https://athens.indymedia.org/post/1539586/
1539586
από Κώστας Γουρνάς Φεβ. 12, 2015, 9:48 μμ.,
Τηλεφωνική παρέμβαση στο πλαίσιο διημέρου ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης, στη Θεσσαλονίκη στις 6/7.2.15, που διοργάνωσαν το συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης “Πέρασμα”, το ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών και η συνέλευση αναρχικών ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης και στο θεσμό του εγκλεισμού
________________________________________
Ένα σημαντικό λάθος που έγινε τον τελευταίο χρόνο γύρω από την ανάλυση των φυλακών τύπου Γ’ ήταν η επικέντρωση στις συνθήκες διαβίωσης, όπως το 23 ώρες το 24ωρο, και όχι στο πολιτικό πλαίσιο που απλά ήθελε μια νομοθετική ρύθμιση για να θάβει δια βίου κάποιους κρατούμενους. Σήμερα οι φυλακές τύπου Γ’ δεν έχουν καμιά διαφορά από άλλες κλειστές φυλακές σε επίπεδο συνθηκών, εκτός από τα επισκεπτήρια που περιορίζονται σε συγγενείς μέχρι 3ου βαθμού και πέραν του γεγονότος, φυσικά, ότι η ποινή εκτίεται ολόκληρη χωρίς άδειες και αναστολή, αφού δεν προσμετρώνται τα μεροκάματα. Όλα τα υπόλοιπα είναι προς το παρόν, βέβαια, κανονικά. Προβλέπεται, ωστόσο, η ελαστικότητα να αλλάξουν προς το χειρότερο. Γιατί συμβαίνει όμως αυτό τώρα. Ακριβώς γιατί η αρχική στόχευση δεν ήταν να φτιαχτεί ένα κολαστήριο, αλλά ένα νομοθετικό πλαίσιο που θα απαγορεύει άδειες και αναστολές και στο επίπεδο ασφάλειας θα παραχωρούσε, όπως και συμβαίνει, περισσότερες αρμοδιότητες στους μπάτσους.
Πέρα από τις καθεαυτές συνθήκες του Δομοκού, οι οποίες δεν θα ‘θελα να μονοπωλήσουν τη συζήτηση, το σημαντικό είναι να δούμε τι συμβολίζει ο Δομοκός και οι μεταγωγές που έγιναν πριν και μετά την Πρωτοχρονιά. Οι φυλακές τύπου Γ’ παίρνουν για το κράτος το χαρακτήρα ενός φρουρίου που ανταποκρίνεται στις νέες συνθήκες καταστολής. Είναι ένα πολιτικό σύμβολο και όχι αρχιτεκτονικό. Όπως το 2002 η επιλογή των υπογείων κελιών συμβόλιζε το ‘θάψιμο’ των καταδικασμένων για την 17Ν παρά έδινε μια αρχιτεκτονική λύση υψίστης ασφαλείας, έτσι και η εσπευσμένη λειτουργία των φυλακών τύπου Γ’ επιχειρεί σήμερα να συμβολίσει την επικράτηση του καθεστώτος επί των πολιτικών του αντιπάλων. Να δούμε τώρα γιατί έγιναν τόσο εσπευσμένα οι μεταγωγές στο Δομοκό. Όπως ξέρουμε η προαναγγελία ίδρυσης των φυλακών έγινε μετά την ενόχληση που προέκυψε στους Αμερικανούς και την ντόπια ελίτ η παραβίαση άδειας του Χριστόδουλου Ξηρού. Ο χρόνος που χρειάστηκε για να υλοποιηθούν τα βασικά για τη λειτουργία τους -για τα ελληνικά δεδομένα- είναι αρκετά σύντομος. Η βιασύνη αυτή δείχνει με τον καλύτερο τρόπο την έκταση της επένδυσης που έκαναν, πολιτικά βέβαια, πάνω στην υλοποίηση της εξαγγελίας τους. Και πραγματικά θεωρώ ότι αποτελούν την κορωνίδα του δόγματος νόμος και τάξη, γιατί είναι ένα μόνιμο σύμβολο φόβου για την κοινωνία και τους αντιστεκόμενους.
Η προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ενσωμάτωσε στην προεκλογική της εκστρατεία τις μεταγωγές μελών ενόπλων οργανώσεων. Υπάρχει ένα λεπτό όριο ανάμεσα στις θέσεις που προσπαθούν να αναλύσουν την πορεία εκείνης της κυβέρνησης. Από τη μια ότι υπήρχε μια κυβέρνηση με καθαρό ακροδεξιό ιδεολογικό υπόβαθρο και από την άλλη ότι λόγω των διαρροών προς τη Χρυσή Αυγή η Ν.Δ. αναγκάστηκε να στραφεί προς τα δεξιά της. Η άποψή μου είναι ότι οι δύο αυτές θέσεις αλληλοεπικαλύπτονται. Η λειτουργία των φυλακών τύπου Γ’ είναι εναρμονισμένη και με τις δύο αυτές θέσεις. Και επικυρώνουν, προσωρινά τουλάχιστον, μια ιστορική νίκη απέναντι στους μισητούς πολιτικούς αντιπάλους ικανοποιώντας αυτούς και την τάξη που ανήκουν και ικανοποιούν το ακροδεξιό ακροατήριο με την επιβολή του δόγματος νόμος και τάξη με εμφυλιοπολεμικούς όρους. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο σχεδιασμός των μεταγωγών, οι συλλήψεις και η προπαγάνδα αποπολιτικοποίησης του ένοπλου αγώνα που ακολούθησαν εντάχθηκαν στην στρατηγική κατεύθυνση της αλίευσης ψήφων από το δεξιό-ακροδεξιό ακροατήριο. Κάτι που, εν μέρει, συγκράτησε τους ψηφοφόρους της Ν.Δ. στις εκλογές. Υπάρχει όμως και μια τρίτη θέση πάνω στην παρατηρούμενη ακροδεξιά στροφή των πολιτικών που εφαρμόστηκαν από το ’09 και έπειτα, και εξηγεί γιατί συνεχίζουν δηλωμένοι ακροδεξιοί να καταλαμβάνουν μεγάλο χώρο του δημόσιου λόγου. Εγώ το ονομάζω νεοφιλελεύθερο φασισμό. Ένα διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επέβαλε σε πολύ σύντομο χρόνο ένα ακραία νεοφιλελεύθερο μοντέλο υποτίμησης της ελληνικής οικονομίας. Ένα τέτοιου βεληνεκούς σχέδιο κοινωνικής καταστροφής είχε ως προαπαιτούμενο την εφαρμογή φασίζουσων πολιτικών καταστολής για να επιτύχει. Είχαμε ως γενιά την τύχη ή την ατυχία να ζήσουμε την παγίωση του νεοφιλελευθερισμού και των συνεπειών του στην Ελλάδα αλλά και την επανεμφάνιση του ιδιότυπου φασισμού του βαθέος κράτους μετά την εξέγερση του ’08. Γι’ αυτό και η σημερινή κρίση στην Ελλάδα έχει λάβει τόσο εκρηκτικές διαστάσεις, γιατί απαντούνται όλες οι επιμέρους εγχώριες (πολιτική, οικονομική, κοινωνική) με την παγκόσμια οικονομική κρίση.
