https://athens.indymedia.org/post/1614893/
από Ragnarok
24/10/2021 2:31 μμ.
Υπάρχουν πολλαπλοί τρόποι να εκφράσεις την αλληλεγγύη σου απέναντι σε συντρόφια εγκληματοποιημένα από το κράτος, η εκάστοτε μέθοδος απηχεί επιπλέον άμεσα και την επιλεγμένη από τον καθένα μορφή να επεμβαίνει στον κοινωνικό πόλεμο γενικότερα.
Είναι αυτοί που εκλαμβάνουν την αλληλεγγύη ως παροχή κοινωνικών υπηρεσιών στον έναν ή την άλλη φυλακισμένη σύντροφο, κατ’ αυτόν τον τρόπο επιτελούν την πολιτική τους δραστηριότητα: Αναζητώντας δικηγόρους, στέλνοντας χρήματα και ρούχα στις φυλακές, συμμετέχοντας σε επισκεπτήρια και πάει λέγοντας. Αυτή η αμιγώς ανθρωπιστική αλληλεγγύη μεταφράζεται προσέτι σε σύσταση επιτροπών υπεράσπισης και άλλων ομόλογων εκστρατειών με απώτερο σκοπό τον επηρεασμό της κοινής γνώμης.
Έπειτα, υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι αντιλαμβάνονται την αλληλεγγύη εντός ενός αυστηρά πολιτικάντικου πλαισίου και την επιδεικνύουν μέσα από σωρό ”διακρίσεων” επιστρατευμένους ώστε να μην τσαλακώσουν την εικόνα της δραστηριότητας τους. Έτσι, καιροσκοπικά, υπερασπίζονται και δείχνουν αλληλεγγύη σε όσους διαλαλούν την αθωότητα τους αλλά όχι σε όσους αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις δράσεις τους.
Άλλες ακόμα, άμα διαβλέψουν την πιθανότητα να εξασφαλιστεί κέρδος στα πλαίσια πολιτικής προπαγάνδας, σπεύδουν να τυπώσουν τρικάκια και έντυπα τυπικής αλληλεγγύης με τον σύντροφο ή τις συντρόφισσες που συνελήφθησαν. Ήτοι, διατρανώνουν λεκτικά την αλληλεγγύη τους δίχως πρακτικά να υπάρχει ίχνος της.
Έπειτα, υφίσταται η αλληλεγγύη σε ιδεολογικό πλαίσιο. Αυτή συνιστά την εκδοχή του Μαρξιστικού-Λενινιστικού ένοπλου κόμματος. Εκδηλώνουν αλληλεγγύη στους έχοντες θέσεις παρόμοιες με τις δικές τους και βρίσκονται σε έντονη αντίθεση με όσους δεν μοιράζονται ή δεν αναγνωρίζουν την πολιτική γραμμή ή στρατηγική τους, συχνά λογοκρίνοντας ή εξοστρακίζοντας όσες κρίνουν ακατάλληλες.
Τι πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να εννοούμε όταν λέμε επαναστατική αλληλεγγύη τότε; Το πρώτο στοιχείο είναι η αναγνώριση της επαναστατικής αλληλεγγύης ως προέκτασης της ήδη ασκούμενης εξεγερσιακής κοινωνικής πρακτικής εντός της ταξικής πάλης, δηλαδή ως μια άμεση παρουσίαση επιθετικών δράσεων ενάντια σε κάθε δομή εξουσίας, μικρή ή μεγάλη που παρίσταται μέσα στην χωρική εμβέλεια του δράστη. Και αυτό επειδή όλες οι παραπάνω θα έπρεπε να κατανοούνται ως συνυπεύθυνες για οτιδήποτε διαδραματίζεται στην κοινωνική πραγματικότητα, συμπεριλαμβανομένης της εγκληματικοποίησης και της σύλληψης συντροφισσών ανεξαρτήτως τόπου. Η περιχαράκωση της αμφισβήτησης της καταστολής που σύντροφοι μας υφίστανται σε κάτι αυστηρά συνδεδεμένο μόνο με τον δικαστικό ή αστυνομικό μηχανισμό θα ήταν εξαιρετικά κοντόφθαλμη. Η εγκληματικοποίηση και σύλληψη συντρόφων οφείλει να προσληφθεί μέσα στο περιεχόμενο σύνολου του κοινωνικού πολέμου, ακριβώς επειδή αυτά είναι τα αξιοποιημένα από τα κράτη σπασμωδικά υλικά μέσα αποτροπής της ριζοσπαστικοποίησης σε όλους τους τομείς. Ανεξαρτήτως πόσο εμβριθές ή ασήμαντο είναι, κάθε συμβάν καταστολής εντάσσεται στους συσχετισμούς του κοινωνικού πολέμου ενάντια στις δομές κυριαρχίας.
Η δεύτερη πτυχή έχει να κάνει με την θεμελιώδη υπεράσπιση κάθε επαναστατημένου συντρόφου, ανεξάρτητα από τι κατηγορίες επισύρει το νομικό και αστυνομικό σύμπλεγμα του κράτους, αφενός επειδή συνιστά ζήτημα αποδέσμευσης τους από τα νύχια του, ήτοι από την κατάσταση ”ομηρίας” στην οποία υποβιβάστηκαν. Αφετέρου, ενδείκνυται να μην αφήσουμε ανεκμετάλλευτη την αφορμή εντατικοποίησης της επίθεσης ενάντια στον ”νόμο” αποκρυσταλλωμένος ως η ρυθμιστική έκφραση των ενεργών σχέσεων εξουσίας στην διαστρωματωμένη κοινωνία.
Το τρίτο χαρακτηριστικό αφορά την άρνηση της υπερασπιστικής γραμμής που είναι ενσωματωμένη στο συνταγματικό δίκαιο, όπως για παράδειγμα το δίπολο ”ενοχής” και ”αθωότητας” των διωκόμενων συντροφισσών, και αυτό επειδή έχουμε ήδη αναρίθμητους λόγους να τους προασπίσουμε δίχως οποιοδήποτε να μπορεί να δικαιώσει μία καιροσκοπική πολιτικάντικη αποκήρυξη. Δεν μπορούμε και δεν επιτρέπεται να θεωρούμε τους εαυτούς μας δικηγόρους, αλλά εξεγερμένους αναρχικούς σε πόλεμο με την κατεστημένη κοινωνία σε όλα τα μέτωπα. Αποσκοπούμε στην ολοκληρωτική καταστροφή της τελευταίας από την κορυφή ως τον πάτο, δεν μας απασχολεί να την δικάσουμε όπως κάνει αυτή απέναντι μας. Γι’ αυτόν τον λόγο θεωρούμε κάθε καταδίκη κατασκευασμένη από τους κρατικούς γύπες, εναντίον των εξεγερμένων προλετάριων, πολλώ δε μάλλον όταν αυτοί είναι σύντροφοι, καταδίκη των ίδιων μας τον εαυτόν και τοιουτοτρόπως την εκδικούμαστε με όσα μέσα κρίνουμε τελεσφόρα αναλόγως την διάθεση και τις προσωπικές μας κλήσεις.
Η τέταρτη και τελευταία ποιότητα αφορά την στάση μας απέναντι στις αιχμάλωτες συντρόφισσες απέναντι στις οποίες οφείλουμε να διατηρήσουμε μία συμπεριφορά αντίστοιχης εκείνης που μοιραζόμαστε με συντρόφους εκτός της φυλακής. Αυτό συνεπάγεται πως η επαναστατική αλληλεγγύη πάντα και σε κάθε περίπτωση συνοδεύεται από ριζική κριτική. Μπορούμε να και όντως δείχνουμε αλληλεγγύη σε συντρόφους δίχως απαραίτητα να εγκολπώνουμε τις απόψεις τους. Όσες εκφράζουν αλληλεγγύη προς αιχμάλωτες συντρόφισσες δεν εμπεριέχονται απαραίτητα στις πεποιθήσεις τους και στις τρόπους σκέψεις του ενώ το ίδιο ισχύει και τούμπαλιν σε ότι τις αφορά. Ενεργά στεκόμαστε στο πλευρό όλων των αιχμάλωτων συντρόφων σε όλα και για όλα έως το σημείο όπου οι πράξεις μας δεν αντιβαίνουν ή αντιφάσκουν με τον επαναστατικό και εξεγερμένο μας τρόπο να υπάρχουμε. Αυτός εντοπίζεται σε μία αποκλειστική σχέση μεταξύ κοινωνικών επαναστατών σε κατάσταση εξέγερσης και όχι σε μία ανταλλαγή θέσεων. Δεν θυσιάζουμε κανένα κομμάτι του εαυτού μας όπως δεν προσδοκούμε κάτι αντίστοιχο και από τους άλλους.
Προτάσσουμε την αλληλεγγύη ως μία μορφή συνενοχής, πρόσληψης αμφίδρομης ευχαρίστησης, κατά κανένα τρόπο ως ένα καθήκον ή μία θυσία για τον ”αγαθό και όσιο σκοπό” αφού αυτός ο σκοπός είναι καθόλα προσωπικός, ο ίδιος μας ο εαυτός.
Εκκινώντας από αυτές τις βάσεις, πρωταρχικής σημασίας στην ατομική διαδικασία ανάπτυξης αναρχικής εξεγερσιακής δράσης, η αναρχική αλληλεγγύη αποκτά το νόημα της κατ’ αυτόν τον τρόπο, διότι απλή υλική υποστήριξη θα παρείχαμε σε οποιοδήποτε φιλικό μας πρόσωπο κατέληγε στην φυλακή.
Η επαναστατική αλληλεγγύη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης μας ως εξεγερμένοι αναρχικοί. Είναι αυτή της η διάσταση επιτακτικό να τονίζεται ακατάπαυστα, ακριβώς επειδή παρέχει την ευκαιρία να διευρύνουμε ότι ήδη κάνουμε από μόνοι μας.
Pierleone Porcu
Πηγή:darknights
Μετάφραση: Δ.ο Ragnarok