από Ακα 06/06/2016 7:20 μμ.
Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο φύλλο υπ’ αριθμ. 41 της αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2005. Παρά τις ορθές προσεγγίσεις στα βασικά θέματα που αφορούν την συνάρτηση φυλακής και ναρκωτικών ως μέσων καταστολής της ανθρώπινης φύσης, καθοριστική υπήρξε η λαίλαπα της αριστερής αυταπάτης και χειραγώγησης, η οποία τα μετέπειτα χρόνια σάρωσε το εξεγερσιακό πνεύμα που είχε φουντώσει από τα τέλη της δεκαετία του 1980, σπέρνοντας αυταπάτες με ανώδυνες και καθεστωτικού τύπου διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις, αλλά και με την άτυπη, ως ένα βαθμό, θεσμοθέτηση των συμμοριών, ως ρυθμιστικών συντελεστών σε ό,τι αφορά τα δεσμωτήρια και διαφθορεία των ανθρωπίνων προσωπικοτήτων…
Το κράτος οφείλει αν θέλει να διατηρήσει την κυριαρχία του να εφαρμόζει μια σειρά πρακτικών, που θα ελαχιστοποιήσουν τις πιθανότητες για την ανάπτυξη επιθετικών κινήσεων ενάντια σε αυτό. Οι κινήσεις των κυρίαρχων δεν είναι τυχαίες, αλλά μελετημένες και σε πολλές περιπτώσεις συνδυασμένες. Σχεδόν όλες από αυτές τις επικαλύπτει και με την ανάλογη επιχειρηματολογία, μέσω της οποίας επιδιώκεται η απόσπαση κάποιας κοινωνικής συναίνεσης στην κάθε του επί μέρους στόχευση. Θέλουν να έχουν πάντα μια απάντηση για όλα.
Οι φυλακές είναι ένας χώρος στον οποίο επιχειρείται η φυσική και πνευματική εξόντωση των ανθρώπων που βρίσκονται μέσα σε αυτή. Η φυλάκιση αποτελεί για τους κρατιστές ένα συνηθισμένο μέσο, που το χρησιμοποιούν για να «τιμωρήσουν» όσους ανθρώπους δρουν «παραβατικά», σύμφωνα πάντα με τη «λογική» της κυριαρχίας.
Επιτηδευμένα ακούμε τις λέξεις «παράνομο», «αντικοινωνικό», «κίνδυνος για την δημόσια τάξη», καθώς και πλήθος άλλων χαρακτηρισμών, όταν οι διάφοροι υπερασπιστές των καθεστώτων επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την ουσία της όποιας δράσης αναπτύσσεται σε βάρος τους. Και αυτές είναι πολλές, γιατί είναι πολύ περισσότερες οι αφορμές και οι αιτίες που γεννάει η κυριαρχία και η επιβολή της πάνω στην κοινωνία.
Οι εξουσιαστές επιχειρούν να απομονώσουν, να ξεκόψουν από τη φυσική του θέση, που είναι η κοινωνία και οι άνθρωποι, ο,τιδήποτε αντιστέκεται, ο,τιδήποτε αρνείται να συνάψει κάποιου είδους «συμφωνίας παράδοσης» με το κράτος.
Ο εγκλεισμός σε κελιά, σε χώρους απάνθρωπους και δομημένους με συγκεκριμένο τρόπο ώστε να αποξενώνεται ο άνθρωπος από τις φυσικές του λειτουργίες, είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα, της φυλάκισης των ανθρώπων. Για την κυρίαρχη προπαγάνδα πάντα υπάρχει κάποιος «λόγος», κάποιος νόμος που έχει «παραβιαστεί».
Αφού δρομολογηθεί και επιτευχθεί, με την αμέριστη συνεργασία της δικαστικής και αστυνομικής εξουσίας, η φυλάκιση ενός ανθρώπου, η εξουσία προσπαθεί στα πλαίσια του «σωφρονισμού», να πετύχει με διάφορους τρόπους την φυσική και πνευματική εξόντωση του. Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη του από τους υπαλλήλους του κράτους σε ότι αφορά και τις φυλακές και την επιθυμία τους για την παγίωση συνθηκών που θα εξυπηρετούν τους ειδικούς αλλά και τους γενικότερους σχεδιασμούς της κρατικής και καπιταλιστικής εξουσίας. Η χωροταξική θέση, η αρχιτεκτονική διαρρύθμιση, η διαμόρφωση και επιβολή ιεραρχικών σχέσεων και νοοτροπιών επίδειξης αυταρχισμού. Για να σπάσει ο τσαμπουκάς, για να καμφθούν οι αντιστάσεις, για να «προσκυνήσει» σωματικά και πνευματικά ο κρατούμενος τη «δύναμη της εξουσίας». Για να γίνει συνείδηση πως «εδώ τα πράγματα είναι άσχημα». Το κατά πόσο είναι εφικτός ο «σωφρονισμός» μέσα σε συνθήκες περιορισμένης κίνησης, μέσα σε κάγκελα, με δεσμοφύλακες και όλα τα άλλα, δεν θέλει και πολύ για να καταλάβει κάποιος… Αν και η κοινωνία και ειδικά όσοι έχουν «φιλοξενηθεί» στα ευαγή κρατικά «σωφρονιστικά» ιδρύματα, γνωρίζουν πως ο σωφρονισμός είναι η ιδεολογική σάλτσα για να κρυφθεί η γύμνια, η απανθρωπιά, η εγκληματική φύση των φυλακών.
Τα ναρκωτικά έχουν και εδώ το δικό τους ρόλο. Οι στυγεροί ανθρωποφύλακες δεν περιορίζονται στους βασανισμούς. Ό,τι έχουν και δεν έχουν, ό,τι μπορεί να φανταστεί το αρρωστημένο μυαλό τους, πραγματώνεται πάνω σε ανθρώπους, με σαδισμό, με κυνικότητα, με στυγνό και εγκληματικό τρόπο. Έχει αναχθεί σε ολόκληρη επιστήμη και τεχνική η διαχείριση ανθρωπίνων ζωών από αυτούς που νομίζουν, στηριγμένοι στη δύναμη που αντλούν από τους θεσμούς, ότι μπορούν να κυβερνούν τους ανθρώπους. Οι εξουσιαστές δε διστάζουν να πειραματίζονται με σκοπό την εξεύρεση τεχνικών και πρακτικών που θα μετατρέψουν σε ακόμα πιο εφικτή συνθήκη την καθυπόταξη, την καταστολή των ανθρώπων, και δη των φυλακισμένων… Τα Αμπού Γκράιμπ και τα Γκουαντανάμο της εποχής μας είναι ο κανόνας που οι εξουσιαστές θέλουν να επιβάλλουν παντού. Και στον Κορυδαλλό και σε όλα τα κολαστήρια του εγκλεισμού ανθρώπων…
Η σχέση ναρκωτικών και φυλακής διακατέχεται από μια συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα, που έγκειται στις συνθήκες επιβίωσης των έγκλειστων.
Η καθημερινότητα μέσα στα κρατικά μπουντρούμια δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για το ξέσπασμα εξεγέρσεων. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως η εξέγερση είναι προνόμιο κάποιων κοινωνικών τμημάτων ή ομάδων. Απλά για κάποιες από αυτές τα δεδομένα της καταπίεσης την καθιστούν πιο πιθανή. Κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα από την εμπειρία και την ιστορική διαδρομή. Ο ανελέητος πόλεμος στο μυαλό, το σώμα, την ψυχή, η καταρράκωση της αξιοπρέπειας, η σύνθλιψη της ανθρωπινότητας, οι στερήσεις, η βία δεν είναι κάτι που μπορεί να πραγματώνεται χωρίς να προκαλεί δυσαρέσκεια, που κάποιες φορές θα εκδηλωθεί με βίαιες πράξεις και διαθέσεις.
Το κράτος, λοιπόν, χρησιμοποιεί τα ναρκωτικά και στις φυλακές, όπως και σε άλλους χώρους, με σκοπό την αποτροπή δημιουργίας καταστάσεων εχθρικών απέναντι στο ίδιο και τις συνθήκες που έχει επιβάλει, όπως αυτές εκδηλώνονται στο κάθε αντίστοιχο πεδίο.
Ο εξαρτημένος δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν άνθρωπος, δεν είναι δυνατό να στραφεί ενάντια στους δυνάστες του, γιατί πολύ απλά είναι παρασυρμένος σε κόσμους και καταστάσεις ξένες με την πραγματικότητα. Είναι πολύ βολικό για τους κρατούντες οι κρατούμενοι να έχουν μετατραπεί σε οντότητες που περιστρέφουν τα πάντα στην ανίχνευση τρόπων που θα τους εξασφαλίσουν τη δόση τους. Αντί να προωθείται η επικοινωνία, η ανταλλαγή απόψεων, η ανθρώπινη συνεύρεση, η κοινή αντίληψη για την κοινή θέση και μετέπειτα η κοινή δράση, τα ναρκωτικά επιτυγχάνουν την αποξένωση, την αναζήτηση των ψευδαισθήσεων, τον πνευματικό και αργότερα φυσικό θάνατο των κρατουμένων.
Η περιθωριοποίηση, η απόπειρα για κατασκευή στερεοτύπων δεν λείπει και αυτό πάλι το καλλιεργεί έντεχνα η εξουσία για προφανείς λόγους. Οι έξω από τις φυλακές άνθρωποι πρέπει να αισθάνονται διαφορετικοί και διαχωρισμένοι με τους μέσα. Γιατί, λέει η κυρίαρχη προπαγάνδα, οι «μέσα» είναι κατώτεροι, είναι περιθωριακοί, είναι καμένα χαρτιά, είναι οι απόκληροι της κοινωνίας και των αποδεκτών ορίων της, πόσο μάλλον δε όταν είναι χρήστες.
Έτσι, καθορίζεται πως καμία αλληλεγγύη δεν τους πρέπει, καμία συνείδηση της κοινής ταυτότητας, δηλαδή πως και οι μέσα και οι «έξω» είναι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι από την κυριαρχία του κράτους, του κεφαλαίου και των μηχανισμών τους, που απλά βιώνουν με διαφορετικούς όρους την τυραννία της εξουσίας.
Το κράτος κινείται προς την κατεύθυνση της διάδοσης παρόμοιων ιδεολογημάτων που αποπροσανατολίζουν και το από-ενοχοποιούν στο κοινωνικό υποσυνείδητο. Για παράδειγμα, ισχυρίζονται κάποιοι ότι, «οι τοξικομανείς, είτε βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα των φυλακών, είτε όχι, δεν πρέπει να γίνονται αντιληπτοί ως παθογενή θύματα ενός ακόμα βρώμικου σχεδίου της εξουσίας, αλλά ως μιάσματα, εχθροί, παράσιτα».
Βέβαια, είναι αρκετά τα παραδείγματα, και στον ελλαδικό χώρο, όπου δεν έγινε κατορθωτό να επικρατήσουν τα κρατικά κόλπα και τεχνάσματα. Φωτιές ξέσπασαν πνίγοντας έστω και πρόσκαιρα στους καπνούς τους τη σαπίλα του πολιτισμού, και ειδικότερα τον κόσμο της καθημερινής κράτησης. Έτσι, μετά το ξέσπασμα εξεγέρσεων, το κράτος και οι υπάλληλοι του μεταχειρίστηκαν το όπλο των ναρκωτικών για να ξεμπερδέψουν από ανεπιθύμητες καταστάσεις και πρόσωπα.
Όταν οι άνθρωποι των φυλακών καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες, να δράσουν σύμφωνα με την ανθρωπινότητά τους, να εξεγερθούν, τότε χτυπάει συναγερμός για το κράτος. Και τότε έρχεται η ώρα να επιστρατευθούν τα διάφορα πρωτοπαλίκαρα και οι υπάλληλοι των φυλακών, που τους σιγοντάρουν, να διαμεσολαβήσουν για την «υπέρβαση της κρίσης». Κάποιες φορές χρησιμοποιείται η κτηνώδης βία των ΜΑΤ. Άλλοτε, και ίσως συνηθέστερα, ο κατασταλτικός και απάνθρωπος ρόλος των ναρκωτικών… Γιατί αυτό που φοβούνται είναι οι αστείρευτες δυνατότητες της ανθρώπινης δράσης, της εξεγερτικότητας, της απέχθειας για κάθε τι εξουσιαστικό. Για αυτό χρησιμοποιούν και τα ναρκωτικά… Ναρκωτικά και εξουσία, σημαίνουν θάνατο, υποταγή, καταστολή. Η ελευθερία, η ζωή, ο αγώνας για την κατάκτηση τους σημαίνει τον θάνατο και της εξουσίας και των ναρκωτικών. Όσο ο πόλεμος μεταξύ των ανθρώπων και της εξουσίας συνεχίζεται, οι κυρίαρχοι θα χρησιμοποιούν τα ναρκωτικά ως όπλο ενάντια στους εχθρούς τους, δηλαδή τους ανθρώπους και την κοινωνία.
Μια άλλη παράμετρος που αν θυμηθεί κανείς την επικαιρότητα των προηγούμενων μηνών, Γιοσάκηδες, Βαβύληδες κλπ., είναι και η σχέση κράτους και εμπόρων, η προστασία δηλαδή των εξουσιαστικών μηχανισμών σε δικά τους παιδιά που συντελούν στην παραγωγή συγκεκριμένου «έργου», όσο αφορά το κέρδος από τα ναρκωτικά. Η αποφυλάκιση διάφορων εκλεκτών του κράτους είναι δεδομένη συνθήκη που σχετίζεται με τη συνέχιση ενός εγκλήματος που σκοτώνει ανθρώπους και από την άλλη δίνει τη δυνατότητα σε μερικά καθάρματα να πλουτίσουν, να κερδίσουν την εύνοια κάποιων ισχυρών και τα παρεπόμενα προνόμια.
Σε κάθε πεδίο της καθημερινής μας δραστηριοποίησης θα πρέπει να δίνουμε μάχες ενάντια στην εξουσία, τους σχεδιασμούς της, τα μέσα που μεταχειρίζεται για να καθυποτάξει τους ανθρώπους και την ελευθερία. Γιατί χωρίς ουσίες και εξαρτήσεις θα καταργήσουμε τα κάγκελα, τις φυλακές, τους μπάτσους, τα σύνορα και τα αφεντικά…
Αναρχικός Πυρήνας ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