https://athens.indymedia.org/post/1598378/
από Στέφανος Κ.
06/06/2019 1:09 πμ.
Στις 5 Ιουνίου του 1975 δολοφονείται από τους ιταλούς καραμπινιέρι εν ψυχρώ η επαναστάτρια κομμουνίστρια των Ερυθρών Ταξιαρχίων, Μαργκερίτα( Μάρα) Καγκόλ.
Στις 5 Ιουνίου του 1975 δολοφονείται στα 30 της χρόνια, από τους ιταλούς καραμπινιέρι εν ψυχρώ η επαναστάτρια κομμουνίστρια κι ιδρυτικό μέλος των Ερυθρών Ταξιαρχίων, Μαργκερίτα( Μάρα) Καγκόλ. Μια μέρα μετά την απαγωγή του βιομήχανου Βαλαρίνο Γκάντσια από τις ΕΤ, ένα περιπολικό με 4 καραμπινιέρι, φτάνει στην αγροικία Σπιότα που οι ταξιαρχίτες (η Μάρα Καγκόλ μαζί με έναν ακόμη ταξιαρχίτη) κρατούσαν τον Γκάντσια. Ακολούθησε ένοπλη σύρραξη κατά την οποία τραυματίστηκε τόσο η Μάρα Καγκόλ στο χέρι όσο και οι 3 καραμπινιέρι, με τον έναν να καταλήγει ύστερα από μερικές μέρες στο νοσοκομείο.Οι δυο ταξιαρχίτες έριξαν 2 χειροβομβίδες και βρήκαν την ευκαιρία να επιβιβαστούν στα 2 αυτοκίνητα τους. Η Μάρα όμως ήταν ήδη τραυμαστισμένη στο χέρι κι έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου της όταν ο 4ος καραμπινιέρε τούς έκλεισε τον δρόμο με το περιπολικό σημαδεύοντάς τους. Ο ταξιαρχίτης πρόλαβε και έφυγε προς το δάσος, η Μάρα όμως βγήκε από το αμάξι της με ψηλά τα χέρια έχοντας χάσει και το πιστόλι εξαιτίας της σύγκρουσης του αυτοκινήτου της. Ο καραμπινιέρε την εκτέλεσε εν ψυχρώ. (Από το βιβλίο του συντρόφου κι άντρα της Μάρα Καγκόλ – επίσης ιδρυτικό μέλος των Ερυθρών Ταξιαρχίων- Ρενάτο Κούρτσιο με τον τίτλο “Με ξεσκέπαστο πρόσωπο” από τις εκδόσεις ΔΙΑΔΟΣΗ.)
Μια μέρα μετά, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες έβγαλαν προκήρυξη, την οποία συνέταξε ο ίδιος ο Ρενάτο Κούρτσιο!
“Έπεσε μαχόμενη η Μαργκερίτα Καγκόλ, εξέχουσα κομμουνίστρια και μέλος της Εκτελεστικής Ηγεσίας των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Η ζωή της κι ο θάνατός της αποτελούν παράδειγμα που κανείς μαχητής της ελευθερίας δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεχάσει. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να χυθούν δάκρυα για τους νεκρούς μας, όμως είμαστε υποχρεωμένοι να διδαχθούμε από τηη αφοσίωσή της, τη συνέπεια, το θάρρος και τον ηρωισμό της… Να τιμούμε όλοι οι επαναστάτες τη μνήμη της Μάρα Καγκόλ, στοχαζόμενοι πάνω στην πολιτική της διδαχή με τις επιλογές της και την ίδια της, τη ζωή! Ας απλωθούν χιλιάδες χέρια και να σηκώσουν το τουφέκι της. Εμείς ως τελευταίο αποχαιρετισμό, τής λέμε: Μάρα, ένα λουλούδι άνθησε και οι Ερυθρές Ταξιαρχίες θα συνεχίσουν να καλλιεργούν τούτο το λεύτερο λουλούδι εώς τη νίκη!”
τιμούμε τους δικούς μας ανθρώπους…
από αέναη κίνηση 09/06/2019 1:56 μμ.
Chi Ha Portato Quei Fiori Per Mara Cagol
Ποιος έφερε εκείνα τα λουλούδια στην Μάρα Καγκόλ
Και αυτό τον χρόνο κάποιος
Έφερε λουλούδια για την Mara CagolΉταν κόκκινα, ήταν κόκκινα τριαντάφυλλα
Και τα άφησε εκεί μόνο για να θυμίζουνΠως δεν πρέπει πλέον το αίμα να ρεύσει μάταια
Και αυτό τον χρόνο κάποιος έφερε λουλούδια
Για εσένα
Ήταν κόκκινα κόκκινης επιθυμίαςΣτον λόφο επάνω αντηχούν ξανά οι πυροβολισμοί
Μιας δικαιοσύνης που δεν μας ανήκειΑπό λόφο σε λόφο φυσά ένας αέρας βαρύς
Όλα μοιάζουν απόμακρα, μα εσύ είσαι κοντινή.
Και αυτή την χρονιά κάποιος
Έφερε λουλούδια για την Mara Cagol
Ήταν κόκκινα, ήταν κόκκινα τριαντάφυλλα
Μια στιγμή νωρίτερα δεν υπήρχαν την επόμενη στιγμή να τα εκεί
Είναι σαν να εμφανίστηκαν και να ήταν ο ήλιος που τα αποκάλυψε
Και φέτος κάποιος έφερε λουλούδια
Έτσι ώστε να μην είναι δυνατό να ξεχάσουμε
Την ιστορία και την τραγωδία εκείνης της προδομένης Ιταλίας
Επάνω στον λόφο αντηχούν ξανά οι πυροβολισμοί
Μιας δικαιοσύνης που δεν μας ανήκει
Από λόφο σε λόφο φυσά ένας αέρας βαρύς
Όλα μοιάζουν μακρινά με εσύ είσαι κοντά.
Επάνω στο λόφο μια μάχη δίχως νικημένους ούτε νικητές
Από λόφο σε λόφο φυσά ένας άστατος αέρας.
Όλα μοιάζουν μακρινά, μα εσύ είσαι κοντά μας.
Από τα λόγια του ημερολογίου του συντρόφου που ήταν με την Μάρα διαβάζουμε: “Κοίταξα έξω από την τρύπα και είδα την Mara καθισμένη με ψηλά τα χέρια να βρίζει τον καραμπινιέρο. Έτρεξα κάτω κατηφορίζοντας και μόλις ήμουν έτοιμος να φτάσω από την άλλη μεριά του λόφου άκουσα έναν ή δυο ξερούς πυροβολισμούς, μετά δυο ριπές αυτομάτου. Για μια στιγμή σκέφτηκα πως ήταν η Mara που χρησιμοποίησε το αυτόματο της, μετά είχα ένα άσχημο προαίσθημα…“
Mara Cagol, το θάρρος που δεν πρέπει να ξεχάσουμε,
από αέναη κίνηση 09/06/2019 1:58 μμ.
Μια σημαντική επέτειος, 42 χρόνια αργότερα. Είμαστε σε έναν άλλο κόσμο, σίγουρα. Αλλά φαίνεται χρήσιμο να θυμηθούμε εκείνο που σύμφωνα με την εξουσία θα έπρεπε να παραμείνει καταραμένο και αγνοημένο.
*****
Στις 5 Ιουνίου 1975, στο αγρόκτημα Spiotta στην επαρχία της Alessandria, δολοφονούνταν κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυροβολισμών με τους Καραμπινιέρους, η Margherita Cagol, η σύντροφος Mara, μια από τους ιδρυτές των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Χρησιμοποιώ τον όρο δολοφονήθηκε σκόπιμα επειδή, από την αρχή, η εκδοχή των καραμπινιέρων είναι μια παραφωνία με τα αποτελέσματα της αυτοψίας, σύμφωνα με την οποία: «Η Margherita κάθεται με τα χέρια σηκωμένα μέχρι που πυροβολήθηκε με ένα μόνο χτύπημα από πιστόλι κάτω από το αριστερό χέρι: έναν πυροβολισμό για να σκοτώσει».
Για τo «δημοκρατικό» ιταλικό Κράτος και την ανόητη αστική ηθική που το τροφοδοτεί, ως εκ τούτου, η Μάρα υπήρξε και είναι μια τρομοκράτισσα που πρέπει να εξολοθρευτεί, μέχρι να διαγραφεί η μνήμη της. Για εμάς, αντίθετα, η Mara είναι και θα είναι πάντα μια σύντροφος, μια μαχήτρια, μια ευαίσθητη και καλλιεργημένη γυναίκα, που έπεσε για τα κομμουνιστικά ιδανικά της Ελευθερίας, Ισότητας και Δικαιοσύνης. Έτσι πεισματικά θέλουμε να την θυμόμαστε. Πεισματικά θέλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη του. Για παράδειγμα, ξαναδιαβάζοντας αυτά που έγραψε, λίγο μετά τη σύλληψη του Alberto Franceschini και του Renato Curcio, του συντρόφου της στη ζωή και τον αγώνα, στους γονείς της: «Τώρα είναι στο χέρι μου και των πολλών συντρόφων που θέλουν να πολεμήσουν αυτήν την αστική εξουσία, πλέον σάπια, και να συνεχίσουμε τον αγώνα. […] […] Είναι σωστό και ιερό αυτό που κάνω, η ιστορία μου δίνει δίκιο όπως το έδωσε στην Αντίσταση το ’45. Αλλά θα πείτε, αυτά είναι τα μέσα για να χρησιμοποιήσω; Πιστέψτε με, δεν υπάρχουν άλλα. Αυτό το αστυνομικό Κράτος βασίζεται και στηρίζεται στη δύναμη των όπλων, και όποιος θέλει να το πολεμήσει πρέπει να θέσει τον εαυτό του στο ίδιο επίπεδο. Αυτές τις μέρες σκότωσαν με μια σφαίρα ένα αγόρι, σαν να μην έτρεχε τίποτα: είχε κάνει το λάθος να θέλει ένα σπίτι για να ζήσει με την οικογένειά του. Αυτό συνέβη στη Ρώμη, όπου οι γειτονιές στις οποίες οι άνθρωποι ζουν σε τενεκεδόσπιτα, χτισμένα με χαρτόνι και παλιές σκουριασμένες λαμαρίνες, ουρλιάζουν, φαλτσάρουν σε αντίθεση με τις πολυτελείς κατοικίες της γειτονιάς του EUR. Για να μην αναφέρουμε την ανεργία και τις συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων μαζών, στα μεγάλα εργοστάσια της πόλης. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της «ανοικοδόμησης», των πολλών χρόνων δουλειάς από το ’45 έως σήμερα; Ναι, αυτό είναι: απόβλητα, κατανάλωση, παρασιτισμός, πολυτελής σπατάλη, από τη μία πλευρά, και αβεβαιότητες, εκμετάλλευση και εξαθλίωση από την άλλη, μιζέρια. […] Σήμερα, σε αυτή την περίοδο της οξείας κρίσης, χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ να αντισταθούμε έτσι ώστε ο φασισμός υπό τις νέες «δημοκρατικές» μορφές να μην πάρει ξανά το πάνω χέρι. Οι επαναστατικές επιλογές μου, ως εκ τούτου, παρά τη σύλληψη του Renato, παραμένουν αμετάβλητες. Margherita «.
Λόγια που, υπό το φως της σημερινής κρίσης, που είναι ακόμη πιο σοβαρή από εκείνη που έσφιξε σαν τανάλια τη χώρα μας εκείνα τα χρόνια, θα πρέπει να δώσουν τροφή και να προβληματίσουν με την αμείλικτη επικαιρότητα τους. Λέξεις που θα πρέπει να ταρακουνήσουν τις νέες καρδιές και να αφυπνίσουν ώριμες συνειδήσεις. Λόγια που συγκινούν, γιατί ειπώθηκαν από μια γυναίκα μόλις 29 χρόνων, η οποία, όπως και πολλοί από τους συνομηλίκους της, επέλεξε να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή της, χάνοντας την μια ανοιξιάτικη μέρα, για χάρη της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης, όχι σίγουρα για προσωπική φιλοδοξία. Μια νεαρή γυναίκα που αποφάσισε να πάρει τα όπλα, όπως έλεγε τότε ο Τσε «για την απαντήσει στην διαμαρτυρία του λαού την γεμάτη οργή ενάντια στους καταπιεστές του, για να αγωνιστεί να πολεμήσει και να αλλάξει το κοινωνικό σύστημα που κρατά στην ταπείνωση και τη δυστυχία όλους τους άοπλους αδελφούς της.
«Φτωχή είναι μια νέα γενιά που δεν ερωτεύεται την Ευρυδίκη και δεν πηγαίνει να την βρει ακόμη και στην κόλαση», γράφει ο Έρρι Ντε Λούκα. Σε αυτή την περίπτωση η Ευριδίκη μεταφράζεται στο επαναστατικό όνειρο μιας πιο δίκαιης κοινωνίας, ελεύθερης, όπου οι κανόνες δεν είναι πλέον η δουλεία, η καταπίεση, η κατάχρηση του αφεντικού, το αδιανόητο της ανδρικής κυριαρχίας, που ασκείται συχνά με άνανδρο τρόπο και βία, η εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου όντος, αλλά, στην πραγματικότητα, μια σχέση μεταξύ ίσων, μεταξύ γυναικών και ανδρών επιτέλους απελευθερωμένων από τις σχέσεις δύναμης και παραγωγής που συνδέονται με την αστική κοινωνία και είναι εγγενείς αυτής, κοινωνίας εμφανώς ταξικής. Η Μάρα Cagol-και σαν κι αυτήν, άλλοι εκείνης της γενιάς- την Ευρυδίκη της πήγε να την ψάξει, αμφισβητώντας την σκοτεινότητα του νέου φασισμού, με το φως στα μάτια της και την ποίηση των είκοσι χρόνων της στο στήθος. Ένα παράδειγμα θάρρους και αποφασιστικότητας που σήμερα δεν είναι εύκολο να δει κανείς.
από αέναη κίνηση 09/06/2019 2:01 μμ.
Το υλικό πάνω την Cagol είναι αρκετό και ποικιλόχρωμο, χρησιμοποίησα λοιπόν αποσπάσματα από τις αναμνήσεις που υπάρχουν στον τρίτο τόμο του Σχεδίου Μνήμης, Progetto Memoria, “Gli Sguardi Ritrovati”, Eκδόσεις Sensibili alle Foglie.
Γεννήθηκε στη Sardagna di Trento στις 8 Aπριλίου 1945, συμμετέχει στο φοιτητικό κίνημα στο Τρέντο, παίρνει δίπλωμα κοινωνιολογίας το ’69 στο Τρέντο και λαμβάνει μέρος στο Comitato Unitario di Base στη Pirelli, στο Collettivo Politico Metropolitano και στη Sinistra Proletaria.– από σεπτέμβριο 1970 μάχεται στις Brigate Rosse– το καλoκαίρι του 1972 μετακομίζει στο Torino– σκοτώνεται απ’ τους καραμπινιέρους στις 5 ιουνίου του 1975, στο Arzello d’Acqui (AL)
Loris Paroli, Μαρτυρία στο Progetto Memoria, Σχέδιο Μνήμης, Reggio Emilia 1995.
»[…] Η Μάρα ήταν μια κομουνίστρια ηγέτης, μια από τις πρώτες χειραφετημένες γυναίκες της μοντέρνας εποχής και πίστευε στη γυναίκα σαν ένα από τους καθοριστικούς πόλους της κοινωνίας για τη χειραφέτηση όλων των υπολοίπων. Μια μέρα που της μιλούσα για την αμηχανία και τον προβληματισμό μου για την μικρή θηλυκή παρουσία στην οργάνωσή μας, και σε σχέση με τη δυσκολία του να ζει στη παρανομία ανάμεσα μόνο σε αρσενικούς, μου είπε πως ήταν σίγουρη πως το συστατικό γυναίκα μέσα στον γύρο λίγων χρόνων θα είχε τεράστια μεγαλώσει, θα είχε αυξηθεί πολύ. Είχε δίκιο. Όντως, μέσα σε λίγα χρόνια σχεδόν όλες οι ένοπλες οργανώσεις είχαν επικεφαλής ένα υψηλό θηλυκό στοιχείο. Και αυτή είναι μια από τα πιο βαθιές πτυχές της ιστορίας μας, που δεν τονίζεται ποτέ από εκείνους που έχουν μεταγγίσει επάνω σε εκατοντάδες βιβλία όλες εκείνες τις χειραγωγημένες και απελπισμένες προσπάθειες θέλοντας να την εξηγήσουν, να μιλήσουν γι αυτήν και την σκέψη της.Η Μάρα ήταν μια σύντροφος αληθινή που ήξερε να κάνει σχέσεις απλότητας με όλους τους συντρόφους, πολύπλευρες συγχρόνως. Μαζί της δεν έβλεπες ποτέ τη ρήξη ανάμεσα στις πολιτικές συζητήσεις και τη στιγμή κατά την οποία μπορούσες να παίξεις με την κιθάρα και να τραγουδήσεις, να κάνεις αστεία και να γελάσεις, ή όταν μαγείρευες ή ήσουν στο τραπέζι. Ο χρόνος ήταν γι αυτή όλος μέσα σε μια επιλογή ζωής και με γλυκύτητα ήξερε πάντα να φέρνει σε αρμονία τις όμορφες στιγμές μ’ εκείνες της έντασης, της αγωνίας και τις αγχωτικές.Στο προσωπικό επίπεδο είναι η σύντροφος που με περιμένει στην είσοδο του αυτοκινητόδρομου της Reggio Emilia, το μακρινό ’74, όταν κάνω την επιλογή της παρανομίας. Και είναι αυτή που από την πρώτη στιγμή ξέρει να διαβάσει μέσα μου και να καταλάβει πως για μένα αυτή ήταν μια επιλογή δύσκολη, μιας και εγκατέλειπα αγαπημένα πρόσωπα, κυρίως το παιδί μου.Αυτή η κατανόησή της ήταν σημαντική, για μένα ήταν ελευθερωτική, δεν με ανάγκαζε, σε σχέση με άλλους, με τη μία, να είμαι εκείνο που δεν ήμουν …..Σε πολιτικό επίπεδο είναι πολλές οι κρίσιμες στιγμές όπου η Μάρα είναι υπερβολικά ενεργητική, δραστήρια και προωθητική σε σχέση με όλους εμάς της φάλαγγας του Τορίνο. Όταν το εκτελεστικό μας αποφάσισε να εισέλθει ο ‘Frate Mitra’ στις BR, ο ‘Αδελφός ‘Πολυβόλο’, αυτή ήταν αντίθετη, πολιτικά συμφωνούσε να τον κάνουν να εισχωρήσει εγκάρσια, υποστήριζε πως έπρεπε να μπει στον κόσμο της δουλειάς και μόνο στη συνέχεια από ελέγχους…θα είχαμε αξιολογήσει εάν και πως να τον κάνουμε να εισέλθει στην οργάνωση. Κανείς δεν την άκουσε. Ο Αδελφός πολυβόλο αποδείχτηκε κατάσκοπος συντελώντας να συλληφθούν οι Curcio και Franceschini.Η πιο αποκαλυπτική στιγμή όμως, πλούσια και στενάχωρη μαζί είναι εκείνη των πρώτων μηνών του 1975, όταν εμείς του Τορίνο προτείναμε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των φυλακισμένων μας συντρόφων. Περίοδος πλούσια διότι ύστερα από πολλούς συλληφθέντες συντρόφους είχαμε ξαναστήσει τις δυνάμεις μας σε σημείο να αρχίσει πάλι η θεωρητική και πρακτική πρωτοβουλία της αντάρτικης προπαγάνδας. Στενάχωρη διότι τη πρόταση του Τορίνο δεν την συμμερίζονταν αρκετοί σύντροφοι από άλλες φάλαγγες. Πράγματι στην πρόταση δράσης για την απελευθέρωση του Κούρτσιο από το Casale Monferrato, δύο σύντροφοι διάλεξαν να αποχωρήσουν απ’ την οργάνωση. Άλλοι σύντροφοι υποπτεύτηκαν τη Μάρα για βλέψεις προσωπικού χαρακτήρα μιας και ήταν σύζυγος του Ρενάτο [μα και να υπήρχε σε αυτήν μια δόση προσωπικού ενδιαφέροντος αισθηματικού προς τον σύντροφο που θέλαμε να ελευθερώσουμε ήταν κάτι τόσο σοβαρό;] πράγμα που δεν ήταν καθόλου αληθινό: εμείς του Τορίνο δουλεύαμε από καιρό και πάνω σε άλλες φυλακές όπου βρίσκονταν έγκλειστοι σύντροφοί μας. Μόνο που προτείναμε Casale όπου οι έρευνές μας είχαν προσδιορίσει τρωτά σημεία περισσότερα από αλλού. Το πράγμα πέτυχε: ήταν μια από τις ωραιότερες αντάρτικες πράξεις των ΕΤ, γύρω από την οποία ο ενθουσιασμός και η αποδοχή εκδηλώθηκαν σε επίπεδο μαζικό. Την προηγούμενη μέρα εκείνης της ενέργειας εγώ και η Μάρα πήγαμε με το αυτοκίνητο σε ένα δρομάκι για να περιμένουμε τη στιγμή να κάνουμε έλεγχο σε μια σιδηροδρομική διάβαση……Περιμένοντας να πέσουν οι μπάρες, θυμάμαι εκείνο το διάστημα διήρκησε περίπου μια ώρα ολοκληρωτικής σιωπής ανάμεσά μας ακούγοντας Bob Dylan. […] Σίγουρα είχαμε την επίγνωση πως την επαύριο έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουμε για πρώτη φορά μια επίθεση σε μια στρατιωτική δομή του Κράτους. Και εάν και η διάθεσή μας ήταν να κάνουμε ότι ήταν δυνατό για να αποφύγουμε ανταλλαγή πυροβολισμών, δεν γνωρίζαμε εάν ήταν εφικτό: μπορεί να αφήναμε εκεί και τη ζωή μας. Ο φόβος έχει πάντα να κάνει με αυτό που είναι αδύνατο να προβλέψεις, αυτό που δεν γνωρίζεις ύστερα από εξαντλητική έρευνα και φοβάσαι πως δεν θα μπορέσεις να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα που θα σου παρουσιάσει.Την ώρα που μιλώ για την Μάρα αντιλαμβάνομαι πως η σκέψη μου είναι κολλημένη στην αγροικία Spiotta και σ’ εκείνο το καταραμένο άσπρο σεντόνι που σκεπάζει το σώμα της. Εκείνη ήταν μια από τις πρώτες αυλαίες που έπεσαν στην ιστορία μας. Όμως η αγροικία Spiotta της Μάρα δεν είναι μόνο αυτό το τέλος. Εκείνη στη δική μας έκταση με τα πολλά στρέμματα γης ήταν πολύ δραστήρια και καλλιεργούσε τα πάντα, απ’ τα λαχανικά στα φρούτα και μου μιλούσε συχνά για κάθε είδος φυτού. Με συμπάθεια, με χειρονομίες που έμοιαζαν των χωρικών, την είδα να ψεκάζει το αμπέλι σε εκείνο τον γλυκύ γκρεμό στις Langhe, όπου ο ήλιος μπερδεύονταν στο ξανθό τρεντίνικο χαμόγελό της. Ήταν μια ποιήτρια της ζωής, στη ζωή, για τη ζωή, γι αυτό και εκδήλωνε πάντα εκείνη τη γενναιοδωρία του να είναι σύντροφος που περνούσε πάνω απ’ όλα τα όρια, μέχρι εκείνο πριν είκοσι χρόνια όπου όλοι μας πεθάναμε λιγάκι κάτω από εκείνο το λευκό σεντόνι, όπου όμως ξαναγεννηθήκαμε λιγάκι όλοι μας’.
ΑΝΩΝΥΜΟ : Παράγραφος δίχως τόπο και χρόνο στο Rosso ενάντια στην καταστολή 16, Μιλάνο 1975“Margherita Cagol.Την ζωγράφισαν σαν παράρτημα του συζύγου της, απ’ όπου ‘θα έπρεπε’ να έχει αποκτήσει την επαναστατική ιδεολογία περισσότερο από αγάπη παρά από μια συνειδητή πολιτική επιλογή, Margherita Cagol, τώρα δολοφονημένη στη σύγκρουση του Acqui, θεωρείται από το Κράτος και τον αστικό τύπο σαν μια γυναίκα ολοκληρωτικά ανίκανη προσωπικών επιλογών που υπαγορεύονται από πολιτική συνειδητοποίηση.Ο αστικός τύπος, δούλος των αφεντικών, την αντιμετωπίζει με μια διπλή απαίσια επίθεση: πέρα απ’ την προσωπική δυσφήμηση που κτυπά την γυναίκα σαν ανθρώπινο υπο-είδος ανίκανο να έχει αυτόνομες επαναστατικές επιλογές.Η Μαργαρίτα σκοτώθηκε, δολοφονημένη από το Κράτος βίας όπως χιλιάδες άλλοι και άλλες επαναστάτριες, βαθιά συνειδητοποιημένη της επιλογής αγώνα που έκανε για να ανατρέψει το καπιταλιστικό σύστημα και να εξαλείψει έτσι την εκμετάλλευση οποιουδήποτε ανθρώπινου όντος σε άλλο ανθρώπινο ον. Προφανώς δεν είναι ν’ απορούν οι επαναστάτες σύντροφοι με την πολιτική επίθεση που Τύπος και Κράτος όπως και ο ρεφορμιστικός Τύπος έχει επιφυλάξει για τις οργανώσεις ένοπλης αντίστασης που υπάρχουν σήμερα στην Ιταλία, αλλά περισσότερο το γεγονός πως σ’ αυτό έρχεται να προστεθεί η επίθεση στη γυναίκα που δεν μπορεί να κάνει αυτές τις πολιτικές επιλογές εάν όχι χειραγωγημένη από κάποιον άντρα με τον οποίο είναι απελπιστικά ερωτευμένη ή λόγω ερωτικών απογοητεύσεων γενικότερα. Είναι και η περίπτωση της συντρόφισσας Ulrike Meinhof που σήμερα συμμετέχει στην πιο σκανδαλωδώς αντιδημοκρατική και παράνομη δίκη που διεξήχθη ποτέ στην καπιταλιστική δύση.Η Ulrike Meinhof θα είχε προσχωρήσει στο εσωτερικό μιας ένοπλης οργάνωσης εξ αιτίας των προηγούμενων ερωτικών της απογοητεύσεων. Είναι η προσωπική απελπισία, η μη ικανοποίηση στο εσωτερικό των προσωπικών σχέσεων που κινεί μια γυναίκα να διαλέξει και να θυσιαστεί για την επαναστατική αιτία. Εμείς γνωρίζουμε πως τόσο η Margherita όσο και η Ulrike έκαναν τις επιλογές τους ταξικά και οργανωμένα με βάση μια συνειδητή γνώση και ανάλυση της πολιτικής στιγμής, [πολιτική φάση, ταξική αυτονομία, ρόλος του ρεφορμισμού, οργάνωση] που παρά τη διαφωνία μας, δεν μπορούμε παρά να σεβόμαστε.Στο λογαριασμό που θα έχουν να εξοφλήσουν τ’ αφεντικά και οι δούλοι τους, προσθέτουμε και αυτό τον τρόπο να φέρονται και να ασχολούνται με τις γυναίκες.Θα πληρώσετε Ακριβά, θα τα πληρώσετε Όλα.’
BRIGATE ROSSE: Volantino di Commemorazione del 6 Giugno 1975, Φυλλάδιο ανάμνησης της 6ης Ιουνίου 1975 ΕΡΥΘΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ :΄Στους συντρόφους της οργάνωσης, στις ειλικρινείς επαναστατικές δυνάμεις, σε όλους τους προλετάριους. Έπεσε πολεμώντας η Margherita Cagol, “Mara”, κομουνίστρια ηγέτης και μέλος της εκτελεστικής Επιτροπής των Κόκκινων Ταξιαρχιών.Η ζωή και ο θάνατός της είναι παράδειγμα που κανείς μαχητής της ελευθερίας θα μπορέσει να ξεχάσει. Ιδρύτρια της οργάνωσής μας, η ‘Μάρα’ έδωσε ανεκτίμητη συνεισφορά εξυπνάδας, αυταπάρνησης, ανθρωπιάς, στη γέννηση της εργατικής αυτονομίας και της ένοπλης πάλης για τον κομουνισμό. Πολιτικός-στρατιωτικός Διοικητής φάλαγγας, η ‘Μάρα’ ήξερε να οδηγήσει νικηφόρα μερικές απ’ τις πιο σημαντικές επιχειρήσεις της οργάνωσης. Αξίζει για όλες η απελευθέρωση ενός συντρόφου μας απ’ τις φυλακές του Casale Monferrato. Δεν επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να χύσουν δάκρυα για τους πεσόντες μας, πρέπει όμως να διδαχτούμε το μάθημα πίστης, συνέπειας, κουράγιου και ηρωϊσμού! Είναι ο πόλεμος που σε τελική ανάλυση θ’ αποφασίσει στο ζήτημα της εξουσίας : ο ταξικός επαναστατικός πόλεμος. Κι αυτός ο πόλεμος έχει τιμή : ένα κόστος σίγουρα υψηλό, όχι όμως τόσο υψηλό ώστε να μας κάνει να προτιμούμε την σκλαβιά της μισθωτής εργασίας, τη δικτατορία της αστικής τάξης, στις φασιστικές ή σοσιαλδημοκρατικές εκδοχές της. Δεν είναι η ψήφος που αποφασίζει για την κατάληψη της εξουσίας, δεν είναι με μια κάρτα που αποκτάται η ελευθερία. Όλοι οι ειλικρινείς επαναστάτες να τιμήσουν τη μνήμη της ‘Μάρα’ αναλογιζόμενοι το πολιτικό μάθημα που ήξερε να δώσει με την επιλογή της, με τη δουλειά της, με τη ζωή της. Χίλια χέρια ν’ απλωθούν για να αρπάξουν το τουφέκι της!Εμείς, σαν τελευταίο χαιρετισμό, της λέμε : ‘Μάρα, ένα λουλούδι άνθισε, και αυτό το λουλούδι της λευτεριάς οι Κόκκινες Ταξιαρχίες θα συνεχίσουν να το καλλιεργούν μέχρι τη νίκη! Ένοπλη πάλη για τον κομουνισμό’
Κανείς δεν θα ναι κύριος αυτού του σώματος λιμνών και ηφαιστείωναυτής της μίξης από φυλέςαυτής της ιστορίας με τις λόγχεςαυτού του λαού που αγαπά το καλαμπόκιτων εορτών στο φως του φεγγαριούτου λαού των τραγουδιών και των υφασμάτων όλων των χρωμάτων.Ούτε αυτή ούτε εγώ πεθάναμε δίχως σχέδιο, δίχως ν’ αφήσουμε κληρονομιά.Ξαναγυρίσαμε στη γη απ’ όπου ακόμη θα επιστρέψουμε να ζούμε.Θα κατοικήσουμε με φρούτα από σάρκα τον αέρα των καινούριων χρόνων.Κολιμπρί YarinceΚολιμπρί Felipeθα χορέψουν στις corollas μαςθα γονιμοποιούνται αιώνια.Θα ζούμε στο λυκόφως της χαράςστην αυγή όλων των κήπων.Σύντομα θα δούμε τη μέρα γεμάτη ευτυχίατα πλεούμενα των κατακτητών να απομακρύνονται για πάντα.Θα είναι δικά μας το χρυσάφι και τα φτεράτο κακάο και το μάνγκοη ουσία των sacuanjoches.Όποιος αγαπά δεν πεθαίνει ποτέ.
Από το La donna abitata, Gioconda Belli