https://epanastaticosagonas.wordpress.com/2020/02/15/%ce%ba%ce%ac%ce%bb%ce%b5%cf%83%ce%bc%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%b5%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%bd%ce%ae%ce%bc%ce%b7%cf%82-%cf%83%cf%84/
15/02/2020 12:31 μμ.
……Δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του συντρόφου είναι σημαντικό να τιμήσουμε τον ίδιο, να τιμήσουμε τον αγώνα του. Έναν αγώνα δίκαιο και πάντα επίκαιρο, ιδιαίτερα σήμερα που ενώ η σφοδρή επίθεση που κράτος και κεφάλαιο εξαπολύει ενάντια στην κοινωνική βάση, σήμερα που ενώ δέκα χρόνια μετά την επιβολή του πρώτου «μνημονίου» εκατομμύρια άνθρωποι αφανίζονται από την φτώχεια και την εξαθλίωση, οι κοινωνικοί αγώνες είναι αναντίστοιχοι του μεγέθους του ταξικού και κοινωνικού πολέμου που οι ισχυροί διεξάγουν ισοπεδώνοντας ανθρώπους, φύση, τον πλανήτη, τα πάντα. Δέκα χρόνια και για όλα τα παραπάνω χρόνια που ακολούθησαν πριν φωνάζαμε μέσα από την φυλακή με όλη μας τη δύναμη πως ο Λάμπρος Φούντας είναι και πρέπει να μείνει ένας επαναστάτης-ορόσημο στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Ότι ο σύντροφος θα πρέπει να γίνει η «σημαία», το σημείο αναφοράς, η έμπνευση, η υπόσχεση για την κοινωνική επανάσταση. Δέκα χρόνια μετά πιστεύουμε το ίδιο. Το ίδιο θα πιστεύουμε τα επόμενα δέκα χρόνια, το ίδιο θα πιστεύουμε για πάντα. Γιατί το ίδιο με τότε πιστεύουμε στην Κοινωνική Επανάσταση. Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας είναι εδώ. Και αυτό οφείλουμε να το αναδείξουμε με μια κεντρική πολιτική πορεία προς τιμήν του στις 10 Μάρτη. Για να φωνάξουμε όλοι μαζί ΑΘΑΝΑΤΟΣ
ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΙΣ 10 ΜΑΡΤΗ 2020 ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ-ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΛAΜΠΡΟΥ ΦΟΥΝΤΑ ΣΤΙΣ 10 Μάρτη 2010.
10 χρόνια από τον θάνατο του συντρόφου-μέλους του Επαναστατικού Αγώνα Λάμπρου Φούντα.
10 Μάρτη 2010: Ο Επαναστατικός Αγώνας προχωρά στην προετοιμασία μιας ενέργειας ενάντια στις Συμβάσεις Δανεισμού που το ελληνικό κράτος πρόκειται να συνάψει το αμέσως επόμενο διάστημα με το ΔΝΤ και τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην μορφή των συμβάσεων αυτών πρόκειται να καταλήξουν οριστικά εντός του Μαρτίου. Ό Επαναστατικός Αγώνας έχει ήδη αποφασίσει να αντιδράσει δυναμικά στη σύναψη αυτών των συμβάσεων που είναι δεδομένο πως θα θέσει σε καθεστώς ομηρείας την κοινωνία, ιδίως τους πιο αδύναμους, θα την καταστήσει σκλάβο του χρέους και θα την υποχρεώσει σε εξοντωτικά μέτρα για την «δημοσιονομική εξυγίανση» του χρεοκοπημένου ελληνικού κράτους και την στήριξη του εγχώριου τραπεζικού συστήματος. Ήδη η οικονομική κρίση που πυροδότησε η κατάρρευση της αγοράς των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο του 2008 απειλώντας με κατάρρευση το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, έχει διαχυθεί σε όλο τον πλανήτη. Για τα αίτια και τις επιπτώσεις αυτής της κρίσης στους κοινωνικά αδύναμους, δηλαδή στην πλειοψηφία των ανθρώπων, ο Επαναστατικός Αγώνας έχει ήδη μιλήσει με τις επιθέσεις εναντίον του Χρηματιστηρίου Αθηνών, στη Citibank και στη Eurobank. Η συνέχιση αυτής της δράσης-απάντησης στον καπιταλισμό και τις καταστροφικές συνέπειες της λειτουργίας του στις κοινωνίες πρόκειται να εστιάσει στην υπαγωγή της χώρας στα «μνημόνια», για την ουσία των οποίων είχε η οργάνωση μιλήσει ήδη από το φθινόπωρο του 2009 με την προκήρυξη της ανάληψης ευθύνης της επίθεσης στο Χρηματιστήριο και στην προκήρυξη που δημοσιοποίησε για τις εκλογές τον Νοέμβριο του 2009. Με δύο λόγια ο Επαναστατικός Αγώνας μέσω της δράσης και του λόγου του είχε από τις αρχές του 2009 δείξει την κατεύθυνση και την στρατηγική δράσης που θα ακολουθούσε μέσα στην κρίση. Εξάλλου για την επικείμενη ελληνική οικονομική κρίση και για την προοπτική κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας εν μέσω μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης που θα λαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις, ο Επαναστατικός Αγώνας είχε προειδοποιήσει ήδη από το 2005, περίοδο που το ελληνικό οικονομικό σύστημα αναγνωριζόταν απ’ όλους ως ισχυρό. Αναμενόμενη ήταν επίσης, για την οργάνωση η μαζική κάθοδος της κοινωνίας στους δρόμους εν όψει της επικείμενης επιβολής των «μνημονίων». Η πρόσφατη ιστορία μας είχε ήδη δώσει αρκετά παραδείγματα από καταρρεύσεις χωρών (Μεξικό, χώρες της Ν.Α Ασίας, Αργεντινή) για να βγάλουμε ασφαλές συμπέρασμα ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός αναπαράγεται και εξελίσσεται μέσα από την εκδήλωση καταστροφικών οικονομικών κρίσεων και καταρρεύσεων σε συχνότητα, ένταση και έκταση που δεν σημειώνονταν κατά το παρελθόν. Πολύ πριν την εκδήλωση της κρίσης του 2008 ήταν γνωστό πως όλη η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία αναπαραγόταν μέσα από τη συνεχή διόγκωση του παγκόσμιου χρέους, το οποίο έχει εξελιχθεί σε βόμβα μεγατόνων για το ίδιο το σύστημα. Η ιστορία επίσης, μάς είχε ήδη προετοιμάσει τόσο για την δράση του ΔΝΤ και τα «μνημόνια σωτηρίας» οικονομιών που καταρρέουν, για τις δραματικές επιπτώσεις στις κοινωνίες που αυτά επιφέρουν όσο και για τις σφοδρές κοινωνικές αντιδράσεις που προκαλούν. Πολλές από αυτές τις χώρες έφτασαν στα όρια της καθεστωτικής ανατροπής. Πρόκειται για ένα ακόμα κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας το γεγονός ότι σε χώρες όπως πχ. η Αργεντινή παρά τις σφοδρές κοινωνικές αντιδράσεις και τις εξεγέρσεις, παρά το ολιγοήμερο κενό εξουσίας που αυτές οι εξεγέρσεις προκάλεσαν, παρά το ευρύ κίνημα των ανακτημένων από τους εργαζόμενους επιχειρήσεων-εργοστασίων, δεν έγινε μια απόπειρα κοινωνικής επανάστασης. Η απουσία ενός ισχυρού επαναστατικού κινήματος είναι ο καθοριστικός παράγοντας για το γεγονός ότι χάνονται μοναδικές ιστορικές ευκαιρίες για τους λαούς να απελευθερωθούν από τα δεσμά της καπιταλιστικής και κρατικής τυραννίας. Η Ελλάδα θα βρισκόταν και αυτή στη δίνη μιας ισχυρής κρίσης και μιας απειλής κατάρρευσης και οι προκλήσεις για τους αγωνιστές, για όσους πίστευαν στην αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα είναι μεγάλες. Η προοπτική της καθεστωτικής ανατροπής για τα ελληνικά δεδομένα δεν Θα ήταν εξωπραγματική αν υπήρχαν αυτές οι πολιτικές προϋποθέσεις που θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν όλες τις παραμέτρους και τις συνέπειες αυτής της κρίσης στο καθεστωτικό πεδίο και την κοινωνία και να καταφέρουν να ανοίξουν τον δρόμο για μια κοινωνική επανάσταση. Ως Επαναστατικός Αγώνας δεν μπορούσαμε παρά να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Η προεργασία της επικείμενης ενέργειας περιλάμβανε την απαλλοτρίωση οχήματος, κατά την διάρκεια της οποίας γίνεται συμπλοκή με μπάτσους. Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας πέφτει νεκρός από σφαίρες ένοπλου κρατικού φρουρού. Η ομάδα μας δέχεται ένα πρώτο ισχυρό πλήγμα. Ένας νεκρός σύντροφος από κρατικά πυρά κατά την διάρκεια δράσης της ομάδας είναι το πιο συγκλονιστικό γεγονός που μπορεί να συμβεί. Όμως όχι μόνο πρέπει να σταθούμε όρθιοι, όχι μόνο δεν πρέπει να λυγίσουμε, αλλά οφείλουμε, οφείλουμε κατ’ αρχήν στον ίδιο τον σύντροφό μας που στην ουσία έδωσε τη ζωή του για τον κοινό αγώνα μας, για τα κοινά πολιτικά σχέδιά μας, για την κοινή στρατηγική και δράση μας, να ανταποδώσουμε το χτύπημα με τρόπο πιο αποφασιστικό, να αγωνιστούμε με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα για την υλοποίηση των στρατηγικών σχεδίων της ομάδας, για την επαναστατική δράση. Ό σύντροφος Λάμπρος Φούντας είναι ο επαναστάτης που έπεσε στην μάχη ενάντια στα «μνημόνια», που έπεσε στη μάχη για την ανατροπή ενός βαθιά αντικοινωνικού εγκληματικού συστήματος εξουσίας, που έπεσε στη μάχη για την κοινωνική επανάσταση. Αυτή η μάχη πρέπει να συνεχιστεί και ο θάνατος του συντρόφου είναι ένα πολύ ισχυρό, για εμάς κίνητρο. Ό σύντροφος πλήρωσε το μεγαλύτερο τίμημα στον αγώνα για την επανάσταση. Κανένα άλλο τίμημα πλέον δεν είναι ισάξιο αυτού. Και αφού είμαστε σύντροφοι στον αγώνα, είμαστε σύντροφοι και στο όποιο κόστος αυτός έχει. Ό θάνατος του συντρόφου -όπως συμβαίνει με τους νεκρούς στους αγώνες- μπορεί να γίνει η πιο μεγάλη δύναμη των ζωντανών αγωνιστών και αυτή η προϋπόθεση που θα τον κρατήσει και τον ίδιο ζωντανό, είναι η προϋπόθεση για να μη νικήσει ο εχθρός. Μέσα σε ένα ιδιαίτερα πυκνό πολιτικά χρόνο και ένα μήνα μετά την δολοφονία του συντρόφου από το κράτος, στις 10/4/2010, ο Επαναστατικός Αγώνας δέχεται το δεύτερο χτύπημα με τις συλλήψεις, ανεύρεση χώρων και οπλισμού ενώ όλη η χώρα βρίσκεται σε αναμονή των συμφωνιών της εγχώριας πολιτικής εξουσίας με τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και το ΔΝΤ που θα επιβάλλουν το καθεστώς εποπτείας της χώρας. Οι συλλήψεις του Επαναστατικού Αγώνα ειδικά μέσα στην συγκεκριμένη ιστορικής σημασίας περίοδο για τον τόπο και τον αγώνα, αλλά και λόγω της μνημειώδους βαρύτητας που έχει ο θάνατος του συντρόφου μας, έχουν ως αποτέλεσμα να μην έχει καμία σημασία το όποιο προσωπικό κόστος σε τέτοιο βαθμό που η πολιτική τους σημασία, η σημασία της παρεμπόδισης από το κράτος της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα εν μέσω ειδικά της νέας «μνημονιακής» περιόδου που ανοίγεται μπροστά μας και της κοινωνικής κρίσης που θα επιφέρει, είναι όχι μόνο αδύνατο να αποσιωπηθεί στο όνομα οποιασδήποτε προσωπικής διαχείρισης της καταστολής, αλλά καθίσταται επιβεβλημένο να υψωθεί ο Επαναστατικός Αγώνας μέσα από την φυλακή, να ακουστεί η φωνή του, να κατατεθεί δημόσια η στρατηγική και οι στόχοι του. Είναι επιβεβλημένο -και αυτό ομολογουμένως γίνεται με ιδιαίτερη χαρά- να υπερασπιστούμε κάθε μεμονωμένη ενέργεια, κάθε στόχο πολιτικό, κάθε στιγμή της οργάνωσής μας. Είναι επιβεβλημένο να υπερασπιστούμε τον σύντροφό Λάμπρο Φούντα και να αναδείξουμε την πολιτική σημασία του αγώνα του. Είναι το πολιτικό χρέος που έχουμε απέναντι στην δική μας ιστορία, απέναντι στους εαυτούς μας και τον σύντροφό Λάμπρο Φούντα να αξιοποιήσουμε πολιτικά την ίδια την σύλληψη και φυλάκισή μας για να συνεχίσουμε τον αγώνα, του οποίου αιχμή είναι το επερχόμενο καθεστώς των «μνημονίων» και της ακραίας κοινωνικής εξαθλίωσης που θα τη συνοδεύει. Να μετατρέψουμε όσο πιο αποτελεσματικά μπορούμε την ιστορία της οργάνωσης, τους στόχους, τον λόγο, τη στρατηγική της σε όπλα για την ανάδειξη μέσα από την φυλακή της αναγκαιότητας για την ανατροπή του καθεστώτος και την κοινωνική Επανάσταση ως τη μόνη διέξοδο από το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο που έχει επιφέρει το σύστημα του καπιταλισμού και του κράτους. Για να επιτευχθούν τα παραπάνω, για να περιφρουρηθεί ο Επαναστατικός Αγώνας από τις κατασταλτικές ιδεολογικοπολιτικές επιθέσεις, για να περιφρουρηθεί πολιτικά ο σύντροφος Φούντας, η ανάληψη πολιτικής ευθύνης και η συνεχής και απρόσκοπτη άρθρωση του επαναστατικού λόγου της οργάνωσης μέσα από την φυλακή, είναι η μόνη επιλογή. Είναι η μόνη επιλογή που έχουμε και που θέλουμε να ακολουθήσουμε.
Η φυλακή δεν είναι τίποτα περισσότερο από την δοκιμασία που υποβάλλει το κράτος την πολιτική μας πεποίθηση για το δίκαιο των επιλογών μας. Δοκιμάζεται το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένο το πολιτικό «είναι» του καθένα και ο σκληρός πυρήνας της αγωνιστικής συνείδησης έρχεται στην επιφάνεια. Δοκιμάζεται η πίστη στους στόχους, τα μέσα, τη στρατηγική. Στην προκειμένη περίπτωση δοκιμάζεται η πίστη στον ένοπλο αγώνα ως μια αναγκαία και ικανή συνθήκη στον επαναστατικό αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Αύτη η δοκιμασία σίγουρα θα είναι μακρά. Και μέσα από αυτή τη δοκιμασία και την έκβαση αυτής της εξωτερικής (αλλά και εσωτερικής για τον καθένα) μάχης, θα δοκιμαστεί τελικά η πολιτική, η επαναστατική αξία των επιλογών μας και εντέλει αν αξίζει ή δεν αξίζει το κόστος που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, είτε αφορά την φυλάκιση που σε αυτές τις περιπτώσεις θα είναι μακρά είτε θα αφορά την ίδια μας τη ζωή, ακόμα και το ίδιο μας τον θάνατο. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο πως ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας επωμίστηκε το μεγαλύτερο δυνατό κόστος σ’ αυτόν τον αγώνα, την ίδια τη ζωή. Και θα έπρεπε να είναι αυτονόητο πως όταν βρίσκεται κάποιος στη φυλακή για ένοπλη δράση και έχει στις γραμμές του έναν νεκρό σύντροφό, η δύναμη ή η αδυναμία του να επιμένει στην αξία και το δίκαιο της επιλογής του, χωρίς αναθεωρήσεις, χωρίς «ανακοστολογήσεις» με βάση την θέση που αυτός προσωπικά περιήλθε με την εμπλοκή του σε αυτήν την επιλογή αγώνα, χωρίς υποχωρήσεις και μετάνοιες, κρίνει τελικά και το αν αυτός που έδωσε την ίδια του τη ζωή στον κοινό αγώνα, πέθανε μάταια ή όχι. Και η «διαπίστωση» για κάποιον ότι ο θάνατος του συντρόφου του είναι μια ματαιότητα δεν είναι τίποτε λιγότερο από ύβρις στον ίδιο τον νεκρό αγωνιστή. Είναι η μεγαλύτερη ύβρις. Για εμάς το όποιο προσωπικό κόστος της φυλάκισης δεν είχε καμία απολύτως σημασία. θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση του συντρόφου μας Λάμπρου Φούντα. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς που θα πέφταμε μαχόμενοι επιχειρώντας να πραγματοποιήσουμε μια ενέργεια του Επαναστατικού Αγώνα. Η επιλογή εξάλλου, της συμμετοχής μας σε μια ένοπλη οργάνωση συμπεριλαμβάνει την επίγνωση ότι μπορεί κάποια στιγμή, μια σφαίρα του εχθρού να μας σκοτώσει. Και δεν είμαστε ανάμεσα σε αυτούς που δεν τους πλησίασε ποτέ ο θάνατος, αφού έχουμε βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του. Αν ήμασταν εμείς στη θέση του συντρόφου και αυτός στην δική μας, θα θέλαμε αυτό για το οποίο δώσαμε τη ζωή μας να μην χαθεί, να μην ευτελιστεί, να μην αφανιστεί. Θα θέλαμε να συνεχιστεί ο αγώνας μας, να εκπληρωθούν οι στόχοι μας. Θα θέλαμε να μην εγκαταλειφθεί το δύσβατο αλλά υπέροχο μονοπάτι της αντικαθεστωτικής δράσης, του Επαναστατικού Αγώνα. Όμως δεν είμαστε εμείς στη θέση του συντρόφου. Ίσως βρεθούμε κάποια στιγμή στο μέλλον. Όμως ο σύντροφος είναι πλέον για εμάς, για όσο ζούμε και αναπνέουμε, ο πολικός αστέρας που δείχνει πάντα τον δρόμο. Που δεν σε αφήνει να χάσεις τον προσανατολισμό σου και που φωτίζει τον δρόμο σου. Είναι ο φάρος που φωτίζει και θα φωτίζει πάντα τον δρόμο για την κοινωνική επανάσταση. Είναι στον αέρα που αναπνέουμε, είναι πάντα μέσα μας, πλάι μας, μαζί μας. Μέσα από την φυλακή με όλες τις μας τις δυνάμεις παλεύουμε να σταθεί όρθιο ο καταληκτικός στόχος του Επαναστατικού Αγώνα, για την υπονόμευση του καθεστώτος των «μνημονίων», για την ανατροπή του και την δημιουργία κινήματος που θα ανοίξει το δρόμο για την Κοινωνική Επανάσταση. Δεν μπορούσαμε να αποδεχθούμε πως αυτή η ιστορική ευκαιρία της συστημικής κρίσης θα έχει ως αποτέλεσμα την κοινωνική ισοπέδωση με κόστος μικρότερο από την καθεστωτική ανατροπή. Οι χιλιάδες των ανθρώπων που κατέβηκαν στους δρόμους κατέδειξαν το μέγεθος της πολιτικής κρίσης που ταρακούνησε τα θεμέλια του συστήματος ενώ η εκτελεστική εξουσία στη χώρα έχει απολέσει κάθε ίχνος νομιμοποίησης στις κοινωνικές συνειδήσεις. Μια πραγματικά μοναδική ευκαιρία.
Τον Οκτώβριο του 2011 αποφυλακιστήκαμε λόγω παρέλευσης του 18μηνου. Η οργάνωση πορείας για τα 2 χρόνια από τον θάνατο του συντρόφου Λάμπρου Φούντα στις 10/3/2012 με κεντρικό πολιτικό χαρακτήρα όπως αρμόζει στον αγωνιστή και την ιστορία του, με τη συμμετοχή 2000 συντροφισσών-ων -νέοι οι περισσότεροι και μη ενταγμένοι σε ομάδες του χώρου- αντανακλά ως ένα βαθμό την ίδια την κοινωνική δυναμική που έχει αναδειχθεί μέσα στην περίοδο των «μνημονίων» και που δεν έχει ακόμα ποδοπατηθεί από τη φθορά της απόγνωσης και της ηττοπάθειας. Κυρίως όμως αντανακλά πόσο ζωντανός είναι ο ίδιος ο σύντροφος στον αγώνα και πόσο σημαντικό είναι το διακύβευμα για το οποίο είχε αγωνιστεί. Η συνέχιση της δράσης μας, της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα δεν διακόπηκε ούτε στιγμή από την φυλάκιση και με το που ανοίγει η πόρτα της φυλακής, αυτό για εμάς είναι η ευκαιρία μας. Συνδιοργανώνουμε εκδηλώσεις και την πορεία για τον Λάμπρο, εκδίδουμε βιβλία και συμμετέχουμε σε συνελεύσεις, υπερασπίζουμε στο δικαστήριο κάθε στιγμή κάθε δράση της οργάνωσης και περνάμε στην «παρανομία» για να συνεχίσουμε τον αγώνα, τον Επαναστατικό Αγώνα. Οι δυσκολίες είναι αυξημένες και η κοινωνική κατάσταση βαδίζει εμφανώς από τον ενθουσιασμό, τη μαχητικότητα, την πεποίθηση ότι τα «μνημόνια θα τα πάρουν πίσω», στην οπισθοδρόμηση, την εγκατάλειψη, την παραίτηση. Τι μας αναλογεί? Να συνεχίσουμε. Στο όνομα της ιστορικής αναγκαιότητας, της κοινωνικής σύνθλιψης από τα μέτρα σωτηρίας του συστήματος, στο όνομα της ιστορίας του Επαναστατικού Αγώνα, στο όνομα του συντρόφου μας Λάμπρου Φούντα. Η βομβιστική επίθεση στο κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδας, του παραρτήματος της ΕΚΤ και στο ΔΝΤ τον Απρίλιο του 2014 είναι μια κεντρικής πολιτικής σημασίας ενέργεια-απάντηση στην λαίλαπα των συμβάσεων κοινωνικής γενοκτονίας που βρίσκεται σε εξέλιξη, μια ενέργεια που πραγματώνει ο ίδιος ο σύντροφος ο Λάμπρος και που φέρει το όνομα του. Είναι μια ενέργεια-συνέχεια του δρόμου που αυτός μέσα στον Επαναστατικό Αγώνα άνοιξε και συνεχίζει να ανοίγει. Είναι η δική του συνέχεια, η δική του δικαίωση. Τα επόμενα κατασταλτικά χτυπήματα με τις συλλήψεις μας άφησαν ανολοκλήρωτες τις δράσεις και ενέργειες που συνεχίζουν την κοινή με τον Λάμπρο, την κοινή στον Επαναστατικό Αγώνα στρατηγική αγώνα. Στις 10 Μαρτίου 2020 συμπληρώνονται 10 χρόνια από την ημέρα που ο σύντροφος έπεσε στον αγώνα. Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια έχουν αλλάξει πολλά. Η κοινωνία εξακολουθεί να συνθλίβεται κάτω από την μπότα μιας ανελέητης τυραννίας ύστερα από 4 «μνημόνια» και αμέτρητα μέτρα κοινωνικής αφαίμαξης, χωρίς προοπτική εξόδου από την σκλαβιά του χρέους, χωρίς προοπτική βελτίωσης των όρων ζωής. Η διάχυτη ηττοπάθεια και παραίτηση στο κοινωνικό πεδίο που έχει διαβρώσει και τον ίδιο τον αγώνα, δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι είναι μια μη αναστρέψιμη συνθήκη. Αλλιώς θα αφήνουμε και τον σύντροφό Λάμπρο Φούντα να θάβεται όλο και και πιο βαθιά στην ιστορική λήθη, να θάβονται οι στόχοι και οι ελπίδες του, να θάβεται η ίδια η επαναστατική του υπόσταση.
Μέσα σε αυτή την δεκαετία παλέψαμε κόντρα στα απανωτά κατασταλτικά χτυπήματα, τις αντίξοες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, τη διάβρωση των συντροφικών σχέσεων και τα προβλήματα στον αγώνα για την με κάθε τρόπο και μέσο πολιτική δικαίωση του Επαναστατικού Αγώνα, την πολιτική δικαίωση του αγώνα του Λάμπρου Φούντα, την πολιτική δικαίωση και την συνέχιση του αγώνα για την κοινωνική επανάσταση. Δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του συντρόφου είναι σημαντικό να τιμήσουμε τον ίδιο, να τιμήσουμε τον αγώνα του. Έναν αγώνα δίκαιο και πάντα επίκαιρο, ιδιαίτερα σήμερα που ενώ η σφοδρή επίθεση που κράτος και κεφάλαιο εξαπολύει ενάντια στην κοινωνική βάση, σήμερα που ενώ δέκα χρόνια μετά την επιβολή του πρώτου «μνημονίου» εκατομμύρια άνθρωποι αφανίζονται από την φτώχεια και την εξαθλίωση, οι κοινωνικοί αγώνες είναι αναντίστοιχοι του μεγέθους του ταξικού και κοινωνικού πολέμου που οι ισχυροί διεξάγουν ισοπεδώνοντας ανθρώπους, φύση, τον πλανήτη, τα πάντα. Δέκα χρόνια και για όλα τα παραπάνω χρόνια που ακολούθησαν πριν φωνάζαμε μέσα από την φυλακή με όλη μας τη δύναμη πως ο Λάμπρος Φούντας είναι και πρέπει να μείνει ένας επαναστάτης-ορόσημο στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Ότι ο σύντροφος θα πρέπει να γίνει η «σημαία», το σημείο αναφοράς, η έμπνευση, η υπόσχεση για την κοινωνική επανάσταση. Δέκα χρόνια μετά πιστεύουμε το ίδιο. Το ίδιο θα πιστεύουμε τα επόμενα δέκα χρόνια, το ίδιο θα πιστεύουμε για πάντα. Γιατί το ίδιο με τότε πιστεύουμε στην Κοινωνική Επανάσταση. Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας είναι εδώ. Και αυτό οφείλουμε να το αναδείξουμε με μια κεντρική πολιτική πορεία προς τιμήν του στις 10 Μάρτη. Για να φωνάξουμε όλοι μαζί ΑΘΑΝΑΤΟΣ
Πόλα Ρούπα-Νίκος Μαζιώτης
μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
