Ελληνικές φυλακές: «Απ΄τη χώρα των ξεχασμένων ενάντια στη λήθη…», κείμενο της συντρόφισσας Όλγας Οικονομίδου
1548444
από chaos 02/09/2015 11:08 πμ.,
http://gr.contrainfo.espiv.net/2015/09/01/apo-tin-xora-ton-ksexasmenon-olga-oikonomidou/
________________________________________
Όλγα Οικονομίδου Σ.Π.Φ.
Απ’ τη χώρα των ξεχασμένων ενάντια στη λήθη…
Η συνθήκη αιχμαλωσίας που βρίσκομαι 4,5 χρόνια τώρα ως εκδικητική και παραδειγματική τιμωρία με έχουν απομακρύνει από την έξω πραγματικότητα, από τη δράση. Άλλωστε σκοπός της φυλακής για όποιον πολεμά το υπάρχον είναι ο διαχωρισμός, η στέρηση, η πολιτική απομόνωση, η ηθική εξόντωση. Όμως κάγκελα για να σπάσεις υπάρχουν πάντα είτε περπατάς στους μονότονους αποστειρωμένους διαδρόμους ενός “σωφρονιστικού καταστήματος” είτε διασχίζεις καταναλωτικούς στολισμένους δρόμους στην κοινωνία-φυλακή. Τώρα μέσα στα κελιά της δημοκρατίας, πνοή στην κάθε μου μέρα εξακολουθεί να δίνει η ανάγκη μου για ελευθερία. Είναι η κινητήριος δύναμή μου, να σκέφτομαι, να φαντάζομαι, να οργανώνω, να δρω. Η απόφαση της συνολικής σύγκρουσης με το υπάρχον, η δύναμη της ατομικής επιλογής που εμπλουτίζονται με συλλογικές εμπειρίες δράσης, είναι τα συστατικά που μπορούν να διαπεράσουν τα κάγκελα και τους ψηλούς τοίχους. Γιατί στη φυλακή δεν παραιτείσαι… συνεχίζεις. Αναδιοργανωνεσαι και πολεμάς. 4,5 χρόνια ξυπνάω στο κρεβάτι της φυλακής πάντα λίγο μετά την ανατολή του ήλιου, παρόλο που έξω μου άρεσε πολλές φορές να απολαμβάνω τον ύπνο παραπάνω, οργανώνω την κάθε μου κίνηση, παρόλο που έξω το αυθόρμητο πολλές φορές με συγκινούσε, αναλύω και κρίνω τα δεδομένα (πολιτικά και προσωπικά) της χθεσινής μέρας, μονή μου, παρόλο που έξω τα μοιραζόμουν πάντα με συντρόφους. 4,5 χρόνια ξυπνάω κάθε πρωί νιώθοντας σίγουρη πως τη συμμετοχή μου στο πόλεμο ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, εγώ την όρισα και πως η ελευθερία δεν χαρίζεται… την κατακτάς μόνος σου.
Ιανουάριος 2015… ένα σχέδιο ήταν έτοιμο να υλοποιηθεί, να μετατραπεί σε πλάνο με σάρκα και οστά. Ένα βήμα… μια ανάσα πριν την ελευθερία… Και αν ο σκοπός δεν επιτεύχθη…για την προσπάθεια σίγουρα άξιζε!
Η απόπειρα απόδρασης της Σ.Π.Φ. από τους υποψήφιους τάφους μας, επιβεβαίωσε πως ο αγώνας για ελευθερία δεν σταματά ποτέ και παράλληλα χτύπησε το καμπανάκι στην πόρτα του κρατικού μηχανισμού. Έκανε ορατή την ζημιά που θα επέφερε τόσο στο κύρος όσο και στην αξιοπιστία του αν η απόπειρα κατέληγε σε επιτυχημένη απόδραση. Έτσι ένα σχέδιο απελευθέρωσης, έγινε αφορμή για μια ολόκληρη κατασταλτική επιχείρηση με κύριο και βασικό σκοπό την εκδίκηση για τα χρόνια ανυποχώρητης στάσης μας και μη μεταμέλειας. Η διασπορά φόβου στο αλληλέγγυο κομμάτι του αναρχικού χώρου με σκοπό την πολιτική απομόνωση των κρατουμένων δεν φτάνει. Για πρώτη φορά όσον αφορά τον ελλαδικό χώρο και την ένταση με την οποία εκφράστηκε, εφαρμόζεται μια διευρυμένη οπτική της προηγούμενης λογικής. Αφού η εξουσία είδε ότι τα “νόμιμα” ή τα “παράτυπα” δικαστικά και νομοθετικά όπλα που διαθέτει δεν είχαν μέχρι τώρα το απαιτούμενο αποτέλεσμα επάνω μας, σαν ύπουλο ερπετό σύρθηκε για να δαγκώσει την Αχίλλειο πτέρνα. Αυτή την φορά έβαλε στο στόχαστρο συγγενικά πρόσωπα. Η ποινικοποίηση των συγγενικών σχέσεων δεν έδειξε τίποτε άλλο παρά την ξεκάθαρη εκδικητική πρόθεση του κράτους. Να εκβιάσει και να εξοντώσει συναισθηματικά αυτούς που πλήγωσαν το γόητρο των δομών του. Το κυνήγι των νέων συλλήψεων, προσαγωγών και εφόδων σε σπίτια κατέληξε σε δυο προφυλακίσεις. Της μητέρας του Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου και της συζύγου του δεύτερου. Όμως όσο χρόνο δίνεις στον εχθρό τόσο πιο εύκολα νομίζει πως θα νικήσει. Γι’ αυτό την ίδια ήμερα των προφυλακίσεων ξεκίνησε μια εξαντλητική απεργία πείνας της Σ.Π.Φ. η οποία κατάφερε να βγάλει από την φυλακή τη μητέρα των δυο συντρόφων. Στην πολυήμερη απεργία πείνας, συμμετείχε από την πρώτη στιγμή, μέσα στα κελιά της αντιτρομοκρατικής ακόμα και η αναρχική Αγγελική Σπυροπούλου η οποία κατηγορείται για την πολιτική της συνεισφορά στην απόπειρα απόδρασης. Για δυο μήνες παρέμεινε καταζητούμενη από τα σκυλιά της αστυνομίας μετά την επιλογή της να μην παραδοθεί, επιλέγοντας τον δύσκολο μα όμορφο δρόμο της παρανομίας. Μέχρι και σήμερα, μοιραζόμαστε το ίδιο κελί συζητώντας, αναλύοντας για όλα αυτά που πέρασαν και για όλα αυτά που θα έρθουν από μια κοινή σκοπιά, υπό μια νέα προοπτική.
Από τις πρώτες μέρες του Γενάρη η Σ.Π.Φ. δέχεται συνεχή επίθεση με τον διαχωρισμό τεσσάρων συντρόφων από τον γενικό πληθυσμό της φυλακής οι οποίοι μετάγονται μέσα στη νύχτα σε ειδικά κελιά απομόνωσης. Ακολουθούν συνεχείς έρευνες στα κελιά του υπογείου, με το πρόσχημα της ασφάλειας ή κάποιας πληροφορίας. Και αν κάθε φορά δεν βρίσκουν τίποτα ποινικά αξιόλογο, το αίσθημα του ανικανοποίητου λαγωνικού στα μάτια τους, καταδεικνύει ότι σύντομα θα ξανάρθουν. Με την άτυπη κατάργηση του επισκεπτηρίου όσον αφορά τον Χρήστο και τον Γεράσιμο, αφού η μητέρα τους σύμφωνα με τους όρους αποφυλάκισής της δεν επιτρέπεται να βγεί απο το νησί από το οποίο διαμένει ούτε καν για ιατρικούς λόγους. Με την εκδικητική επιμονή τους να κρατάνε αιχμάλωτη στη φυλακή την Εύη (σύζυγο του Γεράσιμου Τσάκαλου) έξι μήνες μετά.
Η παράταση κράτησης της Εύης για την κυριαρχία είναι διπλής σημασίας. Από την μια τεστάρει τις αντοχές των ανταρτών πόλης και ανοχές των αλληλέγγυων και από την άλλη, νομιμοποιεί έτσι την ευρύτερη τακτική της ποινικοποίησης των συγγενικών σχέσεων. Είναι το ψυχολογικό παιχνίδι της εξουσίας που εκτός των άλλων, σαν πολιορκητικός κριός, εισβάλλει στις συνειδήσεις. Στοχεύει στο μυαλό των συγγενικών προσώπων για να τους κουράσει, να τους πτοήσει, να τους κάνει να απογοητευτούν και τελικά να τους εναντιώσει, διαφθείροντας τη σχέση εμπιστοσύνης που έχουμε μαζί τους, καθώς πληρώνουν το κόστος των δικών μας επιλογών. Και αν κατά την διαδρομή της κάθε προσωπικής ιστορίας, κάποιοι σύντροφοι, φίλοι ή κοντινοί παρέμειναν και άλλοι εγκατέλειψαν, είναι γιατί εύκολα στέκεσαι δίπλα στους ανθρώπους όταν επιτυγχάνουν, αλλά δύσκολα στις δύσκολες στιγμές τους. Σ΄αυτό το παιχνίδι όμως η κυριαρχία δεν έχει νικήσει. Ότι έχει ποντάρει πάνω στην εξασθένιση των συναισθηματικών δεσμών και την μεταστροφή τους, το έχει ήδη χάσει. Γιατί ακόμα και 6 μήνες μετά τα κοντινά μας πρόσωπα είτε μέσα απο την φυλακή είτε απο τους περιοριστικούς οριοθετημένους χώρους που βρίσκονται λόγω δικαστικών εντολών, εξακολουθούν να μας χαρίζουν χαμόγελα υπομονής και εμπιστοσύνης διατηρώντας την δική τους αξιοπρέπεια.
Το στοίχημα λοιπόν παραμένει σε εμάς, σε κάθε αναρχικό πυρήνα και ατομικότητα που προωθεί τη διαρκή επίθεση, την εξέγερση, να αποδείξει πως δεν θα υπάρξει ανακωχή με τον εχθρό ούτε τώρα ούτε ποτέ. Ιδιαίτερα εν καιρώ κατασταλτικών επιχειρήσεων δεν κάνεις πίσω, αλλά αντίθετα αναζωπυρώνεις τις εστίες επίθεσης ώστε να γίνεις αληθινά επικίνδυνος. Να παραμείνεις απειλή ως εσωτερικός εχθρός της καρδιάς του συστήματος. Γιατί οτιδήποτε κυλάει στην κατηφόρα, σταματάει μόνο όταν ένα εμπόδιο υψωθεί μπροστά του, αλλιώς θα συνεχίζει να το κάνει επ’ αόριστον με συνεχή αυξανόμενη ταχύτητα, παρασέρνοντας στο πέρασμα του οτιδήποτε υποδεέστερο των αναλογιών. Είναι ένα ζωντανό στοίχημα, χωρίς τέλος, αλλά με διάρκεια, εξέλιξη και ένταση με κατεύθυνση μόνο μια… την απελευθέρωση, την αναρχία.
“Δεν έχω ανάγκη, ούτε και θέλω την πειθαρχία σου. Με όλο το σεβασμό στην εμπειρία μου, θέλω να την κρατήσω για τον εαυτό μου. Απο αυτή και όχι απο εσένα προέρχονται όλοι οι κανόνες της ζωής μου. Θέλω να ζήσω τη δική μου ζωή. Οι σκλάβοι και οι υποτακτικοί με τρομοκρατούν. Μισώ αυτούς που εξουσιάζουν, όσο σιχαίνομαι κι αυτούς που αφήνουν να τους εξουσιάζουν. Αυτός που σκύβει μπροστά στο μαστίγιο, δεν αξίζει παραπάνω απο αυτόν που το κρατάει. Αγαπάω τον κίνδυνο, το άγνωστο, η αβεβαιότητα με γοητεύει. Είμαι κυριευμένη απο μια αγάπη για την περιπέτεια, δεν δίνω δεκάρα για την επιτυχία. Μισώ την κοινωνία σας των γραφειοκρατών και των υπαλλήλων, των εκατομμυριούχων και των ζητιάνων. Δεν θέλω να προσαρμοστώ στα υποκριτικά σας έθιμα ή στους ψευτοευγενικού σας τρόπους. Θέλω να βιώσω τον ενθουσιασμό μου στο πιο αμόλυντο, δροσερό αεράκι της ελευθερίας… Θα ακολουθήσω το δικό μου μονοπάτι, σύμφωνα με τα δικά μου πάθη, αλλάζοντας αδιάκοπα τον εαυτό μου, δεν θέλω αύριο να είμαι όπως τώρα. Ξεφεύγω και δεν αφήνω τα φτερά μου έρμαιο στα ψαλίδια κανενός… Μισώ κάθε δεσμό, κάθε περιορισμό, μ΄αρέσει να περπατάω μόνη μου, γυμνή, αφήνοντας τις ακτίνες του φλεγόμενου ήλιου να χαϊδεύουν τη σάρκα μου. Και, ω γέροντα, θα στεναχωρηθώ τόσο λίγο όταν η κοινωνία σας σπάσει σε χίλια κομμάτια και μπορέσω πια να ζήσω τη δική μου ζωή.
-Ποία είσαι κορίτσι, πώς σε λένε και προβάλλεις σαν μυστηριώδες και άγριο ένστικτο;
-Με λένε Αναρχία.”
Emile Armand, Γάλλος αναρχοατομικιστής
Όλγα Οικονομίδου
μέλος της Σ.Π.Φ.-F.A.I.
Γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού
Το κείμενο “Απ’ τη χώρα των ξεχασμένων -ενάντια στη λήθη” είναι συνεισφορά στις φυλακισμένες συντρόφισσες από τη Χιλή Tamara Sol και Natalia Collado. Παράλληλα είναι μια χειρονομία αλληλεγγύης προς την αιχμάλωτη Εύη Στατήρη στα πλαίσια του καλέσματος στις 2 Σεπτέμβρη για πανελλαδική μέρα αλληλεγγύης.