http://www.efsyn.gr/arthro/i-laiki-kinitopoiisi-einai-megalo-elleimma-kai-megalo-zitoymeno
Συνεντευξεις
«Η λαϊκή κινητοποίηση είναι το μεγάλο έλλειμμα και το μεγάλο ζητούμενο»
koufontinas.jpg
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας μιλάει για τον Χριστόδουλο Ξηρό, τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, το δολοφονικό χτύπημα στο Παρίσι και τις εκλογές. | EUROKINISSI / ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
17.01.2015, 08:57 | Ετικέτες: Χριστόδουλος Ξηρός, φυλακές, εκλογές, ακροδεξιά, Παρίσι
Συντάκτης:
Τάσος Παππάς
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, που πρόσφατα μεταφέρθηκε στον Δομοκό, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας, μιλάει για τον Χριστόδουλο Ξηρό -την απόδραση, τη σύλληψη, αλλά και τη στάση του την περίοδο της εξάρθρωσης της 17Ν-, το δολοφονικό χτύπημα στο Παρίσι («ήταν ενέργειες εκδίκησης, πράξεις αναντίρρητης αγριότητας»), για τον εισαγγελέα Διώτη που παραπέμπεται σε δίκη με βαριές κατηγορίες («δεν είμαι από εκείνους που χαμογελούν ειρωνικά όταν οδηγείται κάποιος στη φυλακή, αν και δεν πιστεύω ότι θα καταλήξει εκεί») και για τις εκλογές.
• Η υπόθεση του Χριστόδουλου Ξηρού, έτσι όπως εξελίχθηκε από τη στιγμή της απόδρασης μέχρι τη στιγμή της σύλληψης, ποιον έβλαψε και ποιον ωφέλησε;
Κατ’ αρχάς δεν ήταν απόδραση, αλλά μια παραβίαση αδείας, πράγμα πολύ διαφορετικό. Τώρα, το βασικό κλειδί για να ερμηνευτεί αυτή η παραβίαση αδείας, αλλά και όσα επακολούθησαν, βρίσκεται στο καλοκαίρι των συλλήψεων για τη 17Ν, το 2002. Τότε πολλοί συλληφθέντες διέπραξαν το άγος, τη μεγάλη ντροπή είτε να καταδώσουν συντρόφους είτε να αποκηρύξουν την οργάνωση, ενώ δεν προχώρησαν αργότερα σε ειλικρινή και γενναία αυτοκριτική για να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους. Ετσι είδαμε στη συνέχεια άλλους να αιτιώνται τους πάντες και τα πάντα, εκτός από τον ίδιο τον εαυτό τους, και άλλους όπως ο συγκεκριμένος να προσπαθούν, όπως προσπάθησαν, να επανορθώσουν και να τα κάνουν τελικά μούσκεμα σε όλα τα επίπεδα. Οσο για τον απολογισμό (ποιον ωφέλησε, ποιον έβλαψε) που ρωτάτε, καλύτερα να μην πω τίποτε τώρα, μια που ο συγκεκριμένος βρίσκεται σε δυσχερή θέση. Θα σταθώ μόνο στην περίοδο της σύλληψής του, για να πω για την Α.Σ. που εκτέθηκε και έγινε γνωστή στις αρχές, για να καταγγείλω τα παπαγαλάκια της αστυνομίας στα ΜΜΕ που πλασάρουν τα οφθαλμοφανή ψέματα της αστυνομίας και καλλιεργούν κλίμα κυνηγιού μαγισσών, χαφιεδισμού και εκφασισμού της κοινωνίας. Αξιος ο μισθός τους!
• Τι νομίζεις ότι επιδιώκει η κυβέρνηση με τη δημιουργία των φυλακών υψίστης ασφαλείας;
Είναι, πρώτα, μια καθαρά προεκλογική κίνηση. Η ακροδεξιά ατζέντα του πρωθυπουργού, αυτού του τέκνου του κομμουνιστοφάγου Αβέρωφ και οργανωτή παλιότερα των γιορτών του Μελιγαλά, έπρεπε να συμπεριλάβει και την επιτυχία ότι μάντρωσε τους «κακούς» των ένοπλων οργανώσεων, τους έκλεισε σε ένα βαθύ μπουντρούμι και πέταξε έξω το κλειδί. Είναι, έπειτα, ξεκάθαρη εκδικητικότητα. Δειλή εκδίκηση γνωστών πολιτικών μας αντιπάλων κυρίως απέναντι στους δικούς μας, για να εξοντωθούν σωματικά, συναισθηματικά, ακόμα και οικονομικά, μετρώντας τα ατέλειωτα χιλιόμετρα μέχρι τον Δομοκό. Ομως δεν μας τρομάζουν. Για μας ο Δομοκός «είναι κι αυτή μια ελληνική γωνιά», όπως λέει το αντάρτικο τραγούδι.
