https://athens.indymedia.org/post/1598431/
09/06/2019 10:19 πμ.
5η δίκη Επαναστατικού Αγώνα – 18/4/2019: Λόγος Αλληλεγγύης & πολιτικής υπεράσπισης της Πόλας Ρούπα & του Νίκου Μαζιώτη μελών της οργάνωσης από την συντρόφισισσα Άννα Μαρία Πλασάτη και τον σύντροφο Παναγιώτη Γκαβανόζη – Πυρήνας Αναρχικών Κομμουνιστών
Πρόεδρος: Τι σχέση έχετε με την κα. Ρούπα και τον κο. Μαζιώτη;
Συντρόφισσα Άννα Μαρία Πλασάτη: Έχουμε αποκτήσει συντροφική σχέση.
Πρόεδρος: Έχουμε γνωριστεί σε μια εκδήλωση αλληλεγγύης, που κάναμε ως σύντροφοι Αναρχικοί, προς τον Επαναστατικό Αγώνα και για να στηθεί αυτή η εκδήλωση είχαμε τυπική επικοινωνία όσο ήτανε κρατούμενοι για να μπορέσουμε να διοργανώσουμε αυτό. Έπειτα από αυτό δημιουργήσαμε συντροφική σχέση.
Πρόεδρος: Πηγαίνατε στο σπίτι της;
Συντρόφισσα: Δεν έμενα στην Αθήνα κα. Πρόεδρε. Τους τελευταίους 6 μήνες μένω εδώ. Δεν είχαμε γνωριστεί προτού συλληφθεί η συντρόφισσα.
Πρόεδρος: Μάλιστα. Τι θέλετε να μας πείτε;
Ρούπα: Παρένθεση. Μιλάει για τη σύλληψη το 2017,όχι πριν. Οπότε δεν υπήρχε σπίτι, μέσα ήμουν.
Πρόεδρος: Μετά τη σύλληψη του 2017 δηλαδή;
Συντρόφισσα: Ναι, μετά από τον Ιανουάριο του ‘17. Εγώ βρίσκομαι σήμερα εδώ να καταθέσω υπέρ των συντρόφων Πόλα Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη. Θα μιλήσω για την υπόθεση της απόπειρας απόδρασης σαν πολιτική πράξη και πως την αντιλαμβάνομαι εγώ
.Πρόεδρος: Εσείς είστε μέλος του Επαναστατικού Αγώνα;
Συντρόφισσα: Όχι κα. Πρόεδρε.
Μαζιώτης: Πώς θα μπορούσε να είναι κα. πρόεδρε; Τι ερώτηση είναι αυτή δηλαδή; Θα μπορούσε να’ ναι …. Τελοσπάντων. Πες συντρόφισσα.
Συντρόφισσα: Θεωρώ ότι η απόπειρα απόδρασης είναι μια πολύ σημαντική επαναστατική δράση. Έγινε με σκοπό να απελευθερωθεί ο Νίκος Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα αλλά και άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι. Φαντάζομαι ότι ήταν μια δύσκολη επιχείρηση που χρειαζόταν ακριβή σχεδιασμό και οργάνωση. Παρόλα αυτά όσο δύσκολη και αν ήτανε, ήτανε μια πολιτική απόφαση από τη συντρόφισσα. Ήτανε μια πολιτική επιλογή που ακολουθεί με συνέπεια τη στάση της Πόλας Ρούπα στην πολιτική της σταδιοδρομία και ιστορία ως και σήμερα αλλά συνάμα είναι μια συνεπή κίνηση και από τον Επαναστατικό Αγώνα σαν οργάνωση, της οποίας μέλος είναι και η συντρόφισσα, καθώς η ακύρωση της καταστολής ήταν στρατηγικής σημασίας στόχος για την οργάνωση.
Την ίδια στιγμή η δράση αυτή νοηματοδοτεί πολλά σημαντικά πράγματα, θα αναφερθώ σε ορισμένα από αυτά που βρίσκω πιο σημαντικά για να μην μακρηγορήσω. Αρχικά, σαν πρώτη αιχμή της δράσης είναι αυτό που προανέφερα, η απάντηση στην καταστολή. Η δράση αυτή είχε ως στόχο να ακυρώσει στην πράξη την κατασταλτική επιχείρηση ενάντια στον Επαναστατικό Αγώνα δηλαδή τη σύλληψης του Νίκου Μαζιώτη το 2014. Διότι η καταστολή των ένοπλων επαναστατών ήταν και είναι η αιχμή της κρατικής καταστολής αφού πρέπει να εκφοβιστούν όλοι εκείνοι που ασχολούνται ή σκοπεύουν να ασχοληθούν με το αντάρτικο πόλης.
Στόχος είναι να δοθεί το μήνυμα ότι δεν υπάρχει καμία θετική προοπτική στον πόλεμο εναντία στο καθεστώς, πράγμα που αντάρτες και αντάρτισσες όπως η Πόλα Ρούπα δεν θα μπορούσαν να επιτρέψουν. Ταυτόχρονα έδινε ένα χτύπημα στο αίσθημα ηττοπάθειας της κοινωνίας αλλά και των αγωνιζόμενων τμημάτων αυτής, που είχε καλλιεργηθεί τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Μία ενέργεια που ευθαρσώς έλεγε στους καταπιεστές μας ότι η ήττα και η παραίτηση δεν αγγίζουν τους επαναστάτες και πιο συγκεκριμένα τον Επαναστατικό Αγώνα. Μια ενέργεια που αντίστοιχα έλεγε στην κοινωνία να μην παραιτείται, σε καμία περίπτωση να μην σταματάει να αγωνίζεται όσο δύσκολες κι αν φαίνονται οι συνθήκες, το ίδιο πράγμα ακριβώς δηλαδή που έκανε και η συντρόφισσα. Για εμένα αυτό είναι ένα ιδιαίτερα σοβαρό διακύβευμα της δράσης διότι, αυτός πιστεύω πως είναι κι ο ρόλος μας, το χρέος μας ως Αναρχικοί, ως κοινωνικοί αγωνιστές. Να προτρέπουμε την κοινωνία να μην τα παρατάει, να μην απελπίζεται, να μάχεται μαζί μας ενάντια σε αυτό το απάνθρωπο και ανήθικο σύστημα που βιώνουμε. Παράλληλα ήταν μια δράση που σκοπό είχε να ενδυναμώσει το ηθικό των αγωνιστών αλλά και να διευρύνει τα σχέδια της επαναστατικής προοπτικής όσο αναφορά τον δικό μας πολιτικό χώρο, τον Α/Α χώρο.Το πιο σημαντικό διακύβευμα της υπόθεσης όμως για εμένα είναι η Αλληλεγγύη.
Η Αλληλεγγύη, η έμπρακτη Αλληλεγγύη, μαζί με την Αντίσταση και την Αυτοοργάνωση είναι ένα από τα πιο βασικά προτάγματα του Αναρχισμού. Άλλωστε η Κοινωνική Επανάσταση στην οποία πιστεύουμε είναι ουσιαστικά το απαύγασμα της Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Αλληλεγγύη σημαίνει όπως φαίνεται και στην ετυμολογία της λέξης, ότι ανάμεσα σε δύο ή παραπάνω πλευρές υπάρχει το αίσθημα ενότητας και ταυτόχρονα αξιοπιστίας, εξασφάλισης, εγγύησης δηλαδή, του ενός μέρους προς το άλλο και αντίστροφα. Για να το ορίσω κάπως καλύτερα θα χρησιμοποιήσω τα λόγια ενός Ουρουγουανού συγγραφέα του Εδουάρδου Γκαλεάνο ο οποίος είπε ότι “ δεν πιστεύω στην φιλανθρωπία, πιστεύω στην αλληλεγγύη. Η φιλανθρωπία είναι κάθετη, κατευθύνεται από τα πάνω στα κάτω. Η αλληλεγγύη είναι οριζόντια, σέβεται τον άλλον άνθρωπο και εγώ έχω πολλά να μάθω από τους άλλους ανθρώπους”, όπως λέει ο ίδιος. Ποιος είναι λοιπόν ο καλύτερος τρόπος να προτάξεις κάτι τέτοιο πέραν από την πράξη; Με βάση τα λόγια του Τσε Γκεβάρα αυτή τη φορά “ ο καλύτερος τρόπος για να πεις κάτι είναι να το κάνεις.”
Η αλληλεγγύη λοιπόν ως κινητήριος δύναμη για την εκτέλεση αυτής της πράξης είναι πασιφανής. Ξεκινά από το ότι η δράση στόχευε στην απελευθέρωση κι άλλων πολιτικών κρατουμένων πέραν του συντρόφου της Πόλας Ρούπα, Νίκου Μαζιώτη. Φαίνεται από τον κίνδυνο που έθεσε η συντρόφισσα τον εαυτό της ακόμα και στις προπαρασκευαστικές διαδικασίες της δράσης αυτής όπως η απαλλοτρίωση της Τράπεζας Πειραιώς στο Νοσοκομείο Σωτηρία ή η ναύλωση ενός μεγάλου ελικοπτέρου, δηλαδή θα μπορούσε να είχε ναυλώσει ένα μικρότερο μόνο για τον σύντροφό της, πράγμα που δεν έκανε. Η συντρόφισσα για μένα, έθεσε σαν εγγύηση από τη δική της πλευρά την ίδια της τη ζωή. Στην περίπτωση της Πόλας Ρούπα προσωπικά δεν με εκπλήσσει αυτή η επιλογή αγώνα. Μιλάμε για μια συντρόφισσα η οποία έχει πολλά χρόνια αξιοπρεπούς παρουσίας στον Αναρχικό /Αντιεξουσιαστικό χώρο, που έχει δώσει τον δικό της προσωπικό αγώνα ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και την καταστολή. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έχει αποδείξει έμπρακτα το ρόλο που μπορεί να έχει μια γυναίκα μέσα στα επαναστατικά κινήματα καταστρέφοντας έτσι κάθε σεξιστική αυταπάτη περί αδύναμου φύλου. Είναι μια αγωνίστρια που διακατέχεται από ανιδιοτέλεια, αλτρουϊσμό και μια αστείρευτη πίστη στη συνέχιση του αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση.
Αυτό είναι φανερό από όλες τις επιλογές αγώνα που έχει κάνει συμπεριλαμβανομένης και της απόπειρας απόδρασης.
Επιλογές υπερατομικές που δεν υπαγορεύονται σε καμία περίπτωση από το προσωπικό όφελος. Άλλωστε όλες οι Επαναστάσεις στην Ιστορία πραγματοποιήθηκαν από τέτοιου είδους ανθρώπους, αυτούς που θυσιάζονται – εντός και εκτός εισαγωγικών – για την επίτευξη της κοινωνικής απελευθέρωσης. Θυμάμαι έντονα κάτι που είχε πει δημόσια η συντρόφισσα στην ίδια εκδήλωση στην Καρδίτσα που προανέφερα.
Μας μιλούσε η συντρόφισσα για την επιχείρηση της απόπειρας απόδρασης και είπε πως όταν βρέθηκε στη συμπλοκή με τον πιλότο μέσα σε ένα ακυβέρνητο αεροσκάφος και ουσιαστικά κοιτούσε το θάνατό της να πλησιάζει σκεφτόταν “ Δεν πειράζει. Δεν βαριέσαι;! Θα πεθάνω γιατί πήγα να πάρω τους συντρόφους από τη φυλακή.” Προσωπικά εμένα σαν άνθρωπο αλλά και σαν Αναρχική αυτά της τα λόγια με στιγμάτισαν διότι μιλάμε για την πλήρη υπερατομίκευση ενός αγωνιζόμενου ανθρώπου. Συμπλήρωσε επίσης ότι θα το ξαναεπιχειρούσε και δεν θα εγκατέλειπε ποτέ την προσπάθεια να βγει ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης από τη φυλακή από τη στιγμή που εκείνη ήταν ελεύθερη. Όλα αυτά μαζί με την πολιτική ανάληψη ευθύνης είναι η πολιτική παρακαταθήκη που αφήνει η δράση αυτή. Δηλαδή, η προτροπή στην συνέχιση, στη διεύρυνση και στην ενδυνάμωση του επαναστατικού ανατρεπτικού αγώνα, το σαμποτάρισμα της καταστολής και η αποσταθεροποίηση του καθεστώτος καθώς και η ανάληψη ευθύνης και η υπεράσπιση των πολιτικών επιλογών είναι ζητήματα που τίθενται από αυτή τη δράση με σκοπό να αλλάξουν και να αφυπνίσουν συνειδήσεις σε ένα ευρύ κοινό.
Εγώ προσωπικά κατανοώ απόλυτα το αποτέλεσμα, την ιστορική παρακαταθήκη αλλά και τους λόγους μιας τέτοιας δράσης και γι’ αυτό στέκομαι αλληλέγγυα στη δράση αυτή και στους συντρόφους μου. Ελπίζω να κατάφερα να γίνω κατανοητή και σε εσάς. Είναι τιμή μου να καταθέτω σήμερα εδώ προς υπεράσπιση των συντρόφων Πόλα Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη. Θέλω να κλείσω με κάποια λόγια της ίδιας της συντρόφισσας τα οποία λένε: “ Έχω ρισκάρει πολλές φορές τη ζωή μου σε αυτόν τον αγώνα. Και αγώνας επαναστατικός, αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση χωρίς να ρισκάρουμε, χωρίς να ματώσουμε, δεν υπάρχει!”
Να αποδώσω τιμή για πάντα στον σύντροφο Λάμπρο Φούντα.
Αλληλεγγύη και δύναμη στα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη.Ο αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση και την Αναρχία θα συνεχιστεί!
Πρόεδρος: γνωρίζετε αν ο σκοπός ήτανε να βγάλει απ’ τη φυλακή με την απόπειρα απόδρασης μόνο το Νίκο Μαζιώτη;
Μάρτυρας: Προανέφερα ότι είχε σκοπό να βγάλει κι άλλους πολιτικούς κρατούμενους Πρόεδρος: Γνωρίζετε ποιους; Μάρτυρας: Όχι.
Εισαγγελέας: Εσείς δηλαδή σήμερα ήρθατε ουσιαστικά να μας πείτε τις ιδέες και τις αντιλήψεις σας για το χώρο στον οποίο κινείστε.
Μάρτυρας: Συγκεκριμένα γύρω απ’ τη δράση αυτή.
Εισαγγελέας: Τι σας είπε στο στέκι της Καρδίτσας που μας είπατε ότι ανταλλάξατε απόψεις; Γι’ αυτή την απόπειρα απόδρασης ποιός ήταν ο σκοπός της;
Μάρτυρας: Ο σκοπός ήτανε να απελευθερωθεί ο Νίκος Μαζιώτης από τη φυλακή. Εισαγγελέας: Μόνο ο Νίκος Μαζιώτης ή και άλλοι; Μάρτυρας: Θα το ξαναπώ. Κι άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι.
Εισαγγελέας: Οι οποίοι κινούνται σε ποιο χώρο; Μάρτυρας: Είναι πολιτικοί κρατούμενοι. Νομίζω ότι απαντάω με τον προσδιορισμό που δίνω.
Εισαγγελέας: Πολιτικοί κρατούμενοι δεν υπάρχουνε σε εμάς, στο δικαιικό μας σύστημα. Ρούπα: Υπάρχουν κα. εισαγγελέα. Και πολλοί συνάδελφοι σας και αναλυτές θα διαφωνούν μαζί σας.
Εισαγγελέας: Μάλιστα. Ονοματεπώνυμα ή σε ποιο χώρο, σε ποια οργάνωση…
Μάρτυρας: Κα. Εισαγγελέα εγώ προσωπικά δεν ήρθα να μιλήσω γι’ αυτό εδώ και είναι και κάτι που δεν γνωρίζω… Εισαγγελέας: Ήρθατε σαν μάρτυρας όμως και θα πρέπει να καταθέσετε πραγματικά περιστατικά.
Ρούπα: Πολιτικός μάρτυρας υπεράσπισης είναι κα εισαγγελέα.
Μάρτυρας: Δεν είμαι μάρτυρας ουσίας κα. εισαγγελέα.
Ρούπα: Είναι μάρτυρας πολιτικής υπεράσπισης, δεν θα μίλησε για πραγματικά περιστατικά τα οποία δεν την αφορούν και δεν είναι αυτός ο ρόλος της.
Εισαγγελέας: Μάλιστα. Εγώ έχω ένα μάρτυρα μπροστά μου και θα τον ρωτήσω έτσι όπως…. Μάρτυρας: Συνεχίστε, συνεχίστε…
Εισαγγελέας: Σας είχε πει σε ποιο χώρο κινούνταν οι άλλοι….
Μάρτυρας: Όχι κα. εισαγγελέα. Εισαγγελέας: τους οποίους προσπαθούσε να…
Μάρτυρας: Όχι. Μαζιώτης: ΆνναΜαρία, μην απαντάς.
Πρόεδρος: Η υπεράσπιση;
Ρούπα: Εγώ θέλω να κάνω μια ερώτηση στη συντρόφισσα. Συντρόφισσα, έχεις πει ότι σπουδάζεις. Θα ήθελα να πεις λίγο πιο βιωματικά. Πως έφτασες να δραστηριοποιηθείς σε αυτόν τον πολιτικό χώρο. Δηλαδή, σχολείο, δουλειές, κοινωνική κατάσταση…
Καταρχάς να κάνω μια παρένθεση, όσο κι αν προσπαθεί το δικαστήριο να θέσει σε ένα ξύλινο κουτί και να διαχωρίσει τις πράξεις από το πολιτικό τους νόημα ,η δικιά μας δουλειά είναι να μην επιτραπεί αυτό. Εδώ πέρα εμείς έχουμε αποκλειστικά μάρτυρες πολιτικής υπεράσπισης οι οποίο δεν θα αναφερθούν στα πραγματικά περιστατικά και θέλουμε οι καταθέσεις….
Πρόεδρος: Οι μάρτυρες υπεράσπισης αν δεν γνωρίζουν πραγματικά περιστατικά μόνο για την προσωπικότητα του κατηγορούμενου μπορούν να μιλήσουν.
Ρούπα: Και πολιτικά το νόημα της συγκεκριμένης ενέργειας και δράσης της δικιάς μας. Οι ερωτήσεις που θα της κάνω είναι ακριβώς μέσα σε αυτό το πλαίσιο, γιατί αυτή η ενέργεια, η απόπειρα απόδρασης, έγινε μέσα σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο. Οπότε θέλω να ρωτήσω τη συντρόφισσα πως έφτασε να δραστηριοποιείται λόγω του ότι είναι και μικρής ηλικίας, πως έφτασε να δραστηριοποιείται στον Αναρχικό χώρο.
Μάρτυρας: Ηλικιακά βρίσκομαι στην ίδια ηλικία που θα ήτανε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Ο θάνατος του, η εκτέλεση του στα Εξάρχεια από τον Κορκωνέα και τον Σαραλιώτη ήταν μια περίπτωση η οποία με στιγμάτισε σαν άνθρωπο και πόσο μάλλον σαν συνομήλικη τότε. Προέρχομαι από μια οικογένεια η οποία ανήκει στα κατώτατα οικονομικά στρώματα. Οπότε ποτέ δεν είχαμε μια ζωή όπου όλα ήταν όμορφα, χωρίς προβλήματα και τα σχετικά. Μπαίνοντας στην εφηβεία μαζί με το θάνατο του Γρηγορόπουλου και λίγα χρόνια αργότερα το θάνατο του Λάμπρου Φούντα, μέλος της οργάνωσης του Επαναστατικού Αγώνα, μου έδωσε την αίσθηση ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι εκεί έξω που αγωνίζονται και δίνουν τη ζωή τους για τα ιδανικά τους και για να αλλάξουν αυτόν τον κόσμο. Ήτανε πράγματα τα οποία με χαρακτήρισαν τότε και μου έδειξαν μέσα σε κάποια εισαγωγικά το δρόμο, ειδικότερα στην εφηβεία έχοντας όλο αυτό το αίσθημα απογοήτευσης-θυμού άρχισα να ψάχνω απαντήσεις μέσα από αυτόν τον χώρο με βάση τις τάσεις που είχα κι εγώ.
Πρόεδρος: Άλλη ερώτηση. Που αφορά τη δική και τα πραγματικά περιστατικά ή εσάς, την προσωπικότητα σας.
Ρούπα: Ναι, μισό λεπτό κα. πρόεδρε, σας είπα. Τα πραγματικά περιστατικά δεν αφορούν ούτε αυτή τη μάρτυρα ούτε τους επόμενους έτσι; Δεν είναι κάτι στο οποίο μπορούν να τοποθετηθούνε και δεν θέλω να μπούνε σε αυτή τη διαδικασία.
Δεύτερον όσον αφορά την πολιτική κατάθεση που θα κάνουν είναι αμιγώς πολιτική. Δηλαδή θέλουμε να αναδείξουμε πως το βλέπουν άλλοι άνθρωποι απ’ έξω -οι οποίοι δεν έχουνε σχέση με τον Επαναστατικό Αγώνα ούτε είχανε- πως βλέπουνε πολιτικά αυτή την ενέργεια και τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα κι αν υπάρχει ένας χώρος ο οποίος ασχολείται με ζητήματα με τα οποία ασχολείται και ο Επαναστατικός Αγώνας από μία άλλη σκοπιά. Αυτό είναι το ζητούμενο. Οπότε εμένα με ενδιαφέρει μα ρωτήσω τη μάρτυρα αυτή τη στιγμή ποίο ρόλο έπαιξε η ταξικότητα της ζωής σου και γενικώς η κοινωνική και οικονομική και ταξική κατάσταση της Ελλάδας στην απόφαση σου να εμπλακείς στον Αναρχικό αγώνα.
Πρόεδρος: Αυτά είπε τώρα.
Ρούπα: Από πότε δουλεύεις συντρόφισσα;
Μάρτυρας: Από πολύ μικρή ηλικία, εξωφρενική για τα ”Δυτικά” δεδομένα. Έπρεπε εκ των πραγμάτων, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε σαν οικογένεια.
Ρούπα: Αυτό καθόρισε την απόφαση σου; Μάρτυρας: Φυσικά.
Ρούπα: Ήθελα να ρωτήσω, μέσα στην περίοδο των μνημονίων επειδή κινείσαι στον Αναρχικό χώρο. Υπήρχε η αγωνία να απαντηθούν τα μνημόνια, να μην περάσουν τα μνημόνια, να μην φτάσουμε σε αυτό το σημείο ως κοινωνία; Απασχόλησε αυτόν τον πολιτικό χώρο όλη αυτή η εξέλιξη με την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ και στην Τρόικα εν γένει;
Μάρτυρας: Σ’αυτό δεν μπορώ να απαντήσω 100% γιατί δεν μπορώ να εκπροσωπήσω όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, παρόλα αυτά υπήρχε ένα τεράστιο κομμάτι το οποίο ενδιαφερόταν να δώσει μια απάντηση σε όλα αυτά αλλά καλώς ή κακώς εκ των πραγμάτων δεν τα καταφέραμε σαν πολιτικός χώρος.
Ρούπα: Μετά από ότι δραστηριοποίηση είχε γίνει κοινωνικά, ευρύτερα -δεν λέω τώρα για τον δικό μας χώρο- πώς αντιλαμβανόσουν εσύ την κατάσταση της κοινωνίας; Ότι οδεύουμε προς μια καλύτερη κατάσταση γενικώς ή υπήρχε μια κατάσταση ηττοπάθειας; Περισσότερα κοινωνικά λέω. Μάρτυρας: Ναι κοινωνικά αυτό το πράγμα κλιμακώθηκε απ’τη στιγμή που περάσαμε στο καθεστώς των μνημονίων ιδιαίτερα μετά τις κινητοποιήσεις του 2010-2012 στις οποίες ο κόσμος δεν κατάφερε να πάρει κάποιο ιδιαίτερο αντίκρισμα, ίσα ίσα το μόνο που έλαβε ήταν καταστολή και ξύλο απ’τα ΜΑΤ και στη συνέχεια φάνηκε και πολιτικά από τη στιγμή που ψηφίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και μετά το δημοψήφισμα άρχισαν οι κοινωνικές αντιδράσεις να αδρανοποιούνται και να μειώνονται.
Ρούπα: Μια τελευταία ερώτηση. Ως Αναρχικοί ευελπιστούμε να αγωνιστούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για μια άλλη πιο δίκαιη κοινωνία. Μήπως θα μπορούσες σε γενικές γραμμές να δώσεις έναν χαρακτήρα σε αυτή την κοινωνία; Ότι δεν υπάρχει μόνο μια αντίδραση στο υπάρχον, υπάρχει και μια προοπτική για το μετά έτσι; Δηλαδή μιλάμε για μια Κοινωνική Επανάσταση, το ανέφερες και εσύ. Υπάρχει καταρχάς σήμερα τέτοιο προηγούμενο; Είναι τελειωμένη ιστορία οι Επαναστάσεις σήμερα; Είναι κάτι που αφορά το παρελθόν; Υπάρχει κάτι σήμερα που συμβαίνει; Και ποιο είναι το μοντέλο των Αναρχικών, θα ήθελα να το πεις και συ στο δικαστήριο.
Μάρτυρας: Αρχικά, σίγουρα οι επαναστάσεις δεν έχουν τελειώσει, κατ’ εμέ, και το πιστεύω αυτό γιατί οι επαναστάσεις όπως είπε και ο Μαρξ είναι οι ατμομηχανές της Ιστορίας, αυτές πάνε την Ιστορία μπροστά. Συνάμα, ποτέ τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας δεν θα πάψουν να αγωνίζονται. Εμείς σαν Αναρχικοί έχουμε ένα “πρόγραμμα” για το τι θα μπορούσε να γίνει σε μια μετεπαναστατική κοινωνία. Θα μπορούσα να δώσω το σημερινό παράδειγμα της Β. Συρίας, της Ροζάβα στην οποία επιχειρείται κάτι τέτοιο και είναι ένα αξιοσήμαντο εγχείρημα για να παρακολουθήσει κάποιος. Ουσιαστικά εμείς αυτό που προτάσσουμε είναι η Αμεσοδημοκρατία, η Ισότητα, η Κοινωνική Αλληλεγγύη, να μπορέσει δηλαδή η κοινωνία να μην έχει ανάγκη κανέναν να την εξουσιάζει και να σταθεί μόνη της στα πόδια της με αλτρουισμό και αλληλοβοήθεια.
Α.Μ. Πλασάτη
**************************************************************************
Λόγος Αλληλεγγύης και Πολιτικής Υπεράσπισης από τον σύντροφο Παναγιώτη Γκαβανόζη
Πυρήνας Αναρχικών Κομμουνιστών
Καταρχάς βρίσκομαι εδώ ως μάρτυρας πολιτικής υπεράσπισης των δύο συντρόφων, Πόλας Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη- μελών της εο Επαναστατικός Αγώνας. Η ενέργεια η οποία εκδικάζεται σε αυτό το δικαστήριο, αφορά την απόπειρα απόδρασης που επιχείρησε η συντρόφισσα Ρούπα. Μια ενέργεια από μόνη της δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι, συνεπώς πρέπει να δούμε και ποιοι είναι αυτοί που ενήργησαν.
Ο Επαναστατικός Αγώνας πρωτοεμφανίστηκε τον Σεπτέμβρη του 2003, με τη διπλή βομβιστική επίθεση στα δικαστήρια της Ευελπίδων. Κατά τη τη γνώμη μου, η πρώτη ενέργεια έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί είναι, περίπου ένα χρόνο μετά τις συλλήψεις των μελών της 17Νοέμβρη και τους πανηγυρισμούς που ακολούθησαν όσον αφορά το τέλος της ένοπλης πάλης στην Ελλάδα. Έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί δεν ακυρώθηκε έμπρακτα απλά ένα κατασταλτικό χτύπημα στον εγχώριο ένοπλο αγώνα, αλλά ήταν μια απάντηση στη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στην “αντιτρομοκρατική” εκστρατεία των ΗΠΑ.
Η “αντιτρομοκρατική” εκστρατεία ήταν το δόγμα που εφάρμοσαν οι ΗΠΑ στην εξωτερική πολιτική τους, με αφορμή την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους τον Σεπτέμβρη του 2001. Φυσικά με το δόγμα αυτό συστρατεύθηκαν τα κράτη της Δύσης και αφορούσε από τη μία, την πάταξη των ένοπλων οργανώσεων στον ανεπτυγμένο κόσμο και από την άλλη τις στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους σε κράτη για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και κατά συνέπεια την ενίσχυση της οικονομικής πολιτική τους. Αυτή η οικονομική πολιτική δεν είναι άλλη από τον νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος δοκιμάστηκε τη δεκαετία του 70 σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, με καθεστώτα πλήρως υποστηριζόμενα από τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία. Μετά τα γνωστά αποτελέσματα, δηλαδή τις ιδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια, την παραγωγή, την υγεία, την εκπαίδευση, την ελαστική και ανασφάλιστη εργασία, την ακύρωση των κεκτημένων της εργατικής τάξης, ο νεοφιλελευθερισμός υιοθετήθηκε από τα ανεπτυγμένα και αναπτυσσόμενα κράτη της Δύσης ως επίσημη οικονομική πολιτική, και αργότερα τη “χρυσή” δεκαετία του 90, με την κατάρρευση του αντίπαλου δέους, τη ΕΣΣΔ, απελευθερώθηκαν οι αγορές και σταδιακά τα χρηματιστήρια άρχισαν να παίρνουν τον έλεγχο των οικονομιών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αυτή ήταν η κατάσταση στις αρχές του 21ου αιώνα και η “αντιτρομοκρατική” εκστρατεία ήρθε συμπληρωματικά -ή εξελικτικά εάν θέλετε- στην παγίωση του καπιταλιστικού συστήματος, οικονομικά, και της αστικής, αντιπροσωπευτικής “δημοκρατίας”, πολιτικά. Αυτό είναι γνωστό ως “το τέλος της ιστορίας” δηλαδή, ότι ο φιλελεύθερος καπιταλισμός είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και ιδεολογικό πεδίο. Επί της ουσίας, εξαγγέλθηκε, από την πολιτική και οικονομική ελίτ το τέλος των επαναστάσεων. Οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι κάνουν τις επαναστάσεις και οι κυρίαρχοι διαπιστώνουν τη χρεωκοπία των επαναστάσεων.
Ο Επαναστατικός Αγώνας λοιπόν, ξεκινώντας τη δράση του από το 2003, εποχή που το ελληνικό κράτος παρουσιαζόταν ως παντοδύναμο (πολιτικά, οικονομικά, κατασταλτικά) ξεδιπλώνοντας τη στρατηγική του πραγματοποίησε μια σειρά ενεργειών, αντιτιθέμενος στην κατάσταση που επικρατούσε αλλά και στις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις που προανέφερα. Αυτή ήταν η πρώτη περίοδος δράσης της οργάνωσης, μέχρι το 2007. Από εκείνο το σημείο αλλάζει και η στρατηγική του Επαναστατικού Αγώνα, δηλαδή οι αναλύσεις και οι ενέργειές του, έχουν να κάνουν με την οικονομική κρίση. Οι σύντροφοι δεν αρκέστηκαν στο να καταδείξουν τους υπεύθυνους της κρίσης αυτής, αλλά παρουσίασαν και ένα πρόγραμμα, μία πλατφόρμα για την κοινωνική επανάσταση. Όλη η δράση του Επαναστατικού Αγώνα έχει να κάνει με την επαναστατική προοπτική και την πραγματοποίηση της κοινωνικής επανάστασης, είτε μιλάμε για τις ενέργειες και τον ένοπλο αγώνα, είτε για τις προκηρύξεις, είτε για το ξεδίπλωμα μιας επαναστατικής στρατηγικής. Όλα αυτά αποτυπώνονται στις 18 ενέργειες της οργάνωσης, σε δεκάδες προκηρύξεις και κείμενα ή βιβλία, στη συμμετοχή τους σε εκδηλώσεις του αναρχικού χώρου.
Ο Επαναστατικός Αγώνας έχει δεχτεί τρία κατασταλτικά χτυπήματα. Το πρώτο με τις συλλήψεις του 2010, το δεύτερο με τη σύλληψη Μαζιώτη το 2014 και το 2017 με τη σύλληψη της Ρούπα. Με σκοπό τη συνέχιση του αγώνα έσπασαν τους περιοριστικούς όρους και ακύρωσαν το πρώτο κατασταλτικό χτύπημα. Για τη συνέχιση του αγώνα επιχειρήθηκε και η απόπειρα απελευθέρωσης του Μαζιώτη από τη συντρόφισσα Ρούπα.
Όσον αφορά την απόπειρα απόδρασης με το ελικόπτερο πέραν του ότι ήταν μια προσπάθεια συνέχισης του αγώνα, αποτελεί και μια ύψιστη στιγμή αλληλεγγύης. Δηλαδή ότι η Ρούπα, έθεσε σε κίνδυνο τον εαυτό της σε όλα τα επίπεδα, είτε διακινδυνεύοντας τη σωματική της ακεραιότητα είτε διακινδυνεύοντας να συλληφθεί, έχοντας ως απώτερο σκοπό αυτό που έχει επιχειρηθεί, ποικιλοτρόπως από πολλές επαναστατικές οργανώσεις, απελευθερωτικά κινήματα κοκ, ανά την υφήλιο, την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων.
Οι αποδράσεις, από τη πλευρά επαναστατών και αγωνιστών αποτελούν μια πολιτική επιλογή, και για τον ίδιο τον Επαναστατικό Αγώνα πιστεύω πως ήταν κομμάτι ενός γενικότερου σχεδιασμού, στα πλαίσια της οργάνωσης, για τη συνέχιση της στρατηγικής του. Αποτελούν μια έμπρακτη ακύρωση των κατασταλτικών χτυπημάτων. Αυτή είναι η αλληλεγγύη όπως την εννοούμε οι αναρχικοί πρώτα από όλα και γενικότερα οι άνθρωποι που έχουν μια επαναστατική κουλτούρα. Μια έμπρακτη, επαναστατική αλληλεγγύη, που στη συγκεκριμένη περίπτωση εμπεριείχε και το προσωπικό ρίσκο, αποτελεί μια συνειδητή πολιτική επιλογή, η οποία σε καμιά περίπτωση δεν εκκινείται από ιδιοτελή κίνητρα.
Η αλληλεγγύη προς τους φυλακισμένους συντρόφους είναι αναπόσπαστο κομμάτι του επαναστατικού κινήματος. Αυτό που οριοθετεί την επαναστατική αλληλεγγύη από άλλες μορφές αλληλεγγύης είναι ότι συνδέει το εκάστοτε «ειδικό» ζήτημα με τα «γενικά» επίδικα του απελευθερωτικού αγώνα και αμφισβητεί ευθέως το κρατικό μονοπώλιο στη βία. Η αλληλεγγύη όπως την εννοούμε εμείς δεν έχει σχέση με κρατικές παροχές και επιδόματα αλλά είναι μία σχέση, εντός του αγώνα, που ενισχύει την επαναστατική αντεπίθεση προς το Κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα καθώς και σε ότι απορρέει από αυτά, την καταπίεση, την καταστολή, την εξαθλίωση και εν τέλει στοχεύει στην ίδια την ανατροπή τους.
Όπως είπα και πιο πριν το διακύβευμα είναι η κοινωνική Επανάσταση και αυτό κόντρα στην κυρίαρχη αντίληψη περί του τέλους των επαναστάσεων, μιας και η πολιτική και οικονομική ελίτ ούτε δικαιούται, ούτε και μπορεί να κρίνει την ορθότητα και την αναγκαιότητα του επαναστατικού προτάγματος. Το πρόταγμα της επανάστασης παραμένει αναγκαίο. Το ίδιο βέβαια και οι δράσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Οι αντικειμενικές συνθήκες παραμένουν ώριμες και σε αυτό το συμπέρασμα μπορεί να φτάσει κάποιος, αρκεί να δει την μακρο-οικονομική συνθήκη. Εννοώ πως αυτό που έχει συμβεί και το οποίο εξακολουθεί να συμβαίνει είναι μία κοινωνική γενοκτονία. Έχουν υποθηκευτεί οι ζωές μας και το μέλλoν των νεώτερων γενεών στα συμφέροντα των υπερεθνικών οικονομικών και πολιτικών ελίτ. Ο δημόσιος και κοινωνικός πλούτος ξεπουλιέται. Η χώρα βγήκε υπερχρεωμένη εξαιτίας των νέων δανεισμών, που χρησιμοποιήθηκαν για την αποπληρωμή παλαιότερων δανείων αλλά και για τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, μαζί με τα χρήματα των φορολογουμένων.
Παρ’ όλα αυτά οι τωρινοί διαχειριστές του καθεστώτος πανηγυρίζουν, για τη λήξη των μνημονίων και για την έξοδο της χώρας στις αγορές. Κόντρα στους πανηγυρισμούς αυτούς έρχεται η δήλωση του Τζέρι Ράις, εκπροσώπου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου(ΔΝΤ): η εποπτεία της Ελλάδας θα συνεχιστεί, με τη σύμφωνη γνώμη των ελληνικών κυβερνήσεων. Η οικονομική κρίση είχε σαν αποτέλεσμα να απολεσθεί κάθε έννοια κυριαρχίας όσον αφορά τη δημόσια περιουσία, η οποία παραδόθηκε στους δανειστές και την εκχώρηση της εκτελεστικής εξουσίας σε ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ μιας και οποιαδήποτε πολιτική απόφαση (που επηρεάζει τα οικονομικά της χώρας) πρέπει να έχει την έγκριση των υπερεθνικών, οικονομικών και πολιτικών ελίτ. Επιπρόσθετα, σύμφωνα με οικονομικούς δείχτες, το 2019 θα είναι μια χρονιά ύφεσης για το οικονομικό θωρηκτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη Γερμανία.
Εάν η προηγούμενη οικονομική κρίση με τα τόσα καταστροφικά αποτελέσματα είχε ως αφετηρία την κρίση στις ΗΠΑ, μπορείτε να φανταστείτε τι θα γίνει εάν αυτή η ύφεση στην Γερμανία επιδεινωθεί. Πόσο πιο καταστρεπτική θα είναι η επόμενη ελληνική οικονομική κρίση. Αυτό σε συνδυασμό με τις γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές εξελίξεις στην περιοχή της Α. Μεσογείου μπορούμε να αντιληφθούμε τις παγκόσμιες ανακατατάξεις γενικότερα, αλλά και ειδικότερα, πως το πεδίο σύγκρουσης των δύο κυρίαρχων μπλοκ εξουσίας, είτε σε γεωπολιτικό, είτε σε γεωστρατηγικό, είτε σε καθαρά οικονομικό επίπεδο, έχει μεταφερθεί και στα φυσικά «σύνορα» τους. Πάνω σε αυτά τα σύνορα βρίσκεται και η Ελλάδα και γιαυτό επιχειρείται μια αναβάθμιση του ρόλου του ελληνικού κράτους στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό είναι απόρροια του νέου δόγματος της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, που πήρε τη θέση της “αντιτρομοκρατικής” εκστρατείας που ανέφερα στην αρχή και θέτει ως αιχμή της τον οικονομικό και πολιτικό ανταγωνισμό μεταξύ των ΗΠΑ από τη μια και Ρωσία- Κίνας από την άλλη.
Η αναβάθμιση του ρόλου του ελληνικού κράτους, ως “συμμάχου” των ΗΠΑ, είναι σε άμεση συνάρτηση με τους τριγμούς και τους κρατικούς ανταγωνισμούς που έχουν οξυνθεί στα φυσικά σύνορα των δύο αυτών μπλοκ. Για του λόγου το αληθές έχουμε τα παραδείγματα του πολέμου στην Ουκρανία ανάμεσα σε ρωσόφιλους και δυτικόφιλους, την προσπάθεια από την μεριά των ΗΠΑ να εκμεταλλευτούν την Αραβική Άνοιξη, άλλες φορές με επιτυχία, όπως στην Αίγυπτο, άλλες πάλι χωρίς επιτυχία, όπως στη Συρία. Δεδομένης της ασταθούς στάσης της Τουρκίας και του ρόλου που καλείται το ελληνικό κράτος να αναλάβει από εδώ και πέρα γίνεται αντιληπτό πως θα βρεθούμε σε βάθος χρόνου στην “καρδιά των εξελίξεων”. Όλα αυτά, σημαίνουν πως έχει επιτευχθεί η πρόσδεση του ελληνικού κράτους, σε πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, με τις δυτικές δυνάμεις και έχει μετατραπεί σε ένα προτεκτοράτο (σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο), σε ένα προκεχωρημένο φυλάκιο του (στρατιωτικά), με άμεσο σκοπό την οχύρωση των ανατολικών συνόρων και την επίβλεψη της ευρύτερης περιοχής.
Με λίγα λόγια το ελληνικό κράτος μετατρέπεται στο μακρύ χέρι των δανειστών, των υπερεθνικών πολιτικών και οικονομικών ελίτ, στην περιοχή της Α. Μεσόγειου. Όταν επανεμφανιστεί κάποια κρίση στην Ελλάδα, είτε μια νέα οικονομική κρίση, είτε μια κρίση σε γεωπολιτικό/γεωστρατηγικό επίπεδο, άλλωστε οικονομικά, γεωπολιτικά, γεωστρατηγικά και εξοπλιστικά ζητήματα είναι σε πλήρη αλληλεξάρτηση μεταξύ τους αυτή θα επηρεάσει και θα καταστρέψει για ακόμα μια φορά τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους, την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Εδώ ακριβώς έγκειται και η συνέχιση του αγώνα και η επαναστατική προοπτική, στα πλαίσια των οποίων εντάσσονται και οι ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα, συμπερι-λαμβανομένης και της απόπειρας απόδρασης. Έχει να κάνει με το να μας βρει η επόμενη κρίση προετοιμασμένους, με το να χτίσουμε και τις λεγόμενες υποκειμενικές συνθήκες.
Εδώ ακριβώς διαφαίνεται και η αναγκαιότητα της οργάνωσης και η επιτακτικότητα της σύστασης ενός επαναστατικού κινήματος που ως μακροπρόθεσμο στόχο θα έχει την Κοινωνική Επανάσταση, την ανατροπή του καπιταλισμού ως οικονομικού συστήματος και του κράτους ως μορφή κοινωνικής συγκρότησης. Ένα επαναστατικό κίνημα το οποίο θα παράξει θέσεις, θα αποκρυσταλλώσει τις στρατηγικές και τους στόχους, με ταξικό πρόσημο, θα παρεμβαίνει στην κεντρική πολιτική σκηνή και θα έχει να παρουσιάσει μια εναλλακτική πρόταση διαχείρισης των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών υποθέσεων, συνδέοντας την επαναστατική θεωρία του χθες με τις σημερινές συνθήκες.
Σκοπός των αναρχικών είναι η οργάνωση για την επαναστατική προοπτική με όρους προεικόνισης της αντιιεραρχικής κοινωνίας που θέλουμε πάνω στις αρχές της ισότητας, της ελευθερίας της αλληλεγγύης. Για αυτά ακριβώς αγωνίζονται και οι δυο σύντροφοι του Επαναστατικού Αγώνα. Κι αν αυτά ακούγονται βολονταριστικά, ανέφικτα ή ουτοπικά σε κάποιους, υπάρχει το ζωντανό παράδειγμα της Επανάστασης στη Ροζάβα, στη Βόρεια Συρία που αμφισβητεί στην πράξη το έθνος-κράτος, εφαρμόζοντας αυτό που ονομάζουν Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό, αυτό που οι αναρχικοί, ήδη από τη δεκαετία του 1860, προωθούμε, τον φεντεραλισμό. Έχουν απορρίψει την την αντιπροσωπευτική-αστική δημοκρατία, υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, και πέτυχαν την αποκέντρωση της εξουσίας δίνοντας τη διαχείριση των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών υποθέσεων στη βάση, στις κομμούνες, τις λαϊκές συνελεύσεις και τα συμβούλια. Έχουν δώσει απάντηση σε όλη τη μισαλλοδοξία, τον συντηρητισμό, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό που εκτρέφεται στα, αποκαλούμενα, ανεπτυγμένα κράτη της Δύσης, πετυχαίνοντας την ειρηνική συμβίωση, σε μια πολύπαθη περιοχή, ανάμεσα σε διαφορετικές εθνότητες και θρησκευτικές ομάδες. Η γυναικεία απελευθέρωση και η θέση της γυναίκας είναι πολύ πιο προωθημένες σε σχέση με τον πολιτισμένο δυτικό κόσμο. Θα μπορούσα να συνεχίσω, μιλώντας για την Επανάσταση στη Ροζάβα, αλλά θεωρώ πως καταλάβατε για ποια κοινωνία αγωνιζόμαστε. Πιστοί στον αγώνα αυτό είναι και οι σύντροφοι, η Πόλα Ρούπα και ο Νίκος Μαζιώτης. Αυτά προωθεί ο Επαναστατικός Αγώνας σαν οργάνωση και γι’ αυτό έχασε τη ζωή του και ο Λάμπρος Φούντας, σε προπαρασκευαστική ενέργεια της οργάνωσης, ύστερα από συμπλοκή με αστυνομικούς στη Δάφνη, στις 10 Μαρτίου 2010.
Παναγιώτης Γκαβανόζης
Πυρήνας Αναρχικών Κομμουνιστών