https://athens.indymedia.org/post/1557775/
από α/α 11/04/2016 11:54 πμ.
Στα πλαίσια της καμπάνιας ενάντια στους τρομονόμους, την Πέμπτη 07/04 πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση-μικροφωνική στην Καμάρα (Θεσσαλονίκη) στην οποια καλεσε η Συνέλευση αναρχικων για τη συνδεση των αγωνων μεσα στην κοινωνία-φυλακή και η Κατάληψη terra incognita, και στην οποία ανταποκρίθηκαν περίπου 50 σύντροφοι/-ισσες.
Η συγκέντρωση- μικροφωνική κράτησε περίπου 1:30 ώρα και κατά την διάρκειά της μοιράστηκαν και διαβάστηκαν κείμενα, πετάχτηκαν τρικάκια, προβλήθηκε βίντεο και κρεμάστηκαν πανό σχετικά με την προώθηση της καμπάνιας ενάντια στον τρομονόμο, αλλα και σχετικά με την έναρξη του εφετείου αναρχικών κρατουμένων που δικάζονται στις 20/4.
από Συνέλευση αναρχικών για τη σύνδεση των αγώνων μέσα στην κοινωνία-φυλακή 11/04/2016 8:38 μμ.
Το βίντεο που προβλήθηκε:
http://www.youtube.com/watch?v=KMZC9Af2HSQ
Το κείμενο που μοιραζόταν:
Τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε κράτος και εξουσία να βρίσκουν άλλοθι για την επιβολή ολοένα και σκληρότερων μέτρων, είτε αυτά αφορούν στην οικονομική αφαίμαξη και φτωχοποίηση των από τα κάτω σε περιόδους κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, είτε αφορούν στη διεύρυνση της καταστολής σε κάθε επίπεδο της καθημερινότητάς μας. Στην κατεύθυνση αυτή, επιστρατεύουν όλο και περισσότερες μεθόδους ελέγχου, οι οποίες, με την ανάπτυξη, μάλιστα, της τεχνολογίας αναβαθμίζονται σε σύγχρονα τεχνολογικά μέσα και συμπληρώνουν ένα δίκτυο παρακολούθησης και καταγραφής κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας.
Ένα από τα πιο ισχυρά όπλα στο οπλοστάσιο της εξουσίας είναι η αντιτρομοκρατική στρατηγική και νομοθεσία. Η κυριαρχία βρίσκει συνήθως το πάτημα για την ψήφιση ή/και την εφαρμογή των νόμων αυτών όσο και γενικότερα για την όξυνση της καταστολής σε περιόδους που το αίσθημα φόβου και η συνεπακόλουθη επιθυμία για ασφάλεια είναι πιο διάχυτα μέσα στο κοινωνικό σύνολο, και έπειτα τους μονιμοποιεί και τους εγκαθιδρύει. Αυτό συμβαίνει, βέβαια, με την αγαστή συνεργασία των ΜΜΕ, τα οποία συμβάλλουν στην επιβολή συνθηκών έκτακτης ανάγκης και γενικευμένου φόβου.
Με στόχο την διαφύλαξη της τάξης και της ασφάλειας, τα κράτη αποσκοπούν στην κοινωνική νομιμοποίηση των κατασταλτικών μηχανισμών τους, η οποία έρχεται παράλληλα με τη θεσμική αποτύπωσή τους, τροφοδοτώντας η μία την άλλη. Έτσι, με αφορμή την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου και το κλίμα τρομοϋστερίας που ακολούθησε, ψηφίζονται αντιτρομοκρατικοί νόμοι στις χώρες του δυτικού κόσμου, οι οποίοι στον ελλαδικό χώρο ενισχύονται και με νέες διατάξεις το 2004, στο όνομα της ασφάλειας των ολυμπιακών αγώνων και συνοδεύονται από μια σειρά ανάληψης μέτρων ελέγχου και καταστολής με τον αποκλεισμό πολεοδομικών περιοχών (κόκκινες ζώνες), με την εγκατάσταση καμερών και την εντεινόμενη αστυνομική παρουσία στους δρόμους της πόλης. Ενώ στο σήμερα, είδαμε η Γαλλία, μετά τις πολύνεκρες επιθέσεις στο Παρίσι στις 13 Νοέμβρη 2015, να κηρύσσεται σε παρατεταμένη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης με έλεγχο των δρόμων της πόλης ακόμα και από δυνάμεις του στρατού, με απαγόρευση διαδηλώσεων, με διεύρυνση των νομικών πλαισίων έρευνας και σύλληψης κ.τ.λ. Κατάσταση, η οποία έχει σπείρει την ισλαμοφοβία και ξενοφοβία, έχει στοχοποιήσει μεταξύ άλλων τις εκεί αγωνιζόμενες κοινότητες και έχει οδηγήσει μέχρι σήμερα στη διεξαγωγή 3.000 ερευνών και περίπου 300 κατ’ οίκον περιορισμών.
Έτσι, πέρα από την τρομοκρατία που χαρακτηρίζεται ως φονταμενταλιστική/θρησκευτική, η ιστορία και στον ελλαδικό χώρο έχει δείξει πως μέσω των τρομονόμων στοχοποιούνται από ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις και αναρχικούς που διώκονται για ενέργειες άμεσης δράσης μέχρι και άτομα που συμμετέχουν σε ευρύτερους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, όπως σε απεργίες, σε αγώνες ενάντια στη λεηλασία της φύσης κ.ά.(Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα διώξεων για εγκληματική οργάνωση, με βάση τις διατάξεις του τρομονόμου, εργαζομένων σε οδικές συγκοινωνίες τον Ιανουάριο του ’13, αγωνιζομένων ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές τον Οκτώβρη του ’13 και τον Απρίλη του ’14 και ενάντια στη δημιουργία ΧΥ.ΤΑ. στην Κερατέα τον Φλεβάρη του ’11, καθώς και οπαδών το ’12 και το ’15.).
Εκτός των άλλων, στο αντιτρομοκρατικό νομικό πλαίσιο πλέον περιλαμβάνεται, η ποινικοποίηση συμμετοχής σε “τρομοκρατική οργάνωση” χωρίς να απαιτείται η τέλεση κάποιας πράξης από πλευράς της, καθώς και η ποινικοποίηση της παροχής πληροφοριών και υλικών μέσων και της οικονομικής ενίσχυσης “τρομοκρατικών” οργανώσεων, ενώ προβλέπεται ευνοϊκότερη μεταχείριση σε όσους ρουφιανέψουν στις αρχές. Δίνεται, επίσης, η δυνατότητα στη δικαστική εξουσία να διογκώνει ποινές που επιβάλλονται σε αναρχικούς που συμμετέχουν ή κατηγορούνται για συμμετοχή σε επαναστατικές οργανώσεις (με πιο πρόσφατο παράδειγμα τις μακροχρόνιες ποινές που επιβλήθηκαν στoυς κατηγορούμενους γαι τη δεύτερη δίκη του Επαναστατικού αγώνα), να διώκει άτομα για “εγκωμιασμό τρομοκρατικών ενεργειών” (όπως συνέβη παλαιότερα με αλληλέγγυους στην υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα που πραγματοποίησαν κατάληψη στον real fm), να φυλακίζει συγγενείς κρατουμένων (όπως τη μητέρα και τη σύντροφο μελών της ΣΠΦ, καθώς και τη Μαρία Θεοφίλου), να ξαμολάει τα εκτελεστικά όργανα της αντιτρομοκρατικής στρατηγικής, τα ΕΚΑΜ, για την καταστολή απεργιών και την εκκένωση καταλήψεων, να εκδίδει ευρωπαϊκά εντάλματα σύλληψης για αγωνιστές.
Το αντιτρομοκρατικό αυτό νομοθέτημα συμπληρώνει την κατασταλτική στρατηγική κράτους και καπιταλισμού, στους κόλπους της οποίας εισάγονται διαρκώς νέα κατασταλτικά μέσα και τεχνικές: κάμερες στα αστικά κέντρα, τους χώρους εργασίας, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τεχνικές ταυτοποίησης υπόπτων μέσω βιομετρικών χαρακτηριστικών , καταγραφή συνομιλιών, επιβολή εξοντωτικών περιοριστικών μέτρων, βίαιη λήψη DNA, αποτυπωμάτων και φωτογραφιών, ενίσχυση υπάρχουσων αστυνομικών δυνάμεων(βλ. ομάδες ΔΙΑΣ, Δ ή Ο), αλλά και ο βασανισμός όσων αντιστέκονται στο καθεστώς ελέγχου και καταστολής Δεν έχει περάσει πολύς καιρός, άλλωστε, από το βασανισμό του συντρόφου Π. Ασπιώτη από μπάτσους πάνω στην προσπάθειά τους να του αποσπάσουν DNA. Μέσω αυτών των κατασταλτικών μεθόδων, η εξουσία, προσπαθεί από τη μία να απομονώσει τους αγωνιστές από τον πολιτικό και κοινωνικό τους περίγυρο αν όχι να τους εξοντώσει φυσικά, και από την άλλη να σπείρει το φόβο σε όσους στελεχώνουν ή πρόκειται να στελεχώσουν το στρατόπεδο της αντίστασης ενάντια στην επέλαση του καπιταλισμού, να αναχαιτίσει, εντέλει, την ίδια την επαναστατική προοπτική.
Παρόλα αυτά δεν είναι λίγα τα παραδείγματα αντεπίθεσης απο την πλευρά των αγωνιζομένων. Στον ελλαδικό χώρο κοιτώντας πίσω τα τελευταία 15 χρόνια βλέπουμε να αναπτύσσονται καμπάνιες ενάντια στον αυξανόμενο έλεγχο και την καταστολή εν’ όψει των ολυμπιακών αγώνων το 2004, αλλά και πολύμορφοι αγώνες ενάντια στα λευκά κελιά, στους τρομονόμους και κάποια χρόνια αργότερα στις αναθεωρήσεις τους. Πιο πρόσφατα, μάλιστα, την άνοιξη του 2015, πραγματοποιήθηκε ομαδική απεργία πείνας εντός τον φυλακών απο αγωνιστές με αιτήματα πέρα από την κατάργηση των φυλακών υψίστης ασφαλείας και την κατάργηση των αντι-τρομοκρατικών νόμων. Και εκτός ελλαδας, όμως, υπάρχουν παραδείγματα αγωνιστών που δεν υπέκυψαν στον τρόμο της κυριαρχίας που επιβλήθηκε με συνθήκες εκτακτης ανάγκης σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες το φθινόπωρο του 2015. Λίγες μέρες μετά το χτύπημα στη Γαλλία και την απαγόρευση συναθροίσεων, πολλοί ηταν αυτοί που πραγματοποίησαν συγκεντρωσεις και συγκρούστηκαν με τους μπατσους κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου συνεδρίου για την κλιματική αλλαγή που έλαβε χώρα στο Παρίσι, ενώ τελευταία είδαμε τη μαχητική διαδήλωση που έλαβε χώρα στη Ναντ της Γαλλίας ενάντια στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που επικρατεί μέχρι και σήμερα στη χώρα.
Σε αυτή την εποχή, που ο έλεγχος και η καταστολή εντείνονται, που ο φόβος απλώνεται όπου του δοθεί χώρος, που προσπαθούν να μας μετατρέψουν με καθε μέσο σε άβουλους και παθητικούς αποδέκτες της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, σε αυτή την εποχή γίνεται όλο και πιο φανερή η επιλόγη που πρέπει να κάνουμε. Η επιλογή του..
Να αγωνιστούμε με καθε δυνατό τρόπο ενάντια σε ό,τι μας καταδυναστεύει.
Να οργανωθούμε μακριά από διαμεσολαβήσεις και ιεραρχίες, να σχηματίσουμε δομές αντίστασης, κοινότητες αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε σχολείο και πανεπιστήμιο, σε κάθε φυλακή, απο όποια πλευρα των συνόρων και αν βρισκόμαστε.
Να οξύνουμε την επίθεση ενάντια στους εχθρούς των ζωών μας.
Να καταλύσουμε τον τρομονόμο στην πράξη.
από Κατάληψη Terra Incognita 11/04/2016 10:19 μμ.
Πόλεμο στην κρατική τρομοκρατία
Το κράτος κατέχει το μονοπώλιο της «νόμιμης» βίας, επεμβαίνει στις κοινωνικές σχέσεις, χρησιμοποιώντας την ωμή κρατική βία και τα μέσα αφομοίωσης, καταστέλλει κάθε εστία αντίστασης, ανατρεπτικού λόγου και πράξης απ’ τη μια και απ’ την άλλη υποδουλώνει συνειδήσεις με πλασματικές στιγμές ευτυχίας, προσφέροντας απλόχερα την εικονική ηδονή του καταναλωτικού παραμυθιού. Επιδίωξη του κράτους είναι να αποσπάσει την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση απέναντι στις «μεταρρυθμίσεις». Έννοιες, εξουσιαστικές σχέσεις, ηθικά στερεότυπα που αναπαράγουν οι κρατικοί θεσμοί αφομοιώνονται απ’ τα υποκείμενα της κοινωνίας για να ενταχθούν στη παραγωγική διαδικασία. Έτσι τα κράτη χειραγωγούν την κοινωνία, με διάφορα μέσα, ώστε να λειτουργεί για χάρη αυτών. Κάθε «παρανομία» που δε μπορεί να ελέγξει την εξοβελίζει και την ποινικοποιεί. Χρειάζονται όμως πρόσθετα μέτρα, περισσότερη οχύρωση. Προωθούνται έτσι νόμοι που βασίζονται πάνω σε μία ολόκληρη βιομηχανία επιτήρησης, ελέγχου, πειθαρχίας και εγκλεισμού που όχι μόνο χλευάζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια αλλά εκμεταλλεύονται και λεηλατούν όλο τον φυσικό κόσμο. Το ελληνικό κράτος σεβόμενο την ιστορική του ταυτότητα ως ο κατεξοχήν αρμόδιος μηχανισμός επιβολής και ελέγχου, αναδιαρθρώνεται, εξορθολογίζεται και συντονίζεται με άλλα κράτη, με σκοπό την δημιουργία νόμων-εκτρωμάτων, που απ’ τη μία θα καλύπτουν νομικά την εγκληματική αυθαιρεσία κράτους και κεφαλαίου και απ’ την άλλη θα αποτελούν το κλειδί για την περαιτέρω άμβλυνση των κοινωνικών εκρήξεων.
Ένας τέτοιος νόμος-έκτρωμα είναι και ο γνωστός αντιτρομοκρατικός νόμος και κάθε εξελικτική προσθήκη ανά τα χρόνια που αποβλέπει στην «πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος και της τρομοκρατίας». Η προετοιμασία και η συνεχής αναβάθμιση του νόμου αυτού είναι ένα έργο το οποίο έχει στόχο την ενίσχυση του κρατικού «νομοθετικού» οπλοστασίου. Το εξωφρενικό όμως του τρομονόμου έγκειται στο εξής: για να ισχύσει νομικά, πρέπει ξεκάθαρα η πράξη που τιμωρείται να αποτελεί απειλή για το δημοκρατικό πολίτευμα. Αυτομάτως έτσι γίνεται ιδεολογικό όπλο και τιμωρεί πολιτικά επιθετικές προς αυτό ομάδες. Κι αυτό είναι ξεκάθαρο όσον αφορά την εφαρμογή του στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό και ευρύτερο ριζοσπαστικό χώρο.
Ο πρώτος τρομονόμος 774, «περί καταστολής της τρομοκρατίας», ψηφίζεται το 1978 από την κυβέρνηση Καραμανλή. Καταργείται το 1983 έπειτα από απαίτηση των τότε σοσιαλιστών στο όνομα της δημοκρατίας. Η επόμενη προσπάθεια θέσπισης τρομονόμου γίνεται το 1990 από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους ψηφίζεται ο τρομονόμος 2928 του 2001 επιστεγάζοντας την αναβάθμιση των κατασταλτικών μεθόδων του ελληνικού κράτους. Οι ρυθμίσεις του νόμου αυτού περιλαμβάνουν τη νομιμοποίηση των ειδικών μέσων παρακολούθησης και ελέγχου, της άρσης του απορρήτου της προσωπικής επικοινωνίας, της πρόσβασης σε ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, της λήψης με κάθε τρόπο γενετικού υλικού, όχι μόνο για την άμεση ενοχοποίηση αλλά και για τη δημιουργία τράπεζας τέτοιου υλικού. Αναπροσαρμόζει το άρθρο 187 του ποινικού κώδικα «σύσταση και συμμορία» και εισάγει τον όρο της «εγκληματικής οργάνωσης», αναβαθμίζοντας και τις σχετικές ποινές. Ο νόμος αυτός ποινικοποιεί τη συμμετοχή σε οργάνωση, χωρίς να είναι αναγκαστικό να έχει διαπραχθεί κάποια πράξη. Ενθαρρύνει τη συνεργασία και τη ρουφιανιά θεσπίζοντας την ατιμωρησία, την απαλλαγή και ευεργετικές διατάξεις γενικά για όσους βοηθήσουν στην «εξάρθρωση της εγκληματικής οργάνωσης».
