https://athens.indymedia.org/post/1581524/
15/12/2017 12:37 μμ.
Σχισμένα κελιά και τρικυμιώδης απολήξεις των νεύρων.
Εν αρχή ην η επνάσταση.
(Αφιερωμένο στο Νίκο Μαζιώτη και την Πόλα Ρούπα)
Παγωμένη η πένα εντατικά αναζητά
ξανά τη γραφή. Μα τι να γράψεις.
Υπολείμματα μπαταρίας πεσμένα στο πάτωμα.
Ιστώδεις σχισμές αραχνών να
εξεγείρονται απέναντι στο κουκούλι
που έφτιαξαν. Και μέσα δυο
απεργοί πείνας. Σαν να
αχνοφαίνεται ένα λευκό
φως που τρυπάει
τους τοίχους.
Να ‘ναι αυτό η
Ελευθερία.
Μες στον κοχλάζοντα
πυρήνα μιας, δυο καρδιών
που χτυπάει ακόμα
το αίμα σαν κοχλάζει
από κόκκινο γίνεται
τρικυμιώδες. 35η προς
36η μέρα σκληρής
απεργίας πείνας.
Το κράτος δολοφονεί.
Με την ελαφρότητα
της σιωπής, με τη εκούσια χρήση
των σχισμάτων. Το κράτος δολοφονεί.
Αργά σταθερά νομοθετεί λέξεις που
γεννούν γκιλοτίνες. Ο κάθε ένας και η κάθε
μία θα έχει την προσωπική του
γκιλοτίνα. Για αυτοχρήση είτε
ενάντια στον εαυτό του είτε
ενάντια στο διπλανό του.
Καπιταλισμός. Δωρεάν
μοιράζονται αυτές οι
γκιλοτίνες.
Σπουδαία εφεύρεση
της γαλλικής επανάστασης.
και κάπου εκεί. Μέσα
και ανάμεσα στην
κόψη της λάμας
που πέφτει αργόσυρτα
σαν σε slow motion.
Δυο επαναστάτες. Με υψωμένες
τις γροθιές. με το
χαμόγελο
ελαφρύ και τεντωμένο απ’ τις παρισινές
κομμούνες. Φρενάροντας τη λεπίδα της
υποταγής με το σώμα τους. κόβοντας
τη λάμα πριν τους κόψει, με τη
σάρκα τους. Τι παράδοξο μια
σάρκα να συνθλίβει το οξύ
ατσάλι της διαγώνιας λεπίδας. Η στάση απλή
καταληπτή στο πλήρωμα
της μερικής της έκστασης.
Στη συνειδητότητα
της άρνησης της
υποταγής. Στην
άρθρωση της επαναστατικής
πράξης. Εις τους αιώνας
των αιώνων. Όσο φθίνει
η σάρκα που τρώει τη σάρκα της.
Ύστατο και μοναδικό μέσο αντίστασης.
σπάνε να σπάνε οι μαύροι
τσιμενταρισμένοι
τείχη των
λευκών
κελιών. Το φως να τρυπάει τις χαραμάδες
και εισβάλει ως άνοιξη στα
τσιμεντένια κελιά. Ο κοχλασμός
της καρδιάς να γίνεται ήλιος και
κάθε της χτύπος, βαρύς γδούπος
εκκωφαντικός στα στομάχια
των προσκυνημένων.
Ελευθερία ή τίποτα.