Από σύντροφο Ν.Π
Έληξε η αιχμαλωσία του 6χρονου παιδιού και δύο πράγματα μου μένουν σαν γεύση. Η αποκρουστική εικόνα της αριστερής κυβέρνησης και η κατάντια κάποιων να ρίχνουν δηλητήριο την στιγμή που ένας άνθρωπος βρίσκεται με αλυσίδες στα χέρια των μπάτσων και του έχουν απαγάγει το παιδί.
Για το κράτος δεν χρειάζεται σχόλιο. Είναι περιττό. Για τους ανθρώπους όμως σκέφτομαι τούτο:
Σε τρεις περιπτώσεις υπάρχει μια νομιμοποιητική επίφαση αυτού του φθόνου. Να είναι κάποιος ζηλωτής μιας εκ διαμέτρου αντίθετης πολιτικής θεώρησης (πχ νεοναζί της χρυσής αυγής), να έχει τραυματική εμπειρία από ενέργεια αντάρτικου πόλης (πχ να είναι συγγενής κάποιου που εκτελέστηκε) ή να ξεχειλίζει από ζήλια για την Πόλα (πχ για την εμπειρική της διαδρομή, ή την θεωρητική της κατάρτιση, ή την μητρότητα της, ή το τσαγανό της, ή την θέση που δικαίως κατέκτησε στην ιστορία κλπ).
Η πρώτη περίπτωση είναι λογική και αναμενόμενη. Η γνωστή θρασύδειλη μοχθηρία. Η δεύτερη περίπτωση άπτεται της ανθρώπινης φύσης. Η κυριαρχία την αδυναμιών. Η τρίτη περίπτωση όμως είναι ντροπιαστική.
H αιχμαλωσία του μικρού Βίκτωρα έληξε αλλά η ομηρία των επαναστατριών ανταρτισσών τώρα αρχίζει…Σύντροφοι/ισσες θα συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα της απελευθέρωσης ?
ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