ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΣΣΟΕ 5-11-2021:
Η ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ:
Κατ’ αρχήν θεωρούμε ότι ο ένοπλος αντικαθεστωτικός-αντικρατικός αγώνας που προτάσσει την επαναστατική προοπτική και την Κοινωνική Επανάσταση, είναι αδιαχώριστη και αναγκαία πολιτική πρακτική αγώνα για τον αναρχικό χώρο.
ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΔΙΩΞΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ
Τον Οκτώβρη του ’19, γίνεται απαλλοτρίωση σε κατάστημα του ΟΠΑΠ στο Χολαργό. Ο σύντροφος Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης αυτοτραυματίζεται στο πόδι από το όπλο που κρατά, κατά την έξοδό του από το κατάστημα. Ο ίδιος και ο συνεργάτης του απομακρύνονται και διαφεύγουν ασφαλείς, ωστόσο οι κρατικοί διώκτες σύντομα ανακαλύπτουν γενετικό υλικό του Δημήτρη. Από τη στιγμή που το γενετικό υλικό που βρέθηκε στην απαλλοτρίωση ταυτίζεται με τον αναρχικό αγωνιστή, την καταδίωξη αναλαμβάνει η αντιτρομοκρατική υπηρεσία, καταδεικνύοντας έτσι την πάγια τακτική του κράτους να αναβαθμίζει ποινικά στα μέγιστα κάθε «αδίκημα» από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Ο Χατζηβασιλειάδης, από τη μέρα της απαλλοτρίωσης περνά στην παρανομία, ενώ είναι τραυματισμένος. Στις 9 Νοέμβρη ’19, συλλαμβάνεται ο αναρχικός Βαγγέλης Σταθόπουλος, αρχικά για συμμετοχή στην απαλλοτρίωση, με μόνο στοιχείο το ότι παρείχε πρώτες βοήθειες στον τραυματισμένο σύντροφο. Την ίδια μέρα, συλλαμβάνεται και ένας φίλος του Δημήτρη, ο Διονύσης Μπάκας, στου οποίου το σπίτι είχε καταφύγει ο Δημήτρης μετά τον τραυματισμό του, και όπου, στις έρευνες που ακολούθησαν, βρέθηκε οπλισμός. Ανάμεσα στα όπλα, ήταν και το πολεμικό τουφέκι που αναγνωρίστηκε ως όπλο της Οργάνωσης Επαναστατική Αυτοάμυνα. Και οι τρεις κατηγορούνται για συμμετοχή στην Οργάνωση. Την επόμενη μέρα των συλλήψεων, οι κρατικοί τρομοκράτες εισβάλουν σε σπίτια συντρόφων και συντροφισσών, κατάσχουν πολιτικό και προσωπικό υλικό, προσάγουν κι οδηγούν στα γραφεία της αντιτρομοκρατικής πολλούς συντρόφους από το ευρύ πολιτικο-κοινωνικό περιβάλλον του Δημήτρη και του Βαγγέλη, καθώς και συλλαμβάνουν τη σύντροφο του Δημήτρη και φορτώνουν κατηγορίες για οπλοκατοχή.
Ιδιαίτερη σημασία έχει η εισβολή στην κατειλημμένη γειτονιά-κοινότητα των Προσφυγικών της Λ. Αλεξάνδρας, με πρόσχημα την έρευνα για τον καταζητούμενο σύντροφο. Εισβολή με πολεμική επιχείρηση, σε μια κατάληψη όπου διαμένουν ευάλωτοι άνθρωποι, μετανάστ(ρι)ες, πρόσφυγες και παιδιά, καταγραφή κι υφαρπαγή υλικού της κατάληψης αλλά και γενετικού υλικού σε έναν ουσιαστικά δημόσιο χώρο-έδαφος του ταξικού κινήματος, με αποτέλεσμα το φακέλωμα και την άτυπη ομηρία πλήθους ανθρώπων από τα επιτελεία της πολιτικής καταστολής, όπως αυτή εκδιπλώνεται μέσω των αλλεπάλληλων δικογραφιών.
Ο Δημήτρης αναλαμβάνει με δημόσια τοποθέτηση από την παρανομία, την αποκλειστική ευθύνη για την απαλλοτρίωση στον ΟΠΑΠ και για τον οπλισμό που βρέθηκε στο σπίτι του φίλου του. Κυρίως, αναλαμβάνει την ευθύνη για τη φύλαξη των όπλων της αντίστασης, και συγκεκριμένα, του όπλου της Οργάνωσης Επαναστατική Αυτοάμυνα για τον εξής σκοπό: τη συμβολή στις ανάγκες της αντίστασης και της αυτοάμυνας στον ταξικό πόλεμο που μαίνεται όλο και πιο βίαια, και την ανασυγκρότησή της με βάση τους δηλωμένους σκοπούς και τη στρατηγική της Οργάνωσης Επαναστατική Αυτοάμυνα, η οποία, όπως δηλώνει, έχει πάψει να υφίσταται ως συλλογικό σώμα από το 2017. Ο Βαγγέλης Σταθόπουλος προφυλακίζεται και κατηγορείται με μόνο στοιχείο την αφήγηση της αντιτρομοκρατικής που υπέγραψε ο συγκατηγορούμενός του, Μπάκας, η οποία ονοματίζει τον Βαγγέλη ως συμμέτοχο στην απαλλοτρίωση και τη μεταφορά του οπλισμού. Ο Βαγγέλης υπερασπίζεται την έμπρακτη αλληλεγγύη που έδειξε στον τραυματισμένο αγωνιστή και διατυμπανίζει ότι η φυλάκισή του και μετέπειτα καταδίκη του σε 19 χρόνια, είναι η εκδίκηση του κράτους για αυτή του την αδιάλλακτη στάση αλληλεγγύης αλλά και για τη στράτευσή του στο αναρχικό κίνημα.
Στη δίκη που ακολούθησε τον Μάρτιο του ‘21, δικάστηκε η έμπρακτη αλληλεγγύη στον ένοπλο αγώνα. Αυτό ήταν το ηχηρό μήνυμα της βαριάς καταδίκης του Βαγγέλη Σταθόπουλου. Ενώ ο σύντροφος Δημήτρης καταδικάστηκε ερήμην σε 16 χρόνια για όλα τα αδικήματα, κάτι που δεν συνηθίζεται να γίνεται ερήμην του κατηγορουμένου. Ο τρίτος αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με το πολιτικό υπόβαθρο των κατηγοριών, πέραν της φιλικής σχέσης με τον Δημήτρη και της αυθόρμητης αλληλεγγύης του προς τον τραυματία, και καταδικάστηκε σε 10 χρόνια με αναστολή ποινής έως το εφετείο. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, ο Δημήτρης βρίσκεται στην παρανομία κι από τη θέση αυτή συμμετέχει ανελλιπώς στον δημόσιο κινηματικό διάλογο με το λόγο του. Τον Αύγουστο του ‘21, πραγματοποιεί απαλλοτρίωση σε τράπεζα στα Πεύκα Θεσσαλονίκης κι αιχμαλωτίζεται κατά τη διαφυγή του από δυνάμεις των ΔΙ.ΑΣ. Όσον αφορά τη δίκη και τα διακυβεύματα αυτής, θα μιλήσει ο αιχμάλωτος σύντροφος στην τοποθέτησή του. Εμείς θα επισημάνουμε ότι σε αυτή τη δίκη δικάστηκε επίσης και η Οργάνωση Επαναστατική Αυτοάμυνα, ερήμην και αυτή, και κάθισαν στο εδώλιο κι οι πράξεις της.
Η Οργάνωση Επαναστατική Αυτοάμυνα ξεκινά τη δράση της το 2014, με την ένοπλη επίθεση στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, στη Χαριλάου Τρικούπη, την προηγούμενη των ευρωεκλογών (25 Μαΐου 2014) και κατά την εβδομάδα που ψηφιζόταν το νέο νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ, λέγοντας στην προκήρυξή της ότι: «Σήμερα το ΠΑΣΟΚ ανήκει στον σκληρό πυρήνα του κρατικού ολοκληρωτισμού.[…] Κάθε στέλεχος του κρατικού μηχανισμού έχει προσωπική ευθύνη για τα εγκλήματα της εξουσίας».
Τον Αύγουστο του ’16, η Οργάνωση πραγματοποιεί ένοπλη επίθεση ενάντια στη μεξικανική πρεσβεία στο Κολωνάκι και τον Οκτώβρη πραγματοποιεί επίθεση με χειροβομβίδα στη Γαλλική πρεσβεία στο Σύνταγμα, εκφράζοντας αλληλεγγύη με τον αιχμάλωτο λιβανέζο αγωνιστή Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά που βρίσκεται στις γαλλικές φυλακές από το 1984. Με τα λόγια της Οργάνωσης:
«Αυτές οι δυο επιθετικές δράσεις της οργάνωσής μας, μαζί με την πρώτη ένοπλη παρέμβαση στις 25 Μάη 2014 ενάντια στο ΠΑΣΟΚ, αναιρώντας στην πράξη την ένοπλη κυριαρχία του ελληνικού κράτους, εκφράζουν το πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης και της καταστροφής των εξουσιαστικών θεσμών εδώ και τώρα. […] Δεξιοί κι αριστεροί διαχειριστές εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτικές που υπαγορεύουν τα επιτελεία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και τις ίδιες πολιτικές καταστολής.[…] Το Γαλλικό κράτος βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του ληστρικού καπιταλιστικού πολέμου ενάντια στον πλανήτη[…] Τον Ιούνη του 2016 η απόπειρα ένοπλης καταστολής της εξέγερσης των εργαζομένων στην εκπαίδευση στην Oaxaca (Μεξικό) άφησε δεκάδες νεκρούς και εξαφανισμένους και εκατοντάδες τραυματίες. Με την επιθετική δράση μας ενάντια στο μεξικάνικο κράτος απευθυνόμαστε σ’ εκείνους που αγωνίζονται κάπου μακριά ή εδώ δίπλα: Η κοινωνική επανάσταση δεν έχει σύνορα.[…] Η Οργάνωση Επαναστατικής Αυτοάμυνας βάζει όλες τις δυνάμεις της και καλεί στη συγκρότηση της πλατιάς ένοπλης κοινωνικής αντίστασης… Η Οργάνωση είναι αποτέλεσμα των σημερινών απαιτήσεων στην ταξική σύγκρουση […] και αγωνίζεται για να συγκροτηθεί ένα μαζικό διεθνιστικό επαναστατικό κίνημα, δυναμώνοντας τη μαχητική αντίσταση σε όλο το φάσμα του ταξικού ανταγωνισμού. Η οργάνωσή μας είναι μια αυτόνομη πρωτοβουλία που στοχεύει στην ενότητα των αντικρατικών επαναστατικών δυνάμεων. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με το κατέβασμα της ένοπλης πάλης μέσα στα κοινωνικά μέτωπα».
Οι επόμενες ένοπλες επιθέσεις της Οργάνωσης ένα χρόνο αργότερα, έχουν στόχο τις μονάδες των ΜΑΤ. Μια βδομάδα μετά τη σύλληψη της αντάρτισσας Πόλας Ρούπα και της Κωνσταντίνας Αθανασοπούλου, στις 10 Γενάρη 2017, η Οργάνωση επιτίθεται με καλάσνικοφ στην κλούβα που σταθμεύει μπροστά από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Στις 6 Νοέμβρη του ’17, πραγματοποιεί άλλη μία ένοπλη επίθεση στο ίδιο πόστο. Ο λόγος της στην προκήρυξη που ακολούθησε: «Τα ΜΑΤ αποτελούν το εξειδικευμένο εργαλείο άσκησης βίας και τρομοκρατίας ενάντια στο κοινωνικό κίνημα. Είναι μονάδες στρατιωτικού τύπου, οργανωμένες και εκπαιδευμένες για να επιτίθενται και να ξυλοφορτώνουν διαδηλωτές… Οι νεκροί και οι τραυματίες που έχουν αφήσει όλα αυτά τα όπλα σε διάφορες χώρες είναι αμέτρητοι… Το δίκαιο λαϊκό μίσος για τα ΜΑΤ μαίνεται σαράντα χρόνια και ψάχνει τρόπους να εκφραστεί αποτελεσματικά».
Η Οργάνωση Επαναστατική Αυτοάμυνα μέσα από τις δράσεις της και το λόγο της προτάσσει την αναγκαιότητα συγκρότησης διεθνούς επαναστατικού κινήματος σήμερα πάνω σε 3 βασικούς πυλώνες:
«Α- Το επαναστατικό κίνημα της εποχής μας πρέπει και μπορεί να είναι αντικρατικό και να βάζει σαν άμεσο στόχο την ανατροπή του πολιτικοστρατιωτικού και οικονομικού καθεστώτος, την κατάργηση των κρατικών θεσμών και το ξερίζωμα των μηχανισμών εξουσίας.
Β- Το επαναστατικό κίνημα της εποχής μας πρέπει και μπορεί να βάζει σαν άμεσο στόχο την κοινωνικοποίηση όλου του πλούτου μέσα από ένοπλες κομμούνες που πρέπει και μπορούν να εγκαθιδρυθούν από σήμερα με την επαναστατική δράση εργατικών και κοινοτικών συνελεύσεων.
Γ- Σήμερα είναι απαραίτητη και εφικτή η διάχυση της επαναστατικής αυτοοργάνωσης στη μεγάλη μάζα των εκμεταλλευόμενων και των αποκλεισμένων. Είναι απαραίτητη και εφικτή η εφαρμογή της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης εδώ και τώρα.»
Με αυτή την εκδήλωση, θέλουμε καταρχάς να δώσουμε φωνή στους αιχμάλωτους αγωνιστές. Επιπλέον, δίνουμε το βήμα για την υπεράσπιση του επαναστατικού προτάγματος, για την αναγκαιότητα στο σήμερα, της ανασυγκρότησης του αντικρατικού, αντικαπιταλιστικού κινήματος σε επαναστατικές βάσεις. Οι συμμετέχοντες σε αυτή την εκδήλωση έχουν ένα κοινό σημείο στο ιστορικό τους: τη συμβολή τους στην αποδόμηση των συντηρητικών και αντιδραστικών βολών ενάντια στο αντάρτικο, όπως π.χ. με το πλαστό δίπολο «πρωτοπορία-μαζικότητα». Καθώς και το πως με επιμονή έχουν υπερασπιστεί την αντάρτικη οργάνωση, ως αναπόσπαστο κομμάτι της ταξικής πάλης για την κοινωνική απελευθέρωση κι αυτοδιεύθυνση.
Στη σημερινή εκδήλωση, οι αιχμάλωτοι αγωνιστές θα τοποθετηθούν σχετικά με τις δίκες τους και την αλληλεγγύη. Με αφορμή το κλείσιμο ενός μεγάλου κύκλου δικών των συντρόφων του Επαναστατικού Αγώνα, αναγνωρίζουμε πως η συγκεκριμένη Οργάνωση ανέδειξε τη σημασία της δίκης σαν πεδίο αγώνα, πεδίο στο οποίο οι σύντροφοι πάλεψαν με συνέπεια παρά τα εμπόδια που βάζει συστηματικά το κράτος. Ένα πεδίο όπου οι σύντροφοι αποδόμησαν την αστική τρομοκρατία του νόμου κι έσπασαν το μονοπώλιο της κρατικής αφήγησης πάνω στην ιστορία των καταπιεσμένων. Σήμερα, το διακύβευμα της πολιτικής δίκης είναι επιτακτικό. Στην πράξη μεθοδεύεται η απουσία των ίδιων των υποκειμένων από αυτό το πεδίο μάχης. Πρόκειται για μια μεθόδευση που ξεκινά με τη δίκη της 17Ν και τη διαμόρφωση των «ειδικών δικαστηρίων» σε «ειδικές αίθουσες», για την αποτροπή του κοινού από το να παρακολουθεί τη διαδικασία και την αποτροπή της αλληλέγγυας συμπαράστασης. Σήμερα, με πρόφαση τα μέτρα κατά της πανδημίας, επιχειρείται να κανονικοποιηθεί η τηλε-δίκη και η μη φυσική παρουσία, όχι μόνο του κοινού, που πλέον αποκλείεται στην πράξη αλλά και των ιδίων των κατηγορούμενων.
ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
Ο Επαναστατικός Αγώνας, συγκροτήθηκε το 2003 μέσα σε ένα δυσμενές κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον που χαρακτηριζόταν από τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και καθώς υπήρχε μια σχετική κοινωνική συναίνεση, το σύστημα φάνταζε ακλόνητο. Το ξεκίνημα της δράσης του συνέπεσε σε μια ιστορική για τα επαναστατικά κινήματα καμπή, καθώς τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα το αντάρτικο πόλης είχε κατασταλεί, συρρικνωθεί ή σχεδόν αφανιστεί και τα μέλη των αντάρτικων οργανώσεων είχαν αιχμαλωτιστεί.
Στην αιχμή της 1ης περιόδου της δράσης του βρέθηκαν οι δυο βασικοί πυλώνες της παγκοσμιοποίησης: Ο πόλεμος κατά της ‘‘τρομοκρατίας” που είχαν κηρύξει οι ΗΠΑ και εν γένει τα καπιταλιστικά κέντρα της Δύσης και οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις. Είχε στη στρατηγική & στο στόχαστρό του με τις ενέργειες και με τις αναλύσεις του, το διττό χαρακτήρα της παγκοσμιοποίησης –πολιτικό και στρατιωτικό– αμφισβητώντας έμπρακτα την καθεστωτική παντοδυναμία. Άρχισε τη δράση του με μια διπλή βομβιστική επίθεση στα δικαστήρια στη Σχολή Ευελπίδων, στις 5 Σεπτεμβρίου 2003. Λίγους μήνες αργότερα, στις 15/3/’04, πραγματοποιεί βομβιστική επίθεση με ωρολογιακό μηχανισμό στη Citibank στο Νέο Ψυχικό. Στις 05/05/04, λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ο Ε.Α. αναλαμβάνει την ευθύνη για μια τριπλή βομβιστική επίθεση στο αστυνομικό τμήμα Καλλιθέας. Στις 29/10/2004 επιχείρησε στην αερογέφυρα της Π. Ράλλη επίθεση με ενσύρματη βόμβα εναντίον αστυνομικού κομβόι που αποτελούσαν 2 λεωφορεία των ΜΑΤ και 1 αστυνομικό βαν που κατευθύνονταν στις φυλακές Κορυδαλλού. Συνεχίζει τη δράση του με βομβιστικές επιθέσεις στο υποργείο Απασχόλησης στις 2 Ιουνίου του ’05 και στο υπουργείο Οικονομίας στις 2 Δεκεμβρίου του 2005. Στις 30 Μαΐου του 2006 βάζει εκρηκτικό μηχανισμό κοντά στο σπίτι του πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης Γ. Βουλγαράκη.
Στις 12 Γενάρη του 2007, στο πλέον φυλασσόμενο κτίριο αμερικανικής πρεσβείας σε ευρωπαϊκό έδαφος, o Επαναστατικός Αγώνας χτυπά με αντιαρματική ρουκέτα την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα. Δύο χρόνια μετά, τον Μάιο του ’09, το αμερικάνικο κράτος κατατάσσει το σύντροφο Μαζιώτη στη διεθνή λίστα τρομοκρατίας. Στις 30 Απρίλη του 2007 ο Ε.Α. με χειροβομβίδα αμυντικού τύπου και αυτόματο όπλο χτυπά το Α.Τ. Περισσού. Μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους Κορκονέα & Σαραλιώτη, ο Ε.Α.. επιτίθεται με πυροβολισμούς εναντίον κλούβας των ΜΑΤ στο Γουδή, στις 23 Δεκεμβρίου ενώ στις 5 Γενάρη του ’09 πραγματοποιεί ένοπλη επίθεση εναντίον των αστυνομικών των ΜΑΤ στο υπ. Πολιτισμού. Στις 18 Φεβρουαρίου του ’09 επιχειρεί με βομβιστική επίθεση την ανατίναξη των κεντρικών γραφείων της πολυεθνικής Citibank στην Κηφισιά. Στις 9/3/09 αναλαμβάνει την ευθύνη για την βομβιστική επίθεση σε υποκατάστημα της Citibank στη Νέα Ιωνία & στις 12/5 του 2009, χτυπά με βόμβα υποκατάστημα της Eurobank στην Αργυρούπολη.
Ο Επαναστατικός Αγώνας συνεχίζοντας τη στοχευμένη ένοπλη προπαγάνδα του, μέσα από τις προκηρύξεις του διακήρυττε ότι η καπιταλιστική κερδοφορία και η ασυγκράτητη χρηματοπιστωτική επέκταση θα είναι το προοίμιο μιας ακόμα καταστροφικότερης οικονομικής κρίσης –και αργά ή γρήγορα– θα οδηγούσε το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα σε αδιέξοδο. Σε αυτή τη συνθήκη προέτρεπε τη κοινωνική βάση, τους εκμεταλλευόμενους, ότι η συγκυρία είναι τέτοια που ανοίγεται μια μοναδική ευκαιρία στην εποχή μας για την προώθηση ενός επαναστατικού σχεδίου ανατροπής και προετοίμασε προς αυτή την κατεύθυνση ένα σύνολο επιθέσεων σε νευραλγικούς τομείς για την λειτουργία και αναπαραγωγή του συστήματος. Στις 2 Σεπτεμβρίου ’09 ο Ε.Α. πραγματοποιεί βομβιστική επίθεση στο Χρηματιστήριο Αθηνών. Στην προκήρυξη ανάληψης ευθύνης για την επίθεση αυτή, προειδοποιεί ότι η Ελλάδα θα πληγεί από μεγάλης έντασης και διάρκειας οικονομική κρίση και ότι η χώρα θα υπαχθεί σε καθεστώς δανειακών συμβάσεων και ότι το ΠΑΣΟΚ, που λίγο καιρό αργότερα θα κέρδιζε τις εκλογές, θα εξαπέλυε έναν σφοδρό κοινωνικό/ταξικό πόλεμο ενάντια στην κοινωνική βάση. Είναι αξιοπρόσεκτο πως ήδη από το 2009 σκιαγραφούσε ότι στην Ελλάδα θα επιβληθούν οι πιο βίαιοι όροι υποτέλειας που θα γνώριζε ποτέ μια χώρα σε καιρό ειρήνης και ότι απ’ αυτές τις πολιτικές θα πληγεί η κοινωνική πλειοψηφία. Η οργάνωση μίλησε για τις μεγάλες κοινωνικές αναταραχές που θα εκδηλωθούν στην Ελλάδα και ότι η κρίση αυτή είναι μια ιστορική ευκαιρία για την ανάπτυξη ενός επαναστατικού κινήματος, ευκαιρία που στον βαθμό που θα αξιοποιηθεί θα μπορούσε ακόμα και να μεταβάλλει την ιστορική εξέλιξη στην κατεύθυνση οικοδόμησης της επαναστατικής προοπτικής.
