https://athens.indymedia.org/post/1609314/
από @
21/12/2020 8:51 μμ.
Κείμενο του αναρχικού συντρόφου Ερρόλ έπειτα από την απέλαση-απαγωγή του
Το πρωί της 19ης Δεκεμβρίου, ήρθαν και με ξύπνησαν οι μπάτσοι λέγοντάς μου ότι έπρεπε να με πάνε στο νοσοκομείο για να μου κάνουν τεστ covid, έτσι ώστε, επιτέλους, να τελειώσει η καραντίνα μου και να μεταφερθώ στο κλειστό καμπ που βρισκόταν πάνω από εκεί όπου κρατούμουν έως τότε.
Με έψαξαν, μου πέρασαν χειροπαίδες και με φόρτωσαν σε ένα βανάκι με ασφαλίτες. Μέσα στο βανάκι, τρεις μπάτσοι στεκόντουσαν δίπλα μου. Ρωτούσα επανειλημμένα πού με πήγαιναν , αλλά δεν έπαιρνα απάντηση. Μία βαριά σιωπή επικρατούσε στο βανάκι, κατάλαβα ότι κάτι ετοίμαζαν.
Σαράντα πέντε λεπτά αργότερα, η πόρτα άνοιξε και αντιλήφθηκα την παρουσία μίας ομάδας κουκουλωμένων και πάνοπλων αντρών. Κατάλαβα ότι βρίσκομαι στο αεροδρόμιο. Απαίτησα το δικηγόρο μου και ανακοίνωσα την άρνησή μου να φύγω, αλλά οι μπάτσοι παρέμειναν σιωπηλοί. Προσπάθησα, λοιπόν, να σηκωθώ για να διαμαρτυρηθώ αλλά η συνοδεία επιχείρησε να μου περάσει έναν ιμάντα στους αστραγάλους. Σκέφτηκα ότι είναι άχρηστο να αντιδράσω στο έπακρο εκείνη τη στιγμή και ότι καλύτερα να κρατήσω δυνάμεις για τη στιγμή που θα προσπαθούσαν να με βάλουν στο αεροπλάνο , όπου και θα καλούσα σε αλληλεγγύη τους/τις συνεπιβάτες/ισσες με την ελπίδα αυτοί/ές να αρνηθούν να ταξιδέψουν κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Φτάνοντας , λοιπόν, στο αεροπλάνο, προσπάθησα να αντισταθώ με όλες μου τις δυνάμεις, αλλά τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα μπροστά στους επαγγελματίες βασανιστές. Με σήκωσαν από το έδαφος και με έβαλαν με τη βία μέσα. Παρά της εκκλήσεις μου για βοήθεια, κανένας/καμία επιβάτης/ισσα δεν αντέδρασε. Αυτό που διάβαζα στο βλέμμα τους ήταν περισσότερο φόβος μπροστά σε μία τέτοια σκηνή.
Το αεροπλάνο απογειώθηκε, δεν μπορούσα πια να κάνω τίποτα. Πέρασα το ταξίδι με τα χέρια δεμένα, συνοδευόμενος από τους ίδιους τέσσερις μπάτσους με πολιτικά. Φτάνοντας στη Γαλλία, με άφησαν ελεύθερο, μετά από μία σύντομη ανάκριση από τη γαλλική αστυνομία, κατά την οποία αρνήθηκα να απαντήσω , ενώ υποβλήθηκα και σε τεστ covid. Είχα απελαθεί.
Οφείλω να πω ότι αυτές οι φαστιστικές πρακτικές είναι συνηθισμένες και δεν είναι καθόλου σπάνια η βίαιη απέλαση μεταναστών/ριών παρά τη θέλησή τους και εντός νομικού πλαισίου τόσο στην Ελλάδα όσο και αλλού. Ωστόσο, στη δική μου περίπτωση το κράτος ξέφυγε από τους ίδιους του τους νόμους.
Πιστεύω ότι οι προθέσεις του κράτους είναι ξεκάθαρες . Αυτό που θέλει είναι να εγγυηθεί με κάθε κόστος την “κοινωνική ειρήνη” ακόμη και αν αυτό σημαίνει τη χρήση παράνομων μέσων όπως η “απαγωγή” ώστε να ξεφορτωθεί όποιον/α ενοχλητικό/ή εναντιώνεται στην εξουσία. Με αυτό το σκοπό, εξάλλου, τέθηκαν σε ισχύ απαγορεύσεις διαδηλώσεων αλλά και έκτακτα μέτρα που με το πρόσχημα της “υγειονομικής κρίσης” χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της επετείου της εξέγερσης του πολυτεχνείου το Νοέμβρη, αλλά και αυτής της 6ης Δεκεμβρη.
Αυτό που φαίνεται είναι , κατά τη γνώμη μου, ότι το κράτος φοβάται πιο πολύ από ποτέ τις εξεγέρεσεις, την κοινωνική αναταραχή και την ανάμνηση της εξέγερσης, ενδεχομένως προβλέποντας μία ευρεία “οικονομική κρίση” που είναι να έρθει.
Δεν έχω καμία πρόθεση να αφήσω τα πράγματα έτσι και είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω να αγωνίζομαι στην Αθήνα, δίπλα στους/στις συντρόφους/ισσές μου. Δε σκοπεύω να σταματήσω μπροστά στον τρόμο που θέλει να προκαλέσει το κράτος με τις φασιστικές του μεθόδους. Έχω αποφασίσει να επιστρέψω σύντομα στην Ελλάδα με ή χωρίς τη συμφωνία των νόμων,όπως ήδη κάνουν πολλοί/ές μετανάστες/ριες.
ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ
ΕΡΡΟΛ
21/12/2020
από Ostia rioters 22/12/2020 11:03 μμ.
Comunicato del compagno Errol dopo la sua deportazione-rapimento
La mattina del 19 dicembre, gli sbirri mi hanno svegliato dicendomi che dovevano portarmi in ospedale per effeture il covid test, in modo che finalmente, la mia quarantena potesse finire e successivamente essere trasferito.
Mi hanno perquisito, messo le manette e caricato su un furgone con gli agenti in borghese. All’interno del furgone, tre poliziotti erano in piedi accanto a me. Ho chiesto ripetutamente dove stessero andando, ma non ho avuto risposta. Nel furgone prevaleva un silenzio pesante, mi resi conto che mi stavano preparando qualcosa.
Quarantacinque minuti dopo, la porta si è aperta e ho notato la presenza di un gruppo di uomini incappucciati armati. Ho capito che ero all’aeroporto. Ho chiesto la consulenza del mio avvocato e annunciato il mio rifiuto di partire, ma i poliziotti sono rimasti in silenzio. Così ho provato ad alzarmi per protestare ma la scorta ha cercato di passarmi una cinghia intorno alle caviglie. Ho pensato che fosse inutile reagire in quel momento per tenere le mie forze e resistere al momento in cui avrebbero provato a mettermi sull’aereo, dove avrei chiesto solidarietà ai/alle passeggeri/e nella speranza che si rifiutassero di viaggiare in queste condizioni.
Arrivato in aereo, ho fatto di tutto per resistere, ma niente ha funzionato di fronte ai professionisti torturatori. Mi hanno sollevato da terra e mi hanno costretto violentemente ad entrare. Nonostante le mie richieste di aiuto, nessuno/a passeggero/a ha reagito. Quello che ho letto nei loro occhi era la paura di fronte a una scena del genere.
L’aereo è decollato, non c’era niente che potessi fare. Ho passato il viaggio con le mani legate, accompagnato dagli stessi quattro poliziotti in borghese. Arrivato in Francia, sono stato rilasciato dopo un breve interrogatorio da parte della polizia francese, durante il quale mi sono rifiutato di rispondere, mentre mi sono sottoposto anche a un test covid. Sono stato deportato.
Devo dire che queste pratiche fasciste sono comuni e non è affatto raro l’espulsione violenta di immigrati violando i diritti umani sia in Grecia che altrove. Tuttavia, nel mio caso lo stato ha trasgredito le proprie leggi.
Credo che le intenzioni dello Stato siano chiare. Quello che vuole è garantire a tutti i costi la “pace sociale”, anche se ciò significa utilizzare mezzi illegali come il “rapimento” per sbarazzarsi di chiunque sia fastidioso o contrario al potere. A tal fine, inoltre, sono entrati in vigore divieti di manifestazioni, nonché misure di emergenza che sono state utilizzate con il pretesto della “crisi sanitaria” durante l’anniversario della rivolta del Politecnico a novembre, ma anche il 6 dicembre, giorno dell’anniversario del uccisione di Alexis Grigoropoulos.
Ciò che sembra, a mio avviso, è che lo stato ha più paura che mai delle rivolte, dei disordini sociali e delle commemorazioni, forse anticipando una vasta “crisi economica” in arrivo.
Non ho intenzione di lasciare le cose così come stanno, e sono determinato a continuare la lotta ad Atene accanto ai mie/miei compagni/e. Non intendo fermarmi di fronte al terrore che lo Stato vuole provocare con i suoi metodi fascisti. Ho deciso di tornare presto in Grecia con o senza il loro consenso, come già fanno molti immigrati.
DISTRUGGERE LO STATO, I SUOI CONFINI E LE SUE PRIGIONI
ΕΡΡΟΛ
21/12/2020