3η δίκη για την υπόθεση Χαλανδρίου, 22.12.2015

1553694
από ΚΟΝΤΡΑ 02/01/2016 12:17 μμ.,

________________________________________
3η δίκη για την υπόθεση Χαλανδρίου, 22.12.2015 Με τις αγορεύσεις των συνηγόρων υπεράσπισης συνεχίστηκε η 3η δίκη για την υπόθεση Χαλανδρίου που διεξάγεται εδώ και δώδεκα και πλέον μήνες στον Κορυδαλλό. Στη συνεδρίαση της Τρίτης 22 Δεκέμβρη αγόρευσαν οι συνήγοροι υπεράσπισης των Φ. Χαρίση, Α.Δ. Μπουρζούκου, Δ. Πολίτη και Κ. Σακκά, Α. Στεφανάκης, Α. Παπαρρούσου και Μ. Δαλιάνη (ο Φ. Ραγκούσης θα αγορεύσει στην επόμενη συνεδρίαση).

Στις αγορεύσεις και των τριών συνηγόρων, οι οποίοι ζήτησαν να απαλλαγούν οι κατηγορούμενοι απ’ όλες τις κατηγορίες, υπήρχε, όπως ήταν αναμενόμενο, και ο σχολιασμός της προκλητικής πρότασης της εισαγγελέα Μ. Αρχοντίδου, η οποία έκανε απλώς ανάγνωση του παραπεμπτικού βουλεύματος, αποδεχόμενη πλήρως το σύνολο των κατηγοριών, χωρίς να ασχοληθεί ούτε στο ελάχιστο με τα όσα προέκυψαν από την πολύμηνη αποδεικτική διαδικασία. Εδειξε ξεκάθαρα τη στυγνή κατασταλτική διάθεση του διωκτικού μηχανισμού. Η κατάληξη της πρότασής της με το χαρακτηριστικό «ένοχοι όπως κατηγορούνται» (με μια μικρή παραλλαγή λόγω της εκκρεμοδικίας των Γ. Τσάκαλου και Κ. Σακκά) ήταν αναμενόμενο να προκαλέσει την αντίδραση συνηγόρων και κατηγορούμενων και τις αιχμηρές αναφορές κατά τις αγορεύσεις.

Πρώτος ξεκίνησε ο Α. Στεφανάκης, συνήγορος του Φ. Χαρίση. Στο πρώτο σκέλος της αγόρευσής του, αφού σχολίασε την ανυπαρξία εισαγγελικής πρότασης, έδωσε τρία γλαφυρά παραδείγματα για να δείξει την ουσιαστική έλλειψη στοιχείων εις βάρος του κατηγορούμενου που υπερασπίζεται. Επέμεινε ιδιαίτερα στο στοιχείο του DNA και εξέθεσε όλες τις προβληματικές για τη χρήση του ως αποδεικτικού στοιχείου στο δικαστήριο. Εκανε λόγο για την πολύτροπη δυνατότητα μεταφοράς του, άσχετα με το αν το άτομο έχει πάει σ’ ένα μέρος ή έχει έρθει σε επαφή με ορισμένο αντικείμενο. «Τι δεν μπορεί να μας πει το DNA;» αναρωτήθηκε. «Δεν μπορεί να μας πει ούτε το χρόνο, ούτε τον τρόπο μεταφοράς (με πρωτογενή, δευτερογενή ή τριτογενή μεταφορά), αλλά επίσης πρόβλημα υπάρχει και με το ποιος διαβάζει τα αποτελέσματα». Στο σημείο αυτό αναφέρθηκε σε ένα πείραμα στο πλαίσιο του οποίου οι ίδιοι οι «πραγματογνωμόνες» του εργαστηρίου κατέληξαν με το ίδιο δείγμα DNA σε αντικρουόμενα συμπεράσματα, γεγονός που επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά ότι τα δικαστήρια δεν μπορούν να βασίζονται σ’ αυτό το στοιχείο για καταδίκη ενός κατηγορουμένου.

Στο δεύτερο σκέλος της αγόρευσής του αναφέρθηκε συγκεκριμένα στα μηδαμινά στοιχεία για τις κατηγορίες που αφορούν τον Φ. Χαρίση. Τόνισε την ήδη κατατεθειμένη με κείμενο του κατηγορούμενου άρνηση των κατηγοριών με κάθετο τρόπο, ενώ υπενθύμισε στο δικαστήριο ότι θα πρέπει να κινηθεί με γνώμονα τη βασική αρχή δικαίου, ότι το δικαστήριο αποδεικνύει την ενοχή του κατηγορουμένου κι όχι ο κατηγορούμενος την αθωότητά του. «Χρειαζόμαστε αποδείξεις και όχι μυθιστορηματικού τύπου ανάγνωση του βουλεύματος», είπε κλείνοντας. Τέτοιες αποδείξεις δεν υπάρχουν και άρα δεν μπορεί το δικαστήριο να οδηγηθεί σε καταδίκη. Ζήτησε τέλος ομόφωνη αθώωση του Φ. Χαρίση απ’ όλες τις κατηγορίες.

Ακολούθησε η Α. Παπαρρούσου που υπερασπίζεται τους Α-Δ. Μπουρζούκο και Δ. Πολίτη. Παρακάτω παραθέτουμε μέρος της αγόρευσής της με τα σημαντικότερα στοιχεία.

Κύριε πρόεδρε, κυρίες εφέτες, κυρία εισαγγελέα
Εγώ θα ήθελα να είμαι πάρα πολύ ακριβής σ’ αυτά που θα πω σε σχέση με την εισαγγελική πρόταση – γιατί σας είδα λίγο να δυσανασχετείτε κύριε πρόεδρε.
Θέλω να αντικρούσω την εισαγγελική πρόταση συμβουλευόμενη τις σημειώσεις μου και να μη μου φύγει μία λέξη παραπάνω αλλά αυτά που πρέπει να πω θα τα πω. Γιατί είναι η μόνη φορά που άκουσα εισαγγελική πρόταση και δεν μπόρεσα να σημειώσω τίποτα. Οταν οι εισαγγελικές προτάσεις σε τούτα εδώ τα δικαστήρια του Κορυδαλλού ήταν τουλάχιστον ουσιαστικές, πολλές φορές και βαρυσήμαντες και ρηξικέλευθες. Εκεί πράγματι υπήρχε το περιθώριο να σημειώσει ο κάθε συνήγορος, να αντικρούσει την εισαγγελική πρόταση, να διατυπώσει ορισμένες σκέψεις. Εδώ δεν είμαστε σαφώς σ’ αυτή την περίπτωση. Εχουμε να κάνουμε με μια στείρα ανάγνωση του παραπεμπτικού βουλεύματος και καμία σκέψη. Καμία προσωπική σκέψη, καμία σκέψη που να οδηγεί στην εξατομίκευση για κάθε κατηγορούμενο με ευθεία παραβίαση όλων των αρχών που διέπουν τη δίκη.

Εχουμε μία πρόταση καταρχήν αναιτιολόγητη. Το να πρέπει να αιτιολογείται η εισαγγελική πρόταση, όπως η απόφαση, η διάταξη του ανακριτή, η διάταξη του εισαγγελέα, είναι επιβεβλημένο από το άρθρο 139 του ΚΠΔ. Όταν δεν υπάρχει αυτή η αιτιολόγηση, όταν δεν υπάρχει αιτιολογία, η εισαγγελική πρόταση δε φέρει τα νομοτυπικά εκείνα χαρακτηριστικά που τη συγκροτούν ως τέτοια. Πρέπει να μπορεί να είναι αξιοποιήσιμη και αξιολογήσιμη από το δικαστήριο. Όταν έχουμε μια απλή επανάληψη, επαναδιατύπωση της κατηγορίας σε μια 4ωρη ανάπτυξη του παραπεμπτικού βουλεύματος, δεν είμαστε ούτε καν στο επίπεδο της νομιμοφάνειας. Γιατί; Ο εισαγγελέας και καταδικαστικός να είναι οφείλει να αιτιολογήσει και να εξατομικεύσει.

Η ακροαματική διαδικασία είναι η πρωταρχική πηγή από την οποία το δικαστήριο αντλεί τα στοιχεία για να οδηγηθεί στη δικανική του κρίση. Όταν έχουμε κρίση δεδομένων που αφορούν την προδικασία και αγνοούμε τα δεδομένα τα οποία τέθηκαν κατά την ακροαματική διαδικασία, τότε έχουμε ευθεία παραβίαση της αρχής της αμεσότητας της διαδικασίας. Η αρχή της αμεσότητας της διαδικασίας περιλαμβάνει δύο σκέλη. Το ένα είναι η αρχή του εγγυτέρου αποδεικτικού μέσου το οποίο οφείλει το δικαστήριό σας να χρησιμοποιήσει και να παρακάμψει το αποδεικτικό μέσο όπως τέθηκε στην προδικασία. Επίσης το δικαστήριο οφείλει να έχει προσωπική επικοινωνία με τα δεδομένα της υπόθεσης, με τους μάρτυρες. Αυτή την εμπειρία θα αξιοποιήσει προκειμένου να λάβει την απόφασή του. Διαφορετικά δεν υπάρχει καν το κέλυφος της νομιμότητας.

Όταν αυτά δε συμβαίνουν, όταν αυτές οι διαδικασίες δεν τηρούνται υπάρχει ευθεία παραβίαση ακόμα του υπερασπιστικού δικαιώματος, όπως αυτό διατυπώνεται στο άρθρο 6 της ΕΣΔΑ. Με την άκριτη παραδοχή των πορισμάτων της προδικασίας, χωρίς ούτε μια σκέψη πάνω σ’ αυτά, και πάλι έχουμε μια ευθεία παράβαση των αρχών αυτών που βεβαίως οδηγεί στην τρώση των δικαιωμάτων του κατηγορουμένου.

Έχουμε λοιπόν αυτά τα χαρακτηριστικά. Κι έχουμε την προτροπή της κυρίας εισαγγελέως να δεχθείτε το κατηγορητήριο ως έχει: «ένοχοι όπως κατηγορούνται». Σε μία 4ωρη ανάγνωση του βουλεύματος, χωρίς καμία σκέψη, ξέρετε που παραπέμπουν αυτά; Αυτά παραπέμπουν σε άλλες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, στους στρατιωτικούς επιτρόπους, στα έκτακτα στρατοδικεία. Γιατί υπάρχει και συναίσθηση ότι εδώ έχουμε δεδομένα πολιτικά χαρακτηριστικά τα οποία φέρουν οι κατηγορούμενοι, εδώ μας δικάζετε, στον Κορυδαλλό, εδώ είναι ο τόπος που εκδικάζονται τα πολιτικά αδικήματα. Δεν είχαμε τέτοια εμπειρία μέχρι τώρα. Είχαμε διαφορετικής ποιότητας εισαγγελικές προτάσεις. Και καταδικαστικές να ήταν, ήταν διαφορετικής ποιότητας. Επανερχόμαστε λοιπόν στο μοτίβο αυτό, στρατιωτικός επίτροπος, «ένοχοι όπως κατηγορούνται», ΑΝ 509/1947 για τη δίωξη των κομμουνιστών. Σε συνθήκες δημοκρατίας, ακόμα και οι καταδικαστικές προτάσεις έχουν αιτιολόγηση και σεβασμό στα δεδομένα που θέτουν οι αρχές του δικαίου. Την αμεσότητα της διαδικασίας, το σεβασμό στο υπερασπιστικό δικαίωμα. Η απόλυτη ταύτιση με το παραπεμπτικό βούλευμα εμένα με κάνει να σκεφτώ: είναι πολιτικοί αντίπαλοι επειδή λένε ότι είναι αναρχικοί; Δε χρειάζεται περαιτέρω αιτιολόγηση. Τα παρακάμπτουμε όλα τα υπόλοιπα.

Το παραπεμπτικό βούλευμα το έχετε διαβάσει μια χαρά. Και βεβαίως όλα αυτά τα αόριστα, τα αντισυνταγματικά δεδομένα μπορούν να τεθούν όταν έχουμε τη λύση του 187Α ΠΚ. Για μένα πάμε στην ευθεία αντισυνταγματικότητα, αλλά εν πάση περιπτώσει. Αυτή η πλήρης απουσία πραγματικών δεδομένων αντιστοιχεί στο 187Α. Εδώ ακόμα και η κυρία εισαγγελέας διαπιστώνει ότι υπάρχει δεδικασμένο και ως εκ τούτου απαράδεκτο της ποινικής δίωξης. Όταν δεχόμαστε ότι υπάρχει δεδικασμένο και άρα απαράδεκτο της ποινικής δίωξης και απαλλασσόμαστε από τις δεσμεύσεις του 187Α, τότε πρέπει να εφαρμοστεί το κανονικό, το κοινό ποινικό δίκαιο. Με πραγματικές αποδείξεις, πραγματικά δεδομένα και ενδείξεις, έτσι όπως τίθενται από το νόμο, και δεν μπορούμε πια να διαχέουμε τις κατηγορίες χωρίς αιτιολόγηση.

Από τη στιγμή που επλήγη το 187Α πρέπει το δικαστήριό σας να ασχοληθεί με το κανονικό, το κοινωνικό ποινικό δίκαιο, με την εύρεση ενδείξεων και αποδείξεων εις βάρος των κατηγορουμένων ή αν δε βρει τέτοια δεδομένα, να τους απαλλάξει διότι κι εσείς δεσμεύεστε από την αρχή in dupio pro reo. Έστω κι έτσι απαλλάσσεστε από ένα αντισυνταγματικό νομοθετικό κείμενο που σας δεσμεύει και μεταθέτει ακριβώς την κρίση από το νομοθέτη στο δικαστήριο να την εξειδικεύσει, εκεί όπου αμιγώς έγκειται η αντισυνταγματικότητα του άρθρου αυτού.

Όμως δεν πρέπει να πλανάται το 187Α πάνω από τις κατηγορίες, να προσδιορίζει τους κατηγορουμένους. Θα πρέπει το δικαστήριό σας να ασχοληθεί με θέματα πολύ συγκεκριμένα, όπως είναι η απόδοση της πράξης στον κάθε κατηγορούμενο, με την από κοινού τέλεση που πρέπει να προσδιορίζεται ο τρόπος, η συμμετοχή του καθενός από τους κατηγορουμένους στη συγκεκριμένη πράξη. Χωρίς το άρθρο αυτό φτάνουμε σε μια δικογραφία που δε σας παρέχει επαρκή στοιχεία. Για κανέναν κατηγορούμενο. Αυτά τα βουλεύματα στήθηκαν χάριν του 187Α και με τη βοήθειά του. Δε θα μπορούσε να έχει παραπεμφθεί κατηγορούμενος στη δίκη αν δεν υπήρχε αυτό το άρθρο. Τεράστια αναντιστοιχία υπάρχει μεταξύ των βουλευμάτων του 187Α και εκείνων του κανονικού ποινικού δικαίου. Εντελώς διαφορετική ποιότητα περιγραφής των αδικημάτων, εντελώς διαφορετική ποιότητα αντιστοίχησης των δεδομένων προς τον κατηγορούμενο.

Ευτυχώς έχουμε απαλλαγεί από το 187Α. Απλώς ζητώ να απαλλαγείτε και από τη σκιά του και να δείτε τι ευρήματα υπάρχουν για κάθε κατηγορούμενο. Χωρίς καμία προκατάληψη. Όπως έκαναν και τα άλλα δικαστήρια που έλαβαν ρηξικέλευθες αποφάσεις, πολύ σημαντικές. Έχουμε λοιπόν τα συγκεκριμένα κωλύματα που έχουνε τεθεί ούτως ή άλλως με ενστάσεις. Απλώς να σας θυμίσω ότι το απαράδεκτο λόγω δεδικασμένου για τον Α-Δ. Μπουρζούκο προκύπτει από την 3390/2014 απόφαση του Β’ Τριμελούς Εφετείου Αθηνών για τον δε Δ. Πολίτη προκύπτει από δύο αποφάσεις, καταρχήν από την 3390/2014 και 3159/2015 αλλά και 4948/2015. Συνεπακόλουθο αυτής της παραδοχής είναι ότι και τα επιμέρους αδικήματα απεκδύονται του τρομοκρατικού τους χαρακτήρα και πρέπει να εκδικασθούν ως κοινά αδικήματα. Αυτό καλύπτεται από το δεδικάσμενο.

Άρα, έχουμε να εξατομικεύσουμε την κατηγορία που αποδίδεται σε κάθε έναν κατηγορούμενο. Εγώ υπερασπίζομαι τον Α-Δ. Μπουρζούκο και τον Δ. Πολίτη. Αρχίζω από τα δεδομένα που υπάρχουν ή που δεν υπάρχουν εν πάση περιπτώσει για τον Α-Δ. Μπουρζούκο.

Από την αρχή της σύλληψής του από τα γεγονότα του Βελβεντού όταν είχα πάει να τον δω στην ασφάλεια, στην Αντιτρομοκρατική, και ζήτησα μία ενημέρωση έτσι όπως συνηθίζεται, μου είπε ο επικεφαλής ότι εδώ υπάρχουν και κάποια αποτυπώματα. Όμως αυτά ήταν ήδη γνωστά, γιατί όντως αυτά υπήρχαν ήδη από τότε που γίνονταν έρευνες στο σπίτι του Χαλανδρίου. Βεβαίως χρησιμοποιήθηκαν από την Ασφάλεια πώς; Βγήκε ένα δελτίο τύπου που έλεγε ότι συνελήφθησαν οι τάδε για τη ληστεία στο Βελβεντό κλπ και για τον Α.Δ. Μπουρζούκο υπάρχουν κι αυτά τα αποτυπώματα. Δηλαδή τι; Αποτύπωμα σ’ ένα πληκτρολόγιο και σ’ ένα μπουκάλι μπίρας αλλά και σ’ ένα βιβλίο με τον τίτλο «Μαθηματικά μοντέλα» που βρισκόταν στο σπίτι του παιδικού του φίλου, που δεν το αρνήθηκε ποτέ, του Α. Μητρούσια. Ο τελευταίος κατηγορήθηκε για ΣΠΦ και μέσω αυτής της σύνδεσης αλλά και της περαιτέρω σύλληψης των κατηγορουμένων που σχετίζονται με την υπόθεση Χαλανδρίου επιχειρήθηκε η σύνδεση για τον Α-Δ Μπουρζούκο με την οργάνωση ΣΠΦ. Αυτό έγινε λοιπόν σκόπιμα από την αρχή, πλην όμως δεν ακολούθησε κάποια ποινική δίωξη γι’ αυτό το λόγο. Συνελήφθη για τη ληστεία του Βελβεντού και καταδικάστηκε. Επακολούθησε μια δίωξη που αφορούσε αυτό το δεδομένο, δηλαδή με βάση τα αποτυπώματα επιχειρήθηκε αυτή η ευθεία σύνδεση του Α-Δ. Μπουρζούκου με την οργάνωση ΣΠΦ και όλα τα αδικήματα τα οποία είχαν τεθεί στο αρχικό κατηγορητήριο της υπόθεσης του Χαλανδρίου, δηλαδή εκρήξεις.

Εκεί είχαμε πραγματικά μία απόφαση η οποία ήτανε αρκετά επιλήψιμη κατά τη γνώμη μου. Επιλήψιμη διότι με βάση τα δακτυλικά αποτυπώματα χρέωσε στους κατηγορουμένους εκρήξεις χωρίς κανένα άλλο κριτήριο. Το ίδιο επιχειρείται να γίνει και σ’ αυτή την περίπτωση.

Παραταύτα έχω να σας πω το εξής. Από δεδομένα που προκύπτουν κι απ’ αυτή την επιλήψιμη απόφαση την οποία χαρακτηρίζω έτσι γιατί τέθηκαν εξοντωτικές ποινές. Όπως ξέρετε υπάρχει μία δικαστική ιστορία σ’ αυτές τις υποθέσεις. Όλες οι άλλες αποφάσεις που έχουν ληφθεί από τα δικαστήρια και που ενδεχομένως δε μας ικανοποιούν, δε φτάνουν στο σημείο να είναι επιλήψιμες με την έννοια του να υπάρχει όπως υπήρξε τρομερή δυσαναλογία ποινών με βάση τα ευρήματα και τις ειδικότερες περιστάσεις. Φανταστείτε ότι ακόμα κι ο εισαγγελέας της έδρας πρότεινε ποινές κατά πολύ ελαφρύτερες αλλά ακόμα και απαλλαγή κατηγορουμένων που τελικά καταδικάστηκαν. Και είχαμε να κάνουμε τότε με κατηγορουμένους μετεφηβικής ηλικίας. Νομίζω ότι αυτά τα δεδομένα θέτουν και το πλαίσιο. Παρόλα αυτά να σας παραθέσω ορισμένα στοιχεία γι’ αυτή τη δίκη.

Καταρχήν ότι τα δεδομένα αυτά, τα δακτυλικά αποτυπώματα, ήταν γνωστά στις αρχές από τη σύλληψή του. Από πού προκύπτει αυτό; Τόσο από το έγγραφο δακτυλοσκόπησης που υπάρχει στην Αντιτρομοκρατική όσο και από σχετική ανακοίνωση του αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ. Αυτό το στοιχείο όμως που χρησιμοποιείται στην ανακοίνωση του αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ. προκύπτει από εκθέσεις δακτυλικών αποτυπωμάτων οι οποίες αν και γνωστοποιήθηκαν αμέσως στις αρμόδιες εισαγγελικές και ανακριτικές αρχές σύμφωνα με το άρθρο 37 του ΚΠΔ δεν οδήγησαν στη δίωξή του. Δηλαδή αυτά ήταν στοιχεία γνωστά από το 2011 και 2012. Δεν εκρίθησαν όμως επαρκή ώστε να κινηθεί η εναντίον του ποινική δίωξη.

Περαιτέρω και με βάση το σκεπτικό αυτής της απόφασης, της 4199/2011, τα αντικείμενα επί των οποίων ανιχνεύθηκαν τμήματα δακτυλικών αποτυπωμάτων στην περίπτωση της οικίας Χατζημιχελάκη δε συνδέονται με οποιονδήποτε τρόπο με εκρηκτικό μηχανισμό, με τοποθέτηση βόμβας ή οτιδήποτε άλλο. Δε συνδέονται ακόμα και κατά τη λογική της κατάταξης, αυτής που –διατυπώνω πολύ σοβαρές επιφυλάξεις- υιοθέτησε το δικαστήριο για να λάβει την εν λόγω απόφαση. Ακόμα και μ’ αυτό τον τρόπο, τα αποτυπώματα του Μπουρζούκου κατατάσσονται στην κατηγορία των αποτυπωμάτων που ελέγχθηκαν από το δικαστήριο και οδήγησαν στην απαλλαγή τριών κατηγορουμένων. Και οι τρεις κατηγορούμενοι, αν και υπήρχαν αποτυπώματά τους, απαλλάχθηκαν. Ακόμα λοιπόν και με το σκεπτικό αυτής της απόφασης, τα αποτυπώματα του Α-Δ. Μπουρζούκου δε βρίσκονται σ’ αυτό που εντός πολλών εισαγωγικών θα λέγαμε «επιλήψιμα» μέρη, τα οποία να συνδέονται με τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών κλπ. Τρεις εκ των κατηγορουμένων απαλλάχθηκαν λοιπόν με βάση αυτά τα κριτήρια.

Η συγκεκριμένη απόφαση (υπ’ αριθμόν 4199/2011) η οποία είναι πλέον αμετάκλητη, έχω την εντύπωση ότι δεσμεύει το δικαστήριό σας, όχι ευθέως αλλά εφόσον θέλει να είναι συνεπές και προς την απόφαση αυτή ως προς το απαλλακτικό τμήμα, διότι ακόμα κι αν αυτό τον τρόπο σκέψης υιοθετήσετε, που για μένα δεν είναι καν σωστός, αλλά ακόμα κι αν κινηθείτε με βάση αυτή την εσωτερική λογική της απόφασης, θα οδηγηθείτε στην απαλλαγή του Α-Δ. Μπουρζούκου, ακόμα εξετάζοντας κι αυτά τα αποτυπώματα τα οποία αποτέλεσαν και το μοναδικό στοιχείο.

Βεβαίως είναι και το ζήτημα της ασφάλειας δικαίου ως αρχής που θα πρέπει να συμπεριλάβει και το δικαστήριό σας στην κρίση του, με την έννοια ότι δεν μπορεί χωρίς σπουδαίο λόγο σε όμοια υπόθεση να κρίνει διαφορετικά. Με την έννοια ότι αν το απαλλακτικό σκέλος της απόφασης αυτής βασιζόταν σ’ αυτή τη λογική ίσως και εσείς δεσμεύεστε να ακολουθήσετε αυτό το δρόμο αξιολόγησης αυτών των ευρημάτων. Βεβαίως μπορείτε να επιλέξετε και διαφορετικές λύσεις, μπορεί η αιτιολογία σας να είναι πολύ πιο απελευθερωμένη από τις αγκυλώσεις που έφερε η συγκεκριμένη απόφαση και αποτύπωνε τη συγκεκριμένη ιστορική και πολιτική περίοδο με βαριές καταδίκες για τους ανυπότακτους νέους, μπορεί το δικαστήριό σας να διατυπώσει πολύ πιο ευρείες και δημοκρατικές σκέψεις. Αλλά ακόμα και σ’ αυτό το εσωτερικό πλαίσιο είμαστε στην περίπτωση την απαλλακτική για τον Δ. Μπουρζούκο.

Επιπλέον δε, και γι’ αυτό μιλάω για επιλήψιμη απόφαση, γιατί στηρίχθηκε μόνο στα αποτυπώματα, ούτε ένα στοιχείο δεν βρέθηκε για τον κατηγορούμενο. Άγνωστος ήταν και άγνωστος έμεινε. Δε βρέθηκε ένας αστυνομικός, ένας μάρτυρας να πει κάτι, κάποιος που να τον εμπλέκει στη συγκεκριμένη υπόθεση. Η σύνδεση αυτή έγινε όσο λειτουργούσαμε υπό τον μανδύα του 187Α. Του αντισυνταγματικού 187Α. Δεδομένο εις βάρος του δεν υπάρχει. Και παρά τη γνώση όλων των αρμόδιων αρχών δεν του ασκείται καμία δίωξη.

Εδώ όμως παραβιάζεται και μια υποχρέωση που δίδεται από το νόμο αμέσως μόλις γίνει γνωστό ότι κινείται η ποινική δίωξη. Εδώ φαίνεται σαν η ποινική δίωξη να αναστέλλεται από μία σκοπιμότητα. Κάποιος έλεγε λοιπόν «ασ’ το για αργότερα για να το ‘χουμε να τον κρατήσουμε». Είναι σαφές από τους χρόνους ότι αυτό έγινε. Πώς ονομάζεται αυτό; Έχουμε μια σκοπιμότητα έναντι της αρχής της νομιμότητας. Ή έχεις αδίκημα και το διώκεις αμέσως ή το κρατάς και φροντίζεις να το εκμεταλλευτείς ώστε να μη σου «φύγει» ο κατηγορούμενος στο 18μηνο. Αυτή την πρακτική την είδαμε πολύ συχνά το τελευταίο διάστημα.

Για τις εκρήξεις για τις οποίες κατηγορείται ο Δ. Μπουρζούκος δεν υπάρχει κανένα στοιχείο. Απολύτως. Πώς εισήχθη σ’ αυτή την υπόθεση; Πάλι μ’ έναν δόλιο τρόπο. Από την προηγούμενη δικογραφία της ληστείας για τον Βελβεντό ανασύρθηκε και χρησιμοποιήθηκε ένα δεδομένο. Ότι μαζί με τον Δ. Πολίτη είχε μια πλαστή ταυτότητα που κατείχαν από κοινού και εμμέσως έγινε και μια σύνδεση με τη ΣΠΦ. Βρέθηκε έτσι να αντιμετωπίζει κατηγορίες από τις πιο σοβαρές και να του αποδίδεται συμμετοχή σε τέσσερεις υποθέσεις εκρήξεως, εμπρησμού με όλες τις παράλληλες κατηγορίες. Εδώ η είσοδος του στη δικογραφία έγινε μ’ αυτόν τον αντιδικονομικό, το μη νόμιμο τρόπο. Για στοιχεία για τα οποία εξετάστηκε στην προηγούμενη δίκη. Τα αποτυπώματα αποτελούσαν στοιχείο της προηγούμενης δίκης, στοιχεία της δικογραφίας. Υπήρξε λοιπόν ο συνδετικός κρίκος για να ανοίξει η δυνατότητα ποινικής του δίωξης και γι’ αυτές τις περιπτώσεις.

Στο παραπεμπτικό βούλευμα τέθηκε και μια σκέψη. Ότι υπήρξε ανάληψη ευθύνης. Ο κατηγορούμενος βέβαια δεν υπάρχει πουθενά αλλά προσπαθώ κι εγώ να θέσω κάπως τη σειρά των γεγονότων για το πώς φτάνουμε στην δίωξη. Αναλήψεις ευθύνης όμως υπήρξαν από άλλες οργανώσεις. Όχι από τη ΣΠΦ. Και θεωρήθηκε, κατά τρόπο υπερβατικό από το αρμόδιο συμβούλιο, ότι οι οργανώσεις αυτές αποτελούν παρακλάδι της ΣΠΦ.

Στην περίπτωση του δικαστηρίου για το Δ. Πολίτη, επειδή κρίθηκε και ορθά ότι δεν υπάρχει τρομοκρατική οργάνωση, απεκδύθηκαν το χαρακτήρα του τρομοκρατικού εγκλήματος οι σχετικές πράξεις. Έτσι λοιπόν η πλαστογραφία, η οποία χρησιμοποιήθηκε και ως συνδετικός κρίκος, απονοηματοδοτήθηκε ως τρομοκρατική πράξη. Και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να δικαιολογήσει μια καταδίκη για τρομοκρατία. Η λογική του παραπεμπτικού βουλεύματος ήταν ότι όλες οι πράξεις γίνονται για να εξυπηρετηθεί ο σκοπός της παραγράφου 1 του άρθρου 187Α ΠΚ. Αυτό το οικοδόμημα όμως καταρρέει. Η πλαστογραφία παραμένει πλαστογραφία, χωρίς το τρομοκρατικό εποικοδόμημα. Άρα λοιπόν, με ποια λογική χρησιμοποιείται αυτού του τύπου η πράξη και για την οποία υπάρχει αμετάκλητη απόφαση, για να ασκηθεί νέα δίωξη; Δεν βρίσκουμε αιτιολογία. Δεν υπάρχει αιτιολογία. Το παραπεμπτικό βούλευμα κάνει λογικά άλματα. Για την ακρίβεια κάνει μόνο άλματα, ούτε καν λογικά. Έχουμε μια δίωξη για τέσσερις πράξεις, χωρίς ένα στοιχείο. Ακόμα και η σύνδεση που επιχειρήθηκε είναι αντιδικονομική και έωλη, δεν ελέγχεται νομικά. Και δεν έχω να σας πω τίποτα. Λυπάμαι αλλά δεν υπάρχει ούτε μια ένδειξη να συζητήσουμε.

Υπήρχε η δυνατότητα με βάση τους χρόνους των κατηγοριών που του αποδίδονται να έχουμε και πραγματικά δεδομένα. Να τεθούν υπόψη του δικαστηρίου π.χ. εισιτήρια ή μάρτυρες. Είναι όμως μια διαδικασία μάταιη. Κανένας δε συλλέγει στοιχεία για να τα χρησιμοποιήσει ύστερα στο δικαστήριο. Θα ήταν άλλωστε και αντίθετο στις αρχές του δικαίου να βάλουμε τον κατηγορούμενο όταν δεν υπάρχει κανένα στοιχείο στη δικογραφία να βρει στοιχεία ο ίδιος για να πει «δεν έκανα αυτά που με κατηγορείτε». Πρέπει να φτάσουμε σ’ αυτό το επίπεδο; Δική μου κρίση είναι ότι δεν πρέπει. Δεν έχετε να διαχειριστείτε τίποτα. Ούτε ένα δεδομένο. Το μόνο λοιπόν που μπορείτε να κάνετε είναι να απαλλάξετε τον κατηγορούμενο απ’ όλες τις κατηγορίες. Αυτό είναι και η αποκατάσταση της έννομη τάξης. Κι αυτό είναι αξίωση γιατί δεν υπάρχει τίποτα απολύτως.

Η δίωξή του ήταν κατ’ εμέ μια πολιτική δίωξη. Εκτός από τα της 3390/2014 απόφασης τα υπόλοιπα εφευρέθηκαν. Για τους σκοπούς της παράτασης της προσωρινής του κράτησης. Εξυπηρετήθηκε μια σκοπιμότητα. Τώρα ήρθε η ώρα να το ξεχάσουμε αυτό. Νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την απαλλαγή από όλες τις κατηγορίες.

Σχετικά με τον Δ. Πολίτη, ο οποίος κατηγορείται για προμήθεια, κατοχή και κατασκευή εκρηκτικών υλών και μηχανισμών, διακεκριμένη οπλοκατοχή κλπ. νομίζω ότι το σωστό είναι να ασχοληθώ με τα υπάρχοντα δεδομένα. Και αναφέρομαι ιδίως στη διακεκριμένη κατοχή πυρομαχικών και εκρηκτικών υλών. Αυτή η κατηγορία αφορά την ανεύρεση 40 φυσιγγίων στο σπίτι του. Κι αυτή η κατηγορία εισάγεται ως διακεκριμένη και επισύρει βαρύτατες ποινές είτε στο πλαίσιο του νόμου περί όπλων είτε στο πλαίσιο του 187Α.

Όταν όμως δεν έχουμε πια το 187Α πρέπει να εξετάσουμε, το ζήτημα της κατοχής, αν προκύπτει η από κοινού κατοχή (που δεν προκύπτει), και να εξετάσουμε και το δεδομένο της φυσικής εξουσίασης του καθενός σε χώρο τον οποίο δεν ελέγχει ο ίδιος.

Περιορίζομαι λοιπόν στη νομολογιακή ανάλυση του ζητήματος της κατοχής όπλων, πότε αυτή είναι διακεκριμένη και πότε είναι απλή. Γιατί η εισαγωγή της κατηγορίας ως διακεκριμένη θεωρώ ότι είναι 100% εσφαλμένη. Δε μιλάμε καν για όπλα. Μιλάμε για 40 φυσίγγια. Τα κοινά ποινικά δικαστήρια που έχουν χειριστεί υποθέσεις κατοχής όπλων σε μεγάλες ποσότητες είναι πάρα πολύ φειδωλά. Έχω να σας φέρω σημαντικές αποφάσεις. Ορισμένες είναι του ΑΠ, που αν και δεν είναι δικαστήριο ουσίας φαίνεται για τι ποσότητες όπλων μιλάμε, και σε ποιες περιπτώσεις. Γιατί δεν είναι μόνο οι ποσότητες αλλά είναι και ο σκοπός περαιτέρω διάθεσης. Ναι αλλά κι αυτός ο σκοπός πρέπει να προκύπτει με κάποιον τρόπο. Αν δεν έχουμε το 187Α τι θα κάνουμε; Πρέπει να δούμε πώς προκύπτει ο σκοπός της περαιτέρω διάθεσης.

Αποφάσεις, λοιπόν, οι οποίες διαχειρίζονται πολύ μεγάλες ποσότητες όπλων ως απλή οπλοκατοχή. Απόφαση υπ’ αριθμόν 1563/2010 κατοχή όπλων, ναρκωτικών κλπ, απλή κατοχή όπλων. Απόφαση υπ’ αριθμόν 808/2008 ΑΠ, απόφαση υπ’ αριθμόν 1780/2011 που αφορά ληστεία και απλή κατοχή όπλων. Βαρύνουσα σημασία για το δικαστήριό σας έχει η απόφαση υπ’ αριθμόν 1725/2013 του Ε’ Τριμελούς Εφετείου Αθηνών για τον Επαναστατικό Αγώνα. Και σ’ αυτή την απόφαση η κατηγορία ήταν εξαρχής απλή κατοχή όπλων και μιλάμε για πολύ μεγαλύτερες ποσότητες απ’ αυτές που εξετάζουμε σήμερα. Νομίζω λοιπόν ότι εδώ εύσχημα μπορώ να επικαλεστώ την αρχή της ασφάλειας δικαίου γιατί είναι μια απόφαση με κυρίαρχα πολιτικά χαρακτηριστικά όπως και εδώ κατ’ αναλογία έχουμε τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Θεωρώ ότι μπορώ να επικαλεστώ την αρχή της ασφάλειας δικαίου εννοώντας ότι δεσμεύεστε, μιας και έχετε να κρίνετε μια υπόθεση 40 φυσιγγίων ήσσονος σημασίας, να κρίνετε με τα δεδομένα που δέχθηκε και η προαναφερόμενη απόφαση. Δηλαδή αυτή η μεγάλη ποσότητα όπλων και πυρομαχικών έλαβε αυτόν τον χαρακτηρισμό (της απλής κατοχής όπλων) και χωρίς τη συνεπικουρία του 187Α πρέπει να κρίνετε την υπόθεση στα πραγματικά της πλαίσια που είναι τα 40 φυσίγγια. Που σε καμία περίπτωση δεν προκύπτει ούτε ο σκοπός περαιτέρω διάθεσης ούτε η επαρκής ποσότητα για να χαρακτηριστεί η κατηγορία ως διακεκριμένη. Η δικανική σας κρίση θα οδηγήσει στην επιτρεπτή μεταβολή της κατηγορίας σε απλή. Με κάθε νομική εξασφάλιση και νομολογιακή κάλυψη. Αντίθετη απόφαση θα ήταν μη δικαιολογημένη παρέκκλιση. Θα μιλάμε για την εξόντωση του κατηγορούμενου.

Πάμε τώρα στο DNA. Άλλο στοιχείο που έχει χρησιμοποιηθεί εναντίον του Δ. Πολίτη. Μίγμα βιολογικού υλικού που βρέθηκε σε τιμόνι αυτοκινήτου που αφορά μια απόπειρα ληστείας στις ακτές της Καστέλας. Αυτό έχει να χειριστεί το δικαστήριό σας. Ένα μίγμα βιολογικού υλικού το οποίο δεν μπορεί να αποτιμηθεί. Και για λόγους πρακτικούς. Βεβαίως η ΔΕΕ κυρίως τα μίγματα χρησιμοποιεί για την ενοχοποίηση των κατηγορουμένων. Επιστημονικά όμως στέκει αυτή η θεώρηση; Όχι.
Κάνοντας πρώτα απ’ όλα μια επισήμανση την οποία την έχουν κάνει ήδη πολλά δικαστήρια, το DNA αν είναι το μόνο αποδεικτικό στοιχείο δεν μπορεί να αποτιμηθεί ως απόδειξη ενοχής. Και πρέπει να σας πω ότι τα μίγματα δεν μπορούν να αποτιμηθούν. Και είναι επιστημονικά εσφαλμένη αυτή η μέθοδος. Διότι σας διαβεβαιώνουν ότι εμπεριέχεται ο γενετικός τύπος, σ’ ένα πίνακα θα το βρείτε, όπου οι διάφοροι αριθμοί μπορούν να αποδώσουν πολύ περισσότερους γενετικούς τύπους από αυτή τη διατύπωση που σας φέρουν εδώ. Μόνο το καθαρό βιολογικό υλικό, ενδεχομένως, να μπορεί να αποτιμηθεί αποδεικτικά σε συνδυασμό πάντα με άλλα αποδεικτικά στοιχεία και ποτέ τα μίγματα.

Δεν έχετε καθαρή εικόνα των γενετικών τύπων. Έχετε ένα μίγμα που δεν μπορείτε εσείς να αποχωρήσετε τον έναν γενετικό τύπο από τον άλλο. Θα δείτε και τις σχετικές εκθέσεις. Στη διεθνή επιστημονική κοινότητα τέτοιου τύπου συμπεράσματα δε χωρούν. Εξακολουθεί η ΔΕΕ και κάνει χρήση αυτού του σχήματος όχι μόνο για μίγμα δύο ατόμων αλλά τριών ή και περισσοτέρων ατόμων. Είναι σαν η ΔΕΕ να προσπαθεί να παραπλανήσει τα δικαστήρια. Δεν έχω δεδομένα επαρκή για να πω ότι αυτό έχει γίνει και στην περίπτωση του Δ. Πολίτη. Ωστόσο αυτό που έχετε εσείς ως δείγμα και που κατά τη ΔΕΕ ήταν επαρκές αποδεικτικό στοιχείο για να τον καταδικάσετε είναι επιστημονικά ανύπαρκτο. Δεν μπορεί να αποτιμηθεί.

Η ΔΕΕ είναι μια υπηρεσία που παρά τα προβλήματα που είχε και ήταν πολλά, κάποια στιγμή πήρε μία πιστοποίηση. Αυτό έγινε τον Ιούλιο του 2013. Μέχρι τότε έστελνε στοιχεία στα δικαστήρια μέσω των εκθέσεων οι οποίες προσπαθούσαν να πείσουν για την ενοχή των κατηγορουμένων. Είναι μια υπηρεσία η οποία απαρτίζεται όχι από ανεξάρτητους επιστήμονες αλλά από βαθμοφόρους αστυνομικούς οι οποίοι έχουν όλες τις δεσμεύσεις που ταιριάζουν σε μια τέτοια ιεραρχία και δεν μπορούν να ονομαστούν ανεξάρτητοι. Το μόνο που έχω να σας πω είναι ότι πρόκειται για μία στρατευμένη έρευνα. Μια έρευνα που γίνεται στα πλαίσια της αστυνομικής έρευνας. Και που εξ’ αυτού του λόγου χάνει το χαρακτήρα της αντικειμενικότητας.

Στην Αμερική, που το DNA έχει χρησιμοποιηθεί από πολύ νωρίς ως αποδεικτικό στοιχείο, η εισαγωγή του στα δικαστήρια δε γίνεται έτσι. Υπάρχουν πολύ αυστηρές ρυθμίσεις για τη χρήση του. Κρίνονται όλες οι παράμετροι. Ποιος το συνέλεξε, που το φύλαξε, ποιος το παρέλαβε, πότε εξετάστηκε, είχε ο κατηγορούμενος τη δυνατότητα να διορίσει τεχνικό σύμβουλο κατά τη λήψη και κατά την εξέταση. Εξετάζεται ένας κύκλος δεδομένων, όρων και προϋποθέσεων και αν αυτές οι προϋποθέσεις κριθούν επαρκείς τότε μόνο το δικαστήριο εξετάζει το εύρημα ως υπαρκτό και νόμιμο αποδεικτικό μέσο. Εδώ δεν έχουμε καμία τέτοια διαδικασία και το δικαστήριο δεν έχει καμία αντίστοιχη δυνατότητα. Οι εκθέσεις της ΔΕΕ επομένως δεν έχουν εκείνα τα γνωρίσματα που να τις καθιστούν έγκυρες ώστε εσείς να μπορείτε να βγάζετε συμπεράσματα.

Η χρησιμοποίηση του DNA ως επιβαρυντικό μέσο για τον κατηγορούμενο ξεκίνησε ήδη από το 2010. Και μολονότι στις αρχές οι δικαστές έμοιαζαν να λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψη το στοιχείο αυτό εναντίον του κατηγορουμένου, εννοείται, στη συνέχεια ανέπτυξαν έναν τρόπο σκέψης και κατέληξαν ότι το DNAδεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αποδεικτικό στοιχείο αν είναι το μοναδικό. Τέτοιες αποφάσεις είναι πάρα πολλές. Καταρχήν η απόφαση για τον ΕΑ, σχετικά με απαλλαγή κατηγορουμένης. Ο εισαγγελέας της έδρας κ. Λιόγας κατάληξε στη σκέψη ότι το στοιχείο αυτό όσο σημαντικό κι αν είναι, είναι το μοναδικό. Και ως μοναδικό στοιχείο πρέπει να αντιμετωπίζεται πάντα με επιφύλαξη. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μία εξέταση DNA από την οποία δεν μπορεί να προκύψει ο τρόπος μεταφοράς του γενετικού υλικού στο συγκεκριμένο χώρο, ιδίως αν το γενετικό αυτό υλικό εντοπίστηκε σε κινητό αντικείμενο. Και καταλήγει ότι από το μοναδικό αυτό στοιχείο δεν προκύπτει η ενοχή της κατηγορουμένης.

Δέχεται λοιπόν ο εισαγγελέας ένα άλλο ζήτημα. Το ζήτημα της δυνατότητας μεταφοράς του βιολογικού υλικού και αμφιβάλλει για την αξιοπιστία της εξέτασης. Άλλη εισαγγελική πρόταση που οδήγησε σε απαλλακτική απόφαση για τους κατηγορουμένους είναι της κ. Σμυρλή στην υπόθεση Βόλου-Πεύκης, όπου στην ανάπτυξή της αναφέρει ότι το DNA είναι ένα ισχυρό αποδεικτικό μέσο μεν όμως θα πρέπει να τίθεται σε συνδυασμό με τα λοιπά στοιχεία, τις συνθήκες και τους παράγοντες της πράξης. Άλλες αποφάσεις είναι οι 429, 447 και 464 του 2011 ενδεικτικά, για απόπειρες ανθρωποκτονίας ή ακόμα η 3112/2012 του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών για δείγμα βιολογικού υλικού σε κασκόλ, οι οποίες τελικά οδήγησαν στην απαλλαγή των κατηγορουμένων.

Μ’ αυτά τα δεδομένα πρέπει να καταλήξουμε ότι αυτό το μίγμα που εισφέρεται από τις διωκτικές αρχές ως αποδεικτικό στοιχείο και θα έπρεπε το δικαστήριό σας οπωσδήποτε να καταδικάσει τον κατηγορούμενο γι’ αυτό, απλά δεν ευσταθεί. Δεν μπορεί να αξιολογηθεί και τελικά δεν έχει αξιολογηθεί.

Για τον κατηγορούμενο Δ. Πολίτη λοιπόν σας ζητώ να τον απαλλάξετε από αυτήν την κατηγορία.

Για τις άλλες εν συνεχεία κατηγορίες. Έχει διακεκριμένες κλοπές. Και μία άλλη ληστεία που η δίωξη έγινε διότι ο διευθυντής της τράπεζας είπε ότι «κάτι μου θυμίζει». Αυτό το «κάτι μου θυμίζει» κρίθηκε επαρκές στοιχείο για να στηρίξει την κατηγορία της ληστείας. Όλα αυτά μετά τη ληστεία στο Βελβεντό και μέσα σε μια διωκτική πανδαισία. Οι κατηγορίες στήθηκαν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Το «κάτι μου θυμίζει» μια χαρά οδήγησε στη δίωξη και στην περίπτωση αυτή που δικάζετε σήμερα. Ο «κάτι μου θυμίζει» μάρτυρας ήρθε και κατέθεσε ότι δεν του θυμίζει κανένας τίποτα. Αυτό έχω να σχολιάσω και δεν υπάρχουν άλλα αποδεικτικά στοιχεία για να πω το παραμικρό. Θέλετε να μιλήσουμε για ευρήματα κανονικά; Τι έχουμε, τα πλαστά στοιχεία. Πού χρησιμοποιήθηκαν αυτά; Πουθενά. Απόπειρες είναι. Αν είναι και απόπειρες και δεν έχουμε μόνο απλή αρχή εκτέλεσης.

Στο επίπεδο λοιπόν των κατηγοριών που καλούμαι εγώ να τοποθετηθώ δεν μπορώ να πω κάτι άλλο γιατί δεν μπορώ ν’ ασχοληθώ με μη υπάρχοντα ζητήματα. Είναι οφθαλμοφανές ότι δεν υπάρχει τίποτα. Τα στοιχεία που υπάρχουν για το Δ. Πολίτη και είναι το μίγμα βιολογικού υλικού, η διακεκριμένη κατοχή όπλων που πρέπει να μετατραπεί σε απλή και η υποτιθέμενη αναγνώριση που περιορίζεται στο «κάτι μου θυμίζει» για να κινηθεί η ποινική δίωξη, που στο δικαστήριο δεν ειπώθηκε. Αυτά τα δεδομένα έχουμε και δε νομίζω ότι πρέπει να μιλήσω για τις υπόλοιπες κατηγορίες. Π.χ. για τους εμπρησμούς. Δεν μπορώ να πω κάτι, να μιλήσω για το τίποτα. Δεν υπάρχει ούτε ένα αποδεικτικό δεδομένο για τις υπόλοιπες κατηγορίες. Ασχολούμαι μονάχα με ζητήματα που είναι υπαρκτά.

Ζητώ λοιπόν για τα δεδομένα που έχετε να κρίνετε, για όλες αυτές τις κατηγορίες που αποδόθηκαν πολύ εύκολα, να απαλλάξετε τους κατηγορουμένους και όπου υπάρχει έστω και μία ένδειξη εγώ ζητώ να την αποτιμήσετε με βάση τα νομολογιακά δεδομένα, τις αρχές του δικαίου και με προσφυγή στη βασική κατευθυντήρια αρχή που πρέπει να έχουν τα δικαστήριά σας, την αρχή in dupiopro reo.

Η συνεδρίαση ολοκληρώθηκε με την αγόρευση της Μ. Δαλιάνη που υπερασπίζεται τον Κ. Σακκά. Παραθέτουμε την αγόρευσή της.

Μετά από 13 μήνες αποδεικτικής διαδικασίας, μετά από 13 μήνες νηφάλιας συνύπαρξης μέσα σε αυτήν την αίθουσα, φτάσαμε στο τέλος. Είναι η τρίτη φορά που υπερασπίζομαι τον Κ. Σακκά και η τέταρτη, αν βάλουμε και το πλημμέλημα των περιοριστικών όρων, και δε θα το ανέφερα αν ο Κ. Σακκάς είχε πραγματικά εμπλακεί σε τρεις διαφορετικές υποθέσεις. Δεν είναι όμως έτσι.

Ο Κ. Σακκάς ενεπλάκη σε μία μόνο υπόθεση, που πολλαπλασιάστηκε με λογικά και νομικά άλματα, προκειμένου να εξυπηρετηθούν σκοπιμότητες που στοίχειωσαν την προδικασία για όλες τις επιμέρους υποθέσεις του, κλόνισαν την αξιοπιστία του κράτους δικαίου και εν πολλοίς εξηγούν, κατά τη γνώμη μου, και το άδειο κάθισμα του κατηγορουμένου σ’ αυτήν εδώ τη δίκη. Γιατί μόνο με λογικά και νομικά άλματα μπορεί να εξηγηθεί η προφανής αναντιστοιχία της βαρύτητας των κατηγοριών και το ανύπαρκτο του αποδεικτικού υλικού. Και για να το πω πιο απλά, μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι ένας κατηγορούμενος φέρεται ενώπιόν σας ως υπαίτιος, ως φυσικός αυτουργός τριών εκρήξεων και των αδικημάτων της κατασκευής, προμήθειας και κατοχής εκρηκτικών υλών, και το όνομά του στη διάρκεια της δεκατριών μηνών διαδικασίας ακούγεται το πρώτον όταν εξετάζονται οι μάρτυρες υπεράσπισής του. Ο Κ. Σακκάς, για λόγους τελείως ξένους προς τη δική του συμπεριφορά, τοποθετήθηκε σε συγκυρίες στο επίκεντρο ενός πειράματος απορρύθμισης θεσμών και ελευθεριών, το οποίο δεν έχει μέχρι σήμερα τελειώσει, και έγινε αποδέκτης μιας σειράς δικονομικών υπερβάσεων που ενέπλεξαν τον ίδιο σε μια αέναη δικαστική ομηρία με στοιχεία καφκικού σεναρίου και εξέθεσε ανεπανόρθωτα τη δικαιοσύνη.

Όλες αυτές οι υπερβάσεις αφορούν την προδικασία και όχι το δικαστήριό σας. Το δικαστήριό σας δεν είχε άλλη επιλογή απ’ το να φέρει εις πέρας αυτή τη δίκη. Και το έκανε μέχρι στιγμής με σεβασμό στα υπερασπιστικά δικαιώματα του κατηγορουμένου. Όμως αναπόφευκτα αυτή η συνθήκη και αυτά τα βαρίδια με τα οποία ήρθε σ’ αυτό το δικαστήριο ο κατηγορούμενος καθιστούν τη θέση του πολύ δύσκολη. Δύσκολη ωστόσο είναι και η θέση του δικαστηρίου σας, μιας και καλείται να αξιολογήσει μια σειρά αξιοποίνων πράξεων και να αποφανθεί για το μέλλον αυτών των νέων ανθρώπων για ένα απ’ τα κεφάλαια μιας πραγματικά δαιδαλώδους υπόθεσης.

Η υπόθεση αυτή ξεκίνησε το 2009 με τα πραγματικά περιστατικά που καλείστε σήμερα να κρίνετε, το πρώτο σκέλος της υπόθεσης Χαλανδρίου, και εν συνεχεία αναπτύχθηκε από τις αστυνομικές και δικαστικές αρχές σε μία υπόθεση ομπρέλα που έκλεισε μέσα της και άλλες άσχετες υποθέσεις με συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά, υποθέσεις που δεν είχαν όνομα και έπρεπε κάπου να ενταχθούν για να δημιουργηθεί τελικά μια γιγάντια υπόθεση τρομοκρατίας επί της οποίας έχουν διεξαχθεί και διεξάγονται το λιγότερο εννέα δίκες. Ο κατακερματισμός αυτός των υποθέσεων μπορεί να δημιουργήσει στο δικαστήριο το φόβο ή την αίσθηση ότι αγνοεί τα υπόλοιπα κομμάτια της υπόθεσης και άρα αν λάβει την μία ή την άλλη απόφαση για κάθε έναν κατηγορούμενο μπορεί να τινάξει στον αέρα άλλα κομμάτια της υπόθεσης, που δεν ξέρει και δεν τίθενται στην κρίση του. Έτσι, μ’ ένα τρόπο υπονομεύεται και πάλι, πριν φτάσει στο δικαστήριο, ο κατηγορούμενος και η θέση του.

Η διαδικασία ενώπιόν σας χαρακτηρίστηκε και από μια πρόσθετη ιδιαιτερότητα που δεν υπήρχε σε καμία απ’ τις άλλες δίκες. Την πλήρη και παντελή απουσία εισαγγελικής πρότασης. Έχουμε ακούσει σε υποθέσεις που αφορούν το Κ. Σακκά, σχετικά με την πρώτη υπόθεση Χαλανδρίου, τον σημερινό αντιεισαγγελέα ΑΠ κ. Δασούλα, τον Σ. Μπάγια και πρόσφατα τον κ. Βαβέτση. Τρεις εισαγγελικές προτάσεις, τρεις εισαγγελείς που ήρθαν και σεβάστηκαν τα δικαστήρια, τους κατηγορουμένους, τους πολίτες στο όνομα των οποίων απονέμεται δικαιοσύνη. Και διατύπωσαν σκέψεις. Νομικές και πραγματικές σκέψεις, με μείζονες και ελάσσονες προτάσεις. Αξιολόγησαν τις αποδεικτικές διαδικασίες και όλα όσα διημείφθησαν στο δικαστήριο. Εδώ η κυρία εισαγγελέας πρωτοτύπησε. Καθυστέρησε τη διαδικασία ζητώντας πρόσθετο χρόνο για να προετοιμαστεί κι άλλο και ήρθε εδώ μετά από ένα τεράστιο χρονικό διάστημα να μας διαβάσει το παραπεμπτικό βούλευμα. Και μάλιστα, στην περίπτωση του Κ. Σακκά εν συντομία. Ήταν η αντιστροφή, η άλλη όψη τον μονολεκτικών προτάσεων που ακούμε συχνά στα Εφετεία. Απλώς αυτή η πρόταση ήταν βασανιστική, γιατί διήρκεσε επί τέσσερις ώρες. Και στην περίπτωση του Κ. Σακκά είναι περίεργο πως δεν κίνησαν το ενδιαφέρον της κυρίας εισαγγελέως όχι μόνο το υλικό της δικογραφίας, όχι μόνο όσα έγιναν στην αίθουσα για τόσους μήνες, αλλά και οι δύο προηγούμενες αποφάσεις που έχουν εκδοθεί. Υπάρχουν δύο σκεπτικά επί των ίδιων πραγματικών περιστατικών. Τίποτα κίνησε το ενδιαφέρον για να πει μια λέξη παραπάνω. Καμία σκέψη, καμία σύνδεση. Τα αγνόησε όλα. Έγινε δε και πιο έντονη αυτή η απουσία πρότασης με τη δική σας επισήμανση για «ησυχία» στους κατηγορούμενους, γεγονός το οποίο εμένα τουλάχιστον με οδήγησε να σκεφτώ ότι πράγματι μετά από τόσους μήνες που ο κατηγορούμενος περιμένει ν’ ακούσει την εισαγγελική πρόταση προσβάλλεται.

Βεβαίως η απουσία εισαγγελικής πρότασης απ’ τη μία πλευρά δυσχεραίνει το έργο της υπεράσπισης που καλείται να ανασυνθέσει το πρώτον τη διαδικασία, μιας και δεν έχει να στηριχθεί πουθενά, αλλά απ’ την άλλη φέρνει και πιο κοντά τη δική μας με τη δική σας πλευρά, διότι μεταξύ μας δε μεσολαβεί απολύτως τίποτα. Δεν έχουμε να αξιολογήσουμε τίποτα.

Όλα αυτά τα ανέφερα εισαγωγικά για να μπορέσω να προσδιορίσω το στίγμα της δίκης, για να βρούμε έναν τόπο συζήτησης και να προσεγγίσουμε το αποδεικτικό υλικό.

Πώς ξεκίνησε η υπόθεση του Χαλανδρίου, τα πραγματικά περιστατικά της οποίας δικάζετε και αποδίδονται στον εντολέα μου τον Κ. Σακκά; Διότι έχουμε δύο χρόνους σ’ αυτή την υπόθεση. Άλλος ο χρόνος που ξεκινά, ο χρόνος της προδικασίας που στήνεται η υπόθεση, κι άλλος εκείνος που εμπλέκεται ο Κ. Σακκάς.

Η προδικασία της υπόθεσης αυτής ξεκίνησε τις παραμονές των βουλευτικών εκλογών του Οκτωβρίου του 2009, με μία αστυνομική επιχείρηση η οποία στήθηκε άρον άρον προκειμένου να φτιαχτεί, με κάθε κόστος για τη νομιμότητα, κατά τη γνώμη μου, και για προφανείς λόγους σκοπιμότητας τότε ενόψει εκλογώ, η ιστορία που έλαβε και στον τύπο την ονομασία «Υπόθεση Χαλανδρίου». Μια υπόθεση τρομοκρατίας. Αυτή η υπόθεση είχε και ένα ακόμη χαρακτηριστικό. Ήταν η πρώτη εφαρμογή του Ν. 3251/2004, της ειδικής αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας που είχε θεσπιστεί ως εφαρμογή της ευρωπαϊκής απόφασης του 2002 για την τρομοκρατία και είχε εντόνως επικριθεί τόσο από τη θεωρία όσο και από την επιστημονική υπηρεσία της Βουλής ως ένα νομοθέτημα αόριστο, το οποίο ουσιαστικά καλεί το δικαστή όχι να εφαρμόσει αλλά να διαπλάσει δίκαιο, που είχε μείνει στα συρτάρια για πέντε και πλέον χρόνια. Εφαρμόστηκε το πρώτον σ’ αυτή την υπόθεση.