Όλες οι διατάξεις του τρομονόμου εμπεριέχουν τη δυνατότητα εκμηδένισης των αμφισβητιών. Είναι χαρακτηριστικό ότι διώκεται και η ένταξη σ’ αυτό που ορίζεται ως «εγκληματική οργάνωση», χωρίς να είναι απαραίτητο να έχει τελεστεί «αξιόποινη πράξη». Δεν τιμωρείται, δηλαδή, μόνο η πράξη αλλά και η πρόθεση. Ενισχυτικά προς τον 1ο τρομονόμο ήρθε ο νόμος 3251 του 2004 με την θέσπιση ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης. Το 2010 το κράτος αναβαθμίζει τον «τρομονόμο» 187 με την προσθήκη της διάταξης περί τρομοκρατικής οργάνωσης, στοχεύοντας ξεκάθαρα τις οργανώσεις ένοπλης επαναστατικής δράσης και τα μέλη αυτών, με τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο να αποτελεί την κύρια δεξαμενή εκφραστών της επαναστατικής βίας. Μετατρέποντας τον σε ιδεολογικό όπλο, αντεπιτίθεται και τιμωρεί πολιτικά ριζοσπαστικούς σχηματισμούς. Η ουσία της κατασταλτικής επίθεσης εκφράζεται εγκαινιάζοντας τις ειδικές συνθήκες κράτησης, χτίζοντας ταυτόχρονα δεκάδες νέες φυλακές. Παράλληλα κινείται και ο ιδεολογικός πόλεμος – να αποπολιτικοποιήσουν, δηλαδή, τις ένοπλες επαναστατικές δράσεις. Στιγματίζοντάς τες ως κοινό έγκλημα. Όπου βέβαια η καταστολή και ο εγκλεισμός δεν αρκούν για να κάμψουν το υποκείμενο, επιστρατεύεται η τακτική της επίθεσης στον περίγυρό του με την ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών σχέσεων, στοχεύοντας στην έμμεση αδρανοποίηση μέσω της ψυχολογικής πίεσης.
Από τη μεριά μας αντιλαμβανόμαστε ότι είναι χρέος απέναντι στους αγώνες μας, απέναντι στην ίδια την πολιτική μας ύπαρξη να στήνουμε κάθε φορά τα απαραίτητα αναχώματα που θα αναστέλλουν την ανεξέλεγκτη κατασταλτική επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου.
Η μόνη ρεαλιστική λύση για να σπάσουμε τα δεσμά της καταπίεσης, είναι η συνειδητή ρήξη με το υπάρχον και τους θεσμούς του, για την επανάσταση και την αναρχία. Μέσω της πολύμορφης δράσης να επιτεθούμε σε ότι καταδυναστεύει τις ζωές μας. Να συνεχίσουμε τους αδιάλλακτους αγώνες χωρίς καμία ανακωχή, χωρίς καμία συνθηκολόγηση. Η εξουσία μπορεί να αλλάζει όνομα, χρώμα, στρατηγική και ρητορεία όμως ποτέ δεν αλλάζει ρόλο. Η επίθεση του κράτους, μέσω της δημιουργίας ειδικού καθεστώτος εξαίρεσης, στους πολιτικούς κρατούμενους δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εικόνα από το μέλλον της γενικευμένης επίθεσης σε ολόκληρη την κοινωνία. Γι’ αυτό και εμείς πρέπει να θέσουμε τις απαραίτητες προϋποθέσεις έτσι ώστε οι κοινοί αγώνες των πολιτικών κρατουμένων και του κινήματος αλληλεγγύης εκτός των τειχών να αποτελέσει εφαλτήριο για τη συνολική κοινωνική και ταξική αντεπίθεση ενάντια στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική.
Οι νόμοι καταργούνται στα οδοφράγματα.
Θα μαχόμαστε στο πλευρό των κρατουμένων γιατί εκεί είναι η θέση μας.
Άλλωστε ό,τι αγαπήσαμε σε αυτόν τον κόσμο ήταν πάντα εναντίον του.
κατάληψη Terra Incognita
terraincognita.squat.gr