https://athens.indymedia.org/post/1542519/
από Α 04/04/2015 8:48 μμ.,
_______________________________
Πριν από έναν περίπου μήνα, το κράτος του νόμου και της τάξης, προφυλακίζοντας τη μητέρα των Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου και τη φίλη του δεύτερου, προσπάθησε να στείλει ένα μήνυμα. Το μήνυμα ήταν ένα και καθαρό: η παραδειγματική τιμωρία, καθώς και η προβολή της αποτυχίας και του μάταιου της αντίστασης, μαζί με την επανεπιβεβαίωση του μύθου της παντοδυναμίας της αστυνομικής και δικαστικής μαφίας. Στόχος ήταν η συναισθηματική εξόντωση όσων αρνούνται να συνθηκολογήσουν και να παραδώσουν τα όπλα, παρά τον εγκλεισμό, στα κελιά της δημοκρατίας. Η απάντηση ήταν άμεση και ξεκάθαρη. Παραμένοντας πάντα στην αντίπερα όχθη, θα κινούμαστε σταθερά επιθετικά εναντίον σας. Αυτή η μονότονη τάξη πραγμάτων που έχει επιβάλλει η αργή και δυσκίνητη δικονομική λογική, στα μάτια της οποίας όλα ισοπεδώνονται, μ’ αφήνει αδιάφορη. Ο εξεγερμένος αρνείται να αποδεχτεί τη μοίρα που του προσφέρουν, έτσι κι εμείς ριχτήκαμε στη φωτιά της μάχης, αυτή τη φορά με όπλο το σώμα μας και αντίπαλο το θάνατο. Τώρα, «ανίκανος να δεχτώ την τύχη που μου έλαχε, θιγμένος στη βαθύτερη συνείδηση μου από τούτη την άρνηση της δικαιοσύνης, αποφεύγω να προσαρμόσω την ύπαρξή μου στις γελοίες συνθήκες κάθε ύπαρξης σ’ αυτή τη ζωή» (Μπρετόν).
Κάπως έτσι, λοιπόν, προχωρήσαμε σε απεργία πείνας, όχι επιλέγοντας ένα αφηρημένο ιδανικό από συναισθηματική ένδοια και με σκοπό μία στείρα διεκδίκηση, αλλά απαιτώντας να ληφθεί υπ’ όψιν, αυτό που στον άνθρωπο δε μπορεί να περιοριστεί στην ιδέα και αναφέρομαι, φυσικά, στους συναισθηματικούς δεσμούς που δεν έχουν καμία πολιτική προέκταση. Αυτό που έχει, όμως, σημασία δεν είναι τόσο το τί λέει κανείς, ή ο τρόπος που διατυπώνει τα λεγόμενά του, αλλά η ειλικρίνεια που διαθέτουν. Δηλαδή, η αξιοπιστία εκείνου που τα εκφράζει. Μέσα από τη φυλακή, βλέποντας τους συντρόφους σου να φλερτάρουν με το θάνατο και ενώ κι εσύ ο ίδιος είσαι εξαντλημένος, το όνειρο δεν έχει σύνορα και η πραγματικότητα δε στέκει εμπόδιο σε τίποτα. Μέσα σε αυτό το χορό του θανάτου, η νοημοσύνη χάνει σε διαύγεια ό,τι κερδίζει σε οργή και το πείσμα αποδεικνύεται αστείρευτο. Με οδηγό την αξιοπρέπεια και συνοδοιπόρο τη συνέπεια, συνεχίζεις να παλεύεις για εκείνους, για εσένα, για τους δύο ανθρώπους που πληρώνουν τις συνέπειες των επιλογών που δεν είναι δικές τους.
Μετά, λοιπόν, από 32 ημέρες και αφού έχει πια δρομολογηθεί η αποφυλάκιση τόσο της μητέρας των συντρόφων, όσο και της φίλης του ενός, τερματίζω κι εγώ την απεργία πείνας. Στη μάχη αυτή που δώσαμε, η δύναμη που αντλήσαμε από το πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης που διαμορφώθηκε εκτός των τειχών, ήταν ανεκτίμητη. Τα φλογισμένα βλέμματα των ανθρώπων που συνειδητοποίησαν την επιτακτικότητα για δράση, που υπήρξε και εξακολουθεί να υπάρχει εφόσον αρκετοί πολιτικοί κρατούμενοι συνεχίζουν τον αγώνα τους, ζέσταναν τις καρδιές μας. Αυτή η νίκη είναι τόσο δική μας, όσο και δική σας.
ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ… ΓΕΛΩΝΤΑΣ
ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΗΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ…
Αγγελική Σπυροπούλου
4/4/2015
Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού