Άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών
Το σκάφος του ΣΥΡΙΖΑ προσέκρουσε στον μνημονιακό βράχο στις Βρυξέλλες τη Δευτέρα 13 Ιουλίου. Το ναυάγιο ολοκληρώθηκε στη Βουλή στις 13 Αυγούστου, όταν ψήφισε το φρικαλέο μνημόνιο, μαζί με όλες τις άλλες μνημονιακές δυνάμεις. Από εκείνη τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς, το κόμμα που ευαγγελιζόταν τη ριζική αλλαγή στη ζωή του τόπου, ανήκει στο παρελθόν. Η ηγεσία του έκλεισε την αριστερή παρένθεση, έριξε την αυλαία η ίδια, με τον πιο άδοξο τρόπο.
Αυτοί που θα μπορούσαν να περάσουν τις ορθάνοιχτες πύλες της Ιστορίας επέλεξαν να περάσουν κάτω από τα καυδιανά δίκρανα της ατίμωσης, προδίδοντας την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού, αποκαρδιώνοντας την Αριστερά στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Τώρα οι αριστεροί άνθρωποι, οι ναυαγοί του ονείρου, οι κωπηλάτες τόσων χρόνων και τόσου κόπου μένουν άφωνοι, μετέωροι, ματαιωμένοι. Αντιμέτωποι με τη χλεύη των εχθρών, με το άδειο βλέμμα και την τσακισμένη ψυχή των φίλων. Ηττηθήκαμε, λένε.
Ομως ποιος ηττήθηκε, ποια Αριστερά απέτυχε; Τώρα είναι ώρα περισυλλογής για όσους δεν εξόκειλαν στις νησίδες της παραίτησης, για όσους δεν ψάχνουν να γαντζωθούν από σαθρά απομεινάρια του ναυαγίου, από το ίδιο υλικό, αλίμονο, με το ναυαγισμένο σκάφος. Με τη σοφία της πικρής γνώσης, με τα μάτια και τον νου όσο ποτέ άλλοτε ανοιχτά στην αλήθεια των αναντίρρητων γεγονότων, με τα αυτιά ορθάνοιχτα στη βοή των επερχόμενων γεγονότων.
Δεν ηττήθηκε, δεν απέτυχε η Αριστερά. Επειδή η Αριστερά δεν είναι μία –ποτέ δεν ήταν μία–, πάντοτε όφειλε να έχει τον προσδιορισμό της. Αυτή που ηττήθηκε και απέτυχε, αυτή που υπέγραψε σε μια νύχτα την κατάργηση όλων των δικαιωμάτων που κατέκτησε η αγωνιζόμενη Αριστερά σε έναν αιώνα, αυτή είναι η ρεφορμιστική, η καθεστωτική, η φοβισμένη Αριστερά.
Εκείνη η Αριστερά που φοβάται τη λαϊκή εξεγερτικότητα και το επαναστατικό ξεπέταγμα της λαϊκής αυτοδιεύθυνσης που υπερβαίνουν και διαρρηγνύουν τα –ολοένα και στενότερα– μίζερα όρια του ρεφορμισμού της. Εκείνη η Αριστερά που αισθάνεται ευτυχής, όταν την κολακεύουν και την καταδέχονται στα σαλόνια τους ακόμα και πατριάρχες της φαυλότητας ή ουτιδανοί πολιτικοί, εκμηδενισμένοι στη λαϊκή συνείδηση, όταν την καλούν σε κάλπικη «εθνική ενότητα», πάντοτε όταν –τι σύμπτωση!– το σύστημα βρίσκεται σε κρίση και χρειάζονται το ξέπλυμά της.
Είναι η φοβισμένη Αριστερά του Λιβάνου και της Βάρκιζας, του κάθε Λιβάνου και της κάθε Βάρκιζας της Ιστορίας μας, είναι ο πυροσβέστης των δυναμικών αγώνων, ο συκοφάντης των κουζουλών του ονείρου, είναι ο διαπρύσιος κήρυκας των ΕΑΔΕ και της ταξικής συνεργασίας. Είναι η φοβισμένη Αριστερά που αποκλείει κάθε σύγκρουση και ρήξη.
Δεν είναι παράξενο συνεπώς που στις 20 Φεβρουαρίου, ελάχιστες μόνο μέρες μετά την ιστορική εκλογική νίκη της Αριστεράς, συμφώνησε για νέο μνημόνιο. Αυτή δεν ήταν μια απλή ιδεολογική μετατόπιση. Ηταν μια ριζική αλλαγή ιδεολογίας. Αλλαξοπίστησε. Από διάκονος των λαϊκών συμφερόντων έγινε δούλος του θεού του χρήματος και του πλούτου.
Πλήρης αναστροφή, από ανθρώπους έτοιμους από καιρό. Οταν διακηρύττεις προεκλογικά «ανήκομεν εις την Δύσιν, πιστεύομεν στο ευρώ», και όταν αυτή η πίστη ενισχύεται και από ταξικό ένστικτο (δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τη σχέση Είναι και Συνείδησης, για ορισμένους), τότε έχεις αυτοαφοπλιστεί εκ των προτέρων και η πλήρης υποταγή είναι μονόδρομος.
Οι υπόλοιποι πέντε μήνες διαπραγμάτευσης αφορούσαν τη διαχείριση της εικόνας στο εσωτερικό και την αυταπάτη για κάποιες ελάχιστες παραχωρήσεις. Εδώ οι αλεπούδες του Μαξίμου, με τις μπλόφες επιπέδου συνοικιακού καφενείου απέναντι στους αδίστακτους και πολύπειρους λύκους πιάστηκαν σαν την πονηρή αλεπού στο δόκανο με τα τέσσερα. Και έπειτα, με κομμένη τη φανταχτερή ουρά της αριστεροσύνης τους, προσπαθούσαν, σύμφωνα με τον γνωστό μύθο, να μας πείσουν για τις αρετές του κολοβώματος.
Ο τελευταίος ελιγμός, το δημοψήφισμα, για να δικαιολογήσουν την αλλαγή ιδεολογίας, απέδειξε γιατί η φοβισμένη αυτή Αριστερά δικαίως τρέμει το δυναμικό αντίστασης του λαού. Το μεγαλειώδες και ιστορικών διαστάσεων «όχι» απέναντι στον βομβαρδισμό από το συνασπισμένο μέτωπο εγχώριων και ξένων ισχυρών εξέθεσε τους εμπνευστές του. Απέδειξε ότι βρίσκονταν σε ευθεία σύγκρουση με την εκφρασμένη ολοκάθαρα λαϊκή βούληση, όταν υπέγραψαν τη συμφωνία αποικιοποίησης της χώρας με το νέο μνημόνιο.
Επιπλέον, νεκρανέστησαν όλο το απαξιωμένο μνημονιακό προσωπικό, νομιμοποίησαν και εξάγνισαν αυτό το πολιτικό καρκίνωμα στο σώμα της χώρας, που ετοιμάζονται πλέον ως βρικόλακες να εφορμήσουν και να την κατασπαράξουν. Φυσικά τη μερίδα του λέοντος από τη λεηλασία της χώρας θα καρπωθούν οι λύκοι τοκογλύφοι. Οι οποίοι χρειάζονται, γι’ αυτό, ακόμη τους «χρήσιμους» της υποταγμένης Αριστεράς. Δεν τους αρκεί η αριστερή υπογραφή στο μνημόνιο. Χωρίς και την «αριστερή εφαρμογή» του, θα ήταν απλώς μια καδμεία νίκη γι’ αυτούς.
Ομως οι εγχώριοι και ξένοι ισχυροί, όπως δεν προέβλεψαν την έκταση και το βάθος της αντίστασης του «όχι», έτσι και τώρα παραγνωρίζουν το επαναστατικό δυναμικό που γεννά η εθνική ταπείνωση και η ανικανότητα της φοβισμένης Αριστεράς να προασπίσει τα λαϊκά συμφέροντα. Αλλά για να τελεσφορήσει η αναπόφευκτη έκρηξη αυτού του επαναστατικού δυναμικού, χρειάζεται η οικοδόμηση ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου πολύμορφης δράσης και όχι μια απλή σύμπηξη μιας συμμαχίας προσωπικοτήτων ή απλή συνένωση αρκτικόλεξων, και επανάληψη της λογικής του μεσσία και της ανάθεσης.
Ενα μέτωπο που θα μιλά τη γλώσσα της αλήθειας για το κόστος των αγώνων, που μόνο αυτοί μπορούν να φέρουν όμως τη νίκη. Μόνο έτσι θα σταματήσει η κατρακύλα στου κακού τη σκάλα, μόνο έτσι θα σώσουμε το παρόν, μόνο έτσι θα ανοίξουν τα λαμπερά φτερά τα μεγάλα στο λαϊκό ξεπέταγμα που θ’ αλλάξει το μέλλον.
Δημήτρης Κουφοντίνας 10/9/2015