Να δούμε τώρα τι είναι οι φυλακές τύπου Γ’. Εδώ και ένα χρόνο υπάρχει μια διαμάχη μέσα στο κίνημα για το ποιους στοχεύουν ή αφορούν αυτές οι φυλακές. Σήμερα, ένα χρόνο αργότερα κάποια πράγματα είναι πιο κατανοητά. Στις δύο πτέρυγες που λειτουργούν σήμερα ως Γ’ τύπου η πλειονότητα των κρατουμένων είναι ποινικοί. Αυτό επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό ότι οι φυλακές αυτές στοχεύουν όλους τους κρατούμενους; Έχω πει από την αρχή αυτής της ιστορίας ότι η πρωτεύουσα πολιτική στόχευση ήταν αποκλειστικά οι πολιτικοί κρατούμενοι. Η προεκλογική εκστρατεία της Ν.Δ. (με το ανάλογο σποτάκι) νομίζω ότι με επιβεβαιώνει. Στόχος του καθεστώτος είναι να νομιμοποιήσει αυτό που ξεκίνησε το 2002, ένα καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους. Ένα καθεστώς πολιτικής απομόνωσης που σήμερα έχει λάβει επιπλέον χαρακτηριστικά αποπολιτικοποίησης καθώς η μεικτή συμβίωση ποινικών- πολιτικών χρησιμοποιείται για να εισάγει μια κατηγοριοποίηση με τον όρο “επικίνδυνοι κρατούμενοι” ή “ειδικής κατηγορίας κρατούμενοι”. Άρα η πρωτεύουσα στόχευση είναι αμιγώς πολιτική και εντάσσεται σε αυτό που από το 2001 οι ιμπεριαλιστικές χώρες βάφτισαν “αντιτρομοκρατική εκστρατεία”. Φαντάζομαι ότι είναι αντιληπτή η διαφορά του περιβάλλοντος πλαισίου της λειτουργίας του Γκουαντάναμο από τις αθλιότερες φυλακές της Λατινικής Αμερικής ή της Ν.Α. Ασίας. Το θέμα, όπως ξαναείπα, δεν είναι πού υπάρχουν οι χειρότερες συνθήκες διαβίωσης, αλλά ότι δημιουργείται ένα θεσμικό, νομικό και πολιτικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση-μεταχείριση του εσωτερικού εχθρού. Το Γκουαντάναμο ακόμα και το Αμπού Γκράιμπ είναι τα παγκόσμια σύμβολα των βασανιστηρίων και του εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας γιατί ακριβώς εφαρμόζονται απέναντι στους μαχητές/πολιτικούς αντιπάλους των ΗΠΑ. Υπάρχουν ενδεχομένως αθλιότερες φυλακές σε όλο τον κόσμο, όμως δεν χαρακτηρίζονται ως τύπου Γ’ ή F ή Fies ή Γκουαντάναμο. Οι φυλακές τύπου Γ’ ανταποκρίνονται περισσότερο στις ανησυχίες του Κέρι και της ντόπιας ελίτ, παρά στη ανάγκη να φτιαχτεί μια φυλακή υπερυψίστης ασφαλείας. Το ότι η φυλακή αυτή καλύπτει τις ανάγκες για αναβαθμισμένα επίπεδα ασφάλειας (μετά και τις πρόσφατες αποδράσεις ή απόπειρες) είναι ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο. Όπως αδιαμφισβήτητο είναι το γεγονός ότι εδώ προορίζονται κρατούμενοι που χαρακτηρίζονται ως απείθαρχοι ή επικίνδυνοι και η δευτερεύουσα λειτουργία αυτής της φυλακής ως υπερυψίστης ασφαλείας αφορά ακριβώς το σύνολο των κρατουμένων που τους επιφυλάσσεται τιμωρητική μεταχείριση. Φυλακές υψίστης ασφαλείας ή πειθαρχικές λειτούργησαν και στο παρελθόν όπως στο Μαλανδρίνο, όμως μια ανάλυση που τοποθετεί το Μαλανδρίνο ως αφετηρία των φυλακών τύπου Γ’ είναι λανθασμένη. Η αφετηρία των φυλακών τύπου Γ’ είναι τα υπόγεια κελιά του Κορυδαλλού ακριβώς γιατί εκπορεύονται από μια λογική που διαμόρφωσε εδώ και περίπου 15 χρόνια ένα μοντέλο καταστολής σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Είχα διατυπώσει το παράδειγμα ότι το καθεστώς προφανώς και δεν ενδιαφέρεται για τις συνεντεύξεις του Στεφανάκου, αλλά για αυτές του Κουφοντίνα. Μερικούς μήνες αργότερα απαγορεύτηκε στα Διαβατά η τηλεφωνική παρέμβαση του Νίκου Μαζιώτη. Εδώ να δώσω ένα ακόμα παράδειγμα. Τα υπόγεια κελιά στη ΣΤ’ πτέρυγα των ανδρικών φυλακών Κορυδαλλού φτιάχτηκαν για να “θαφτούν” οι τότε υπόδικοι της 17Ν. Το γεγονός ότι μετά την μεταφορά τους απέναντι στις γυναικείες ο χώρος χρησιμοποιήθηκε για κάθε λογής κρατούμενο, ως πτέρυγα προστασίας, πειθαρχείου ή απομόνωσης δεν σημαίνει ότι η αρχική στόχευση ήταν άλλη από αυτή που προσέδωσε το κράτος το 2002. Έτσι κατ’ αναλογία και σήμερα. Η αρχική στόχευση μιας φυλακής-πλαίσιο για τους πολιτικούς κρατούμενους δεν απαγορεύει αύριο να μετεξελιχθεί σε μια ακόμη φυλακή υψίστης ασφαλείας. Κάτι, μάλιστα, που με τα νέα δεδομένα είναι πολύ πιθανό. Ζούμε σε μια χώρα που δεν φημίζεται για την οργανωτικότητα και τον μακρόπνοο σχεδιασμό και μάλιστα έχουμε εμποτιστεί όλοι από αυτή την κουλτούρα. Έτσι, οι αναλύσεις μας θα πρέπει να συμπεριλαμβάνουν και αυτό τον κανόνα. Θα πρέπει να γίνει μια διάκριση στους όρους “στοχεύουν” και “αφορούν” όσον αφορά τις φυλακές τύπου Γ’. Αυτές φυσικά και αφορούν ολόκληρη την κοινωνία γιατί είναι ένα μέτρο του εκφασισμού της, αλλά λειτουργούν και ως φόβητρο. Ο συμβολισμός του φρουρίου έχει ακριβώς αυτόν το στόχο. Στοχεύουν, όμως, πρώτα από όλους τους πολιτικούς αντιπάλους του καθεστώτος και αυτό είναι κάτι που δεν έχει νόημα να το αποκρύπτουμε όταν το ίδιο το κράτος το έχει ήδη κάνει σημαία.
Έχω διατυπώσει τη θέση, επίσης, ότι οι φυλακές τύπου Γ’ είναι το μνημόνιο για τους κρατούμενους και ότι η ίδρυσή τους εντάσσεται στις μνημονιακές πολιτικές. Θα ήθελα να το εξηγήσω λίγο καλύτερα. Αυτό που ονομάστηκε μνημόνιο τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχει μια τεχνική και μια πολιτική ερμηνεία. Η τεχνική ερμηνεία είναι αυτή ενός συμφωνητικού μεταξύ δανειστή και οφειλέτη που ορίζει τις προαπαιτούμενες δράσεις για να δοθούν οι καθορισμένες δόσεις ενός δανείου. Σε ένα τέτοιο συμφωνητικό προφανώς και δεν υπήρξε η δημιουργία τέτοιων φυλακών. Η πολιτική του ερμηνεία καθιστά το μνημόνιο ως ένα όχημα που συνδέει την επιβολή μιας ακραίας νεοφιλελεύθερης τάσης που εκφράζει σήμερα η Γερμανία και οι λοιπές ιμπεριαλιστικές χώρες -με τις επιμέρους διαφωνίες- για τον έλεγχο της ευρωζώνης, με την σταθερή προσπάθεια της ελληνικής ελίτ να νομιμοποιήσει αυτές τις πολιτικές τις τελευταίες δύο δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία. Με αυτήν την έννοια το μνημόνιο υπήρξε ο καταλύτης που εγκαθίδρυσε τις σύγχρονες τάσεις του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Το όχημα αυτό κατάφερε να επιβάλλει ένα νομοθετικό πλαίσιο που “θάβει” τους κρατούμενους και να κατακτήσει την κοινωνική του συναίνεση πάνω σ’ αυτό.
Η αλήθεια είναι ότι ζούμε μια μεταβατική περίοδο που μέχρι να την κατανοήσουμε μπορεί να μάς γεμίζει αμηχανία. Έχουμε για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς που μάλιστα έχει δεσμευτεί να καταργήσει τις φυλακές τύπου Γ’. Αυτό δεν σημαίνει, φυσικά, ότι τα πράγματα θα μπουν στον αυτόματο πιλότο μέχρι να υλοποιηθεί αυτή η δέσμευση. Οφείλουμε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι την κατάργησή τους, καθώς και να διευρύνουμε το μέτωπο των διεκδικήσεών μας. Υπάρχει μια ευκαιρία σήμερα να ανακαταλάβουμε όσους περισσότερους χώρους μπορούμε και αυτό όσο πιο σύντομα γίνεται. Το δόγμα του σοκ δεν είναι προνόμιο μόνο των νεοφιλελεύθερων, είναι μια μέθοδος που σε ένα βαθμό χρησιμοποιείται σήμερα αντιστρόφως από το Σύριζα, όχι φυσικά σε μια ουσιαστική κατεύθυνση ανατροπών, αλλά αρκετή να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να εκμεταλλευτούμε για την προώθηση της δικιάς μας υπόθεσης, της κοινωνικής επανάστασης, όχι φυσικά συμπλέοντας ή κινούμενοι στα απόνερα των κυβερνητικών χειρισμών, αλλά απέναντι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, επίσης, ότι αυτό που έχουμε κυρίως να αντιμετωπίσουμε δεν είναι μόνο τον νέο διαχειριστή της εξουσίας. Ένα μεγάλο κομμάτι του μηχανισμού, αυτό που αποκαλείται βαθύ κράτος εξακολουθεί να είναι ο στυλοβάτης του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Και η πραγματικότητα της πολύπλευρης κρίσης στην Ελλάδα, και προπαντός της κοινωνικής καταστροφής που επέφερε η καπιταλιστική κρίση, θα συνεχίσει να τροφοδοτεί αυτό το καθεστώς. Ο ζωτικός χώρος για ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης είναι οι οικονομικές κρίσεις. Με άλλα λόγια δεν μπορεί να υπάρξει καπιταλιστική κρίση και συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών χωρίς καθεστώς έκτακτης ανάγκης, έστω και με σοσιαλφιλελεύθερο πρόσημο. Σε μια Ε.Ε. που οι στρατηγικές της κατευθύνσεις και τάσεις οδηγούν στην ενίσχυση της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας και την συστημοποίηση της ποινικής καταστολής, οι αυταπάτες για μια ελληνική νησίδα αργά ή γρήγορα θα σβήσουν. Μία Ε.Ε. που είναι σήμερα η καρδιά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και με πολεμικές επιχειρήσεις στα μετόπισθέν της είναι λίγο δύσκολο να φανταστούμε ότι θα οδηγηθεί σε περισσότερες ελευθερίες. Το αντίθετο. Η εκτίμησή μου είναι ότι οδηγούμαστε σε μεγαλύτερη ασφυξία και ολοκληρωτισμό, όσο οι λαοί της δεν αντιστέκονται. Και όσο η οποιαδήποτε κυβέρνηση εναρμονίζεται με το πλαίσιο των υφιστάμενων πολιτικών, το μέλλον είναι λίγο πολύ προδιαγεγραμμένο. Μόνο οι λαοί της Ευρώπης έχουν τη δύναμη να κάνουν πραγματικές ανατροπές, σε μια επαναστατική κατεύθυνση που μπορεί να χαράξουν ένα πραγματικά παραγωγικό μέλλον για την Ευρώπη και τον κόσμο.