Στις 22 Δεκέμβρη- 12 ημέρες μετά την λήξη της απεργίας πείνας και δίψας του αναρχικού αιχμαλώτου Νίκου Ρωμανού και την κατ’επέκταση λήξη των κινήσεων αλληλεγγύης στον σύντροφο, δημοσιεύτηκε στο Indymedia από Shockault ένα κείμενο κριτικής με τίτλο «12 σημεία για την απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού και το κίνημα αλληλεγγύης»,
https://athens.indymedia.org/post/1537503/
Το παρόν κείμενο δεν βρίσκει καθόλου σύμφωνη την εκπομπή «Κραυγές απ΄τα κελιά» . θεωρεί μεταξύ άλλων προσβλητικές αρκετές παραγράφους του ως προς τον μαχόμενο Νίκο Ρωμανό, το κίνημα αλληλεγγύης των αναρχικών – αντιεξουσιαστών και έγκλειστων ανταρτών. Εντούτοις άνοιξε έναν αναπόφευκτο «διάλογο» αντιπαραθέσεων που κρίναμε σωστό να δημοσιεύσουμε εδώ:
—————————————————————————–
Λοιπόν αν και καλοί οι προβληματισμοί
1543117
από @π Δεκ. 22, 2014, 1:31 μμ.,
1)αναλύετε πολιτικά την απεργία πείνας του συντρόφου αλλά δεν συμμετείχατε ποτέ σε καμία εκ των διαδικασιών αλληλεγγύης στον ίδιο .
2)οι μεμονωμένοι παραλληρισμοί με ιστορικά πρόσωπα σίγουρα δεν εκφράζουν το κίνημα αλληλεγγύης, γι αυτό και δεν βγήκε κάποια συλλογική θέση με αναλογίες και συμβολισμούς .
3)Πώς κλιμακώνεται μια απεργία πείνας αφού έχει ξεκινήσει και ποιόν εκβιάζει αυτή?(Πάμε και τα αυτονόητα τώρα)
Μετά την έναρξή της και εφόσον αυτή αποτελεί έσχατο μέσο αγώνα δεν κλιμακώνεται, και στόχος της δεν είναι να εκβιάσει το κίνημα αλλά ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
4)” Αν δούμε την εξέλιξη ρεαλιστικά και εκ του αποτελέσματος, η «Μαχητική Αναρχία», μην τηρώντας τις αποστάσεις που θα έπρεπε από την «κυβερνώσα Αριστερά», μάλλον έπαιξε το ρόλο της εμπροσθοφυλακής του ΣΥΡΙΖΑ και των πολιτικών σκοπών και επιδιώξεών του.”
Πότε επιδίωξε το κίνημα αλληλεγγύης – που δεν είναι μόνο η Μαχητική Αναρχία, αλλά είναι και αυτή αλλά μάλλον σε κάποιους δεν αρέσει- επαφές με την Αριστερά , που και αυτή κράτος είναι, πόσο μάλλον ο σύντροφος ο ίδιος?Από που και ως που εγκαλείτε κόσμο για επιλογές που δεν είναι δικές του?
Τέτοια λύσσα για κριτική 12 σημείων για την Αριστερά δεν έχετε όμως.
5)Η αλληλεγγύη σε πολιτικό κρατούμενο απεργό πείνας δεν είναι προσωπολατρική και αυτοαναφορική μόνο και μόνο επειδή έχει ως σημείο αναφοράς ένα άτομο.
Κανένα επαναστατικό καθήκον, κανένα Μεσσίας δεν ετεροκαθορίζει πολιτικές επιλογές συντρόφων τις οποίες διαρκώς υποβαθμίζετε.
6)Καλοπροαίρετη συμβουλή προς πάσα κατεύθυνση : έχουμε διαρκή πόλεμο τον οποίο τον διεξάγει το κράτος και το κεφάλαιο ενάντια σε όποιον περισσεύει στην καπιταλιστική μηχανή,ενάντια σε όποιον αντιστέκεται ή αυτό θέλει, ενάντια στους αδύναμους και καταπιεσμένους, και οι από τα κάτω τον βιώνουν καθημερινά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι βρίσκονται σε πολεμική ετοιμότητα.ΑΥΤΟ βεβαια ειναι το ζητουμενο , να είμαστε όλο και περισσότεροι σε πολεμική ετοιμότητα(= συνειδητοποίηση) με όλες τις αδυναμίες που αυτήν συνοδεύουν, λες και αν δεν είμαστε σε πολεμική ετοιμότητα δεν έχουμε άλλες, πιο κατασταλτικές αδυναμίες.
7)Η με συναισθηματικούς όρους κριτική περί θανατολαγνείας είναι τουλάχιστον μιντιακή και καθεστωτική .
8)Κινήσεις αλληλεγγύης προς τους Σύριους πρόσφυγες έγιναν,και προς τους μετανάστες της Αμυγδαλέζας παράλληλα με την απεργία του Ρωμανού και εάν είχαν καλεστεί και άλλες δράσεις σίγουρα θα στηρίζονταν .Για τη συμμετοχή ή όχι σε αυτές υπεύθυνος είναι ο καθένας ατομικά και όχι το – ετερόκλητο και ανομοιογενές – κίνημα αλληλεγγύης στο Νίκο Ρωμανό.
9)Σίγουρα το πολιτικό πλαίσιο ξεχείλωσε και καθόλου δε συνέπιπτε ούτε με το πολιτικό σκεπτικό του απεργού ούτε με το δικό μας λόγο .Αλλά δεν απονοηματοδοτεί αυτό την απάντηση στο λόγο της εξουσίας με λόγο και με έργα, ούτε την αλλαγή των πρακτικών.
10)Κανείς δεν έκανε νομική έκκληση στο κράτος- πόσο μάλλον το αποκύρηξε με απεργία πείνας, κείμενο, με πανό , με δράσεις , με πορεία, και μόνο σε θολωμένα νερά οδηγεί η ανάλυση που οδηγεί σε αντιστοιχία αγώνα για μια ανάσα ελευθερίας και νομικής διεκδίκησης αδειών .
11)Είστε κατά του ενόπλου και προσπαθείτε να το κρύψετε.
12)Η κριτική στο βραχιολάκι είναι το μόνο γόνιμο και μη ανταγωνιστικό κομμάτι αυτού του κειμένου και το μόνο που μπορεί να ανοίξει μια παραγωγική συζήτηση εντός του κινήματος, κριτικής και προβληματισμών, χωρίς να αφορίζει στο imc με ελλειπή επιχειρήματα πολιτικές επιλογές ετερόκλητων ατομικοτήτων και συλλογικοτήτων ή να τους τσουβαλιάζει ως αυτοαναφορικούς, αιμοβόρους και θανατολάγνους ακόμα και αριστερίζοντες.
————————————————————————————
‘Ενας από κάποιους που ήταν αλληλέγγυοι μέρα νύχτα στον αγώνα του Ν. Ρωμανού
1543173
από Αναρχικός Δεκ. 22, 2014, 8:32 μμ.,
Μου προξενεί τρομερή εντύπωση η εξής αντιφάση η οποία “βγάζει μάτι”:
Βλέπουμε παραπάνω ότι καποιος-κάποιοι ξεκινάνε μία προσπάθεια παρατήρησης και κριτικής στην υπόθεση του Ν.Ρωμανού όπως αυτή εξελίχθηκε. Παρατηρούμε στην ουσία να μπαίνουν σε όλη αυτή την δύσκολή και υπεύθυνη θέση του να παράξουν 12 σημεία ανάλυσης και κριτικής. Η μέγα αντίφαση λοιπόν είναι η εξής. Πως είναι δυνατόν να ξεκινάνε όλη αυτή την προσπάθεια ως τέτοιοι(σοβαροί, υπευθυνοι κλπ) κάποιοι πριν(!) να έχει ακόμη σταλθεί το κείμενο του ίδιου του Ν. Ρωμανού όπως αυτός ανακοίνωσε ότι θα γράψει με την λήξη της απεργείας πείνας, στο οποίο θα εμπεριέχεται αναλυτικά η τοποθέτηση του για οτιδήποτε συνέβη.*
Η αντίφαση αυτή θεωρώ ακυρώνει την οποιοδήποτε σκέψη για σοβαρή προσοχή και ανάγνωση των σημείων.Άρα και άκαιρη και άτοπη η οποιαδήποτε τοποθέτηση πάνω σε αυτά.
Τέλος 3 παρατηρήσεις στα γρήγορα:
1)Κανένας δεν μπορεί να φορτώσει στον Ρωμανό το βραχιολάκι χρησιμοποιώντας σαν επιχείρημα τον δρόμο που επέλεξε να αγωνιστεί.
2)Μακάρι ο αναρχικός χώρος να είχε τέτοια δυναμική που να κατάφρερνε να εκβιάσει το κράτος στο βαθμό εκείνο όπου δεν θα πέρναγαν ούτε οι τηλεδιασκέψεις όυτε το βραχιολάκι.Κοινώς αντί να τα ρίχνουμε στον απεργό πείνας ας κριτικάρουμε εμάς τους έξω πρώτα, στο τι δεν κάναμε για να καταφέρουμε να αποκτήσουμε αυτή την δυναμική αλλά και στο τι δεν συνεχίζουμε να κάνουμε για να εναντιωθούμε κάθε στιγμή που περνά σε αυτά που περαστήκαν στο νομοσχέδιο.
3)Κοινώς ναι στην καλοπροαίρετη και παραγώγική για τον χώρο κριτική, αλλά στην ώρα της και όχι να καταντάει η κριτική ως ο μοναδικός τρόπος από τον οποίο αποδικνύουμε ότι υπάρχουμε πολιτικά είτε ως ατομικότητα είτε ως ομάδα.(κλασικό εσωτερικό πρόβλημα του χώρου που πρέπει να εξαλειφτεί)
*Το επιχείρημα χαμένου χρόνου δεν μπορεί να τεθεί ως δικαιολογία για την δημιουργία των 12 σημείων. Αυτή την στιγμή στην κοινωνία υπάρχουν άπειρα μέτωπα που πρέπει και μπορούμε να στηρίξουμε καθημερινά από το να γράφουμε βιαστικές κριτικές. Κοινώς ας τις αφήσουμε μπρος το παρόν. Ας περιμένουμε να βγει το κείμενο του συντρόφου Ν.Ρωμανού και μετά ανάλογα πράτουμε στο θέμα της κριτικής.
————————————————————————————————-
4 σημεία για τα “12 σημεία για την απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού και το κίνημα αλληλεγγύης”
1543305
από αφάνταστο όνομα Δεκ. 23, 2014, 6:06 μμ.,
3. Η διαπίστωση ότι “ο Ρωμανός εκμεταλλεύτηκε το φαντασιακό του Δεκέμβρη για να πετύχει τους -θεμιτούς- σκοπούς του” δεν είναι αληθής. Το μόνο που δήλωσε σχετικά με αυτό είναι σε μια ανακοίνωσή του το σύνθημα “6 Δεκέμβρη όλοι στους δρόμους της οργής”. Για το ότι τα μμε και αρκετά κείμενα αλληλέγγυων έγραφαν για το φίλο του Γρηγορόπουλου και συνέδεαν το φετινό Δεκέμβρη με αυτόν πριν 6 χρόνια δεν ευθύνεται προφανώς ο Ρωμανός, αλλά ο συγγραφέας κάθε κειμένου. Επίσης σε εκδήλωση – τηλεφωνική επικοινωνία με Μπουρζούκο – Πολίτη εγώ άκουσα ότι δεν ήταν σχεδιασμένο να κορυφωθεί η απεργία πείνας στις 6 Δεκέμβρη. Το λαμβάνω περισσότερο υπ’ όψιν από το δικό σας “υπολογισμένα προφανώς” πριν μιλήσω με τόση ευκολία για “ζήτημα ηθικής τάξης”. Που και να ίσχυε σιγά την ηθική τάξη που διαταράχτηκε επειδή αλλοιώθηκε η “επέτειος”. Δε σας κόβω και πολύ για επετειολάγνους άλλωστε.
8. Ναι. Το κίνημα κάνει διακρίσεις. Η διάκριση δεν είναι κακή έννοια από μόνη της. Το ζήτημα είναι ΓΙΑΤΙ κάνεις διάκριση (π.χ. λόγω φύλου, θρησκείας, χρώματος κλπ) και όχι το να κάνεις. Τις ίδιες μέρες έκανε απεργία πείνας και ο Μιχελογιαννάκης του ΣΥΡΙΖΑ και καλώς έγινε η διάκριση και δεν τον στήριξε κανένας. Επίσης κανείς από τα παραδείγματα των απεργών πείνας που αναφέρετε δεν έφτασε στο επίπεδο υγείας του Ρωμανού ώστε να μπορούμε να τα συγκρίνουμε ακριβώς, ούτε μπορούμε να μιλάμε ακριβώς για “αυτονόητα αιτήματα” σε όλες τις περιπτώσεις. Επίσης και ο Γ.Σ. ξεκίνησε απεργία πείνας κατά τη διάρκεια αυτής του Ρωμανού και δεν νομίζω ότι έτυχε ιδιαίτερης σημασίας επειδή είναι “αναρχικός σύντροφος”. Ας μετράμε λίγο τις συνθήκες στις οποίες συμβαίνουν τα γεγονότα και όχι μόνο το αποτέλεσμα (δηλαδή πόσα πανό ανέβηκαν για τους Σύρους και πόσα για το Ρωμανό). Τι θέλετε δηλαδή; Μια συνέλευση αλληλεγγύης στο Νίκο Ρωμανό να μετονομαστεί σε συνέλευση αλληλεγγύης σε όλους τους αγωνιστές του κόσμου για να συμπεριλάβει όποιον επιλέξει να αγωνιστεί εκείνη τη στιγμή και να βάζει συνολικά τα ζητήματα. Αχταρμάς θα ήταν αυτό, όχι συνέλευση. Τέλος να θυμίσω την απεργία πείνας των 300 μεταναστών – εργατών που είχε ανοίξει σαν ζήτημα πανελλαδικά, δυναμικά και μαζικά. Τότε ήταν καλά χρόνια που δε γίνονταν διακρίσεις από το κίνημα και κάτι άλλαξε τώρα θέλετε να μας πείτε;
11. Η στάση των αξιωματούχων της κυριαρχίας απέναντι στους εχθρούς της ποτέ δε θα είναι το ίδιο ήπια με αυτήν που έχει απέναντι στους υπόλοιπους. Βέβαια το κράτος αλήθεια είναι ότι δεν εκδικείται (γιατί κάτι τέτοιο προϋποθέτει προσωπική αντιδικία). Όμως το κράτος κάποιες φορές θέλει να φαίνεται ότι εκδικείται. Προς παραδειγματισμό των υπολοίπων. Εκτός από τους συντρόφους της υπόθεσης Βελβεντού θυμηθείτε και τον Ιλίρ Καρέλι.
