https://athens.indymedia.org/post/1563137/
από Α/Α 21/09/2016 1:21 μμ.
Αν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει με τους δικαστές, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα…
Εφετείο Σ.Π.Φ. – Η υποκρισία των δικαστών – Τσάκαλος Χρήστος
Απόσπασμα από την τοποθέτηση του μέλους της Σ.Π.Φ. Τσάκαλου Χρήστου στη συνεδρίαση του εφετείου της ΣΠΦ στις 16 Σεπτέμβρη.
Σχετικά με τα όσα ακούστηκαν στις ενστάσεις, θέλω να πω δυο λόγια για το ζήτημα του “πολιτικού εγκλήματος” δηλαδή της αναγνώρισης ότι σε αυτό το δικαστήριο δικάζονται πολιτικές πράξεις.
Η έννοια του πολιτικού εγκλήματος εμφανίζεται το 1830 στον γαλλικό συνταγματικό χάρτη μετά την Γαλλική Επανάσταση. Στην ελλάδα το σύνταγμα του 1944 προέβλεπε “ότι τα πολιτικά εγκλήματα δικάζονται υπό των ενόρκων”.
Τι είναι όμως “πολιτικό έγκλημα” σύμφωνα ακόμα και με τη γλώσσα της εξουσίας.
Υπάρχουν 3 θεωρίες:
Η πρώτη είναι υποκειμενική. Σύμφωνα με αυτήν το κίνητρο του δράστη είναι αυτό που χαρακτηρίζει μια πράξη ως πολιτική ή όχι.
Η δεύτερη είναι η αντικειμενική, που αδιαφορεί για τα κίνητρα και χαρακτηρίζει πολιτικό έγκλημα αυτό που προσβάλλει “έννομα αγαθά πολιτικής φύσεως”.
Η τρίτη είναι η μεικτή που συνδέει τα κίνητρα με τα “έννομα αγαθά” που πλήττονται.
Και για τις τρεις θεωρίες, η υπόθεση Σ.Π.Φ. ανήκει στην κατηγορία του “πολιτικού εγκλήματος”.
Τα κίνητρα είναι πολιτικά, όπως και οι στόχοι που χτυπήθηκαν. Εδώ δικαζόμαστε για δύο βομβιστικές επιθέσεις στα σπίτια δύο υπουργών (του πρώην υφυπουργού εσωτερικών Π. Χηνοφώτη και του πρώην υπουργού παιδείας Γ. Αρσένη) καθώς και για την έκρηξη στο υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης.
Άρα η υπόθεση αυτή σύμφωνα με τις δικές σας θεωρίες θα έπρεπε να εξεταστεί από ενόρκους.
Για εμάς φυσικά κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να δικάσει μια αναρχική οργάνωση, αλλά θα επανέλθω μετά σε αυτό το ζήτημα.
Φαίνεται λοιπόν πως η υποκρισία της δικαιοσύνης έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Γιατί ποιος πιστεύει ότι, ιδιαίτερα σήμερα που συντελείται μια κοινωνική γενοκτονία θα βρίσκονταν ένορκοι που θα θλίβονταν για την επίθεση σε υπουργούς και υπουργεία.
Για αυτό υπήρξε μια εφεδρική ερμηνεία του νόμου, η οποία λέει “δεν αρκούν τα κίνητρα, δεν αρκούν οι αντικειμενικοί στόχοι, ΑΛΛΑ για να αναγνωριστεί ως πολιτικό το “έγκλημα” θα πρέπει να υπάρχει επικινδυνότητα της ανατροπής του πολιτεύματος.” Χρησιμοποιώντας αυτό το παραθυράκι, αυτήν την βολική “έξοδο κινδύνου” τα δικαστήρια αρνούνται να αναγνωρίσουν τον πολιτικό χαρακτήρα των αντάρτικων οργανώσεων.
Δηλαδή αποδέχονται ότι τα κίνητρα και οι στόχοι που χτυπήθηκαν είναι πολιτικά ΟΜΩΣ ερμηνεύουν ότι δεν υπήρχε επικινδυνότητα για το πολίτευμα.
Μέχρι εδώ καλά… υπάρχει όμως ένα νοηματικό κενό.
Πώς είναι δυνατόν για πράξεις οι οποίες τελικά δεν χαρακτηρίζονται επικίνδυνες για το καθεστώς τελικά να θεσπίζονται τρομονόνοι 187Α και ειδικές διατάξεις λόγω της επικινδυνότητας των “εγκλημάτων”.
Γιατί για αυτό το λόγο μας επιβλήθηκε ο αντιτρομοκρατικός 187Α, που είναι ο πιο σκληρός νόμος, κάτι που ομολογούν και οι ίδιοι οι δικαστές.
Πώς υπάρχει αυτή η αντίφαση;
Ο λόγος είναι απλός. Λένε πως ο καλύτερος τρόπος να πολεμήσεις τον εχθρό σου, είναι να μην του αναγνωρίσεις την ταυτότητά του. Η εξουσία αρνείται ότι υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι και “πολιτικό έγκλημα” γιατί αν το αναγνώριζε θα έπρεπε να παραδεχτεί ότι υπάρχει επαναστατικός πόλεμος.
“Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι” λένε κάποιοι… το ίδιο είπε και ο υπουργός δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλος.
Η μνήμη όμως, είναι ο καλύτερος κριτής. Σε περίοδο δημοκρατίας υπήρχε η Μακρόνησος, ο Άη Στράτης και πολλοί ακόμα τόποι εξορίας πολιτικών κρατουμένων.
Επίσης εδώ εμφανίζεται ένα πολιτικό φαινόμενο.
Όταν πραγματοποιείται ένας αγώνας στο εσωτερικό μιας χώρας, η επίσημη προπαγάνδα και οι ηθικοί αυτουργοί της τον συκοφαντούν για να τον απονοηματοδοτήσουν. Όταν όμως συμβαίνει σε άλλες χώρες τον αναγνωρίζουν στα πλαίσια του δημοκρατικού πλουραλισμού.
Για παράδειγμα όταν γίνονται συγκρούσεις σε διαδηλώσεις στην Ελλάδα, τα ΜΜΕ οργιάζουν για τους “μπαχαλάκηδες”, τους “γνωστούς αγνώστους”, το “εξαρχιστάν”… Όταν όμως γίνονται διαδηλώσεις με συγκρούσεις σε άλλες χώρες στην Ιταλία, στην Αγγλία, στην Γαλλία, τότε οι “μπαχαλάκηδες” γίνονται “οργισμένοι νεαροί”, και “διαδηλωτές”.
Το ίδιο συμβαίνει και με την δικαιοσύνη σας.
Το 1976 συλλαμβάνεται στη Ελλάδα ο αγωνιστής Ρολφ Πόλε κατηγορούμενος για μέλος της γερμανικής “τρομοκρατικής οργάνωσης ΡΑΦ”. Όταν οι γερμανικές αρχές ζητούν την έκδοσή του, το ελληνικό δικαστήριο αποφάσισε πως “ο Πόλε διώκεται στη Δ. Γερμανία για πολιτικά εγκλήματα” και ακυρώνει την έκδοση. Και μιλάμε για την επαναστατική οργάνωση ΡΑΦ που μόνο και μόνο η έκφραση συμπάθειας προς αυτήν, ποινικοποιούνταν απ’ την γερμανική δικαιοσύνη. Βέβαια για την ιστορία, λίγες μέρες μετά κατόπιν πιέσεων του Γερμανού καγκελάριου Χέλμουτ Σμιτ, ο Άρειος Πάγος ακύρωσε την απόφαση και άσκησε πειθαρχική δίωξη εναντίον των δικαστών και ο Πόλε εκδόθηκε.
Το 1987 πάλι ελληνικό δικαστήριο ακυρώνει την έκδοση του Ιταλού αγωνιστή Μαουρίτσιο Φολλίνι που κατηγορείται για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία, αναγνωρίζοντας ότι πρόκειται για “πολιτικό έγκλημα”.
Το 1997 ελληνικό δικαστήριο ακυρώνει την έκδοση του Ενρίκο Μπιάνκο στην Ιταλία, που και αυτός κατηγορείται για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, αποφασίζει ότι τα αδικήματα έχουν πολιτικό χαρακτήρα.
Η ΡΑΦ και οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στη Γερμανία και στην Ιταλία θεωρούνταν “τρομοκρατικές οργανώσεις” όπως ακριβώς θεωρούνται στην Ελλάδα η Σ.Π.Φ., η Σέχτα Επαναστατών, ο Επαναστατικός Αγώνας, η 17 Νοέμβρη.
Όμως ποτέ σε αυτές τις περιπτώσεις δεν αναγνωρίστηκε ο πολιτικός χαρακτήρας των οργανώσεων αυτών.
Ο λόγος είναι απλός, λέξεις, υποτάσσονται στην εξουσία και νοθεύουν στην ιστορία.
Σήμερα οι δικαστές αρνούνται τον πολιτικό χαρακτήρα των πράξεων μας, όπως ακριβώς έκαναν και οι προκάτοχοί τους.
Μας λέτε “τρομοκράτες”, όπως “τρομοκράτες” ονόμαζαν οι Γερμανοί ναζί, τους Γερμανούς αντιφασίστες που αγωνίζονταν ενάντια στον Χίτλερ.
Μας λέτε “τρομοκράτες” όπως “τρομοκράτες” και “ληστοσυμμορίτες” ονόμαζαν οι Έλληνες δωσίλογοι τους αντάρτες του ΕΛΑΣ.
Η ιστορία απλώς επαναλαμβάνεται.
“Δεν διώκεται στην δημοκρατία κανένας για τις ιδέες του”
Προφανώς, αν και στις δύο τελευταίες δίκες της Σ.Π.Φ., είχαμε διώξεις για κείμενά μας.
Όμως στην πραγματικότητα, οι ιδέες δίχως πράξεις είναι υποκριτικές, δειλές και πεθαμένες.
Όντως διωκόμαστε για πράξεις που άλλωστε τις υπερασπιζόμαστε έχοντας αναλάβει την ευθύνη, οι οποίες εκφράζουν τις ιδέες μας.
Για να στηρίξει την άποψη ότι δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι και πολιτικό έγκλημα, ο λακές της εξουσίας και συστημικός καθηγητής συνταγματικού δικαίου Αλεβιζάτος γράφει… “Όπως εδώ και χρόνια υποστηρίζω οι συλληφθέντες για ένοπλες οργανώσεις, θα πρέπει να καταδικάζονται απερίφραστα πολιτικά και ποινικά να αντιμετωπίζονται ως μέλη εγκληματικών οργανώσεων.”
Το αποκορύφωμα της αντίφασης.
Για ποιο λόγο ένα ποινικό αδίκημα να καταδικαστεί πολιτικά.
Για ποιο λόγο κάθε φορά μετά από μια αντάρτικη ενέργεια, απαιτείται η πολιτική καταδίκη από τα κόμματα.
Ξέρετε καμία περίπτωση κλέφτη, εμπόρου ναρκωτικών, ληστή, απατεώνα που να ζητήθηκε η πολιτική καταδίκη.
Μόνο αν έχει πολιτικά χαρακτηριστικά μια πράξη έχει νόημα να της αντιπαρατεθεί κάποιος πολιτικά.
Αυτοί λοιπόν που αρνούνται την ύπαρξη πολιτικού εγκλήματος και πολιτικών κρατουμένων είναι οι ίδιοι που με το άγχος και τη στάση τους αποδεικνύουν ότι υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι και η εντολή της εξουσίας είναι να θαφτούν στη φυλακή.
Άλλωστε οι ίδιοι οι δικαστικοί λειτουργοί αποδεικνύουν ότι υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι.
Εδώ και μήνες η εισαγγελέας των φυλακών Κορυδαλλού, αρνείται να δώσει άδεια στον Δ. Κουφοντίνα μέλους της 17Ν, ενώ έχει συμπληρώσει τον χρόνο έκτισης της ποινής του, καθώς όπως γράφει η ίδια στην απορριπτική της απόφαση “οι ιδέες του είναι επικίνδυνες και στο παρελθόν με κείμενά του έχει στηρίξει τις τρομοκρατικές οργανώσεις Πυρήνες της Φωτιάς και Ε.Λ.Α.”
Γνωρίζεται πολλές περιπτώσεις “ποινικών κρατουμένων” που η εισαγγελέας αρνείται άδεια “λόγω ιδεολογίας”;
Αν αυτό δεν είναι απόδειξη της ύπαρξης πολιτικών κρατουμένων, τότε τι είναι;
Κλείνοντας να υπενθυμίσω ότι απ’ την πρώτη στιγμή της προφυλάκισής μας, εφαρμόστηκαν εναντίον μας ειδικές συνθήκες κράτησης.
Ενώ σχεδόν όλοι οι “ποινικοί κρατούμενοι” προφυλακίζονται σε φυλακές υποδίκων μέχρι να γίνει η δίκη τους, εμείς που συμμετέχουμε την Σ.Π.Φ. διασκορπιστήκαμε 500 και 600 χιλιόμετρα (Γρεβενά, Κέρκυρα, Κομοτηνή, Τρίκαλα κ.α.) μακριά από την Αθήνα σε κλειστές φυλακές, σε πτέρυγες προστασίας χωρίς να έχουμε καμία επικοινωνία μεταξύ μας.
Είναι ακριβώς το ίδιο σύστημα, που εφαρμόζεται στους Βάσκους κρατούμενους της ΕΤΑ που το ισπανικό κράτος τους διασκορπίζει μακριά από την χώρα των Βάσκων για να τους σπάσει το ηθικό.
Ακόμα και τώρα που μιλάμε κάποιοι από εμάς κρατούμαστε σε ειδικές συνθήκες κράτησης στα υπόγεια των φυλακών Κορυδαλλού απομονωμένοι από τον γενικό πληθυσμό των φυλακών.
Αν όλα αυτά δεν αποδεικνύουν ότι υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι και ότι η υπόθεση της Σ.Π.Φ. είναι μια πολιτική δίκη, τότε η λογική υποχωρεί.
Είναι αυτό που λένε.. αν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει με τους δικαστές, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα…