https://athens.indymedia.org/post/1613751/
από Ragnarok
28/07/2021 5:55 μμ.
Συνεισφορά του Alfredo Cospito από την πτέρυγα AS2 (Υψίστης Ασφαλείας 2) στη φυλακή της Φερράρα για τον κύκλο παρουσιάσεων “Αντάρτικο και Επανάσταση”
Alfredo Cospito: Τοποθέτηση για τον κύκλο παρουσιάσεων “Αντάρτικο και Επανάσταση”
Συνεισφορά του Alfredo Cospito από την πτέρυγα AS2 (Υψίστης Ασφαλείας 2) στη φυλακή της Φερράρα για τον κύκλο παρουσιάσεων “Αντάρτικο και Επανάσταση”
Ίσως ευθύνεται το ότι θα περάσω ένα μεγάλο μέρος της εναπομείνασας ζωής μου στη φυλακή, για το γεγονός ότι τελευταία νιώθω πως έχω κάποιες τάσεις “νεκροφιλίας”, για να θέσουμε με “ιστορικούς” όρους αυτό που έχει συμβεί. Έπειτα απ’ όλα, η τελευταία δράση που αναλήφθηκε ως “Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο” στην Ιταλία ήταν “μόλις” έναν χρόνο πριν. Συνήθως, ιστορικοποιούμε πράγματα “νεκρά”, περελθοντικά, όμως εμένα μ’ έχει καταβάλει ο φόβος πως όλα έχουν διαγραφεί ή, ακόμα χειρότερα, διαστρευλωθεί. Και το λέω αυτό με την πεποίθηση (ίσως και να κάνω λάθος) πως η FAI-FRI εξάντλησε τη ζωτική της ενέργεια και έχει παραδόσει τη σκυτάλη σε κάτι πιο ουσιαστικό, τις επαναστατικές καμπάνιες. Καμπάνιες οι οποίες, απ’ τη μια ήπειρο στην άλλη, θέτουν ξανά σε κίνηση την επαναστατική αλληλεγγύη, όχι μέσω μιας οργάνωσης, αλλά μέσω ομαδοποιήσεων και μεμονωμένων ατόμων που δε χρειάζεται ποτέ να γνωριστούν μεταξύ τους αυτοπροσώπως. Μια ζωντανή δυναμική, μέσω μιας γραμμικής διαδικασίας με αρκετή επιρροή ανά τον κόσμο, ακούει αυτή τη στιγμή στο όνομα “Μαύρη Διεθνής”, και, στην πραγματικότητα, δε χρειάζεται ούτε συνεργασία, ούτε συναντήσεις, ούτε διαπροσωπικές γνωριμίες. Οι αναρχικοί της πράξης συνήθως αμελούν την ιστορική ενδοσκόπηση, ενώ, αντιθέτως, οι αναρχικοί που αμελούν τη βίαιη δράση τείνουν να ξεθάβουν απόμακρες εμπειρίες οι οποίες είναι πιθανότερο στο σήμερα να γεννήσουν θλιβερά κακέκτυπα και “απομιμήσεις”. “Οι καιροί ήταν αλλιώς…”, η φράση αυτή ακόμη κουδουνίζει επαναλαμβανόμενα στο μυαλό μου, καθώς την άκουγα αμέτρητες φορές ως νεαρός από αναρχικούς / πιο ευσυνείδητους αναρχικούς / και, κυρίως, σε άλλες εποχές…
Αν η Ιστορία μας δεν καταγραφεί από εμάς, από Αναρχικούς για Αναρχικούς, θα συμβεί από άλλους. Αν η αναρχική ”ιστοριογραφία” αγνοήσει τη συνάφεια της αναρχικής δράσης εν καιρώ, υπεύθυνοι θα καταστούν οι επίσημοι ειδήμονες, διαστρεβλώνοντας και προσαρμόζοντάς την. Ωστόσο, προκύπτουν τόσο ευτυχείς περιπτώσεις, όσο συνάμα σπάνιες, στις οποίες την ευθύνη για την παρουσίασή της την αναλαμβάνουν επαναστάτες διαφορετικών ”ρευμάτων”, όπως στο προκείμενο παράδειγμα του βιβλίου “Η εργασία του τυφλοπόντικα”, που παρουσιάζεται σε αυτές τις πρωτοβουλίες. Ένα πόνημα απότοκο της δουλειάς επαναστατών κομμουνιστών, αφιερωμένο στις τελευταίες του σελίδες στην ύπαρξη των αναρχικών, και πιο συγκεκριμένα της FAI και της FAI/IRF. Το κάνουν με ειλικρινές προθέσεις, αλλά διαμέσου μιας ερμηνείας ανήμπορης ν’ αποφύγει παρερμηνείες και ανακρίβειες. Αναμφιβόλως φυσικό -εφόσον προέρχεται από έναν διαφορετικό ”γαλαξία σκέψης” (να το πούμε έτσι)- να της διαφεύγουν ορισμένα στοιχεία, δίχως όμως αυτό να συνεπάγεται πως αδυνατούμε να καταληφθούμε από θαυμασμό για την προσπάθειά τους. Απομονώνοντας ορισμένους ισχυρισμούς ανήκοντες στο βαρύ άχθος της Λενινιστικής αντίληψης, με την πεποίθηση για τον αδιαφιλονίκητο ρόλο της οργάνωσης στην κατάκτηση και την καθοδήγηση του προλεταριακού κράτους στο σημείο δίχως επιστροφή. Ισχυρισμούς προώθησης θεωρημάτων πως ”η αναρχική προσέγγιση, εξ ορισμού, υπολείπεται συχνά στρατηγικού βάθους” ή πως η βασική ”αντίφαση” του αναρχισμού θα εντοπιζόταν στην άρνηση της οργανωτικής και δομημένης οργάνωσης, η οποία θα εμπόδιζε την ανάπτυξη κλίματος ενότητας και αναβαθμισμένων δυνατοτήτων/αντοχών σύγκρουσης. Θέσεις που όταν δε διαστρεβλώνουν το πώς έχουν τα πράγματα υποστηρίζοντας την υποτιθέμενη ”απουσία στρατηγικού βάθους”, προβάλλουν τα πλεονεκτήματά μας, όπως την άρνηση άτεγκτων οργανωτικών δομών, ως ”αντιφάσεις”, ως αδυναμίες. Δεν κατανοούν πως η ευρηματικότητά μας και η δυνητικά αποδιοργανωτική δύναμή μας -δηλαδή τα πλεονεκτήματά μας- έγκεινται ακριβώς εκεί.
Η προσέγγιση της FAI/IRF ως ”τέκνου” της εμπειρίας της Επαναστατικής Πάλης αποτελεί αναμφίβολα υπερβολή. Ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο φαινομένων, παρεκτός της σταδιακής υιοθέτησης ακρωνυμίων από αμφότερα, είναι η αναταραχή που προκάλεσαν εντός του αναρχικού κινήματος. Όσον αφορά τη FAI, οι ενδοκινηματικές αντιδράσεις αποδείχτηκαν κατά πολύ νοσηρότερες απ’ όσες αναπτύχθηκαν ενάντια στην Επαναστατική Πάλη, οι κατηγορίες περί κατασκόπων και προβοκατόρων ξεχείλισαν. Η υπόθεση αυτή βρίσκει την αιτιολόγησή της στη χρήση του συγκεκριμένου ακρωνυμίου και στη λοιδορία των δήθεν επίσημων αναρχικών σε ορισμένες αναλήψεις ευθύνης.
Ας είναι σαφές πως επρόκειτο απλά για τις αυθόρμητες σκέψεις μου, φυσικά δεν κατέχω την απόλυτη αλήθεια σχετικά με την εξέλιξη του παραπάνω φαινομένου, το οποίο από μεριάς γεωγραφικής έκτασης δεν έχει προηγούμενο στον αναρχικό χώρο. Η επίδραση της Επαναστατικής Πάλης σε νεοεισαχθέντες αναρχικούς στο κίνημα τη δεκαετία του ’80, είναι σχεδόν μηδαμινή. Πολύ ισχυρότερη, για παράδειγμα, ήταν η επιρροή της Οργισμένης Ταξιαρχίας ή της GARI (Διεθνιστικές Ομάδες Επαναστατικής Δράσης), απλά παρατηρήστε το ειρωνικό ύφος σε πολλές αναλήψεις της FAI ώστε να το αντιληφθείτε.
Θα τολμούσα να πω πως οι αναρχικοί των δεκαετιών του ’90 και του 2000 είναι τα πνευματικά παιδιά του εξεγερσιακού αναρχισμού και των θεωριών του Μπονάννο περί άτυπης οργάνωσης και ομάδων συγγένειας, οι οποίες με την σειρά του είναι οι ”κόρες” ενός αντι-οργανωτικού αναρχισμού, ο οποίος με την σειρά του προκύπτει από τις ομάδες τυχαίας σειράς του Καφιέρο, οι οποίες κατάγονται από την επαμφοτερίζουσα στρατηγική του Πιζακάνε. Η μοναδική συντρόφισσα της Επαναστατικής Πάλης που γνώρισα ανά τα χρόνια ήταν η Μαριλού, μια εξαίρεση, μολονότι πολύ σημαντική σε επίπεδο εγγύτητας αλλά και ανθρώπινο, συνεπώς κατ’ επέκταση και σε πολιτικό, ας πούμε… Η FAI δεν επιχείρησε (όπως η Επαναστατική Πάλη) μία ”επιστροφή” σε πιο ”οργανωτικές” δομές, αλλά απεναντίας μία περαιτέρω αποδιάρθρωση της εξεγερσιακής πρακτικής. Ο κοινωνικός ισνουρεξιονισμός (εξεγερτισμός) διατηρούσε στην πραγματικότητα (μολονότι όχι πλήρως θεωρητικοποιημένο) λειτουργικά κεντρικό τον ρόλο της συνέλευσης εν είδει ενδεδειγμένου σώματος λήψης των αποφάσεων, ανεξαρτήτως πόσο εγγενώς άτυπη ενδεχομένως να ήταν η ομαδοποίηση.
Η μεθοδολογία της FAI και σύνολου του άτυπου κινήματος με τις διαφορετικές υπογραφές, αμφισβήτησε την εμβρίθεια της συνέλευσης, υπερβαίνοντάς την και δίνοντας περισσότερο χρόνο στους πυρήνες και στα μεμονωμένα επιτιθέμενα συντρόφια. Συντρόφια απαλλαγμένα από την υποχρέωση να είναι υπόλογα στη συνέλευση προκειμένου να αναγνωριστούν και να συντονιστούν μεταξύ τους. Οι δράσεις και τα συνοδευτικά κείμενα ήταν επαρκέστατα για το συγκεκριμένο έργο.
Συνεπώς, αντιπροτείνω πως η γέννηση αυτής της οιονεί ”νέας” αναρχίας προήλθε (τουλάχιστον στην Ιταλία) από τη σφοδρή κριτική του κοινωνικού ινσουρεξιονισμού και των συλλογικών – συνελευσιακών δυναμικών του. Συλλογικές δομές ευμενείς για όσους διέθεταν περισσότερο χάρισμα ή ήταν περισσότερο περιώνυμοι και σεβαστοί, κατορθώνοντας να ”επιβάλλουν” τις κρίσεις τους, συνειδητά ή μη. Δεν κατηγορώ προσωπικά κανέναν, καθώς οι δυναμικές καθαυτής της διαδικασίας των συνελεύσεων (όπως όλοι τις γνωρίζουμε) καναλιζάρουν τα χέρια της κάθε μιας σε συγκεκριμένα έργα.
Τοιουτοτρόπως, το κινηματικό περιβάλλον ανακύκλωνε πάντα τις ίδιες ιδέες, ενόσω με την πάροδο του καιρού μετατρέπονταν σε δόγματα διατυπωμένα από τα ίδια στόματα συντρόφων που, καίτοι ”επιφωτισμένοι”, μας κατέστησαν προβλέψιμες και αναποτελεσματικούς.
Αυτές οι διακυμάνσεις δε μας συστήθηκαν στο βιβλίο «Η εργασία του τυφλοπόντικα», καθώς, όντας δύσκολο να αναλυθούν επισταμένα ακόμα και από όσους και όσες τις έχουμε βιώσει προσωπικά, καθίσταται σισύφειο για συντρόφια που ανήκουν σε διαφορετικά επαναστατικά ρεύματα. Υπό το δικό μου πρίσμα υπάρχουν δύο συμβάντα που οδήγησαν σε ένα διαφορετικό επίπεδο συνειδητοποίησης ορισμένα τμήματα του αυτοαποκαλούμενου εξεγερσιακού χώρου: Οι δίκες Marini και, κυρίως, οι τραγικοί θάνατοι των Baleno και Sole. Κατά τη γνώμη μου, τούτοι οι δύο θάνατοι σηματοδότησαν μια πραγματική τομή μεταξύ ενός πριν και ενός μετά, αφού οι ακόλουθες αντιδράσεις στα γεγονότα άνοιξαν τα μάτια ενός τμήματος των συντροφισσών και των συντρόφων.
Άμα ανατρέξουμε στα χρονικά των δράσεων εν είδει αντιποίνων για τις άνωθι δολοφονίες, για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν παγιδευμένα δέματα, προκαλώντας πρωτόφαντη αίσθηση στα μέσα ενημέρωσης.
Δε γνωρίζουμε την (πολιτική) ταυτότητα των αποστολέων τους, αν πρόκειται περί αναρχικών ή όχι, δε δημοσιοποιήθηκαν αναλήψεις ευθύνης, όμως, δεδομένων των στόχων, ήταν πρόδηλη η απόπειρά τους να εκδικηθούν για την τρομερή αυτή τραγωδία (δεν ξέρω πως αλλιώς να το προσδιορίσω). Αυτή όμως ήταν και η ειδοποιός διαφορά για τον επακόλουθο κατακερματισμό σύνολου του αναρχικού κινήματος. Για παράδειγμα, εδώ στο Τορίνο, μεταξύ των κατειλημμένων χώρων, μόνο το Ελ Πάσο ξέφυγε απ’ το να διαδίδει υπόνοιες σεχταρισμού και κατηγορίες περί προβοκατόρων της αστυνομίας.
Όσο αμφισβητήσιμη κι αν είναι η τακτική των παγιδευμένων δεμάτων (και ποια τακτική στην τελική δεν είναι;), η μετάβαση από τις επιθέσεις σε πράγματα και δομές, σε προσωπικές επιθέσεις, έκανε πασιφανές (σε όσους διέθεταν έστω ψυχία κριτικής σκέψης) πως πολλοί άνθρωποι αρέσκονταν να μηρυκάζουν έννοιες όπως “επανάσταση” δίχως στην πραγματικότητα να έχουν την παραμικρή βούληση να πάρουν περισσότερα ρίσκα, ακόμη κι όταν συντρόφια τους πεθαίνουν. Εφόσον βρισκόμαστε στο Τορίνο, όντας ο τόπος διαμονής μου για σωρεία χρόνων, οφείλω να παραδεχτώ πως το κίνημα εντός της πόλης αυτής, κατά έναν εργαλειακό και μνησίκακο τρόπο αντιμαχόταν την παραδεδεγμένη ”καλή ζωή” (παραμορφώνοντας την αυθεντική ζωτική κι επαναστατική αίσθηση), ενώ διατεινόταν πως επικρατούσε μια δήθεν εκθείαση της “θυσίας” και του “ιδανικού του μάρτυρα” ανάμεσα σε όσες και όσους ήθελαν να προχωρήσουν μακρύτερα, διακυβεύοντας τις ζωές και την ελευθερία τους για το πάθος τους. Μόλις λίγους μήνες πριν, όταν οι ίδιοι άνθρωποι που κατηγορούσαν την “επιμονή στον ένοπλο αγώνα” για “οσιομαρτυρικότητα”, έπειτα διακήρυτταν πως “πρέπει να πεθάνεις για την τέχνη σου”, ξεστομίζοντας απλώς όμορφα λόγια.
Θεωρώ (ίσως κι εδώ να σφάλλω) πως ήταν από εκεί, από εκείνη τη βαριά ατμόσφαιρα κατακερματισμού και διαχωρισμών (η οποία επικράτησε σ’ ολάκερη την Ιταλία), όπου γεννήθηκαν τα διάφορα ακρωνύμια ως αντίδραση, η οποία αργότερα, στην ώρα της, θα μετατρεπόταν σε FAI. Οι προοπτικές (διαβάζοντας τουλάχιστον τις αναλήψεις ευθύνης) της FAI, ήταν αδιαμφισβήτητα “κοινωνικές”. Έπειτα, η συνεισφορά των συντρόφων και συντροφισσών της ΣΠΦ από την Ελλάδα, με την “αντι-κοινωνική” – μηδενιστική τους στάση, αποτέλεσε την κινητήριο δύναμη πίσω απ’ αυτό το φαινόμενο, το οποίο διαδόθηκε ανά τον κόσμο, φτάνοντας ως και την Ινδονησία (ακόμα και σήμερα ομαδοποιήσεις στη συγκεκριμένη χώρα αναλαμβάνουν την ευθύνη για ενέργειες υπό το ακρωνύμιο FAI-FRI).
Σήμερα γράφεται μια νέα σελίδα… τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται…
Μια αγκαλιά σε όλα τα επαναστατημένα συντρόφια στο τώρα, είτε κομμουνιστές είτε αναρχικές.
Πάντα για την αναρχία.
Alfredo Cospito
Φυλακές Φερράρα 14/05/2021
Πηγή: Dark Nights
Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok