https://athens.indymedia.org/post/1603068/
από Συνέλευση Αλληλεγγύης στα μέλη του Ε.Α.
15/02/2020 11:46 πμ.
Η 10η του Μάρτη έχει σημαδευτεί ανεξίτηλα στην ιστορία της εγχώριας επαναστατικής και ταξικής πάλης. Είναι μια μέρα μνήμης που εκπέμπει τους δικούς της συμβολισμούς και εμπνέει παλιές και νέες γενιές αγωνιστών. Αποτελεί ένα ορόσημο της αντίστασης στην σύγχρονη τυραννία των αγορών και των μνημονίων, στον καπιταλισμό και το κράτος εν γένει.
Στις 10/03 του 2010 στην περιοχή της Δάφνης, δολοφονήθηκε σε ένοπλη συμπλοκή με κρατικούς φρουρούς, ο αναρχικός Λάμπρος Φούντας, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα. Ο σύντροφος έδωσε την ζωή του στο πεδίο της μάχης, πιστός στην ιδέα, το πρόταγμα και τον σχεδιασμό αγώνα που είχε χαράξει η οργάνωση του με οραματικό και υλικό προσανατολισμό την Κοινωνική Επανάσταση. Ο Φούντας χτυπήθηκε στην διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας του Επαναστατικού Αγώνα, που ήταν συνέχεια της στρατηγικής καμπάνιας επιθέσεων της οργάνωσης σε οικονομικούς και πολιτικούς στόχους που συνδέονταν με την κρίση και τις καταστροφικές για τους κοινωνικά αδυνάτους λειτουργίες του συστήματος. Είχαν ήδη προηγηθεί ενέργειες κατά του Χρηματιστηρίου Αθηνών, της Citibank και της Eurobank. Οι προκηρύξεις που τις συνόδευαν υποστήριζαν μέσα από τεκμηριωμένες αναλύσεις ότι μια δομική κρίση του συστήματος έχει ήδη ξεσπάσει και ότι το αδιέξοδο που αυτή θα πυροδοτήσει θα είναι μεγάλο.
Ο Επαναστατικός Αγώνας είχε μιλήσει για τις συνέπειες που θα προκαλούσε η έκρηξη της φούσκας του χρέους, πάνω στην διόγκωση του οποίου χτίστηκε η περίοδος της τεχνητής ευημερίας και της επίπλαστης ανάπτυξης, στην καρδιά της οποίας κυοφορούνταν σπερματικά η επερχόμενη κρίση. Επεσήμανε πως μέσα από την ταχεία αλληλοσύνδεση των συστημικών λειτουργιών και την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, όχι μόνο θα δημιουργούνταν οι προϋποθέσεις για την εκδήλωση μιας ανεξέλεγκτης κρίσης, αλλά και ότι οι μηχανισμοί απορρόφησης των οικονομικών σοκ δεν θα αποτελούσαν σοβαρή θωράκιση, εξαιτίας της αλληλεξάρτησης και της μεταφοράς κάθε πληγής στο σύνολο του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η οργάνωση είχε διαγνώσει μια επικείμενη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και προειδοποιούσε για την υπαγωγή στα προγράμματα στήριξης, εκτιμώντας πως η κυβέρνηση Παπανδρέου θα εξαπολύσει μια σφοδρή επίθεση ταξικής λεηλασίας και κοινωνικής υποδούλωσης.
Σε αυτό το πλαίσιο, τον Μάρτιο του 2010 ο Επαναστατικός Αγώνας προετοίμασε μια δράση-απάντηση στις συστημικές διεργασίες για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους και τον εγκλωβισμό του τόπου στις δανειακές συμβάσεις. Με την είσοδο στα μνημόνια, το ελληνικό κράτος επιχείρησε να διασώσει μέσω επαχθών όρων δανειοδότησης το τραπεζικό σύστημα, υποθηκεύοντας σαν ενέχυρο στην διεθνή και εγχώρια οικονομική ελίτ τις τύχες της κοινωνικής πλειοψηφίας, της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Το δάνειο που εκταμιεύτηκε από το πρώτο μνημόνιο απορροφήθηκε εξ’ ολοκλήρου από τον ληστρικό τραπεζικό μηχανισμό και την ανακεφαλαιοποίηση του. Οι δεσμεύσεις για την αποπληρωμή των δανείων αλυσόδεσαν στην δίνη ενός μη διαχειρίσιμου χρέους τον κοινωνικό πλούτο. Το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, με την δημιουργία του υπερταμείου, την συνέχιση των προγραμμάτων και την σύναψη του 4ου μνημονίου διαρκείας,της κυβέρνησης σύριζα, τέθηκε υπό τον έλεγχο του κεφαλαίου και σταδιακά παραδίδεται στα αρπαχτικά του.
Ο αναρχικός Λάμπρος Φούντας πολέμησε για την αποτροπή των δυσβάσταχτων όρων δουλείας που θα επέβαλλε το ελληνικό κράτος και η εξουσία του κεφαλαίου. Έδωσε ψυχή και σώμα στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο που μαίνεται. Ο Επαναστατικός αγώνας, δέχτηκε με την δολοφονία του συντρόφου ένα μεγάλο πλήγμα. Και τα “πλήγματα” σύμφωνα με τις ηθικές αξίες των αναρχικών δεν μεταφράζονται ως “απώλειες έμψυχου δυναμικού”. Οι σύντροφοι δεν είναι αναλώσιμα εργαλεία στον πόλεμο. Η μνήμη τους παραμένει ζωντανή.
Η κατασταλτική εκστρατεία που ακολούθησε την δολοφονία του Λάμπρου οδήγησε στην σύλληψη των μελών του Επαναστατικού Αγώνα. Οι σύντροφοι ανέλαβαν περήφανα την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στην οργάνωση και δήλωσαν ότι ο Λάμπρος Φούντας ήταν επίσης μέλος της. Ο Νίκος Μαζιώτης και η Πόλα Ρούπα ακύρωσαν στην πράξη το κατασταλτικό χτύπημα, παραβιάζοντας τους περιοριστικούς όρους και συνέχισαν την δράση για την οποία πέθανε ο Λάμπρος Φούντας, με μια επίθεση κεντρικής πολιτικής σημασίας στην τράπεζα της Ελλάδος καθώς και στα γραφεία του ΔΝΤ, υπογράφοντας την προκήρυξη με το όνομα του. Η άρνηση των συντρόφων να παραδοθούν στο κράτος, ήταν μια τολμηρή απόφαση που κράτησε τον Λάμπρο ζωντανό, αφού ο Επαναστατικός Αγώνας δεν λύγισε, δεν πέθανε από την καταστολή. Γι’ αυτό και ο πόλεμος εναντίον των αμετανόητων μελών του Επαναστατικού Αγώνα, είναι και πόλεμος εναντίον του Λάμπρου Φούντα. Είναι προσβολή της μνήμης και του αγώνα του.
Σήμερα, 10 χρόνια μετά την δολοφονία του Λάμπρου Φούντα οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες τις οποίες αγωνίστηκε να ανατρέψει, είναι ακόμα εδώ, πιο οξυμένες και πιο ασφυκτικές και κοιτούν κατάματα κάθε αγωνιστή και επαναστάτη, κάθε αναρχικό και κάθε ριζοσπαστικά συνειδητοποιημένο τμήμα της εργατικής τάξης. Το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα έχει φτάσει σε τέλμα και σκορπά τον θάνατο, την δυστυχία και την εξαθλίωση σε εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο. Σε εγχώριο επίπεδο, παρά της διακηρύξεις για το “τέλος των μνημονίων” και την “στροφή προς την ανάπτυξη”, η κρίση συνεχίζει την καταστροφική της πορεία. Οι πολιτικές διάσωσης του συστήματος με την εφαρμογή νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων και η συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών στόχο έχουν να μετατοπίσουν το βάρος της κρίσης στις πλάτες των προλεταριακών στρωμάτων, εντείνοντας την ταξική εκμετάλλευση και την κοινωνική εξαθλίωση. Όλα αυτά συντελούνται μέσα στο πορτρέτο μιας γενικευμένης παγκόσμιας αναταραχής που προδίδει την ασφυξία στην οποία έχει περιέλθει το σύστημα. Οι εντεινόμενοι διακρατικοί πόλεμοι εκδηλώνονται πλέον όλο και πιο φανερά είτε μέσω εμπορικών πολέμων (ΗΠΑ-Κίνα) είτε μέσω ένοπλων συρράξεων και εισβολών (Μέση Ανατολή), προκαλώντας ένα εκρηκτικό παγκόσμιο σκηνικό όπου κυριαρχεί η αστάθεια και η πολιτική της καταστροφής τόσο του πλεονάζοντος κεφαλαίου, όσο και του “περισσευούμενου” πληθυσμού.
Μέσα σ’ αυτή την συνθήκη, στην οποία μια γενικευμένη πολεμική σύγκρουση είναι ορατή, η θέση του Επαναστατικού Αγώνα πως “ή επανάσταση θα γίνει ή πόλεμος” παραμένει επίκαιρη και δείχνει την μόνη διέξοδο για τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου: την Κοινωνική Επανάσταση. Για αυτόν τον αγώνα, ο Λάμπρος Φούντας έδωσε την ζωή του. Η μνήμη του συντρόφου θα παραμείνει ζωντανή μέσα από την συνέχιση του αγώνα για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.
Η διοργάνωση μιας κεντρικής πολιτικής διαδήλωσης στις 10/03 είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε στην μνήμη του συντρόφου. Αποτελεί αξιακό καθήκον να βγούμε στον δρόμο για να βροντοφωνάξουμε ότι ο Λάμπρος είναι αθάνατος, ότι ο αγώνας που έδωσε παραμένει ζωντανός, ότι ο πόλεμος για την κοινωνική απελευθέρωση θα συνεχιστεί μέχρι την τελική νίκη.
Σε αυτή την κατεύθυνση, καλούμε τους/τις συντρόφους/ισσες που αγωνίζονται και δραστηριοποιούνται πολιτικά σε άλλες πόλεις στην ελλαδική επικράτεια, να αναλάβουν αντίστοιχες πρωτοβουλίες. Να οργανώσουν πορείες, μικροφωνικές-συγκεντρώσεις, συμβολικές δράσεις ανάλογα τις δυνάμεις και τις δυνατότητες τους.
Ο Λάμπρος ζει μέσα στην καρδιά του κάθε αγωνιστή
Στις 10 του Μάρτη κανείς δεν πεθαίνει. Ζήτω η Κοινωνική Επανάσταση
Διαδήλωση Μνήμης και Αγώνα για τα 10 χρόνια από την δολοφονία του Λάμπρου Φούντα
Τρίτη 10 Μαρτίου 17.00 Μοναστηράκι
Συνέλευση Αλληλεγγύης στον Επαναστατικό Αγώνα/ Σύντροφοι-ισσες