https://athens.indymedia.org/post/1581940/
25/12/2017 12:01 μμ.
Δεν είναι του παρόντος να μιλήσω για λάθη ή για παραλήψεις, πάντως το σίγουρο είναι ότι αλάνθαστοι είναι μόνο οι πεθαμένοι, να πω επίσης σαν αυτογνωσία πρέπει να γνωρίζουμε ότι, εμείς οι ζωντανοί εκτός των άλλων είμαστε και τα λάθη μας, όσα δεν διορθώνονται τα κουβαλάμε σε όλη μας τη ζωή, μας τυραννούν και μόνο όταν αποθάνουμε απαλλασσόμαστε από αυτά.
Νίκος Μαζιώτης / Πόλα Ρούπα και η σχετικότητα του χρόνου
Δεν είναι του παρόντος να μιλήσω για λάθη ή για παραλήψεις, πάντως το σίγουρο είναι ότι αλάνθαστοι είναι μόνο οι πεθαμένοι, να πω επίσης σαν αυτογνωσία πρέπει να γνωρίζουμε ότι, εμείς οι ζωντανοί εκτός των άλλων είμαστε και τα λάθη μας, όσα δεν διορθώνονται τα κουβαλάμε σε όλη μας τη ζωή, μας τυραννούν και μόνο όταν αποθάνουμε απαλλασσόμαστε από αυτά.
Δυο μικρές προσωπογραφίες
- Τον Νίκο Μαζιώτη τον γνώρισα το 1990 ήταν τότε περίπου είκοσι χρονών, μαζί στο σπίτι μου στα ταμπούρια Κερατσινίου συντάξαμε ένα από τα κείμενα του για την άρνηση στράτευσης, μαζί (και με άλλους εννοείται) δημιουργήσαμε τον Σύνδεσμό Αντιρρησιών Συνείδησης , ο Νίκος ερχόταν και στο αναρχικό στέκι που είχαμε φτιάξει σαν αναρχικές ομάδες Δραπετσώνας- Κερατσινίου και Αναρχοκομουνιστκός Πυρήνας Άνω Λιοσίων στην περιοχή Αγία Σοφία στον Πειραιά δίπλα στα Μανιάτικα. Αργότερα φιλοξενήθηκε για λίγο στο πατρικό μου στα Λιόσια και δούλευε σε ένα εργοστάσιο παιδικών επίπλων στον Ασπρόπυργο, ήταν καλός μάστορας μαραγκός μου έλεγαν.
Τρία πράγματα μου έκαναν εντύπωση στον Νίκο:
Πρώτο, – αν και νεαρός – ήταν σε αντίθεση με το πλειοψηφικό ρεύμα του αναρχικού χώρου εκείνη την περίοδο που ήταν αντιπρολεταριακό. Ο Νίκος ήταν ενάντια στην αντιπρολεταριακή μόδα της εποχής είχε μέσα στην σκέψη και το λεξιλόγιο του το προλεταριάτο και την εργατική τάξη, ο Νίκος σαν παιδί της εργατικής τάξης ήταν/είναι γνήσιο προλεταριακό στοιχείο.
Δεύτερο, ήταν -για την ηλικία του- πολύ διαβασμένος τόσο θεωρητικά όσο και ιστορικά που δεν το κρύβω αρκετές φορές σε συζητήσεις με έπιανε αδιάβαστο.
Τρίτο, είχε τόσο αναπτυγμένη την ηθική μέσα του που του “έβαζα χέρι”. Ο Νίκος ήταν/είναι η προσωποποίηση του αναρχικού μοραλισμού και μάλιστα σε μαζοχιστικό βαθμό, προτιμούσε να στερείται μικροαπολαύσεις της ζωής να ζει λιτά σαν “κοσμοκαλόγερος” ή αν προτιμάτε σαν τους αρχαίους κυνικούς φιλόσοφους γιατί πίστευε και μάλλον πιστεύει ακόμα ότι από τους μικρο συμβιβασμούς ξεκινάς και φτάνεις στους μεγάλους. Ο Νίκος δεν είναι ούτε μακιαβελικός ούτε νετσαγεφικος τύπος, ο Νίκος δεν ήταν/είναι ποτέ ο “σκοπός αγιάζει τα μέσα”, ο Νίκος – εν μέρει – είναι τα λάθη του, όλοι είμαστε και τα λάθη μας . Ο Νίκος ρίσκαρε τη συλλήψη του γιατί είναι ενάντια – και όσο δύναται – στις παράπλευρες απώλειες, γιατί είναι αναρχικός και όχι πολιτικός τζιχαντιστής, τέλος ο Νίκος δεν είναι και δεν το παίζει πρωτοπορία και είναι ενάντια στην λενινιστική – μπολσεβίκικη εκδοχή της.
Ο Νίκος – σαν παρελθόν – είναι η ιστορική συμπύκνωση του παγκόσμιου αναρχικού κοινωνικού κινήματος, είναι γνήσιο ρομαντικό (με την καλή έννοια του ρομαντισμού ) επαναστατικό υποκείμενο.
Ο Νίκος – σαν μέλλον – στις αναλύσεις του είναι έτη φωτός μπροστά από πολλούς εγχώριους αναρχικούς/ες, είναι η σχετικότητα του χρόνου, γιατί σύμφωνα με τον πατέρα της σχετικότητας Αϊνστάιν αν τρέχεις με την ταχύτητα του φωτός τα έχεις όλα μπροστά σου, παρελθόν, παρόν και μέλλον. Ο Νίκος δεν είναι προφήτης ή ήρωας, είναι ένας από/σαν εμάς, με τις αντιφάσεις του, τις αδυναμίες του, τα προτερήματα και μειονεκτήματα του, είναι ένας θνητός, όμως ταυτόχρονα είναι αυτό που θα έπρεπε να είμαστε όλοι εμείς οι καταπιεσμένοι- εκμεταλλευόμενοι της σημερινής εποχής, ένας στην πράξη επαναστατημένος άνθρωπος.
- Την Πόλα (Παναγιώτα) Ρούπα την γνώρισα λίγο αργότερα, πηγαίνοντας στην κατάληψη “Βίλα Αμαλία” για μια εκδήλωση (δεν θυμάμαι ποια), κάθισα στο μπαράκι και παράγγειλα ένα ποτό λέγοντας στο άτομο που ήταν μέσα από την μπάρα “κοπελιά μου βάζεις ένα ουισκάκι παρακαλώ” μου απαντάει κοιτώντας με με αυστηρό ύφος “γιατί κοπελιά και όχι συντρόφισσα;” ομολογώ ότι κόμπλαρα και σκέφτηκα από μέσα μου τι θέλει τώρα αυτή η ωραία νεαρά, κουβέντα; της λέω οκ και διορθώνοντας την παραγγελία λέω “ συντρόφισσα μου βάζεις ένα ουισκάκι παρακαλώ” σκάει ένα χαμόγελο, μου βάζει το ποτό και μου λέει “εσένα σε ξέρω είσαι ο Μεριζιώτης και μου αρέσει που μιλάς για την εργατική τάξη και το προλεταριάτο”.
Κομπλάρισα για δεύτερη φορά, κάνοντας την σκέψη, ώπα πως είναι δυνατόν σε μια κατάληψη που είναι μοδάτη (new age) και λίγο πολύ αντιπρολετ να μου λέει αυτά, την ρώτησα με τι ασχολείται και μου λέει ότι είναι φοιτήτρια μαθηματικών, την ρώτησα από που είναι και την δουλεά κάνουν οι γονείς της (αυτά τα ρωτώ πάντα με κίνδυνο να παρεξηγηθώ όταν γνωρίζω ένα άτομο στον χώρο κάνοντας μια γρήγορη κοινωνική στατιστική) μου λέει είμαι από την Καλαμάτα και οι γονείς μου είναι φτωχοί αγρότες και εργάτες, της λέω ότι η Καλαμάτα είναι η γενέτειρα του πάτερα μου, έτσι αναπτύχθηκε μια συντροφική συμπάθεια, στην συνέχεια κάναμε μια πολιτική κουβέντα και διαπίστωσα ότι ήταν πολύ ενημερωμένη και είχε μια υψηλή αίσθηση του χιούμορ.
Η Πόλα έχει ένα έξυπνο σπινθηροβόλο βλέμμα που αν σε κοιτάξει ερευνητικά σε αφοπλίζει, η Πόλα έχει αετίσια ματιά είναι αετός ή αετίνα, η Πόλα είναι ένα μαθηματικό μυαλό που παράτησε την επιστήμη για να αφοσιωθεί στην υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης, οι πολιτικές της αναλύσεις είναι ορθολογικές λίγο πολύ σωστές και προχωρημένες, η Πόλα είναι από τις λίγες (δυστυχώς) γυναίκες αναρχικές στον ελλαδικό χώρο που γράφουν πολιτικές αναλύσεις και έχουν τολμήσει να παρέμβουν στην ανδροκρατούμενη χάβρα των αναρχικών συνελεύσεων.
Η Πόλα είναι κοινωνική επαναστάτρια και γυναίκα, σαν γυναίκα με το ένστικτο της ελευθερίας και την συναισθηματική νοημοσύνη ανεπτυγμένη μου θυμίζει μια προγιαγιά μου, τη Λένη (Ελένη) που κατάγονταν από το χωρίο Καρβέλι, μια αετοράχη (η Πόλα το ξέρει το χωριό) στον μεσσηνιακό Ταύγετο. Όπως μου διηγήθηκε την ιστορία η γιαγιά μου μετά το 1821 πολλοί αγωνιστές ακτήμονες δεν τους δώσανε γη (γη και ελευθερία) ανέβηκαν στον Ταΰγετο, ξαναβγήκαν στο κλαρί και άρχισαν αντάρτικο, ενάντια αυτή την φορά στους Έλληνες ντόπιους προύχοντες , δημογέροντες και κοτζαμπάσηδες. Στέλνονται από την κυβέρνηση αποσπάσματα ευζώνων (οι χωροφύλακες της εποχής που είχε φτιάξει ο Μακρυγιάννης) να καταστείλουν το αντάρτικο και να συλλάβουν άτομα.
Το απόσπασμα συλλαμβάνει τον άντρα της Λένης και τον πάει δέσμιο προς την Καλαμάτα στο δικαστήριο που η ποινή ήταν σίγουρα κρεμάλα. Στον δρόμο προς την Καλαμάτα έξω από ένα χωριό το απόσπασμα κάνει μια στάση, οι εύζωνοι κάθονται μέσα σε ένα πανδοχείο-καπηλειό να ξαποστάσουν και να πιουν κάνα ρακί, δένουν τον προπάππου μου σε ένα πλάτανο και βάζουν έναν εύζωνα να τον φυλάει. Η Λένη που παρακολουθούσε κρυφά το απόσπασμα βρήκε την ευκαιρία πλησίασε από πίσω τον εύζωνα φρουρό και με μια φαλτσέτα του κόβει το λαιμό, έκοψε και τα σχοινιά δεσμά του άντρα της των ελευθέρωσε και έφυγαν μαζί, πάλι για τα βουνά.
Από αυτή τη πάστα είναι και η Πόλα, παίρνει το ελικόπτερο να απελευθερώσει τον άντρα της και πολιτικό σύντροφο Μαζιώτη και φυσικά δεν ξεχνάει και κάποιους άλλους πολιτικούς κρατούμενους, και όταν λέει ότι θα μπορούσε να πυροβολήσει το εννοεί χίλια τα εκατό.
Όταν μαθεύτηκε ότι η Πόλα είναι έγκυος ήρθα σε σύγχιση – ταραχή, σκέφτηκα πως είναι δυνατόν ο Νίκος και η Πόλα να πάρουν απόφαση να κάνουν παιδί από την στιγμή που είναι στην παρανομία; το σκέφτηκα από εδώ, το σκέφτηκα από εκεί, κατέληξα τελικά στο εξής (δική μου εξήγηση). Η Πόλα και ο Νίκος κόντρα σε όλες τις νόρμες, σε όλα τα εγχειρίδια του αντάρτικου πόλης, κόντρα στον κομφορμισμό και την φασιστική αισθαντικότητα του Viva La Muerte (ζήτω ο θάνατος) σαν αναρχικοί λένε, ζήτω η κοινωνική επανάσταση, ζήτω η ζωή, και γιορτάζουν την ζωή κάνοντας ένα παιδί, το παιδί λεύτερο και απαλλαγμένο από ενοχικά σύνδρομα και εγωιστικά συμπλέγματα όταν θα μεγαλώσει θα καταλάβει.
III. Κλείνοντας αυτό το κείμενο αφιερώνω εξαιρετικά δυο χορεία και ένα ποίημα στην συντρόφισσα Πόλα (Παναγιώτα) Ρούπα τον σύντροφο Νίκο Μαζιώτη και το παιδί τους.
“ … Ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας μια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη Ουτοπίας …” Όσκαρ Ουάιλντ
“… Από την εποχή που εμφανίστηκε η πατριαρχία, η ιεραρχία, η ταξική και πολιτική κυριαρχία στην ανθρωπότητα και μέχρι σήμερα, όλα τα συστήματα είναι συστήματα διαχείρισης των ανθρώπων. Των από κάτω, από τις εκάστοτε κυρίαρχες ελιτ, στο όνομα της τάξης που εκπροσωπούν. Θα έρθει ο καιρός που θα περάσουμε από τα συστήματα διαχείρισης των ανθρώπων στα συστήματα διαχείρισης των πραγμάτων… και από το “βασίλειο” της αναγκαιότητας στο “βασίλειο” της ελευθερίας …” Κάτω η κυριαρχία …” Γιώργος Μεριζιώτης
Ευθύνη
Τη ζωή μας πώς ν’ αλλάξουμε
Και το έργο μας από πού αρχίζει;
Φάρσα τα επαναστατικά κινήματα!
Από μέσα μας η αλλαγή ροδίζει.
Την αλήθεια ο ηγέτης δεν μπορεί να κηλιδώνει
Και με το μαχαίρι να διαδίδει.
Να σκεφτώ πρέπει και να ψάξω
Την μία αυτή ζωή να ξαναφτιάξω.
Το κίνημα το επαναστατικό τούς λίγους τρέφει
Και να λιμοκτονούν αφήνει τους πολλούς.
Ψέματα λέει ο ηγέτης όταν ρητορεύει
Για να ηρεμήσει και να συντρίψει τους περήφανους.
Όταν όλοι κι ο καθένας θα ’χουν δει το φως,
Ένα χτύπημα θ’ αρκεί να εξαλείψει
Χιλιάδων χρόνων φρίκης καθεστώς,
Χρόνων γεμάτων φόβο, τρόμο και πολέμους.
Έτσι ξεσηκώθηκαν οι δυνατοί Ρώσοι, οι Φινλανδοί κι οι Γερμανοί.
Κι απ’ αυτούς πριν, όλη η Ευρώπη. Μετά η μαρτυρική Ισπανία.
Ανάγκη από ηγέτες δεν είχανε τα χρόνια εκείνα.
Μια μέρα μόνοι τους θα ξεσηκωθούν ξανά.
Κάθε εξουσία μπορεί να συντριβεί,
Αν ο καθένας μας βρει τον τρόπο
Τις αδικίες τις πολλές να εμποδίσει,
Σε Λένιν να προδώσουν να μην επιτρέψει.
Τα εργοστάσια θ’ αυτοδιευθύνονται
Με «συμφωνίες» κι όχι με «διαταγές».
Ο καθένας κι όλοι μαζί να δράσουν θα ’ναι ελεύθεροι
Το θάρρος παίρνοντας με πράξεις συλλογικές.
Ο καθένας του εαυτού του μόνο θα ’ναι άρχοντας,
Υπεύθυνος θα είναι πάντα για ό,τι κάνει.
Μόνο στα χέρια του κάθε εξουσία πάντα έχοντας
Σωτήρα του εαυτού του ποτέ άλλον δεν θα κάνει.
Τσακίστε λοιπόν την δύναμη κάθε κακού.
Καλλιεργείστε τους νέους.
Διδάξτε τους ανόητους.
Η μεγάλη Καινούργια Μέρα ανατέλλει!
Γρηγόρη Νέστωρ Ρουντένκο 1954
Υστερόγραφο 1
Μακριά από εμένα οι ωδές και τα εγκώμια δεν μου ταιριάζουν, όσοι με ξέρουν προσωπικά ξέρουν ότι σιχαίνομαι τη προσωπολατρεία, τι αναρχικός θα ήμουν άλλωστε; Γράφω για τα άτομα αυτά όπως τα γνώρισα και τίποτε παραπάνω, άλλωστε οι αγώνες τους είναι γνωστοί.
Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω την εικόνα, δέκα άτομα να μπουκάρουν σε ένα κελί και να χτυπάνε έναν άνθρωπο που μόλις έχει σταματήσει την απεργία πείνας και για αυτό αδύναμος, (ο Νίκος πάντα έκανε κανονικές απεργίες πείνας και όχι γιαλαντζί με χυμούς και φυστικοβούτυρα) πάω να σκάσω από οργή, σκέφτομαι ότι αν δεν είχα πρόβλημα υγείας θα έκανα κάτι να πήγαινα φυλακή ώστε να δω από κοντά αυτά τα ελεεινά υποκείμενα και υποκοσμιακά αποβράσματα που σήκωσαν χέρι σε έναν επαναστάτη.
Τώρα, έστω την ύστατη ώρα παρακαλώ να σταματήσουν οι λίβελοι και τα λιβελογραφήματα εκατέρωθεν,να επικρατήσει από όλους μια mea culpa . Παρακαλώ τον Μαζιώτη και την Ρούπα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να μην δώσουν συνέχεια, να μην απαντήσουν (εκτός και διακυβεύεται η σωματική τους ακεραιότητα) στις προκλήσεις, η μη απάντηση δεν είναι αδυναμία αλλά δυνατότητα.
Ο χώρος των αναρχικών- αντιεξουσιαστων – μηδενιστών φυλακισμένων είναι αντανάκλαση του τι συμβαίνει έξω από την φυλακή στην καθημερινή κινηματική ζωή των αναρχικών, με ένα “κίνημα” ηττημένο, πολυδιασπασμένο, με εκατέρωθέν αντεγκλήσεις και αντιπαλότητες στα όρια της εμφύλιας σύγκρουσης, και ένας αναρχικός χώρος στην Αθήνα που έχουν εισχωρήσει πάσης φύσεως τυχοδιωκτικά στοιχεία. Αυτή η κατάσταση καταντάει την αναρχία από πέρασμα προς την ισότητα και ελευθερία χιμαιρική και προσωπικά εμένα με έχει φέρει σε ένα σημείο να ζω πλέον αυτοεξόριστος σε μια γωνιά του Πειραιά.
Υστερόγραφο 2
Παρακαλώ επίσης τον δικηγόρο τους ή κάποιο κοντινό τους πρόσωπο να κοινοποιήσουν στον σ. Νίκο και την σ. Πόλα αυτό το κείμενο μαζί με μια προγενέστερη παρέμβασή μου στο athens.indymedia (παρεμπιπτόντως εδώ και δυο χρόνια έχω σταματήσει να γράφω σε αυτό το μέσο, έγραψα τώρα γιατί με ανάγκασε η περίσταση).
Η προγενέστερη παρέμβαση είναι αυτή:
{…} για την επίθεση στον Ν. Μαζιώτη
από Γιώργος Μεριζιώτης 22/12/2017 8:32 μμ. Συζητήσεις
https://athens.indymedia.org/post/1581874/
όπως γράφει το σχετικοί δημοσίευμα
Νεώτερη ενημέρωση για την επίθεση στον Ν. Μαζιώτη
https://athens.indymedia.org/post/1581844/
Aν είναι τα πράγματα όπως τα γράφετε
α) πρέπει τουλάχιστον όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι/νες να δείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στο σ. Μαζιώτη και να τον θέσουν υπό την προστασία τους.
β) δεν κτυπάς γενικά άνθρωπο επειδή διαφωνείς μαζί του , πόσο μάλλον αν προέρχεται από απεργία πείνας.
γ) αν έχουν εμπλακεί έμμεσα – ως ηθικοί αυτουργοί- στον ξυλοδαρμό του σ. Μαζιώτη κρατούμενοι είτε είναι μηδενιστές ή αναρχικοί πρέπει να λογοδοτήσουν στο κίνημα.
δ) το όποιο αναρχικό κίνημα να πάρει άμεσα θέση καταδικάζοντας τον ξυλοδαρμό και να δείξει έμπρακτα την αλληλεγγύη του στον σ. Μαζιώτη και την σ. Ρουπα, ανεξάρτητα από διαφωνίες, η διαφωνία (και η δικιά μου ) δεν πρέπει να αποτελέσει άλλοθι, γιατί στην περίπτωση του σ. Νίκου Μαζιώτη διακυβεύονται, η αναρχική ηθική και δεοντολογία.
Κάτω τα χέρια από τον Μαζιώτη
Γιώργος Μεριζιώτης (ένας αναρχικός με σχεδόν σαράντα χρόνια στο αναρχικό κίνημα). {…}
Πειραιάς – Δραπετσώνα 25/12/2017
Γιώργος Μεριζιώτης
Για επικοινωνία : isopedotes@yahoo.gr