https://athens.indymedia.org/post/1583659/
07/02/2018 1:55 μμ.
“Όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκομαι στις φυλακές έχω δει και έχω διαπιστώσει καλά τι πάει να πει αδικία, εκδικητικότητα, τιμωρία. Έχω βιώσει όσο πιο ωμά και αποκρουστικά γίνεται τι σημαίνουν οι ταξικές αντιθέσεις, πώς παράγεται ο αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση, πόσο εύκολα και απλά μοιράζονται χρόνια καταδίκης σκεπάζοντας τον ουρανό των ανθρώπων με μία βαριά ταφόπλακα. Γιατί η φυλακή είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας με πολύ πιο μεγεθυμένα τα όρια και τις αντοχές της.”
Φωνή των Πολιτικών Κρατουμένων
Θα διαιρέσω τα γραφόμενά μου σε δύο κομμάτια. Στο ένα θα αναφερθώ εν συντομία στην αντίληψή μου και τη θέση που έχω επιλέξει να πάρω όλα αυτά τα χρόνια έως και σήμερα μέσα στον αντιεξουσιαστικό χώρο και τους κοινωνικούς αγώνες σε διάφορα πεδία. Δίπλα στους μαθητές, τους φοιτητές, τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους φτωχούς και τους απόκληρους αυτού του κόσμου που το μοναδικό δίλημμα που αντιμετωπίζουν συμπυκνώνεται στο εξής: διεκδίκηση καλύτερων όρων ζωής ή αργός θάνατος.
Ζούμε σε ένα κόσμο που βασιλεύει η απάθεια. Απάθεια για τα πνιγμένα σώματα μεταναστών που ξεβράζονται στις ακτές, απάθεια για τα νοικοκυριά που πνίγονται στα χρέη και για τους συνανθρώπους μας που καθημερινά χάνουν τα σπίτια τους από τραπεζίτες και βρίσκονται στο δρόμο, απάθεια μπροστά στις σφαγές αιμοσταγών αυτοκρατοριών, απάθεια για την απόγνωση του διπλανού μας που βουτάει στο κενό. Απάθεια μπροστά στη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος και τη μαζική εξόντωση του ζωικού πληθυσμού. Και η λίστα είναι ανεξάντλητη. Κάπως έτσι επέλεξα να αγωνιστώ κι εγώ από τη πλευρά μου στα πλαίσια του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου. Συμμετείχα όλα τα χρόνια πριν την αιχμαλωσία μου σε διαδηλώσεις, σε παρεμβάσεις, σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης, σε βιβλιοπαρουσιάσεις και σε μικροφωνικές. Ποτέ και σε κανένα δικαστήριο δεν έκρυψα τις πολιτικές μου θέσεις.
Όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκομαι στις φυλακές έχω δει και έχω διαπιστώσει καλά τι πάει να πει αδικία, εκδικητικότητα, τιμωρία. Έχω βιώσει όσο πιο ωμά και αποκρουστικά γίνεται τι σημαίνουν οι ταξικές αντιθέσεις, πώς παράγεται ο αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση, πόσο εύκολα και απλά μοιράζονται χρόνια καταδίκης σκεπάζοντας τον ουρανό των ανθρώπων με μία βαριά ταφόπλακα. Γιατί η φυλακή είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας με πολύ πιο μεγεθυμένα τα όρια και τις αντοχές της. Όταν ο κύριος Γκανιάτσος προφορικά τη τελευταία μέρα της απόφασης παραδεχόταν”το λάθος του”να με καταδικάσει με πλαίσιο του 187α λέγοντας χαρακτηριστικά “ήταν λάθος αλλά πιστεύω ότι στο Εφετείο θα πέσει”στα λόγια του αποκρυσταλλώνονταν όλη η παγερή αδιαφορία για το μέλλον των ζώων μας καθώς και η εκδικητικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι πολιτικοί αντίπαλοι του συστήματος.
Ξεκινώντας την ανάλυση του κατηγορητηρίου και των εξοντωτικών ποινών που “φορτώθηκα” στον πρωτόδικο βαθμό θα σταθώ στις κατηγορίες που αφορούν ευρήματα σε διάφορα διαμερίσματα. Αναγκάζομαι σ εαυτό το σημείο να πω δυο τρία πράματα που αφορούν τις προσωπικές μου σχέσεις με ορισμένους ανθρώπους για να καταλήξω να αποδείξω τη σαθρότητα των κατηγοριών που μου αποδίδονται.
Πρώτον, όσον αφορά το Δημήτρη Πολίτη: γνωριζόμασταν για χρόνια από τις δημόσιες διαδικασίες του αναρχικού χώρου και έχουμε βρεθεί πολλές φορές δίπλα δίπλα σε εκδηλώσεις του κινήματος. Στα πλαίσια της φιλικής μας σχέσης είχα επισκεφθεί 2 φορές το σπίτι του στην οδό Καρπενησιώτου στα Τουρκοβούνια. Δε μπορώ σε καμία περίπτωση να δεχτώ πως η φιλική σχέση μαζί του συνιστά ποινικό αδίκημα και η παρουσία μου για δυο φορές στο διαμέρισμα του τεκμηριώνει πως εγώ σχετίζομαι με τα πυρομαχικά και τις πλαστές ταυτότητες.
Δεύτερον: Το Νίκο Ρωμανό δεν τον γνώριζα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είχε τύχει να γνωριστούμε σε μία εκδήλωση μνήμης και επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Το σπίτι της οδού Ελ Αλαμέιν το επισκέφθηκα μία φορά του παρέδωσα μία τσάντα με βιβλία και αποχώρησα. Δεν κρύφτηκα για κάτι, δεν φορούσα γάντια για να μην αφήσω ίχνη και εξού και τα αποτυπώματα μου σε βιβλία εντός του σπιτιού. Δεν περίμενα να βρεθώ κατηγορούμενος για βιβλία και έντυπα του αναρχικού χώρου. Αν ρίξετε εξάλλου και μια προσεκτική ματιά στην πρωτόδικη απόφαση θα προσέξετε ότι στο σκεπτικό της απαλλαγής του φίλου μου Φοίβου Χαρίση από τις κατηγορίες βασισμένες στα ευρήματα του σπιτιού της οδού Ελ Αλαμέιν το δικαστήριο θεώρησε σίγουρη την παρουσία του στο εν λόγω διαμέρισμα αλλά δε μπόρεσε να εξάγει συμπέρασμα σχετικά με τις κατηγορίες.
Αυτά όσον αφορά τα σπίτια. Φτάσαμε λοιπόν στο στάδιο των απολογιών χωρίς να ακούσω μέσα σε αυτή την αίθουσα έστω για μία φορά το όνομά μου. Κανένας μάρτυρας, και πέρασαν γύρω στους 30- 40 ανθρώπους, δεν με αναγνώρισε, δεν με ήξερε. Κανείς δεν με υπέδειξε ως τον δράστη των ληστειών. Και εδώ γεννάται το μεγάλο ερώτημα: αρκούν μόνο τα έγγραφα των εργαστηριακών αναλύσεων της ΕΛΑΣ σχετικά με το γενετικό υλικό( DNA) για να αναδείξουν ένοχο των τριών ληστειών, της οπλοκατοχής και των κλοπών με εμένα? Ας πάρουμε αρχικά το DNA ως αποδεικτικό μέσο από μόνο του. Όλα αυτά τα χρόνια στις δικαστικές αίθουσες έχω ακούσει ουκ’ ολίγες φορές πως το DNA από μόνο του ως στοιχείο δεν αποτελεί απόδειξη ενοχής° ίσως αποτελεί ένδειξη. Αυτό το ίσως κρύβει μέσα στην αμφιβολία του το συνδυασμό του DNA με άλλα στοιχεία, όπως αναγνώριση, αποτύπωμα, παρακολούθηση, βιντεοσκόπηση. Με ποια από όλα αυτά συνδυάζεται το δικό μου γενετικό υλικό με τις πράξεις μου αποδίδονται? Ποιος με είδε? Ποιος άκουσε για εμένα? Ποιος αστυνομικός ήρθε και με υπέδειξε?
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται όλο και περισσότερες περιπτώσεις αναρχικών που σέρνονται στα δικαστήρια βάσει στοιχείων υποτιθέμενου γενετικού υλικού Πολλοί από εμάς εδώ πέρα σήμερα έχουμε απαλλαχθεί σε προγενέστερα δικαστήρια που βασίζονταν σε κατηγορίες επάνω στο DNA. Έχω ακούσει δια στόματος εισαγγελέων σε αυτές εδώ τις αίθουσες μακροσκελείς αγορεύσεις που πραγματικά αμφισβητούσαν τη μοναδικότητα του DNA ως στοιχείο. Θα αναφερθώ σε δύο περιπτώσεις εισααγγελικών αγορεύσεων :αυτή της κυρίας Όλγας Σμυρλή και αυτή του κύριου Παναγιωτόπουλου. Και οι δύο λοιπόν ανάμεσα σε όλα τα άλλα εξέθεσαν τα παρακάτω ερωτήματα – προβληματισμούς:
1 )Ποιος μας βεβαιώνει για το χρόνο εναπόθεσης του γενετικού υλικού πάνω στο δείγμα- πειστήριο, εάν δηλαδή η επαφή με το πειστήριο έγινε κατά τη διάρκεια της πράξης ή πιο πριν? Η περίπτωση του συγκατηγορουμένου μου Δημήτρη Πολίτη είχε ως εξής: η έδρα με πρόεδρο την κυρία Φλώρου τον απήλλαξε από την πράξη της ληστείας θεωρώντας πως μονάχα το δείγμα του DNA πάνω σε καπέλο που βρέθηκε σε αμάξι της ληστείας δεν ήταν ικανό να δώσει σαφείς και επαρκείς εξηγήσεις ώστε να καταδικαστεί ο Πολίτης ως δράστης της ληστείας.
2 )Ποιος μας βεβαιώνει για την πρωτογενή ή δευτερογενή μεταφορά του DNA, αν δηλαδή ο ίδιος ο άνθρωπος που το DNA του φέρεται να βρέθηκε πάνω στο δείγμα ήρθε σε επαφή ο ίδιος με το αντικείμενο ή μέσω ενός δεύτερου ανθρώπου μεταφέρθηκε το DNA του πάνω σε αυτό? Είναι ευρέως γνωστό το πείραμα επιστημόνων στην Αμερική που άνθρωποι αντάλλαξαν χειραψία και μετά ο πρώτος ακούμπησε ένα μαχαίρι. Στο μαχαίρι λοιπόν δεν ανιχνεύτηκε DNA του πρώτου ανθρώπου αλλά του δεύτερου, εκείνου δηλαδή που είχε δώσει το χέρι του στη χειραψία. Είναι προφανές το πόσο εύκολα είτε με σωματική επαφή και με σάλιο είτε με τα κύτταρα του δέρματος μπορεί να μεταφερθεί το DNA.
3) Τέλος τέθηκε ο εξής προβληματισμός: κατά τη διάρκεια της σύλληψης μας το 2013 δεν είχαμε καμία δυνατότητα να επιλέξουμε εμπειρογνώμονα της εμπιστοσύνης μας για να εξετάσει το δείγμα του DNA που λήφθηκε καθώς και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτό συλλέχθηκε και αναλύθηκε. Πόσο επιστημονικός είναι ο τρόπος 5-6 αστυνομικοί με κουκούλες να μας προκαλούν πνιγμό για να πάρουν με βαμβακοφόρο στειλεό δείγμα DNA? Πόσο επιστημονικός είναι ο τρόπος απόσπασης DNA εν μέσω μπουνιών και κλωτσιών- χτυπημάτων? Η βιολογία και η γενετική αποτελούν κλάδους επιστήμης και φυσικά ισχύουν οι στοιχειώδεις επιστημονικές αρχές: το δείγμα αυτό λοιπόν ήταν για τα σκουπίδια.
Δεν θα σας κουράσω άλλο εκθέτοντας τις προβληματικές του DNA εκφρασμένες μάλιστα από συναδέλφους σας. Ούτως ή άλλως για εμένα οι διώξεις με dna αγωνιστών του αναρχικού χώρου είναι πολιτικές με ότι αυτό συνεπάγεται, σκοπιμότητες, σκευωρίες, στημένα κατηγορητήρια. Γιατί άραγε να δικαζόμαστε σε αυτήν εδώ την αίθουσα μέσα στις γυναικείες φυλακές και όχι στα δικαστήρια της Λουκάρεως? Γιατί άραγε να έχω φτάσει τα πέντε ολόκληρα χρόνια εγκλεισμού και να γίνεται τώρα το εφετείο και όχι όπως στις περισσότερες περιπτώσεις κρατουμένων νωρίτερα? Γιατί ενώ έχουμε αθωωθεί αμετάκλητα από την οργάνωση συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς να χαρακτηριζόμαστε ως ‘πυρήνες’?
Θα επανέλθω στα στοιχεία του κατηγορητηρίου. Φέρεται λοιπόν να έχει βρεθεί dna δικό μου στο πόμολο αυτοκινήτου που χρησιμοποιήθηκε στη ληστεία του ταχυδρομείου της Λυκόβρυσης.
Και εδώ ας κάνουμε μία παραδοχή Έστω ότι το DNA είναι δικό μου, έστω. Όπως ας υποθέσουμε ότι δικό μου είναι και το DNA σε γάντι που βρέθηκε στο ταχυδρομείο του Φαλήρου( μείγμα τουλάχιστον δύο ατόμων). Πώς αποδεικνύεται ότι εγώ υπήρξα ο φυσικός αυτουργός των ληστειών και πως επιβεβαιώνεται η παρουσία μου την ώρα της διάπραξης των ληστειών αυτών στους τόπους τέλεσης αυτών? Πώς καταδικάστηκα για τις δύο ληστείες αυτές ως δράστης ο οποίος όχι μόνο διέπραξε τις ληστείες αυτές αλλά ήμουν και αυτός που έκλεψε τα οχήματα και προκάλεσε της πυρκαγιές αυτών? Ο παραλογισμός τείνει να αγγίξει το αδιανόητο των ακροβασιών και των νομικών αλμάτων εις βάρος μου. Οι συλλογισμοί για περίπου 30 χρόνια ποινής είναι οι εξής: βρέθηκε γενετικό υλικό στο γάντι Άρα ήμουν ο ληστής Άρα έκλεψα και το αυτοκίνητο που χρησιμοποιήθηκε Άρα το έκαψα κιόλας. Και όλα αυτά τα έκανα σε έκταση και υπό συνθήκες που μπορούσαν να βλάψουν σοβαρά τη χώρα! Πώς καταδικάστηκα σε περίπου 20 χρόνια ποινής ως αυτός που κατασκεύασε και κατείχε ένα μπουκαλάκι ενάμιση λίτρου βενζίνης με υποτιθέμενο δείγμα DNA? 10 χρόνια για την κατασκευή και 10 χρόνια για την κατοχή . Ποιος μπορεί να διανοηθεί το μέγεθος των παραπάνω ποινών?
Καλούμαι έμμεσα να δώσω εξηγήσεις για το πώς βρέθηκαν στοιχεία του δικού μου DNA στα προαναφερθέντα αντικείμενα. Δεν θα μπω σε μία διαδικασία πιθανολόγησης και σεναρίων ακόμη και αν δεχτούμε πως όντως είναι δικό μου το γενετικό υλικό. Πόσο απίθανο θα μπορούσε να είναι να έχω συμπτωματικά dna σε αντικείμενα μέσω άλλων ανθρώπων?
Και το δεύτερο που με κάνει να αναρωτηθώ η πρωτόδικη απόφαση είναι το εξής: Με dna στο γάντι καταδικάστηκα ως ένας από τους ληστές του Φαλήρου. Γιατί να μην είχα φορέσει το γάντι προγενέστερα και την ώρα της ληστείας να μην ήμουν εκεί? Ή με το dna στην εσωτερική χειρολαβή καταδικάστηκα ως ένας από τους ληστές της Λυκόβρυσης. Θα είχα αφήσει διαφορετική ποσότητα γενετικού υλικού αν είχα μπει στο αυτοκίνητο μια μέρα πριν, 2 μέρες ή 1 μήνα πριν?
Φυσικά όλο το πλαίσιο αυτό των επαυξημένων ποινών μόνο τυχαίο δεν είναι. Και εδώ βρισκόμαστε μπροστά στο δεύτερο νομικό πραξικόπημα. Τι έγινε λοιπόν. Όλες οι ληστείες που καταδικάστηκα μαζί με τις κλοπές λέγεται ότι διεπράχθησαν στο Πλαίσιο του 187α, της παραγράφου 7. Έχοντας αθωωθεί οριστικά και αμετάκλητα από τον 187α -γεγονός που δέχτηκαν όλα τα δικαστήρια- και προκειμένου να καταδικαστώ με όση μεγαλύτερη ποινή γίνεται θεωρούμαι “ατομικός τρομοκράτης”. Βάση ποιου στοιχείου και με ποια στόχευση? Πώς εξηγείται ο λόγος για τον οποίο έδρασα στα Πλαίσια του 187α και πού εξηγείται με ποιο τρόπο θα ενίσχυα οποιαδήποτε τρομοκρατική πράξη. Αυτά είναι ερωτήματα τα οποία κλήθηκα να απαντήσω και ανέτρεξα πίσω την απόφασή του κυρίου Γκανιάτσου. Δεν βρήκα όμως πουθενά απαντήσεις ούτε καν μία στοιχειώδη προσπάθεια να αιτιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. Εκτός κι αν θεωρείται επαρκής εξήγηση ότι οι ληστείες διαπράχθηκαν έτσι ώστε με τα χρήματα αυτά να αγοραστούν και να κατασκευαστούν τα μπουκαλάκια με βενζίνη με τα οποία θα καιγόταν τα ίδια τα αυτοκίνητα που χρησιμοποιήθηκαν στις ληστείες!!
Συνοψίζοντας λοιπόν. Σε όλα τα ερωτήματα που σχεδόν ρητορικά θέτονται στο κείμενο μου δεν περιμένω καμία απάντηση. Και δεν περιμένω απάντηση όχι επειδή δεν υπάρχει αλλά γιατί η απάντηση βρίσκεται στην καρδιά του συστήματος. Η καλύτερη απάντηση βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο το σύστημα απαλλάσσει ή ρίχνει στα μαλακά “τα δικά του παιδιά”: πολιτικούς, εφοπλιστές, αυτούς που έχουν καταληστεύσει τα δημόσια ταμεία, τους μεγαλεμπόρους ναρκωτικών.. Κι αυτή η λίστα είναι μεγάλη.
Θυμάστε άραγε την υπόθεση της Energa Power όπου έχει συνδεθεί με υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος ύψους 250 εκατομμυρίων ευρώ? Βασικοί κατηγορούμενοι ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους.
Θυμάστε την υπόθεση της Μανωλάδας όπου μετανάστες εργάτες πληρώθηκαν με σφαίρες από τα αφεντικά τους γιατί είχαν το θράσος να απαιτήσουν τα δεδουλευμένα τους? Ελεύθεροι όλοι οι κατηγορούμενοι.
Θυμάστε την υπόθεση του Βατοπεδίου? Όλοι οι κατηγορούμενοι αθώοι.
Γιατί το σύστημα είναι τόσο άδικο που τη στιγμή που ο Μαρινάκης και οι λοιπές συμμορίες καπιταλιστών κυκλοφορούν ελεύθεροι, οι φυλακές σφύζουν από φτωχοδιάβολους και μικρο-παραβάτες. Την ώρα που ο μαχαιροβγάλτης φασίστας Ρουπακιάς είναι στο σπίτι του, αναρχικοί αγωνιστές καταδικάζονται με βαρύτατες κατηγορίες.
Αλλά ποιων η δικαιοσύνη το δίκιο θα δικάσει?