακριά από έναν εμπρησμό σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων το 2009, σε ένα ακόμα κινητό αντικείμενο (γάντι), χωρίς όμως να με επιβαρύνει η κατηγορία του εμπρησμού. Στόχος τους προφανώς η δημιουργία ενός προφίλ επικίνδυνου τρομοκράτη που εμπλέκεται σε πολλές υποθέσεις. Κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα και με τις αναφορές της δικογραφίας στον παιδικό φίλο και σύντροφο, Ανδρέα Δημήτρη Μπουρζούκο, που ουδέποτε έκρυψα τη φιλική και συντροφική μου σχέση καθώς καθόλη τη διάρκεια της φυλάκισής του, για την υπόθεση του Βελβεντού, τον επισκεπτόμουν στα τακτικά επισκεπτήρια στη δικαστική φυλακή του Κορυδαλλού. Αναφορές οι οποίες έγιναν αποκλειστικά για τη δημιουργία εντυπώσεων, ούτως ώστε να “κλειδώσει” η προφυλάκισή μου με ομόφωνη απόφαση εισαγγελέα και ανακριτή.
Καθόλη σχεδόν την παραμονή μου στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ μέχρι και τις 18 Οκτωβρίου που κρίθηκα προφυλακιστέος, ήμουν άυπνος και νηστικός υπό μια διαρκή ψυχολογική πίεση, κάτι που σε συνδυασμό με το λογικό υψηλό στρες της συνθήκης, συντέλεσε στις αυξανόμενες κρίσεις άγχους και πανικού. Στις 19 Οκτωβρίου μεταφέρθηκα στη δικαστική φυλακή Κορυδαλλού. Εκεί, στον ειδικό χώρο υποδοχής, όντας ήδη σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, μιας που ξαφνικά βρέθηκα αιχμάλωτος, έχασα την επαφή με την πραγματικότητα με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι μου. Μεταφέρθηκα στο Αττικό νοσοκομείο για ράμματα, τότε και με επίβλεψη από νευροχειρουργό, όντας σε παραλήρημα αποπειράθηκα να πηδήξω από το παράθυρο του τρίτου ορόφου. Έτσι, την ίδια μέρα, οδηγήθηκα στο ψυχιατρικό νοσοκομείο Αττικής, Δαφνί, όπου υποβλήθηκα σε βαριά εξ αρχής ενέσιμη θεραπεία με χορήγηση AKINETON, ALOPERIDIN και STEDON. Φάρμακα που είχαν και έχουν συνέπειες στον οργανισμό μου. Αυτή μου η πράξη, αποτέλεσμα ακραίου στρες και ψυχωσικού επεισοδίου που είχα δεδομένης της συνθήκης, χρησιμοποιήθηκε στην πορεία για να μου προσάψουν τα πειθαρχικά παραπτώματα του ψευδούς αυτοτραυματισμού για επίτευξη ευεργετήματος και στη συνέχεια της απόπειρας απόδρασης(ποινικό αδίκημα που επιφέρει ποινή) από το Αττικό νοσοκομείο. Για το πρώτο μου επιβλήθηκε ποινή 15 βαθμών, ενώ για το δεύτερο αθωώθηκα. (Εδώ να επισημάνω ότι οι βαθμοί ποινής λαμβάνονται υπόψη για την αξιολόγηση της συμπεριφοράς για την υπό όρους απόλυση, για τη χορήγηση άδειας κλπ.)
Έκτοτε παραμένω έως και τις 24 Δεκεμβρίου στο Δαφνί, όπου μου χορηγείται βαριά φαρμακευτική αγωγή με αντιψυχωσικά, αντικαταθλιπτικά, ρυθμιστές και ηρεμιστικά. Εκεί τώρα, λόγω της υβριδικής κατάστασης ότι δηλαδή ναι μεν ήμουν κρατούμενος αλλά σε δημόσιο νοσοκομείο, δεν προβλεπόταν ο προαυλισμός, τα επισκεπτήρια ήταν μικρής διάρκειας και με πολλούς περιορισμούς και οι πιέσεις της εξωτερικής φρουράς για να μεταφερθώ στον Κορυδαλλό ήταν ασφυκτικές. Πίεζαν με κάθε τρόπο τόσο εμένα όσο και την ιατρική ομάδα που με παρακολουθούσε. Προσπάθησαν μάλιστα να με αποκόψουν από κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο, μέσω του τηλεφώνου όπου μου απαγόρευαν να καλέσω τον οποιονδήποτε ή σημείωναν τα ονόματα όσων επικοινωνούσα. Ένα περιβάλλον κάθε άλλο παρά υποστηρικτικό για την κατάσταση που βρισκόμουν, υπό βαριά φαρμακευτική αγωγή, με αποτέλεσμα τη διάσπαση προσοχής, υπνηλία και ιλίγγους αλλά και τραυματισμένος στο γόνατο κάτι που δυσκόλευε και τις ελάχιστες μετακινήσεις μου στο διάδρομο του νοσοκομείου. (Κατά τη διάρκεια της υποτιθέμενης προσαγωγής μου πάτησαν πάνω στο ήδη τραυματισμένο γόνατό μου με αποτέλεσμα τη ρήξη μηνίσκου και μερικώς χιαστού, μια σημαντική βλάβη που απαιτεί χειρουργική αποκατάσταση.)
Έτσι, και ενώ ετοιμαζόμουν να μεταφερθώ εκ νέου στον Κορυδαλλό, με δυο αποτυχημένες προσπάθειες να πραγματοποιήσω μαγνητική στο πόδι μου, υποτροπίασα και προσπάθησα να βάλω ένα τέλος στο διαρκές βασανιστήριό μου. Αυτό που ακολούθησε, ήταν πραγματικά απερίγραπτο. Βάσει πρωτοκόλλου υποβλήθηκα σε κλινοστατισμό, δηλαδή για 4-5 μέρες βρισκόμουν καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι με δεμένα τα χέρια και τα πόδια, δεν είχα τη δυνατότητα να αυτοεξυπηρετηθώ, δεν είχα επικοινωνία με κανέναν, δεν μπορούσα να ελέγξω ούτε το σώμα μου ούτε τις σκέψεις μου. Ακολούθησε νέος κύκλος ενέσιμων φαρμάκων, με επιπλέον αντιφλεγμονώδη για το γόνατό μου. Αυτή η πρακτική το μόνο αποτέλεσμα που είχε ήταν η επιδείνωση της ήδη βεβαρυμένης ψυχικής μου κατάστασης.
Το πολυπόθητο εξιτήριο για τους διώκτες μου δόθηκε από τον Επιμελητή της κλινικής (εν αναμονή της απάντησης στην αίτηση αποφυλάκισης που είχαμε καταθέσει), και στις 24 Δεκεμβρίου μεταφέρομαι στο Ψυχιατρείο Κρατουμένων Κορυδαλλού, όπου όντας αρνητικός σε τεστ Covid-19 που υποβλήθηκα, για λόγους ασφαλείας μπαίνω αναγκαστικά σε «καραντίνα» στην υποδομή της πειθαρχικής απομόνωσης εφόσον δεν υπάρχει άλλος χώρος. Οι συνθήκες άθλιες, χωρίς καν τη δυνατότητα υλικών αντισηψίας, με σπασμένα παράθυρα και με αποκορύφωμα την προσέλευση νέων κρατουμένων τις επόμενες μέρες που ακολούθησαν. Στις ήδη απαράδεκτες συνθήκες στοιβαχτήκαμε 4 άτομα σε μια προληπτική καραντίνα που το μόνο στο οποίο εξυπηρετούσε τελικώς ήταν την περαιτέρω διασπορά του Covid-19. Όπως και έγινε, στις 30 Δεκεμβρίου ανιχνεύτηκα θετικός στον Covid-19, με αποτέλεσμα τη συνέχιση της απομόνωσής μου, χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας με κανέναν απολύτως και με άγνωστο χρονικό ορίζοντα για το πόσο θα συνεχίσω να βρίσκομαι εκεί. Δεν υπήρχαν γιατροί, δεν μπορούσαμε να βγούμε ούτε μέχρι το διάδρομο απ΄έξω, δεν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε το τηλέφωνο, μείναμε εκεί 19 μέρες, χωρίς κανένα υγειονομικό μέτρο για την αυτοπροστασία μας (μάσκες,αντισηπτικά, καθώς και διενέργεια τεστ ούτως ώστε να βγούμε από αυτή την κατάσταση). Εδώ οφείλω να πω λίγα πράγματα για την πανδημία και κατ΄επέκταση για τις συνθήκες κράτησης στις φυλακές.
Το χειμώνα του 2019 άρχισε η παγκόσμια εξάπλωση του ιού SARS-COV-2. Με αφορμή την εξάπλωση της πανδημίας, το ελληνικό (και όχι μόνο) κράτος, πέρασε μια σειρά από αντικοινωνικά μέτρα εμπορευματοποιώντας και ιδιωτικοποιώντας την υγεία, αλλά και ποινικοποιώντας τα μέσα της εργατικής αντίστασης (αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη). Τα πρώτα μέτρα του ελληνικού κράτους, κάθε άλλο παρά υγειονομικά ήταν, αντιθέτως προχώρησε σε λοκ-ντάουν και εστίασε στο να περιορίσει τις μετακινήσεις, να απαγορεύσει τις συναθροίσεις (απαγόρευση κυκλοφορίας), να εντατικοποιήσει τους επαναλαμβανόμενους ελέγχους και να επιβάλει πρόστιμα, δηλαδή μέτρα που αποσκοπούσαν ξεκάθαρα στον κοινωνικό έλεγχο και την πειθάρχηση. Την αποδόμηση του συστήματος υγείας ακολουθεί η αναβάθμιση των κατασταλτικών δυνάμεων, οι οποίοι πλέον αναλαμβάνουν και το ρόλο των υγειονομικών ελεγκτών. Το αποτέλεσμα της κοινωνικής δυσφορίας απέναντι στη διαχείριση της πανδημίας συμπυκνώνεται στα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην πλατεία της Νέας Σμύρνης και τη μεγαλειώδη διαδήλωση που ακολούθησε, στην οποία συμμετείχα κι εγώ. Στους συλληφθέντες και στις συλληφθείσες αποδόθηκαν βαρύτατες κατηγορίες και βασανίστηκαν στη ΓΑΔΑ, ενώ συλληφθείσα κατήγγειλε σεξουαλική επίθεση εναντίον της. Ο Όμηρος Μ. βασανίστηκε και προφυλακίστηκε για εννέα μήνες επειδή συμμετείχε σε μια πορεία. Τώρα βρίσκεται “ελεύθερος”, αφού η υπό όρους αποφυλάκισή του προβλέπει κατ΄οίκον περιορισμό με βραχιολάκι γεωεντοπισμού.
Το ίδιο, λοιπόν, ισχύει και για τις φυλακές μιας που αποτελούν μια μικρογραφία της κοινωνίας. Τα μέτρα που εφαρμόστηκαν στις φυλακές για την καταπολέμηση της πανδημίας ήταν εξίσου κατασταλτικά. Τα δεκάδες κρούσματα στις φυλακές της Λάρισας το Δεκέμβρη του 2020, αντιμετωπίστηκαν τιμωρητικά, αφού κλείδωσαν τους κρατούμενους σε θαλάμους των 8 και 10 ατόμων, ανάμεσά τους και ο σύντροφος Βαγγέλης Σταθόπουλος όντας θετικός στον κόβιντ, και συνέχισαν με την στέρηση αδειών αλλά και την απαγόρευση των επισκεπτηρίων.
Όσο η οικονομική και κοινωνική κρίση οξύνεται, τόσο θα αυξάνεται και η καταστολή. Ο εγκλεισμός μου έρχεται να προστεθεί σε μια μακρά λίστα γενικευμένης επίθεσης στο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας. Τα χρόνια της πανδημίας έχουν σηματοδοτήσει την εποχή της άγριας καταστολής με την ασύμμετρη αστυνομική βία, με δολοφονίες εργατών βαφτίζοντας τες εργατικά ατυχήματα (ο Δημήτρης Δαγκλής, 45χρονος εργάτης της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά, εγκλωβίστηκε στις ράγες γερανογέφυρας και τεμαχίστηκε από αυτήν), κρατικές δολοφονίες (στις 22/10/2021 δολοφονείται εν ψυχρώ ο 18χρονος Ρομά Νίκος Σαμπάνης ύστερα από επιχείρηση καταδίωξης της ομάδας ΔΙΑΣ στο Πέραμα), την ιδεολογική επιτήρηση και το φακέλωμα των διαδηλωτών την 17η Νοέμβρη χρησιμοποιώντας κάμερες υψηλής ευκρίνειας(αλλά και drones),τους 17 εργαζόμενους συλληφθέντες ύστερα από εισβολή που πραγματοποιήθηκε από αστυνομικές δυνάμεις για να καταστείλουν το δίκαιο αγώνα των εργατών στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της Energean Oil στην Καβάλα, την εκκένωση και κατεδάφιση του επί 34 χρόνια κατειλημμένου στεκιού στο βιολογικό, την εκ νέου εκκένωση κατειλημμένου χώρου στο ΑΠΘ (με 15 συλλήψεις) και τις ομαδικές προσαγωγές και συλλήψεις που ακολούθησαν κατά τη διάρκεια της πανελλαδικής πορείας αλληλεγγύης στις καταλήψεις και του στεκιού στο βιολογικό, τη θεαματική αστυνομική επιχείρηση στην ΑΣΟΕΕ και τους 6 συλληφθέντες. Στο πλαίσιο της κατασταλτικής πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας ιδρύεται επίσης η ΟΠΠΙ, Πανεπιστημιακή αστυνομία, όπου 400 ειδικοί φρουροί ξεκίνησαν στις 17/01, παρουσία του Θεοδωρικάκου την 4μηνη εκπαίδευσή τους. Είναι ξεκάθαρο πως η ολομέτωπη επίθεση στον κόσμο του αγώνα, εντός και εκτός πανεπιστημιακών χώρων, στοχεύει στη φυσική και πολιτική εξόντωση του εσωτερικού εχθρού.
Ο κρατικός μηχανισμός στην προσπάθειά του να εξαλείψει κάθε κύτταρο ελευθερίας, οργάνωσης των από τα κάτω, αλλά και μαχητικότητας, επιχειρεί να θωρακίσει το νομικό του οπλοστάσιο χρησιμοποιώντας το επισφαλές στοιχείο του dna ως ατράνταχτο πειστήριοστις δικαστικές αίθουσες και αναβαθμίζοντας την αυστηρότητα του ποινικού κώδικα. Όμως το κράτος έχει συνέχεια όπως και η καταστολή.Η λήψη γενετικού υλικού έγινε υποχρεωτική για όλα τα κακουργήματα και πλημμελήματα που τιμωρούνται με ποινή φυλάκισης τριών μηνών, το 2009 επί κυβέρνησης ΝΔ. Το 2011 νομιμοποείται και η βίαιη απόσπασή του DNA. Πριν εφτά χρόνια (2/3/2015), έλαβε χώρα η απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων, που θέτοντας το σώμα τους ως ανάχωμα διεκδίκησαν την κατάργηση των τρομονόμων 187 και 187α, του κουκουλονόμου, των φυλακών τύπου Γ’, της βίαιης λήψης DNA και την οριοθέτησή της, τη μη ποινικοποίηση των προσωπικών σχέσεων καθώς και την απελευθέρωση του πολυτραυματία Σ.Ξηρού, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάνθηκε με νόμο ότι η βίαιη λήψη γενετικού υλικού είναι εφικτό να μην προσβάλει την αξιοπρέπεια του προσώπου, συντηρώντας έτσι την κατασταλτική πολιτική. Κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα, που η κυβέρνηση μέσω αλλεπάλληλων διώξεων, όπως τις πρόσφατες κλητεύσεις των 8 της ΑΣΟΕΕ, των 14 της κατειλημμένης πρυτανείας του ΕΜΠ, την υπόθεση του συντρόφου Κώστα Κ. που δεκατέσσερα χρόνια μετά διώκεται με βαρύτατες κατηγορίες με μοναδικό στοιχείο ένα δείγμα βιολογικού υλικού, αλλά και τη πρόσφατη καταδίκη του συντρόφου Βαγγέλη Σταθόπουλου (που παραμένει φυλακισμένος καθώς καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 19 χρόνια φυλακή με μόνο πραγματικό στοιχείο την έμπρακτη αλληλεγγύη πάλι χρησιμοποιώντας ένα μείγμα dna), επιχειρείνα θωρακίσει τα μέσα για τις κρατικές σκευωρίες με τα οποία θα ποινικοποιήσει τις κοινωνικές σχέσεις και εν τέλει θα σύρει και πάλι αγωνιστές-ριες στα δικαστήρια. Η γενικευμένη χρήση του dna ως τεκμήριο (στην περίπτωσή μου ως μοναδικό στοιχείο) και η προσπάθεια παγίωσής του από το κράτος και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, έχει ως σκοπό την ποινικοποίηση κάθε μορφής αγώνα.Δεν είναι η πρώτη φορά που το κράτος προχωρά σε τέτοιες μεθοδεύσεις στήνοντας βαρύτατα κατηγορητήρια βάσει του dna και των ανώνυμων τηλεφωνημάτων.Είναι δεκάδες οι υποθέσεις αγωνιστριών και αγωνιστών στο παρελθόν Α.Σειρηνίδη, Τ.Θεοφίλου, Σεϊσίδη, Μπ.Τσιλιανίδη, οι προφυλακίσεις αγωνιστών ενάντια στις εξορύξεις στις Σκουριές και άλλες. Το dna και η αυξανόμενη χρήση του από το κράτος και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς ως τεκμήριο ενοχοποίησης, αυτή η φάμπρικα διώξεων του κόσμου του αγώνα και του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, λειτουργεί ως δικαστική -και όχι μόνο- ομηρία με σκοπό τη διάχυση του φόβου και κατ΄επέκταση την αδρανοποίηση μεγάλου μέρους του ριζοσπαστικού κινήματος ούτως ώστε να αποδυναμώσει τα αντανακλαστικά μας ενόψει των κοινωνικών και ταξικών αγώνων που μαίνονται.
Εγώ από την πλευρά μου θέλω να κάνω ξεκάθαρο πως ήμουν, είμαι και θα παραμείνω κομμάτι ενός πολυφωνικού και πολυτασικού πολιτικού χώρου, ήμουν και παραμένω αναρχικός, βρίσκω τον εαυτό μου ανάμεσα σε όλες και όλους τους καταπιεσμένους, τους ανθρώπους χωρίς φωνή, όσες και όσους ο καπιταλισμός καθημερινά εξωθεί στο περιθώριο της ύπαρξης. Επιμένω να συντάσσομαι στο πλευρό όσων πεισματικά επιλέγουν να μην σκύψουν το κεφάλι, να μην κλείσουν τα μάτια και να αντισταθούν στην κρατική βαρβαρότητα. Αυτό είναι που μου δίνει δύναμη, ότι γνωρίζω πως δεν είμαι μόνος σε αυτή τη συνθήκη και θα παλέψω με ό,τι έχω για να βρεθώ πάλι εκεί, στον κόσμο του αγώνα, ανάμεσά σας.
Χάρης Μαντζουρίδης
Ψυχιατρείο Κρατουμένων Κορυδαλλού
20/01/2022
Αρχεία: