https://athens.indymedia.org/post/1547970/
«…………Απ’ τη μία, το πλήθος των καταναλωτών της ελπίδας θα εκτιμήσει τις κοινωνικές αντιθεσμίσεις τους (κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες, χαριστικά παζάρια κ.ά.), που απαλύνουν λίγο τη φτώχεια τους, στις κρίσιμες, όμως, στιγμές των αποφάσεων, πάντα θα διαλέγει να εμπιστευτεί τους επαγγελματίες σωτήρες, τα κόμματα και τους πολιτικούς… Κι αυτό συμβαίνει όχι γιατί προφητεύουμε το μέλλον, αλλά γιατί η λογική του πολιτικού ρεαλισμού και οι κοινωνικές αντιθεσμίσεις, αντί να συνδεθούν με το όνειρο της αναρχίας και την ένοπλη πραγμάτωσή του, λειτουργούν ως βάλσαμο και καταπραϋντικό στον “ασθενή” λαό. Δεν τον ταρακουνάνε, δεν του ανατινάζουν τη νοοτροπία, μόνο τον ανακουφίζουν και του χαϊδεύουν τ’ αυτιά, θεωρώντας τον “αιώνια αδικημένο”.
Γι’ αυτό, ο “αιώνια αδικημένος” λαός εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν όχλος και να εμπιστεύεται τους επαγγελματίες γιατρούς και όχι τις εναλλακτικές θεραπείες………»
ΣΠΦ-ΕΝ ΨΥΧΡΩ: περί συγκεντρώσεων, δημοψηφίσματος και συνένοχης δημοκρατίας
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF,
1/8/2015
Το να αξιολογήσει κάποιος/α αναρχικός/α την αναρχική του πραγματικότητα, την θεωρεία και την πράξη και που αυτές τέμνονται – αν τέμνονται ή ταυτίζονται – καλό είναι να ξεκινήσει από αυτά που αυτός ή αυτή κάνει, μιας και η αναρχία πέραν της ατομικής έκφρασης αποτελεί και αδιαμφισβήτητη συλλογική εκδοχή ή εκδοχές. Η αναρχία σπάνια κάθεται να κρίνει αυτό ή αυτά που κάνει , αυτό ή αυτά που ακολουθεί κατά πόσο αντιπροσωπεύουν το επαναστατικό – αναρχικό της σχέδιο. Έτσι είναι γεμάτη από ειδικευμένα εγχειρήματα ζωής και δράσης και κοινωνικά μέτωπα. Στην πλειονότητά τους αυτά τα εγχειρήματα ή μέτωπα σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης σπάνια επιβεβαιώνουν το «επαναστατικό» τους έργο, συνεργάζονται ή καλλίτερα εκεί και όταν πρέπει να το παρουσιάσουν, αυτά εξαφανίζονται από τον ορίζοντα σαν να μην υπήρξαν ποτέ ή ακόμη χειρότερα αμφισβητείται και λησμονείται η πρώην ύπαρξή τους. Πολλές φορές βέβαια λησμονείται και αποκηρύσσεται όλο το πνεύμα και οι πολιτικές αντιεξουσιαστικές αρχές της δημιουργίας τους, οι στόχοι και τα κίνητρα της αρχικής τους δημιουργίας. Έτσι ενώ κάποιοι μπορούν να χαρούν γιατί νομίζουν ότι βρήκαν το νόημα της ζωής που εν ολίγοις τους συνέδραμε μεταξύ του επαναστατικού γίγνεσθαι και ενός έντιμου βίου, πέφτουν σύντομα από τα σύννεφα όταν συνειδητοποιούν ότι όλο αυτό το «επαναστατικό» μέτωπο είναι μια αυταπάτη – αποξενωμένο από την επανάσταση και από έναν πραγματικά διαφορετικό τρόπο ζωής του κατεστημένου. Αυτό φαίνεται όταν όλοι την ημέρα του δημοψηφίσματος έτρεξαν να ψηφίσουν και ήταν χαρακτηριστική η φράση κάποιου αναρχικού: « Πως να κάνουμε την αυτοοργανωμένη λαϊκή της πλατείας όταν αυτήν την ημέρα κρίνεται το μέλλον της χώρας ?» ή η αυτοοργάνωση είναι κάτι που αρχίζει και τελειώνει στο συγκεκριμένο εγχείρημα, στον συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Η κριτική του ευρώ ή της δραχμής επέφερε διαφωνίες μεταξύ των παραγωγών – μεταποιητών της λαϊκής μας και στάθηκε η αφορμή να κατέβει ένα πανό που κάποιοι σύντροφοι έβαλαν την ημέρα ΝΑΙ του δημοψηφίσματος θεωρώντας το σημαντικό που θα έδειχνε με λίγα λόγια έναν άλλο δρόμο που πραγματώναμε, αυτόν της αυτοπαραγωγής και όχι της ανάθεσης των ζωών μας στην εξουσία μέσω εκλογών. Το δημοψήφισμα ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ εκείνη την ημέρα στάθηκαν οι αιτίες να μην γίνει ουσιαστικά η λαϊκή. Έτσι η αυτοοργανωμένη μας λαϊκή μετατοπίσθηκε για το κοινότυπο μετεκλογικό ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ όπου οι φτωχές αδικημένες συνειδήσεις θα ξαναγύριζαν στην επαναστατική τους αυταπάτη.
Ένα άλλο εγχείρημα επίσης που θα ήθελε να αποτελέσει μια δικτύωση αντιπληροφόρησης και να πραγματώσει το χιλιοειπωμένο σλόγκαν « Η ΦΩΝΗ ΟΣΩΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΦΩΝΗ» αφανίστηκε όλες εκείνες τις ημέρες της ψηφοφορίας του 3ου μνημονίου αφήνοντας τα καθεστωτικά και κυρίαρχα Μ.Μ.Ε να φιμώνουν, να λεηλατούν και να ποδοπατούν την αντίσταση. Δεν είχα μεγάλες απαιτήσεις, μου αρκούσε ένα πανό π.χ στην κεντρική διαδήλωση του συντάγματος που θα δήλωνε έστω στην πράξη την σύμπραξή μας ότι εμείς δημιουργούμε τα γεγονότα. Εμείς ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΦΩΝΗ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΦΩΝΗ. Τίποτα, άφαντοι, η συνέλευση του δικτύου αντιπληροφόρησης μετατοπίσθηκε – εν αγνοία και εν εκπλήξεως μου- στις «ήσυχες» μέρες τις δημιουργικής κριτικής αντιπληροφόρησης, στην μεταμνημονιακή κοινωνική μας ειρήνη. Το 2008 επίσης σαν δίκτυο αντιπληροφόρησης δεν κατορθώσαμε να πάρουμε κάποιες πρωτοβουλίες για το κίνημα όταν οι ευκαιρίες ήταν πολλές. Πολλές που θα σηματοδοτούσαν επιπλέον στιγμές περάσματος από την απλή εξέγερση στην επανάσταση. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για άλλες μαζικές κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις όπως οι αντιμνημονιακές από το 2009 έως σήμερα όπως επίσης και η περίοδος της απεργίας πείνας του Ν,Ρωμανού και του κινήματος αλληλεγγύης που δημιουργήθηκε τότε ή η πρόσφατη κινητοποίηση της απεργίας πείνας των πολιτικών κρατούμενων με δυνατά πολιτικά χαρακτηριστικά και του κινήματος αλληλεγγύης που ακολούθησε. Ωστόσο είναι αρκετοί οι πολιτικοί κρατούμενοι για να μην πούμε ο κόσμος όλος που όταν θέλουν να κάνουν μια σοβαρή δήλωση επιλέγουν ένα καθεστωτικό μέσον επικοινωνίας και όχι τα δικά μας αυτοοργανωμένα μίντια. Όπως και στην λαϊκή, όταν ο κόσμος θέλει να κάνει μια σίγουρη – σοβαρή αγορά θα επιλέξει μια νόμιμη αγορά, και όχι εμάς. Το ίδιο βάζω στοίχημα συμβαίνει και με τα κοινωνικά ιατρεία. Ο κόσμος θα επιλέξει τα συμβατικά – επαγγελματικά ιατρεία και νοσοκομεία όταν έχει να αντιμετωπίσει μια σοβαρή αρρώστια. Ένα άλλο παράδειγμα ένδειξης ανεπάρκειας σοβαρότητας ήταν η συμμετοχή αυτοοργανωμένου εγχειρήματος αντιπληροφόρησης στην κατάληψη του ρ/σ ΚΌΚΚΙΝΟ σε αλληλεγγύη με την πρόσφατη απεργία πείνας των πολιτικών κρατούμενων. Εδώ η ανεπαρκής σοβαρότητα εκφράστηκε κατά δύο τρόπους:
1. Το αυτοοργανωμένο εγχείρημα αντιπληροφόρησης προσκαλείται να συμμετάσχει στην κατάληψη του ρ/σ Κόκκινο από συνέλευση αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους ενώ κανονικά θα έπρεπε να συνέβαινε το αντίθετο αν διέθετε την αντίληψη και αυτόνομη πρακτική για την επαναστατική υπέρβαση, δηλαδή να ήταν αυτό που θα προσκαλούσε την συμμετοχή άλλων συντρόφων στην πρωτοβουλία του της κατάληψης του ρ/σ κόκκινο σε αλληλεγγύη με τους απεργούς πείνας μιας και ευνόητα κατείχε καλλίτερα όλων το λειτουργικό κομμάτι αυτής της κατάληψης αγώνα. Και ο αγώνας δεν είναι ότι είναι δουλειά κάποιων ειδικών – όπως άδικα και προσχηματικά ακούγεται σε παρόμοιες κριτικές – αλλά ότι στις δύσκολες και κρίσιμες στιγμές θα αναδειχθούν τα εγχειρήματα σαν αναπόσπαστα τμήματα του συνολικού αδιαμεσολάβητου αγώνα και εκεί θα υπερβούν την κατά τ’άλλα νόμιμα οχυρωμένη τους ύπαρξη.
2. Κατά την διάρκεια της κατάληψης του ρ/σ κόκκινο, η εσκεμμένη προβοκατορολογεία εκ μέρους διευθύνοντος στελέχους του σταθμού περί κοψίματος του σήματος του κόκκινου εξαιτίας χειρισμών σε στούντιο του ρ/σ κόκκινο από κάποιους καταληψίες και η αποδοχή αυτού του ψέματος από κάποιους άλλους συντρόφους καταληψίες μόνο και μόνο λόγο άγνοιας των λειτουργιών ενός ρ/σ μαρτυρούν για μια άλλη φορά την έλλειψη σεβασμού και εμπιστοσύνης σε ειδικευμένα εγχειρήματα. Ολοφάνερα προδίδουν και ταυτίζουν μια εξουσιαστική δομή με μιαν αυτοοργανωμένη εκφράζοντας ασυνείδητα ότι ουσιαστικά τις λύσεις τις έχουν οι φερόμενοι ως επαγγελματίες.
Τα παραδείγματα για τα μεμονωμένα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα είναι πολλά και ακολουθούν συντονισμένα τον ίδιο δρόμο ενός συντηρητικού βίου στα επιτρεπτά νόμιμα πλαίσια μιας κοινωνίας που χαροπαλεύει πλέον μεταξύ ζωής και ευθανασίας. Το ίδιο συμβαίνει και με τους μετανάστες όπου η όποια υπέρβαση μας σταματάει στην αλληλεγγύη κάποιας συλλογής ρουχισμού ή φαγητού για αυτούς τους ανθρώπους αντί να γίνει η ρωγμή και η ρήξη με τις αρχές τις ιδιοκτησίας, των εξουσιών των δημοτικών αρχών και του κράτους μαζί με εμάς! Εκεί δηλαδή που ο πραγματικός αντιρατσισμός μπορεί να βρει έδαφος ύπαρξης. Τα εγχειρήματα λοιπόν της αυτοοργάνωσης πάσχουν από αξιοπιστία, εμπιστοσύνη, προχειρότητα, αστάθεια, ποιότητα. Και το χειρότερο είναι ότι αυτό θεσμοθετείτε εκ των έσω, σαμποτάροντας την υπέρβαση και την επανάσταση, αφήνοντας στο κράτος τα μονοπώλια της εξουσίας του. Επίσης τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα μέσα τους κουβαλάν αρχές της αντιεξουσίας, της αυτάρκειας, του λιτού βίου, της οικονομικής αφιλοκέρδειας και της κοινωνικής αλληλεγγύης, των συλλογικών αποφάσεων, της εξολόθρευσης των εγωιστικών τάσεων, της ανατρεπτικότητας των κατεστημένων και καθεστωτικών αξιών, της ποιότητας της ζωής, του σεβασμού στο περιβάλλον και της οικολογίας, της δικαιοσύνης, του αντιρατσισμού, του αντισπισισμού, την κατάργηση της μισθωτής εργασίας και πολλά άλλα αναρχικά προτάγματα. Προτάγματα που διαλαλούνται συνέχεια μέσα από αφίσες – προκηρύξεις – κείμενα και μπροσούρες, που διακατέχονται από αιχμηρά σλόγκαν και που στο διάβα τους σκορπούν τον τρόμο στον κάθε καπιταλιστή, στον κάθε ληστή και εξουσιαστή των ζωών μας. Στις κρίσιμες μέρες, στην εξέγερση, τα εγχειρήματα της αυτοοργάνωσης , των επαναστατικών προταγμάτων πρέπει να κάνουν την αντίστοιχη υπέρβασή τους. Πρέπει να συντονίζουν τους αγώνες τους και να συνδράμουν για την επανάσταση. Πρέπει στην οποιαδήποτε «ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΤΙΓΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ» να προτάσσουν τα ιδεώδη τους και να κάνουν πράξη τις αξίες τους ακριβώς μέσα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους αλλιώς θα γίνουν γραφικοί, κοινοί αστοί χομπίστες που δεν θα διαφέρουν από τον ποδοσφαιριστή ή τον καλλιτέχνη που δεν θα πάει να παίξει όταν Η ΧΩΡΑ ΚΥΝΔΥΝΕΥΕΙ, που θα αυτοδιαλύονται και θα χάνουν μέλη όταν πέφτουν οι αυταπάτες. Γιατί τα δικά μας αναρχικά εγχειρήματα πράττουν και προτάσσουν – προτάσσουν και συμπράττουν στην επανάσταση και δεν περνούν την ώρα τους ………γιατί δεν υπάρχει χειρότερη τελικά προδοσία της αναρχίας από την αυταπάρνησή της με τον α ή β τρόπο. Η επανάσταση γίνεται ένα σοβαρό επίτευγμα όταν πρώτα απ’όλα εμείς οι ίδιοι την παίρνουμε σοβαρά. Όταν στις κρίσιμες στιγμές αποδεικνύουμε την αλήθεια των όσων υπερασπιζόμαστε στα κείμενα και στα σλόγκαν των αυτοοργανωμένων μας εγχειρημάτων. Όταν στις κρίσιμες στιγμές είμαστε εκεί – όταν έχουμε κάνει την υπέρβαση. Την υπέρβαση μιας κατεστημένης λογικής που έχει θρονιάσει στην αναρχία και αυτός είναι ο ελευθεριασμός ή αλλιώς χιπισμός και έχει αποτελέσει ένα σύστημα ζωής όχι απαραίτητα δεκτό από όλους…Όχι απαραίτητα δεκτό από όλους τους συντρόφους !
ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΣΤΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΑΣ ΟΧΕΙΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟ, ΤΗΣ ΜΑΧΟΜΕΝΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.
ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΙΑ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2015