https://athens.indymedia.org/post/1544208/
από anarxx 14/05/2015 11:43 πμ.,
Συνεισφορά του Κλάουδιο Λαβάτσα για το 3ημερο Αντίστασης και Αλληλεγγύης
________________________________________
Η συνεισφορά του Κλάουδιο Λαβάτσα για το 3ημερο Αντίστασης και Αλληλεγγύης που οργανώθηκε 26-28 Μαρτίου 2015 στη Αθηνά από την Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές.
Ο Claudio Lavazza έχει περάσει μια ολόκληρη ζωή στον αναρχικό αγώνα, συμμετέχοντας σε ένοπλες επιθέσεις, απαλλοτριώσεις, απελευθερώσεις μαχητών και στην πολύμορφη αναρχική προπαγάνδα, τόσο στην Ιταλία όσο και αλλού. Συνελήφθη το 1996, μετά από μια ληστεία τράπεζας στην Κόρδομπα της Ισπανίας, αποτέλεσμα της οποίας ήταν και δύο νεκρές μπατσίνες.
Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,
Πριν μιλήσω για τις μακροχρόνιες ποινές, την κατάσταση που επικρατούσε στο παρελθόν στις ευρωπαϊκές φυλακές, τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια, τη σημερινή κατάσταση, τις εμπειρίες αγώνα, τις κινήσεις αλληλεγγύης, τα ειδικά καθεστώτα κράτησης, την αντιτρομοκρατική νομοθεσία και τους στόχους του κινήματος, θεωρώ σημαντικό να μιλήσω για την εμπειρία μου μετά από σχεδόν 20 χρόνια στη φυλακή. Δυστυχώς, εκείνοι που ζουν έξω από τα τείχη δεν έχουν τις αναγκαίες πληροφορίες για να κατανοήσουν αυτήν την πραγματικότητα, και αυτό δεν είναι δικό τους λάθος, αλλά έχει σχέση με τη δυσκολία να μιλάμε για τόσο περίπλοκα ζητήματα, η ανάλυση των οποίων είναι και αυτή δύσκολη.
Πρόσφατα, όταν κάποιοι σύντροφοι από την Ελβετία με ρώτησαν για τις “νέες κατασταλτικές στρατηγικές ενάντια σε αυτούς που επιλέγουν να μην υποκύψουν απέναντι σε Κυριαρχία και την μιζέρια της ύπαρξης,” τους απάντησα ότι εκείνοι που δεν θέλουν να λυγίσουν είναι μια μικρή μειοψηφία, και αν πω ότι πρόκειται για κάνα 15% θα ήταν πολύ αισιόδοξο … Σε έναν πληθυσμό 85.000 κρατουμένων, πάνω από 85% δεν νοιάζονται για το γεγονός ότι η εξουσία προσπαθεί να εξολοθρεύσει την εξεγερτικότητα τους, και αυτό επειδή οι ίδιοι αποτελούν ήδη ένα μέρος του συστήματος, αφού αποδέχονται την ταυτότητα του κρατούμενου ως το μικρότερο από όλα τα βάσανά τους. Δεν είναι στη φυλακή λόγω κάποιας ιδεολογίας, αλλά για πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με τον αγώνα για μια κοινωνία καλύτερη από αυτήν που έχουμε… Είναι θύματα και δούλοι αυτού του συστήματος που τους καταπιέζει, δεν αγωνίζονται όμως να το αλλάξουν, απλώς προσαρμόζονται και προσπαθούν να σώσουν το εαυτό τους. Για αυτό το λόγο, τα κατασταλτικά μέτρα, τα ειδικά καθεστώτα και οι νόμοι προορίζονται αποκλειστικά για εκείνους που είναι φυλακισμένοι για αδικήματα που θεωρούνται ιδεολογικά “επικίνδυνα και βίαια» για τον σύστημα και τους νόμους του.
Στις φυλακές του ισπανικού κράτους είμαστε λίγοι που αγωνιστήκαμε και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για να διατηρούμε υψηλές τις αξίες μας αλλά και τα δικαιώματα των κρατούμενων. Μια απόδειξη αυτού που λέω είναι ο γεγονός ότι στη καμπάνια κατά των βασανιστηρίων και των κακοποιήσεων που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2011 δεν μπορούσαμε να υπερβαίνουμε τον αριθμό των… 60 συμμετεχόντων, διασκορπισμένων έτσι κι αλλιώς σε περισσότερους από είκοσι φυλακές της χώρας. Σε αυτούς τους αγώνες συμμετείχε ένα περίεργο μείγμα ποινικών και πολιτικών με διαφορετικές μεταξύ τους ιδεολογίες, ενώ οι αγώνες αυτοί ήταν σημαδεμένοι από την απλότητα μιας κοινής παρουσία σε αγώνες για τον καλό όλων. Μια σύνδεση ανάμεσα σε αγώνες διαφορετικών μεταξύ τους κρατούμενων που δέχονται όμως την ίδια καταστολή. Οι συμμετέχοντες πλήρωσαν και συνεχίζουν να πληρώνουν υψηλό τίμημα για την παρουσία τους στους αγώνες με απομονώσεις, περιορισμό αλληλογραφίας και επισκεπτηρίων, κακοποιήσεις και συνεχούς ξυλοδαρμούς, απαγόρευση κάθε κινηματικού φυλλαδίου ή περιοδικού για “λόγους ασφαλείας” καθώς και τηλεφωνημάτων σε ομάδες υποστήριξης εκτός φυλακής, εξαφάνιση της αλληλογραφίας, πειθαρχικές ποινές για συμμετοχή σε κάθε μορφή διαμαρτυριών όπως στάσεις, απεργίες πείνας και προαυλισμού, και με αυθαίρετες μεταγωγές από τη μια φυλακή στην άλλη με σκοπό απομάκρυνση τους απ’ την οικογένεια, ομάδες υποστήριξης και φίλους.
Όσον αφορά τις μακροχρόνιες ποινές, στην Ισπανία, με την ψήφιση του νέου κώδικα μπορείς να μείνεις στη φυλακή 20-25-30 ή 40 χρόνια χωρίς εξαγορές. Τώρα θα βάλουν και την λεγόμενη “αναθεωρήσιμη ισόβια”, αλλά καμία αναθεώρηση δεν θα δεις αν είσαι ένας επαναστάτης που δεν θέλει να μπει στη λογική της μετάνοιας και της κοινωνικής επανένταξης, πάντα σύμφωνα με τα παραδείγματα που υπαγορεύονται από την εξουσία. Δηλαδή, αν το σύστημα του ελέγχου και η Εξουσία το θέλουν, θα σαπίσεις στη φυλακή μέχρι το τέλος της ζωής σου. Η αναθεωρήσιμη ισόβια δεν είναι τίποτα παρά μια διαφημιστική εκστρατεία εν όψει των επερχόμενων εκλογών, δεδομένου ότι υπάρχει ήδη μια ποινή ισόβιας κάθειρξης σε προηγούμενες ποινικούς κώδικες, που καθόρισε το όριο στα 40 έτη για τα εγκλήματα που αρχικά ισχυριζόταν ότι είναι εξαιρετικά σοβαρά (βιασμοί και δολοφονίες κατά συρροή, γενοκτονία, κτλ.), αλλά στη συνέχεια εφαρμόζεται και για τους αγώνες που σχετίζονται με τα απελευθερωτικά κινήματα και τα κινήματα της ανεξαρτησίας.
Όσο άφορα τα νέα μέτρα που εφαρμόζονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση σχετικά με τις “θεραπείες” και την “επανένταξη του κρατούμενου στη κοινωνία”, εγώ θα το ονόμαζα μια επίθεση και μάλιστα “υψηλής έντασης” και μια ειδική καταστολή που εφαρμόζεται επίσης εκτός των ειδικών τμημάτων που ονομάζονται FIES, τόσο γνωστών για τους δραματικούς αγώνες που διεξήχθησαν εκεί κατά τα προηγούμενα έτη. Δηλαδή, οι κατασταλτικές αλλαγές τα τελευταία χρόνια είναι η χρήση των μεθόδων ελέγχου και τιμωρίας σε μια ευρύτερη, πιο εκλεπτυσμένη και πιο επιλεκτική κλίμακα, που ισχύουν και για τους κρατουμένους σε δεύτερο βαθμό, χωρίς να ξεχνάμε ότι οι FIES συνεχίζονται να δίνουν το παρόν, με τις σκληρές τους μεθόδους της καταστολής, προοριζόμενες για εκείνους που έχουν αγωνιστεί και συνεχίσουμε να αγωνίζονται.
Για τους λόγους που αναφέρονται παραπάνω, μπορούμε να μιλήσουμε για πολύ λίγους αγώνες που διεξάγονται και για αυτό το λόγο οι στόχοι του κινήματος της αλληλεγγύης, υπό τις παρούσες συνθήκες είναι δύσκολο να προσδιοριστούν, δεδομένων των τραγικών εξελίξεων: η καταστολή, από τη μία πλευρά, αλλά και τη μαζική χρήση ψυχοφαρμάκων και μεθαδόνης, δηλαδή νόμιμων ναρκωτικών ιδιαίτερα αποτελεσματικών στο να κρατάνε τους φυλακισμένους υπό έλεγχο. Εδώ και πολύ καιρό αυτή η καταστροφική δυναμική είναι ο λόγος που δεν υπάρχουν μαζικοί αγώνες.
Δεν είναι όμως μόνο αυτά τα προβλήματα η κύρια αιτία της έλλειψης των αγώνων, αλλά μία άλλη, κοινωνικού χαρακτήρα, οι οποία υπάρχει εκτός των τειχών και οι επιπτώσεις της αντανακλώνται και εδώ. Ένα γαλλικό αναρχικό περιοδικό σχολίασε τον «κίνδυνο της μετατροπής της αναρχίας σε μια σειρά εναλλακτικών πρακτικών χωρίς περιεχόμενο επιθετικό προς την Εξουσία, μια πραγματικότητα που τροφοδοτείται μέσα από δημοκρατικές αξίες όπως η διαφορετικότητα, η ανοχή, η πλουραλισμός, η οικονομική ολοκλήρωση και την εναλλακτική κατανάλωση”. Στις φυλακές αυτό μεταφράζεται σε επανένταξη, λεγόμενες “πτέρυγες σεβασμού”, πιο γρήγορη αναστολή των ποινών, τρίτο βαθμό, δηλαδή όλα αυτά τα προνόμια που για να τα πάρεις και απολαύσεις πρέπει να “συμπεριφέρεσαι καλά”. Προφανώς, κάθε ατομική άρνηση και κάθε ανταγωνιστικός συλλογικός αγώνας που στρέφεται ενάντια σε αυτά τα “αγαθή” τιμωρείται αυστηρά …
Το ίδιο άρθρο συνεχίζει λέγοντας «υπάρχουν κάποιες ομάδες αναρχικών που, ασυνείδητα ή συνειδητά, απομακρύνονται από τον ανταγωνισμό και την διαρκής σύγκρουση με την Εξουσία, και είτε αποσιωπούν την ανάγκη της καταστροφής και της άμεσης δράσης είτε, στη χειρότερη περίπτωση, κάνουν καμπάνιες για να καθαρίζουν την εικόνα του αναρχισμού, ως γελοίοι υπεράσπισες μιας ιδεολογίας άσχετης με την σύγκρουση με την Κυριαρχία».
Νομίζω ότι σε αυτή την κριτική κρύβεται η απάντηση στο ερώτημα γιατί υπάρχει τόσο λίγη διάθεση για να πολεμάμε, τόσο εδώ μέσα όσο και εκεί έξω, και κάλο θα ήταν καθένας και καθεμία από εσάς να περιλάμβανε αυτά τα ζητήματα στις εσωτερικές συζητήσεις σχετικά με το “ποιοι πρέπει να είναι οι στόχοι του κινήματος που συνδέει τους αγώνες των πολιτικών κρατουμένων, το κίνημα αλληλεγγύης και τους αγώνες του ευρύτερου κινήματος.”
Μια θερμή αγκαλιά από την φυλακή.
Κλάουδιο Λαβάτσα