https://athens.indymedia.org/post/1617404/
από @
06/03/2022 8:23 μμ.
Το βράδυ της περασμένης Τετάρτης (23/2) ο Jorge “Tambero” Zabalza απεβίωσε, μετά από μάχη αρκετών εβδομάδων στο νοσοκομείο. Στη μνήμη του μεταφράσαμε δύο επιστολές/άρθρα του, στα οποία απευθύνεται στους παλιούς του συντρόφους με τους οποίους πολέμησε τη δεκαετία του ’60 και του ’70 στο αντάρτικο και με τους οποίους ξαναέχτισε την πολιτική οργάνωση MLN μετά το τέλος της δικτατορίας. Πρόκειται για μια σκληρή κριτική για την απώλεια της επαναστατικής πρόθεσης και τη χρήση της θέσης τους ως πρώην αντάρτες για τη σταθεροποίηση ενός καταπιεστικού πολιτικού συστήματος.
Ο Zabalza δραστηριοποιήθηκε στο φοιτητικό κίνημα τη δεκαετία του ’60 ως μέλος της πανεπιστημιακής φοιτητικής ομοσπονδίας. Το 1967 ταξίδεψε στην Κούβα για στρατιωτική εκπαίδευση, με στόχο να ενταχθεί στο αντάρτικο του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία.
Αντ’ αυτού, το 1968 επέστρεψε στην Ουρουγουάη και εντάχθηκε στο αντάρτικο πόλης “Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα”: Tupamaros” (MLN-T), το οποίο ήταν μία από τις ένοπλες οργανώσεις που πολέμησαν κατά των στρατιωτικών εξεγέρσεων και της κρατικής καταστολής που αργότερα, το 1973, κατέληξε στην τελευταία στρατιωτική δικτατορία που έζησε η Ουρουγουάη.
Ο Zabalza συνελήφθη για πρώτη φορά το 1969, το 1971 συμμετείχε στη μυθική απόδραση από τη φυλακή “Punta Carretas” στην οποία συμμετείχαν 111 συγκρατούμενοι του. Συνελήφθη ξανά το 1972. Το 1973 έγινε μέλος των κρατουμένων που είναι γνωστοί ως “9 όμηροι”. Εννέα κρατούμενοι, όλοι τους κύριοι ηγέτες του MLN-T, οι οποίοι μεταφέρθηκαν από τη φυλακή “Libertad” [ελευθερία] σε στρατιωτικές μονάδες στο εσωτερικό της χώρας, όπου παρέμειναν μέχρι το 1984, σε καθεστώς απομόνωσης, βασανιστηρίων και στέρησης μέχρι και από το φως του ήλιου.
Μετά τη δικτατορία παρέμεινε οργανωμένος ως μέλος του MLN και συμμετείχε στην ίδρυση του MPP, ενός εκλογικού κόμματος που το MLN ίδρυσε μαζί με άλλα πολιτικά κινήματα. Με το ψηφοδέλτιό τους, εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στο δήμο του Μοντεβιδέο. Εκείνη την εποχή ήταν υπεύθυνος για την απόδοση τιμών σε ξένους επισκέπτες ως εκπρόσωπος της πόλης. Έγινε διάσημος επειδή χρησιμοποιούσε αυτή την ευκαιρία για να τους επικρίνει. Όταν παρέδωσε το κλειδί της πόλης στον πρώην Γάλλο πρόεδρο Ζακ Σιράκ, τον κατηγόρησε για τις γαλλικές πυρινές δομικές της εποχής.
Αποχώρησε από το MLN το 1995 λόγω πολιτικών διαφορών, αλλά παρέμεινε στο αξίωμα του MPP μέχρι το 2000, στη συνέχεια εγκατέλειψε την εκλογική πολιτική, εργάστηκε ως κρεοπώλης και συνέχισε το πολιτικό του έργο ανεξάρτητα.
Το 2021 καταδικάστηκε για διατάραξη της δημόσιας τάξης μεταξύ άλλων έξι, μετά τη διαμαρτυρία του το 2013 για την απομάκρυνση της δικαστού Μαριάνα Μότα, η οποία ήταν υπεύθυνη για περισσότερες από 50 υποθέσεις εναντίον στρατιωτικών για βασανιστήρια, παραβιάσεις και δολοφονίες κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.
Παρά τις πολιτικές διαφορές που μπορεί να έχουμε, αναγνωρίζουμε την επιμονή του για μια επαναστατική αλλαγή και για τον συνεπή αγώνα του για τη Μνήμη, την Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη [Memoria, Verdad y Justicia].
Επιστολή 1.
ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Επιστολή του Jorge Zabalza προς τον E. Fernández Huidobro 2011
Στις 10 Οκτωβρίου 1972 μας ανάγκασαν να προσγειωθούμε στη φυλακή Libertad. La Gata García, el Gallego Germán, Rodebel el Marino, el Chacal Machado, Colacho, el Manso Duter, “Raulito” Fagúndez, el Tito Gregori, Cavillón… ήμασταν ένα μάτσο καλεσμένοι στα εγκαίνια του μακιαβελικής γέννησης μιας κόλασης, τα απομεινάρια των πατριωτών από τα βόρεια βουνά.
Ήταν μια αναγκαστική προσγείωση, κυριολεκτικά, επειδή οι milicos [λέξη για τους στρατιωτικούς] “ξέχασαν” να τοποθετήσουν τη σκάλα για να κατέβουμε από το αεροπλάνο- με χειροπέδες και τα χέρια πίσω από την πλάτη, μας πέταξαν σαν σακιά πατάτες και εκμεταλλευόμενοι την αναπήδηση στο έδαφος μας “πέταξαν” στην καρότσα του φορτηγού, όπου μείναμε ξεκρέμαστοι, χωρίς να μπορούμε να βρούμε μέρος να κρατηθούμε. Ένα “μικρό τέρας”, ένας υπολοχαγός του πεζικού, νομίζω ότι ήταν από την Κολωνία [πόλη της Ουρουγουάης], ανέβηκε στο κιγκλίδωμα και όρθιος σαν τον Μπερτ Λάνκαστερ στο “Περλ Χάρμπορ”, υψώνοντας τον Τόμσον στον ουρανό, φώναξε: “Κάθε απόπειρα απόδρασης θα κατασταλεί αυστηρά”. Φανταστείτε… τι εποχή για να σκεφτόμαστε αποδράσεις βρισκόμασταν! Το επόμενο πρωί μας πήγαν για μισάωρο περίπατο κάτω από τις κολόνες της φυλακής Libertad [Φυλακή Ελευθερίας] . Για κάθε ενδεχόμενο, αν μας ανέκριναν ξανά, έσπευσα με τον συναγερμό: “Ο Amodio τα ξερνάει όλα”. Ήξεραν ήδη για τον Τίνο, γιατί στην Paysandú περάσαμε όλοι από ανακρίσεις όπου οι καταγγελίες του ήταν αποδεικτικά στοιχεία… αλλά, καθώς ο Amodio δεν είχε καμία σχέση με την “εσωτερική στήλη” [οι Tupamaros οργανώνονταν στις λεγόμενες στήλες, οι οποίες ήταν οι ομάδες εργασίας που ανέθεταν διαφορετικό καθήκον στην καθεμία], εκτός από τη δική μου, καμία από τις σάρκες των συντρόφων δεν είχε υποστεί την προδοσία, κανείς δεν με πίστεψε! Δεν πίστευαν ότι ένας ιδρυτής του κινήματος των Tupamaro, μια από τις “ιερές αγελάδες”, πρόδιδε. Το συναίσθημα και η ψευδαίσθηση ότι όλοι οι “παλιοί” ήταν σαν τον Τσε υπερίσχυαν των λόγων, όσο τεκμηριωμένοι κι αν ήταν. Επιπλέον, αν η προδοσία ήταν αληθινή, το έδαφος θα συνταρασόταν τόσο τρομερά που θα χανόταν κάθε πίστη…. πώς θα επιβιώναμε από την τρομερή αιχμαλωσία που μας περίμενε;
Γεγονότα και συνείδηση
Τριάντα τρία χρόνια αργότερα, το 2005, μια άλλη από αυτές τις “ιερές αγελάδες” ήταν ο βουλευτής που υποστήριξε και προώθησε τη συμμετοχή του στρατού της Ουρουγουάης στην επιχείρηση UNITAS. Για την πολυεθνική επέμβαση στην Αϊτή, είχε υποστηρίξει ότι “η αποστολή στρατευμάτων στην Αϊτή είναι καθαρός αντιιμπεριαλισμός”. Η ιστορία του ως επαναστάτη αντάρτη ήταν αναμφίβολα σε αντίθεση με το ρόλο που ανέλαβε ως υπερασπιστής της “ένοπλης πτέρυγας της ολιγαρχίας”. Εξοργισμένοι, άλλοι επιζώντες αντέδρασαν και υπέγραψαν μια “επιστολή προς τον γερουσιαστή Fernandez Huidobro (Ñato)” όπου απορρίψαμε τη στάση του: “οι Tupamaros δεν επέζησαν γι’ αυτό”.
Ήταν η πρώτη χρονιά της προοδευτικής εποχής [οι κυβερνήσεις του “ρόζ κύματος” ήταν γνωστές στη Λατινική Αμερική ως “προοδευτικές κυβερνήσεις”, γι’ αυτό και η αναφορά στην προοδευτική εποχή ως το πότε ήρθε στην εξουσία η πρώτη αριστερή κυβέρνηση] , η διάθεση ήταν να πιστέψει κανείς τυφλά στους ανθρώπους που οι λαοί frenteamplista [Frente amplio είναι το όνομα του κυβερνώντος αριστερού κόμματος. Είναι μια συνένωση διαφορετικών ρευμάτων, από φιλελεύθερους και εκσυγχρονιστές, έως δεξιές φράξιες που είχαν εκδιωχθεί από τα κόμματά τους ως ριζοσπαστικές] είχαν ανυψωθεί σε κυβερνητικές θέσεις, δεν υπήρχε περιβάλλον για κριτική σκέψη. Πολύ αργότερα άρχισε να γίνεται αντιληπτό ότι η στάση του γερουσιαστή ήταν μέρος μιας μακράς ιστορίας συνομιλιών διαφόρων τύπων με στρατιωτικούς διαφορετικών ειδών…… Με ποιον στόχο θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει; Οι πιο καλόπιστοι πίστευαν ότι ο Húidobro έκρυβε κάποιου είδους επαναστατική στρατηγική. Οι άλλοι υποπτεύονταν, από την άλλη πλευρά, ότι επρόκειτο απλώς για έναν καιροσκοπικό ελιγμό, ποντάροντας στην προσχώρηση στο πολιτικό κόμμα που ελέγχει τα όπλα, το μόνο του οποίου η εξουσία είναι ανεξάρτητη από τα εκλογικά σκαμπανεβάσματα. Έχοντας ξεμείνει για άλλη μια φορά από πολιτική στρατηγική, ο Húidobro προσπαθούσε να επηρεάσει έναν τομέα του κρατικού στρατού, εντασσόμενος έτσι, τελικά, σε μια ξένη στρατηγική.
Το 2010, πολύ νερό έχει ήδη βρέξει τις γέφυρες, ο γερουσιαστής είπε και έκανε πολύ χοντρά πράγματα- αυτές τις μέρες κατάφερε να γεμίσει το ποτήρι όταν κατηγόρησε τους συγγενείς των εξαφανισμένων ότι έχουν οικονομικά κίνητρα για τον αγώνα τους. Άλλη μια βολή στον αέρα από τον Húidobro με την πρόφαση να καλύψει τις δεσμεύσεις του με την ατιμωρησία των κρατικών τρομοκρατών, είτε πρόκειται για τους δεινόσαυρους της δεκαετίας του ’70 είτε για τους πρόσφατα εκκολαπτόμενους απογόνους τους, όπως αυτοί που είναι φυλακισμένοι στη Χιλή για τη δολοφονία του Berríos[2]. Αφορμή για μερικούς συντρόφους να αναβιώσουν το 2010 την επιστολή του 2005. Κάποιοι από τους υπογράφοντες κάλεσαν να επικυρώσουν την υπογραφή τους- άλλοι, που δεν το γνώριζαν, ήθελαν να την υπογράψουν τώρα- κανείς τους δεν βρήκε τις αντιλήψεις τους εκτός πραγματικότητας. Πολλοί άνθρωποι, για τους οποίους είχε περάσει απαρατήρητη το 2005, πίστεψαν ότι αποτελούσε απάντηση στην τρέχουσα κατάσταση και μοιράστηκαν το κριτικό της περιεχόμενο. Τα γεγονότα που συνέβησαν σε αυτή την πενταετία, αλλοίωναν το φωτοστέφανο της ατιμωρησίας που απολάμβανε ο διπλός λόγος και η υποκρισία του γερουσιαστή, ακόμη και εκείνοι που είχαν περισσότερη πίστη στο λόγο και τους σκοπούς του, παρατάσσονται τώρα για να χτυπήσουν αυτόν τον Fernandez Huidobro, ο οποίος θέλει να αποτρέψει με κάθε τρόπο να αλλάξει ο που δίνει αμνηστία στους στρατιωτικούς. Τέτοια είναι τα φαινόμενα της συνείδησης.
Bertold Brecht
Τα επεισόδια που δημιούργησε ο γερουσιαστής θα πρέπει να μας χρησιμεύσουν ως μάθημα. Η πραγματικότητα πρέπει να γίνεται αντιληπτή σε όλη της την ωμότητα, γυμνή από ευχές του τύπου “ελπίζουμε ότι όλα θα πάνε καλά”, όπως έλεγε η γιαγιά μου όταν συνέβαιναν δυστυχίες.
Αν η υπόθεση της “διαφθοράς στο Πολεμικό Ναυτικό” ξεκίνησε με πολύ λεπτομερείς ανώνυμες καταγγελίες που έγιναν στη Δικαιοσύνη και όχι στο Υπουργείο; Ποια ήταν η πολιτική πρόθεση των καταγγέλλοντων; στόχευε περισσότερο στις εσωτερικές υποθέσεις του Στρατιωτικού Κράτους παρά στην κοινή γνώμη; ήταν μια “επιχείρηση πληροφοριών”;
Αν ο Dalmao [3] διατηρείται στη θέση του ως αρχηγός της IV Μεραρχίας (την ίδια θέση που απολάμβανε ο Goyo Alvarez [4]) και, την ίδια στιγμή, ο Rodales, αρχιστράτηγος του στρατού, συγχωρείται για το “ολίσθημα” της γνώμης του, υπερασπιζόμενος την ατιμωρησία, των τριών αξιωματικών που φυλακίστηκαν στη Χιλή και του ίδιου του Dalmao… ποιος είναι επικεφαλής στον κρατικό στρατό; ποιος είναι επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων; Υπήρχαν εν ενεργεία στρατηγοί που εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον Rodales; δεν είναι καν κατηγορούμενοι; Για πολύ λιγότερα ο Tabaré Vázquez απέλυσε έναν αρχηγό. Όπως όλοι γνωρίζουν, ο προϋπολογισμός είναι η πολιτική αντίληψη των κυβερνώντων που μεταφράζεται σε σκληρούς αριθμούς, αν ο στρατός και η αστυνομία είναι οι πιο προνομιούχοι για την πενταετία 2010-2015, τότε ποιο είναι το σχέδιο που κρύβεται στους αριθμούς; Μήπως θα ήταν απαραίτητο να δοθούν όπλα στους εκπαιδευτικούς και τους δημόσιους υπαλλήλους ώστε να ακουστούν και δικές τους διεκδικήσεις;
Η Νότια Διοίκηση του αμερικανικού στρατού έχει βάλει στο στόχαστρο τη Santa Catalina [γειτονιά του Μοντεβιδέο, όπου ζούσε ο Zabalza και όπου εκδηλώθηκε μεγάλη υποστήριξη προς το MLN και αργότερα προς το MPP]. Πριν από μερικά χρόνια δώρισε μια πλήρη πολυκλινική και τώρα ανακοίνωσε τη δωρεά ενός αθλητικού συγκροτήματος για νέους με κόστος 450.000 δολάρια ΗΠΑ. Και τα δύο έργα φαίνεται να συνδέονται στενά με τις πρωτοβουλίες του Luis Rosadilla, σημερινού υπουργού Άμυνας.
Μήπως αυτές οι πράξεις φιλανθρωπίας, παθιασμένης ανθρώπινης αλληλεγγύης των γενοκτόνων ανδρών που διοικούν το Πεντάγωνο, έχουν κάποια σχέση με την εγκατάσταση στη Santa Catalina μιας βάσης-σχολής για την εκπαίδευση των λατινοαμερικάνικων στρατευμάτων που συμμετέχουν στις “ειρηνευτικές αποστολές”; Μήπως έχουν σχέση με τη στρατηγική του Πενταγώνου να ελέγξει τον Αμαζόνιο και να θέσει μια πολιορκία θανάτου γύρω από την Κούβα και τη Βενεζουέλα; Η Δημοκρατία της Κούβας έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας στον κόσμο, αλλά το Υπουργείο Εσωτερικών πήγε στο κράτος του Ισραήλ για να μάθει μεθοδολογίες πρόληψης. Είναι απλή σύμπτωση ή πολιτική επιλογή διεθνούς ευθυγράμμισης, είναι επειδή προτιμώνται οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται στη Γάζα επειδή είναι πιο αποτελεσματικές, είναι επειδή οι ισραηλινές φυλακές είναι πολύ ανθρωπιστικές; Όλα αυτά τα ζητήματα είναι μια εθνική ντροπή, αυτό είναι. Η κρατική τρομοκρατία, η παλιά και η νέα, συγκεντρώνει τις τάξεις της, έχουν την εβδομαδιαία εφημερίδα τους, έχουν τις ραδιοφωνικές εκπομπές τους και την ιστοσελίδα τους, κάνουν ακόμα και πορείες και “escraches” [πολιτικές δράσεις για να αποκαλύψουν τη σχέση των ανθρώπων σε συγκεκριμένες δομές ή καταστάσεις. Μέθοδος που χρησιμοποιούν οι αριστεροί και οι ελευθεριακοί], προσβάλλουν στο πρόσωπο του υπουργού που τους δέχεται ευγενικά. Δίνουν φτερά σε πουλιά που ξέρουν να πετούν πολύ καλά. Μην με ακούτε, είπε ο Μπέρτολντ Μπρεχτ.
Jorge Zabalza, Tupamaro.
[1] Amodio Perez: Συνιδρυτής των Tupamaros. Αργότερα έγινε γνωστό ότι συνεργάστηκε εκτενώς με τον στρατό και την αστυνομία. Έφυγε από την Ουρουγουάη λίγο πριν ηττηθεί το αντάρτικο των Tupamaros και επέστρεψε στη χώρα το 2015. Πολλοί άνθρωποι συνελήφθησαν και βασανίστηκαν εξαιτίας της προδοσίας του.
[2] Berríos: Χιλιανό μέλος της στρατιωτικής αστυνομίας DINA. Πέταξε στην Ουρουγουάη το 1991 για να αποφύγει να δικαστεί για τη συμμετοχή του στο πραξικόπημα του Πινοσέτ. Οι μυστικές υπηρεσίες της Ουρουγουάης τον έκρυψαν, αλλά αργότερα τον σκότωσαν και εξαφάνισαν το πτώμα του.
[3] Miguel Dalmao: Στρατιωτικός που δραστηριοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας μεταξύ 1973-1985. Ήταν ο πρώτος (από τους ελάχιστους μέχρι σήμερα) αξιωματικός που καταδικάστηκε ως μέλος της στρατιωτικής ειδικής δύναμης “S2”, η οποία ήταν η δύναμη πληροφοριών που ήταν αφιερωμένη στο πολιτικό έγκλημα. Καταδικάστηκε συγκεκριμένα για τη δολοφονία του κομμουνιστή αγωνιστή Nibia Sabalsagaray, σε 28 χρόνια φυλάκισης. Η καταδίκη του ανακλήθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο.
[4] Goyo Alvarez: Στρατηγός υπεύθυνος για το πραξικόπημα του 1973. Είχε τον υψηλότερο βαθμό κατά τη διάρκεια της δικτατορίας από το 1973-1985. Ήταν ένας από τους πρωτεργάτες της εκτεταμένης εφαρμογής των βασανιστηρίων, των βίαιων εξαφανίσεων και της πολιτικής ατιμωρησίας απέναντι στις κρατικές τρομοκρατικές ενέργειες που καθιερώθηκε ως προϋπόθεση για τη μετάβαση στη δημοκρατία το 1985 και που βασιλεύει μέχρι σήμερα.
[5] Tabaré Vázquez: Μέλος του σοσιαλιστικού κόμματος, το οποίο συμμετείχε επίσης στον συνασπισμό Frente Amplio (FA). Έγινε ο πρώτος πρόεδρος της λεγόμενης προοδευτικής εποχής, ο πρώτος πρόεδρος αριστερού κόμματος στην Ουρουγουάη.
Επιστολή 2.
ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΠΙΒΙΩΝΟΥΜΕ ÑΑΤΟ[1] ;
Επιστολή του Jorge Zabalza προς τον E. Fernández Huidobro 2005
Ο Τσε Γκεβάρα συνήθιζε να λέει ότι σε μια επανάσταση, όταν είναι αληθινή, είτε θριαμβεύεις είτε πεθαίνεις. Και όμως η επανάσταση των Tupamaros ήταν αληθινή! Δώσαμε τις ζωες μας! Αλλά ούτε νικήσαμε, ούτε πεθάναμε, επιβιώσαμε και αυτό, σε ορισμένες περιπτώσεις, ήταν θλιβερό, γιατί θα μπορούσε να είχε μείνει ως μια αξιαγάπητη ανάμνηση και από την άλλη πλευρά, συνεχίζοντας να ζεις, υπάρχει πάντα χρόνος να κάνεις ένα μεγάλο λάθος.
Υπάρχουν παλιοί tupas, ανάμεσά τους κι εσύ, που δεν κάνουν πια την πολιτική του tupamaro, δηλαδή πολιτική με εξεγερσιακό ορίζοντα, όπως αυτός που φωτίστηκε από τους ήλιους της δεκαετίας του ’60, αλλά και από τα ανοιξιάτικα φεγγάρια στο τέλος της δικτατορίας. Παράνομα ή νόμιμα, με όπλα ή χωρίς, στη δεκαετία του ’70 ή στη δεκαετία του ’90, όλοι μαζί κάναμε σοβαρή πολιτική, πολιτική για να μεταμορφωθούμε σε γυναίκες και άντρες με επαναστατικές αξίες και ιδέες, για να μεταμορφώσουμε τη σημερινή κοινωνία σε μια άλλη, χωρίς τάξεις και χωρίς κράτος.
Στη συνέχεια, έχοντας χάσει τον επαναστατικό ορίζοντα, γίνατε “πολιτικοί χειριστές”. Κάνετε πολιτική χωρίς μετασχηματιστικό ορίζοντα, πολιτική για να ευημερήσετε μέσα στο σύστημα. Αποδέχεστε ως αναπόφευκτη – “είναι αυτό που είναι, φίλε” – την ταξική κυριαρχία και την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Αποδέχεστε ντροπιαστικά την εξάρτηση από την αυτοκρατορία σε οικονομικά και στρατιωτικά ζητήματα. Μόλις χθες το βράδυ ψήφισαν υπέρ της επιχείρησης UNITAS και της ενίσχυσης των στρατευμάτων στην Αϊτή! Θα ψηφίσουν τώρα τη διμερή επενδυτική συνθήκη;
Γιατί επιβιώνουμε, λοιπόν; Για να κάνουμε εικονική πολιτική στην τηλεόραση; Πολιτική στα μέσα ενημέρωσης που δεν αγγίζει καν τη δομή της οικονομικής εξουσίας. Είναι η πολιτική του “όπως σου λέω το ένα, σου λέω και το άλλο”. Καθώς διαβεβαιώνω κατά 99,99% ότι είναι αλήθεια ότι τα λείψανα της María Claudia βρίσκονται στο 14ο τάγμα, λίγες μέρες αργότερα επιβεβαιώνω ότι οι αναφορές αυτές, στην αλήθεια των οποίων πόνταρα, δεν είναι οι οριστικές και στρέφομαι, οργισμένος, εναντίον των πληροφοριοδοτών, τους οποίους θα έπρεπε να είχα υποθέσει ότι είναι ψεύτες.
Είπαν ψέματα όταν αρνήθηκαν ότι υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι και εξαφανισμένοι άνθρωποι στην Ουρουγουάη. Είπαν ψέματα στη δολοφονία του χιλιανού Berríos. Είπαν ψέματα και οι δολοφόνοι των Morroni και Facal παραμένουν ατιμώρητοι. Είπαν ψέματα στην Επιτροπή Ειρήνης. Και όσο συνεχίζουν να βρίσκουν αφελείς ανόητους… γιατί να σταματήσουν να λένε ψέματα τώρα;
Εικονική και μιντιακή πολιτική όπου οι παλιοί επαναστάτες Tupamaros εμφανίζονται ως εγγύηση των παλαιών θεσμών του συστήματος χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι, μη μπορώντας, όχι να εξαλείψει, αλλά τουλάχιστον να μειώσει το χάσμα της ανισότητας και της κοινωνικής αδικίας, αυτή η δημοκρατία εξαντλείται από μόνη της. Είναι απλώς ανενεργή.
Και εσείς δίνετε εγγύηση σε αυτό, σε μια στραβή δημοκρατία, χωρίς περιεχόμενο για τους μισθωτούς, η οποία είναι μόνο ένα μέσο για να εμβαθύνει την εξάρτηση από τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς.
Το ΔΝΤ και οι πιστωτές καθορίζουν την οικονομική πολιτική, τον εθνικό προϋπολογισμό και, εν ολίγοις, ακόμη και το σχέδιο της χώρας που υλοποιεί η προοδευτική κυβέρνηση. Το ίδιο μοντέλο που ένας ολόκληρος λαός απέρριψε στις 31 Οκτωβρίου 2004. Δεν είναι μόνο στο θέμα του νερού που αγνοούν τη θέληση του λαού. Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή;
Εθνική κυριαρχία; Μια επιτυχημένη Ουρουγουάη; Γιατί δεν είχαν αρκετή θέληση να προωθήσουν το σχέδιο της οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας; Τουλάχιστον κάτι παρόμοιο με αυτό της Βενεζουέλας. Σταματήστε να υπόσχεστε πράγματα που δεν πρόκειται να πραγματοποιήσετε και να κάνετε δημαγωγία στο χειρότερο στυλ της Ουρουγουάης του 20ου αιώνα. Κάνετε ακριβώς το ίδιο πράγμα που έκαναν εκείνοι οι αστοί πολιτικοί, αυτοί που προκάλεσαν την αγανάκτηση του Ραούλ Σέντικ και των αυθεντικών Τουπαμάρος.
Στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα αποτελέσματα γίνονται ολοένα και πιο ξεκάθαρα, το ίδιο και ο ρόλος σας στο παιχνίδι. Ο “El Pepe” [Mujica] αγκαλιάζεται με το κουμπί [κουμπί είναι η αργκό λέξη για να αναφερθεί σε αστυνομικούς/στρατιωτικούς] που τον πυροβόλησαν, και αυτό είναι σοβαρό, αλλά είναι ακόμα χειρότερο αυτό που κάνετε εσείς και ο Ratón Rosadilla όταν ανοίγετε την αγκαλιά σας σε κάθε ένστολο που περνάει από το δρόμο σας, αγκαλιάζεστε, σίγουρα, με κάποιους από τους δολοφόνους των συντρόφων.
Αντί να προχωρήσουν προς τη δικαιοσύνη, λαμβάνονται μέτρα για την εδραίωση της ατιμωρησίας. Ψηφίζονται προαγωγές, όπως του Dalmao, που δεν επιτρεπόταν στο παρελθόν, τις ημέρες της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Άνθρωποι όπως ο Rolán και ο Navas παραμένουν στις αστυνομικές διοικήσεις. Ο Moller, ένας εισαγγελέας προσηλωμένος στην ατιμωρησία, επιτρέπεται να σταματά ατιμώρητα τις έρευνες που βρίσκονται σε εξέλιξη. Πρέπει να αποπεμφθεί, όπως ο Bonelli από τη διοίκηση της πολεμικής αεροπορίας, ομολογημένα ένοχος ως συγκυβερνήτης στην πρώτη πτήση του Orletti[1] και ως ύποπτος ότι πιλόταρε κάποια άλλη πτήση θανάτου[2].
Ο νόμος περί αμνηστίας πρέπει να ακυρωθεί, ώστε η έρευνα να διεξαχθεί ανεξάρτητα, υπό τον έλεγχο των οργανώσεων που αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή, με τον τρόπο των γεγονότων, συναινούμε στην εγκατάσταση ενός νέου ψέματος, το οποίο “υπερκαλύπτει ή υποκρύπτει” το μικρό παιχνίδι του κουνουπιού που παρακολουθεί ο κόσμος στην τηλεόραση.
Όσο η έρευνα συνεχίζεται στο πλαίσιο του νόμου της ατιμωρησίας και με βάση τα ψέματα των δραστών, η ανακάλυψη της αλήθειας θα είναι ένα θαύμα. Η εμπιστοσύνη ότι οι ένοχοι θα συμβάλουν στη διαδικασία της έρευνας… δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν είτε μεγάλης αφέλειας είτε ασυγχώρητης κακίας. Δεν πρόκειται για θέμα συγχώρεσης, Ñato. Ποιος μπορεί να είναι τόσο απερίσκεπτος ώστε να διεκδικεί τη δύναμη να συγχωρήσει εξαναγκαστικές εξαφανίσεις, βιασμούς και βασανιστήρια;
Ούτε πρόκειται για την αποδέσμευση από κάθε ευθύνη και την εναπόθεση του βάρους του αγώνα για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη στις σαθρές πλάτες των συγγενών των εξαφανισθέντων. Χρειάζεται πολύ θράσος για να μεταβιβάσεις ένα τέτοιο έργο στους συγγενείς. Χρειάζεται θράσος και μια καρδιά που κερδίζεται από την ατιμωρησία[4]. Θα χρειαζόταν ένα θρασύ άτομο με σπασμένη θέληση λόγω φόβου. Θα ήταν η πιο ρεαλιστική και εύκολη διέξοδος να τα αφήσει όλα ως έχουν.
Είναι απλώς θέμα δικαιοσύνης. Και μόνο δικαιοσύνη. Κάθε μέρα, ψέμα με ψέμα, η ανάγκη για τιμωρία αυξάνεται. Φυσικά, άκυρη, ευνουχισμένη και κίτρινη, η Δικαιοσύνη διαχειρίζεται την ατιμωρησία των στρατιωτικών αντί να απονέμει δικαιοσύνη. Αλλά ξέρεις καλά, Ñato, ότι οι καταπιεσμένοι λαοί ούτε ξεχνούν ούτε συγχωρούν. Ότι η ιστορία διδάσκει πώς, βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα, θα υπάρξει δικαιοσύνη για όλους, με οποιονδήποτε τρόπο, γιατί δεν υπάρχει τελικό σημείο σε μια ταξική κοινωνία και η σελίδα που κάποιος θέλει να κλείσει, αργά ή γρήγορα, πάντα θα ξανανοίγει.
Συναινώντας στην ατιμωρησία… Πιστεύοντας ότι το ψέμα είναι φυσικό συστατικό της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, στη λογική της ύπαρξης δύο δικαστών, ο ένας για την πραιτοριανή φρουρά και ο άλλος για τους κοινούς θνητούς; Το να αφήνεις στα παιδιά και τα εγγόνια σου μια Ουρουγουάη άβατο των εγκληματιών είναι σαν να τους μεταβιβάζεις την ευθύνη να δώσουν τη μάχη που δεν δίνεις εσύ, και είναι, επιπλέον, μια κεφαλαιώδης δειλία που αρνείται την ηρωική ιστορία των συντρόφων. Είναι χειρότερο από την κατάρα της Malinche[5].
Εξάλλου, γνωρίζετε ότι ο προφανής στόχος που συντηρεί την ατιμωρησία είναι να διατηρηθεί η ένοπλη πτέρυγα σε θέση εκφοβισμού και αποτροπής. Συναινώντας σε αυτό, υπάρχουν παλιοί αντάρτες που συμβάλλουν στη δημιουργία αυτής της υποκειμενικότητας του φόβου που ανοίγει τις πόρτες στην επιτήρηση, στις νέες στρατιωτικές υπερβολές και στη δικτατορία.
Μην ξεχνάμε ότι, χθες όπως και σήμερα, το πολεμικό δόγμα του κρατικού στρατού δεν είναι η υπεράσπιση της εθνικής επικράτειας υπό τις διαταγές του προέδρου της Δημοκρατίας. Ο πραγματικός τους αρχιστράτηγος είναι το Πεντάγωνο, το οποίο τους χρησιμοποιεί για τη στρατηγική της παγκόσμιας κυριαρχίας, αναθέτοντάς τους στο Κονγκό και την Αϊτή[6] για να απελευθερώσουν τους “πεζοναύτες” που χρειάζονται στο Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Μην κάνετε κανένα λάθος. Για να μην επαναλάβουμε την ταινία του Σαλβαδόρ Αλιέντε που ζητούσε από τον Πινοσέτ υποστήριξη για να νικήσει το πραξικόπημα. Ο κρατικός στρατός εδώ, και παντού, συνεχίζει να είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας των ιδιοκτητών του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Είναι το ίδιο ξένοι προς τους μισθωτούς ανθρώπους όπως ήταν τη δεκαετία του 1970, όταν απήγαγαν παιδιά και εξαφάνισαν ανθρώπους.
Πώς έσπασες την παλιά αδελφότητα, Ñato!…. Να σκεφτείς ότι εκείνα τα χρόνια δεν ήσουν τόσο πραγματιστής όσο είσαι σήμερα, ότι ήξερες για τις επαναστατικές αντιλήψεις και στρατηγικές- ότι εσύ και οι άλλοι παλιοί μας καλέσατε να ανατρέψουμε τα δεδομένα, όχι σε αυτή την πολιτική αθλιότητα που πρωταγωνιστείτε σήμερα. Θυμάστε πώς γράψατε τα ιστορικά ντοκουμέντα του MLN, αυτά που φλέγονταν οι καρδιές και μας οδηγούσαν σε μεγάλες πράξεις; Θυμάσαι πότε έφτιαξες το Σχέδιο Κακάο; Και τον Σατανά; Πόσοι από εμάς ήμασταν έτοιμοι να δώσουμε τη ζωή μας για να διαφυλάξουμε τη δική σας και τις ζωές των υπολοίπων!
Αντιλαμβάνεστε πόσοι από αυτούς που κλήθηκαν πήραν όπλα και έδωσαν τη ζωή τους; Ξεχάσατε τον Carlitos Rodríguez Ducós, τον Percherón Clavijo, τον Hugo Candán και τον Caudillo Lerena και τους πεσόντες στο Pando; Πιστεύετε ότι έπαιξαν τη ζωή τους για να πάρει ο λαός της Ουρουγουάης τα ψίχουλα που απομένουν μετά την πληρωμή των υπηρεσιών του εξωτερικού χρέους;
Θα μπορέσουν να πείσουν τους πολιτικούς θεατές ότι αυτή η προοδευτική Ουρουγουάη έχει σχέση με την πατρίδα όλων ή κανενός των Τουπαμάρος. Αλλά όχι εμάς.
Οι παλιοί μάρτυρες των χρόνων των Tupamaros, όσοι από εμάς δεν χάσαμε τον εξεγερσιακό ορίζοντα, εξακολουθούμε να αισθανόμαστε την ευθύνη να συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα για μια επαναστατική εξουσία του λαού, για μια παραγωγή που θα διαχειρίζονται οι ελεύθερα συνδεδεμένοι παραγωγοί και για μια χώρα ανεξάρτητη από κάθε εξάρτηση. Κάποια μέρα, είμαι σίγουρος, σύντροφοι, θα υπάρξει μια πατρίδα για όλους ή για κανέναν!
Tambero
8 Οκτωβρίου 2005
Η επιστολή αυτή συνοπογράφεται από:
Jessie Macchi
Washington Rodríguez Belletti
Carlos Casares
Carmen Améndola
Marx Menéndez
Jorge Beca Tessa
Gravert Lezama
Pascual Quartiani
Gabriel Carvajales
Roberto Sasiaín
Julio Dewaily
Washington Muniz
Francisco Quito Martínez
Eliberto Perdomo
Cristina Carreras
Aníbal Varela
Analia Φεράρα
María Postiglioni
Cecilia Duffau
Freddy González
Fabio Luzardo
Néstor Luzardo
Luis Bettone
Norma Morroni
Rita Cultelli
Andrés Delgado Cultelli
Oscar Delgado
Sergio Estévez
Casimiro Alonso
Raúl “Pulpa” Rodríguez
Perlita Ferreira
Juan C Berrutti
Vasco Acheritogaray
Nelson Gadea
Alejandro “Tito” Barboza
Ana María Furtado
Jorge Aguilar
Hugo Leyton
Irma Leites
Juan C Hornos
Andrés Olivetti
Héber Mejías Collazo
Sandra Corio
Héctor Lacuesta
Omar Menoni
Alejandro Píriz
Ruben Hornos
Miguel Marzol
Wilfredo Fagúndez
Margarita Gómez
Ruben Aquino
Eduardo Matturro
[1] Ñato – ψευδώνυμο του Fernández Huidobro
[2] Orletti: Ο Ορλέτι: Μυστικός τόπος βασανιστηρίων του στρατού της Ουρουγουάης στον οποίο κρατούνταν, ανακρίνονταν και βασανίζονταν βάναυσα χιλιάδες άτομα για να μεταφερθούν αργότερα, σε περίπτωση που επιβίωναν, σε στρατιωτικό δικαστήριο, να καταδικαστούν και να μεταφερθούν στη φυλακή.
[3] Πτήσεις θανάτου: Πτήσεις που πήγαιναν από την Αργεντινή στην Ουρουγουάη για να μεταφέρουν άτομα που είχαν απαχθεί από τον στρατό. Οι άνθρωποι βασανίζονταν σκληρά και κάποιοι από τους απαχθέντες δολοφονούνταν. Τα σώματά τους πετάγονταν από τα αεροπλάνα στο Ρίο ντε Λα Πλάτα.
[4] Αμνηστία: Στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για την επιστροφή στη δημοκρατία, ο στρατός εισήγαγε νόμο που έδινε αμνηστία σε όλους τους αξιωματικούς του στρατού για τις θηριωδίες τους κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Δύο δημοψηφίσματα απέτυχαν να καταργήσουν αυτόν τον νόμο και μόνο λίγοι από τους βασανιστές, βιαστές και δολοφόνους αντιμετώπισαν την τιμωρία τους. Η δομή της αστυνομίας, του στρατού και της δικαιοσύνης θα μπορούσε να παραμείνει η ίδια και οι μυστικές υπηρεσίες καθώς και η ίδια η δομή έχουν μποϊκοτάρει κάθε προσπάθεια για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Εμβληματική είναι η αργή αναζήτηση των λειψάνων των 179 εξαφανισμένων με τη βία ατόμων, εκ των οποίων ορισμένα έχουν βρεθεί στο έδαφος στρατιωτικών βάσεων.
[5] Η κατάρα της Malinche – λαϊκό τραγούδι για τον απόηχο της αποικιοκρατίας στις κοινωνίες της Λατινικής Αμερικής. https://www.youtube.com/watch?v=eyUwolkWINk
[6] Η Ουρουγουάη, ακόμη και ενώ ακολουθεί έναν εσωτερικό πολιτικό λόγο μιας χώρας χωρίς καμία στρατιωτική δραστηριότητα, στέλνει τα λεγόμενα “ειρηνευτικά στρατεύματα” στο Κονγκό και την Αϊτή. Η Ουρουγουάη είναι η χώρα που συνεισφέρει τα περισσότερα στις ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ σε σχέση με τον πληθυσμό της και διαθέτει 840 στρατιώτες και εκατό άτομα του ναυτικού στην Αϊτή. Η κυβέρνηση κατάφερε να τους κάνει να φαίνονται σαν ειρηνιστικά στρατεύματα που υποστηρίζουν ανθρωπιστικές ταξιαρχίες, αλλά και στις δύο χώρες οι Ουρουγουανοί στρατιώτες βίαζαν, κακοποιούσαν και βασάνιζαν συστηματικά. Αυτές οι φρικαλεότητες αποσιωπήθηκαν και υποβαθμίστηκαν έντονα από την αριστερή κυβέρνηση με σκοπό να διαιωνίσει τη στρατιωτική της πολιτική.
Μετάφραση από: https://kontrapolis.info/6375/