12. Οι όροι νίκης/ήττας είναι ανώφελοι όταν μιλάμε για το διαρκή αγώνα προς την επανάσταση. Συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε αλλά δε χρειάζεται να το παίξουμε στο ΠΡΟ-ΠΟ 1-Χ-2 για να ξέρουμε τι έγινε. Προφανώς υπάρχουν και αρνητικά ζητήματα όπως τα αναφέρετε αλλά υπάρχουν και θετικά. Ένας αναρχικός πολιτικός κρατούμενος που πολύ θα θέλανε να τον κλείσουν στο Δομοκό αιώνια κέρδισε να βγαίνει από τη φυλακή (ενώ μετά την απόδραση Ξηρού δε βγαίνει ούτε κουνούπι από μέσα). Επίσης ένα κίνημα που είχε πέσει σε χειμερία νάρκη μετά τα αντιμνημόνια έδειξε ότι δεν εξαφανίστηκε και μπορεί (ακόμα και αν ήταν μόνο ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός πυρήνας του) να ορίσει την παρουσία του στο δρόμο, δυναμικά, μαζικά, μαχητικά, εξεγερτικά. Δεν είναι και λίγα για να αρχίσουμε να πέφτουμε στην κατάθλιψη ρε μάγκες.
—————————————————————————————————
Τέλειο ,γιούπι
1543329
από /// Δεκ. 23, 2014, 10:28 μμ.,
Το κείμενο δεν είναι εξαιρετικό,ειναι φτηνό,ασόβαρο,και καταλύει τη διαλεκτική για τον απλό λόγο οτι θίγει εκ των υστέρων ζητήματα τα οποία ποτέ δε κατατέθηκαν σε καμία ανοιχτή διαδικασία,ούτε δημοσιεύθηκαν πουθενά ως διακριτά περιεχόμενα.Ποιοί είναι,τι κάναν και τι δε κάναν οι συντάκτες του 30 μέρες αγώνα;
Καλά, η “αφελής νεκρόφιλη αναρχία” έτρεχε πίσω απο συναισθηματισμούς,ανύπαρκτα περιεχόμενα,επιλεκτικές διακρίσεις,ραγκούσηδες,καπελωμένη από το συριζα.Πού βρίσκονταν αυτή η πρωτοπορία τόσες μέρες,σε ποιό βαθμό και απο ποιό σημείο του αγώνα επέλεγε τη κριτική αλλά και την αλληλεγγύη,την δράση,αλλά και την ανάλυση,την συσπείρωση και την επαγρύπνηση στον διαρκώς αναδιπλούμενο ιδεολογικό πόλεμο των ημερών;Πού βρίσκονταν τα “συντροφάκια” τόσες μέρες που άλλοι ξενυχτούσαν με τους μπάτσους στο κατόπι προσπαθωντας να συλλογικοποιήσουν τις απαντήσεις τους;Μήπως στους Σύρους στο (σχεδόν άδειο και παντελώς διαμεσολαβημένο) Σύνταγμα και στην Αμυγδαλέζα,σιωπώντας όμως τόσες μέρες για τα εχθρικά ξεφτιλίκια του μιχελογιαννάκη;
Μήπως στα σπίτια τους,στη σομπίτσα τους,η στη φασούλα τους, αφήνοντας τους Ρωμανούς,τους Σύρους,και τους εξεγερμένους της αμυγδαλέζας να τους “φάει το μαύρο φίδι” για να τους επικαλεστούν εκ των υστέρων ως υποκείμενα αγώνα και κριτικής;
Καλή είναι η επίκληση στους διαφορετικούς αγώνες των ημερών που δε συνδέθηκαν,δεν στηρίχτηκαν,δε ριζοσπαστικοποιήθηκαν απο τον α/α χώρο.Ωστόσο,κριτική ας κάνουν αυτοί που επιχείρησαν τη σύνδεση,αυτοί που στάθηκαν στο δρόμο (οχι διεκπεραιτωτικά ίσα για να καλύψουν την ανυπαρξία τους ως μια “συλλογική” selfie “αλληλεγγύης”),αυτοί που πήγαν στο Σύνταγμα και κάτσαν στο κωλόκρυο τόσες νύχτες,που άρθρωσαν λόγο,που κόλλησαν αφίσες,που επιχείρησαν να αποδομήσουν τον ακροδεξιό οχετό,στην αμυγδαλέζα,στα δικαστήρια για την αμυγδαλέζα,που βρέθηκαν στις καταλήψεις της Αθήνας,οχι για τουρισμό,αλλά για να πάνε το γαμημένο το πράγμα λίγο παραπέρα,να διαφωτίσουν και εμάς ,που τρωγόμασταν με τις σάρκες μας τόσες μέρες και νύχτες.
Απ’οτι φαίνεται,η τάση πολιτικής ανυπαρξίας/οξυμένης διαδικτυακής κριτικής lenin reloaded ,εχει βρει οπαδούς και στο “χώρο”.Τουλάχιστον ο ίδιος ο lenin reloaded,αυτές τις μέρες έγραφε και 2 αράδες όπου εξέφραζε την (δηλωμένα αντισυντροφική) κριτική τουέγκαιρα,οχι σα παλιοημερολογίτης 15 μέρες μετά.
Ραντεβού στους καναπέδες
————————————————————————————————-
AΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ 12 ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ
1543464
από ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ Δεκ. 25, 2014, 2:42 πμ.,
- Όποιος είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέει.
2. Οι αναφορές της απεργίας του Νίκου Ρωμανού στον Μπόμπι Σαντς του IRA και τον Χόλγκερ Μάινς της RAF κάθε άλλο παρά ανυπόστατοι και ανιστόρητοι είναι, όταν σήμερα κάποιος έχει την ελάχιστη επίγνωση της αδιάλλακτης σκληρότητας του κρατικού μηχανισμού και κράτους έκτακτης ανάγκης.
3. Καταρχήν το ζήτημα ηθικής τάξης που βάζετε είναι για εσάς και όχι για τον Νίκο Ρωμανό, που δεν διστάζετε να υποβιβάσετε μια αποφασιστική απεργία πείνας με όλα τα ρίσκα που διατρέχει ο απεργός πείνας, κρίνοντας τον ότι «εκμεταλλεύτηκε το φαντασιακό του Δεκέμβρη για να πετύχει τους -θεμιτούς- σκοπούς του» Προφανώς σας διαφεύγει το ότι οι αγώνες – ή η συνέχεια του αγώνα – είναι η καλλίτερη μνημόνευση των νεκρών μας. Καθώς επίσης σας διαφεύγουν παρελθοντικές απεργίες πείνας αναρχικών συντρόφων που συνέπεσαν σε αιματοβαμμένες επετείους και έδωσαν ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στην εξεγερτικότητα και μαχητικότητα των αναρχικών και άλλων αγωνιζόμενων ανθρώπων. Αν οι αναρχικοί δρούσαν με μελοδραματικά κίνητρα όπως γράφετε τότε θα πήγαιναν να πιούν τον καφέ της παρηγοριάς και δεν θα κατέβαιναν στο δρόμο να τα κάνουν λαμπόγιο και να αντιμετωπίζουν τις αύρες και τους ματόρόμποκοπ στις επετείους των νεκρών τους.
Επίσης ναι ο αγώνας δεν άνοιξε παράλληλα και σε άλλα ζητήματα, αλλά δεν έχει και πολύ σημασία όταν και ένας μόνο εξατομικευμένος αγώνας που στα πλαίσια μιας νυν ανάλυσης κράτους και κεφαλαίου δεν είναι και τόσο εξατομικευμένος… είναι ικανός να πάρει ασύλληπτες και επικίνδυνες προεκτάσεις για το κράτος – όπως και στην αλληλεγγύη του για τον Νίκο Ρωμανό ο αναρχικός –αντιεξουσιαστικός χώρος απέδειξε πρωτοποριακές δυναμικές και μεγαλύτερες του Δεκέμβρη του ΄08. Ε και στην οποιαδήποτε περίπτωση και γιατί η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται … αυτές οι δυναμικές αφήνουν παρακαταθήκες για το μέλλον.
4. Το μαχητικό κίνημα ( αναρχικό /αντιεξουσιαστικό) στην ολότητά του, δεν περιμένει κάποιον «ήρωα» ή μία φαντασιακή εξέγερση να τον βγάλει από κανέναν λήθαργο. Το μαχητικό κίνημα είναι πάντα άγρυπνο και προετοιμάζει τις εξεγέρσεις που έρχονται μαζί με τους συντρόφους του εντός και εκτός των τειχών.
Ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα δημόσια δεν έγκρινε τις δράσεις της μαχητικής αναρχίας, τις κατέκρινε πάντα ως εγκληματικές όπως όλο το κοινοβούλιο. Στην προκειμένη περίπτωση και όπως συμβαίνει πάντα, τα κομματόσκυλα τρέχουν ή μάλλον προσπαθούν να τρέξουν πίσω από τα γεγονότα που δημιουργούν οι αναρχικοί μπας και εξασφαλίσουν κανα ψίχουλο ψήφου στις επερχόμενες εκλογές από κανα περαστικό και φυσικά για να αρθρώσουν έναν δήθεν κοινωνικό αντίλογο στα έδρανα του κοινοβουλίου.
Όταν γίνεται μια απεργία πείνας, και φτάνει στα όρια της, σκοπός στο τέλος είναι να πιέσει τους διάφορους φορείς, την κυβέρνηση – το κράτος να πάρουν αποφάσεις. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Σε αυτήν την περίπτωση ούτε σύμπραξη αναρχικών – κράτους υπάρχει, ούτε οι αναρχικοί γίνονται εμπροσθοφυλακές πολιτικών φορέων , ούτε φυσικά ικανοποίησε το αίτημα του Νίκου Ρωμανού η σύμπραξη των καθεστωτικών φορέων που αναφέρετε, ΑΛΛΑ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ !
Και πάλι εμβαθύνοντας στα λεγόμενά σας τείνω να συμφωνήσω με τον σύντροφο που σας απαντάει στο κείμενό σας ότι δεν λάβατε μέρος στον αλληλέγγυο αγώνα που έκανε ο χώρος στην απεργία πείνας του συντρόφου. Πως λοιπόν κρίνετε έτσι εκ του ασφαλούς και ίσως ναι και εκ του καναπέ ???
5. Όλη βέβαια αυτήν την προβοκατορολογία περί ηρωισμού δεν μπορώ παρά να την κρίνω άκρως προσβλητική στο πρόσωπο του συντρόφου Νίκου Ρωμανού, στον αδίστακτο αγώνα του αλλά ακόμη επίσης και για τον σύντροφο Νίκο Μαζιώτη που θίξατε στην προηγούμενη παράγραφό σας.
6. Εδώ γίνετε πλέον φανερό το πόσο απολίτικοι – αντιαναρχικοί αλλά πάνω απ΄όλα ανιστόρητοι είστε. Και ο.κ εσείς δηλαδή που «έχετε τα φώτα» μιας και η πλειοψηφία του κινήματος δεν κάνει κάποιον αναστοχασμό, καμία (αυτο)κριτική ΤΙ ΛΕΤΕ – ΤΙ ΠΡΟΤΕΙΝΕΤΕ ?
7. Ολόκληρο το κείμενό σας πέραν του ότι είναι αντιαναρχικό προσπαθεί να στήσει μια γενικευμένη προβοκατορολογία ενάντια στο ένοπλο και ακόμη χειρότερα χρησιμοποιεί σαν τίτλο τον αγώνα ενός απεργού πείνας – του Νίκου Ρωμανού και των αλληλέγγυων σαν επίφαση.
8. Σίγουρα οι λόγοι για επανάσταση είναι πολλοί και δεν είναι μόνο ούτε οι Σύριοι, ούτε η Αμυγδαλέζα.
9.Έχει ο καιρός γυρίσματα…..
10.Καταρχήν δεν πρόκειται περί «έγκλησης» – όπως αναφέρετε : “Η έγκληση προς το «κακό εκδικητικό κράτος» που δεν χορηγεί άνευ όρων εκπαιδευτικές άδειες,…” αλλά περί εναντίωσης και κατά δεύτερον δεν είναι κατανοητό το γιατί βάζετε σε εισαγωγικά το κακό εκδικητικό κράτος ? Υπάρχουν αμφιβολίες για αυτόν τον χαρακτηρισμό για το κράτος ? Από πότε οι αγώνες των κρατούμενων για διεκδίκηση δικαιωμάτων τους βρωμάνε αριστερίλα ?
Επίσης αντιπαλεύουμε το κράτος με τις ίδιες τις διατάξεις του κατά το δοκούν, και τους νομικισμούς του που αυτό φτιάχνει όταν ακόμη χρειαστεί γιατί και σε αυτό ακόμη φαίνεται πόσο αποτυχημένο είναι και σαφώς ως αναρχικοί γνωρίζουμε ότι οι νόμοι καταργούνται στα οδοφράγματα!
11.Πέραν του «θεαματικού βιοπολιτικού», το κράτος φοβάται τον ένοπλο αγώνα. Για αυτό είναι εκδικητικό στους έγκλειστους ένοπλους αντάρτες.
12. ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΑΧΙΟΛΑΚΙ !
‘Όπως λέτε και εσείς είμαστε κατά των νομικίστικων εγκλήσεων…..
Y.Γ Πάντως όπως βλέπετε και χώρος σας δόθηκε να εκφραστείτε και να κρίνετε. Εκτός και αν για ελευθερία της σκέψης θεωρείτε κάτι άλλο….
Κάποιοι σύντροφοι-ισσες της κινηματικής κανονικότητας
—————————————————————————————————
https://interarma.info/2014/12/24/apergia-romanou-kai-anarxikes-antidraseis-nessoynos/?lang=el
December 24, 2014 at 1:34 pm
Η απεργία πείνας του Ρωμανού και οι αναρχικές αντιδράσεις
Στάλθηκε στο Inter Arma:
“Η φυλακή είναι η πιο άμεση, κτηνώδης έκφραση της εξουσίας, και όπως αυτή πρέπει να καταστραφεί, δεν μπορεί να καταργηθεί σταδιακά. Όποιος σκέφτεται ότι μπορεί να την βελτιώσει τώρα έτσι ώστε να την καταστρέψει στο μέλλον θα είναι για πάντα κρατούμενός της. Το επαναστατικό σχέδιο των αναρχικών είναι ο αγώνας μαζί με τους εκμεταλλευόμενους και η εξώθησή τους να εξεγερθούν εναντίων στην καταπίεση και την εκμετάλλευση και άρα και ενάντια στην φυλακή. Αυτό που τους κινεί είναι η επιθυμία για έναν καλύτερο κόσμο, μια καλύτερη ζωή με αξιοπρέπεια όπου οικονομία και πολιτική θα καταστραφούν. Γι αυτό οι αναρχικοί τρομάζουν την εξουσία Γι αυτό κλειδώνονται στις φυλακές»
Alfredo M. Bonanno, από την φυλακή Rebibbia, 20/3/1997
Εάν ο Ρωμανός είχε επιλέξει την μετωπική επίθεση δίχως αύριο, θα χρησιμοποιούσε το όπλο του -ανεξαρτήτως θυμάτων- για να αποτρέψει την σύλληψή του μετά την ληστεία και πιθανόν να έπεφτε μαχόμενος. Η προαναφερθείσα υποθετική επιλογή ανήκει μάλλον στον ευρύ ρεύμα του εξεγερτισμού/μηδενισμού και έχει την αιτιολογία της, σεβαστή και συναφή ως προς τα οντολογικά του ζητήματα που δεν θα αναλύσω εδώ. Ο Ρωμανός όμως επέλεξε διαφορετικά. Ο εγκλεισμός του λοιπόν σημαίνει μια σταδιακή και βασανιστική διαδικασία εξόντωσής του από το κράτος που, ναι εκδικείται για να απαντήσω σε εκείνους (Shockault στο indymedia προχθές) που δεν το πιστεύουν. Και αυτό γιατί η εξουσιαστική αφομοίωση και αλλοτρίωση πορεύεται πάντα με την συνοδεία της βίαιης εκδικητικότητας που μεταφράζεται σε αποτρεπτικό παραδειγματισμό ο οποίος αγγίζει ακραία επίπεδα.
Από εκεί και πέρα ο Ρωμανός ή θα αποδεχόταν την μοίρα του και θα αφηνόταν σε αυτή (αυτό είναι εξημέρωση) ή θα πολεμούσε με ό,τι διέθετε. Αποφάσισε να πολεμήσει όχι για να βελτιώσει τη φυλακή αλλά την δική του συνθήκη επιβίωσης. Τώρα, εάν οι αριστεροί συντάσσονται με αντίστοιχους αγώνες ή αποφασίζουν να υποστηρίξουν αντίστοιχες μάχες, (κάτι που έκαναν κατά καιρούς) έστω για τους δικούς τους ιδιοτελείς, ταπεινούς ή μη λόγους, λίγο ενδιαφέρει (τουλάχιστον την συγκεκριμένη στιγμή). Και αυτό γιατί όταν επιτίθεσαι κοιτάς πρώτα μπροστά, τον εχθρό και τη στιγμή της επίθεσης και μετά, σε δεύτερο χρόνο, πίσω σου εκείνον που σε ακολουθεί ή συντάσσεται μαζί σου. Εάν λ.χ. οι κομμουνιστικές δυνάμεις επιτίθονταν στις δυνάμεις καταστολής στο Σύνταγμα πριν από 3 χρόνια, οι αναρχικοί θα βρίσκονταν πλάι τους (προσοχή, πλάι τους όχι μαζί τους) σε μια παράλληλη πράξη επίθεσης και δεν θα έφευγαν όπως έκαναν εκείνες. Σε όσους (βλ.Συσπείρωση) δε υποστηρίζουν ότι η όλη εξέλιξη της απεργίας πείνας συνέτεινε στην κοινωνική αποδοχή του κρατικού σχεδιασμού (βραχιολάκι, τηλεδιάσκεψη, κλπ), η απάντηση βρίσκεται στην ανένδοτη επιλογή των απανταχού ανταρτών ως προς τα αντίποινα.
Η απάντηση των εξεγερσιακών αναρχικών/μηδενιστών πάντως είναι ότι η έξαρση των αντιποίνων και της καταστολής επιτείνει την εξεγερσιακή δυναμική για αυτό και την επιζητούν. Όπως και την σύγκρουση. Με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Η «βία, η καταστροφή και ο θάνατος» μπορεί να μην είναι πάντα οι μαμμές της Ιστορίας (Shockault) είναι όμως σίγουρα οι μαμμές της Αναρχίας. Φανταστείτε το αναρχικό ρεύμα με όλες τις εκφάνσεις του να μην είχε νεκρούς στο ιστορικό διηνεκές! Θα ήταν ένα ανέκδοτο που θα διασκέδαζε μονάχα εκείνους που το θεωρούν θανατολάγνο. Κανένας σοβαρός αγώνας δεν είναι αναίμακτος και είναι αστείο να επικαλείται κανείς ψυχοπαθολογικά αίτια που παραπέμπουν σε μεθόδους κρατικής προπαγάνδας. Εκτός εάν πιστεύει κανείς ότι μπορεί να καταλυθεί το κράτος και οι εξουσιαστικές δομές με καλαμπούρια ή χτυπώντας κατσαρόλια στις πλατείες. Ο Ρωμανός με την αποφασιστικότητά του πέτυχε μια σημαντική οπισθοχώρηση, ή καλύτερα αναδίπλωση, των εξουσιαστικών μηχανισμών. Από μόνο του αυτό έχει μια πολλαπλή σημασία. Όλοι όσοι είναι ανοιχτοί στην συγκρουσιακή επιθετική αναρχική πρακτική, είτε εξεγερσιακοί είτε όχι, υπογραμμίζουν το γεγονός αυτό και συνεχίζουν. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Οι υπόλοιποι καλό θα ήταν να ξανασκεφτούν το ζήτημα της αλληλεγγύης (προς όλους ανεξαιρέτως τους κολασμένους και με την ίδια ένταση αλλά και προς τους συντρόφους τους) και ιδιαίτερα εκείνο της μεθοδολογίας της δράσης.
Νικόλας Νεσσούνος
—————————————————————————————————-
για ενα χωρο αυτοκριτικης
1543590
από ρενταρω σαν κινημα Δεκ. 26, 2014, 3:37 πμ.,
το κειμενο βοηθαει στην αποηρωοποιηση, αλλα ειναι θεαματικο και το ιδιο,
δυστυχως….
το κινημα ψοφολογουσε πριν απο αυτο και τωρα παραχθηκαν δυνατες εμπειριες αγωνα.
το κινημα αλληλεγγυης που συμπεριελαβε και ατομα εκτος χωρου συντονιστηκε
με το μυαλο του απεργου,κατάλαβε τον προωθημενο του στοιχημα και παρηγαγε καρπους.
Για 1η, επισης, φορα κανεις δεν διαφωνησε πανω στο ενοπλο-μη ενοπλο.
——————————————————————————————————
7 αντιθέσεις και ένα υστερόγραφο
1543593
από /// Δεκ. 26, 2014, 3:44 πμ.,
1. Oι αυτοοργανωμένες διαδικασίεες ζούν και αναπνέουν απο τη πολιτική θέση του καθενός.Αν κάποιος σκέφτεται,προβληματίζεται,αλλά δε μιλάει εν τη παρουσία του,είναι προβληματικό φαινόμενο.Αν κάποιος απουσιάζει απο τις διαδικασίες,και εμφανίζεται 15 μέρες μετά με μια ανύπαρκτη και ευκαιριακή συλλογική ταυτότητα,ώς κοινωνιστική πρωτοπορία(είχαμε που είχαμε την ένοπλη ,τώρα έχουμε και την κοινωνιστική,που συλλογικά διεκδικεί δάφνες διαύγειας και εξ’αποστάσεως συγκρότησης),με κείμενο θέσεων,-αρκετών εξ αυτών ατεκμηρίωτων,αβάσιμων-,ειναι 100 φορές προβληματικό.
2. Οταν κάποιος δηλώνει εξ’αρχής αλληλέγγυος στην απεργία πείνας του ρωμανού,προκαταβάλλοντας μας εκ των προτέρων για τις καλές και συντροφικές του προθέσεις,ας γράψει λίγο παραπάνω,τι έκανε,και τι δεν έκανε για την απεργία πείνας,η ας αφήσει να εννοηθεί, σε ποιό βαθμό στάθηκε αλληλέγγυος,πως διαφοροποιήθηκε από το τους υπόλοιπους αναρχικούς,αλλά και απο τους αριστερούς,πότε άσκησε -τη στιγμή που έπρεπε γόνιμη κριτική-,αν φταίει η ανεπάρκεια των συντρόφων και οχι η δικιά του πολιτική σιωπή η απουσία,τι έκανε για να μη μας πάρει άμπαριζα ο σύριζα,για να περιφρουρίσει τον ίδιο το Νίκο ,τους υπόλοιπους 3 απεργούς πείνας,και το ανιδιοτελές και δυναμικό κίνημα αλληλεγγύης που εκτίθονταν μέρα με τη μέρα.
Τους συντρόφους τους παίρνουμε στα σοβαρά για όσα επιλέγουν να κάνουν και για όσα επιλέγουν να μη κάνουν,για την συνδιαμόρφωση,οχι για τις ευφάνταστες διαδικτυακές τους υπογραφές εκ του μηδενός.
3. Οταν κάποιος δηλώνει οτι το κίνημα εκβιάστηκε απο τη χρονική συγκυρία της κορύφωσης της απεργίας πείνας,μιας που οι συνειρμοί του Δεκέμβρη υπονόμευαν την πολιτική νηφαλιότητα,λέει τη μισή αλήθεια.
Γιατί κάποιος άλλος μπορεί να πει οτι αυτή η γαμημένη διαλεκτική σχέση του ίδιου το Νίκου,η οργανικότατη εμπλοκή του Ρωμανού αλλά και των αλληλέγγυων με το δεκέμβρη του 08,πράκαλεσε μια κοινωνική αναταραχή ,με χαρακτηριστικά κοινωνικής πόλωσης και εμφαάνισε δυναμικά στο προσκήνιο περιεχόμενα και πρακτικές αγώνα που αμφισβήτησαν έμπρακτα τόσο την καταστολή των τελευταίων χρόνων,αλλά την μοιρολατρική προσμονή της σοσιαλδημοκρατίιας.
Τα πάνσοφα “συντροφάκια” μάλλον λείπαν απο τις συνελεύσεις αλληλεγύης αρκετά πρίν τις 6 δεκέμβρη,πρίν το ντόμινο των καταλήψεων,αλλά και πριν τη δυναμική εμπλοκή του σύριζα ,των ραγκούσηδων,των εδνο/εξω/αντι θεσμικών κινήσεων των πατεράδων,οταν -παρολές τις διαφορετικές πολιτικές αναλύσεις μας-συμφωνούσαμε όλοι (πολιτικά και στρατηγικά),να αποσυνδεθεί η 6η δεκέμβρη και η σημειολογία των ημερών απο την απεργία πείνας ,και μάλιστα την κορύφωση της,για να μη “ξεφουσκωσει” το κίνημα , την μετά την 6η Δεκέμβρη περίοδο.
Η άλλη μισή αλήθεια είναι η -πέρα για πέρα ανυπόστατη -εκτίμηση οτι ο Ρωμανός “εκμεταλλεύτηκε” το φαντασιακό του Δεκέμβρη για επικράτηση των σκοπών του.
Οι προθέσεις,οι αναλύσεις και οι στοχεύσεις του Ρωμανού -όπως και κάθε αγωνιστικού υποκειμένου,ατόμου η συλλογικότητας-γίνονται σαφείς,απο τις δημόσιες τοποθετήσεις τους.
Και ποτέ ο Ρωμανός,σε κανένα σημείο του λόγου του,(πέραν ενός λακωνικού υστερόγραφου στις παραμονές της 6ης Δεκέμβρη),δεν φάνηκε να επιθυμεί κανενός είδους εκμετάλλευση του φαντασιακού του Δεκέμβρη.
Εκτός κι αν ο Ρωμανός είχε κρυφή αντζέντα και έπαιζε παιχνιδάκια στις πλάτες μας,και μας ανοίγει τα μάτια η πάνσοφη και πανταχού παρούσα -άλλα εκ των υστέρων λαλλούσα-,πρωτοπορία σας.
4. Οταν κάποιος αναφέρει τις κινήσεις αλληλεγγύης ,τις καταλήψεις κτηρίων πανελλαδικά,ως μια φαρσική εκδοχή του Δεκέμβρη του 08,ως μια πεπατημένη σιγουράτζα,καταλύει για μια ακόμη φόρα την άτιμη τη διαλεκτική,βρυκολακιάζει τον “γερο-Κάρολο”.Γιατί η επιλεκτική του συλλογική μνήμη,έχει φροντίσει σχεδόν να αποσιωπήσει οτι απο το Δεκέμβρη του 08 εως το Δεκέμβρη του 2014 μεσολάβησε μια κατασταλτική λαίλαπα,νομική,ιδεολογική και φυσική,που περιελάμβανε επιθέσεις σε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα,επιτάξεις απεργών,μέχρι εκατοντάδες δικογραφίες με δικαστικές ομηρίες,στρατοκρατούμενες σκουρίες,φορτσάκηδες,και ξύλο στο ψαχνό.Και σε αυτή τη συνθήκη,ακόμα και το γαμημένο το καγκελάκι του 2014 (της εγγυημένης σύλληψης με βαρύτατο κατηγορητήριο,της οικονομικής και φυσικής ομηρίας,του ξυλοδαρμού,και πολιτικής απομόνωσης),δε μπορεί να ιδωθεί με όρους εξέγερσης του 08,ως ένα ανεπηρρέαστο απο τη συγκυρία μέσο αγώνα.
Και αυτή την “κινηματική κινητικότητα”(sic!) την υποτιμάτε σε μορφή και περιεχόμενο,καταχωνιάζοντάς την σε 2 λεξεις,τοποθετώντας την ως εμπροσθοφυλακή του συριζα.
Ο συριζα εισήλθε δυναμικά στα πράγματα μετα την μεγάλη πορεία της 2ας Δεκέμβρη,και ανέλαβε να απονοηματοδοτήσει τον αγώνα και την αλληλεγγύη,να διαμεσολαβήσει θεσμικά για μια ακόμη φορά,να αποτελέσει την κυριαρχική εφεδρεία κοινωνικής ομαλότητας τόσο εν όψει 6ης Δεκέμβρη(που καλούσε σε ψυχραιμία “διαισθανόμενος” φαινόμενα στρατηγικής της έντασης απο μεριάς του κράτους) όσο και της απεργίας πείνας,να δώσει τη λύση μέσω του κοινοβουλευτισμού,ανώδυνα,παθητικοποιώντας τόσο τον απεργό,όσο και τους αλληλέγγυους.Ο α/α χώρος,αποκλεισμένος απο δικηγόρους,και ουσιαστική ενημερωση,με πλεόνασμα συναισθηματισμού και πάλι,δε κατάφερε να απαντήσει στον ιδεολογικό πόλεμο των ημερών ,στις συνεχείς αναδιπλώσεις της κυριαρχίας ,στην πολύμορφη προπαγανδιστική πολεμική.Και εν τη απουσία του,έκανε τον κινηματικά ανύπαρκτο συριζα,ουσιαστικό θεσμικό ρυθμιστή και εγγυητή.Είναι χυδαίο όμως να λέτε οτι ο α/α χώρος έπαιξε το ρόλο της εμποσθοφυλακής του συριζα,αφήνοντας να εννοηθεί οτι υπήρχε ανοιχτή ή παρασκηνιακή σχέση με τα επιτελεία της σοσιαλδημοκρατίας.
Η πρωτοπορία με το καθόλου ευφάνταστο όνομα επίσης μιλάει για το κίνημα,χωρίς το ίδιο το κίνημα στην συλλογική του μορφή(που προέβη στη “σιγουράντζα” των καταλήψεων),να αναδείξει τον δεκέμβρη του 08 ως σημείο τομής για την απεργία πείνας του Ν.Ρ.Σε κανένα κείμενο ,σε κανένα πανό ,σε καμια στιγμή δεν μπήκε ο αυτόματος πιλότος του Δεκέμβρη του 08,πολλές καταλήψεις έγιναν δυναμικά μεν,αλλά με υπολογισμένο το ενδεχόμενο εκκένωσης,με τους μπάτσους στο κατόπι,αρκετοί/ες προχώρησαν στο δρόμο,χωρίς να ξέρουν που θα τους ξημερώσει την επόμενη μέρα.
Τώρα,αν οι μαζικές καταλήψεις κτηρίων αποτελούν de facto μπάσταρδα του 08,και προκειμένου να αποκυρήξουμε την επετειολαγνεία,θα χρειαστεί να αποκυρήξουμε και τις μαζικες καταλήψεις ως μέσο αγώνα αφού παραπέμπουν σε Δεκέμβρη του 08,ας μας απαντήσουν οι ειδικοί.
5.Η κουλτούρα του ήρωα,του μάρτυρα,ανιχνεύεται τόσο στη δύση ,όσο και στην ανατολή.Δεν ειναι μόνο ο Μπρους Γουλις και οι φιγούρες της marvel,είναι και οι ταξιαρχίες του Αλ ακσα.
Αφισοκολλλησεις με τα πρόσωπα παλαιστινίων κομαντο αυτοκτονιας,έχετε στα υπ’όψη σας;
Οι αναπαραστάσεις του “ήρωα” στο συλλογικό φαντασιακό,εξαρτώνται απο το περιεχόμενο του αγώνα ,τα μέσα που χρησιμοποιεί,την συγκυρία που δρά,και την πολιτική αγωγή των συντρόφων του.
Ενας λόγος που η απεργία πεινας του Ν.Ρ συσπείρωσε ετερόκλητες τάσεις του κινήματος-μας αρέσει δε μας αρέσει-,ήταν και η συνεπής και αδιαπραγμάτευτη στάση του,τόσο στη σύλληψη,στον βασανισμό του,όσο και στη δίκη του,στην βράβευσή του,στην αντιπαράθεσή του με το κράτος ,με αφορμή τις εκπαιδευτικές άδειες.
Οταν αυτό το υποκείμενο επιλέγει την απεργία πείνας,δημιουργεί μια πρωτόγνωρη για τις ξεφτιλισμένες μέρες της απάθειας και της εξατομίκευσης, μας φιγούρας αγωνα,πρωτογνωρης,”ακοσμης”,εξωαγελαίας,εχθρικής στις δομές.Και όταν οι κανίβαλοι καραδοκούν,όταν οι τζήμεροι,οι φαήλοι,οι λαζόπουλοι και οι κωλοφυλλάδες του επιτιθενται χυδαία,η τον πλευρίζουν ύπουλα,προσπαθείς να περιφρουρίσεις τοσο τον αγώνα του απομονωμένου απεργού (που δήλωνε οτι δεν μπορέι να ελέγξει τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που προκαλούνται),όσο και τον δικό σου.
Αν αυτές οι επιλογές συνιστούν ηρωοποίηση και μεταφυσική εξύψωση ενός παρακμιακού ριζοσπαστικού χώρου,ας μας κάνατε τη χάρη να επαναφέρατε στη γή τον Νίκο,και να διαολοστέλνατε τους εχθρούς του που καραδοκούσαν,και να διαολοστέλνατε και έμας τους ίδιους που “αποζητούμε ηρωες και θυσίες”.Και ας φροντίζατε να
“αιφνιδιάσετε τον αντίπαλο,και να αλλάξετε τους όρους του παιχνιδιού μεταστρέφοντας το πεδίο που διεξάγεται η στημένη συζητήση”(sic).
Εμείς δε καταφέραμε να το κάνουμε ,αφεθηκαμε στη κοντόθωρη σκέψη ,στη καταιγιστική ροή των γεγονότων,πιαστήκαμε στο δόκανο του Θεάματος.Εσείς ως μεταμφιεσμένο συλλογικό εγχείρημα που καταθέτει θέση ,άποψη,στρατηγική,κριτική έξω απο τα δόντια,χωρις μισόλογα,τι κάνατε ,και μας κουνάτε το δαχτυλάκι διδακτικά;Τι σήμαινε αιφνιδιασμός του αντιπάλου,τι σημαίνει αλλαγή των όρων του παιχνιδιού στο πεδίο που διεξάγεται η στημμένη συζήτηση;
Ακόμα και τώρα,εκ των υστέρων,αοριστολογίες.Ούτε καν να μας πεί η αυτού Μεγαλειότητά σας, οτι ο Μιχελογιαννάκης έπρεπε να φάει κλωτσιές;οτι η viral γελοιότητα με τις αερομεταφερομενες ταξιαρχίες,υπονόμευε την ριζοσπαστική αλληλεγγύη,και διεύρυνε τους βαθμούς ενεργητικής εμπλοκής του συριζα;
Απλά ακαδημαικές παρλαπίπες ανέξοδου και μπαγιάτικου ντεμπορισμού και αντιεξουσιαστικού σουντζουισμού;
6. Το οτι ΖΕΙ ο Ρωμανός,δεν ειναι ικανή συνθήκη ΝΙΚΗΣ,αυτή η διαπίστωση,πέρα απο την επιτηδευμένη αντιστοίχηση της ΖΩΗΣ με τη ΝΙΚΗ(λες και το Κράτος ήθελε το θανατό του,ενώ λίγο πιο πάνω ,δηλώνετε κατηγορηματικά οτι το κράτος δεν εκδικείται το ένοπλο),είναι τουλάχιστον συριζέικος Θεαματικός Ανθρωπισμός,σαν αυτον που αποτάσσεστε,σαν αυτόν που μας κατηγορείτε απο τους καναπέδες σας πως δε πολεμήσαμε,σαν αυτόν που κυριάρχησε εκείνες τις μέρες,τον οποιόν η αντεξουσία δε κατάφερε να αποδομήσει,και της οποίας της χρεώνετε πολιτική συστράτευση ως εμπροσθοφυλακή.
Αλοίμονό μας αν η ζωή απο μόνη της είναι νίκη και μάλιστα εμφατικά,αποκόπτωντας την απο το περιεχόμενο και την εξέλιξη του αγώνα και της απεργίας πείνας,ας μισήσουμε τα βραχιολάκια,τους εγκλεισμούς,τις φυλακες τύπου γ,τις κρατικές δολοφονίες,την εκτός των τειχών ανελευθερία,για να πανηγυρίσουμε οτι μπορούμε και επιβιώνουμε μέσα σε άλα αυτά.
7. Αν η απεργία πείνας απολογίζονταν απ’όλους ως νικηφόρα,δε θα τρωγόμασταν τόσες μέρες απο την παραμονή της ψήφισης της τροπολογίας,τη λήξη της απεργίας πείνας ,και την πανηγυρική νίκη του κοινοβουλευτισμού,για να εντοπίσουμε έγκαιρα ή άκαιρα ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ, πότε χάσαμε τη μπάλα της ανάλυσης και της πρωτοβουλίας των κινήσεων,ποτε ανέλαβε ο σύριζα χωρις να το πάρουμε χαμπάρι,πως ο ραγκούσης κελαηδούσε στα κανάλια μέρες πρίν,πως ο Νίκος μετατρέπονταν απο τους συριζαίους απο αγωνιστής σε “παιδί”,και εμείς σε αφηρημένα “αλληλέγγυους”,πως είχαμε μπλεχτεί σε πρωτόγνωρα νομικίστικα εδάφια,πως δε μπορούσαμε να έχουμε φυσική και πολιτική σχέση απ’ευθείας με το Νίκο,πως μας αιφνιδίασε το βραχιολάκι και η δίψας,πως μας έκανε να εντοπίσουμε τα πολιτικά οξύμωρα του αγώνα του,την δικία μας έλλειψη περιεχομένων σχετικά με την επερχόμενη εγκαθίδρυση του αδιάλλειπτου ελέγχου μαζικά,δένοντας οι ίδιοι τις αλυσίδες μας,πληρώνοντας τες κιόλας,μέσω το βραχιολιού.
*υγ:Και ο Κωστάρης έκανε απεργία πείνας,αλλά μάλλον τον έφαγε και αυτόν τον “μαύρο φίδι” της εκ των υστέρων κριτικής σας στην επιλεκτικότητα των αναρχικών,και προτιμήσατε τους κοινωνικά πιο “αποδεκτούς” Σύρους πρόσφυγες και φυλακισμένους της Αμυγδαλέζας ως “αδικημένους” της υπόθεσης.
Αφού το ένοπλο κάνει τζίζ,ας το φάει το μαύρο φίδι….
Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που γράψαν αυτο το κείμενο,εξακολουθούν να αναρωτιούνται πως γίνεται κάποιοι να μη γράψαν ούτε μισή αράδα 30 μέρες πρωτόγνωρου αγώνα,και τώρα να μας γράφουν τις αποψάρες τους,εγκαλώντας μας κιόλας για ανελευθερία σκέψης και κριτικής.
Ως ένδειξη καταστασιακής διαμαρτυρίας,θα βάψουν τα νύχια τους μώβ,αρνούμενοι (αλλά και αδυνατώντας ) να εμπνευστούν και να υπογράψουν αυτο το κείμενο με κάποιον εξίσου ευφάνταστο-των αρχικών- τίτλο.
Προσθέστε περισσότερες πληροφορίες