05/05/2019 9:04 μμ.
Πόλα Ρούπα : ”… Μειοψηφίες ξεκινάνε τις Επαναστάσεις κ. εισαγγελέα, δεν τις ξεκινάει όλος ο λαός μαζί. Σίγουρα δεν τις κάνουν μόνες τους (οι μειοψηφίες). Λέτε ότι εμείς ‘‘δεν έχουμε τη νομιμοποίηση της κοινωνικής πλειοψηφίας’’. Όμως τη νομιμοποίηση της κοινωνικής πλειοψηφίας δεν την έχετε ούτε εσείς ούτε το καθεστώς που υπηρετείτε. Επίσης, εμείς δεν είμαστε μόνο εδώ. Είμαστε παντού. Εμείς ως ανατρεπτική τάση, ως αγωνιστές, ως αναρχικοί είμαστε παντού. Είμαστε και στη Ροζάβα, είμαστε και στην εξέγερση των Ζαπατίστας στο Μεξικό, είμαστε στο εξεγερμένο Παρίσι. Στη Ροζάβα σύντροφοί μας έχουν χάσει τη ζωή τους. Και για να κλείσω θέλω να αναφερθώ: Πρώτον, στον σύντροφο Λάμπρο Φούντα. Έχουμε ένα σύντροφο ο οποίος έδωσε τη ζωή του για να μην περάσουν αυτά τα ‘‘μνημόνια’’, έδωσε τη ζωή του για να μην περάσει αυτή η χούντα, έδωσε τη ζωή του για να μην επιβληθούν τα μέτρα κοινωνικής γενοκτονίας και επ’ ουδενί δεν θα τον προδίδαμε. Επ’ ουδενί δεν θα λέγαμε ότι όλα αυτά για τα οποία πέθανε, ήταν μάταια.Τέλος θέλω να διαβάσω το μήνυμα που άφησε ένας Ιταλός σύντροφος, ο Λορέντζο Ορτσέτι. Πανηγυρίζουν όλοι γιατί κατατροπώθηκε ο τελευταίος θύλακας τζιχαντιστών του ISIS στην Μπακούζ. Ο Ορτσέτι σκοτώθηκε εκεί (στις 18/3/2019): Πήγε και πολέμησε για ενάμισι χρόνο στις δυνάμεις αυτοάμυνας των Κούρδων και έδωσε τη ζωή του σε αυτό τον αγώνα. Είχε αφήσει ένα σημείωμα που λέει: ‘‘Σε περίπτωση που διαβάζετε αυτό το σημείωμα, θα έχω πεθάνει’’….. Ν. Μαζιώτης:..Οι κοινωνικοί και λαϊκοί αγώνες πάντα είναι παράνομοι……. Αν λοιπόν είμαστε περήφανοι για την ιστορία μας ως λαός, είμαστε περήφανοι για τους παράνομους. Γι’ αυτούς που τα εκάστοτε καθεστώτα τους λένε ‘‘εγκληματίες’’, ‘‘τρομοκράτες’’, ‘‘ληστοσυμμορίτες’’, ‘‘ληστές’’. Αυτοί φτιάχνουν την ιστορία κ. εισαγγελέα. Οι παράνομοι. Και όχι αυτοί που σκύβουν το κεφάλι στο νόμο και την εξουσία. Στον νόμο των αδίκων, αυτών που κατέχουν την εξουσία. Λοιπόν, αυτά είναι υποκρισίες, τα περί νόμιμων μορφών δράσης και ότι η αντίσταση δεν εμπεριέχει τη βία.
Eφετείο 2ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα: Δευτερολογία της Πόλας Ρούπα για την εισαγγελική πρόταση στις 22/3/2019 & 26/3/2019. Απάντηση του Νίκου Μαζιώτη σε θέση για την αντίσταση που εμπεριείχε η εισαγγελική πρόταση.
22/3/2019 – Δευτερολογία Πόλας Ρούπα.
Κατ’ αρχήν να ενημερώσω ότι δεν θα αναφερθώ μόνο στις κατηγορίες που αφορούν εμένα, δηλαδή τις φθορές και τις σωματικές βλάβες. Θέλω να επεκταθώ και σε ζητήματα που αφορούν τον σύντροφό μου, τον Νίκο Μαζιώτη. Εγώ θα ξεκινήσω από τα καλά. Θα αρχίσω με το ζήτημα της ‘‘διεύθυνσης’’ και μπορώ να πω ότι είναι μία καινοτομία το γεγονός ότι ο κ. εισαγγελέας εισάγει – και αυτό δεν έχει ξαναγίνει ούτε στη α΄ δίκη – που μας είχαν απαλλάξει από την ‘‘διεύθυνση’’ – την έννοια της εξουσίας η οποία είναι ο πυρήνας της δημιουργίας μιας συγκεκριμένης δομής σε μια οργάνωση που είναι ιεραρχική. Δηλαδή, όταν μιλάμε για ‘‘διεύθυνση’’ δεν μιλάμε για το αν κάποιος έχει πιο βαρύνοντα ρόλο από κάποιον άλλον ή αν κάποιος έχει μια εμπειρία παραπάνω για το άλφα ή βήτα θέμα. Μιλάμε για μια δομή ιεραρχική, στην οποία κάποιος ηγείται και έχει την εξουσία. Αυτή η έννοια που εισάγεται είναι καταλυτική!
Και την εξηγεί (ο κ. εισαγγελέας): σημαίνει δύναμη, ισχύς, ικανότητα αυτού που την ασκεί να πετυχαίνει την υπακοή των υπολοίπων. Αυτό είναι μια προσέγγιση που πιστεύω ότι είναι καλή. Και φυσικά, είναι αληθινή γιατί εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα, το εννοιολογικό πρόβλημα της ίδιας της ‘‘διεύθυνσης’’ η οποία δεν είναι ένα ποινικό παράπτωμα με τη στενή έννοια του όρου. Είναι μια κοινωνική σχέση. Και μέσα από τον τρόπο που προσδιορίζει τη δομή μιας οργάνωσης, βγαίνει και ένα συμπέρασμα και για τους ίδιους τους σκοπούς της ίδιας της δράσης. Είναι άλλο πράγμα ένα προσωποκεντρικό σύστημα πολιτικό και άλλο πράγμα είναι μια οριζόντια κοινωνική οργάνωση. Και επίσης, έχει λάβει υπ’ όψιν του ο κ εισαγγελέας από ό, τι βλέπω και μια κατάθεση δικού μας μάρτυρα, που λέει ότι και να προσπαθούσε κάποιος να μας επιβληθεί, δεν θα τα κατάφερνε γιατί είμαστε αναρχικοί και είμαστε ενάντια στην ιεραρχία. Αυτό είναι ένα καλό προηγούμενο. Η άλλη θετική πρόταση είναι αυτή που αφορά εμένα στην οποία αναφέρει ο κ. εισαγγελέας κάτι που είναι ορθό και πιστεύω ότι πρέπει να γίνει ‘‘πυξίδα’’ για όλες τις αποφάσεις που βγαίνουν σε αυτά τα δικαστήρια σε αντίστοιχες υποθέσεις και κυρίως στις δικές μας. Δηλαδή ‘‘ότι η ποινική ευθύνη δεν πρέπει να είναι συλλογική για όλα τα μέλη της οργάνωσης’’.
Και επεξηγεί ότι όταν κάποιος αποδέχεται – δηλαδή εγώ – ‘‘ότι ήταν μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, ότι έχει ενταχθεί σε αυτόν, άρα θεωρήθηκε ότι ήταν συνυπεύθυνη για την παράνομη δράση της οργάνωσης, ότι συνυπέγραψε πολλές προκηρύξεις του Επαναστατικού Αγώνα’’, η λογική αυτή κατά τη γνώμη μου δεν είναι ορθή γιατί το αδίκημα της ένταξης σε ‘‘τρομοκρατική’’ οργάνωση είναι αυτοτελές και δεν μπορεί από μόνη της να αποτελεί απόδειξη ότι το συγκεκριμένο γνωστό ενταγμένο μέλος στην οργάνωση, ότι τέλεσε όσες άλλες παράνομες πράξεις τέλεσαν άλλα άγνωστα μέλη της οργάνωσης. Δηλαδή, η ποινική ευθύνη δεν μπορεί να είναι συλλογική για όλα τα μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης’’. ‘‘Επίσης, δεν μπορεί να είναι συλλογική ούτε για τα μέλη της οικογένειας’’, λέει παρακάτω. Αλλά αυτό το στηρίζει γιατί εκ των προτέρων έχει δεχθεί την ενοχή του Μαζιώτη ως ‘‘συναυτουργού’’. Που σημαίνει ‘‘συμβιώνεις με έναν συναυτουργό, δεν μπορείς εσύ να χρεώνεσαι τις πράξεις του συναυτουργού’’. Εδώ είναι το λάθος όσον αφορά την οπτική του για τον Μαζιώτη.
Τα ίδια θα έπρεπε να λεχθούν, επεκτατικά. Να επεκταθεί αυτός ο συλλογισμός και για τον ίδιον (τον Μαζιώτη). Δηλαδή ο Μαζιώτης έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη, έχει υπερασπιστεί πολιτικά όπως εγώ τις ενέργειες της οργάνωσης και καταλήγει ότι είναι ένοχος για συναυτουργία χωρίς στοιχεία, με βάση το γεγονός ότι είναι μέλος. Το επιπλέον τώρα ‘‘στοιχείο’’ που παρουσιάζεται από τη διαδικασία και από τον κ. εισαγγελέα στην πρότασή του για την ενοχή του Μαζιώτη στην ΤτΕ, ποιό είναι; Βρέθηκε λέει, το αποτύπωμα του Μαζιώτη στο μισθωτήριο του γκαράζ. Στο γκαράζ βρέθηκε η σχάρα του αυτοκινήτου που υποθέτουμε τώρα ότι έχει αποδειχθεί ότι είναι του NISSAN. Άρα από το γκαράζ και το μισθωτήριο πήγαμε στην ΤτΕ, άρα ήταν ο Μαζιώτης στην ΤτΕ!
Είπα και στον πρώτο σχολιασμό ότι έχει ένα ‘‘λογικό’’ άλμα αυτό. Δηλαδή υπάρχουν κάποια ενδιάμεσα στάδια. Τα ενδιάμεσα στάδια απουσιάζουν. Δηλαδή η συμμετοχή ενός ανθρώπου στην ενέργεια δεν προϋποθέτει κάποια μαρτυρία; Κάποιο DNA; Κάποιο αποτύπωμα; Κάτι τελοσπάντων. Προϋποθέτει κάτι. Αυτό το κάτι απουσιάζει. Και λογικό είναι να θεωρεί ο Μαζιώτης και εγώ το ίδιο αντιλαμβάνομαι ότι επιχειρείται μια ‘‘εξισορρόπηση’’ όσον αφορά τις κατηγορίες, ανάμεσα δηλαδή στα ‘‘καλά’’ που είπα και αφορούν στην απαλλαγή από την κατηγορία της ‘’διεύθυνσης’’ και την δική μου απαλλαγή και σε μια πρόταση η οποία είναι καταπέλτης για τον Μαζιώτη. Μια πρόταση που καταλήγει στα ισόβια. Ο στόχος είναι να παραμείνουν τα ισόβια.
Εγώ δεν βλέπω τίποτα άλλο παρά ένα πολιτικό διακύβευμα γιατί στην πραγματικότητα στοιχεία που να αποδεικνύουν τη συμμετοχή του Μαζιώτη εκεί, όντως δεν υπάρχουν. Τώρα βέβαια αντιλαμβάνομαι ότι ίσως υπάρχει κάποιος στην έδρα να σκέφτεται αυτά που έλεγε και ο κ. Λιόγας παλιά: ‘‘Αναλάβατε την πολιτική ευθύνη, γιατί δεν αναλαμβάνετε και ποινικά τις πράξεις’’; Άμα σε κάθε οργάνωση έβγαινε ο καθένας και έλεγε ‘‘εγώ έκανα αυτό, ο άλλος έκανε το άλλο και άλλος το παρ’ άλλο’’, δεν θα ήταν οργάνωση και συλλογικότητα αυτό, ούτε πολιτική ομάδα. Δεύτερον, θα μπορούσε να πει κάποιος, ‘‘και τις απαλλοτριώσεις τραπεζών γιατί τις αναλαμβάνετε και δεν αναλαμβάνετε και αυτό’’; Όμως οι απαλλοτριώσεις τραπεζών δεν είναι ενέργειες αυτές καθ’ εαυτές πολιτικές. Δεν είναι πολιτική προπαγάνδα του Επαναστατικού Αγώνα. Είναι επικουρικές ενέργειες στις οποίες πάει ο άλλος με μια περούκα στο τέλος-τέλος. Και υπάρχει και το άλλο ζήτημα, ότι εκεί μέσα διαδραματίζονται σκηνές και γεγονότα που κάποιος πρέπει να τα εξηγήσει και να τα αποκρούσει. Και επειδή ο άλλος είναι με το πρόσωπό του εκεί, βγαίνει και λέει, ‘‘εντάξει, εγώ ήμουνα. Αλλά αυτό που λέγεται εδώ ό,τι έγινε μέσα στην τράπεζα, δεν ισχύει’’. Πρέπει να υπερασπιστείς και μια διαδικασία που γίνεται στην τράπεζα. Το ότι γίνεται, για παράδειγμα μια απόπειρα ανθρωποκτονίας. Για παράδειγμα, το ότι ασκήθηκε υποτίθεται, βία σε υπαλλήλους. Για παράδειγμα, ήταν βίαιη η ληστεία ή δεν ήταν; Στράφηκε ενάντια σε κάποιους άλλους; Όλα αυτά είναι αθροιστικά ενός συμπεράσματος. Κάποια γεγονότα τα υπερασπίζεσαι και κάποια πρέπει να τα αντικρούσεις επειδή είναι αναληθή. Στις ενέργειες, αν ο καθένας έβγαινε και έλεγε ότι ήταν ο τάδε, ο δείνα ή ο παρ’ άλλος, ε, δεν είναι οργάνωση αυτό. Είναι γαϊτανάκι. Οπότε η σιωπή μας για το ποιός έκανε τι, είναι πολιτική επιλογή.
Επίσης, όσον αφορά το ζήτημα των στοιχείων που υποτίθεται ότι είναι συντριπτικά κατά τον κ. εισαγγελέα για να τον θεωρήσετε ένοχο, ότι ήταν ο ‘‘φυσικός αυτουργός’’ στη ΤτΕ – ένα αποτύπωμα στο μισθωτήριο του γκαράζ του Βύρωνα –, να βάλω εγώ ένα ερώτημα: Αν υποθέσουμε πως δεν ήταν αυτό το γκαράζ που φτιάχτηκαν τα εκρηκτικά. Πού το ξέρει αυτό ο κ. εισαγγελέας; Και αν υποθέσουμε ότι δεν είναι αυτός ο χώρος που μπήκε το NISSAN και μπορεί από κάπου αλλού να πήγε η σχάρα εκεί γιατί κάποιος ήθελε να την χρησιμοποιήσει – αν ήταν η ίδια. Γιατί άκουσα τον κ. Παπαβασιλόπουλο, και κανένας δεν τον ρώτησε αν αναγνώρισε ότι η σχάρα ήταν δική του. Από το δικαστήριο δεν του έγινε τέτοια ερώτηση. Προανακριτικά μπορεί να του έγινε, αν ήταν δικιά του ή δεν ήταν δικιά του. Αλλά και ο άνθρωπος, με βάση έναν λογικό συνειρμό λέει, ‘‘αφού το αυτοκίνητό μου ήταν στην ΤτΕ και αφού το αυτοκίνητό μου είχε σχάρα και αφού σχάρα δεν βρέθηκε στον τόπο της έκρηξης και αφού λέει ότι βρέθηκε εκεί αυτή η σχάρα που συνδέεται με την οργάνωση που έκανε αυτήν την ενέργεια, άρα δικιά μου θα είναι’’. Εγώ δεν το έχω αυτό λυμένο, αν ήταν σίγουρα δικιά του. Στη διαδικασία δεν ρωτήθηκε ο κ Παπαβασιλόπουλος. Αν ρωτηθεί η κ. γραμματέας μπορεί να δει αν έχει γραφτεί στα πρακτικά. Ρωτήθηκε από κανέναν (ο κ. Παπαβασιλόπουλος), ‘‘ήταν δικιά σου αυτή η σχάρα’’; Ρωτήθηκε για το αυτοκίνητο. Ο ίδιος μιλούσε μόνο για το αυτοκίνητο. Και ας υποθέσουμε ότι ήταν του κ Παπαβασιλόπουλου η σχάρα. Πού ξέρουμε ότι έφυγε από αλλού για να πάει εκεί; Πού ξέρουμε ότι δεν την ήθελε κάποιος άλλος για να την χρησιμοποιήσει για να την βάλει π.χ. σε ένα άλλο αυτοκίνητο; Για να του αλλάξει την μορφή ή για να κουβαλήσει κάτι άλλο. Χίλια δυο… μπορεί κάποιος να υποθέσει. Πού ξέρουμε αν ο Μαζιώτης ήταν στην ενέργεια στις 10/4/2014; Από πού ξέρουμε ποιος ήταν και ποιος δεν ήτανε; Επίσης το άλλο ερώτημα που μπαίνει είναι το εξής: Ας υποθέσουμε ότι αυτός (ο Μαζιώτης) νοίκιασε το γκαράζ και η σχάρα ήταν του Παπαβασιλόπουλου. Από πού προκύπτει η κατοχή και η κατασκευή των εκρηκτικών; Βρέθηκαν στο γκαράζ εκρηκτικά που υποτίθεται, νοίκιασε και κατείχε ο Μαζιώτης; Βρέθηκε ANFO; Δεν βρέθηκε τίποτα. Μία σχάρα μόνο βρέθηκε. Και ας υποθέσουμε ότι είχαν βρεθεί εκρηκτικά εκεί μέσα. Η κατοχή εκρηκτικών σε μια οργάνωση σημαίνει συναυτουργία στην πράξη της έκρηξης; Με βάση αυτή την λογική, οποιοσδήποτε κατείχε κάτι σε έναν χώρο μιας οργάνωσης που μπορεί να είναι όπλα, εκρηκτικά ή να έχει πρόσβαση σε αυτόν τον χώρο, θα έπρεπε να καταδικάζεται ως φυσικός αυτουργός και συναυτουργός για τα πάντα. Έχει τεράστια απόσταση το ένα από το άλλο. Δεν είναι μόνο θέμα νομικό, είναι κοινή λογική. Μια οργάνωση έχει διάφορους ανθρώπους, ο καθένας κάνει κάτι διαφορετικό. Πού ξέρετε ποιος κάνει τι; Και δεν είναι δουλειά μας να απαντήσουμε σε αυτό. Γιατί αυτό κάνουν όλες οι οργανώσεις, όχι μόνο εμείς. Επίσης σε σχέση με αυτό, θέλω να πω και το άλλο γιατί με έχει απασχολήσει. Νομικός δεν είμαι, μπορεί να αντιδράσετε. Λέει ο Μανωλεδάκης στη Γενική Θεωρία ‘‘Ποινικό Δίκαιο’’, ‘‘όλες οι πράξεις που οδηγούν στην πραγμάτωση της φυσικής αυτουργίας δεν μπορούν αντικειμενικά να αποτελούν και συμμετοχή σε αυτήν’’. Αυτό είναι μια ανάλυση που έχει στο ‘‘Γενικό Ποινικό Δίκαιο’’ για τη συναυτουργία.
Εγώ διακρίνω μια σκοπιμότητα εδώ. Υπάρχει και μια άλλη προσέγγιση για να εξηγηθεί γιατί λέει αυτά ο κ. εισαγγελέας: Η διεύρυνση των ορίων του αξιοποίνου. Δηλαδή, με βάση ένα μικρό στοιχείο που μπορεί να ερμηνευτεί ως στοιχείο συμμετοχής κάποιου όχι μόνο στην γενικότερη λειτουργία μιας οργάνωσης, αλλά ως ‘‘στοιχείο’’ της ενοχής του για την πραγματοποίηση της τελικής πράξης. Αυτό κατά τον Μανωλεδάκη είναι απάλειψη των ορίων ανάμεσα στην φυσική αυτουργία και την συμμετοχή, με τη λογική των ‘‘ισοδύναμων πράξεων’’ που θεωρητικά (σε εισαγωγικά) ‘‘καταλήγουν στο αποτέλεσμα’’. Κάνει αυτός (ο Μανωλεδάκης) μια ανάλυση για τις υποκειμενικές θεωρίες. Καταλαβαίνω αρκετά αλλά όχι όλα γιατί δεν είμαι νομικός. Αλλά αυτό που καταλήγει, κάποιος με βάση αυτές τις θεωρίες είναι η έννοια του ‘‘ενιαίου αυτουργού’’, που λέει πως ‘‘όταν κάποιος με κάποιο τρόπο συμβάλλει σε μια συγκεκριμένη στιγμή να γίνει κάποια πράξη, αυτό σημαίνει ότι είναι συναυτουργός στα άπαντα’’. Ο Μανωλεδάκης αυτό το ορίζει ως κατάφωρη αντίθεση με τις βασικές αρχές του ποινικού δικαίου. Δεν ξέρω τι κάνει ο κ. εισαγγελέας. Οπότε καταλήγει αυτός ο άνθρωπος (ο Μανωλεδάκης), ‘‘στην συναυτουργία όπως και την συμμετοχή με την στενή έννοια του όρου, εφαρμόζεται το άρθρο 130 του Κ.Π.Δ. που καθορίζει την αρμοδιότητα επί της συμμετοχής’’. Ποιά αρμοδιότητα είχε ο Μαζιώτης στην ΤτΕ; Ποιά συγκεκριμένα; Τι έκανε; Και πώς αποδείχτηκε αυτό; Γενικώς και αορίστως ήταν εκεί, επειδή βρέθηκε ένα αποτύπωμα στο μισθωτήριο του γκαράζ στο Βύρωνα; Αυτά είναι ζητήματα λογικής, δεν είναι μόνο θέματα νομικής γνώσης. Έχουμε περάσει και από άλλα δικαστήρια. Και σας είπα ότι με βάση αυτήν την λογική, θα έπρεπε να καταδικαστούν συλλήβδην ως φυσικοί αυτουργοί άνθρωποι για ό, τι έκανε μία οργάνωση γιατί βρέθηκαν στοιχεία που έδειχναν ότι είχαν κάποια σχέση με έναν χώρο ή κρατούσαν έναν χώρο, που δεν ήταν και άδειος στο τέλος-τέλος; Πιστεύω ότι εμείς στα δικαστήριά μας στα οποία έχουμε ζήσει αρκετά πράγματα και για να πω την αλήθεια, πάντα ξεκινάμε με μια – να το πω – καλή διάθεση, ότι αυτή την φορά δεν θα έχουμε αυτά τα ‘‘νοητικά’’ και ‘‘λογικά’’ άλματα, να καταδικαζόμαστε ως ‘‘φυσικοί αυτουργοί’’ όπως κάνανε με εμένα στην δίκη μου για την ΤτΕ. Πάντα ξεκινάμε με μια καλή διάθεση ότι μπορούν να επιλυθούν κάτι τέτοια ζητήματα. Και μάλιστα, ο τρόπος που σταθήκαμε σε αυτή τη δίκη, με την πολιτική διάσταση που δώσαμε, δεν το κάναμε γιατί θέλουμε να μιλάμε πολύ. Αντιθέτως, ίσα-ίσα που είναι και κουραστικό να μιλάς σε όλα τα δικαστήρια και να πρέπει να αναπτύξεις και να εξαντλήσεις όλα τα ζητήματα.
Επειδή μίλησα πριν για διεύρυνση του αξιοποίνου – γιατί εκεί είναι ένα ερώτημα για το τι ακριβώς κάνει ο κ. εισαγγελέας – , είναι για μας ένα ζήτημα από την αρχή κάθε δίκης σε κάθε υπόθεση. Με βάση τον 187Α έχουμε μία πρώτη διεύρυνση του αξιοποίνου. Όλα είναι επιβαρυντικά. Τα πάντα. Ό,τι και να κάνεις είναι επιβαρυντικό. Και μάλιστα όλα γίνονται ‘‘με τρόπο και σε έκταση’’ κλπ. κλπ, και επαναλαμβάνεται αυτό εσαεί. Αυτό συνιστά την αρχική διεύρυνση του αξιοποίνου με βάση τον 187Α. Στην συνέχεια προχωρά παραπέρα η διεύρυνση του αξιοποίνου λόγω ανάληψης της πολιτικής ευθύνης. ‘‘Ανέλαβες; Αυτό θα αντιμετωπιστεί επιβαρυντικά’’. ‘‘Γιατί όχι μόνο τα κάνεις, τα υπερασπίζεσαι κιόλας’’.
Όσον αφορά εμένα, όπως είπε και ο σύντροφος Ν. Μαζιώτης, αν στην πρώτη σύλληψή μου είχα πει ότι δεν είμαι μέλος της οργάνωσης και ήμουν και έγκυος, θα είχα φύγει από το 2010. Ήταν πολιτική μου επιλογή. Γιατί; Γιατί είμαι πεπεισμένη για το δίκαιο αυτής της δράσης και της οργάνωσης. Είναι πολιτικό το ζήτημα. Δεύτερη περίπτωση διεύρυνσης του αξιοποίνου λοιπόν, γίνεται με βάση την ανάληψη πολιτικής ευθύνης. Με βάση την ανάληψη πολιτικής ευθύνης έχω καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη. Και ο Μαζιώτης το ίδιο. Με βάση αυτό. Και με βάση το γεγονός ότι υπερασπιστήκαμε την οργάνωση που συμμετείχαμε. Και την πολιτική διάσταση, και την πολιτική υπόσταση, και τους πολιτικούς στόχους, την πολιτική προοπτική που βάζει στην κοινωνία η οργάνωσή μας. Αυτό το πληρώνουμε με τη διεύρυνση του αξιοποίνου. Άλλο πράγμα να μην αναλαμβάνεις και άλλο πράγμα να αναλαμβάνεις την πολιτική ευθύνη. Και παραπέρα διεύρυνση του αξιοποίνου έχουμε με την ποινική αντιμετώπιση για τα ‘‘εγκλήματα εκ του αποτελέσματος’’, όπως είναι το άρθρο 270 Π.Κ (για την έκρηξη). Έχει εξαντληθεί η αυστηρότητα των δικαστηρίων πάνω μας λόγω των εκρήξεων. Γιατί; Γιατί ο Επαναστατικός Αγώνας τι έκανε; Έβαζε βόμβες. Και λένε: ‘‘ Εβαζες βόμβες μέχρι το ’10, πήγες σε ένα δικαστήριο και δεν καταδικάστηκες σε ισόβια, καταδικάστηκες σε 50 χρόνια. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζεις και υπερασπίζεσαι, βγαίνεις στην παρανομία και συνεχίζεις τον αγώνα και μάλιστα μέσα σε μια συνθήκη που δεν ‘‘κουνιέται φύλλο’’. Άλλο ένα επιβαρυντικό στοιχείο. Έτσι; ‘‘Όλη η κοινωνία σιωπά, έχει κατασταλεί, έχει ηττηθεί, έχει γονατίσει από τα ‘‘μνημόνια’’, από την πείνα, από την ανεργία και συνεχίζετε εσείς να φωνάζετε και να κάνετε φασαρίες και να βάζετε βόμβες στο ΔΝΤ και την ΕΚΤ, στο παράρτημά της εδώ πέρα; Ισόβια’’.
Για το άρθρο 270 Π.Κ τώρα. Είναι ένας χουντικός νόμος. Ο καθένας το ξέρει αυτό. Από το 1969 υπάρχει. Ένας χουντικός νόμος ο οποίος στόχο είχε να χτυπήσει τις βομβιστικές ενέργειες που γίνονταν επί χούντας Και ο Σάκης Καράγιωργας που τον τιμούν, έβαζε βόμβες. Τον Σημίτη τον έχουν πιάσει να μεταφέρει εκρηκτικά. Και με βάση την άποψη του κ. εισαγγελέα περί αντίστασης, ναι, αυτοί ήταν τρομοκράτες. Μαζιώτης: Και ο Χαραλαμπόπουλος, ο Βαλυράκης.
Ρούπα: Όλοι αυτοί, το ΠΑΚ τότε, το ΠΑΣΟΚ μετέπειτα, έβαζε βόμβες. Βέβαια έβαζε βόμβες – στρακαστρούκες. Αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Του Καράγιωργα η ιστορία ήταν πιο σημαντική. Το θέμα ήταν ότι υπήρχε μία αντίσταση. Αυτό λέγανε στο εξωτερικό. ‘‘Τα κάναμε για να δείξουμε ότι στην Ελλάδα υπάρχει αντίσταση’’. Θέλανε να φέρουν την Ευρώπη προ των ευθυνών της γιατί όλοι σιωπούσανε για τον ολοκληρωτισμό του καθεστώτος στην Ελλάδα. Σιωπούσαν τα σύμμαχα κράτη της Ευρώπης. Σιωπούσαν ισχυριζόμενα ότι αφού ο ελληνικός λαός δεν αντιστεκόταν στην χούντα, γεγονός που μπορεί να ερμηνευτεί και ως αποδοχή του χουντικού καθεστώτος, στην Ευρώπη δεν μπορούσαν να αντιδρούν για λογαριασμό των Ελλήνων. Γι’ αυτό έβαζαν βόμβες. Για να ακουστεί ότι υπάρχει μία αντίσταση στην Ελλάδα. Και έχουμε τώρα το άρθρο 270 Π.Κ, τον ίδιο νόμο που είχανε βγάλει για αυτούς τότε, ο οποίος ισχύει και τώρα και με βάση αυτό μας καταδικάζετε ‘‘εκ του αποτελέσματος’’, από το τυχαίο.
Θα πάω τώρα στο ζήτημα της ΤτΕ γιατί εκεί έχουν ειπωθεί κεφαλαιώδη λάθη (από τον κ. εισαγγελέα). Αλλά ‘‘εκ του αποτελέσματος’’ σημαίνει ότι κάποιος που προβαίνει σε μια τέτοια ενέργεια, με βάση το άρθρο 29, έστω και από αμέλεια να προκαλέσει τραυματισμούς, σημαίνει ότι μπορεί να καταδικαστεί σε ισόβια ακόμα κι αν είναι ελαφρύς ο τραυματισμός ως αποτέλεσμα της έκρηξης. Δηλαδή τι να έχεις σκοτώσει άνθρωπο, τι να έχει τραυματιστεί ελαφρά κάποιος, είναι το ίδιο και το αυτό. Γιατί; Γιατί ‘‘κρίνεται η επικινδυνότητα της πράξης’’. Σωστά δεν τα έχω καταλάβει; Οπότε θα καταδικαστούμε εμείς με την ίδια ποινή – ο Μαζιώτης στην προκειμένη περίπτωση, εγώ ήδη έχω καταδικαστεί, θα δούμε τι θα γίνει στο εφετείο – σε ισόβια για τις εκδορές του Καμπαράκη και του Καλορίτη, με την ίδια ποινή που θα καταδικαζόταν κάποιος τζιχαντιστής – λέω εγώ – που μπορεί να γέμιζε ένα βανάκι με εκρηκτικά και να το έριχνε επίτηδες πάνω σε μια αγορά με κόσμο επιχειρώντας να σκοτώσει με δόλο α΄ βαθμού όσους γίνεται περισσότερους. Και να έχουμε την ίδια ποινική αντιμετώπιση με αυτόν. Παρά το γεγονός ότι η οργάνωση έχει πάρει 2 προειδοποιητικά τηλεφωνήματα και έχει ενημερώσει για το που είναι το αυτοκίνητο, έχει ενημερώσει για τον χρόνο, έχει δοθεί άπλετος χρόνος και έχει πει και την ποσότητα των εκρηκτικών. Που σημαίνει ότι όλοι γνωρίζανε ότι θα είναι σοβαρή η έκρηξη. Αν είναι ελεγχόμενη; Ρωτήθηκα κάποια στιγμή αν είναι ελεγχόμενη η έκρηξη. Ναι, είναι ελεγχόμενη. Πώς δεν είναι; Πρώτη φορά τυγχάνει στην ελληνική αστυνομία να την πάρουν τηλέφωνο για βόμβα; Δεν έχει ιδέα από εκρηκτικά; Ούτε από εκρήξεις; Και την στέλνουν σε μια ‘‘άγνωστη’’ υπόθεση να βγάλει τα μάτια της και να δει τι θα κάνει; Και πάει και βάζει μια κορδέλα στη μία άκρη της οδού Αμερικής και μία κορδέλα στην άλλη και στέλνει 2 αστυνομικούς στη μία πλευρά και άλλους 2 στην Σταδίου και μετά από 10΄ τους λέει να φύγουν γιατί κινδυνεύουν; Αφού ξέρουν ότι κινδυνεύουν γιατί αυτούς που είναι μέσα στην οδό Αμερικής δεν τους ειδοποίησαν; Αφού ήξεραν ότι υπήρχαν άνθρωποι.
Και εδώ είναι το ερώτημα. Τελικά ποιός είχε τον δόλο; Ήταν αμέλεια της αστυνομίας; Αμέλεια σημαίνει να μην ξέρεις. Όμως όπως είπαν οι μάρτυρες, η αστυνομία δεν τους ειδοποίησε ότι υπάρχει βόμβα. Και φυσικά δεν τους είπαν ούτε πόσα κιλά είναι, ούτε την ισχύ της. Αυτό που είπαν οι αστυνομικοί είναι το εξής: ‘‘Αυτό που συνηθίζουμε να κάνουμε όταν μας παίρνουν τηλέφωνο, είναι να κλείνουμε το στενάκι εκεί όπου έχουν βάλει τη βόμβα’’ και ό, τι είναι να γίνει, έγινε. Έχουν ζήσει όλων των ειδών τις εκρήξεις, όλων των ειδών τις βόμβες, όλων των ειδών τα μεγέθη και δεν μπορεί κανείς να πει ότι η ελληνική αστυνομία είναι άσχετη από τέτοια περιστατικά. Ότι δεν της έχουν ξανατύχει και δεν μπορεί να κρίνει. Ε, όταν η αστυνομία γνωρίζει ότι είναι 75 κιλά εκρηκτικά, σημαίνει ότι η έκρηξη δεν θα είναι μικρή. Θα έχει μία ισχύ. Και από ό, τι αποδείχθηκε από την διαδικασία δεν ήταν και μεγάλη η περιοχή που θα έπρεπε να αποκλείσουν. Ο υπάλληλος από την ΤτΕ είπε ότι σε 45΄- 50΄που ήταν ο χρόνος προειδοποίησης πριν την έκρηξη, όλο το κέντρο της Αθήνας θα μπορούσε να εκκενωθεί.
Το είπε ο μάρτυρας, δεν το είπαμε εμείς. Άρα το δηλώνω και το ξαναδηλώνω, δεν είναι ένα ανεξέλεγκτο γεγονός που δεν ξέρεις τα αποτελέσματα και δεν μπορείς να το ελέγξεις κλπ, κλπ. Και να κάνω και το άλλο ερώτημα. Κατηγορείται ο άνθρωπος που έχει βάλει την φωτιά στην Πεντέλη και κάηκαν οι άνθρωποι στο Μάτι; Με βάση τη λογική του δικαστηρίου η οποία λέει ότι ο δράστης γνωρίζει την πιθανότητα, το τυχαίο δηλαδή, να υπάρξουν θύματα λόγω της ενέργειάς του – είναι η εκδοχή του ενδεχόμενου δόλου – γιατί κατηγορούν στην περίπτωση της πυρκαγιάς στο Μάτι την περιφερειάρχη Αττικής Δούρου, πυροσβέστες και αστυνομικούς γιατί δεν κάνανε καλά τη δουλειά τους και κάηκαν 100 και πλέον άνθρωποι;
Όμως στα δικά μας τα δικαστήρια δεν ασχολούμαστε με τις ευθύνες της αστυνομίας για τη μη εκκένωση του χώρου, γιατί δεν είναι η δουλειά της; Ενώ υπάρχει προειδοποίηση ότι θα γίνει η έκρηξη. Στην περίπτωση της πυρκαγιάς στην Πεντέλη, μπαίνει η φωτιά και με βάση τη λογική της ‘‘δικαιοσύνης’’, πρέπει να πούνε στον δράστη, ‘‘βάζεις φωτιά σε ένα στρέμμα για να το ιδιοποιηθείς εσύ και να το περιφράξεις π.χ. Δεν φύσαγε; Ξεραΐλα δεν ήταν; Δεν ήξερες ότι δεν την ελέγχεις; Δεν ήξερες ότι θα επεκταθεί; Δεν ήξερες ότι μπορεί να καούν άνθρωποι; ”Κρεμάστε’’ αυτόν, αλλά γιατί φωνάζετε για τις ευθύνες της πυροσβεστικής, της αστυνομίας, της περιφερειάρχη Αττικής και άλλων; ‘‘Αθώοι’’ είναι οι άνθρωποι. Με βάση τη λογική στα δικά μας δικαστήρια, δεν θα έπρεπε καν να ζητάνε ευθύνες γι’ αυτούς. Έτσι είναι! Δεν φταίει κανένας άλλος. Μόνο αυτός που έβαλε τη φωτιά. ‘‘Κρεμάστε’’ αυτόν για όλους τους νεκρούς στο Μάτι. Όμως δεν λένε αυτό σε αυτή την περίπτωση και ορθώς.
Αλλά στα δικά μας δικαστήρια όπως είπε και ο κ. εισαγγελέας, είναι ‘‘ποινικά αδιάφορο’’ οι τυχόν ευθύνες τρίτων, της αστυνομίας π.χ, τι έκανε ή τι δεν έκανε. Δεν παίζει κανέναν ρόλο αυτό. Η επόμενη διεύρυνση του αξιοποίνου: Ήταν συναυτουργός ο Μαζιώτης; Αποδεικνύεται ή δεν αποδεικνύεται; Αφού έχουμε ένα σωρό πράγματα, το νόμο 187Α, την ανάληψη ευθύνης, την πολιτική και κοινωνική συγκυρία, το άρθρο 270 Π.Κ και αφού έχουμε όλα αυτά, η επόμενη διεύρυνση του αξιοποίνου είναι το αποτύπωμα στο μισθωτήριο του γκαράζ. Δηλαδή λόγω του αποτυπώματος στο μισθωτήριο ‘‘καταδικάστε τον σε ισόβια’’.
Αλλά όπως μου είπε και μια γυναίκα που δεν έχει σχέση με πολιτική, το ερώτημα είναι το εξής: ‘‘Τι θα πούνε στους ανωτέρους τους αν δε καταδικαστεί σε ισόβια ο Μαζιώτης; Τον οποίο τον έχουνε βάλει στη διεθνή λίστα τρομοκρατών οι Αμερικανοί. ‘‘Τι θα πουν οι προϊστάμενοί τους στην Ευρώπη; Τι θα πουν οι προϊστάμενοί τους στην Ελλάδα; Και τι θα πουν οι προϊστάμενοί τους στην Αμερική; Στις ΗΠΑ;’’
Πρόεδρος: Συγνώμη, οι προϊστάμενοί τους όταν λέτε, εννοείτε της αστυνομίας; Ρούπα: Όχι, των δικαστηρίων. Οι πολιτικοί προϊστάμενοι των δικαστηρίων. Σύνεδρος: Δεν έχουμε.
Ρούπα: Σας είπα τι μου είπε μια γυναίκα που δεν ξέρει από πολιτική.
Σύνεδρος: Εσείς είπατε ότι δεν έχετε διευθυντή. Εμείς θέλετε να αποδεχτούμε αυτά που λέτε εσείς, ότι έχουμε προϊσταμένους;
Ρούπα: Όχι, δεν είπα αυτό. Σας λέω την άποψη μιας γυναίκας. Αυτό που λέω ότι μία πολιτική πίεση υπάρχει για κάποιον που έχει αναχθεί σε σημαντικό ‘‘τρομοκράτη’’ από τις ΗΠΑ, δεν ασκείται με βάση ένα τηλέφωνο που θα παρθεί. Ασκείται με βάση μια γενικότερη κοινωνική και πολιτική συνθήκη στην οποία μπορεί να συμβάλλει και η συμμετοχή της κοινωνίας. Στην εποχή μας η απουσία κοινωνικών αντιστάσεων, παίζει ρόλο. Και πιστεύω ότι η απόφαση του 2013, του πρώτου δικαστηρίου εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα, έχει λάβει σοβαρά υπ’ όψιν της τις τότε κοινωνικές αντιδράσεις. Ήταν άλλη η πολιτική ‘‘ατμόσφαιρα’’ στην ελληνική κοινωνία τότε, το 2010 – 2012 και άλλη η πολιτική ‘‘ατμόσφαιρα’’ σήμερα. Δεν επηρεάζει αυτό τις αποφάσεις των δικαστηρίων; Πώς δεν τις επηρεάζει; Όταν όλοι έχουν γονατίσει, όταν έχουν όλες οι κυβερνήσεις υποταχθεί… Το διακύβευμα σε αυτή την δίκη στο τέλος-τέλος δεν είναι οι αμυχές του Καμπαράκη και του Καλορίτη. Το διακύβευμα βγαίνει από το ερώτημα: ‘‘Χτυπάς την ΕΚΤ και το ΔΝΤ ή όχι;’’
Μαζιώτης: Κ. Λιακοπούλου (σύνεδρος) δεν υπάρχει δικαστής που να τον έχει πάρει τηλέφωνο πολιτικός και να του έχουνε δώσει εντολές;
Λιακοπούλου: Από όσο ξέρω όχι.
Μαζιώτης: Η κυρία Κλάπα το παραδέχτηκε όμως. Ότι την πήρε ο κ. Σαμαράς, ο πρωθυπουργός για την υπόθεση της Χρυσή Αυγής. Το παραδέχτηκε. Μην μας λέτε ότι δεν υπάρχουν παραδείγματα. Της το ’χα πει και εγώ και δεν μου είχε πει όχι, δεν είναι έτσι.
Ρούπα: Και η τακτική του κ. Σαμαρά τότε, ήταν κατ’ εντολή της Ε.Ε. Γιατί ο Σαμαράς συνεργαζόταν μέχρι την δολοφονία Φύσσα με την Χρυσή Αυγή και κάνανε σχέδια συγκυβέρνησης. Αλλά όταν έγινε η δολοφονία Φύσσα προκειμένου να αντιδράσει ο Σαμαράς – γιατί δεν αντιδρούσε – τον πήραν όλοι τηλέφωνο – και η Μέρκελ – και του ’λεγαν ‘‘τι είναι αυτά που γίνονται, έχετε τους φασίστες και τους χαϊδεύετε;’’ Τότε αναγκάστηκε να πιέσει και να πάρει και την κ. Κλάπα τηλέφωνο και να τους πει να προχωρήσουν ‘‘γιατί θα μας φάνε στην Ευρώπη’’. Τώρα κατά πόσο είναι ανεξάρτητη η ‘‘δικαιοσύνη’’…
Μαζιώτης: Την εισαγγελέα διαφθοράς δεν την παίρνουν τηλέφωνα πολιτικά πρόσωπα; Για την NOVARTIS π.χ;
Ρούπα: Να πούμε για ‘‘ανεξάρτητη δικαιοσύνη’’…. Τώρα μπήκατε κ. πρόεδρε σε μεγάλα θέματα. Π.χ. ΝΟΟR 1. Μιας και μιλάμε για συμμετοχή του Μαζιώτη στην έκρηξη της ΤτΕ λόγω της ενοικίασης του γκαράζ, το οποίο μέσα δεν είχε τίποτα. Πρόεδρος: Να σας πω. Να μιλήσετε όσον αφορά την δική μας δίκη και υπόθεση.
Ρούπα: Δεν αφορά το ΝΟΟR 1 την δική μας δίκη; Να κάνω μία σύγκριση. Πρόκειται για κατοχή του πλοίου που είχε δύο τόνους ηρωίνη. Και το ΝΟΟR 1 είναι στην κατοχή του Μαρινάκη. Είναι πλοίο του Μαρινάκη και αυτός απαλλάχτηκε. Όταν κάνανε έφεση δύο εισαγγελείς γυναίκες που είχαν αναλάβει την υπόθεση και ήθελαν να διωχθεί ο Μαρινάκης, τελικά μετατέθηκαν. Αυτό δεν είναι πίεση στη ‘‘δικαιοσύνη’’; Συνήγορος: Μάρτυρες πεθάνανε.
Ρούπα: Μάρτυρες πεθάνανε. Πρόεδρος: Μετατέθηκαν (εισαγγελείς);
Ρούπα: Μετατέθηκαν. Αυτό δεν είναι πίεση προς την ‘‘δικαιοσύνη’’; Είναι!
Σύνεδρος: Να μας μεταθέσουνε.
Ρούπα: Ε, άμα σας μεταθέσουνε, στυλώστε τα.
Σύνεδρος: Μακάρι να μας μεταθέσουνε.
Ρούπα: Σε περίπτωση που σας βάλλουν σε μια τέτοια υπόθεση και τα ‘‘στυλώσετε’’, αυτό δεν είναι κακό! Αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση (ΝΟΟR 1), την μία την μεταθέσανε από τον Πειραιά, την πήγανε στην Αθήνα, η άλλη δεν ξέρουμε πού πήγε. Τώρα έγινε αναίρεση στην απόφαση για να επανεκινηθεί η διαδικασία ενάντια στον Μαρινάκη. Μαζιώτης: Τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου ποιός τον διορίζει κ. πρόεδρε; Ο υπουργός Δικαιοσύνης.
Πρόεδρος: Υπάρχει μια διαδικασία που τη γνωρίζετε.
Μαζιώτης: Ναι, αυτός είναι ο πολιτικός σας προϊστάμενος στην πραγματικότητα. Και τους νόμους τους επιβάλλουν για να τους εφαρμόσετε. Θέλετε δεν θέλετε.
Πρόεδρος: Τους νόμους τους επιβάλλουν οι βουλευτές.
Ρούπα: Μην κοροϊδευόμαστε κ. πρόεδρε. Στην υπόθεση ΝΟΟR 1 πίεση πολιτική υπήρχε. Μιλάμε για έναν πλούσιο εφοπλιστή. Και 2 τόνους ηρωίνη να κουβαλάνε με το πλοίο του, θα πει ‘‘εγώ δεν ήξερα τίποτα’’ οπότε απαλλάσσεται. Έτσι είναι αυτά. Οι φυλακές είναι γεμάτες από φτωχοδιάβολους για διακίνηση μέχρι και λίγων γραμμαρίων, για τα οποία μπορεί κάποιος να καταδικαστεί ισόβια. Ο Μαρινάκης είναι ο Μαρινάκης, ποιος θα τον πειράξει; Αυτό αποδεικνύει την ταξικότητα της ‘‘δικαιοσύνης’’ και στα δικαστήρια και στην πολιτική και σε όλα. Σε όλη την κοινωνία. Μπορεί να εγκληματεί όποιος έχει ισχύ, αλλά είναι αδιανόητο να παραβαίνει τον νόμο όποιος δεν έχει ισχύ.
Με την άλλη την περίπτωση, το πλοίο με τα εκρηκτικά. Μιλάγαμε για κατοχή. Με το αποτύπωμα στο μισθωτήριο του γκαράζ ο Μαζιώτης πάει συναυτουργός στην έκρηξη. Στο πλοίο Ανδρομέδα όπου βρήκαν πόσους τόνους εκρηκτικά–έφυγε από την Τουρκία για να πάει στην Λιβύη–, πιάνουν το πλοίο αλλά ούτε εγκληματική οργάνωση προκύπτει ούτε ποιος είναι υπεύθυνος για τα εκρηκτικά προκύπτει. Κανένας δεν ήξερε τίποτα. Δηλαδή στην μία περίπτωση κατέχει κάποιος ένα πλοίο που κουβαλάει 2 τόνους ηρωίνη καθαρή, στην άλλη περίπτωση κάποιος κατέχει πλοίο που κουβαλάει τόνους εκρηκτικά και οι κάτοχοι των πλοίων όπως και αυτοί που ναυλώνουν τα πλοία λένε ‘‘εγώ δεν ήξερα τίποτα’’ και αθωώνονται. Δηλαδή με βάση αυτήν την λογική καταδικάζεται ο Μαζιώτης γιατί είχε το αποτύπωμα στο μισθωτήριο του γκαράζ στο οποίο βρέθηκε η σχάρα. Γι’ αυτό το φέρνω σαν παράδειγμα. Στα άλλα δικαστήρια γιατί απαλλάσσονται; Ούτε καν για κατοχή δεν καταδικάζονται οι ιδιοκτήτες των πλοίων.
Μαζιώτης: Προφανώς αυτό που εσείς ονομάζετε ‘‘τρομοκρατία’’, δηλαδή ο αγώνας εναντίον του καθεστώτος έχει μεγαλύτερη ποινική απαξία από το εμπόριο ναρκωτικών, από τη σωματεμπορία. Είναι πιο απαξιωμένη ποινικά η δράση ενάντια σε μισητούς για τους λαούς θεσμούς από το να πουλάς ναρκωτικά και να κάνεις σωματεμπορία – trafficking.
Πρόεδρος: Καθένας που έχει γίνει δικαστής και εισαγγελέας αναλαμβάνει το κομμάτι που του αναλογεί. Πρέπει να ολοκληρωθεί μια διαδικασία και να εκδοθεί σωστά μία απόφαση. Από ’κει και πέρα να αναφέρουμε το NOOR 1 και το ένα και το άλλο…. Ρούπα: Εγώ συγκρίνω τις περιπτώσεις αυτές γιατί σε αυτές ούτε για κατοχή δεν καταδικάζονται οι ιδιοκτήτες των πλοίων. Ενώ εδώ ο κ. εισαγγελέας προτείνει καταδίκη του Μαζιώτη για κατοχή και κατασκευή εκρηκτικών, χωρίς καν να υπάρχουν εκρηκτικά στο γκαράζ, ούτε και να αποδεικνύεται κατασκευή εκρηκτικών. Στις άλλες περιπτώσεις ούτε για κατοχή δεν πήγαν οι πλοιοκτήτες. Δεν έχει μια τεράστια αναντιστοιχία αυτό το πράγμα;
Όσον αφορά την διεύρυνση του αξιοποίνου. Και μη μου πείτε ότι αυτό δεν επηρεάζει αυτούς που ανεβαίνουν να δικάσουν στις έδρες: Το ότι όλοι οι πολιτικοί βγαίνουν στα κανάλια τελευταία και μιλάνε για την απαξία της ‘‘τρομοκρατίας’’. Μέχρι που άκουσα και αυτό ‘‘το να σκοτώσει κάποιος 2–3 ανθρώπους δεν συγκρίνεται, με το να έχει σκοτώσει κάποιους πολιτικούς, γιατί στρέφεται ενάντια στο πολίτευμα και το ό,τι στρέφεται ενάντια στο πολίτευμα έχει τη μεγαλύτερη απαξία’’. Δηλαδή το ότι είναι πολιτικός αντίπαλος του καθεστώτος. Αυτό είναι που δίνει την ‘‘απαξία’’ και τη διεύρυνση του αξιοποίνου.
Πρόεδρος: Εγώ θα ήθελα να πω ότι εγώ δεν βλέπω τηλεόραση και δεν επηρεάζομαι και προφανώς δεν θεωρώ ότι επηρεάζεται και όλη η σύνθεση του δικαστηρίου. Προχωρήστε.
Ρούπα: Πάμε στην ΤτΕ τώρα. Στην ΤτΕ ο κ. εισαγγελέας, μας βάζει λόγια στο στόμα. Πρόεδρος: Έχετε την δυνατότητα να πείτε πολύ περισσότερα για να ενισχύσετε την άποψή σας.
Ρούπα: Άμα δεν έλεγε αυτά που είπε, δεν θα έλεγα αυτά που λέω. Θα πρέπει να διευκρινίσω κάποια πράγματα. Ο κ. εισαγγελέας επαναλαμβάνει 2 – 3 φορές ότι οι σωματικές βλάβες του Καμπαράκη και Καλορίτη δεν είναι σοβαρές. Παρ’ όλα αυτά στην πρότασή του για την καταδίκη του Μαζιώτη μιλά για ‘‘επικίνδυνες σωματικές βλάβες’’. Στην ακροαματική διαδικασία λέει ο κ. εισαγγελέας, ‘‘η Παναγιώτα Ρούπα και ο Νίκος Μαζιώτης έκαναν πολλές ερωτήσεις όσον αφορά τις επικρατούσες συνθήκες υπό τις οποίες υπέστησαν τον τραυματισμό οι πιο πάνω υπάλληλοι’’ – αυτό το είπε και ο σύντροφος πριν – ‘‘υποστήριξαν ότι οι υπάλληλοι αυτοί ενημερώθηκαν από τους αστυνομικούς’’ – ότι εμείς υποστηρίξαμε ότι ενημερώθηκαν από τους αστυνομικούς – ‘‘και από υπαλλήλους άλλων εταιρειών για την επικείμενη έκρηξη, αλλά κατά παράβαση του κανονισμού της ΤτΕ – από υπαιτιότητά τους’’ είτε δεν αποχώρησαν από την τράπεζα όπως έκαναν οι υπάλληλοι άλλων εταιρειών είτε δεν κατέβηκαν στο υπόγειο της τράπεζας οπότε δεν θα τραυματίζονταν’’.
Και λέει παρακάτω: ‘‘Οι ισχυρισμοί αυτοί δεν επιφέρουν καμία επιρροή στις αξιόπιστες πράξεις που αποδίδονται στον Μαζιώτη, αφού ουδεμία διάταξη νόμου προβλέπει την άρση του αξιοποίνου για αυτό τον λόγο’’. Το συμπέρασμα: Απ’ όσα αναφέρθηκαν συνάγεται ότι ο Μαζιώτης από κοινού με άλλους δράστες ή μέλη προμηθεύτηκαν εκρηκτικές ύλες και πήγε και τα έβαλε στην ΤτΕ’’. Αυτό καταλήγει στην συναυτουργία. Τι έγινε τώρα σε αυτή την διαδικασία: Μέσα σε αυτή την διαδικασία εννοείται, ότι εμείς δεν είπαμε ποτέ κάτι τέτοιο και θα κάνω και ένα αίτημα, αν γίνεται, να έρθουν και τα πρακτικά όπως τα έγραψε η κ. γραμματέας. Μπορούν να διαβαστούν τα πρακτικά, τι έχει πει ο καθένας; Εγώ θυμάμαι ένα μεγάλο μέρος των τοποθετήσεων των μαρτύρων, άκουσα και ξανάκουσα ορισμένες για να έχω πιο σαφή εικόνα για το τι ακριβώς είπαν σε συγκεκριμένες ερωτήσεις της έδρας και πουθενά δεν προκύπτει ότι όχι μόνο δεν είπαμε εμείς ότι ενημερώθηκαν οι υπάλληλοι από την αστυνομία, αλλά ούτε αυτοί είπαν ότι ενημερώθηκαν από την αστυνομία. Πλην του Ντάνου ο οποίος μιλούσε με την αστυνομία για το αυτοκίνητο στην είσοδο της ΤτΕ και τον είχε ενημερώσει ο Τζιρίτας ο οποίος είδε την τοποθέτηση του αυτοκινήτου. Και παρεπιπτόντως, ο Τζιρίτας δεν μας διαφώτισε για το ποιοι ήταν οι δράστες. Ο Τζιρίτας πήρε τηλέφωνο τον Ντάνο και του είπε ‘‘εδώ υπάρχει ένα ύποπτο συμβάν. Ήρθαν κάποιοι με ένα αυτοκίνητο, το άφησαν μπροστά από την ΤτΕ και βγήκε ο οδηγός φορώντας κράνος από το αυτοκίνητο και έφυγε με μία μηχανή’’. Ειδοποίησαν την αστυνομία, η αστυνομία δεν ήξερε τίποτα και συνεχίστηκε η συζήτηση. Και μετά σε επόμενα τηλέφωνα από τους υπαλλήλους έγινε ενημέρωση ότι αυτό έχει εκρηκτικά. Κανένας από τους security δεν ήξερε πότε θα εκραγεί. Κανένας δεν ήξερε πόσο είναι το χρονικό περιθώριο.
Μπορώ να σας διαβάσω ακριβώς τι έχουν πει οι άνθρωποι. Και άμα θέλετε πάρτε και τα πρακτικά και ξανακοιτάχτε τα. Γιατί όντως, απ’ ό, τι φαίνεται, αναρωτιέται κανείς ‘‘τους κουβαλάμε τσάμπα τους μάρτυρες, τσάμπα τρώγαμε τον χρόνο μας και τους ρωτάγαμε’’ κλπ. Ο Καμπαράκης είδε το αυτοκίνητο παρκαρισμένο και του έγιναν ερωτήσεις: ‘‘ Έχετε εσείς αρμοδιότητα να διώχνετε αυτοκίνητα; Ήταν περίεργο το αυτο-κίνητο, δεν σας κίνησε την περιέργεια κλπ;’’ Είπε ‘‘όχι, σταθμεύουν αυτοκίνητα γιατί υπάρχουν τα μαγαζιά γύρω-γύρω’’. Δεν τους έκανε καμία εντύπωση το αυτοκίνητο. Ερώτηση της κ. προέδρου προς τον κ. Καμπαράκη: ‘‘Δεν είχατε επίσημη ενημέρωση;’’ Απάντηση: ‘‘ Όχι, δεν είχαμε ενημέρωση από κανέναν’’. Μόλις κατέβασε το ρολό ο κ. Καμπαράκης έγινε η έκρηξη. Ερώτηση από τον Μαζιώτη στον Καμπαράκη: ‘‘Θα έπρεπε να είχατε ειδοποιηθεί από την αστυνομία;’’ Απάντηση: ‘‘ Ναι, αφού το ήξεραν’’ Αφού το ήξεραν έπρεπε να ειδοποιούσαν. ‘‘Και με ποιο τρόπο θα έπρεπε να σας ειδοποιήσει η αστυνομία;’’ ‘‘Αν ήξεραν τον χρόνο, ποιο χρονικό περιθώριο είχαν, θα έπρεπε να έρθουν να ειδοποιήσουν’’. Αυτά είπε ο Καμπαράκης ο οποίος δεν ήταν και ο περισσότερο ‘‘διαχυτικός’’ μάρτυρας. ‘‘Τι κάνανε μετά την έκρηξη;’’ ‘‘ Πήγαμε να πλυθούμε και συνεχίσαμε την δουλειά μας’’. Για εκδορές μιλούσανε. Ο κ. Σιώτος είχε ξεκινήσει να πάει στην δουλειά του, βρήκε τα μπλόκα της αστυνομίας, παρέκαμψε τα μπλόκα, πέρασε με το αυτοκίνητό του πίσω από την παλαιά βουλή, έφτασε πριν την Κολοκοτρώνη, κατέβηκε και πήγε με τα πόδια. Φτάνει στον αστυνομικό, τον ρωτάει ‘‘τι γίνεται’’, του λέει αυτός ‘‘θα σκάσει (η βόμβα) σε λίγο. Είναι εκεί, αυτό το αμάξι. Το βλέπεις; Σε 5΄ λεπτά θα σκάσει’’. Τρελαίνεται αυτός γιατί μέχρι τότε δεν ήξερε τίποτα. Και παίρνει τηλέφωνο τον Καμπαράκη και εκείνη την ώρα τους ενημερώνει από απέναντι ο Τζώρτζης (ή ο Μουστρούφας). Βγήκε έξω από την πόρτα του CITIY LINK και λέει στον Καμπαράκη, ‘‘μπες μέσα, θα σκάσει’’. Ταυτόχρονα παίρνει τον Καμπαράκη ο Σιώτος τηλέφωνο και του λέει ότι θα σκάσει. Και μετά κλείνουν το ρολό της τράπεζας, μπαίνουν μέσα και γίνεται η έκρηξη.
Ο Σιώτος τσακώθηκε με τους αστυνομικούς. ‘‘Είναι άνθρωπος μέσα’’ τους έλεγε, ‘‘δεν τους έχετε ειδοποιήσει’’. Έγιναν στον Σιώτο ερωτήσεις για το ζήτημα της οδού Ομήρου. Είχε γίνει ένα μπέρδεμα εδώ. Είχαν ενημερωθεί, ότι υπάρχει βόμβα ψηλά στην Ομήρου. Στην Ομήρου είναι και τα κεντρικά της ΤτΕ. Άρα το ξέρανε στα κεντρικά υποτίθεται, άρα τα κεντρικά έπρεπε να ειδοποιήσουν τους υπαλλήλους στην Αμερικής. Με τη μόνη διαφορά ότι όλοι έχουν επιβεβαιώσει το ίδιο. Και ο Καμπαράκης, και ο Καλορίτης, και ο Σιώτος, και ο Ντάγκας, ο υπεύθυνος ασφαλείας της ΤτΕ, ότι το γεγονός της ενημέρωσης αφορούσε στο ότι μια καθαρίστρια πήγε να πιάσει δουλειά στα κεντρικά της ΤτΕ και στη διαδρομή συναντάει τα μπλόκα, ρωτάει και της λένε οι αστυνομικοί ότι βρίσκεται μία βόμβα ψηλά στην Ομήρου. Πάει στην ΤτΕ και ενημερώνει με την φράση ‘‘ψηλά στην Ομήρου’’ και όλοι συμπεραίνουν ότι είναι κάπου στο Κολωνάκι. Αυτά τα έχουν πει και στις μαρτυρικές τους καταθέσεις: ‘‘Δεν μας απασχολεί το γεγονός’’. Επικοινωνούν από την ΤτΕ στην Αμερικής με τα κεντρικά και όλοι βγάζουν το ίδιο συμπέρασμα: ‘‘Δεν μας απασχολεί η κινητοποίηση της αστυνομίας και η βόμβα γιατί είναι πολύ μακριά’’. Δεν είναι το συγκεκριμένο κτίριο της ΤτΕ στην Ομήρου. Δεν απασχολεί ούτε τα κεντρικά που είναι χαμηλά στην Ομήρου γιατί η βόμβα είναι ψηλά στην Ομήρου κάπου στο Κολωνάκι. Δεν απασχολεί. Και αυτό έγινε καθ’ όλη την διάρκεια της ώρας που περιμένανε να σκάσει η βόμβα. Και ο Ντάγκας που τον καλέσαμε εμείς να έρθει είπε: ‘‘Παρ’ όλα αυτά που μας είπε η καθαρίστρια και συνεχίζαμε να βλέπουμε την κινητοποίηση της αστυνομίας, έστελνα’’ λέει ‘‘ανθρώπους από την ΤτΕ (τα κεντρικά) να πάνε να ρωτήσουν και κανένας απ’ αυτούς που είχαν κάνει τον αποκλεισμό δεν τους έλεγε ότι στην Αμερικής υπάρχει αυτοκίνητο με εκρηκτικά το οποίο θα εκραγεί. Κανένας από τους αστυνομικούς που είχαν κλείσει τον δρόμο’’. Δηλαδή θα μου πείτε ότι δεν παίρνετε σοβαρά τον Ντάγκα; Μάρτυρας είναι. Δεν θα πάρουμε σοβαρά τον έναν, δεν θα πάρουμε σοβαρά τον άλλον, δεν θα ακούσουμε, δε θα λάβουμε υπ’ όψιν μας τον άλλο, τι τους ακούμε; Ο άλλος αστυνομικός που ήταν στην Κολοκοτρώνη και τον συνάντησε ο Σιώτος ήξερε και πότε θα γίνει η έκρηξη. Οι άλλοι που ήταν στην Πανεπιστημίου χαμηλά δεν ξέρανε τίποτα. Ούτε καν που είναι η βόμβα δεν ξέρανε! Και πάμε τώρα στους αστυνομικούς. Ο κ. Φραγκιαδάκης γύρω στις 5:20 έφτασε στο σημείο, έβαλε μία κορδέλα – αυτή ήταν η εντολή του, να βάλει κορδέλα – στην Αμερικής και Πανεπιστημίου. Απ’ την κάτω μεριά ο κ. Δημόπουλος έβαλε και αυτός μία κορδέλα. Δύο άτομα από περιπολικά στην μία μεριά και 2 άτομα από την άλλη – αυτά είπαν στις καταθέσεις τους – και μετά από 10΄λεπτά απομακρύνθηκαν. Τους είπαν, ‘‘φύγετε’’. Ο μεν Φραγκιαδάκης από τη μεριά της Πανεπιστημίου με τον συνάδελφό του κατέβηκαν 2 – 3 τετράγωνα προς τα κάτω, είπε.
Είπαν όλοι ότι δεν είχαν εντολή να ενημερώσουν, να μπουν σε κτίρια, να πάνε να ενημερώσουν κανέναν. Είχαν εντολή, όπως είπε ο Φραγκιαδάκης, να μην πλησιάσουν. Και μάλιστα ο Φραγκιαδάκης έλεγε – να σας πω ακριβώς την φράση του – ‘‘η αστυνομία δεν προσεγγίζει· προέχει η σωματική μας ασφάλεια’’. Δήλωση αστυνομικού, τώρα. Με αυτήν την λογική να μην εμπλέκεται η αστυνομία η αστυνομία σε κανένα περιστατικό. Για την σωματική τους ασφάλεια. ‘‘Επιλέγεται η μεγαφωνική, γιατί δεν προσεγγίζουμε’’. Στο ζήτημα της μεγαφωνικής: ‘‘Εγώ’’ είπε αστυνομικός που ήταν στην Πανεπιστημίου ‘‘δεν ξέρω αν υπήρχε μεγαφωνική· μπορεί να υπήρχε από κάτω στην Σταδίου’’. Και ο έτερος συνάδελφός του όταν ήρθε εδώ στο δικαστήριο για τη μεγαφωνική που ρωτήθηκε, είπε πως δεν θυμάται. Ο δε Τζιρίτας είπε ότι κάτι άκουσε κάποια στιγμή, αλλά δεν καταλάβαινε. Αυτός ήταν στον δρόμο, λίγα μέτρα από τους αστυνομικούς που ήταν στην Σταδίου. Είπε: ‘‘Κάτι άκουσα αλλά δεν καταλάβαινα’’. Του έλεγα του αστυνομικού ‘‘τι;’’ Και ο άλλος έκανε νοήματα ‘‘φύγε – φύγε’’ από μακριά. Δεν πήγαινε καν στον Τζιρίτα, να τον προσεγγίσει, να του πει ‘‘ρε άνθρωπε’’, αυτό και αυτό συμβαίνει’’ ενώ είχε χρόνο. 5:20 ήταν η ώρα. Ήταν σε λίγα μέτρα απόσταση. Γιατί είπαν, ‘‘είχαμε εντολή να μην πλησιάσουμε’’.
Γιατί είχαν εντολή να μην πλησιάσουν; Γιατί είχαν εντολή να μην ενημερώσουν κανέναν; Γιατί δεν είχαν εντολή να χτυπήσουν τις πόρτες και να πούνε ‘‘σηκωθείτε και φύγετε’’. Αφού ήξεραν ότι ήταν μέσα άνθρωποι. Γι’ αυτό προκύπτει το ερώτημα: Τι είναι αυτό; Αμέλεια; Δεν προκύπτει αμέλεια γιατί ήξεραν τον χρόνο, ήξεραν το μέγεθος της έκρηξης. Και ότι ήξεραν το μέγεθος της έκρηξης, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι είπαν σε αυτούς που έκαναν τον αποκλεισμό να απομακρυνθούν από ’κει. Να φύγουν μακριά. ‘‘Αφήστε αυτό το πράγμα να εξελιχθεί, να δούμε τι θα γίνει’’. Προφανώς, αυτό είπαν. Έτερος μάρτυρας είχε πει – δεν θυμάμαι ποιος ήταν –, ότι επικοινωνούσαν κάθε βράδυ από την αστυνομία. Εκείνο το βράδυ δεν υπήρξε καμία επικοινωνία, ‘‘ως εκ θαύματος’’. Επικοινωνούν για διάφορα, για το τι συμβαίνει στην περιοχή, ‘‘είδαμε αυτό ή εκείνο, συμβαίνει εκείνο, συμβαίνει το άλλο’’…. Εκείνο το βράδυ μόνο ο Ντάνος έπαιρνε κανένα τηλέφωνο από το CITY LINK για να μάθει τι γίνεται. Και ο οποίος Ντάνος βγήκε στο παραπέντε, γιατί δεν ήξερε πότε θα γίνει η έκρηξη και ενημέρωσε και στο παραπέντε και τον Θέο και τους υπόλοιπους εκεί – και τον Τζώρτζη και τον Μουστρούφα – οι οποίοι επίσης, δεν πρόλαβαν να βγουν αλλά είχαν πάει προς το πίσω μέρος του κτιρίου. Και όσον αφορά στον τόπο και την έκρηξη, υποτίθεται, ‘‘ανεξέλεγκτο ήταν το γεγονός’’ – αποδεικνύεται από το γεγονός ότι αυτοί δεν τραυματίστηκαν καθόλου, παρά το ότι μείνανε μέσα στην Τράπεζα Πειραιώς. Δεν πάθανε τίποτα, ούτε μία γρατζουνιά. Ενημέρωση μηδέν. Όχι ότι ενημερώθηκαν από την αστυνομία. Κανένας δεν ενημέρωσε κανέναν. Και άμα δεν έκανε κινήσεις ο Ντάνος από απέναντι κανένας δεν θα το ’ξερε. Στον άλλο δε αστυνομικό από την μεριά της Σταδίου, για το αν μπαίνουν σε κτίρια ή δεν μπαίνουν, του είχε γίνει η ερώτηση: ‘‘Σας έχει γίνει ποτέ τηλέφωνο και να έχει αποδειχθεί ότι είναι φάρσα; Τι είχε γίνει;’’Απάντηση: ‘‘ Πήγαμε στο συγκεκριμένο σημείο και το εκκενώσαμε το κτίριο. Μπήκαμε και το αδειάσαμε’’. Και ποιο συμπέρασμα βγαίνει εδώ πέρα; Είναι δυνατόν να υπάρχει ζήτημα εκκένωσης κτιρίου – και να το λένε κιόλας οι δράστες – ‘‘ εκκενώστε τα κτίρια’’, να ξέρουν ότι είναι σοβαρό το περιστατικό, ότι δεν είναι ψέμα, δεν είναι φάρσα και παρ’ όλα αυτά να μην κάνουν τίποτα; Σε φάρσες όμως έχουν μπει σε κτίρια.
Εγώ δεν πιστεύω στην συγκεκριμένη περίπτωση ότι είναι ζήτημα αμέλειας από τη μεριά της αστυνομίας. Αμέλεια θα ήταν αν ίσχυαν αυτά που είπα στην αρχή: δηλαδή, ότι είναι ένα σώμα αστυνομικό, όπου δεν έχει παρελθόν σε τέτοιες καταστάσεις, δεν γνωρίζει, δεν έχει εμπειρία κλπ. κλπ. Σε αυτήν την περίπτωση θα μπορούσαν να πουν ‘‘δεν το εκτιμήσαμε καλά, δεν είχαμε εμπειρία και καλή ενημέρωση’’. Αυτό θα μπορούσε να το ισχυριστεί η αστυνομία σε περίπτωση απειρίας αλλά και προβληματικής ειδοποίησης. Τότε να λέγανε ‘‘κάναμε λάθος’’. Τώρα πού είναι το λάθος; Σε ερωτήσεις στους υπαλλήλους της ΤτΕ για το τι θα έκαναν, αν θα έφευγαν, σε σχέση με τον κανονισμό ασφαλείας και την παραβίασή του. Εδώ μέσα σε αυτή την δίκη δεν έγινε συζήτηση, δεν ειπώθηκε από κανέναν ότι υπήρχε κάποιος κανονισμός που τους απαγόρευε να βγούν. Και μάλιστα, ο Καλορίτης λέει που ήταν μέσα στην ΤτΕ: ‘‘Εφόσον οι αστυνομικοί γνώριζαν το σημείο (για την βόμβα), θα έπρεπε να ενημερώσουν εμάς’’. ‘‘Εκ των υστέρων ξέραμε ότι θα ήταν ασφαλές να πάμε κάτω στο υπόγειο’’. Εκ των υστέρων, με βάση το αποτέλεσμα γιατί το υπόγειο δεν είχε ζημιές. Οπότε η αντανακλαστική τους κίνηση να κατεβάσουν το ρολό και να πάνε κάτω στο υπόγειο ήταν ασφαλής. Θα ήταν δηλαδή ασφαλής γι’ αυτούς. Σε ερώτηση, αυτός απάντησε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις κινδύνου, ‘‘εγκαταλείπεις το κτίριο εφ’ όσον το ασφαλίζεις’’. ‘‘Εννοείται λέει, ότι βάζεις ως πρώτη προτεραιότητα την σωματική ακεραιότητά σου’’. ‘‘ Ο άνθρωπος είναι πάνω από το κτίριο. Πρώτα εξασφαλίζεις ότι εσύ είσαι καλά και μετά το κτίριο’’. Ποιος είπε ότι είχαν ‘‘αυτοκτονικές τάσεις’’ οι άνθρωποι και παραβίασαν και τον κανονισμό ασφαλείας, ότι τους ενημέρωσε η αστυνομία και κάθονταν εκεί αυτοβούλως; Κανένας δεν έχει πει κάτι διαφορετικό. Δεν υπήρχε αντίφαση στους μάρτυρες εδώ μέσα στο τι κατέθεσαν. Τα ίδια είπε και ο Σιώτος. Ο Σιώτος είπε ‘‘αν ήξερα ότι υπήρχε τέτοια βόμβα απ’ έξω, θα τα είχα παρατήσει και θα είχα φύγει. Θα ’χα φύγει τρέχοντας’’. Αυτά είπε ο Σιώτος.
Τα ίδια είπαν όλοι. Αλλά δεν είχαν ενημέρωση. Παρ’ όλα αυτά η πρόταση του κ. εισαγγελέα έλεγε ότι και ενημέρωση είχαν και τον κανονισμό παραβιάσανε και έκατσαν αυτοβούλως μέσα στο κτίριο και ότι είπαμε και εμείς αυτό. Δηλαδή, εγώ και ο Μαζιώτης. Ότι είπαμε ότι είχαν ενημέρωση. Ότι παραβιάσανε και τον κανονισμό ασφαλείας κλπ, κλπ. Δηλαδή είναι παράλογο να λέγονται τέτοια πράγματα μετά από τόσο καιρό διαδικασίας. Ερώτηση στον Τζώρτζη: ‘‘Είχατε ενημέρωση για την έκρηξη από την αστυνομία;’’. ‘‘Όχι’’, απαντά. Ο Τζώρτζης ήταν στην Τράπεζα Πειραιώς. ‘‘Ερώτηση από τον κ. εισαγγελέα: ‘‘Αναμφισβήτητο αυτό;’’ ‘‘Ναι’’, απαντά. ‘‘Μάθατε ότι υπάρχει επικίνδυνο όχημα από τους υπαλλήλους του ΑTTICA ή καμία ενημέρωση από την αστυνομία;’’ ‘‘Καμία,’’ απαντά. Ερωτήσεις ως προς αυτό έγιναν. Ερωτήσεις έγιναν και για την ‘‘περίφημη’’ μεγαφωνική. Τζώρτζης: ‘‘ Δεν άκουσα τίποτα’’. Ερώτηση συνέδρου: ‘‘πού ήσασταν εκείνη την ώρα; ‘‘Ήμασταν 5 μέτρα από την τζαμαρία’’, απαντά. Ούτε λάθη έγιναν, ούτε αμέλεια υπήρξε από την αστυνομία. Ό, τι έκανε όμως η αστυνομία εκεί πέρα, σας είπα, δεν ήταν από αμέλεια. Το διακύβευμα είναι ότι ποινικά θα χρεωθεί ο Μαζιώτης για τους τραυματισμούς, οι οποίοι είναι κατά τον κ. εισαγγελέα ελαφρείς τραυματισμοί, η καταδίκη όμως θα είναι ισόβια. Αυτό λέει ο κ. εισαγγελέας. Μιλάει στη συνέχεια για βαριές σωματικές βλάβες του Καλορίτη και του Καμπαράκη. Που σημαίνει ότι πάει με τον 270 παρ. γ το οποίο είναι ίδιο με την παρ. δ όπου υπάρχει νεκρός, άρα ισόβια. Όλη η τοποθέτηση του κ. εισαγγελέας κατατείνει στα ισόβια, χωρίς στοιχεία. Και ανατρέπει όλη την ακροαματική διαδικασία και τις καταθέσεις των μαρτύρων.
Δυσκολεύομαι να πω ότι δεν άκουσα καλά κάτι μέσα στη δίκη. Δυσκολεύομαι να το αποδεχτώ αυτό. Και να βγαίνουν αυτά τα συμπεράσματα; Γι’ αυτό λέω, πάρτε τα πρακτικά και ξαναδιαβάστε τα. Θέλω να πω κάποια πράγματα για κάποιες άλλες κατηγορίες και μετά θα πάω στο πολιτικό σκέλος της υπόθεσης. Τα ‘‘λογικά’’ άλματα της πρότασης του κ. εισαγγελέα είναι και σε άλλα σημεία της τοποθέτησής του. Αλλά δεν έχουν την ίδια βαρύτητα. Πιστεύω όμως πως δείχνει και έναν τρόπο αντιμετώπισης της όλης διαδικασίας. Ένα παράδειγμα είναι η αναφορά του στο Μοναστηράκι. Αυτό το ανέλυσε ο σύντροφος Μαζιώτης. Είπε ο κ. εισαγγελέας για ανθρωποκτόνα πρόθεση του Μαζιώτη. Θέτω μια απλή σκέψη: Μια σφαίρα που φεύγει με μία συγκεκριμένη δύναμη και ορμή και προσκρούει στο έδαφος, πώς ανάγεται αυτό το συμπέρασμα ότι είναι στο ύψος του κορμού ενός ανθρώπου; Αφού τα βλήματα έχουν χτυπήσει το έδαφος και από το γεγονός ότι τα θραύσματα που δημιουργήθηκαν λόγω της πρόσκρουσης βρέθηκαν όλα χαμηλά. Εξ ου και ο τραυματισμός των τουριστών στα πόδια, χαμηλά στα κάτω άκρα. Δεν εξηγείται αυτό. Επόμενη ερώτηση: Γιατί λέει ο κ. εισαγγελέας, ότι παρ’ όλο που χτυπήθηκαν χαμηλά, θα μπορούσε η βλάβη τους να είναι και βαριά σωματική ακόμα και θανατηφόρα; Λέει ο κ. εισαγγελέας ότι δεν είχε πρόθεση ο Μαζιώτης να σκοτώσει τους τουρίστες φυσικά, αλλά έτσι όπως ενήργησε ‘‘οι παραπάνω τραυματισμοί παρά το ότι δεν ήταν σοβαροί, πλην όμως προκλήθηκαν υπό συνθήκες, τρόπο και μέσο, που μπορούσαν να προκαλέσουν βαριά σωματική βλάβη των παθόντων ή ακόμα και κίνδυνο της ζωής τους;’’ Είναι απλό το ερώτημα. Μπορεί ένα σώμα, μία σφαίρα που έχει μεγάλη ταχύτητα, προσκρούει στο έδαφος, διασπάται σε θραύσματα και ελαττώνεται η ορμή του, να προκαλέσει κίνδυνο ζωής; Και τα θραύσματα αυτά έχουν βρεθεί σε πόδια τραπεζιών και στο πόδι του τουρίστα; Αυτά λέγονται για να φανεί η επικινδυνότητα της ενέργειας του Μαζιώτη μέσα στην συγκεκριμένη συγκυρία. Η μαρτυρία των αστυνομικών που είπαν ότι τον είδαν να στοχεύει στον κορμό, στο ύψος του στήθους δεν μπορεί να είναι αληθής. Δεν στόχευσε στον κορμό. Οι ίδιοι καλύφθηκαν. Γιατί αν τους πυροβολούσε ευθεία στο ύψος τους στήθους και δεν τους πετύχαινε δεν θα πήγαινε η σφαίρα στο έδαφος, θα πήγαινε στο ύψος του ανθρώπου, κάπου αλλού. Και επίσης, αυτό που είπε και το υπερασπίστηκε καλύτερα απ’ ότι τα λέω εγώ, ότι αν έγινε έτσι με τον άλλον τον αστυνομικό στην Κλειτορία, γιατί έγινε η πρόταση απαλλαγής του από την κατηγορία; Αφού όλοι λένε ότι ήθελε να τους σκοτώσει.
Ο κ. εισαγγελέας επαναλαμβάνει ότι ο Μαζιώτης ήθελε να διαφύγει, να αποφύγει την σύλληψη, δηλαδή από τη μία αποδέχεται ότι βρέθηκε στο Μοναστηράκι τυχαία, ότι ήταν σε θέση άμυνας και βρέθηκε στην κυριολεξία περικυκλωμένος από αστυνομικές δυνάμεις. Που σταδιακά άρχισαν να αυξάνονται και αυτός ήθελε να διαφύγει. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το να πεις ότι είχε ανθρωποκτόνα πρόθεση, έχει και αυτό μία τεράστια απόσταση. Και όχι μόνο αυτό. Ο κ. εισαγγελέας το πάει ακόμα παραπέρα. Προκειμένου όλη αυτή η ιστορία στο Μοναστηράκι να μην ξεφύγει του 187Α μέσα στον οποίο όλες οι πράξεις γίνονται ‘‘ με τρόπο και σε έκταση που είναι δυνατόν να βλάψουν την χώρα κλπ’’, μετατρέπεται ο Μαζιώτης από αμυνόμενος σε επιτιθέμενο.
Λέει ο κ. εισαγγελέας: ‘‘Από όσα αναφέρθηκαν συνάγεται ότι οι σε βάρος των ανωτέρω τεσσάρων αστυνομικών διαπραχθείσες απόπειρες ανθρωποκτονίας έχουν τον χαρακτήρα των τρομοκρατικών ενεργειών κατά την έννοια, του άρθρου 187Α παρ.1 του Ποινικού Κώδικα. Τούτο προκύπτει από το γεγονός ότι επέλεξε ως στόχο πολλούς αστυνομικούς που κατά τους νόμους της πολιτείας αντί να επιβάλουν την τάξη τους κατέστησε ευάλωτους’’.
Εκεί δηλαδή που είναι ο Μαζιώτης κυνηγημένος, ‘‘έχει βρεθεί’’ ο Μαζιώτης να κυνηγάει αστυνομικούς. Αυτό είναι παράλογο και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ο Μαζιώτης βρέθηκε εγκλωβισμένος και ήθελε να διαφύγει.. Η θέση μου, όπως παρακολούθησα αυτή την διαδικασία, είναι ότι τα πράγματα είναι αρκετά απλά. Και μερικές φορές το να προσπαθείς να τα ‘‘τραβήξεις από τα μαλλιά’’ για να παρουσιάσεις κάτι που υπερβάλλει ενός γεγονότος και το υπερβαίνει, προκειμένου να μείνει μέσα στα πλαίσια του νόμου που είναι ο 187Α, γιατί πρέπει να υπάρχει δόλος όχι μόνο ως προς την πράξη της ανθρωποκτονίας στο Μοναστηράκι, αλλά και δόλος ως προς το να προκληθούν φθορές στο καθεστώς κλπ, κλπ, αντιστρέφεται το γεγονός τελείως και αλλοιώνεται η σημασία του. Και ο μόνος λόγος που βλέπω να γίνεται αυτό είναι για να επιβληθούν οι μεγαλύτερες δυνατές ποινές. Τουλάχιστον στον Μαζιώτη.
Τα πράγματα σε σχέση με το Μοναστηράκι είναι απλά. Ο Μαζιώτης πήγε στο Μοναστηράκι για άσχετο λόγο και βρέθηκε περικυκλωμένος από αστυνομικούς. Προσπάθησε να διαφύγει. Στην προσπάθειά του να διαφύγει, πυροβολεί όχι για να σκοτώσει.. Δεν βρέθηκε στο Μοναστηράκι για να σκοτώσει αστυνομικούς. Να διαφύγει ήθελε. Στον Παναγιωτόπουλο που είχαν συμπλακεί σώμα με σώμα, όπως είπε ο Μαζιώτης, ήταν πανομοιότυπη η κατάσταση με αυτήν που έγινε στην Κλειτορία. Το επιχείρημα που είπε ο κ. εισαγγελέας ότι αν είχε πρόθεση να τον σκοτώσει θα πυροβολούσε μία φορά μόνο, αυτό δεν λέει τίποτα γιατί ο Παναγιωτόπουλος εξακολουθούσε να τον κρατάει και να μην τον αφήνει να φύγει. Πυροβόλησε δεύτερη φορά γιατί με την δεύτερη τον άφησε. Και μάλιστα μετά έπεσε πρώτος ο Μαζιώτης γιατί τον πυροβόλησε ο Δημητρόπουλος. Και όπως αποδείχθηκε και από τις φωτογραφίες που είδαμε, πρώτα έπεσε ο Μαζιώτης και από πάνω του ο αστυνομικός. Αλλά όσον αφορά τον δεύτερο πυροβολισμό που λέει ο κ. εισαγγελέας ως επιχείρημα για να αποδείξει την ανθρωποκτόνα πρόθεση του Μαζιώτη σε σχέση με τον Παναγιωτόπουλο είναι απλό: Εφ’ όσον τον πυροβόλησε μία φορά και ο άλλος δεν τον άφησε και συνέχιζε να παλεύει μαζί του, η δεύτερη φορά ήταν προφανώς για να τον αφήσει.
26/3/2019-Εφετείο 2ης δίκης Επαναστατικού Αγώνα. Συνέχεια δευτερολογίας της Πόλας Ρούπα για την εισαγγελική πρόταση.
Ρούπα: Κατ’ αρχήν, θα ήθελα την υπομονή σας. Έτσι κι αλλιώς χρόνο έχουμε γιατί μόνο εγώ και η κ. Κίκιρη θα μιλήσουμε. Να κάνω επί τροχάδην μια ανασκόπηση σε όσα έχω πει έως τώρα, επιγραμματικά. Για την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’ είπα ότι εισάγει (ο κ. εισαγγελέας) το νέο όρο της εξουσίας σε μια οργάνωση, όρος που είναι καταλυτικός γιατί αναδεικνύει τη δομή της και τον ρόλο του διευθυντή. Είχα μιλήσει για την κατηγορία της συναυτουργίας όσον αφορά το ζήτημα της έκρηξης. Θέλω να αναφέρω επίσης, ότι πάνω στο ζήτημα αυτό από τον κ. εισαγγελέα έχουν ληφθεί υπ’ όψιν κάποιες δημόσιες τοποθετήσεις και δημοσιευμένα κείμενα από τα οποία τίποτα δεν προκύπτει για την παρουσία κάποιου ανθρώπου συγκεκριμένα στην επίθεση στην ΤτΕ και φυσικά, ούτε του συντρόφου μου Νίκου Μαζιώτη. Και μάλιστα, καταλήγει ο κ. εισαγγελέας με έναν τρόπο αρκετά… ωμό – να μην ξαναδιαβάζω ξανά την τοποθέτησή του, την έχετε όλοι – ‘‘ …. Στο συμπέρασμα που λέει ,‘‘προκύπτει ότι με άλλους πήρε το αυτοκίνητο, το Nissan’’.
Καταλήγει σε συμπεράσματα που βγαίνουν μέσα από ανακοινώσεις, μέσα από προκηρύξεις ή μέσα από το εύρημα του μερικού αποτυπώματος που λέγεται ότι βρέθηκε στο μισθωτήριο. Ε, δεν είναι στοιχεία αυτά.
Και στο ζήτημα με το Μοναστηράκι αναφέρεται πάλι σε δημοσιεύματα. Αναφέρει συγκεκριμένα μια ανακοίνωση του Μαζιώτη και μια ανακοίνωση δική μου, που την είχα βγάλει μετά τη σύλληψη του Νίκου Μαζιώτη. Και μάλιστα, επειδή αναφέρατε και εσείς κ. πρόεδρε ότι δεν διαβάζετε δημοσιεύματα, αυτά είναι δημοσιεύματα που δεν υπάρχουν καν μέσα στη δικογραφία. Δηλαδή, είναι ανακοινώσεις δικές μας που έχουν δημοσιοποιηθεί και…. Πρόεδρος: Αυτές τις αναγνώσαμε.
Ρούπα: Όχι, αυτά δεν είναι από αυτά που αναγνώστηκαν. Τα δύο αυτά δημοσιεύματα είναι από το διαδίκτυο. Τα βρήκε ο κ. εισαγγελέας και τα έβαλε μέσα στην πρότασή του. Ανέφερε μια ανακοίνωση του Νίκου Μαζιώτη που έλεγε: ‘‘θα προσπαθούσα να διαφύγω, να υπερασπιστώ την ελευθερία μου….’’, ένα απόσπασμα από το οποίο επίσης δεν προκύπτει ότι υπήρχε δόλος να σκοτώσει τους αστυνομικούς. Νομίζω είναι λογικό να το δει κάποιος ως εξής: Είναι ένας αγωνιστής, είναι επικηρυγμένος, περικυκλώνεται από αστυνομικούς, προσπαθεί να διαφύγει, χρησιμοποιεί το όπλο του προκειμένου να διαφύγει και όταν τελικά συλλαμβάνεται, λογικό είναι να θέλει να παρουσιάσει μια αγωνιστική και επιθετική στάση απέναντι σε ό, τι του συμβαίνει. Και είναι λογικό να βγαίνει δημόσια με επιθετικό τρόπο. Από αυτό δεν προκύπτει ότι ο ίδιος πήγε εκεί με τον δόλο να σκοτώσει αστυνομικούς. Βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση και ήθελε να διαφύγει. Το ότι ήθελε να διαφύγει, το αναφέρει και ο κ. εισαγγελέας και μετά το αμφισβητεί. Στη σελίδα 18 λέει ο κ. εισαγγελέας ‘‘…. λόγω της πρόθεσής του να διαφύγει άμεσα ώστε να αποφύγει τη σύλληψη’’. Και ενώ ο ίδιος λέει ότι (ο Μαζιώτης) ήθελε να διαφύγει, στη συνέχεια λέει ότι δεν ισχύει. Είναι αντιφατικό αυτό.
Και επίσης, το ζήτημα του δικού μου κειμένου που ανασύρθηκε από το διαδίκτυο, και γράφω για ‘‘τον σύντροφο Μαζιώτη που πέφτει αιμόφυρτος από σφαίρα κλπ… ύστερα από λυσσαλέα καταδίωξη που εξαπέλυσαν τα ένοπλα σκυλιά του καθεστώτος….’’. Αυτό το απόσπασμα επ’ ουδενί συνδέεται με το τι έγινε εκεί. Αυτό που θέλει να αναδείξει είναι την πολιτική σημασία της σύλληψης του Νίκου Μαζιώτη. Γιατί είναι μέλος μιας οργάνωσης, του Επαναστατικού Αγώνα, και επίσης ήθελα να αναδείξω ότι το ίδιο το καθεστώς, θριαμβολογώντας για τη σύλληψή του, αναδεικνύει την πολιτική σημασία που έχει η καταστολή του Επαναστατικού Αγώνα και της δράσης του για την ομαλή πολιτικοοικονομική κατάσταση στην εποχή των ‘‘μνημονίων’’, και μέσα στην εποχή που επέβαλαν τα μέτρα κλπ. Σε αυτό το ζήτημα αναφέρεται αυτό το κείμενο και επ’ ουδενί δεν συνδέεται με τα γεγονότα που αφορούν το κατηγορητήριο.
Είπα επίσης, ότι δεν προκύπτει αντικειμενικά ότι πυροβόλησε ευθεία, στο ύψος δηλαδή του θώρακα. Και δεν προκύπτει μέσα από τα πραγματικά περιστατικά, από το γεγονός ότι οι σφαίρες χτύπησαν στο έδαφος, ότι από εξοστρακισμό – όπως είπε και ο κ. εισαγγελέας – χτυπήθηκαν χαμηλά στα πόδια τουρίστες.
Ο Μαζιώτης βρέθηκε κυνηγημένος και εγκλωβισμένος στο Μοναστηράκι από επιλογή της αστυνομίας και όχι δική του, όπως αναφέρθηκε μετά (σε σημείο της πρότασης του κ. εισαγγελέα) προκειμένου όχι μόνο να συνδεθεί το γεγονός στο Μοναστηράκι με τον 187Α, αλλά προκειμένου να στηριχθεί ο δόλος για την κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας μέσα από την αναφορά: ‘‘Επέλεξε ως στόχο πολλούς αστυνομικούς που κατά τους νόμους της πολιτείας αντί να επιβάλουν την τάξη, τους κατέστησε ευάλωτους’’. Είναι αυτό που είπα και την προηγούμενη φορά, ότι από κυνηγημένος ο Μαζιώτης, βρέθηκε να κυνηγάει, ότι πήγε στο Μοναστηράκι, ψάχνοντας τι; Για αστυνομικούς για να τους πυροβολήσει; Έτσι όπως αναφέρονται αυτά, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Δύο φορές ο κ. εισαγγελέας αναφέρεται στο γεγονός: ‘‘…. αφού καταδιωκόταν από πολλούς αστυνομικούς’’. Εδώ ο ίδιος λέει ότι καταδιωκόταν από αστυνομικούς, το λέει και το επαναλαμβάνει. ‘‘Καταδιωκόταν από αστυνομικούς, ήθελε να διαφύγει’’, το λέει και το επαναλαμβάνει.
Δεν ξέρω αν νομικά συνδέονται όλα αυτά με τον δόλο της απόπειρας ανθρωποκτονίας, ότι ο άλλος πάει και πυροβολεί επί τούτου, επιθετικά, με σκοπό να κάνει αυτή την πράξη. Πάντως αυτή η προσέγγιση δεν έχει καμία σχέση με τα πραγματικά περιστατικά. Πιο πριν αναφέρει την ‘‘κατοχή εκρηκτικών’’. Πώς προκύπτει ότι ο Μαζιώτης κατείχε και κατασκεύασε εκρηκτικά; Εγώ δεν καταλαβαίνω. Από πού προκύπτει; Λόγω του γκαράζ; Μάλιστα, πιο κάτω αναφέρει ότι για το γκαράζ, πάρθηκε τηλέφωνο στην αστυνομία, το οποίο έλεγε ότι εκεί βρίσκονται εκρηκτικά. Αυτό είναι ‘‘στοιχείο’’ που ‘‘αποδεικνύει’’ ότι εκεί υπήρχαν εκρηκτικά τα οποία κατείχε ο Μαζιώτης επειδή βρέθηκε το αποτύπωμα στο μισθωτήριο. Μα όταν έγινε η ενημέρωση για την ύπαρξη του γκαράζ, αυτό περικυκλώθηκε από αστυνομικούς και αν υπήρχαν μέσα εκρηκτικά δεν θα μπορούσαν να φύγουν. Το γκαράζ βρέθηκε άδειο. Προφανώς αυτό το τηλεφώνημα είναι ένα κατασκεύασμα της αστυνομίας, δεν έγινε τέτοιο τηλεφώνημα. Η πληροφορία ήταν από αλλού. Ίσως από τον ιδιοκτήτη. Το θέμα είναι ότι το γκαράζ ήταν άδειο και για το πού κατασκευάστηκαν τα εκρηκτικά, πού είχαν αποθηκευτεί, πού είχε πάει το αυτοκίνητο, από πού ξεκίνησε το αυτοκίνητο και ποιοί τα έφτιαξαν, ποιοι τα κατείχαν και ποιοι τα τοποθέτησαν, στοιχεία δεν υπάρχουν.
Ένα στοιχείο ακόμα για τον 187Α που αναφέρεται ο κ. εισαγγελέας και την αοριστία του νόμου. Ο 187Α είναι ένας αόριστος και γενικόλογος νόμος και κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν μπορεί να συγκεκριμενοποιείται μέσα από τις δικαστικές διαδικασίες. Δεν ξέρω αν είναι νομικά ορθό, να έχει ένας άνθρωπος μια κατηγορία αφηρημένη, η οποία θα πάει να συγκεκριμενοποιηθεί μέσα σε μια δίκη. Με αυτή τη λογική θα μπορούσαν να σύρονται στα δικαστήρια άπειροι άνθρωποι, για άπειρους λόγους γενικούς και αόριστους, για τους οποίους θα πρέπει μετά να δημιουργεί δίκαιο ο κάθε δικαστής, να φτιάχνει την κατηγορία και να τον καταδικάζει ή να τον αθωώνει.
Όσον αφορά εμάς, ο 187Α είχε αυτή την αοριστία, τη μεγάλη αοριστία σε σχέση με το αν η δράση μιας οργάνωσης βλάπτει μια χώρα ή ένα διεθνή οργανισμό κλπ. κλπ. Όσες φορές εγώ έχω παραστεί σε δικαστήρια, σε καμία περίπτωση δεν έχει συγκεκριμενοποιηθεί – σε κανένα δικαστήριο – με ποιο τρόπο έγινε τελικά αυτή η βλάβη. Ποιόν έβλαψε και ποιον δεν έβλαψε. Πώς συγκεκριμενοποιείται τελικά ο 187 Α; Παραμένει γενικός και αόριστος. Γι’ αυτό και αυτά τα δικαστήρια καταλήγουν να λένε ότι αυτή η δράση είναι γενικώς (και αορίστως) ενάντια στη δημόσια τάξη. Απόρροια της αοριστίας και της αδυναμίας συγκεκριμενοποίησης της κατηγορίας είναι αυτό που λένε όλοι – και αυτό που λέει και ο κ. εισαγγελέας –, ότι αυτό που πλήττεται τελικά, είναι η δημόσια τάξη. Ποια δημόσια τάξη; Λέει ο ίδιος ‘‘η δημόσια τάξη με την πολιτειακή και με την κοινωνική της όψη’’. Με την πολιτειακή της όψη, εννοούμε την καθεστωτική, δηλαδή, να βάλουμε πιο συνολικά ενάντια στο καθεστώς και τη συνοχή του. Την κοινωνική της όψη, δηλαδή την κοινή ειρήνη, πώς την έβλαψε; Όταν μιλάμε για δημόσια τάξη, – και με τον τρόπο που βάζουν το ζήτημα της δημόσιας τάξης τα δικαστήρια, ως το ύψιστο αγαθό που με βάση τη βλάβη στο οποίο προκαλεί κάποιος, θα πρέπει να του αποδώσουν και τις μέγιστες δυνατές ποινές… –, έτσι όπως εφαρμόζεται ο 187Α και έτσι όπως γίνονται και τα δικαστήρια, μου έρχονται στο μυαλό τα περί ‘‘νόμου και τάξης’’ του Παπαδόπουλου. Και πρόσφατα πάλι, από τον Κουμουτσάκο της Ν.Δ που έλεγε ‘‘η ασφάλεια είναι συνώνυμο της ελευθερίας’’. Αυτά αντανακλούν τον ολοκληρωτισμό ο οποίος έχει περάσει όλα τα τελευταία χρόνια από το 2000 και μετά και ειδικά μέσα στην εποχή μας. Πρώτη φορά βγαίνει κάποιος δημόσια ο οποίος, υποτίθεται, είναι μέσα στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και ταυτίζει την ελευθερία με την ασφάλεια. Μέχρι σήμερα, όλοι οι νομικοί και συνάδελφοί σας και αναλυτές (και βιβλία σχετικά έχουν γραφτεί) από τότε που ξεκίνησε ο παγκόσμιος πόλεμος ‘‘κατά της τρομοκρατίας’’ και επιβλήθηκαν οι ‘‘αντιτρομοκρατικοί ’’ νόμοι, προβληματίζονταν για το πού είναι τα όρια της ελευθερίας και πού αρχίζουν τα όρια της ασφάλειας. Και πώς θα ‘‘παντρέψει’’ το καθεστώς αυτά τα δύο ζητήματα. Μέχρι σήμερα ήταν δεδομένο ότι η ασφάλεια υπονομεύει, ακόμα και καταστρατηγεί την ελευθερία. Τώρα παρουσιάζονται να ταυτίζονται.
Με βάση πάλι τον 187Α οι αναφορές ότι αυτό που πλήττεται τελικά, είναι η δημόσια τάξη, η κρατική, η καθεστωτική ασφάλεια, είναι το απαύγασμα μιας αντίληψης, η οποία ξεκίνησε με τον πόλεμο κατά της ‘‘τρομοκρατίας’’ και τώρα έχει γίνει καθεστώς. Μιας αντίληψης που τσαλαπατά την ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα στο όνομα γενικώς, της ασφάλειας. Ποιάς ασφάλειας; Του καθεστώτος. Γιατί αν μιλήσεις για την ασφάλεια των πολιτών, αυτή η ασφάλεια έχει ήδη τσακιστεί από το ίδιο το καθεστώς. Ο κ. εισαγγελέας έχει την εξής φράση: ‘‘Η εξασφάλιση της ειρήνης που επιτρέπει την απόλαυση των ατομικών έννομων αγαθών’’.
Συγνώμη αλλά όταν το διάβασα αυτό, μου ήρθαν στο μυαλό οι άστεγοι στο Θησείο που ζούνε με κάτι παλιούς καναπέδες από τα σκουπίδια, μου έρχονται στο μυαλό τα υποσιτισμένα παιδιά στις παιδικές χαρές όσο ήμουν στην ‘‘παρανομία’’, μου έρχονται στο μυαλό τότε που ήθελα να πάω με το παιδί βόλτα και κάθε δεύτερη ημέρα τα δρομολόγια των τρένων διακόπτονταν από μια αυτοκτονία στις γραμμές του ΗΣΑΠ… Ποια έννομα αγαθά να απολαύσουν οι άνθρωποι σήμερα; Την οποία απόλαυσή τους την διαταράσσει η δράση του Επαναστατικού Αγώνα; Κοροϊδευόμαστε;
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να απολαύσουν αυτά που εσείς λέτε έννομα αγαθά, ακόμα και αυτά που είναι δικαίωμά τους να τα έχουν, όπως είναι η κατοικία, όπως είναι μια δουλειά ανθρώπινη που να μην τους εξαντλεί να μην τους καταστρέφει σαν προσωπικότητες, να έχουν μια οικονομική άνεση και να έχουν μια ζωή καλή και δημιουργική… Τώρα δεν έχουν ούτε αυτά τα απολύτως αναγκαία που δικαιούνται. Δεν έχουν ούτε σπίτι. Και αιτία είναι οι πολιτικές του καθεστώτος. Σήμερα υπάρχουν κάποια εκατομμύρια άνεργοι. Οι άστεγοι που υπολογίζονται στις 40.000 στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια, αφορούν αυτούς που ζουν στο δρόμο και δεν συμπεριλαμβάνονται οι άστεγοι που φιλοξενούνται από εδώ και από εκεί. Αν δεν υπήρχε ο θεσμός της οικογένειας, οι άστεγοι στους δρόμους θα ήταν εκατοντάδες χιλιάδες, όχι 40.000.
Ποια είναι τα έννομα αγαθά που αποτρέπει ο Επαναστατικός Αγώνας να τα απολαύσει η κοινωνία, τη στιγμή που το ίδιο το καθεστώς τους απαγορεύει να απολαύσουν αυτά τα έννομα αγαθά; Και αναφερόμαστε τώρα στην ασφάλεια. ‘‘Η ασφάλεια είναι συνώνυμο της ελευθερίας’’. Ποιας ελευθερίας; Δεν υπάρχει ελευθερία. Ποια ασφάλεια; Η ασφάλεια του καθεστώτος. Η ασφάλεια του συστήματος. Η ουσία αυτής της δίκης είναι πολιτική. Γιατί η δράση του Επαναστατικού Αγώνα είναι πολιτική. Ο κ. εισαγγελέας αναφέρει το ζήτημα του 120 Σ. Έχουμε κάνει μια κριτική αναφορά για το Σύνταγμα, για το άρθρο 120 του Συντάγματος και για τη σημασία του την περίοδο από το ’10 και μετά, από την πρώτη περίοδο επιβολής των ‘‘μνημονίων’’. Είπαμε πολλά γι’ αυτό, διαβάσαμε πολλά, και όλα αυτά έγιναν γιατί θέλαμε να αναδείξουμε την απονομιμοποίηση και τη διάρρηξη του καθεστωτικού – θεσμικού – νομικού πλαισίου του ίδιου του καθεστώτος μέσα από την επιβολή των ‘‘μνημονίων’’. Και επίσης, είπαμε ότι ακόμα και με βάση το 120 Σ, είμαστε νόμιμοι. Αλλά – συμπληρώνω εγώ – ακόμα και να μην υπήρχε το 120 Σ, πάλι θα ήμασταν νόμιμοι. Το 120 Σ υπάρχει για να περιφρουρεί το δικαίωμα στην αντίσταση. Αντανακλά το δικαίωμα των πολιτών όταν βλέπουν να αυταρχοποιείται ένα καθεστώς να μπορούν να προβάλουν μια αντίσταση. Δεν είπα όμως ποτέ ‘‘σε τελευταία ανάλυση δεν θέλουμε κατάργηση του Συντάγματος’’, όπως λέει στην πρότασή του ο κ. εισαγγελέας. Είπα: ‘‘Σε τελευταία ανάλυση υπάρχουν άρθρα στο Σύνταγμα, τα οποία είναι θεμελιώδη για να υπερασπιστεί κανείς και αφορούν την προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων’’. Ποιος άνθρωπος που αγωνίζεται θα διαφωνούσε ότι όλοι πρέπει να έχουν ένα σπίτι, όλοι πρέπει να έχουν μια δουλειά; Ποιος θα διαφωνούσε στο δικαίωμα στην απεργία, στο δικαίωμα να αναπτύσσει ο άνθρωπος την προσωπικότητά του; Ποιος άνθρωπος που αγωνίζεται θα διαφωνούσε ότι ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης θα πρέπει να βασίζεται στη λαϊκή κυριαρχία; Όλα αυτά τα δικαιώματα που αναφέρονται στο Σύνταγμα, τα έχει ποδοπατήσει το καθεστώς εδώ και πολλά χρόνια. Με τη μόνη διαφορά ότι από το ’10 και μετά τελείωσε κάθε έννοια δικαιώματος (τουλάχιστον αυτά που αναφέρονται στο Σύνταγμα) με τα ‘‘μνημόνια’’. Υπάρχουν άρθρα στο Σύνταγμα, τα οποία αυτούσια τα κρατάει κάποιος που αγωνίζεται και αφορούν στα θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα. Όχι όμως για όλο το Σύνταγμα. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι έχουμε δικαίωμα να αγωνιστούμε ενάντια σε ένα καθεστώς που γίνεται απολυταρχικό (όπως λέει και το 120 Σ).
Όσον αφορά το ζήτημα της αντίστασης: Είπε ο κ. εισαγγελέας ‘‘δεν νοείται αντίσταση έξω από το ποινικό πλαίσιο’’. Αναφέρθηκε εκτενώς ο σύντροφος στην προηγούμενη τοποθέτησή του σε αυτό το θέμα και εγώ είπα κάποια πράγματα. Τώρα όμως θέλω να σας πω μια άποψη του Μανωλεδάκη: ‘‘Τα μέλη αυτών των πολιτικών ομάδων’’ (αναλύει το ζήτημα του πολιτικού «εγκλήματος» σε αυτό το κομμάτι, είναι στο ‘‘Ποινικό Δίκαιο – Γενική Θεωρία’’) όταν δρουν μέσα στα πλαίσια των σκοπών τους και παραβαίνουν με τη δράση τους τον ποινικό νόμο, έχουν το δικαίωμα να χαρακτηρίζονται πολιτικοί αντίπαλοι και πολιτικοί «εγκληματίες».’’ Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει αντίσταση χωρίς να παραβαίνεις το νόμο. Αυτό δεν είναι αντίσταση. Είναι άλλο πράγμα. Είναι μια διαμαρτυρία. Μέχρι εκεί. Αντίσταση σημαίνει παραβίαση του νομικού πλαισίου, είτε λίγο είτε πολύ. Γιατί με βάση αυτή τη λογική, δηλαδή να μην παραβιάζουμε το ποινικό πλαίσιο, σημαίνει ότι ακόμα και μια διαδήλωση που προκαλεί διατάραξη κοινής ειρήνης, παρακώλυση συγκοινωνιών δεν είναι αντίσταση. Είναι έγκλημα, παραβιάζει το ποινικό δίκαιο, το νόμο.
Αναφέρθηκε ο κ. εισαγγελέας στο ζήτημα των μειοψηφιών. Αν έχουμε το δικαίωμα επειδή είμαστε μειοψηφία, να επικαλούμαστε την κοινωνία, ‘‘να δρούμε στο όνομα της κοινωνίας’’, να προωθούμε μια ριζική πολιτική και κοινωνική αλλαγή, την ανατροπή του καθεστώτος κτλ., γιατί ‘‘δεν έχουμε τη νομιμοποίηση της κοινωνίας’’ επειδή δεν είμαστε πλειοψηφία.
Πρώτα απ’ όλα θέλω να πως τα εξής: Το καθεστώς που επέβαλε τα ‘‘μνημόνια’’, είχε καμία νομιμοποίηση από την κοινωνία για να το κάνει; Όταν έχουμε 50% αποχή από τις εκλογές – και με 40% αποχή – και ένα κόμμα βγαίνει με ένα ποσοστό 20%, αυτό το ποσοστό επί του συνόλου του εκλογικού σώματος είναι 10%. Ένα 10% είναι πλειοψηφία; Δηλαδή ένα τέτοιο κόμμα έχει τη συναίνεση της πλειοψηφίας της κοινωνίας; Να κυβερνάει κάποιος με ένα 10% και να επιβάλλει τα ‘‘μνημόνια’’; Ακόμα και να είχε την πλειοψηφία όταν πήρε την εξουσία υποσχόμενος για παράδειγμα, ότι θα δώσει αυξήσεις, βοήθεια στους οικονομικά ασθενέστερους κλπ, όπως έκανε ο Παπανδρέου το 2009, στη συνέχεια, ποια είναι η νομιμοποίηση του καθεστώτος που επέβαλλε τα ‘‘μνημόνια’’;
Είναι παράνομοι; Είναι παράνομοι. Έκαναν μια παρανομία και την έκαναν όλοι μαζί οι καθεστωτικοί πολιτικοί. Καμία κοινωνική στήριξη δεν υπάρχει ούτε στην υπογραφή των δανειακών συμβάσεων και τον τρόπο που έγινε, αλλά ούτε στο περιεχόμενό τους ούτε στα μέτρα που επιβλήθηκαν ούτε σε αυτά που ακολούθησαν· ούτε στα ‘‘μνημόνια’’ που ακολούθησαν ούτε και σήμερα. Αν μια μερίδα του πληθυσμού πάει και ρίχνει μια ψήφο, αυτό που επιλέγει πλέον είναι το λιγότερο κακό. Αυτό είναι δημοκρατία; Να πηγαίνουν οι μισοί και να λένε ‘‘ποιος είναι ο χειρότερος; Ας ψηφίσουμε αυτόν που ίσως να είναι λίγο καλύτερος από τον χειρότερο;’’ Ή ‘‘γιατί μας έχει παραμυθιάσει πιο καλά από τον άλλον’’. Ή γιατί έχει κάποιος μεγαλύτερη ευκολία να διαγράψει μονοκοντηλιά με μια δημόσια παρουσία όλα τα εγκλήματα που έκανε στο παρελθόν και να λέει νέα ψέματα. Χειριστές της κοινωνικής συνείδησης είναι όλοι. Ποια είναι η κοινωνική νομιμοποίηση που έχουν και δεν την έχουμε εμείς γιατί είμαστε μειοψηφίες; Το ένα είναι αυτό. Ένα δεύτερο είναι το άλλο: Αυτό που είπε και ο Κασιμάτης ότι στην εποχή μας κανένας από όλους αυτούς δεν κάνει κουμάντο. Είναι μαριονέττες της υπερεθνικής ελίτ, των αγορών, των τραπεζιτών, των πλουσίων και των υπερεθνικών οργανισμών, όπως είναι η τρόικα και οι θεσμοί. Ο Κασιμάτης είχε πει το εξής – το είχα διαβάσει και σε προηγούμενη συνεδρίαση: ‘‘Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που μια δύναμη μη πολιτική έχει γονατίσει την πολιτική δύναμη όλης της ανθρωπότητας’’. Και αυτό είναι αλήθεια, συμφωνώ. Εγώ θέτω το ερώτημα: Δημοκρατία με την πραγματική έννοια του όρου, δεν είναι η δύναμη του λαού να ορίζει τη ζωή του; Μια κοινωνία που είναι γονατισμένη πολιτικά και κοινωνικά, ποια δύναμη έχει να κυριαρχήσει πάνω στην ίδια της τη ζωή έστω και δι’ αντιπροσώπων; Σε αυτή την περίπτωση που ζούμε σήμερα, ακόμα και αυτοί που κυβερνάνε δεν έχουν τη δύναμη να κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που τους επιβάλλουν. Μα τους βλέπετε στην τηλεόραση, όλοι βγαίνουν και λένε ‘‘αυτό που θα κάνουμε εμείς, είναι αρεστό στις αγορές’’. ‘‘Πρώτη φορά’’ λέει ο Μητσοτάκης ‘‘οι αγορές θέλουν εκλογές’’ ενώ άλλες φορές δεν τις θέλουν, γιατί δημιουργούν πολιτική ανασφάλεια και επηρεάζουν τις αγορές στη λειτουργία τους. Το μυαλό τους είναι εκεί, στις αγορές. Δεν είναι αν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει η κοινωνία. Ποσώς τους ενδιαφέρει. Το μυαλό τους είναι στο ‘‘αρέσουμε στις αγορές’’; Αυτό είναι το ζήτημα. ‘‘Δεν αρέσουμε; Δεν μπορούμε να σταθούμε στην εξουσία. Αν αρέσουμε και κάνουμε καλά τη δουλειά γι’ αυτές, ε, τότε μπορούμε να σταθούμε’’. Αυτό δεν είναι δημοκρατία. Αυτό είναι χειρότερο από τη χειρότερη μορφή φεουδαρχίας, και ολιγαρχίας, και μοναρχίας. Ναι, δεν είναι δυνατό να μπορείς να μιλάς για δημοκρατία τη στιγμή που αποδέχεσαι ότι όλη η κοινωνία έχει γονατίσει πολιτικά, ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα, δεν μπορεί να ορίσει τίποτα ούτε αυτή ούτε μέσω αντιπροσώπων. Οπότε έχουμε μια ολιγαρχία οπότε για δημοκρατία δεν μπορούμε να μιλάμε σήμερα για να πει ο κ. εισαγγελέας είτε οποιοσδήποτε άλλος ότι έχουμε δημοκρατία και ‘‘δεν χωράνε στη δημοκρατία τέτοιες μορφές δράσης’’, δεν χωράει η ‘‘τρομοκρατία’’.
Με τη μόνη διαφορά ότι αυτό που ζούνε είναι το απαύγασμα της τρομοκρατίας. Γιατί το να γονατίζεις μια κοινωνία, να μη μπορεί να σταθεί, να μη μπορεί να επιβιώνει, αυτό είναι τρομοκρατία. Η μεγαλύτερη μορφή τρομοκρατίας που έχουμε ζήσει στην ιστορία της ανθρωπότητας. Γιατί είναι καθολική και παγκόσμια.
Η δική μας θέση είναι ότι αυτό πρέπει να σπάσει. Αυτή την είχε ο Επαναστατικός Αγώνας από το 2003. Από τότε μιλούσε για το τι πρόκειται να επακολουθήσει, προέβλεψε πολλά περισσότερα πράγματα από αυτά που είπε ο κ. εισαγγελέας ο οποίος παραδέχτηκε ότι προβλέψαμε την κρίση ως Επαναστατικός Αγώνας. Και θα’ θελα να αναφέρω και κάποια πράγματα για να μπούμε στον πυρήνα του ζητήματος. Γιατί εμείς ένοχοι δεν είμαστε. Ένοχοι είναι όλοι αυτοί που επέβαλαν όλα αυτά που ζούμε.
Και αν για εμάς τίθεται το ερώτημα γιατί κάναμε αυτά που κάναμε, εγώ αντιστρέφω το ερώτημα και λέω ‘‘γιατί εσείς δεν κάνατε τίποτα’’; Προς όλους εσάς. Γιατί δεν κάνατε τίποτα; Αυτοί που πρέπει να είναι υπόλογοι απέναντι στην κοινωνία, είναι αυτοί που ενώ τα γνώριζαν όλα αυτά, αποδέχτηκαν τα πάντα και επέτρεψαν να νομιμοποιηθούν και να επιβληθούν. Για τη νομιμοποίηση και διατήρηση της θέσης τους στο μηχανισμό εξουσίας. Αυτοί που προσπερνάνε τη φτώχεια, αυτοί που προσπερνάνε την περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, αυτοί που δεν κάνουν τίποτα απολύτως. Για μένα αυτοί είναι υπόλογοι και αυτοί είναι οι ένοχοι.
Θέλω να αναφερθώ πιο εκτενώς – είναι απάντηση και στον κ. εισαγγελέα όλα αυτά – στο τι πιστεύαμε ως Επαναστατικός Αγώνας και τι πιστεύουμε και τι θα πιστεύουμε. Όλα αυτά που λέμε δεν είναι ζητήματα που αφορούν μόνο αυτή την δίκη. Ο Επαναστατικός Αγώνας φτιάχτηκε για να συμβάλει ώστε να ανοίξει ένας δρόμος για να μπορέσει να κοινωνικοποιηθεί η αναγκαιότητα ενός αγώνα ριζοσπαστικού και ανατρεπτικού ενάντια σε ένα καθεστώς το οποίο βλέπεις ότι βαίνει όχι απλώς στον ολοκληρωτισμό, βαίνει προς την καταστροφή. Υπονομεύει την επιβίωση όλης της ανθρωπότητας. Και του ίδιου του πλανήτη. Και ότι ο ολοκληρωτισμός που ζούμε σήμερα μπορούσε κάλλιστα να προβλεφθεί από το 2003.
Η πρώτη-πρώτη προκήρυξη του Επαναστατικού Αγώνα που δημοσιεύτηκε ολόκληρη το 2004 ,– το ‘‘καλημέρα σας’’ – λέει στην πρώτη παραγραφο: ‘‘Η πρώτη πολεμική πράξη έγινε στα πλαίσια της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, ο πόλεμος στον Κόλπο το 1991, διεξήχθη σε μια εποχή που στα υπερεθνικά κέντρα εξουσίας κυριαρχούσε μια υπέρμετρη ευφορία για τη νίκη του δυτικού μοντέλου κυριαρχίας επί του υπαρκτού ‘‘σοσιαλισμού’’, ευφορία που εκφραζόταν μέσα από αλαζονικές αναλύσεις και διακηρύξεις για το ‘‘τέλος των ιδεολογιών’’, την ‘‘παντοδυναμία’’ του συστήματος και τις ‘‘αναμφισβήτητες’’ αξίες του. Η πορεία της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της οικονομικής και πολιτικής ενσωμάτωσης όλου του πλανήτη στο δυτικό μοντέλο ηγεμονίας, έχει δείξει εδώ και καιρό τα πραγματικά αποτελέσματά της, τα οποία φαίνονται με ιδιαίτερη ωμότητα στις κατεστραμμένες οικονομίες πολλών χωρών που αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν τις οικονομικές συνταγές και τις αναδιαρθρωτικές προσαρμογές του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας ‘‘– τότε τα λέγαμε γιατί ξέραμε πως κάποια στιγμή θα γίνουν και εδώ – ’’στο 40% του παγκόσμιου πληθυσμού που βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, στα 5,5 δισεκατομμύρια ανθρώπων που ζουν με στερήσεις κάθε είδους, στα 30 εκατομμύρια που πεθαίνουν κάθε χρόνο από την πείνα… Η φτώχεια, η περιθωριοποίηση, ο κοινωνικός αποκλεισμός που σήμερα δεν αποτελούν ‘‘προνόμια’’ μόνο των χωρών της περιφέρειας, αλλά παρουσιάζονται με όλο και μεγαλύτερη οξύτητα και στο εσωτερικό των χωρών του λεγόμενου καπιταλιστικού κέντρου, είναι ό,τι γεννάει η κούρσα της παγκοσμιοποίησης και ο συγκεντρωτισμός του κεφαλαίου. Αυτή η πραγματικότητα είναι η αιτία που μεγαλώνει συνεχώς ο σκεπτικισμός για την αποτελεσματικότητα – ακόμα και βιωσιμότητα – του συστήματος, καθώς γίνεται όλο και πιο σαφές πως η ‘‘αόρατη χειρ’’ της ελεύθερης αγοράς όχι μόνο δεν δύναται να φέρει τη μέγιστη αύξηση του πλούτου των εθνών, όπως υποστήριζε ο Άνταμ Σμιθ, αλλά έχει δημιουργήσει μια χαώδη κατάσταση σε όλο τον πλανήτη’’. Αυτά ήταν η πρώτη κουβέντα που είπε ο Επαναστατικός Αγώνας. Πρόεδρος: Αυτό από πού είναι;
Ρούπα: Είναι από την πρώτη προκήρυξη.
Πρόεδρος: Είναι από κάποιο βιβλίο αυτό;
Ρούπα: Ναι, είναι βιβλίο, έχουν εκδοθεί οι προκηρύξεις του Επαναστατικού Αγώνα σε βιβλίο. Είναι από την προκήρυξη – ανάληψη ευθύνης για τη βομβιστική επίθεση στα δικαστήρια της Ευελπίδων στις 5 Σεπτεμβρίου 2003 και την τοποθέτηση βόμβας στο υποκατάστημα της Citibank στο Ν. Ψυχικό στις 15 Μαρτίου 2004. Πρόεδρος: Έχουν εκδοθεί σε βιβλίο;
Ρούπα: Ναι. Τα πρώτα λόγια που είπε ο Επαναστατικός Αγώνας, είναι για το αδιέξοδο του νεοφιλευθερισμού. Και στο ίδιο κείμενο το τελευταίο κεφάλαιο έχει ως επικεφαλίδα ‘‘Μόνη διέξοδος είναι η επανάσταση’’. ‘‘Ένα ζήτημα που τίθεται είναι για πόσο καιρό ακόμα θα μπορεί αυτό το καθεστώς να κρατά υπό τον έλεγχό του μια αμφιβόλου σταθερότητας κοινωνική κατάσταση.
Για πόσο καιρό ακόμα η παγκοσμιοποίηση θα αποτελεί το ‘‘ιδανικό’’ σύστημα που είναι ‘‘εκ φύσεως προικισμένο’’ να διαχέει τις αντιφάσεις του, ενώ οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ θα έχουν τη δυνατότητα να πείθουν τους λαούς ότι στην ανάπτυξη βρίσκεται η μαγική συνταγή για τη λύση των προβλημάτων της ανεργίας και της φτώχειας.
Για πόσο καιρό ακόμα οι σύγχρονοι εξουσιαστές θα έχουν τα περιθώρια να κομπάζουν ότι η νεοφιλελεύθερη δημοκρατία είναι το ιδανικότερο σύστημα, η οριστική και αμετάκλητη κατάληξη της ανθρώπινης πολιτικής ιστορίας. Δεν είναι λίγοι πιστεύουμε, αυτοί που αναγνωρίζουν πως οι αντικειμενικές συνθήκες – είτε όπως είναι και κυρίως, είτε όπως διαμορφώνονται με τη διογκούμενη όξυνση των ανισοτήτων – δικαιολογούν και με το παραπάνω την εκδήλωση μαζικών κοινωνικών αναταραχών στην προοπτική ανατροπής του συστήματος. Και επίσης δεν είναι λίγοι αυτοί που αναμένουν τέτοιες εξελίξεις’’. Κρούομε τον κώδωνα του κινδύνου όχι μόνο για τις εξεγέρσεις, αλλά για το αδιέξοδο που θα ερχόταν, που ήρθε. Τότε – το 2003 – δεν μιλάγαμε μόνο για αυτό που ίσχυε εκείνη την περίοδο.
Ο Επαναστατικός Αγώνας ανέλυε την ευρύτερη πολιτική – οικονομική – κοινωνική κατάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς και μέσα από αυτή την ανάλυση ‘‘έβλεπε’’ τις εξελίξεις. ‘‘Από τη μεριά μας πιστεύουμε πως το σύστημα της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης οικονομικής και πολιτικής τάξης ούτε βιώσιμο είναι ούτε έχει περιθώρια βελτίωσης ή ουσιαστικής μεταρρύθμισης. Η υπερσυγκέντρωση κοινωνικής ισχύος στα χέρια μια μειοψηφίας και η αυξάνουσα αθλιότητα που μαστίζει την πλειοψηφία δεν εκφράζουν τις ατυχείς και ακραίες εκφάνσεις του κατά τα άλλα ‘‘ελπιδοφόρου’’ – όπως πολλοί υποστηρίζουν λόγω συμφέροντος και χωρίς να το πιστεύουν – συστήματος, αλλά την ουσία της σύγχρονης μορφής του που συν-αγωνίζεται σε βαρβαρότητα τον άγριο καπιταλισμό του 19ου αιώνα. Η μόνη διέξοδος βρίσκεται στην άρνησή μας να νομιμοποιήσουμε με την αδράνεια και την αποστασιοποίηση τα εγκλήματα αυτά του συστήματος, να μην αποδεχτούμε για τον εαυτό μας τις συνθήκες της ανελευθερίας και της υποταγής’’. Η μόνη διέξοδος είναι η επανάσταση. Αυτά τα έλεγε ο Επαναστατικός Αγώνας από το 2003. Και τα επαναλάμβανε παντού. ‘‘Αυτή είναι η κατεύθυνση που πιστεύουμε πως αξίζει κανείς να αγωνίζεται. Γιατί μόνο στον διαρκή αγώνα με προοπτική την Επανάσταση βρίσκεται σήμερα το πεδίο της πραγματικής ελευθερίας. Για τη δημιουργία ενός κόσμου που έννοιες όπως η ισότητα και η ευημερία δεν θα αποτελούν χίμαιρα, όπου η έννοια της προόδου δεν θα συνδέεται με τη σύγχρονη βαρβαρότητα της υψηλής τεχνολογίας, αλλά θα βρίσκει την ουσία της στην ικανότητα της κοινωνίας να διασφαλίζει την ισονομία, τον αυτοκαθορισμό του κάθε ατόμου και τη δυνατότητά του να συμμετέχει στη διαμόρφωση της κοινωνικής και οικονομική οργάνωσης. Ένας τέτοιος κόσμος είναι εφικτός μόνο στα πλαίσια μιας κοινωνίας που οι δομές της δεν θα ευνοούν τη συγκέντρωση πολιτικής και οικονομικής ισχύος στα χέρια λίγων, αλλά αντιθέτως, θα υπάρχουν για να διασφαλίζουν τη μη επανεμφάνιση τέτοιων φαινομένων και την οριζόντια διαχείριση της συλλογικής ζωής. Με μια τέτοια διεθνή προοπτική, πιστεύουμε πως είναι δυνατή και εφικτή η πραγμάτωση του επαναστατικού οράματος. Η πραγματική έφοδος στον ουρανό….’’.
Έτσι ξεκινάει τη δράση του ο Επαναστατικός Αγώνας. Μέσω της ανάλυσης του σήμερα, βλέπει μπροστά. Δεν υπήρχε κάποια ψευδαίσθηση ότι εκεί που τα λες, θα γίνουν. Ήθελε να συμβάλει στη διαμόρφωση του εδάφους γι’ αυτό που επίκειται να γίνει. Το έβλεπες που πάει το πράγμα. Ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα παρουσιαστεί μπροστά σου το πρόβλημα και θα είναι ανυπέρβλητο. Το ίδιο το σύστημα θα βρεθεί στο αδιέξοδό του και οι κοινωνίες θα βρεθούν μπροστά στο δίλημμα ‘‘ή επαναστατούμε ή πεθαίνουμε’’.
Στην προκήρυξη με την οποία ο Επαναστατικός Αγώνας ανέλαβε την ευθύνη για την βομβιστική επίθεση στο υπουργείο Οικονομίας στις 12 Δεκεμβρίου του 2005. ( Αυτό συμπληρωματικά, για την πρόβλεψη· γιατί έλεγε και ο κ. εισαγγελέας ότι έχουν προβλεφθεί γεγονότα), έχει προβλεφθεί εδώ και η εκδήλωση της κρίσης στο καπιταλιστικό κέντρο. Είχα πει και στην ‘‘απολογία’’ μου ότι πριν δημιουργηθεί ο Επαναστατικός Αγώνας είχαν εκδηλωθεί κάποιες πολύ σοβαρές κρίσεις: Το 1997 η κατάρρευση των χωρών της νοτιανατολικής Ασίας. Το 2000 σημειώθηκε μια κρίση στο καπιταλιστικό κέντρο με την κατάρρευση των εταιρειών υψηλής τεχνολογίας ( των dot.com). Ήταν η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που μια κρίση χτύπησε σοβαρά το καπιταλιστικό κέντρο και την ξεπέρασε. Επειδή ξεπέρασε το σύστημα αυτές τις δυο κρίσεις, μετά άρχισαν να βγάζουν διακηρύξεις, ανακοινώσεις, αναλύσεις, βιβλία, συγγράμματα – ανάμεσα σε όλα αυτά και το βιβλίο του Γκρίνσπαν, του πρώην προέδρου της Fed (Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ) που είχα διαβάσει κάποια αποσπάσματα – περί της δυνατότητας του συστήματος να αυτοδιορθώνεται και να ξεπερνάει τις κρίσεις του εφόσον δεν παρεμβαίνει κανένας κρατικός και πολιτικός παράγοντας. Αυτή η θέση διαψεύστηκε παταγωδώς με την κρίση του 2008. Γιατί αν δεν υπήρχε ο κρατικός παράγοντας που πάτησε πάνω στις πλάτες της κοινωνίας για να στηρίξει τις τράπεζες ώστε να μην καταρρεύσει το σύμπαν, η αυτοδιόρθωση και η ‘‘μαγεία’’ των αγορών που τείνουν προς την αυτορύθμιση και την ομαλότητα και η ‘‘αόρατος χειρ’’ που λέγαμε, της παγκόσμιας αγοράς, πήγαν όλα περίπατο.
Ο Επαναστατικός Αγώνας έλεγε: ‘‘Ο φόβος για μια νέα μεγαλύτερης έντασης και έκτασης κρίση που ενδεχομένως να πλήξει και το φαινομενικά αλώβητο καπιταλιστικό κέντρο, είναι ο κύριος λόγος που οι προαναφερόμενοι οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες διερευνούν την εισαγωγή ρυθμίσεων που θα λειτουργούν ως ασφαλιστικές δικλείδες για την αγορά και θα επιτρέπουν τη συνέχιση της πορείας προς την παγκοσμιοποίηση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος’’. Αναφέρεται εδώ η προκήρυξη σε μια ανασφάλεια που είχε εκδηλωθεί κυρίως από κυβερνήσεις και οικονομικούς αναλυτές, μην τυχόν και η κρίση το 1997 με την κατάρρευση των χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας ήταν ένα πρελούδιο μιας μεγάλης κρίσης, η οποία θα μπορούσε να εκδηλωθεί στο καπιταλιστικό κέντρο. Δεν το απέκλειαν αυτό. Έμπαινε τότε από ορισμένους το ερώτημα: ‘‘Μήπως πρέπει από τώρα να αρχίσουμε να βάζουμε κάποια όρια στην ασυδοσία και την ανεξέλεγκτη δράση τους μην τυχόν και αποτρέψουμε μια κρίση στο καπιταλιστικό κέντρο;’’. Με τη μόνη διαφορά ότι είναι τέτοια η ισχύς των αγορών και του σημερινού συστήματος, του καπιταλισμού, είναι τέτοιας ισχύος η διαπλοκή και η σύμφυση παραγωγικού και χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που είναι αδύνατον να ελεγχθεί και αδύνατον να υπάρξει κάποιος σχηματισμός, όσο ισχυρός και αν είναι αυτός που να μπορέσει να τους βάλει όρια. Είναι αδύνατον. Ο Γκρίσπαν έλεγε επίσης, ότι και τεχνικά δεν είναι δυνατόν όταν γίνονται συναλλαγές με αλγόριθμους που πραγματοποιούνται με τέτοια ταχύτητα, ώστε μέσα σε ένα δευτερόλεπτο μπορούν να γίνουν κάποιες χιλιάδες συναλλαγές σε χρηματιστηριακές και εξωχρηματιστηριακές πλατφόρμες, κάποιος να μπορεί να ελέγξει οτιδήποτε. Γιατί, λέει όταν ο ισολογισμός ενός επενδυτικού κεφαλαίου τη νύχτα της μιας ημέρας, δεν θα έχει καμία σχέση με αυτόν την άλλη ημέρα το πρωί. Ποιος να ελέγξει τι; Το βασικότερο όμως όλων είναι η ισχύς. Είναι τέτοια η οικονομική ισχύς που κανένας δεν μπορεί να τους ‘‘κουνηθεί’’.
Στην ίδια προκήρυξη είναι ένα απόσπασμα που αφορά στην πρόβλεψη της επερχόμενης κρίσης στην Ελλάδα – το διάβασε ο σύντροφος Μαζιώτης την προηγούμενη φορά. Σε άλλη προκήρυξη για την επίθεση στο Γιώργο Βουλγαράκη – πρώην υπουργό Δημόσιας Τάξης – λέει τα εξής σε ένα σημείο: ‘‘Αν δεν μπορέσουμε να εμποδίσουμε την εγκαθίδρυση της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, αν δεν καταφέρουμε να ακυρώσουμε στην πράξη τις ‘‘αντιτρομοκρατικές’’ πολιτικές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, αργά ή γρήγορα θα έρθουμε όλοι αντιμέτωποι με τους λαούς και τα κινήματα που πλήττονται βάναυσα από την πολιτική εκστρατεία των ηγετών της ‘‘Δύσης’’ εναντίον του ‘‘ριζοσπαστικού Ισλάμ’’, που πληρώνουν με εκατόμβες νεκρών το τίμημα της Νέας Παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής Τάξης. Η επανάληψη γεγονότων σαν αυτά της Μαδρίτης και του Λονδίνου θα είναι θέμα χρόνου’’.
Ο Επαναστατικός Αγώνας εκτός από αυτά που είχε προβλέψει για την πορεία του συστήματος και την κρίση, είχε προβλέψει και κάτι άλλο. Τις επιθέσεις των ισλαμιστών. Η επίθεση ενάντια στον Βουλγαράκη ήταν μια προσπάθεια να σταλεί ένα μήνυμα: ‘‘Αν δεν αντισταθούμε στην Νέα Παγκόσμια Τάξη, στα εγκλήματα που κάνουν οι δυτικές κυβερνήσεις στη Μέση Ανατολή και τον υπόλοιπο κόσμο, θα έχουμε φαινόμενα βίας από αυτούς τους λαούς, που θα είναι ανεξέλεγκτα. Και θα στρέφονται ενάντια σε όλους, ό, τι γίνεται ήδη δηλαδή. Αυτό που δηλώνει το απόσπασμα της προκήρυξης που διάβασα, είναι πως ‘‘ο μόνος τρόπος να αποτρέψεις μια τέτοια εξέλιξη, είναι ένα ισχυρό αντικαπιταλιστικό κίνημα ενάντια στην Νέα Παγκόσμια Τάξη και τους πολέμους που στο όνομά της εξαπολύουν τα δυτικά κράτη. Ο ISIS συνιστά την πρώτη προσπάθεια δημιουργίας ισλαμικού κράτους στην ιστορία, γιατί μέχρι τώρα είχαμε αυτού του τύπου τις επιθέσεις. Η δημιουργία ενός ισλαμικού κράτους αποφεύχθηκε ή καλύτερα αντιμετωπίστηκε από επαναστάτες. Αντιμετωπίστηκε από τους λαούς της Ροζάβα στη Β. Συρία που οργανώθηκαν, έκαναν μια επανάσταση και εφάρμοσαν ένα κοινωνικό μοντέλο που βασίζεται στον Συνομοσπονδισμό, πολέμησαν για να προστατέψουν τα κεκτημένα τους, την επανάστασή τους, επιτέθηκαν στον ISIS και τον κατατρόπωσαν. Ήθελαν να υπερασπίσουν το εγχείρημά τους. Όμως τα αποτελέσματα αυτής της νίκης ωφελούν τη ‘‘Δύση’’.
Αυτούς τους λαούς, αλλά και τους αναρχικούς – τη μειοψηφία που είναι ‘‘απονομιμο-ποιημένη κοινωνικά’’ κατά τον κ. εισαγγελέα – που πήγαν και πολέμησαν και δώσανε τη ζωή τους γι’ αυτό το εγχείρημα, θα έπρεπε όλη η ‘‘Δύση’’ να τους τιμάει. Υπάρχουν αναρχικοί, σύντροφοί μας, που έχουν δώσει τη ζωή τους. Θα αναφερθώ στο τέλος γι’ αυτό, γιατί είναι πάρα πολύ σημαντικό. Πάντα ο Επαναστατικός Αγώνας έλεγε πως ο μόνος δρόμος είναι η επανάσταση.
Δεν μας αλλάζει τίποτα αυτή την πεποίθηση. Στην προκήρυξη – ανάληψη ευθύνης για την επίθεση εναντίον αστυνομικών των ΜΑΤ το 2009 λέει: ‘‘Καπιταλισμός ή επανάσταση’’, είναι ο τίτλος της τελευταίας ενότητας. ‘‘Καθώς εισερχόμαστε όλο και πιο βαθιά στη δίνη της διεθνούς οικονομικής κρίσης, γίνεται όλο και πιο σαφές πως ο καπιταλισμός και η οικονομία της αγοράς όχι μόνο είναι ένα σύστημα που προωθεί την κατάφωρη αδικία και αναπνέει χάρη στην ανελέητη εκμετάλλευση, αλλά είναι ένα κοινωνικό καρκίνωμα που επιβιώνει χάρη στον παρασιτισμό του εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Σήμερα που ο καπιταλισμός παραπαίει και η εμπιστοσύνη στις αγορές και τη λειτουργία τους είναι ανύπαρκτη, το χρηματοοικονομικό σύστημα έφτασε στο χείλος του γκρεμού χωρίς να έχει ακόμα διασφαλίσει αν και με ποιους όρους θα επιβιώσει. Η σωτηρία του συστήματος προϋποθέτει πως νέες σκληρότερες θυσίες θα γίνουν από μεριάς των εκμεταλλευόμενων. Αυτές τις νέες και περισσότερο σκληρές από κάθε άλλη φορά πολιτικές λιτότητας θα επιβάλλουν τα κράτη και οι κυβερνήσεις, φροντίζοντας παράλληλα να έχουν έτοιμα σχέδια σκληρής καταστολής σε περιπτώσεις έντονων κοινωνικών Αντιδράσεων και εξεγέρσεων’’. (Από την προκήρυξη για τη Citibank, τo 2009)
Πρόβλεψη για τον Σύριζα: ‘‘Οι εγκληματίες που ηγούνται της διεθνούς χρηματαγοράς ήδη έχουν ξεκινήσει τη μεγάλη κερδοσκοπική εφόρμηση στην αγορά του χρέους, καθώς τα στοιχήματα για την κατάρρευση διαφόρων χωρών βρίσκονται στην κορυφή των προτιμήσεων της αγοράς, ενώ η Citibank έχει αρχίσει μια επιθετική κερδοσκοπική τακτική με τα ελληνικά ομόλογα’’. Αυτά τα έβγαζαν στη δημοσιότητα μετά την κατάρρευση. Το σορτάρισμα που έκαναν πολλοί με τα ελληνικά ομόλογα. Ανάμεσά τους ήταν και ένας Έλληνας, ο Θέος, που από το Citi του Λονδίνου σόρταρε ελληνικά ομόλογα και κέρδισε εκατομμύρια. Και ο αδελφός του Παπανδρέου, επίσης. ‘‘Οι αποδόσεις για το κεφάλαιο θα είναι μεγάλες, αλλά σύντομα θα δούμε πολλές χώρες να χρεοκοπούν κάτω από το βάρος του χρέους, της πολιτικής πίεσης για μεγαλύτερη νεοφιλελεύθερη προσαρμογή, αλλά και της κερδοσκοπίας’’. Εδώ είναι η πρόβλεψη της μετατροπής της χρηματοπιστωτικής κρίσης, σε κρίση χρέους. ‘‘Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είναι διατεθειμένη να δεχτεί εν λευκώ κάθε όρο του μεγάλου κεφαλαίου όσο δυσβάστακτο και αν είναι’’ – είχαμε τότε Ν.Δ – ‘‘να επιβάλλει δια πυρός και σιδήρου και τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες επιταγές που της υποδεικνύει η αγορά και οι πολιτικές συμμαχίες που την υπηρετούν όπως η Ε.Ε, και να ματώσει την ελληνική κοινωνία προκειμένου να μείνει συνεπής στις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές της’’.
Το ‘‘να ματώσει’’ είναι μια φράση που ειπώνεται σε μια προκήρυξη, σε μια προκήρυξη που γράφτηκε το 2009 και είναι φράση που χρησιμοποιεί μετά η ίδια η κυβέρνηση. Θυμάστε το ‘‘πρέπει να ματώσουμε’’ που έλεγε αργότερα ο Παπανδρέου; Γιατί πρέπει να ματώσουμε; Να ματώσουμε για να μην ‘‘πεινάσουν’’ οι τραπεζίτες; Μη χάσουν τα δισεκατομμύριά τους; Ακόμα και τη λέξη που αργότερα, ένα χρόνο μετά , θα χρησιμοποιούσε η κυβέρνηση κατά την έναρξη της επιβολής των ‘‘μνημονίων’’ προέβλεψε ο Επαναστατικός Αγώνας. ‘‘Πιστεύει, βέβαια, πως για πολιτικούς λόγους που αφορούν την καθεστωτική σταθερότητα στη χώρα και την ευρύτερη περιοχή, οι αγορές δεν θα την εγκαταλείψουν. Βέβαια, τις ίδιες επιλογές θα έκανε και οποιαδήποτε κυβέρνηση βρισκόταν στην εξουσία. Και όταν λέμε οποιαδήποτε, δεν εννοούμε μόνο το ΠΑΣΟΚ (για το ΛΑΟΣ είναι αυτονόητο), αλλά και τον Συνασπισμό’’ – ήταν τότε ακόμα Συνασπισμός, όχι Σύριζα – ”όπως επίσης, και το ΚΚΕ. Και αυτό γιατί μια πολιτική απόφαση που θα φορά τη δια παντός άρνηση πληρωμών του χρέους, σημαίνει οριστική ρήξη με τις αγορές, γεγονός που είναι φυσικά εκτός των στόχων όλων των κομμάτων’’.
Δηλαδή, αν διάβαζε σοβαρά κάποιος προσεχτικά Επαναστατικό Αγώνα πριν τα ‘‘μνημόνια’’, θα ήξερε πως ό,τι και να μας επιβάλουν, δεν υπάρχει περίπτωση καμία κυβέρνηση να πει ‘‘όχι’’ στο παραμικρό. Και γιατί; Γιατί είναι τέτοια η ισχύς των αγορών που κανένας δεν μπορεί να κουνηθεί. Η χούντα προϋπήρχε. Όμως τα ‘‘μνημόνια’’ σκίσανε και τον τελευταίο μανδύα της αντιπροσωπευτικής ‘‘δημοκρατίας’’. Η χούντα προϋπήρχε και όποιος μπορούσε στοιχειωδώς να διαγνώσει γύρω του, την οικονομική, πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, θα καταλάβαινε ότι αυτό που έρχεται δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσει κανένα κόμμα να επιχειρήσει να το αποτρέψει, να σηκώσει μπαϊράκι ενάντια στις αγορές. Μόνο ένας επαναστατημένος λαός θα μπορούσε να το κάνει αυτό.
Παρακάτω λέει αυτή η προκήρυξη: ‘‘Η πολιτική βούληση για μια κοινωνία να αποτινάξει μια για πάντα το ζυγό του χρέους από πάνω της, όχι μόνο γιατί δεν τον αντέχει, αλλά γιατί δεν το θέλει, είναι συνυφασμένη με την απόφαση να αντιπαρατεθεί με το σύνολο της πολιτικής εξουσίας, με την απόφαση να έρθει σε ρήξη με το οικονομικό και πολιτικό σύστημα, με την απόφαση να ανατρέψει το καθεστώς που την κρατάει σκλαβωμένη’’. Γιατί η κοινωνία να το θέλει το χρέος; Δικό της είναι; Είναι εμφανές ότι είχε συλλάβει ο Επαναστατικός Αγώνας όλα αυτά που θα γίνονταν μετά. Και έλεγε ‘‘δεν υπάρχει ούτε ένα κόμμα να ελπίζεις ότι όλα αυτά (τα ‘‘μνημόνια’’) δεν θα τα κάνει πράξη. Κανένας. ‘‘Μόνη διέξοδος είναι η επανάσταση’’. Στην ίδια προκήρυξη έλεγε: ‘‘ Ή με το καθεστώς ή με την επανάσταση’’. Άλλη πρόβλεψη, στην προκήρυξη για το χρηματιστήριο το 2009: ‘‘Η ενέργεια αυτή γίνεται σε μια περίοδο όπου η οικονομική κρίση προχωρά προς την κορύφωσή της – παρά τις περί αντιθέτου διακηρύξεις….’’
Κυρία πρόεδρε, μπορεί να κουράζεστε αλλά το θέμα είναι ότι πρέπει να γίνει σαφές ότι ο Επαναστατικός Αγώνας και εμείς είμαστε εδώ γιατί πιστεύουμε στο δίκαιο αυτού του αγώνα. Και πιστεύουμε πως ο μόνος τρόπος για να υπερβούνε αυτό το πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο, είναι η επανάσταση. Και τα λέω όλα αυτά για να αποδείξω ότι αυτό δεν μας ‘‘προέκυψε’’ από το 2003. Τα αναφέρω γιατί πρέπει να γίνει σαφές αυτό: Η χώρα βρισκόταν και βρίσκεται σε κατάσταση ανάγκης, ο πλανήτης συνολικά βρίσκεται σε κατάσταση ανάγκης, έχει μια δικτατορία πάνω από το κεφάλι του, μια δικτατορία που δεν μπορεί καμία πολιτική δύναμη να ανταπεξέλθει απέναντί της και ότι ο μόνος τρόπος είναι να ξεσηκωθεί ο ελληνικός λαός, να ξεσηκωθούν οι κοινωνίες και να ανατρέψουν τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ, προωθώντας ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης που κατ’ εμάς είναι το Συνομοσπονδιακό μοντέλο. Πρέπει να γίνει σαφές αυτό. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες.
Το ζήτημα είναι ότι δεν μπορεί ο Επαναστατικός Αγώνας να μπει στο ‘‘κουτί’’ των ψιλοαποδεικτικών στοιχείων. ‘‘Τι έκανες εσύ, τι έκανε ο άλλος ’’. Δεν είναι αυτό το ζήτημα. Το ζήτημα είναι πολιτικό. Η κατάσταση ανάγκης της χώρας, η κατάσταση ανάγκης των ανθρώπων, της κοινωνίας· είναι επιτακτικό να δοθεί μια απάντηση. Και επαναλαμβάνω, δεν είμαστε εμείς υπόλογοι γιατί δίνουμε μια απάντηση. Υπόλογοι πρέπει να είναι στην ελληνική κοινωνία αυτοί που δεν δίνουνε απάντηση. ‘‘Κανένα καθεστωτικό κόμμα από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά δεν είναι σε θέση να βάλει τέρμα στην οικονομική κρίση και να διασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή για όλους, αφού αυτό προϋποθέτει ρήξη με το σύστημα και με τους θεσμούς του. Το να ζούμε χωρίς κρίσεις σημαίνει πως ζούμε χωρίς καπιταλισμό, χωρίς οικονομία της αγοράς, χωρίς κράτος και οργανωμένη εξουσία. Γι’ αυτό, το πραγματικό δίλλημα δεν είναι Ν.Δ ή ΠΑΣΟΚ ή Αριστερά. Το πραγματικό δίλλημα είναι καπιταλισμός ή επανάσταση’’. Και δεν έχουμε άδικο, κυρία πρόεδρε. Δεν έχουμε άδικο.
Γιατί αυτό τα λέγαμε πριν γίνουν και είδαμε ότι κανένας δεν μπορεί να δώσει λύση στο τέλος-τέλος. Δεν είναι αντίσταση, λέει ο κ. εισαγγελέας, ‘‘η παραβίαση του νόμου’’. Ποιά παραβίαση, ποιό νομικό πλαίσιο; Έχει αξία αυτή η κουβέντα; Μπροστά σε αυτό που διακυβεύεται; Ποιά είναι η αξία της;
Προκήρυξη για το χρηματιστήριο: ‘‘Η πολιτική λύση βρίσκεται στην εξωθεσμική και οριζόντια οργάνωση των αντιστάσεων, σε μια προοπτική που θα στοχεύει στην ανατροπή και την επανάσταση. Δεν πρόκειται μόνο για μια πρόταση που απαντά στα ανήθικα χαρακτηριστικά του καθεστώτος, στην εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπων από ανθρώπους. Δεν πρόκειται μόνο για την ηθική αναγκαιότητα να ξεπεραστεί ένα καθεστώς που στηρίζεται στην καταπίεση. Μέσα στο περιβάλλον της κρίσης που διαμορφώνεται, η έξοδος από το σύστημα παίρνει πλέον χαρακτηριστικά ανάγκης για επιβίωση, καθώς ο καπιταλισμός έχει ήδη φτάσει με τον αδηφάγο και άπληστο χαρακτήρα του τις κοινωνίες στα όρια της περιθωριοποίησης, της φτώχειας, του θανάτου και το οικοσύστημα του πλανήτη στην καταστροφή. Αν δεν ανατραπεί θα σκοτώσει τον πλανήτη, θα μας σκοτώσει όλους. Η έξοδος από την κρίση θα έρθει μέσα από επαναστατική κοινωνική οργάνωση που αναπόφευκτα θα συγκρουστεί με κάθε καθεστωτική μορφή πολιτικής οργάνωσης. Η έξοδος από την κρίση θα έρθει με την καταστροφή του συστήματος, των μηχανισμών και των θεσμών του, με την οργάνωση μιας κοινωνίας οικονομικής ισότητας και πολιτικής ελευθερίας. Μιας κοινωνίας χωρίς οικονομικές και κοινωνικές διαφορές, έξω από τα δόγματα του ανταγωνισμού, μιας κοινωνίας αλληλεγγύης’’. Αυτά ο Επαναστατικός Αγώνας τα γράφει δεκάδες φορές. ‘‘Για εμάς, η πραγματική έξοδος από τη κρίση δεν βρίσκεται σε καμία συνταγή διόρθωσης του συστήματος’’. ‘‘Η μόνη πραγματική έξοδος από την κρίση βρίσκεται στην ανατροπή του συστήματος που γεννά τις κρίσεις’’. Αυτό που διάβασα πριν, περιγράφει την κατάσταση ανάγκης, πριν αυτή πάρει την πιο ολοκληρωτική μορφή της με τα ‘‘μνημόνια’’. Τώρα, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης της κοινωνίας τις ‘‘κουκουλώνουν’’. Ενώ στις αρχές της κρίσης έβγαινε και κάποιο ρεπορτάζ για τους ανθρώπους που ψάχνουν φαγητό από τα σκουπίδια, για τις αυτοκτονίες…. Τώρα δεν λένε τίποτα. Σιγή ιχθύος, λες και όλα έχουν έρθει σε μια κανονικότητα. Όμως πάμε από το κακό στο χειρότερο.
Τα περί εξόδου από την κρίση είναι παραμύθια. Θα πληρώνουμε τους δανειστές έως το 2060 τουλάχιστον με την επιμήκυνση του χρέους που αφορά στα δάνεια του 2010, θα πληρώνουν τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και τα δισέγγονά μας γιατί ούτε το 2060 θα λήξει το χρέος. Η βασική δανειακή σύμβαση του 2010 που περιέχει τους πλέον απαράδεκτους όρους θα ισχύει εσαεί γιατί το χρέος δεν πρόκειται να αποπληρωθεί αλλά θα διογκώνεται συνέχεια μέχρι να φτάσει τα 300% του ΑΕΠ. Από την άλλη το παγκόσμιο χρέος επίσης διογκώνεται, το χρέος του τραπεζικού συστήματος διεθνώς διογκώνεται. Όλα αυτά τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα δημιούργησαν μια σειρά από βόμβες που όσο απέφεραν κέρδη, τις κρατούσαν και λίγο πριν εκραγούν τις πετάξανε στην κοινωνία και έσκασαν εκεί. Όλος ο πλανήτης αυτή τη στιγμή κάθεται σε μια τεράστια βόμβα, τη βόμβα του παγκόσμιου χρέους. Και τώρα συζητάμε για τη βόμβα του Επαναστατικού Αγώνα και προτείνεται να καταδικαστεί ο Μαζιώτης σε ισόβια για την βόμβα του Επαναστατικού Αγώνα. Αυτοί που ηγούνται του χρηματοπιστωτικού συστήματος, της οικονομικής και πολιτική εξουσίας είναι οι εγκληματίες και οι τρομοκράτες. Σε αυτό το κείμενο που διάβασα προβλέπεται η κατάσταση ανάγκης από το ’10 και μετά. Τι θα γίνει με την κρίση. Κανένας δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει, παρά μόνο ένας επαναστατημένος λαός. Και όπως πολλές φορές έχει πει ο Επαναστατικός Αγώνας, αθέτηση του χρέους μόνο με επανάσταση μπορεί να γίνει. Αυτό είναι λογικό για τις σύγχρονες συνθήκες. Γιατί ένα πολιτικό καθεστώς, από τα υπάρχοντα και νόμιμα που υπάρχουν στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής ‘‘δημοκρατίας’’, είναι αδύνατον να το κάνει, φοβούμενο ότι οι υπερεθνικές εξουσίες θα πέσουν να το ‘‘φάνε’’. Και έτσι είναι. Είναι αδύνατο να σταθεί ένα τέτοιο καθεστώς. Μόνο μια επανάσταση θα μπορούσε να το κάνει, ένας επαναστατημένος λαός. Ένας λαός είχε κάθε δυνατότητα προς τον ίδιο του τον εαυτό να επαναστατήσει και να πει ‘‘δεν πληρώνω τίποτα’’. ‘‘Δεν έχω καμία υποχρέωση να υποφέρω για τους πλούσιους, για την οικονομική ολιγαρχία’’.
Στην εισαγωγή του βιβλίου με τις προκηρύξεις του Επαναστατικού Αγώνα λέει: ‘‘Η μόνη διέξοδος από τη συστημική κρίση είναι η κοινωνική Επανάσταση’’. Τελευταίο θα διαβάσω αυτό: ‘‘Συνοψίζοντας η μόνη πρόταση ξεπεράσματος της κρίσης, η πρόταση που ουσιαστικά διασφαλίζει την επιβίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας και βάζει τους όρους για μια κοινωνία ισότητας και ευημερίας, είναι αυτή που προτείνει τη σύγκρουση με όλες τις μορφές οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, είναι αυτή που προωθεί την κατάργηση συνολικά του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Η μόνη ρεαλιστική απάντηση στην κρίση και τα αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει είναι η κοινωνική Επανάσταση. Για μια κοινωνία οικονομικής ισότητας και πολιτικής ελευθερίας’’. Έτσι τελειώνει η εισαγωγή του βιβλίου με τις προκηρύξεις του Επαναστατικού Αγώνα. Αυτά τα γράφαμε με το όνομά μας, Μαζιώτης και Ρούπα όταν είμαστε έξω από τη φυλακή. Μέσα από τη φυλακή τα κείμενα που βγάζαμε, έλεγαν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Γιατί μπορεί να σκεφτεί κάποιος ‘‘εντάξει, τα έλεγες αυτά πριν σε συλλάβουν· μετά δεν μπορεί να λες το ίδια’’. Όχι ‘‘δεν βάλαμε μυαλό’’ με τις συλλήψεις.
Πιστεύουμε τα ίδια και λέμε τα ίδια. Στο βιβλίο ‘‘κείμενα από τη φυλακή’’ έχει κείμενα που γράψαμε ενώ είμαστε κρατούμενοι. Αυτά τα κείμενα τα μοίραζαν σύντροφοι στις διαδηλώσεις το 2010. ‘‘Αν αφήσουμε να προχωρήσουν οι εγκληματίες του πολιτικού καθεστώτος της χώρας …’’ – αυτά τα λέγαμε αφού είχαν επιβληθεί τα ‘‘μνημόνια’’, και εμείς είμαστε στη φυλακή – ‘‘σε αυτές τις πολιτικές, έχουμε παραδοθεί στην πιο επαίσχυντη μορφή υποδούλωσης που υπήρξε ποτέ. Έχουμε παραδώσει τη χώρα και το μέλλον των παιδιών μας στα σαγόνια των καρχαριών του μεγάλου κεφαλαίου, έχουμε αποδεχτεί να ζούμε υπό τη συνεχή τρομοκρατία της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας.
Κανένας ελεύθερος άνθρωπος δεν μπορεί να δεχθεί μια τέτοια συνθήκη, κανένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια δεν μπορεί να παραδοθεί χωρίς αντίσταση. Ενώ το σύστημα γκρεμίζει τις γέφυρες σύνδεσης και επικοινωνίας με την κοινωνική πλειοψηφία και παρατάσσεται πολεμικά απέναντί της, θα ήταν μεγάλο λάθος να επιδιώξουμε από τα κάτω την επαναδημιουργία αυτών των συνδέσεων. Τα κόμματα της αριστεράς που συμμετέχουν στο πολιτικό σύστημα, θα επιδιώξουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την άμβλυνση των κοινωνικών αντιθέσεων και θα κάνουν τα πάντα για να εμποδίσουν τις επικείμενες κοινωνικές εκρήξεις,. Όσο και να αυξάνουν τους λεονταρισμούς κατά των κυβερνητικών επιλογών, δεν πρόκειται να έρθουν σε καμία ρήξη με το σύστημα’’. Το αδιέξοδο. Φωνάζαμε για το αδιέξοδο. Δεν υπάρχει λύση. Κανένας δεν πρόκειται να κάνει τίποτα. Πριν βγει ο οποιοσδήποτε Σύριζα, μιλάγαμε για τον Σύριζα. Ποια αριστερά; Αυτό που διάβασα ήταν από την ανάληψη ευθύνης που κάναμε όταν μας συνέλαβαν τον Απρίλιο του 2010. Τον Ιούνιο του 2010 γράφαμε: ‘‘Η μόνη απάντηση στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό είναι η κοινωνική Επανάσταση’’(τίτλος κειμένου από τη φυλακή). ‘‘Αν δεν επαναστατήσουμε τώρα ενάντια στη σύγχρονη δικτατορία των αγορών, του κεφαλαίου και του κράτους, αν δεν αποτινάξουμε τώρα το ζυγό της σκλαβιάς, αν δεν σηκώσουμε σήμερα το κεφάλι μας ψηλά, μέλλον δεν θα υπάρχει για εμάς και θα έχουμε καταδικάσει τις επόμενες γενιές να ζουν στις πιο σκοτεινές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες της ανθρώπινης ιστορίας. Η μόνη λύση που έχουμε στα χέρια μας για να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο, για να απαλλαγούμε οριστικά από τον σύγχρονο φασισμό είναι η κοινωνική Επανάσταση’’ Υπογραφή: Ρούπα και Μαζιώτης. Σε άλλο κείμενο πάλι από τη φυλακή γράφαμε: ‘‘Μονόδρομος είναι η κοινωνική Επανάσταση. Γιατί για εμάς ο μόνος τρόπος για να διασφαλίσουμε όχι μόνο μια προσωρινή ίσως έξοδο από τη σημερινή οικονομική κρίση, αλλά ότι δεν θα ζήσουμε ποτέ ξανά κρίσεις, είναι η κατάργηση του συστήματος του καπιταλισμού, της οικονομίας της αγοράς,, της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η αποτροπή εμφάνισης κάποιου νέου ‘‘ προοδευτικό-τερου και πιο ανθρώπινου’’ συστήματος στη θέση του υπάρχοντος και η διασφάλιση πως ό, τι γεννηθεί δεν θα ευνοήσει ποτέ ξανά την ανάδυση κοινωνικών και ταξικών διαχωρισμών, την ανάπτυξη ανισοτήτων, αλλά θα βασίζεται στην οικονομική ισότητα και την πολιτική ελευθερία για όλους’’. Το κείμενο που περιέχει αυτό το απόσπασμα, μοιράστηκε στις γενικές απεργίες της 15ης Δεκεμβρίου 2010 και στις 23 Φεβρουαρίου του 2011. Και ένα τελευταίο: ‘‘Η μόνη διέξοδος είναι η επανάσταση’’ (τίτλος υποενότητας από κείμενο με τίτλο ‘‘Καμία επιμήκυνση στον χρόνο ζωής του συστήματος’’). Μοιράστηκε στις γενικές απεργίες της 11η Μαΐου, της 15ης Ιουνίου και της 28ης Ιουνίου, ημέρα συζήτησης του Μεσοπρόθεσμου (‘‘Μνημόνιο’’ 2): ‘‘Επειδή όπως έχουμε ξαναπεί, ο πυρήνας της συστημικής κρίσης βρίσκεται στους ίδιους τους ταξικούς και κοινωνικούς διαχωρισμούς που αποτελούν τα κύτταρα του συστήματος του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς, η μόνη διασφάλιση ότι θα βγούμε οριστικά από την παρούσα κρίση είναι η κατάργηση του ίδιου του οικονομικού καθεστώτος, είναι η απάλειψη κάθε κοινωνικού και ταξικού διαχωρισμού, είναι η κατάργηση του Κράτους, αλλά και κάθε θεσμού και μηχανισμού που αναπαραγάγει και διαιωνίζει τις σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Η λύση βρίσκεται στην ίδια την Κοινωνική Επανάσταση που θα θέσει νέες βάσεις για τη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης, χωρίς νέες ανισότητες και διαχωρισμούς, χωρίς φτωχούς και πλούσιους. Μιας οριζόντιας κοινωνικής οργάνωσης που θα έχει ως απαράβατες αξίες την οικονομική ισότητα και την πολιτική ελευθερία για όλους. Που θα έχει ως πυρήνα της κοινωνικής οργάνωσης την κοινότητα ή κομμούνα. Που θα θέσει κάθε κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα κάτω από τη διαχείριση ενός δικτύου λαϊκών Συνελεύσεων και Συμβουλίων, όπου ο καθένας μας, στην εργασία, την πόλη, το χωριό, τη γειτονιά, μέσα από αυτά τα συλλογικά όργανα διαχείρισης και λήψης αποφάσεων θα πάρει τη ζωή στα χέρια του. Η λύση βρίσκεται σε μια κοινωνική Επανάσταση που θα δημιουργήσει τέτοιες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές δομές που θα αποτρέπουν την οργάνωση ξανά νέων οικονομικών και πολιτικών εξουσιών. Χρειαζόμαστε μια κοινωνική επανάσταση που θα αφήσει οριστικά στο παρελθόν της ανθρώπινης ιστορίας τους κοινωνικούς και ταξικούς διαχωρισμούς, τις διακρίσεις, τις ανισότητες. Που θα δημιουργήσει έναν κόσμο όπου δεν θα χωράνε η φτώχεια και ο πλούτος, οι τάξεις και οι ισχυροί. Μια κοινωνική Επανάσταση που θα αποβάλλει ως απόβλητη από τους κόλπους της κοινωνίας κάθε λογική άντλησης κέρδους στην παραγωγή, τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, τις σχέσεις ανθρώπων και φύσης. Που θα αποκαταστήσει τη περιβαλλοντική ισορροπία και θα κλείσει τις πληγές που άνοιξε στη φύση η μακρά καπιταλιστική πορεία της ανελέητης εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων. Χρειαζόμαστε μια κοινωνική Επανάσταση που θα αγκαλιάσει τον πλανήτη και θα εγγυηθεί την ελευθερία και την ευημερία όλων των ανθρώπων’’.
Θέλω να γίνει σαφές πως ό, τι έχει γίνει από τον Επαναστατικό Αγώνα και η επίθεση στην ΤτΕ και το ΔΝΤ είναι μέρος μιας πολιτική απόφασης η οποία έχει να κάνει με την αντιπαράθεση σε ένα καθεστώς ολοκληρωτισμού, σε ένα δικτατορικό καθεστώς που καταστρέφει τους λαούς και το μόνο που υπόσχεται είναι περισσότερες ανισότητες και μια βία διάχυτη στην κοινωνική βάση, όπου ό ένας ‘‘τρώει’’ τον άλλον. Όπου τσαλαπατάται κάθε έννοια κοινωνικής αλληλεγγύης. Η απουσία κοινωνικών αντιστάσεων, η απουσία επαναστατικού κινήματος, το οποίο είναι προϋπόθεση για να αναπτυχθεί, για να ανθίσει η κοινωνική αλληλεγγύη, είναι η αιτία που αυτή τη στιγμή έχουμε στην κοινωνική βάση όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα εγκλήματα που εσείς δικάζετε σε άλλες περιπτώσεις. Είναι η αιτία που γεμίζουν οι φυλακές. Είναι τα εγκλήματα των φτωχοδιάβολων που στρέφεται ο ένας ενάντια στον άλλον. Και που μπορεί να επιτίθενται για λίγα ευρώ. Γιατί ο φτωχός δεν έχει τι να φάει και δεν βλέπει καμία διέξοδο. Αυτός ο κοινωνικός κανιβαλισμός εξυπηρετεί μια χαρά το σύστημα. Γιατί υπό αυτές τις συνθήκες κανένας δεν απειλεί τους ‘‘από πάνω’’. Το να απειλούνται οι ‘‘από κάτω’’, να μένει η βία στην κοινωνική βάση, μια χαρά βολικό είναι για τους εξουσιαστές. Το θέμα είναι ότι ένα επαναστατικό κίνημα θα μπορούσε να ανατρέψει αυτή τη συνθήκη. Ένα επαναστατικό κίνημα θα μπορούσε να βάλει τους όρους για την ανάπτυξη της κοινωνικής αλληλεγγύης. Γιατί κοινωνική αλληλεγγύη χωρίς να αγωνίζεσαι ενάντια σε αυτούς που σε φέρνουν σε αυτή τη θέση, δεν υπάρχει. Κάποια τέτοια ψήγματα κοινωνικής αλληλεγγύης τα είδαμε μέσα στην κρίση, από ανθρώπους που έτρεχαν να συνδράμουν από το υστέρημά τους τον πλησίον τους. Όμως και αυτό έχει τα όριά του. Δεν μπορεί ένας φτωχός να συνδράμει τον άλλο φτωχό για πολύ. Για πόσο θα το κάνει; Η επανάσταση είναι μονόδρομος, αυτό λέγαμε, αυτό λέμε και αυτό θα λέμε.
Και όσον αφορά στο ζήτημα των ‘‘μειοψηφιών’’, θέλω να πω το εξής: Αυτή την περίοδο όλοι στη ‘‘Δύση’’ εκθειάζουν το κουρδικό κίνημα που κατατρόπωσε τον ISIS κλπ. Λογικό είναι που τους εκθειάζουν. Μόνοι τους το έκαναν. Μόνοι τους κατατρόπωσαν τον ISIS και έχουν νεκρούς γι’ αυτό. Μόνο που αυτό το κίνημα έχει ένα παρελθόν. Και αυτό το παρελθόν λέγεται PKK, το οποίο είναι ‘‘τρομοκρατική οργάνωση’’. Και ως ‘‘τρομοκρατική οργάνωση’’ χαρακτηρίστηκε από τη ‘‘Δύση’’. Αυτό το κίνημα απελευθέρωσης του κουρδικού λαού που δημιουργήθηκε πριν αρκετά χρόνια, έχει κάνει μια ‘‘στροφή’’, έχει αλλάξει τη στρατηγική του από τον στόχο της δημιουργίας ενός κουρδικού κράτους, στον Συνομοσπονδισμό. Μεταλαμπάδευσε αυτή την προοπτική, και πολλοί αγωνιστές από το PKK της Τουρκίας πήγαν στη Συρία, αγωνίζονται – το τι γίνεται στη Συρία στην ουσία είναι η μετεξέλιξη αυτού του αγώνα – και έχουν καταφέρει να κάνουν μια επανάσταση. Ως μειοψηφία ξεκίνησαν. Κανένας αγώνας και καμία επανάσταση δεν έγινε γιατί ένα ωραίο πρωί σηκώθηκε μια ολόκληρη κοινωνία, συζήτησε και αποφάσισε ότι πρέπει να πάει να ρίξει το καθεστώς που την κυβερνά. Ποτέ δεν έχει γίνει στην ιστορία. Πάντα υπήρχαν ομάδες, πυρήνες, κινήματα ακόμα και μεμονωμένοι άνθρωποι που συμβάλανε ώστε να δημιουργηθούν ευρύτερα ανατρεπτικά κινήματα με τις προϋποθέσεις που απαιτούνται – την κοινωνική συμμετοχή και την αποφασιστικότητα – ώστε να υλοποιηθούν οι ανατροπές και οι επαναστάσεις . Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η Επανάσταση στη Ροζάβα. Και ένα τέτοιο παράδειγμα είναι κάθε κοινωνική Επανάσταση, όπου κι αν έχει γίνει στην ιστορία.
Μειοψηφίες ξεκινάνε τις Επαναστάσεις κ. εισαγγελέα, δεν τις ξεκινάει όλος ο λαός μαζί. Σίγουρα δεν τις κάνουν μόνες τους (οι μειοψηφίες). Λέτε ότι εμείς ‘‘δεν έχουμε τη νομιμοποίηση της κοινωνικής πλειοψηφίας’’. Όμως τη νομιμοποίηση της κοινωνικής πλειοψηφίας δεν την έχετε ούτε εσείς ούτε το καθεστώς που υπηρετείτε.
Επίσης, εμείς δεν είμαστε μόνο εδώ. Είμαστε παντού. Εμείς ως ανατρεπτική τάση, ως αγωνιστές, ως αναρχικοί είμαστε παντού. Είμαστε και στη Ροζάβα, είμαστε και στην εξέγερση των Ζαπατίστας στο Μεξικό, είμαστε στο εξεγερμένο Παρίσι. Στη Ροζάβα σύντροφοί μας έχουν χάσει τη ζωή τους.
Και για να κλείσω θέλω να αναφερθώ: Πρώτον, στον σύντροφο Λάμπρο Φούντα. Έχουμε ένα σύντροφο ο οποίος έδωσε τη ζωή του για να μην περάσουν αυτά τα ‘‘μνημόνια’’, έδωσε τη ζωή του για να μην περάσει αυτή η χούντα, έδωσε τη ζωή του για να μην επιβληθούν τα μέτρα κοινωνικής γενοκτονίας και επ’ ουδενί δεν θα τον προδίδαμε. Επ’ ουδενί δεν θα λέγαμε ότι όλα αυτά για τα οποία πέθανε, ήταν μάταια.
Τέλος θέλω να διαβάσω το μήνυμα που άφησε ένας Ιταλός σύντροφος, ο Λορέντζο Ορτσέτι. Πανηγυρίζουν όλοι γιατί κατατροπώθηκε ο τελευταίος θύλακας τζιχαντιστών του ISIS στην Μπακούζ. Ο Ορτσέτι σκοτώθηκε εκεί (στις 18/3/2019): Πήγε και πολέμησε για ενάμισι χρόνο στις δυνάμεις αυτοάμυνας των Κούρδων και έδωσε τη ζωή του σε αυτό τον αγώνα.
Είχε αφήσει ένα σημείωμα που λέει: ‘‘Σε περίπτωση που διαβάζετε αυτό το σημείωμα, θα έχω πεθάνει’’.
«Γεια σας, Αν διαβάζετε αυτό το μήνυμα τότε σημαίνει ότι δεν είμαι πια σε αυτόν τον κόσμο. Μην στενοχωριέστε όμως, γιατί είμαι εντάξει με αυτό. Δεν λυπάμαι γιατί πέθανα κάνοντας αυτό που θεωρούσα σωστό, υπερασπιζόμενος τους αδύναμους και παραμένοντας πιστός στα ιδανικά της δικαιοσύνης, της ισότητας και της ελευθερίας. Συνεπώς, παρά την πρόωρη αναχώρησή μου, η ζωή μου ήταν επιτυχημένη και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι έφυγα με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω περισσότερα. Εύχομαι σε όλους σας τα καλύτερα στον κόσμο και ελπίζω μια μέρα, και εσείς επίσης να αποφασίσετε να δώσετε τη ζωή σας για τους άλλους (αν δεν το έχετε κάνει ήδη) γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αλλάξει κανείς τον κόσμο. Μόνο μαχόμενος ενάντια στον ατομικισμό και στον εγωισμό μέσα μας μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά. Αυτές είναι δύσκολες στιγμές, το ξέρω, αλλά μην αφήνεστε να απογοητευτείτε, μην εγκαταλείπετε την ελπίδα, ποτέ! Ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Ακόμη και όταν όλα φαίνονται χαμένα, όταν τα κακά που πλήττουν τον πλανήτη και την ανθρωπότητα μοιάζουν ανυπέρβλητα, πρέπει να βρείτε τη δύναμη, πρέπει να εμπνεύσετε δύναμη στους συντρόφους σας. Είναι στις πιο σκοτεινές στιγμές που έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη από το φως σας.
Και να θυμάστε πάντα ότι «κάθε καταιγίδα ξεκινά με μία μόνο σταγόνα». Πρέπει να γίνετε αυτή η σταγόνα. Σας αγαπώ όλους, εύχομαι να φυλάξετε τα λόγια αυτά τα χρόνια που έρχονται..
Serkeftin! Orso Tekoser, Lorenzo»
Ρούπα: Δεν έχω να πω τίποτα άλλο
26/3/2019 – Απάντηση του Νίκου Μαζιώτη σε θέση ‘‘για την αντίσταση’’ που εμπεριείχε η εισαγγελική πρόταση.
Μαζιώτης: Κυρία πρόεδρε μπορώ να πω κάποια πράγματα; Για το ζήτημα της αντίστασης που κατά τον κ. εισαγγελέα ερμηνεύεται ότι είναι οι νόμιμες μορφές δράσης. Εγώ θέλω να βάλω ένα ερώτημα (ρητορικό είναι γιατί δεν πρόκειται να μου το απαντήσετε): Τι περιθώρια άφησε το κράτος σας νόμιμης αντίδρασης στις κινητοποιήσεις ενάντια στα ‘‘μνημόνια’’ το 2010 – 2012.
Δεν άφησε κάποιο περιθώριο νόμιμης αντίδρασης, Είπα και την προηγούμενη φορά ότι ο ίδιος ο λαός, από ένστικτο, χιλιάδες πολίτες – δεν ήταν 300 ‘‘γνωστοί – άγνωστοι’’ κουκουλοφόροι κλπ που λένε τα ΜΜΕ – προσπαθούσαν να εισβάλλουν στο Κοινοβούλιο τότε, το 2010-2012. Που σημαίνει ότι ο ίδιος ο λαός, άσχετα τι λέμε εμείς που είμαστε ‘‘τρομοκράτες’’, παραβίασε τον ίδιο τον ποινικό κώδικα. Ήθελε να μπει μέσα στη βουλή κιόλας. Θα άκουγε ποτέ ένα καθεστώς ειρηνικές διαμαρτυρίες του λαού όταν αυτός αντιτίθεται σε κάποιο νόμο, σε κάποιο νομοσχέδιο;
Ποτέ δεν έχει γίνει αυτό. Τότε στο Σύνταγμα, ακόμα και όταν δεν γίνονταν ‘‘επεισόδια’’ – τότε που η πλατεία ήταν κατειλημμένη – το κράτος σας έβαλε την αστυνομία να αδειάσει με την βία την πλατεία Συντάγματος . Και όχι μόνο μία φορά, αρκετές φορές. Δεν υπήρχαν ‘‘επεισόδια’’ και δεν υπήρχε καν πρόσχημα. Έβαλε τα ΜΑΤ να αδειάσουν την πλατεία Συντάγματος.
Στις διαδηλώσεις εκείνης της περιόδου, έστειλε το κράτος τους ΔΙΑΣ και τους ΔΕΛΤΑΔΕΣ να πέφτουν με τις μηχανές πάνω στον κόσμο. Αργότερα όταν ήρθε η κυβέρνηση Σαμαρά ακόμα και το δικαίωμα της απεργίας, εσείς και μάλιστα, ως δικαστές, το βγάζατε παράνομο. Με διάταξη βγάζατε παράνομη και καταχρηστική απεργίες, για παράδειγμα των ναυτεργατών και οδηγών στα μέσα μαζικής μεταφοράς (ΜΜΜ) στην Αθήνα. Εσείς οι δικαστές. Ούτε καν το δικαίωμα στην απεργία, το οποίο είναι νόμιμο και συνταγματικώς κατοχυρωμένο, εσείς το βγάζατε παράνομο.
Ποια είναι λοιπόν τα περιθώρια νόμιμης αντίστασης που μπορείτε να επικαλείστε εσείς σύμφωνα με το νόμο για να διαμαρτυρηθεί ο λαός και να αλλάξει προς το καλύτερο κάτι. Κανένα. Η πρώτη μάλιστα ενέργεια που έκανε η κυβέρνηση Σαμαρά το 2012 ήταν να εκκενώσει την κατάληψη της Χαλυβουργίας που είχε καταληφθεί από τους ίδιους τους εργάτες, στον Ασπρόπυργο. Την είχαν καταλάβει από τον Οκτώβριο του 2011 για εννέα μήνες. Το πρώτο πράγμα που υποσχέθηκε και έκανε ο ‘‘δημοκρατικά’’ εκλεγμένος Σαμαράς ήταν να αδειάσει ένα κατειλημμένο εργοστάσιο από εργάτες που διαμαρτύρονταν. Και αυτοί ποινικό αδίκημα έκαναν.
Όλοι οι αγώνες τελικά παράνομοι είναι. Είτε ως πλημμελήματα είτε ως κακουργήματα. Κανένα περιθώριο δεν αφήνει κανένα καθεστώς να διαμαρτυρηθεί ο λαός μέσα σε νόμιμες μορφές δράσης. Για παράδειγμα το 1992 όταν η τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε περάσει ένα νόμο για την ιδιωτικοποίηση της ΕΑΣ, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έκαναν ‘‘επεισόδια’’, ξεβρακώνανε του απεργοσπάστες, τους χτυπούσαν, έγιναν συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, κάηκε το αμαξοστάσιο του Βοτανικού. Επιτίθονταν σε λεωφορεία που είχαν αγοράσει πρώην συνάδελφοί τους απεργοσπάστες, κατά τον νόμο της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Πώς πήρε ο Κοντογιαννόπουλος, ο τότε υπουργός Παιδείας της ΝΔ, το 1991, το εκπαιδευτικό νομοσχέδιο. Με τις καταλήψεις που έγιναν στα σχολεία και την εξέγερση στις 10 κι 11 Ιανουαρίου. Μια εξέγερση της νεολαίας. Αφού βέβαια το δικό σας καθεστώς και η τότε κυβέρνηση της ΝΔ, σκότωσε τον καθηγητή Τεμπονέρα στην Πάτρα. Τον σκότωσαν δεξιοί παρακρατικοί της νομαρχιακής οργάνωσης της ΝΔ στην Πάτρα.
Οι κοινωνικοί και λαϊκοί αγώνες πάντα είναι παράνομοι. Και επειδή είχαμε χθες 25η Μαρτίου και επειδή όλοι οι υποκριτές και τα καθάρματα της πολιτικής εξουσίας και μιλάνε για τους αγωνιστές του ’21, του ’40μιλάνε για τους αγωνιστές. Ακόμα και οι αγωνιστές του ’21 παράνομοι ήταν, Κλέφτες ήταν, παράνομοι και ληστές ήταν οι άνθρωποι. Λήστευαν τον Τούρκο και τον Έλληνα κοτζάμπαση. Αυτοί ήταν αυτοί που τιμάμε. Το ίδιο παράνομοι και ‘‘κατσαπλιάδες’’ και ‘‘συμμορίτες’’ ήταν και οι αγωνιστές του 1941 – ’44 , η εθνική αντίσταση. Ήταν σε νόμιμα πλαίσια εκείνος ο αγώνας; Παράνομοι, ‘‘εγκληματίες’’, ‘‘φονιάδες’’ ήταν οι άνθρωποι. Έτσι δεν τους αποκαλούσε το καθεστώς τότε;
Αν λοιπόν είμαστε περήφανοι για την ιστορία μας ως λαός, είμαστε περήφανοι για τους παράνομους. Γι’ αυτούς που τα εκάστοτε καθεστώτα τους λένε ‘‘εγκληματίες’’, ‘‘τρομοκράτες’’, ‘‘ληστοσυμμορίτες’’, ‘‘ληστές’’.
Αυτοί φτιάχνουν την ιστορία κ. εισαγγελέα. Οι παράνομοι. Και όχι αυτοί που σκύβουν το κεφάλι στο νόμο και την εξουσία. Στον νόμο των αδίκων, αυτών που κατέχουν την εξουσία. Λοιπόν, αυτά είναι υποκρισίες, τα περί νόμιμων μορφών δράσης και ότι η αντίσταση δεν εμπεριέχει τη βία.