από aenaikinisi.wordpress.com 09/10/2015 12:35 μμ.,
https://aenaikinisi.wordpress.com/2014/10/05/9-%CE%BF%CE%BA%CF%84%CF%89%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-1967-%CE%BF-ernesto-che-guevara-%CE%B4%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-la-higuera/
________________________________________
Posted on 05/10/2014 by kleovis
9 ottobre 1967, Ernesto Che Guevara viene assassinato a La Higuera (Bolivia)
Pubblicato: 10/09/2013 in Memoria
Tag:1967, 9 ottobre 1967, Che Guevara, Cuba, Ernesto Guevara, Fidel Castro, Tricontinental
9 οκτωβρίου 1967, ο Ernesto Che Guevara δολοφονείται στην La Higuera (Bolivia)
la storia perduta
πολλά έχουν γραφεί για τον Che, λόγια που συμπίπτουν, που επαναλαμβάνονται και, μερικές φορές, χάνουν το νόημά τους. φέτος 46 χρόνια από την δολοφονία του προτιμώ να θυμίσω εκείνον τον μεγάλο άνδρα μεταφέροντας την πολιτική του διαθήκη : το μήνυμά του στην Tricontinental (Prima Conferenza di Solidarietà dei Popoli dell’Africa, Asia e America Latina, tenutasi all’Avana dal 3 al 15 gennaio 1966) “Creare due, tre, molti Vietnam”, Τριηπειρωτική [Πρώτο Συνέδριο Αλληλεγγύης των Λαών της Αφρικής, Ασίας, και Λατινικής Αμερικής, που διεξήχθει στην Αβάνα από τις 3 μέχρι τις 15 ιανουαρίου 1966] »να δημιουργήσουμε δυο, τρεία, πολλά Βιετνάμ», που δημοσιεύτηκε από την Γραμματεία της OSPAAAL στις 16 απριλίου 1967.
LA RIVOLUZIONE DEI POPOLI OPPRESSI Η ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΈΝΩΝ ΛΑΏΝ
Πέρασαν εικοσιένα χρόνια από το τέλος του τελευταίου παγκόσμιου πόλεμου και πολλές δημοσιεύσεις, σε διαφορετικές γλώσσες, γιορτάζουν το γεγονός, του οποίου σύμβολο είναι η ήττα της Ιαπωνίας. ένα κλίμα φαινομενικής αισιοδοξίας βασιλεύει σε πολλούς τομείς των αντίπαλων στρατοπέδων στα οποία είναι χωρισμένος ο κόσμος.
εικοσιένα χρόνια δίχως παγκόσμιους πολέμους, σε αυτό τον καιρό μεγάλων αντιθέσεων, βίαιων συγκρούσεων και αιφνίδιων μετασχηματισμών, φαντάζουν πολλά. όμως, δίχως να αναλύσουμε τα πρακτικά αποτελέσματα (φτώχεια, αποδόμηση και υποβάθμιση, εκμετάλλευση όλο εντονότερη τεράστιων περιοχών του κόσμου), αυτής της ειρήνης για την οποίαν όλοι εμείς κηρύτουμε πως είμαστε πρόθυμοι να αγωνιστούμε, χρειάζεται να αναρωτηθούμε εάν αυτή είναι πραγματική.
δεν είναι πρόθεσή μας, σε αυτές τις σημειώσεις, να κάνουμε χρονικό των αρκετών τοπικών συγκρούσεων που ακολούθησαν μετά την παράδοση της Ιαπωνίας, ούτε είναι καθήκον μας να κάνουμε τον λογαριασμό των εμφύλιων αγώνων, πολλών και όλο πιο έντονων, που διαδέχτηκαν στην διάρκεια αυτών των χρόνων της προσχηματικής ειρήνης. είναι αρκετό να φέρουμε σαν παράδειγμα, ενάντια σε αυτήν την αλόγιστη αισιοδοξία, τον πόλεμο στην Κορέα.
σε αυτόν, μετά από χρόνια άγριου αγώνα, το βόρειο τμήμα της χώρας υποβλήθηκε στην πιο φοβερή καταστροφή που εμφανίζεται στα χρονικά του μοντένου πολέμου : διάτρητη από βόμβες, στερημένη από εργοστάσια, σχολεία και νοσοκομεία; στερημένη από κάθε είδος κατοικίας για να φιλοξενήσει δέκα εκατομμύρια ανθρώπους.
σε εκείνο τον πόλεμο παρενέβησαν, κάτω από την παραπλανητική σημαία των Ηνωμένων Εθνών, δεκάδες Χωρών που οδηγούσαν στρατιωτικά οι Ηνωμένες Πολιτείες, με την μαζική συμμετοχή βορειοαμερικανών στρατιωτών και την χρήση του νοτιοκορεατικού λαού, που στρατολογήθηκε σαν βορά των κανονιών.
στην άλλη πλευρά, ο στρατός και ο κορεάτικος λαός και οι εθελοντές της λαϊκής κινεζικής Δημοκρατίας υπολόγιζαν στις προμήθειες και την στρατιωτική σοβιετική βοήθεια. οι βορειοαμερικανοί, από την πλευρά τους, πειραματίστηκαν με όλα τα είδη καταστροφικών όπλων – με εξαίρεση τα θερμοπυρηνικά, όμως συμπεριλαμβανομένων των βακτηριολογικών και των χημικών, αν και σε μειωμένη κλίμακα.
στο Vietnam ακολούθησαν στρατιωτικές επιχειρήσεις που αναλήφθηκαν, σχεδόν δίχως σταματημό, από τις πατριωτικές δυνάμεις αυτής της Χώρας ενάντια σε τρείς ιμπεριαλιστικές δυνάμεις : την Ιαπωνία, της οποίας η δύναμη υπέστη μια κάθετη πτώση μετά την έκρηξη των βομβών Hiroshima και Nagasaki; την Γαλλία, που, ανέκτησε από την ηττημένη Ιαπωνία τις ινδοκινεζικές της αποικίες, αγνόησε τις υποσχέσεις που είχε δώσει σε δύσκολες στιγμές; τέλος τις Ηνωμένες Πολιτείες, στην τελευταία φάση της διαμάχης.
παρατηρήθηκαν περιορισμένες συγκρούσεις σε όλες της ηπείρους, ενώ στην αμερικάνικη, για πολύ καιρό, δεν υπήρξαν παρά προσπάθειες απελευθερωτικού αγώνα και στρατιωτικές εξαγγελίες : αυτό μέχρι που η κουβανική επανάσταση έδωσε το σήμα συναγερμού για την σπουδαιότητα αυτής της Χώρας, προκαλώντας τις οργές του ιμπεριαλισμού, που την ανάγκασε να υπερασπιστεί τις ακτές της στην Playa Giron, πρώτα, και στη διάρκεια της κρίσης του οκτωβρίου, στη συνέχεια. αυτό το τελευταίο ατύχημα θα μπορούσε να είχε προκαλέσει πόλεμο με ανυπολόγιστες διαστάσεις εάν είχε συμβεί, γύρω από το πρόβλημα της Κούβας, μια σύγκρουση ανάμεσα σε βορειοαμερικανούς και σοβιετικούς.