Ποια τα δομικά στοιχεία της συγκεκριμένης υπόθεσης; Σας τα εξήγησαν και τα περιέγραψαν οι αστυνομικοί της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας που έκαναν τις έρευνες τότε και οι οποίοι εξετάστηκαν σε τρεις δίκες. Τι είπαν αυτοί; Ότι επί ένα μήνα παρακολουθούσαμε ένα διαμέρισμα του φοιτητή Χ. Χατζημιχελάκη στο Χαλάνδρι και επί ένα μήνα που το παρακολουθούσαμε δε διαπιστώσαμε τίποτα το επιλήψιμο. Δηλαδή, ήταν ένα κανονικό σπίτι, στο οποίο έμπαιναν και έβγαιναν νέοι άνθρωποι, έκαναν γιορτές και συγκεντρώσεις και τίποτα περισσότερο. Αυτό προκύπτει απ’ τις καταθέσεις όλων των αστυνομικών που έκαναν τις έρευνες σ’ εκείνο το στάδιο. Μετά τη θεαματική έφοδο της Αντιτρομοκρατικής στις 23 Σεπτέμβρη του 2009 σ’ αυτό το φοιτητικό κατά κοινή ομολογία σπίτι -άλλωστε αυτό αποδέχεται και η απόφαση 4199/2011- και την περαιτέρω έρευνα, η εύρεση ενός προσχεδίου εκρηκτικού μηχανισμού, αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού, ο οποίος ήταν κλειδωμένος σε μία ντουλάπα, ήταν αρκετή για να μετατρέψει αυτό το σπίτι σε μία γιάφκα τρομοκρατικής οργάνωσης και να θεμελιώσει ένα ευφάνταστο κατηγορητήριο που περιελάμβανε τα αδικήματα της συγκρότησης τρομοκρατικής οργάνωσης – Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, αλλά και τα αδικήματα των ενεργειών τριών εκρήξεων, την πολιτική ευθύνη των οποίων είχε αναλάβει η συγκεκριμένη οργάνωση. Αφού λοιπόν στήθηκε η γιάφκα τρομοκρατικής οργάνωσης, δεν αρκούσαν οι ένοικοι του σπιτιού για να τη στηρίξουν, οπότε εξυφάνθηκε πλέον μια πραγματικά εφιαλτική ιστορία. Κατασχέθηκαν όλα τα ποινικά αδιάφορα αντικείμενα, κινητά αντικείμενα καθημερινής χρήσης, από τα σκουπίδια μέχρι τα είδη της κουζίνας, τα υπολείμματα φαγητών, τα υπολείμματα αναψυκτικών, τα βιβλία κλπ, και με βάση τα δακτυλικά αποτυπώματα που βρέθηκαν σ’ αυτά ασκήθηκαν ποινικές διώξεις σωρηδόν, εκδόθηκαν και εντάλματα συλλήψεως σωρηδόν τότε, για όλες τις κατηγορίες που αναφέρθηκαν. Τοποθετήθηκαν δεκάδες άτομα συναυτουργοί μιας έκρηξης. Έτσι, νέοι άνθρωποι, γνωστοί, φίλοι, φίλοι φίλων, γνωστοί γνωστών του ενοίκου, του Χ. Χατζημιχελάκη, εγκλωβίστηκαν σε μία παράλογη ποινική διαδικασία, όχι γιατί έκαναν ή γιατί προέκυψαν ενδείξεις ότι έκαναν κάτι, αλλά γιατί πέρασαν απ’ αυτό το διαμέρισμα σε ανύποπτο χρόνο, ή και δεν πέρασαν, αλλά άγγιξαν κάποιο κινητό αντικείμενο σε ανύποπτο χρόνο, πιθανόν σε άλλο τόπο, ένα βιβλίο, ένα διαφημιστικό φυλλάδιο, κάτι που έτυχε να βρεθεί μετά εκεί. Μια πραγματικά εφιαλτική ιστορία.

Βάσει αυτού του αποδεικτικού υλικού εκδόθηκαν και όλα τα παραπεμπτικά βουλεύματα για την υπόθεση αυτή. Από το πρώτο επί του οποίου εκδόθηκε η 4199/2011 απόφαση μέχρι το τελευταίο, το δικό σας. Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των βουλευμάτων ήταν η τηλεγραφική περιγραφή των κατηγοριών ομοιόμορφα, συλλήβδην για όλους τους κατηγορουμένους. Βεβαίως, αφού δεν υπήρχε κανένα απολύτως στοιχείο, δεν μπορούσε να γίνει και καμία απολύτως εξειδίκευση. Αυτό ακριβώς ήταν που ακούσαμε εδώ και από την κ. Εισαγγελέα. Απαρίθμηση αξιοποίνων πράξεων και όλοι συναυτουργοί αυτών των πράξεων.

Με αυτό τον τρόπο η απόδειξη έχασε τη σημασία της, η κατηγορία έγινε κινούμενη άμμος, κάθε κατηγορούμενος έτρεχε πίσω από την κατηγορία και προσπαθούσε να αποδείξει ο ίδιος ότι δεν έκανε τίποτα τα επίδικα χρονικά διαστήματα, μιας και δεν είχε τίποτα συγκεκριμένο ν’ αντικρούσει. Και με αυτό το αποδεικτικό υλικό ξεκίνησε μια διαδικασία, μια πολύκροτη δίκη τρομοκρατίας με ξύλινα όπλα. Η υπόθεση εκδικάστηκε σε πρώτο βαθμό το πρώτο της κομμάτι το 2011 εδώ στον Κορυδαλλό και εκδόθηκε η υπ’ αριθμόν 4199/2011 απόφαση, η οποία ήταν πολύ σκληρή και επικρίθηκε για τη σκληρότητά της, σε πολλά σημεία δε και για την αυθαιρεσία της. Παρόλα αυτά, αυτή η απόφαση που επικρίθηκε, στις περιπτώσεις όπως αυτή του Κ. Σακκά, με αποτυπώματα σε κινητά αντικείμενα που δε σχετίζονται με καμία αξιόποινη πράξη, έλυσε το ζήτημα και είχε βεβαίως ένα εμπεριστατωμένο απαλλακτικό σκεπτικό.

Πώς ενεπλάκη ο Κ. Σακκάς στην υπόθεση; Ακολούθησε έναν εν πολλοίς παράλληλο δρόμο. Συνελήφθη στις 4/12/2010 στην Αθήνα για μία εντελώς άλλη υπόθεση. Για μια υπόθεση οπλοκατοχής, η οποία εκκρεμεί αυτή τη στιγμή ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών. Μετά τη σύλληψή του, τον Απρίλιο του 2011, αξιοποιήθηκαν από τις αρχές διάφορες ποινικά αδιάφορες διαπροσωπικές σχέσεις του με εμπλεκομένους στην υπόθεση της ΣΠΦ και έτσι του ασκήθηκε συμπληρωματική ποινική δίωξη για το αδίκημα της ένταξης, συγκρότησης και συμμετοχής στην οργάνωσης ΣΠΦ και η δική του υπόθεση ενώθηκε στις δικογραφίες της ΣΠΦ που διαχειριζόταν ο ειδικός εφέτης ανακριτής. Λίγο πριν συμπληρωθεί το ανώτατο όριο της προφυλάκισής του, το 18μηνο, κι ενώ δεν είχε καν προσδιοριστεί η δίκη της μοναδικής του υπόθεσης, που στη συνέχεια δικάστηκε με πρόεδρο την κ. Τζανακάκη, του ασκήθηκε νέα ποινική δίωξη για μία σειρά υποθέσεων και ενεργειών, την πολιτική ευθύνη των οποίων την είχε αναλάβει τόσο η ΣΠΦ όσο και άλλες οργανώσεις με άλλα ονόματα, συνολικά 143 εκρήξεις, και προφυλακίζεται εκ νέου τον Απρίλιο του 2012. Αυτή η δικογραφία καταλαμβάνει το χώρο ενός μεγάλου δωματίου. Σε αυτήν τη δικογραφία δε γίνεται η παραμικρή αναφορά στο πρόσωπο του Κ. Σακκά. Είναι η υπόθεση που εκδικάζεται ήδη από τον Απρίλιο του 2013 με προεδρεύοντα τον κ. Μιχολιά. Στη βάση αυτής λοιπόν της δικογραφίας ξαναπροφυλακίστηκε. Και θέλω να επισημάνω αυτό ακριβώς, ότι ακόμα και το 2012 που οι αρχές έψαχναν διακαώς τρόπο να του δημιουργήσουν άλλη μια υπόθεση του Κ. Σακκά, για να προφυλακιστεί εκ νέου, για λόγους καθαρής σκοπιμότητας, για να μην ακούγεται ότι αποφυλακίζονται οι κατηγορούμενοι για τρομοκρατία πριν καλά καλά δικαστούν, ακόμη και τότε κανείς δε σκέφτηκε να του ασκήσει ποινική δίωξη γι’ αυτές τις πράξεις.

Ο Κ. Σακκάς πάλεψε για την ελευθερία του, κόντεψε να πεθάνει και τελικά αποφυλακίστηκε μετά από 38 μέρες απεργίας πείνας και με την εις βάρος του επιβολή επαχθέστατων περιοριστικών όρων. Επαναλαμβάνω ότι μέχρι τότε κανείς δεν έχει σκεφθεί να του ασκήσει δίωξη γι’ αυτές τις κατηγορίες. Πότε εμπλέκεται το πρώτον ο Κ. Σακκάς σ’ αυτή την υπόθεση; Το Γενάρη του 2014, τέσσερα χρόνια μετά την αρχική σύλληψή του. Τι συμβαίνει τότε; Ποιος εξωγενής παράγοντας επηρεάζει τη νέα ποινική δίωξη του Κ. Σακκά; Εχει μόλις παραβιάσει τους περιοριστικούς όρους του μετά τη λήψη σχετικής άδειας ο Χριστόδουλος Ξηρός. Γίνεται σάλος τότε και οι αρχές σπεύδουν να αποκαταστήσουν το τρωθέν αίσθημα ασφάλειας. Ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης δήλωσε ότι η δικαιοσύνη ευθύνεται για την εξέλιξη αυτή, γιατί αφήνει κατηγορούμενους για τρομοκρατία ελεύθερους κι αυτοί φεύγουν και εκθέτουν τη χώρα μας διεθνώς. Σ’ αυτή τη δήλωση είχε μάλιστα απαντήσει σκληρά η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων. Εκείνη όμως τη μέρα συλλαμβάνεται ο Κ. Σακκάς γιατί παραβίασε τους δικούς του περιοριστικούς όρους, γιατί είχε πάει στο σπίτι μιας φίλης του και δεν επέστρεψε το βράδυ στο δικό του το σπίτι. Ουσιαστικά του μετέτρεψαν τον περιοριστικό όρο της απλής διαμονής στην κατοικία του σ’ έναν οιονεί κατ’ οίκον περιορισμό. Δικάστηκε κατά την αυτόφωρη διαδικασία την επόμενη μέρα και απαλλάχθηκε. Το ίδιο και σε δεύτερο σε βαθμό, ενώ ήταν ήδη φυγόδικος.

Μια βδομάδα μετά τη σύλληψή του αυτή, ο Σακκάς ξανασυλλαμβάνεται. Και πλέον του αποδίδονται αυτές οι πράξεις που εκδικάζετε εσείς σήμερα. Ήταν τέτοια η σκοπιμότητα, ήταν τόσο στα πλαίσια της επικοινωνιακής τακτικής η σύλληψή του, που ακόμα και στη μυστική προδικασία οι πρώτοι που ενημερώθηκαν για τη σύλληψη του Σακκά, πριν του οικείους του, ήταν οι δημοσιογράφοι. Από τη ΔΑΕΕΒ που τον κρατούσε. Την ίδια δε μέρα που συνελήφθη εκ νέου ήταν εδώ στον Κορυδαλλό και δικαζόταν.

Τι του αποδόθηκε τότε; Ότι δύο δακτυλικά του αποτυπώματα βρέθηκαν σε πλαστικές σακούλες σούπερ μάρκετ, πλαστικές συσκευασίες, μία στον κοινόχρηστο χώρο του διαμερίσματος του Χαλανδρίου και μία στα σκουπίδια. Βεβαίως τα αποτυπώματα που του αποδόθηκαν φέρονται να είναι κατά τις εκθέσεις στην εξωτερική επιφάνεια των συσκευασιών και όχι στα αντικείμενα που βρίσκονταν μέσα. Το πρώτο ερώτημα που διατυπώθηκε ήταν «γιατί τώρα;». Από το 2010 που είχε συλληφθεί ο Σακκάς, το 2014 πρώτη φορά βρίσκονται τα αποτυπώματα; Αυτό ήταν ένα πραγματικό πρόβλημα. Γιατί θα μπορούσε κανείς να διερωτηθεί εύλογα ότι για να μην έχουν αξιολογηθεί αυτά τα στοιχεία τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, για να μην έχουν καν συσχετισθεί με την αρχική του δικογραφία, προφανώς ήταν ανεπαρκή να εισφέρουν το οτιδήποτε στην ποινική διαδικασία. Είπαν τότε οι αστυνομικές αρχές ότι δεν είχαν τα αποτυπώματά του. Η αδιανόητη αυτή άποψη διαψεύστηκε την ίδια στιγμή από το ίδιο το υλικό τους, και συγκεκριμένα σχετικό έγγραφο της ΔΕΕ που αναφερόταν ότι ο Κ. Σακκάς έχει σημανθεί δύο φορές, μία το 2010 και μία το 2014. Καμία αμφιβολία δεν υπήρχε λοιπόν ότι αυτά τα αποτυπώματα τα ήξεραν οι αρχές από το 2010. Και ορθώς δεν τα αξιολόγησαν, γιατί δεν είχαν τίποτα να εισφέρουν στην ποινική διαδικασία που εκκρεμούσε, πόσο μάλλον να θεμελιώσουν μία νέα.

Ο Κ. Σακκάς είπε απ’ την αρχή ότι δεν έχει επισκεφθεί ποτέ αυτό το σπίτι στο Χαλάνδρι. Διαψεύδεται αυτή του η θέση από αυτά τα αποτυπώματα; Σε καμία περίπτωση. Τα αποτυπώματα αυτά εντοπίστηκαν επάνω σε δύο κινητά αντικείμενα, δύο πλαστικές σακούλες. Συνδέονται οι πλαστικές σακούλες με οποιαδήποτε αξιόποινη πράξη; Με απολύτως καμία. Έτσι τα αξιολόγησε και τη απόφαση 4199/2011 για άλλους κατηγορουμένους και απηλλάγησαν όλων των κατηγοριών. Αυτή η απόφαση δεν αποτελεί βεβαίως τυπικό δεδικασμένο, είναι όμως κάτι παραπάνω από ένα απλό νομολογιακό προηγούμενο, γιατί έκρινε τα ίδια πραγματικά περιστατικά και τα ίδια στοιχεία. Περιληπτικά το σκεπτικό ήταν το εξής: τα αποτυπώματα βρέθηκαν σε αντικείμενα που δεν αποτελούν υλικά και εξοπλισμό για κατασκευή αυτοσχέδιου ωρολογιακού εκρηκτικού μηχανισμού και που δεν σχετίζονται με αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό και αυτοσχέδια εκρηκτική ύλη. Από τις εργαστηριακές εξετάσεις και πραγματογνωμοσύνες δεν μαρτυρείται συμμετοχή τους σε τρομοκρατική οργάνωση και τρομοκρατικές πράξεις. Οι εξετασθέντες στο ακροαστήριο μάρτυρες δεν κατέθεσαν κάποιο περιστατικό απ’ το οποίο να προκύπτει ότι αυτός έχει τελέσει κάποιες απ’ τις αποδιδόμενες αξιόποινες πράξεις. Υπάρχει κάτι διαφορετικό στην περίπτωση του Κ. Σακκά; Τίποτα απολύτως. Τι του αποδίδεται του Σακκά; Δακτυλικά αποτυπώματα σε ποινικώς αδιάφορα κινητά αντικείμενα. Αποδεικνύουν αυτά ότι έχει πάει ο ίδιος σ’ αυτό το διαμέρισμα; Σε καμία περίπτωση. Ακόμα κι αν είχε πάει, αποδεικνύουν αυτά οποιαδήποτε σχέση του με οποιαδήποτε από τις πράξεις του κατηγορητηρίου; Όχι. Συνδέονται οι σακούλες από μόνες τους με την τέλεση του αδικήματος της έκρηξης, την κατοχή, κατασκευή ή προμήθεια εκρηκτικών; Σε καμία περίπτωση. Βρέθηκαν αποτυπώματά του ή βιολογικό υλικό του σε κάποιο από τα επιλήψιμα αντικείμενα του σπιτιού; Σε κανένα. Ήρθαν ενώπιόν σας 16 μάρτυρες κατηγορίας μεταξύ των οποίων και οι αρμόδιοι αστυνομικοί. Σας είπε κανείς το παραμικρό για το Σακκά; Κανένας απολύτως. Προέκυψε καμία σύνδεση μετά τις κατ’ οίκον έρευνες, τις άρσεις απορρήτου κλπ; Καμία απολύτως.

Επομένως, κύριοι δικαστές, συνοψίζοντας, αυτά τα αποτυπώματα ήταν γνωστά στις αρχές ήδη από το 2010, από τότε που ο Κ. Σακκάς συνελήφθη και δακτυλοσκοπήθηκε, όπως προκύπτει και από σχετικό έγγραφο της ΔΕΕ. Δεν αξιολογήθηκαν τον Απρίλιο του 2011, όταν του ασκήθηκε συμπληρωματική δίωξη για συμμετοχή στη ΣΠΦ, κρίθηκαν ανεπαρκές στοιχείο, δε συσχετίστηκαν ούτε τον Απρίλιο του 2012 με τις 143 εκρήξεις που του αποδόθηκαν.

Έρχομαι λοιπόν να αγορεύσω εδώ υπό το βάρος μιας ανύπαρκτης και καταδικαστικής εισαγγελικής πρότασης. Και καταλήγω στο εξής: έχουμε δακτυλικά αποτυπώματα που δε σχετίζονται με τις επίδικες ενέργειες, με τις επίδικες αξιόποινες πράξεις, πλήθος αποδεικτικών στοιχείων που δεν έχουν εισφέρει τίποτα για τον κατηγορούμενο, κανένας συσχετισμός από τη δικογραφία, από την ακροαματική διαδικασία 13 μηνών δεν έχει προκύψει που να συνδέει έστω και απομακρυσμένα τον Σακκά και τίποτ’ άλλο. Θεωρώ λοιπόν, κύριοι δικαστές, ότι η μόνη λύση που μπορεί να ακολουθήσει το δικαστήριό σας είναι να απαλλάξει χωρίς καμία αμφιβολία τον κατηγορούμενο για όλες αυτές τις εις βάρος του αποδιδόμενες πράξεις. Όχι τόσο για τον Σακκά όσο για να αποκατασταθεί στοιχειωδώς, έστω και αργά, η χαμένη τιμή της δικαιοσύνης.

Η δίκη θα συνεχιστεί στις 12 Γενάρη με την αγόρευση του Φρ. Ραγκούση. ΚΟΝΤΡΑ http://www.eksegersi.gr/Επικαιρότητα/25316.3η-δίκη-για-την-υπόθεση-Χαλανδρίου-22122015