Είναι πολιτική παρακαταθήκη για τον αναρχικό χώρο ότι ο Ε.Α. ανέλυσε εύστοχα και σε βάθος την πολιτική και οικονομική συγκυρία και μας έδωσε χρήσιμα ‘‘εργαλεία’’ για τους δρόμους κίνησης του κεφαλαίου και εν γένει της καπιταλιστικής λειτουργίας.
Ο Επαναστατικός Αγώνας καθώς προετοίμαζε την επόμενη ενέργεια του, δέχεται στις 10 Μαρτίου του 2010 το πρώτο και το πιο σοβαρό κατασταλτικό χτύπημα στην ιστορία του, με τη δολοφονία του συντρόφου Λάμπρου Φούντα μέλος του Επαναστατικού Αγώνα που έπεσε νεκρός σε ένοπλη συμπλοκή με μπάτσους στη Δάφνη, σε προπαρασκευαστική ενέργεια της οργάνωσης. Ένα μήνα μετά, στις 10 Απριλίου, και ένα μήνα πριν από την επιβολή του α΄ μνημονίου τον Μάιο του 2010, συλλαμβάνονται οι σύντροφοι και στις 29/4 στο κείμενό τους με τίτλο «Πολιτική Επιστολή προς την Κοινωνία» αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη ως οργάνωση αλλά και ως αγωνιστές. Άξιον αναφοράς είναι το γεγονός ότι η συντρόφισσα Π. Ρούπα όταν συνελήφθη και ανέλαβε την ευθύνη της συμμετοχής της στον Ε.Α. ήταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και λίγο καιρό αργότερα γέννησε στη φυλακή το γιο τους, Βίκτορα-Λάμπρο.
Τον Οκτώβρη του 2011 αποφυλακίζονται με την παρέλευση του 18μηνου και εν τω μεταξύ συμμετέχουν ανελλιπώς στη 1η δίκη της οργάνωσης μέχρι τον Ιούνιο του 2012 όταν οι σύντροφοι Ν. Μαζιώτης & Π. Ρούπα σπάζουν τους περιοριστικούς όρους που τους είχαν επιβληθεί και περνούν στην παρανομία συνεχίζοντας τον αγώνα τους. Οι φυγόδικοι σύντροφοι καταδικάζονται σε 50ετή κάθειρξη τον Απρίλη του 2013. Τον Γενάρη του 2014 το κράτος τους επικήρυξε με 1 εκ. ευρώ τον καθένα.
Στις 14 Απριλίου του 2014 ο Ε.Α. πραγματοποιεί μεγάλης ισχύος βομβιστική επίθεση στη καρδιά της Αθήνας, στην οδό Αμερικής 4, στο Σύνταγμα, στο κτίριο όπου στεγάζονται δύο από τους τρεις θεσμούς της τρόικα: Στη Διεύθυνση Εποπτείας της ΤτΕ-παράρτημα της ΕΚΤ-και το γραφείο του μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Η επίθεση αναλήφθηκε ως ‘‘Κομάντο Λάμπρος Φούντας’’ και αφιερώθηκε στο σύντροφο Λάμπρο Φούντα. Στην προκήρυξη ανάληψης ευθύνης που ακολούθησε, η οργάνωση δημοσιεύει μια πλατφόρμα θέσεων και προτάσεων, ένα πολιτικό πρόγραμμα για μια νέα ακρατική/αταξική κοινωνική οργάνωση και προτρέπει τον α/α χώρο ώστε ν’ ανοίξει ένας σοβαρός πολιτικός διάλογος για τη δημιουργία επαναστατικού κινήματος.
Στις 16 Ιουλίου του 2014, ο Ν. Μαζιώτης συλλαμβάνεται τραυματισμένος σε ένοπλη συμπλοκή με αστυνομικούς στο Μοναστηράκι. Από τις φυλακές Διαβατών που είχε αρχικά μεταχθεί, αναλαμβάνει την ευθύνη για την ενέργεια αυτή. Στις 30 Δεκεμβρίου 2014 μετάγεται και ‘‘εγκαινιάζει’’ ως ο πρώτος πολιτικός κρατούμενος τις φυλακές τύπου Γ’ στο Δομοκό ενώ στη συνέχεια ακολούθησαν οι μεταγωγές κι άλλων πολιτικών και κοινωνικών/ποινικών κρατουμένων.
Στις 22/2/16 η συντρόφισσα Π. Ρούπα πραγματοποιεί μια παράτολμη για την ίδια τη ζωή και την ελευθερία της ενέργεια, μια παραδειγματική πολιτική πράξη αλληλεγγύης αλλά και για τη συνέχιση της δράσης του Ε.Α.: Την απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο για την απελευθέρωση του Ν. Μαζιώτη και άλλων κρατουμένων από το Κορυδαλλό.
Στις 5 Γενάρη του 2017, ο Επαναστατικός Αγώνας δέχεται το 3ο πολύ σοβαρό κατασταλτικό χτύπημα στην ιστορία του καθώς συλλαμβάνουν την συν/ισσα Π. Ρούπα και αιχμαλωτίζουν το παιδί των συντρόφων, το περνούν από ανάκριση & σήμανση και το κλείνουν στο Ψυχιατρικό τμήμα του νοσοκομείου Παίδων, φρουρούμενο από μπάτσους. Οι σύντροφοι κάνουν απεργία πείνας και δίψας και έτσι αναγκάζονται οι κρατικοί μηχανισμοί να δημοσιοποιήσουν το πού βρίσκεται ο 6,5 χρόνων Βίκτορας-Λάμπρος ενώ από την πρώτη στιγμή, .με εισαγγελική εντολή αφαιρούν από τους 2 συντρόφους τη γονική μέριμνα και την επιμέλεια του παιδιού τους.
2014 -2017 – Μια σύντομη αναφορά στις δίκες για τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα
Στις 16/10/2015 αρχίζει η 2η δίκη εναντίον των συντρόφων για την επίθεση στη Ττε-ΕκΤ-ΔΝΤ και για τη συμπλοκή του Ν. Μαζιώτη με τους μπάτσους στο Μοναστηράκι καθώς και για 2 απαλλοτριώσεις τραπεζών και στις 3/3/16 ο σύντροφος Νίκος καταδικάζεται σε ισόβια και 129 χρόνια κάθειρξη. Η Π. Ρούπα καταδικάστηκε ερήμην σε 11 χρόνια κάθειρξης μόνο για πλημμελήματα. Μετά την σύλληψη της συντρόφισσας ακολουθούν πολύμηνες δίκες στο τρομοδικείο του Κορυδαλλού. Τον Οκτώβρη του 2017 αρχίζει το 2ο εφετείο του Ε.Α για την ΤτΕ και στις 10/5/2019 ο Ν. Μαζιώτης ‘‘σπάει’’ την ισόβια κάθειρξη και η ποινή του κατά συγχώνευση πέφτει στα 15 χρόνια. Στις 25 Μαΐου 2018 άρχισε και η 4η δίκη του Ε.Α. για υποθέσεις ληστειών που σύμφωνα με το κατηγορητήριο αποδίδονται στην οργάνωση και κατηγορείται ο σύντροφος Νίκος ενώ απαλλάσσεται στις 28/4/2020 από τις κατηγορίες. Τον Ιούλιο του 2018 δικάζεται η Π. Ρούπα για την επίθεση του οργάνωσης στην ΤτΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ σε ισόβια κάθειρξη και 25 χρόνια πρωτόδικα. Στο Εφετείο για την ίδια υπόθεση που ολοκληρώνεται τον Απρίλιο του 2021, η Π. Ρούπα σπάει τα ισόβια και τα 25 χρόνια που της είχαν επιβληθεί πρωτόδικα και η ποινή της μειώνεται στα 6 χρόνια και 2 μήνες. Εν τω μεταξύ έχει τελειώνει και η 5η δίκη του Ε.Α. για την απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο και δύο απαλλοτριώσεις τραπεζών για τις οποίες είχε αναλάβει ευθύνη η Π. Ρούπα, και οι σύντροφοι πρωτόδικα καταδικάζονται η μεν Πόλα Ρούπα σε ποινή 120 χρόνων, ο δε Ν. Μαζιώτης σε 37 χρόνια κάθειρξη. Στο εφετείο για την ίδια υπόθεση που ολοκληρώνεται στις 13/07/2021 η συν. Πόλα καταδικάζεται κατά συγχώνευση σε 29,5 χρόνια, ο δε συν. Ν. Μαζιώτης σε 6 χρόνια κατά συγχώνευση. Ακολουθούν και άλλες μικρότερες δίκες για υποθέσεις ξένες με τη δράση του Ε.Α. και τους αγωνιστές, από τις οποίες απαλλάσσονται.
Στη συνέχεια οι σύντροφοι θα μας μιλήσουν τόσο για τις πολύχρονες δίκες τους και για το πώς υπερασπίστηκαν πολιτικά τις ενέργειές τους όσο και για την πολιτική σημασία των δικών του Επαναστατικού Αγώνα και την προοπτική του αγώνα σήμερα. .
Μια μικρή αναφορά στην απόρριψη της χορήγησης άδειας στο σύντροφο Ν. Μαζιώτη
για 3η συνεχόμενη φορά
Επισημαίνουμε ότι τα δύο προηγούμενα αιτήματα του συν. Μαζιώτη για χορήγηση άδειας απορρίπτονται από το συμβούλιο της φυλακής για πολιτικούς λόγους παρά το γεγονός ότι επικαλούνται προσχηματικές αιτιολογίες. Την τελευταία φορά απροκάλυπτα απορρίπτουν το αίτημά του για πολιτικούς και φρονηματικούς λόγους ζητώντας του στην ουσία να αποκηρύξει τη δράση του, να απολέσει την πολιτική του ταυτότητα, να σταματήσει τις δημόσιες παρεμβάσεις του.
Ο σύντροφος Ν. Μαζιώτης το Γενάρη του 2022 συμπληρώνει το ανώτατο όριο για την αναστολή της ποινής του και δικαιούται να αποφυλακιστεί. Το βέβαιο είναι ότι η χορήγηση άδειας είναι εκείνο το αναγκαίο/απαραίτητο στάδιο σύμφωνα με τους νόμους τους και ότι αν δεν λάβει άδεια, θα είναι πλέον πολύ δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο να αποφυλακιστεί. Η Αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη και θωρούμε ότι εμείς που βρισκόμαστε εκτός των τειχών πρέπει να πράξουμε τα ‘‘δέοντα’’.
Οι σύντροφοι στη πολύχρονη φυλάκισή τους είναι ενεργοί πολιτικοί κρατούμενοι, συμμετέχουν στους αγώνες μέσα στη φυλακή, και με την έμπρακτη αλληλεγγύη τους με απεργίες πείνας και παρεμβάσεις τους, συμπαραστέκονται σε άλλους αγωνιζόμενους πολιτικούς κρατούμενους που βρίσκονται σε φυλακές εντός και εκτός της χώρας. Παράγουν πολιτικό και θεωρητικό έργο με εκδόσεις βιβλίων και κείμενα, συμμετέχουν και δημιουργούν πολιτικές εκδηλώσεις, κ.ο.κ.
Κλείνοντας, θεωρούμε ότι ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μια οργάνωση που όχι μόνο στάθηκε επάξια στο ύψος των καιρών, όχι μόνο αποκρυστάλλωσε τα δεδομένα της εποχής και τις δυνατότητες που ανοίγονται, αλλά σκιαγράφησε και το μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας την οποία επιδιώκουμε, πιστός στα προτάγματα, τις αξίες και τα ιδεώδη της αναρχίας. Μας προτείνει το πώς οφείλουμε να οργανωθούμε, το πώς μέσα από τις κρίσεις του συστήματος και τις ρωγμές του μπορούμε να «πολεμήσουμε», το πώς με τη δράση μας μπορούμε να γίνουμε ο πυροκροτητής νέων ιστορικών εξελίξεων για την επαναστατική προοπτική, για την Κοινωνική Επανάσταση για μια συνομοσπονδιακή ακρατική-αταξική κοινωνική οργάνωση ισότητας και πολιτικής ελευθερίας. Γι’ αυτό και η πολιτική παρακαταθήκη της στρατηγικής, της ανάλυσης και της δράσης του Ε.Α ήταν και είναι πολύ σημαντική για τον αναρχικό χώρο.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ -ΕΣ