Κείμενο Φ.Χαρίση, Α.Δ.Μπουρζούκου σχετικά με το δημοψήφισμα
1546304
από @# 02/07/2015 12:32 μμ.,
________________________________________
Ας ξεκινήσουμε με μια βασική παραδοχή. Είμαστε και θα παραμείνουμε σταθερά αναρχικοί, εχθροί κάθε κράτους και κυβέρνησης, του ντόπιου και του διεθνούς κεφαλαίου καθώς και των αλλοτριωμένων σχέσεων που αυτό δημιουργεί στο κοινωνικό σώμα.
Αυτός ο σταθερός προσανατολισμός μας ομως, δεν μας οδηγεί στο να κοιτάμε απαθείς τις εξελίξεις και να κριτικάρουμε αφ’ υψηλού, βαυκαλιζόμενοι την πολιτική μας “καθαρότητα”. Εξάλλου το ‘χουμε επαναλάβει αρκετές φορές ” καθαρές σκέψεις\ιδεολογίες, υπάρχουν μόνο σε βρώμικα μυαλά “.
Το ζήτημα λοιπόν για ένα κίνημα με επαναστατική προοπτική είναι ή στόχευση των στρατηγικών επιλογών και ή ισορροπία ανάμεσα στο πολιτικό πρόταγμα και το κοινωνικό γίγνεσθαι. Ακριβώς για αυτό το λόγο θεωρούμε πως ως επαναστάτες, οφείλουμε να παρεμβαίνουμε στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, εκεί που χτυπάει ο παλμός του κοινωνικού συνόλου και να παλεύουμε να εκτρέψουμε τις συνθήκες προς αντιεξουσιαστικές ατραπούς με όλα τα μέσα.
Η ιστορία αλλωστε, μας έχει δείξει πως καμία επιλογή που κινείται προς μια επαναστατική κατεύθυνση δεν μπορεί να κριθεί εκ των προτέρων ως λάθος ή σωστή, παρά μόνο να εξεταστεί σε δεύτερο χρόνο κρίνοντας την εκ του αποτελέσματος. Ως επαναστατικά υποκείμενα είναι χρέος μας να παίρνουμε αποφάσεις μέσα στη δίνη των γεγονότων, ρισκάροντας ακόμα και την αποτυχία μας και όχι να αποστασιοποιούμαστε στο όνομα μιας καθαρότητας.
Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση που εμείς θεωρούμε πρόσφορη και θα εξηγήσουμε γιατί. Καταρχάς όμως να ξεκαθαρίσουμε κάτι σημαντικό, δεν πιστεύουμε σε καμία περίπτωση ότι το δημοψήφισμα της Κυριακής είναι η αρχή μιας επαναστασης, ούτε τρέφουμε ψευδαισθήσεις πως ο Σύριζα μπορεί να υιοθετήσει έστω και στο ελάχιστο τα προτάγματά μας. Εξάλλου το ίδιο το δημοψήφισμα με τους όρους που τίθεται δεν είναι ούτε κατά προσέγγιση στο σκεπτικό της αμεσοδημοκρατίας, αλλά στα πλαίσια μιας αστικής δημοκρατιας.
Όμως, παρ’ όλα αυτά, μια συνθήκη εξετάζεται πάντα και υπό το πρίσμα των πιθανών εξελίξεων που μπορεί να πυροδοτήσει και τις δυνάμεις που μπορεί να απελευθερώσει.
Τις τελευταίες μέρες λοιπόν, παρακολουθούμε μια δίχως προηγούμενο επίθεση του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου, μια απόπειρα τρομοκράτησης του κοινωνικού συνόλου (και κυρίως των καταπιεσμένων αυτού του τόπου), μέσω μιας αισχρής προπαγάνδας απ τα media και ξεκάθαρων απειλών προς τους εργαζόμενους μεγάλων επιχειρήσεων από τα αφεντικά τους, πως αν δεν στηρίξουν το ναι στο δημοψήφισμα θα χάσουν τις δουλειές τους. Όλο αυτό το κλίμα λοιπόν είναι για μας μια ευκαιρία να οξύνουμε τις αντιθέσεις αυτού του συστήματος, όπως και της κυβέρνησης που επιδιώκει την διαχείριση του.
Συνεπώς θεωρούμε πως ένα ισχυρό όχι στο δημοψήφισμα, με την αστάθεια που θα προκαλέσει, καθώς και τις δυνατότητες που θα δώσει για ρήξη με την Ε.Ε. και αποδέσμευση από την ευρωζώνη, θα συνιστούν μια θετική συνθήκη προς εκμετάλευση απ’ το επαναστατικό στρατόπεδο.
Ένα όχι, το οποίο θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε και να μην γίνουμε απλά ή “αριστερή” αντιπολίτευση στον Σύριζα. Εξάλλου είναι ο ίδιος ο Σύριζα αυτός που παρουσιάζει την Ευρώπη και την ευρωζώνη ως τον επίγειο παράδεισο της αλληλεγγύης και της ισότητας. Είναι ο ίδιος ο Σύριζα που παραπλανεί συστηματικά για το τι πραγματικά είναι ή Ε.Ε. και τι συμφέροντα εξυπηρετούνται εις βάρος των “από τα κάτω”. Δεν χρειάζεται τώρα να αναλύσουμε όμως το τι πραγματικά είναι ή Ε.Ε., παρ’ όλα αυτά οφείλουμε να αντιστρέψουμε αυτή την ύπουλη προπαγάνδα που έχουν επιδοθεί κάθε λογής περσόνες, από δημοσιογράφους, ηθοποιούς, συγγραφείς και λοιπούς ” χρήσιμους ηλίθιους” που έχει επιστρατεύσει το κεφάλαιο για να εξυμνήσουν τις “αρετές” της Ε.Ε..
Αυτές ακριβώς οι “αρετές” είναι που συστηματικά υποβαθμίζουν την αξία της ανθρώπινης ζωής, μετατρέποντας την Ευρώπη σε ένα νεκροταφείο μεταναστών (μεταναστών που αναγκάζονται να φύγουν απ τις χώρες τους λόγω της επεκτατικής πολιτικής του ευρωπαϊκού και του αμερικανικού κεφαλαίου), αυτές οι “αρετές” επιτάσσουν μια Ε.Ε. δύο και τριών ταχυτήτων, μια Ευρώπη με ειδικές οικονομικές ζώνες, με υποδουλωμένο ολόκληρο τον πληθυσμό, με την διαρκή εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού κάθε χώρας.
Αυτή την Ευρώπη δεν θέλουν να αποχωρηστούν όλοι εκείνοι που τόσες μέρες διευθύνουν την αισχρή προπαγάνδα για το τι θα συμβεί αν ο κόσμος ψηφίσει όχι, αυτή την Ευρώπη καλεί σε διαπραγματεύσεις και επιδιώκει να πείσει κι ο Σύριζα. Μάλιστα κατά την διάρκεια ενός πρωτοφανούς οικονομικού στραγγαλισμού , εν όψει του δημοψηφίσματος, ο Σύριζα φέρνει νέα πρόταση στους δανειστές, για νέο δάνειο που συνεπάγεται νεα σκληρά μέτρα. Είναι τόσο οξύμωρο όσο και ξεκάθαρο, είναι μια ύστατη προσπάθεια να βρεθεί λύση καθοδηγούμενη απ τους δανειστές και συνεπικουρούμενη από τον ίδιο το Σύριζα που κινείται ακριβώς στην ίδια λογική με τους θεσμούς που υποκριτικά κατηγορεί.
Βέβαια, μια τέτοια ρητορική από την πλευρά μας μπορεί εύκολα να παρανοηθεί και να οδηγήσει σε μια ψευδαίσθηση εθνικής ενότητας. Εδώ πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι, ο αγώνας μας δεν έχει και δεν θα μπορούσε να έχει εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά. Για μας το πρώτο βήμα είναι ή αποσταθεροποίηση της Ε.Ε., ούτως ώστε να βρεθεί χώρος για τα ανταγωνιστικά κινήματα σ όλη την Ευρώπη να αναπτυχθούν και να ενδυναμωθούν.
Σε μια Ε.Ε. όπου τα κέντρα εξουσίας παρεμβαίνουν ξεκάθαρα και ανοιχτά σε μια χώρα και ζητάνε την παραίτηση μιας κυβέρνησης για να μην χρεοκοπήσει, ξέρουμε πολύ καλά ότι σε περίπτωση ευθείας ρήξης και επανάστασης στην Ελλάδα θα νιώσουμε πολλαπλάσιες επιθέσεις απ την πλευρά του κεφαλαίου. Μόνο αν ή κατάσταση στην Ελλάδα πυροδοτήσει αντίστοιχες αντιδράσεις στην υπόλοιπη Ευρώπη, μπορεί κάτι να προχωρήσει μπροστά. Πρέπει μέσα απ αυτο τον πόλεμο που μαίνεται σε επίπεδο πολιτικών εξελίξεων να οξύνουμε τις ταξικές αντιθέσεις, να γίνει ξανά αυτονόητο ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που γεννάει ανισότητες και πως το κεφάλαιο και οι ελίτ που το υπηρετούν θα παλεύουν πάντα να πατήσουν τα κεφάλια των ήδη καταπιεσμένων.
Κι ας μη γελιόμαστε, ένα όχι σ αυτό το δημοψήφισμα δεν θα λύσει μαγικά όλα τα προβλήματα και τις παθογένειες που υπάρχουν στο εσωτερικό του ανταγωνιστικού κινήματος, ούτε θα καταργήσει εν μια νυκτί κράτος και καπιταλισμό μια έξοδος μας απ την Ε.Ε.. Ακόμα κι έτσι, ακόμα και σε ευθεία ρήξη με την Ε.Ε., ο εγχώριος καπιταλισμός θα εξακολουθεί να αναπτύσεται, η ντόπια αστική τάξη θα συνεχίσει να εκμεταλλεύεται τους “από τα κάτω”, το κράτος θα συνεχίσει να αποτελεί μηχανισμό εκμετάλλευσης, οι μάχες που θα χουμε να δώσουμε θα είναι αρκετές ακόμα, ίσως και σε δυσκολότερες συνθήκες, όμως σίγουρα σε πιο πρόσφορο έδαφος.
Ένα από τα βήματα λοιπόν είναι η έξοδος απ την Ε.Ε., και τώρα μας δίνεται μια ιστορική ευκαιρία, αυτό σημαίνει ότι ακολουθούν πολλά βήματα ακόμα. Βήματα που είναι χρέος μας να κάνουμε για να πάμε την κοινή μας υπόθεση πιο μπροστά.
Δεν διεκδικησαμε ποτέ το αλάθητο ούτε θεωρούμε πως οι πράξεις μας μένουν στο απυρόβλητο, επιλέγουμε από τη θέση μας να δώσουμε μια ακόμα οπτική σ αυτές τις πολύπλοκες συνθήκες, γνωρίζοντας στο 100% πως ή ιστορία μπορεί να εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά απ ότι ελπίζουμε.
Ανδρέας – Δημήτρης Μπουρζούκος
Φοίβος Χαρίσης