Πέρα όμως από αυτά τα εφήμερα και ποταπά της κυβέρνησης που χαρακτηρίζουν την κουλτούρα της, η δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας είναι ένα από τα βασικά μνημονιακά προαπαιτούμενα. Η καταστολή, με συμβολική κορύφωσή της τις φυλακές Γ’ τύπου, είναι η άλλη όψη της λιτότητας. Ο οικονομικός πόλεμος κατά της κοινωνίας και η λεηλασία του δημόσιου πλούτου δεν μπορούν να αναπτυχθούν μέσα σε συνθήκες δικαιοσύνης, δημοκρατίας, ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ολα αυτά πρέπει να περιοριστούν δραστικά, μέχρι την ουσιαστική εξαφάνισή τους. Χρειάζεται να εγκληματοποιηθεί η κοινωνική διαμαρτυρία με απειλητικό φόντο τις φυλακές τύπου Γ’. Ο πολιτισμός του θαυμαστού νέου κόσμου που σχεδιάζουν στα όνειρά τους οι ισχυροί του κόσμου κοσμείται από τα κορυφαία μνημεία του, τα Γκουαντάναμο. Γι’ αυτό ο αγώνας για να καταργηθούν αυτές οι φυλακές δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς κρατούμενους – που ξέρουν καλά πώς να τον διεξαγάγουν, και θα το κάνουν αποφασιστικά και ενωτικά, δίχως αναβολές. Αφορά ολόκληρη την αγωνιζόμενη κοινωνία. Για να καταργηθούν οι μαύρες φυλακές τύπου Γ’ και να σβήσει αυτό το στίγμα από την περιοχή αυτή, κι ο Δομοκός να μένει στη μνήμη μόνο για την ομορφιά των βουνών του και την ιστορία των αγώνων του.
• Ο εισαγγελέας Διώτης ήταν ο δικαστικός που χειρίστηκε την υπόθεση της «17 Νοέμβρη» και ήταν απ’ αυτούς που πιστώθηκαν την εξάρθρωσή της. Σήμερα έχει προβλήματα με τη Δικαιοσύνη και παραπέμπεται για κακούργημα. Στη θέση σου κάποιος θα χαμογελούσε ειρωνικά.
Ο εισαγγελέας Διώτης απέδειξε το 2002 πόσο αδίστακτος είναι, όταν βασάνιζε στον «Ευαγγελισμό» έναν πολυτραυματία δεμένο χειροπόδαρα, καταπατώντας κάθε νόμο και κάθε ηθική. Το ίδιο αδίστακτα πορεύτηκε και στη συνέχεια, όχι ως λειτουργός της Δικαιοσύνης, αλλά με τον τρόπο που ξέρουν οι εκπρόσωποι της δικαστικής εξουσίας που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών του πλούτου. Φυσικά ανταμείφθηκε γενναιόδωρα για αυτές τις υπηρεσίες του, με θέσεις και αξιώματα, και ενδεχομένως με άλλα, που δεν περιμένουμε να αποκαλύψει κανείς συνάδελφός του. Εντέλει, όμως, οι υπέρμετρες φιλοδοξίες του, που όπως αποδείχτηκε δεν υποστηρίζονταν από τα ανάλογα προσόντα και τις υποκειμενικές του δυνατότητες, τον έφεραν κατηγορούμενο, με βαριά κακουργήματα. Εγώ πάντως δεν είμαι από εκείνους που χαμογελούν ειρωνικά όταν οδηγείται κάποιος στη φυλακή. Αν και δεν πιστεύω ότι θα καταλήξει τελικά εκεί. Σίγουρα όμως δεν θα τον δούμε στις φυλακές τύπου Γ’.
• Αν, όπως λέει ο Ζορζ Λαμπικά, «το κινούν αίτιο της τρομοκρατίας είναι η οδύνη», θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε, και ορισμένοι ενδεχομένως να δικαιολογήσουν, τη δολοφονική επίθεση στο Παρίσι;
Ο Λαμπικά, για την ακρίβεια, γράφει ότι η βία, είτε ατομική είτε συλλογική, γεννιέται από την οδύνη. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά, γιατί ανδρώθηκε στην Αλγερία, την εποχή που η γαλλική αποικιοκρατία εξολόθρευε στη χώρα αυτή το ένα δέκατο του πληθυσμού της. Μια πραγματική γενοκτονία. Βίωσε αυτή την οδύνη και ήξερε τι μπορεί αυτή να γεννήσει. Γι’ αυτό επικροτούσε ακόμα και τις βόμβες των Αλγερινών σε καφετερίες στο Παρίσι, όπως επικροτούσε παρόμοιες ενέργειες από Παλαιστίνιους στο Ισραήλ. Ομως ο Λαμπικά ήταν αντίθετος με ενέργειες όπως αυτές στο Παρίσι από ακραίους ισλαμιστές. Τις καταδίκαζε, όπως τις καταδίκασαν εξάλλου και οι οργανώσεις του αγωνιζόμενου Ισλάμ, η Χεζμπολά και η Χαμάς. Οι επιθέσεις στο Παρίσι ήταν ενέργειες εκδίκησης, πράξεις αναντίρρητης αγριότητας.
Ποιο ήταν όμως το «κινούν αίτιό» τους; Ηταν άραγε πιο άγριες από τη διαρκή γενοκτονία ολόκληρων λαών; Γενοκτονίες που διεξάγουν και τώρα γαλλικά όπλα στο Μάλι και στην υποσαχάριο Αφρική, στη Λιβύη, τη Συρία, πιο πριν στο Αφγανιστάν και ακόμα πιο πριν σε τόσες άλλες χώρες. Γάλλοι στρατιωτικοί σπέρνουν τον θάνατο και την οδύνη σε μουσουλμανικές χώρες, με σκοπό τη λεηλασία των φυσικών πόρων τους. Γαλλικές κυβερνήσεις τις διατάζουν, και σπέρνουν τους ανέμους – δεν σκέφτηκαν ότι θα θερίσουν θύελλες; Οτι εξωθούν πολλούς ισλαμιστές στις ακραίες αιρέσεις, πέρα από το διαλλακτικό Ισλάμ, ότι τους ρίχνουν στην αγκαλιά οργανώσεων σαν το ISIS; Το ISIS και άλλες τέτοιες ομάδες που, ας μην το ξεχνάμε, τα χρηματοδότησαν οι ίδιοι οι Δυτικοί, για να τα στρέψουν κατά του Ασαντ. Γι’ αυτό είναι πολύ σωστά τα λόγια ότι οι εξουσιαστές ηγέτες αμαύρωσαν την πορεία του γαλλικού λαού στο Παρίσι. Είναι απίστευτη υποκρισία να παρελαύνουν κατά της βίας οι ηγέτες της Γαλλίας, της Βρετανίας, της Γερμανίας, του Ισραήλ και της Τουρκίας, που μαζί με τις ΗΠΑ είναι υπεύθυνες για όλες τις γενοκτονίες στον πλανήτη, για όλο τον πόνο, την οδύνη, τον θάνατο που έχουν σπείρει σε ολόκληρο τον κόσμο.
• «Αν οι εκλογές μπορούσαν ν’ αλλάξουν το σύστημα, θα ήταν παράνομες», λέει το γνωστό σύνθημα. Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές στην Ελλάδα.
Αυτές οι εκλογές γίνονται στην κορύφωση της πολιτικής κρίσης του συστήματος. Είναι η εποχή της συρρίκνωσης ή της διάλυσης των μνημονιακών κομμάτων. Η κοινωνία τιμωρεί εκείνους που την κατέστρεψαν. Είναι ακόμα η εποχή των σαλτιμπάγκων, αυτών που εγκαταλείπουν τα ναυάγια αυτών των κομμάτων, ανεμίζοντας παρτάλια τις παλιές κομματικές σημαίες τους. Είναι επίσης η εποχή που καναλάρχες και εργολάβοι στήνουν ένα δικό τους κόμμα, με έμβλημα «Να τα αλλάξουμε όλα», ακριβώς για να μην αλλάξει τίποτα. Σ’ αυτή την εποχή της κρίσης διαμορφώνεται ένας νέος δικομματισμός, μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς πόλωσης, με επιθετικό λόγο εμφυλιοπολεμικού τύπου από το εγχώριο σύστημα και απροκάλυπτες επεμβάσεις από τους διευθυντικούς κύκλους της Ευρώπης. Οι επεμβάσεις αυτών των τελευταίων εξηγούνται από την κρίσιμη πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη. Τα τελευταία χρόνια της διαρκούς λιτότητας έφεραν τη μεγαλύτερη ιστορικά μεταφορά πλούτου από την εργασία στο κεφάλαιο δημιουργώντας έτσι τεράστιες οικονομικές ανισότητες, με αποτέλεσμα τη διαμόρφωση ακραίας πολιτικής αστάθειας.
Ετσι, οι ισχυροί της Ευρώπης φοβούνται μήπως και άλλες χώρες της περιοχής ακολουθήσουν το παράδειγμα του ελληνικού λαού που αμφισβητεί, έστω και εκλογικά, την επίθεση της λιτότητας. Φοβούνται ακόμα μήπως σπάσει ο φόβος του ελληνικού λαού, αυτός ο παραλυτικός φόβος που διαλύει τις συλλογικότητες, μήπως εισβάλει ο λαός στο προσκήνιο της Ιστορίας. Αυτή η λαϊκή κινητοποίηση είναι ακριβώς το μεγάλο έλλειμμα και το μεγάλο ζητούμενο σήμερα στη χώρα. Λείπει ένα αυτόνομο οργανωμένο κίνημα, η μόνη εγγύηση για ελπιδοφόρα προοπτική. Λείπει ακόμα και εκείνο το κίνημα των αγαναχτισμένων που η δυναμική του το 2011-2012 εκτόξευσε τα ποσοστά τότε του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που υπάρχει είναι η σιωπηλή οργή μιας κοινωνίας που σιχαίνεται και μισεί, όσο δεν μισήθηκε ποτέ καμία κυβέρνηση τις τελευταίες δεκαετίες, μισεί αυτούς τους ακροδεξιούς-νευρόσπαστα που της λεηλάτησαν τη ζωή και της δολοφόνησαν το όνειρο. Η σιωπηλή οργή αποκτά τώρα φωνή. Ομως, εκλογική φωνή μόνο. Και η Ιστορία διδάσκει ότι αυτό δεν αρκεί. Η ιστορία, για παράδειγμα, των αριστερών κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική που αναδείχτηκαν χάρη στα ριζοσπαστικά κινήματα των λαών τους, τα οποία αξιοποιούσαν κάθε θετικό μέτρο των κυβερνήσεων, τα οποία διεύρυναν ποσοτικά και ποιοτικά κάθε χώρο ανάσας και ελευθερίας που ανοιγόταν, αλλά που έλεγχαν και κάθε αντιλαϊκό μέτρο και το πολεμούσαν και το αντέκρουαν στην πράξη, όπως έγινε επανειλημμένα στη Βολιβία και το Εκουαδόρ, αλλά και στήριζαν τις κυβερνήσεις τους απέναντι σε κάθε οικονομική επίθεση των εγχώριων και ξένων ισχυρών.
Αλλά, και πάλι, αυτά τα κινήματα δεν ήταν τόσο ισχυρά ώστε να επιβάλουν μια ριζική κοινωνική αλλαγή. Με όλα αυτά τα δεδομένα, πώς θα πορευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει; Αν η ηγεσία του επιμείνει στα ανοίγματα στους συστημικούς ανθρώπους. Αν επιμείνει στην πάση θυσία πληρωμή του χρέους που στραγγαλίζει τη χώρα. Αν δεν προχωρήσει στην παραγωγική ανασυγκρότηση (με τον αναγκαίο έλεγχο στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας και το τραπεζικό σύστημα, τις πολιτικές υποκατάστασης των εισαγωγών κ.λπ.). Αν δεν προχωρήσει στον αναγκαίο γεωπολιτικό αναπροσανατολισμό. Αν δηλαδή θελήσει να επιβιώσει πολιτικά ως μια «αριστερή» έκφραση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, τότε θα έχει διαπράξει μια ιστορικού μεγέθους προδοσία απέναντι σε έναν καθημαγμένο λαό. Οσο με αφορά, συμφωνώ φυσικά με τα λόγια του Μαρξ, πράγματι η επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας δεν έρχεται μέσα από τις εκλογές. Κι αν μου αντιτάξετε ότι ο Μαρξ είχε προτείνει κάποτε στους εργάτες να στηρίξουν τους Εργατικούς απέναντι στους Τόρηδες, θα πω ότι ταυτόχρονα τους έλεγε να μην έχουν αυταπάτες και να εργάζονται για την κοινωνική επανάσταση και την ανατροπή του καπιταλισμού. Γιατί ξέρουμε καλά ότι μόνο χωρίς καπιταλισμό θα υπάρξει η κοινωνία της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης.