https://rioters.espivblogs.net/category/holger-meins/
Category: Holger Meins
Ή ΓΟΥΡΟΥΝΙ Ή ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Το απόσπασμα παρακάτω έχει παρθεί από το βιβλίο του Emile Marenssin «ΦΡΑΞΙΑ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ – η «συμμορία» Μπάαντερ-Μάινχοφ», έκδοση της Διεθνούς Βιβλιοθήκης σε μετάφραση Γιάννη Πικρού. Δεν έχει διατηρηθεί η ορθογραφία ούτε το πολυτονικό του πρωτότυπου, ενώ το εξωτικό «γκουερίλλα» αντικαταστάθηκε με το «αντάρτης».
Το μόνο που μετράει είναι ο αγώνας, τώρα, σήμερα, αύριο, χορτάτος ή όχι. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι τι βγάζεις εσύ απ’ αυτόν. Ένα βήμα μπροστά. Γίνεσαι καλύτερος. Μαθαίνεις από την πείρα. Αυτό πρέπει να βγάλει κανείς σαν συμπέρασμα. Μαθαίνεις από την πείρα. Αυτό πρέπει να βγάλει κανείς σαν συμπέρασμα. Όλα τα άλλα βρωμάνε. Ο αγώνας συνεχίζεται. Κάθε νέα δράση, κάθε αψιμαχία, φέρνει καινούρια άγνωστη πείρα, και αυτό αποτελεί ανάπτυξη του αγώνα. Μόνο έτσι εξελίσσεται.
Η αντικειμενική πλευρά της επανάστασης και της αντεπανάστασης: το αποφασιστικό είναι το ότι ξέρει κανείς να μαθαίνει.
Μέσω του αγώνα. Για τον αγώνα. Από τις νίκες, αλλά περισσότερο από τα λάθη, από τις αδυναμίες, από της ήττες. Αυτό είναι ένας νόμος του μαρξισμού.
Αγώνας, ήττα, πάλι αγώνας, ξανά ήττα και πάλι αγώνας κτλ. Ως την τελική νίκη, αυτή είναι η λογική του λαού. Λέει ο γέρος. Πάντως «ύλη». Ο άνθρωπος δεν είναι τιποτ’ άλλο από ύλη όπως τα πάντα. Ολόκληρος ο άνθρωπος. Σώμα και Συνείδηση είναι «υλιστική» ύλη και ό,τι ο άνθρωπος είναι, ό,τι αυτός είναι, ή ελευθερία του είναι ό,τι η συνείδηση της φύσης επιτάσσει – αυτός ο ίδιος και η εξωτερική του φύση και πάνω απ’ όλα: το Είναι του. Αυτό είναι μια πλευρά του Ένγκελς: κρυστάλλινη.
Ο αντάρτης υλοποιείται στον αγώνα, στην επαναστατική δράση και μάλιστα: χωρίς τέλος – δηλαδή: Αγώνας ως το θάνατο και φυσικά: συλλογικός.
Αυτό δεν είναι υπόθεση της ύλης αλλά της πολιτικής, της Πράξης. Το τι είσαι – τώρα – εναπόκειται πρωταρχικά σε σένα.
Η απεργία πείνας δεν θα τελειώσει ακόμα.
Και ο αγώνας δεν σταματά,
Αλλά.
Δώσε σημασία σ’ αυτό το σημείο:
Αν ξέρεις, ότι με κάθε γουρουνίσια νίκη η συγκεκριμένη όψη του θανάτου γίνεται πιο συγκεκριμένη, και εσύ δεν συμμετέχεις πλέον, δηλ. ασφαλίζεις τον εαυτό σου, δίνεις στα γουρούνια μια νίκη, δηλ. μας εγκαταλείπεις, είσαι τότε εσύ το γουρούνι, αυτό διαιρεί και απομονώνει, με σκοπό να επιζήσεις ο ίδιος, και μετά σκασμός, τίποτε για την Πράξη. «Ζήτω ο ΡΑΦ. Θάνατος στο γουρουνίσιο σύστημα». Μετά – όταν δηλαδή δεν συμμετέχεις πλέον μαζί μας στην πείνα – ή καλύτερα ειπωμένο (αν εσύ ξέρεις τι είναι Τιμή), τότε όπως είπα: Ζώ, Κάτω ο ΡΑΦ, Ζήτω το γουρουνίσιο σύστημα.
Ή γουρούνι ή άνθρωπος.
Ή θα ζήσεις με οποιοδήποτε τίμημα
Ή αγώνας ως το θάνατο
Ή πρόβλημα ή λύση.
Στη μέση δεν υπάρχει τίποτε.
Νίκη ή θάνατο λένε παντού και αυτή είναι η γλώσσα του αντάρτη, και εδώ ακόμα στην μικροσκοπική διάσταση: Με τη ζωή δηλ. τον αγώνα, ή νικούν ή πεθαίνουν αντί να χάσουν και να πεθάνουν.
Αρκετά λυπηρό, να μην μπορεί ακόμη κάτι να γράψεις. Δεν ξέρεις, φυσικά, πως είναι όταν ένας πεθαίνει ή όταν σκοτώνουν κάποιο. Από πού αυτό; Για μια στιγμή, κάποιο πρωινό, μου είναι η αλήθεια σκοτωμένη μέσα στο κεφάλι: Έτσι είναι λοιπόν (δεν το ήξερα κι εγώ ακόμη) και μετά (πριν από τον πυροβολισμό να σκοπεύει στα μάτια): Ε δεν βαριέσαι, αυτό ήταν. Σε κάθε περίπτωση στη σωστή πλευρά.
Θα έπρεπε κάτι να γνωρίζεις ακόμη. Μα δεν βαριέσαι! Πεθαίνει πάντως κάποιος. Το ζήτημα είναι πώς και πώς εσύ έζησες και η Πράξη είναι πολύ κρυστάλλινη:
Να αγωνίζεσαι εναντίον των γουρουνιών σαν άνθρωπος για την απελευθέρωση των ανθρώπων. Επαναστάτης στον αγώνα – πάνω απ’ όλα αγάπη για τη Ζωή – περιφρονώντας τον θάνατο. Αυτό μετράει για μέσα – Να υπηρετείς τον λαό – ΡΑΦ.
Το παραπάνω γράμμα γράφτηκε στις 31/10/74. Ο Χόλγκερ Μάινς πέθανε στις φυλακές στις 9/11/74 ύστερα από 57 ημέρες απεργίας πείνας, ζυγίζοντας λιγότερο από 42 κιλά (αν και είχε ύψος 1,80). Στις 11/11/74 το «Κίνημα 2 Ιουνίου» εκτελεί για αντίποινα τον Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Βερολίνου Γκούντερ Φον Ντρέκμαν.
***
ανακατασκευή της μικρού μήκους ταινίας του Μάινς από την Ναόμι Κλάιν:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=iczvwyzM_EQ&fs=1&hl=el_GR]