παρόλα αυτά, σήμερα ο κόμπος τν αντιθέσεων βρίσκεται στις περιοχές της χερσονήσου της ινδοκίνας και στις κοντινές Χώρες. Laos και Vietnam αναταράσσονται από εμφυλίους πολέμους που σταματούν να είναι τέτοιοι μόλις εμφανίζεται, με όλο το βάρος της δύναμής του, ο βορειοαμερικανικός ιμπεριαλισμός, έτσι ώστε όλη η περιοχή μετατρέπεται σε έναν πυροκροτητή έτοιμο να εκραγεί.
στο Vietnam η σύγκρουση έλαβε χαρακτηριστικά άκρας οξύτητας. δεν είναι όμως πρόθεσή μας να κάνουμε ιστορία αυτού του πολέμου, θα αρκεστούμε να σημειώσουμε κάποια θεμελιώδη στοιχεία της.
το 1954, μετά την αποφασιστική ήττα της Dien-Bien-Phu, υπογράφηκαν οι συμφωνίες της Γενεύης που χώριζαν την χώρα σε δυο ζώνες που δεσμεύτηκαν να ορίσουν εκλογές μέσα σε 18 μήνες, για να αποφασίσουν ποιος θα έπρεπε να κυβερνήσει το Βιετνάμ και με ποιον τρόπο θα έπρεπε να ενωθεί ξανά η Χώρα. οι βορειοαμερικανοί δεν υπέγραψαν αυτή την συμφωνία και ξεκίνησαν να ελίσσονται για να αντικαταστήσουν τον αυτοκράτορα Bao-Dai, του οποίου το τραγικό τέλος – σαν λεμόνι στιμένο από τον ιμπεριαλισμό – είναι επίσης γνωστή.
τους επόμενους μήνες της υπογραφής της συμφωνίας, βασίλευσε αισιοδοξία ανάμεσα στις λαϊκές δυνάμεις. διαλύθηκαν οι οχυρώσεις του αντιγαλλικού αγώνα στα νότια της Χώρας στην διάρκεια της αναμονής εφαρμογής της συμφωνίας. όμως οι πατριώτες αντιλήφθηκαν αμέσως πως αυτό δεν θα συνέβαινε εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα αισθάνονταν σε θέση να επιβάλλουν την θέλησή τους στις κάλπες : πράγμα αδύνατο, αν και θα χρησιμοποιούσαν όλες τις δόλιες μεθόδους τους.
στα Νότια ξανάρχισε ο αγώνας που αναλάμβανε όλο και μεγαλύτερη ένταση μέχρι την παρούσα στιγμή, κατά την οποία ο αμερικανικός στρατός αποτελείται από σχεδόν μισό εκατομμύριο εισβολείς, ενώ ελαττώνεται το νούμερο και κυρίως η μαχητικότητα των δυνάμεων της κυβέρνησης μαριονέτα.
εδώ και σχεδόν δυο χρόνια, οι βορειοαμερικανοί έχουν ξεκινήσει να βομβαρδίζουν συστηματικά την δημοκρατική Repubblica του Vietnam με την πρόθεση να εξαντλήσουν το σφρίγος του Νότου και να τον αναγκάσουν, από θέση ισχύος, να διαπραγματευτεί. στην αρχή, οι βομβαρδισμοί ήταν λίγο πολύ απομονωμένοι και δικαιολογούνταν με το πρόσχημα αντιποίνων ενάντια σε υποτιθέμενες προβοκάτσιες των Βορείων. μετά αυξήθηκαν σε μέθοδο και ένταση, μέχρι το σημείο να μετασχηματιστούν σε ένα γιγάντιο αστείο που διεξάγονταν από τα αεροπλάνα ΗΠΑ, μέρα με την μέρα, με σκοπό να καταστρέψουν κάθε ίχνος πολιτισμού στον Βορρά της Χώρας. είναι ένα επεισόδιο της θλιβερά περίφημης escalation.
οι υλικοί στόχοι των yenkees σε μεγάλο βαθμό επιτεύχθηκαν, παρά την ατρόμητη άμυνα των αντιεροπορικών βιετναμίτικων δυνάμεων, παρά τα χίλια επτακόσια καταρριφθέντα αεροσκάφη και παρά τις πολεμικές προμήθειες του σοσιαλιστικού χώρου.
υπάρχει μια οδυνηρή πραγματικότητα : το Vietnam, αυτό το έθνος που αντιπροσωπεύει τις προσδοκίες, τις ελπίδες νίκης ενός ολόκληρου κόσμου καθυστερημένου, είναι τραγικά μόνο του. αυτός ο λαός πρέπει να υποφέρει τα χτυπήματα της βορειο-αμερικανικής τεχνικής σχεδόν δίχως αντιπαραβολή στον Νότο, με κάποιες δυνατότητες άμυνας στον Βορρά, όμως είναι πάντα μόνος του.
η αλληλεγγύη του προοδευτικού κόσμου με τον λαό του Vietnam έχει την ίδια γεύση πικρής ειρωνίας που είχε για τους μονομάχους του ρωμαϊκού τσίρκου η παρότρυνση της πλέμπας. δεν είναι πως θα ευχηθούμε την νίκη σε αυτόν που δέχεται επίθεση, αλλά να μοιραστούμε την τύχη του, να πάμε μαζί του στον θάνατο ή την νίκη. όταν αναλύουμε την βιετναμέζικη μοναξιά, μας πλήτει η αγωνία γι αυτή την άλογη στιγμή της ανθρωπότητας.
ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι ένοχος επιθετικότητας και επίθεσης και τα εγκλήματά του εμφανίστηκαν στον κόσμο ολόκληρο. το γνωρίζουμε, κύριοι! είναι όμως ένοχοι επίσης και εκείνοι που, την στιγμή της απόφασης, δίστασαν να κάνουν το Βιετνάμ μέρος απαραβίαστο του σοσιαλιστικού εδάφους : αυτό ίσως να συνεπάγονταν τον κίνδυνο παγκόσμιου πολέμου, όμως θα είχε επίσης αναγκάσει τους ιμπεριαλιστές να αποφασίσουν. και είναι ένοχοι επίσης κι εκείνοι που βαστούν στα πόδια έναν πόλεμο προσβολών και μνησικακίας, που ξεκίνησε ήδη εδώ και καιρό από τους αντιπροσώπους των δυο μεγαλύτερων δυνάμεων του σοσιαλιστικού χώρου.
ρωτάμε, για να έχουμε μια τίμια απάντηση : είναι ή δεν είναι απομονωμένο το Vietnam, αναγκασμένο σε επικίνδυνες ισορροπιες ανάμεσα στις δυο δυνάμεις σε αντίθεση?
τι μεγαλοσύνη εκείνη αυτού του λαού! τι στωικότητα και τι αξία εκείνες αυτού του λαού και τι μάθημα για τον κόσμο αποτελεί αυτός ο αγώνας.
ακόμη για πολύ καιρό δεν θα γνωρίζουμε εάν ο πρόεδρος Johnson είχε πραγματικά πρόθεση να ξεκινήσει κάποιες μεταρρυθμίσεις απαραίτητες για τον λαό του, για να αμβλύνει τις γωνίες των ταξικών αντιθέσεων που ανθίζουν με εκρηκτική δύναμη και όλο συχνότερα. αυτό που είναι σίγουρο, είναι πως τα, μέτρα που ανακοίνωσε με τον πομπώδη τίτλο του “αγώνα για την μεγαλειώδη κοινωνία” έπεσαν στο νεκροταφείο του Βιετνάμ.
η μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη νιώθει στα σπλάχνα της την αιμοραγία που προήλθε από μια Χώρα φτωχή και καθυστερημένη και η μυθική της οικονομία πλήττεται από την πολεμική προσπάθεια. το να σκοτώνουν δεν είναι πια η καλύτερη μπίζνα, il migliore affare per i monopoli, the best deal για τα μονοπώλια.
αμυντικά όπλα, και σε ανεπαρκή αριθμό, είναι όλα όσα έχουν αυτοί οι υπέροχοι στρατιώτες, εκτός από την αγάπη για την πατρίδα τους, την κοινωνία τους και μια τιμή ίση με την πρόκληση. ο ιμπεριαλισμός βυθίζεται στο τέλμα του Vietnam; δεν έχι οδό διαφυγής και ψάχνει απεγνωσμένα έναν τρόπο που θα του επιτρέψει να βγει με αξιοπρέπεια από αυτό το επικίνδυνο σταυροδρόμι. όμως »τα τέσσερα σημεία» του Βορρά και »τα πέντε» του Νότου τον ταλανίζουν καθιστώντας την σύγκρουση σκληρότερη.
όλα δείχνουν πως η ειρήνη – αυτή η επισφαλής ειρήνη, στην οποία δόθηκε αυτό το όνομα μόνο διότι δεν σημειώθηκε καμία πυρκαγιά παγκόσμιου βεληνεκούς – βρίσκεται ακίμη σε κίνδυνο, εξ αιτίας κάποιου βήματος μη αναστρέψιμου και απαράδεκτου των βορειοαμερικανών.
και ημών, εκμεταλλευόμενων του κόσμου, ποιο είναι το καθήκον μας? οι λαοί των τρειών ηπείρων παρατηρούν και μαθαίνουν το μάθημα τους στο Βιετνάμ.
όπως με την απειλή του πολέμου οι ιμπεριαλιστές ασκούν τον εκβιασμό τους στην ανθρωπότητα, το να μην φοβόμαστε τον πόλεμο είναι η σωστή απάντηση : να επιτεθούμε σκληρά και ασταμάτητα σε κάθε σημείο σύγκρουσης, πρέπει να είναι η γενική στρατηγική των λαών.
όμως στους τόπους όπου η άθλια ειρήνη που υπομένουμε έχει σπάσει, ποιο θα είναι το καθήκον μας? να απελευθερωθούμε όποιο κι αν είναι το κόστος!
η παγκόσμια κατάσταση είναι πολύ πολύπλοκη. το καθήκον της απελευθέρωσης αγγίζει επίσης τις Χώρες της παλιάς Ευρτώπης, αναπτυγμένες τόσο ώστε να νιώθουν όλες τις αντιθέσεις του καπιταλισμού, όμως τόσο αδύναμες ώστε να μην μπορούν να ακολουθήσουν ούτε τον ρυθμό του ιμπεριαλισμού ούτε να αναλάβουν αυτό τον δρόμο.
εκεί οι αντιθέσεις θα λάβουν τα επόμενα χρόνια εκρηκτικό χαρακτήρα; όμως τα προβλήματά τους, και ως εκ τούτου οι λύσεις τους, είναι διαφορετικές από εκείνες των λαών μας που είναι υποδουλωμένοι και οικονομικά καθυστερημένοι : λατινική Αμερική, Ασία και Αφρική. κάθε χώρα έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, όμως και οι ήπειροι έχουν, στο σύνολό τους, χαρακτηριστικά, δικά τους.
η λατινική Αμερική αποτελεί ένα σύνολο λίγο πολύ ομοιογενές; σχεδόν σε όλα τα εδάφη της οι μονοπωλιακοί καπιταλιστές βορειοαμερικανοί κατέχουν την απόλυτη υπεροχή. οι κυβερνήσεις μαριονέτες ή, στην καλύτερη περίπτωση, αδύναμες και φοβισμένες, δεν είναι σε θέση να αντιτεθούν στις εντολές του αφεντικού yankee. οι βορειοαμερικανοί έφτασαβ στο απώγειο της πολιτικής και οικονομικής τους κυριαρχίας και δεν θα μπορούσαν να πάνε πολύ πιο πέρα. κάθε αλλαγή θα μπορούσε να μετατραπεί σε μια οπισθοδρόμηση της επικράτησής τους. η πολιτική τους, λοιπόν, είναι να διατηρήσουν το status quo. η γραμμή δράσης τους περιορίζεται, σήμερα, στη βάναυση χρήση της δύναμης για να εμποδίσουν κινήματα απελευθέρωσης οποιουδήποτε είδους.
με το σύνθημα “δεν θα επιτρέψουμε μια άλλη Κούβα”, δικαολογείται η πιθανότητα επιθέσεων δια χειρός τους όπως εκείνη που διέπραξαν στον Άγιο Δομίνικο, ή, νωρίτερα, η σφαγή του Παναμά. αντηχεί ξεκάθαρη η προειδοποίηση πως οι στρατιές των yankee είναι έτοιμες να παρέμβουν παντού, στην Αμερική, να αλλοιωθεί η καθεστηκυία τάξη σε κάθε γωνιά που θέτονται σε κίνδυνο τα βορειοαμερικανικά συμφέροντα. αυτή η πολιτική βασίζεται σε μια σχεδόν απόλυτη ατιμωρησία : ο OSA είναι μια άνετη μάσκα, όσο κι αν είναι απαξιωμένος. και ο ΟΗΕ είναι τελείως αναποτελεσματικός που αγγίζει τα όρια του γελοίου ή τραγικού. οι στρατοί όλων των Χωρών της λατινικής Αμερικής είναι έτοιμοι να παρέμβουν για να συντρίψουν τους λαούς τους. σχηματίστηκε εκ των πραγμάτων η διεθνής του εγκλήματος και της προδοσίας.
από την άλλη, οι αυτοκτονικές αστικές τάξεις έχουν χάσει – εάν είχαν ποτέ – κάθε ικανότητα να αντιτεθούν στον ιμπεριαλισμό του οποίου πηγαίνουν ρυμουλκούμενες. δεν υπάρχει επιλογή : ή επανάσταση σοσιαλιστική, ή καρικατούρα επανάστασης.
η Ασία είναι ήπειρος με χαρακτηριστικά διαφορετικά. οι απελευθερωτικοί αγώνες ενάντια στις αποικιοκρατικές ευρωπαϊκές δυνάμεις έφεραν την εγκαθίδρυση κυβερνήσεων λιγότερο ή περισσότερο προοδευτικών, των οποίων η εξέλιξη λύθηκε, σε κάποιες περιπτώσεις, με μια εμβάθυνση των πρωταρχικών στόχων της εθνικής απελευθέρωσης; σε άλλες, με επιστροφή σε θέσεις φιλο-ιμπεριαλιστικές.
από οικονομικής πλευράς, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν λίγα να χάσουν και πολλά να κερδίσουν στην Ασία. οι αλλαγές τους συνέφεραν. αγωνίζονται για να αντικαταστήσουν άλλες δυνάμεις νεοαποικιοκρατικές, για να δημιουργήσουν νέες σφαίρες δράσεις για τον εαυτό τους σε οικονομικό πεδίο, άμεσα μερικές φορές, άλλες διαμέσου της Ιαπωνίας. υπάρχουν, όμως, ειδικές πολιτικές συνθήκες, κυρίως στην ινδοκινεζική χερσόνησο, που δίνουν στην Ασία χαρακτηριστικά κεφαλαιώδους σημασίας και εκτελούν ρόλο σημαντικό στην παγκόσμια στρατιωτική στρατηγική του βορειοαμερικανικού ιμπεριαλισμού.
αυτός περικυκλώνει την Κίνα διαμέσου της Νότιας Κορέας, της Ιαπωνίας, της Φορμόζα, του Νοτίου Βιετνάμ και της Ταυλάνδης.
αυτή η εις διπλούν κατάσταση, ένα σημαντικό στρατηγικό συμφέρον όπως η στρατιωτική περικύκλωση της λαϊκής κινεζικής Δημοκρατίας, και η φιλοδοξία των βορειοαμερικανικ΄ν κεφαλαίων να διεισδύσουν σε αυτές τις μεγάλες αγορές στις οποίες ακόμη δεν κυριαρχούν, κάνουν την Ασία μια από τις πιο εκρηκτικές ζώνες του κόσμου, παρά την φαινομενική σταθερότητα έξω από την βιετναμέζικη περιοχή.
παρά τις δικές της αντιθέσεις, η μέση ανατολή ανήκει γεωγραφικά σε αυτή την ήπειρο και βρίσκεται σε πλήρη αναβρασμό, δίχως να μπορούμε να προβλέψουμε μέχρι που θα φθάσει ο ψυχρός πόλεμος ανάμεσα στο Ισραήλ – που υποστηρίζουν οι ιμπεριαλιστές – και οι προοδευτικές Χώρες της περιοχής. πρόκειται για ένα ακόμη ηφαίστειο απειλητικό για τον κόσμο.
η Αφρική έχει το χαρακτηριστικό να έναι ένας χώρος σχεδόν παρθένος για την αποικιακή εισβολή. συνέβησαν μετασχηματισμοί που, κατά κάποιο τρόπο, ανάγκασαν τις νεοαποικιακές δυνάμεις να παραιτηθούν από τα απολυταρχικά τους προνόμια. όταν όμως οι διαδικασίες διαδέχονται η μια την άλλη δίχως σταματημό, την αποικιοκρατία αντικαθιστά, δίχως βία, η νεοαποικιοκρατία που – όσον αφορά την οικονομική κυριαρχία είναι το ισοδύναμο, το αντίστοιχο.
οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν αποικίες σε αυτή την ήπειρο : τώρα παλεύουν για να εισέλθουν στα αποθεματικά των συνεταίρων τους. μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως, στην στρατηγική του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, η Αφρική αποτελεί το μακροπρόθεσμο καταφύγιο. οι τωρινές επενδύσεις είναι σημαντικές μόνο στην νοτιοαφρικανική Ένωση; τώρα ξεκινά η διείσδυσή της στο Congo, Nigeria και άλλες Χώρες, και αυτό προκαλεί έναν βίαιο ανταγωνισμό (προς στιγμήν ειρηνικό) με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις .
δεν έχει, όμως, μεγάλα συμφέροντα να υπερασπιστεί, αν εξαιρέσουμε το προβαλλόμενο δικαίωμα να επέμβει παντού όπου τα μονοπώλιά της μυρίζονται καλά κέρδη ή μεγάλα αποθεματικά πρώτων υλών.
όλο αυτό καθιστά νόμιμο να θέσουμε στους εαυτούς μας το ερωτηματικό για τις δυνατότητες απελευθέρωσης των λαών, σε σύντομη ή μέση προθεσμία.
Aναλύοντας την Αφρική, βλέπουμε πως διεξάγονται αγώνες με μια ορισμένη ένταση στις πορτογαλικές αποικίες της Guinea, Mozambico e
και Angola: με σημαντικές επιτυχίες στην πρώτη, και με μικτά αποτελέσματα στις άλλες. βλέπουμε πως συνεχίζει ο αγώνας ανάμεσα στους διαδόχους του Lumumba και τους παλιούς συνεργούς του Ciombe στο Congo, αγώνας που αυτή την στιγμή μοιάζει να γέρνει προς αυτούς τους τελευταίους που έχουν »ειρηνεύσει» προς όφελός τους μεγάλο μέρος της Χώρας; όμως ο πόλεμος είναι πάντα λανθάνον.
στην Rodesia το πρόβλημα είναι διαφορετικό: ο βρετανικός ιμπεριαλισμός χρησιμοποίησε όλους τους μηχανισμούς τους οποίους είχε στην διάθεσή του για να παραδώσει την εξουσία στην λευκή μειοψηφία που σήμερα το κατέχει. η σύγκρουση – σύμφωνα με την Αγγλία – σίγουρα δεν είναι επίσημη. όμως αυτή η δύναμη, με την συνήθη διπλωματική δεξιότητα – που επίσης ονομάζεται και »υποκρισία», σε καλή γλώσσα – καμαρώνει πως αηδιάζει μπροστά στα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση Jan Smith. η διφορούμενη συμπεριφορά της υποστηρίζεται από κάποιες χώρες της Commonwealth αλλά της επιτίθεται, αντιθέτως, μεγάλο μέρος των Χωρών της μαύρης Αφρικής, είναι δεν είναι πειθήνιοι υποτελείς του αγγλικού ιμπεριαλισμού.
η κατάσταση θα μπορούσε να γίνει εκρηκτική εάν πάρουν σάρκα και οστά οι προσπάθειες των νέγρων πατριωτών για να πάρουν τα όπλα και εάν το κίνημα υποστηρίζονταν με συγκεκριμένο τρόπο από τις κοντινές αφρικανικές χώρες. όμως, προς στιγμήν, όλα τα προβλήματα εξανεμίζονται σε οργανισμούς αβλαβείς όπως ο ΟΗΕ, η Commonwealth ή ο OUA.
η πολιτική και κοινωνική εξέλιξη της Αφρικής δεν αφήνει, όμως, να προβλέψεις μια κατάσταση επαναστατική σε ηπειρωτικό επίπεδο. οι αγώνες απελευθέρωσης ενάντια στους πορτογάλους θα τελειώσουν σίγουρα με την νίκη, όμως η Πορτογαλία δεν έχει καμία βαρύτητα σαν ιμπεριαλιστική δύναμη. οι συγκρούσεις επαναστατικής σημασίας είναι εκείνες που θα κάνουν ματ όλη την ιμπεριαλιστική διάταξη, αν και αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να παψουμε να αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση των τρειών πορτογαλικών αποικιών και για την ριζοσπαστικοποίηση των επαναστάσεών τους.
θα ξεκινήσει μια νέα εποχή στην Africa μόνο όταν οι νέγρικες μάζες της Νοτίου Αφρικής και της Ροδεσίας αναλάβουν την αυθεντική επαναστατική τους μάχη, ή όταν οι εξαντλημένες μάζες μιας Χώρας ξεσηκωθούν για να εξαγοράσουν, από τα χέρια της κυβερνητικής ολιγαρχίας, το δικαίωμά τους σε μια αξιοπρεπή ζωή.
μέχρι στιγμής διαδέχονται ένα το άλλο τα στρατιωτικά πραξικοπήματα με τα οποία μια ομάδα αξιωματικών διαδέχεται μια άλλη ομάδα ή έναν κυβερνήτη που δεν εξυπηρετεί πλέον τα συμφέροντα της κάστας ή εκείνα των δυνάμεων που μυστικά τους μανουβράρουν. δεν υπάρχουν, όμως, λαϊκές αναταραχές.
στο Congo, αυτές οι τάσεις έχουν μια φευγαλέα ώθηση από την ανάμνηση του Lumumba, αδυνάτισαν όμως τους τελευταίους μήνες.
στην Ασία, όπως είδαμε, η κατάσταση είναι εκρηκτική. και τα σημεία τριβής δεν συνίστανται μονάχα στο Vietnam και στο Laos, όπου βρίσκεται σε εξέλιξη ο αγώνας. υπάρχει επίσης η Cambogia, όπου οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να ξεκινήσει η άμεση βορειοαμερικανική επέμβαση; υπάρχει η Thailandia η Malesia και, πιθανότατα, η Indonesia, όπου δεν πιστεύουμε πως έχει ειπωθεί η τελευταία λέξη, παρά την καταστροφή του κομουνιστικού κόμματος όταν οι αντιδραστικοί πήραν την εξουσία; υπάρχει, πιθανότατα, η Μέση Ανατολή.
στην Λατινική Αμερική που αγωνίζεται, με τα όπλα στο χέρι, στην Guatemala, Colombia, Venezuela και Bolivia, ενώ τα πρώτα σημάδια γίνονται αισθητά στην Brasile. υπάρχουν άλλες εστίες αντίστασης που γεννιούνται και σβήνουν. μα σχεδόν σε όλες τις Χώρες αυτής της ηπείρου έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για έναν αγώνα που, για να καταστεί νικηφόρος, δεν μπορεί να μην προβλέψει τουλάχιστον την σύσταση κυβέρνησης σοσιαλιστικού τύπου.
σε αυτή την ήπειρο πρακτικά ομιλείται μια γλώσσα, εκτός της Βραζιλίας, με την οποίαν οι λαοί που μιλούν ισπανικά μπορούν, όμως, να επικοινωνήσουν, βλέποντας την αναλογία ανάμεσα στα δυο ιδιώματα. υπάρχει μια ταυτότητα τόσο βαθειά ανάμεσα στις τάξεις αυτών των Χωρών, που έχει επιτευχθεί μια ταυτοποίηση τύπου »αμερικάνου διεθνούς» πολύ πιο πλήρης απ’ ότι σε άλλες ηπείρους. γλώσσα, έθιμα, θρησκεία, το ίδιο αφεντικό ενώνει αυτούς τους λαούς. ο βαθμός και οι μορφές εκμετάλλευσης μοιάζουν πολύ στα αποτελέσματά τους και τις επιπτώσεις τους για εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους σε ένα μεγάλο μέρος των Χωρών της Αμερικής μας. και η εξέγερση ωριμάζει γρήγορα.
μπορούμε να αναρωτηθούμε : αυτή η εξέγερση, τι φρούτα θα δώσει ? τι τύπου θα είναι? υποστηρίζουμε από καιρό πως, για τα παρόμοια χαρακτηριστικά του, ο αγώνας στην America θα αποκτήσει – την κατάληλη στιγμή – διαστάσεις ηπειρωτικές. η λατινική Αμερική θα καταστεί θέατρο πολλών μεγάλων μαχών που θα διεξάγει η ανθρωπότητα για την απελευθέρωσή της.
στην προοπτική αυτού του αγώνα σε ηπειρωτικό επίπεδο, οι μάχες του σήμερα είναι μοναχά επεισόδια : κι όμως έχουν δώσει ήδη μάρτυρες που εισήλθαν στην αμερικανική ιστορία διότι έχουν χύσει την συνεισφορά τους σε αίμα απαραίτητο σε αυτή την τελευταία φάση του αγώνα για την πλήρη ελευθερία του ανθρώπου.
ανάμεσά τους βρίσκονται ο διοικητής Turcios Lima, ο ιερέας Camillo Torres, ο Comandante Fabricio Ojeda, οι διοικητές Lobaton και Luis de la Puente Uceda, φιγούρες πρώτης γραμμής, εξέχουσε προσωπικότητες των επαβαστατικών κινημάτων της Guatemala, της Colombia, της Venezuela και του Perù.
όμως η ενεργός κινητοποίηση του λαού δημιουργεί νέους διοικητές : Cesar Montes και Yon Sosa κρατούν ψηλά την σημαία στην Guatemala; Fabio Vasquez και Marulanda εκείνη στην Colombia; Bouglas Bravo στη δύση και Américo Martin διοικούν τα αντίστοιχα μέτωπα στην Venezuela.
νέα μέτωπα θα ανοίξουν σε αυτές και σε άλλες Χώρες αμερικανικές, όπως ήδη έγινε στην Bolivia, θα μεγαλώσουν, με όλες τις δυσκολίες που επιφέρει το επικίνδυνο καθήκον του σύγχρονου επαναστάτη. πολλοί θα πεθάνουν θύματα των λαθών τους, άλλο θα πέσουν στη σκληρή μάχη που τους πλησιάζει. νέοι διοικητές και νέοι μαχητές θα γεννηθούν στην φωτιά της επαναστατικής πάλης. ο ίδιος ο πόλεμος θα επιλέξει τους μαχητές του και τους διοικητές του, ενώ οι πράκτορες yankees της καταστολής θα αυξηθούν. σήμερα υπάρχουν στρατιωτικοί σύμβουλοι σε όλες τις Χώρες όπου υπάρχει ο ένοπλος αγώνας. di repressione aumenteranno. ο περουβιανός στρατός, απ’ ότι φαίνεται, προχώρησε σε μια νικηφόρα μάχη ενάντια στους επαναστάτες αυτής της χώρας, γιατί επίσης συμβουλεύτηκε και εκπαιδεύτηκε από τους γιάνκηδες, yankees.
εάν όμως οι εστίες του αντάρτικου σχηματιστούν με επαρκή δεξιότητα στρατιωτική και πολιτική, θα καταστούν πρακτικά ασυναγώνιστες και θα αναγκάσουν τους yankees να στείλουν άλλους άνδρες. στο ίδιο το Περού, φιγούρες ακόμη άγνωστες αναδιοργανώνουν με επιμονή και αποφασιστικότητα τον αντάρτικο αγώνα.
σιγά σιγά, τα απαρχαιωμένα όπλα, επαρκή στο να καταστείλουν μικρές ένοπλες μπάντες, θα μετασχηματιστούν σε μοντέρνα όπλα; οι ομάδες στρατιωτικών συμβούλων θα μεταμορφωθούν σε βορειομαρικανούς μαχητές : μέχρις ότου, κάποια στιγμή, θα αναγκαστούν να στείλουν αυξημένες ποσότητες τακτικού στρατού για να εξασφαλίσουν μια σχετική σταθερότητα κυβερνήσεων των οποίων οι στρατοί μαριονέτα θα αποσυντεθούν μπροστά στις επιθέσεις των αντάρτικων ομάδων. αυτός είναι ο δρόμος του Βιετνάμ. αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν οι λαοί. αυτός είναι ο δρόμος που θα ακολουθήσει η Αμερική, όπου οι ένοπλες ομάδες θα μπορούν να χαρακτηρισθούν σχηματίζοντας σχηματισμούς συντονισμού για να καταστήσουν πιο δύσκολο το κατασταλτικό καθήκον του ιμπεριαλισμού yankee και πιο εύκολη την νίκη του αγώνα μας.
η America, αυτή η ξεχασμένη από τους τελευταίους πολιτικούς αγώνες απελευθέρωσης ήπειρος, που έχει αρχίσει να ακούγεται στην Tricontinentale με την φωνή της πρωτοπορίας των λαών της, θα έχει ένα πολύ σημαντικότερο καθήκον : να σχηματίσει ένα δεύτερο ή τρίτο Βιετνάμ.
τελικά, πρέπει να αντιληφθούμε πως ο ιμπεριαλισμός είναι ένα παγκόσμιο κίνημα, φάση ανώτερη του καπιταλισμού, και πως πρέπει να τον νικήσουμε σε μια μεγάλη παγκόσμια σύγκρουση. ο στρατηγικός στόχος αυτού του αγώνα πρέπει να είναι η καταστροφή του ιμπεριαλισμού. εξαρτάται από εμάς, είναι στο χέρι μας, ημών των εκμεταλλευμένων και »καθυστερημένων» του κόσμου, να εξολοθρεύσουμε τις βάσεις υποστήριξης του ιμπεριαλισμού; είναι στο χέρι ημών των καταπιεσμένων Χωρών, απ’ όπου ληστεύουν κεφάλαια, πρώτες ύλες, τεχνικούς και εργάτες χαμηλού κόστους – και όπου εξάγουν νέα κεφάλαια, εργαλεία κυριαρχίας, όπλα κλπ – καθιστώντας μας σε απόλυτη εξάρτηση.
το βασικό στοιχείο αυτής της στρατηγικής θα είναι, λοιπόν, η πραγματική απελευθέρωση των λαών που θα συμβεί, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, διαμέσου της ένοπλης πάλης και που στην Αμερική, σχεδόν αναπόφευκτα, θα μετατραπεί σε σοσιαλιστική επανάσταση. εάν θέλουμε να καταστρέψουμε τον ιμπεριαλισμό υπάρχει ανάγκη να ταυτοποιήσουμε την κεφαλή : τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
ο σκοπός της τακτικής μας, σε γενικό επίπεδο, είναι να αναγκάσουμε τον εχθρό να βγει από το περιβάλον του και να πολεμήσει σε τόπους όπου οι συνήθειες ζωής συγκρούονται με την επικρατούσα πραγματικότητα. δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τον αντίπαλο. ο βορειοαμερικανός στρατιώτης είναι τεχνικά ικανός και υποστηρίζεται από μέσα τέτοιας έκτασης που τον καθιστούν τρομερό. του λείπει εκείνο το ιδεολογικό ερέθισμα που, αντιθέτως, κατέχουν σε υψηλότερο βαθμό οι σημερινοί πιο μανιώδεις αντίπαλοί του : οι βιετναμέζοι. θα μπορέσουμε να νικήσουμε αυτό τον στρατό μόνο στο μέγεθος με το οποίο θα μπορέσουμε να υπονομεύσουμε το ηθικό του : αυτό θα συμβεί εάν θα ξέρουμε να του προκαλέσουμε ήττες δίχως να του επιτρέψουμε ανακωχή.
αυτό το μικρό όμως σχέδιογια την νίκη προϋποθέτει τεράστιες θυσίες για τους λαούς; θυσίες οι οποίες ήδη χρειάζονται από σήμερα και πρέπει να απαιτήσουμε, στο φως της ημέρας, και που θα είναι λιγότερο επώδυνες από εκείνες που θα πρέπει να υπομένουμε αρνήμενοι συνεχώς τον αγώνα ελπίζοντας πως άλλοι θα βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά.
η τελευταία Χώρα που θα ελευθερωθεί, θα το κάνει πιθανότατα δίχως ένοπλη πάλη και θα έχει γλυτώσει τα βάσανα ενός πολέμου μεγάλης διάρκειας και απάνθρωπου όπως είναι οι πόλεμοι του ιμπεριαλισμού. υπάρχει, όμως, η πιθανότητα σύγκρουσης σε παγκόσμιο επίπεδο, και τότε θα είναι αδύνατο να αποφύγουμε αυτό τον αγώνα και τις συνέπειές του : θα υποφέρουμε όλοι και ακόμη περισσότερο.
δεν μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον, δεν μπορούμε όμως ποτέ να περιπέσουμε στον πρόστυχο πειρασμό να σηκώσουμε την σημαία ενός λαού που απαρνιέται την ελευθερία του, αρνούμενοι τον αγώνα για την ελευθερία περιμένοντας να ξοδευτεί για εμάς από την νίκη άλλων. είναι δικαιότατο να αποφύγουμε κάθε θυσία άχρηστη : γι αυτό είναι πολύ σημαντικό να εξακριβώσουμε τις ουσιαστικές δυνατότητες που έχει η ενωμένη Αμερική να ελευθερωθεί με ειρηνικό τρόπο.
για εμάς, η απάντηση είναι ξεκάθαρη. είναι ή δεν είναι αυτή η στιγμή κατάληλη για να ξεκινίσει ο αγώνας, δεν μπορούμε να έχουμε ψευδαισθήσεις – ούτε έχουμε το δικαίωμα – να κατακτήσουμε την ελευθερία δίχως να πολεμήσουμε. και οι αγώνες δεν θα είναι απλές διαδηλώσεις στις πλατείες ενάντια στα δακρυγόνα, ούτε γενικές απεργίες ειρηνικές; και ούτε επίσης ο αγώνας ενός λαού θυμωμένου που καταστρέφει σε δυο ή τρεις ημέρες τον κατασταλτικό μηχανισμό των ολιγαρχιών που κυβερνούν. θα είναι ένας αγώνας μακρόχρονος και αιματηρός, του οποίου το μέτωπο θα βρίσκεται στα αντάρτικα καταφύγια, στις πόλεις, στα σπίτια των μαχητών (όπου η καταπίεση και η καταστολή θα ψάξει θύματα ανάμεσα στους συγγενείς), στον αγροτικό σφαγιασθέντα πληθυσμό, στα χωριά και στις κατεστραμένες πόλεις από τον εχθρικό βομβαρδισμό.
μας αναγκάζουν σε αυτό τον αγώνα : δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική να προετοιμάσουμε αποφασισμένοι να την πραγματοποιήσουμε. οι αρχές δεν θα είναι εύκολες : θα είναι πολύ δύσκολες. όλη η ικανότητα καταστολής, όλη η αγριότητα και η δημαγωγία των ολιγαρχιών θα τεθούν στην υπηρεσία του εχθρού. καθήκον μας, στην αρχή, θα είναι να επιβιώσουμε. στη συνέχεια θα δράσει το αιώνιο παράδειγμα του αντάρτικου με την ένοπλη προπαγάνδα στην βιετναμέζικη σημασία της λέξης : δηλαδή, η προπαγάνδα των επιθέσεων, των μαχών, που μπορεί να νικήσουν ή να χαθούν : όμως γίνονται. το μεγάλο δίδαγμα του ανίκητου του Αντάρτικου θα γίνει κατανοητό στις μάζες των απόκληρων. ο γαλβανισμός του εθνικού πνεύματος, η προετοιμασία για σκληρότερα καθήκοντα, για την αντίσταση σε βιαιότερες καταστολές. το μίσος σαν παράγοντας αγώνα – το ασυμβίβαστο μίσος ενάντια στον εχθρό – που σπρώχνει πέρα από τα φυσικά όρια του ανθρωπίνου είδους και το μεταμορφώνει σε μια πραγματική, βίαιη, επιλεκτική και κρύα μηχανή που σκοτώνει. οι στρατιώτες μας έτσι πρέπει να είναι, ένας λαός δίχως μίσος δεν μπορεί να νικήσει έναν βάναυσο εχθρό.
πρέπει να φέρουμε τον πόλεμο στους τόπους του εχθρού : στο σπίτι του, εκεί όπου διασκεδάζει. να τον καταστήσουμε ολοκλρωτικό. πρέπει να τον εμποδίσουμε να έχει μια μοναδική στιγμή ανάσας, ένα λεπτό στάσης, έξω και μέχρι μέσα μάλιστα στα στραόπεδά του : επιτιθέμενοι παντού, όπου τον βρίσκουμε. να τον κάνουμε να αιστανθεί θηρίο κυνηγημένο όπου κι αν πηγαίνει.
τότε το ηθικό του θα πέσει. θα γίνει ακόμη πιο κτηνώδης, σίγουρα, θα εμφανιστούν όμως τα πρώτα σημάδια της αναπόφευκτης παρακμής του.
πρέπει να δημιουργηθεί ένας αληθινός προλεταριακός διεθνισμός. με διεθνείς προλεταριακούς στρατούς, για τους οποίους η σημαία κάτω από την οποίαν πολεμούν να είναι ο ιερός σκοπός της λύτρωσης της ανθρωπότητας, με τρόπο ώστε πεθαίνοντας κάτω από τις διδαχές του Βιετνάμ, της Βενεζουέλας, της Γουατεμάλας, του Λάος, της Γουιινέας, της Κολομβίας, της Βολιβίας, της Βραζιλίας – για να αναφέρουμε μόνο τις Χώρες όπου σήμερα μάχονται με τα όπλα – αποτελεί μια δόξα και μια φιλοδοξία για έναν αμερικανό, έναν ασιάτη, έναν αφρικανό και επίσης για έναν ευρωπαίο. κάθε σταγόνα αίματος που χύνεται σε μια πατρίδα που δεν είναι η δική μας είναι μια εμπειρία που αυτός που επιβιώνει μπορεί να την εφαρμόσει στην συνέχεια στην δική του γη. κάθε λαός που ελευθερώνεται είναι ένα μέρος νικηφόρας μάχης για την ελευθερία του δικού του λαού. είναι καιρός να αμβλύνουμε τις διαφορές μας και να τεθούμε όλοι στην υπηρεσία του αγώνα.
όλοι γνωρίζουμε – και δεν μπορούμε να το κρύψουμε – πως μεγάλες διαφωνίες ταρακουνούν τον κόσμο που αγωνίζεται για την ελευθερία. διαφορές που έχουν αναλάβει χαρακτήρα και βία τέτοιες ώστε να καταστήσουν πολύ δύσκολους, εάν όχι αδύνατους, τον διάλογο και την συμφιλίωση. το να ψάξουμε τον τρόπο για να ξεκινήσουμε έναν διάλογο που οι διεκδικητές αρνούνται, είναι άχρηστο. όμως ο εχθρός είναι εκεί, χτυπά όλες τις ημέρες και απειλεί νέα χτυπήματα. αυτά τα χτυπήματα θα μας ενώσουν σήμερα, αύριο και μετά. αυτός που το αντιλαμβάνεται και ετοιμάζεται γι αυτή την απαραίτητη ενότητα, θα έχει την αναγνώριση των λαών.
με δεδομένη την βία και την αδιαλλαξία με την οποία η κάθε πλευρά υπερασπίζεται τον σκοπό και τον αγώνα της, εμείς, οι απόκληροι, δεν μπορούμε να πάρουμε θέση για την μια ή την άλλη μορφή των πρόδηλων διαφορών, αν και – κάποιες φορές – μπορούμε να συμφωνούμε με κάποιες θέσεις της μιας ή της άλλης πλευράς, ή σε μεγαλύτερο βαθμό τις θέσεις της μιας πλευράς παρά της άλλης. την ώρα του αγώνα, ο τρόπος με τον οποίον εμφανίζονται οι πρόσφατες αντιθέσεις, είναι αδυναμία. παρόλα αυτά, στην κατάσταση που βρισκόμαστε, το να θέλουμε να τις συνθέσουμε σε λέξεις, είναι αυταπάτη. η ιστορία θα τις διαγράψει ή θα τους δώσει την αληθινή εξήγηση.
στον κόσμο μας σε αγώνα, όλες οι διαφωνίες γύρω από την τακτική, γύρω από τις μεθόδους δράσης για την επίτευξη των στρατιωτικών στόχων, πρέπει να αναλυθούν με τον σεβασμό που οφείλεται στις γνώμες των άλλων. στο μεγάλο όμως στρατηγικό στόχο, την ολοκληρωτική καταστροφή του ιμπεριαλισμού με τον αγώνα, πρέπει να είμαστε αδιάλλακτοι. αυτά είναι τα οράματά μας : καταστροφή του ιμπεριαλισμού με την εξάλειψη του κυριότερου προπύργιού του, την ιμπεριαλιστική κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, αναλαμβάνοντας σαν τακτική την σταδιακή απελευθέρωση των λαών, ένας προς έναν ή σε ομάδες, σέρνοντας τον εχθρό σε έναν δύσκολο αγώνα έξω από τα εδάφη του εξολοθρεύοντας τις βάσεις υποστήριξής του, δηλαδή τις περιοχές που του υπόκεινται.
είναι ένας μακρύς αγώνας και, το επαναλαμβάνουμε μια ακόμη φορά, ένας απάνθρωπος αγώνας. κανείς να μην παραπλανάται την στιγμή που τον ξεκινά, και κανείς να μην διστάζει να τον ξεκινήσει για τον φόβο των συνεπειών που θα μπορούσε να επιφέρει στον λαό του. είναι σχεδόν η μοναδική ελπίδα για νίκη. δεν πορούμε να παρακάμψουμε την έκκληση αυτής της ώρας. μας το διδάσκει το Vietnam με το συνεχές μάθημα ηρωισμού του, με την τραγική του καθημερινή εκπαίδευση αγώνα και θανάτου για την τελική νίκη. εκεί, οι στρατιώτες του ιμπεριαλισμού αισθάνονται την δυσφορία αυτού – που συνηθισμένος στο επίπεδο ζωής που επιδεικνύεται από το βορειοαμερικανικό έθνος – πρέπει να συγκρουσθεί με μια γη εχθρική, με την ανασφάλεια αυτού που δεν μπορεί να κινηθεί δίχως να νιώσει πως καταπατά εχθρικό χώρο, τον θάνατο γι αυτόν που βγαίνει από τις οχυρώσεις, την εχθρότητα ενός ολόκληρου λαού. αυτό έχει αντίκτυπο στην εσωτερική κατάσταση των Ηνωμένων Πολιτειών και προκαλεί την ανάδυση ενός παράγοντα που ο ιμπεριαλισμός, στην πλήρη ισχύ του, καταφέρνει να μετριάσει : την ταξική πάλη και στο εσωτερικό του.
πως μπορούμε να μην κοιτάξουμε προς ένα μέλλον φωτεινό και κοντινό, εάν δυο, τρεία, πολλά Βιετνάμ ανθίσουν στην επιφάνεια της γης, με το αντίτιμό τους σε θάνατο, με τις απέραντες τραγωδίες τους, με τον καθημερινό ηρωισμό τους, με τα επαναλαμβανόμενα χτυπήματα στον ιμπεριαλισμό, αναγκασμένο έτσι να διασκορπίσει τις δυνάμεις του κάτω από τον αντίκτυπο του αυξανόμενου μίσους των λαών του κόσμου?
εάν όλοι είμασταν ικανοί να ενωθούμε για να κάνουμε τα χτυπήματά μας πιο δυνατά και σίγουρα, ώστε οι βοήθειες κάθε είδους προς τους αγωνιζομένους λαούς να είναι πιο αποτελεσματικές, πόσο μεγάλο θα ήταν το μέλλον και πόσο κοντινό ! εάν σε εμάς – που σε ένα μικρό σημείο του κόσμου εκπληρώνουμε το καθήκον που διακηρύτουμε, θέτοντας στην υπηρεσία του αγώνα το λίγο που έχουμε την δυνατότητα να δώσουμε : το αίμα μας, η θυσία μας θα τύχει μια από αυτές τις ημέρες να πεθάνουμε σε μια οποιαδήποτε γη, δική μας όμως, διότι βρεγμένη από το δικό μας αίμα, να ξέρετε πως μετρήσαμε το μέγεθος των πράξεών μας και πως θεωρούμε τους εαυτούς μας μονάχα μονάδες του μεγάλου στρατού του προλεταριάτου. και πως νιώθουμε περήφανοι πως μάθαμε από την κουβανική επανάσταση και τον ηγέτη της το μεγάλο μάθημα που προέρχεται από την θέση του σε αυτό το σημείο του κόσμου : “τι σημασία έχουν οι κίνδυνοι ή οι θυσίες ενός ανθρώπου ή ενός λαού, όταν παίζεται η τύχη της ανθρωπότητας”.
η δράση μας είναι όλη μια κραυγή πολέμου ενάντια στον ιμπεριαλισμό και ένα κάλεσμα στην ενότητα των λαών ενάντια στον μεγάλο εχθρό του ανθρώπινου είδους : τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
και όπου κι αν μας ξαφνιάσει ο θάνατος, ας είναι καλοδεχούμενος, υπό τον όρο η πολεμική μας κραυγή να φτάσει αυτόν που είναι έτοιμος να την παραλάβει και ένα άλλο χέρι να απλωθεί για να αρπάξει στα χέρια του τα όπλα μας και άλλοι άνθρωποι να ετοιμαστούν να φτιάξουν τραγούδια πένθιμα με τυμπανοκρουσίες πολυβόλων και νέες κραυγές πολέμου και νίκης.
[ernesto «che» guevara 1967]
http://maddalenarobinblog.wordpress.com/